Έγραψα πρόσφατα, με μια διαφορετική αφορμή, πως «ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει γράψει κι έχει τραγουδήσει κάποια από τα ωραιότερα, σύγχρονα τραγούδια της καθημερινότητάς μας. Στίχοι με τους οποίους ταυτιζόμαστε και τραγούδια γεμάτα εικόνες, που έχουν κάτι να θυμίσουν στον καθένα και στην καθεμιά από μας».
Ένα τέτοιο τραγούδι σε δικούς του στίχους και μουσική είναι και η «Μεγάλη Παρασκευή», που γράφτηκε στη Νέα Μάκρη την Μεγάλη Παρασκευή του 1988, από τον δεκαπεντάχρονο, τότε, Φοίβο Δεληβοριά και συμπεριλήφθηκε στην «Παρέλαση», την πρώτη δισκογραφική δουλειά του, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη του 1989 με την ευλογία του Μάνου Χατζιδάκι από τον «Σείριο» και με την επιμέλεια και τον συντονισμό της Βίκυς Γαλάτου.
Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας έγιναν από τον Θόδωρο Κοτεπάνο, οι φωτογραφίες ήταν του Ντίνου Διαμαντόπουλου, το κολάζ του εξωφύλλου το έκανε η Β.Δ. πάνω σε ιδέες του Φοίβου Δεληβοριά και το επιμελήθηκε γραφιστικά ο Κώστας Μποσταντζόγλου.
Μικρή μου φλογέρα, φύσα μ’ αγέρα
ζωή, που τελειώνει, κερί, που λειώνει
στο άδειο δωμάτιο παλιάς παρέας,
στη μαύρη σκιά κάποιας πράξης μοιραίας.
Βουβή λιτανεία - τι μελωδία
κι εγώ τόσο μόνος, στέκεται ο χρόνος
βαριά κλειδωμένος στις διακοπές τους
στις μακρινές κι απόμερες φωνές τους.
Άνοιξη έξω, δε θα τ’ αντέξω
πώς θέλω να φύγω, μα μένω λίγο
πικρή μοναξιά να τραφώ για να ζήσω
στη μόνη ευκαιρία να χαθώ και να σβήσω…
Σαχλές συζητήσεις δε θα μ’ αφήσεις
κεριά που αγαπάω κι όμως δεν πάω
η Ανάσταση αύριο θα με βρει μακριά τους
μακριά απ’ τ’ αδειανά και νεκρά πρόσωπά τους.
