Σπου­δαί­ος ερ­μη­νευ­τής της κλασικής σχο­λής του λαϊκού τρα­γου­διού, με δική του ταυτότητα.

---

Επίσης ιδιαίτερος μπουζουξής αλλά και δημιουργός διαχρονικών επιτυχιών όπως των Θέλεις να πεθάνω, Γύρισε κοντά μου, Έλα μη μ’ αφήνεις μόνο μου. Ο Περπινιάδης έλαμψε στα χρόνια του ΄60 στηρίζοντας με την προσωπικότητα και τις ερμηνείες του τις Odeon/Parlophone στην άνιση μάχη με τα μεγαθήρια Columbia/His master’s voice. Προς όφελος των πρώτων ηχογραφούσε σε επανεκτελέσεις τον «αφρό» των δεύτερων, επιτυγχάνοντας συχνά το ακατόρθωτο: οι επαναπροσεγγίσεις του να ξεπερνούν σε δημοτικότητα τις αρχικές εγγραφές. Εκτός από τα τραγούδια που υπέγραφε ο ίδιος, ερμήνευσε δημιουργίες των Μπάμπη Μπακάλη, Δημήτρη Γκούτη, Βασίλη Καραπατάκη, Απόστολου Καλδάρα, Γιώργου Μανισαλή, Θόδωρου Δερβενιώτη, Κώστα Βίρβου κ.ά. Έκανε φειδωλά ανοίγματα και στο έντεχνο, τραγουδώντας συνθέσεις των Κώστα Γιαννίδη και Χρήστου Λεοντή που έμειναν ιστορικές (Τα νέα της Αλεξάνδρας, Που να χωρέσει τ’ όνειρο) κ.ά. Μέχρι και το φινάλε του ε­ξα­κο­λου­θού­σε να δί­νει δυ­να­μι­κό «παρών» στο πάλ­κο και στις η­χο­γρα­φή­σεις. Η φω­νή του κυ­ριο­λε­κτι­κά νί­κη­σε το χρό­νο, α­φού έως και το «τέ­λος» του δια­τη­ρού­σε α­ναλ­λοί­ω­τα το σφρί­γος, την ευε­λι­ξί­α και την έ­κτα­σή της. Ήταν γιος του ξακουστού Στελλάκη Περπινιάδη και πατέρας του Στέλιου, ο οποίος προεκτείνει διακριτικά στις μέρες μας τη μουσική παράδοση της οικογένειάς του.