Είναι στιγμές που η μουσική μας παίρνει από το χέρι και μας ταξιδεύει σε ανεξερεύνητα κι ακυβέρνητα μονοπάτια, σε θάλασσες που δεν ξέρεις αν θες να βουτήξεις μέσα τους, ή απλά να τις κολυμπήσεις. Πάντοτε οι μελωδίες δημιουργούσαν διλήμματα χαράς και συγκίνησης, ταύτισης ή αποχωρισμού, δύναμης μα κι αδυναμίας. Για να συμβεί όμως αυτό τα συναισθήματα μας θα ’πρεπε και πρέπει να «πάλλονται και να χαράσονται» από την ευαισθησία της ερμηνευτικής δεινότητας, του εκάστοτε «κοινωνού» των τραγουδιών και το «εκτελεστικό ταλέντο» των μουσικών, που τα «έντυναν» και τα «ντύνουν» με τις μελωδίες των χορδών και των αναπνοών τους, των κρουστών και των πλήκτρων τους...
Βουτιά στα βαθειά της ψυχής μας λοιπόν: Με αυτή την «αυτογνωστική μάχη» κατάφεραν να μας φέρουν «αντιμέτωπους» ο Παναγιώτης Μάργαρης κι η Ελεάννα Φινοκαλιώτη, στη μουσική σκηνή του Ιανού. Ο εκπληκτικός σολίστας, βρήκε τη «μούσα» της κλασικής κιθάρας του στην τόσο ευαίσθητη ερμηνεία της φωνής της νεαρής τραγουδίστριας κι ηθοποιού -όπως μάλιστα δηλώνει ο ίδιος, την επέλεξε δίχως δεύτερη σκέψη σε διαδικασία ακρόασης ανάμεσα σε πολλές άλλες «φωνές», που μας θυμίζει με την όλη της σκηνική παρουσία και τα ερμηνευτικά της χαρίσματα, ένα συνδυασμό ακουσμάτων κι εικόνων από την Αλίκη Καγιαλόγλου, τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά και τη Μαρία Δημητριάδη....
Τσάϊ γιασεμιού μέσα στα Ήσυχα Βράδια, ενός Μινόρε της Αυγής, αυτή η «εικονογραφημένη» πρόταση, μπορεί να περιγράψει τη «μελωδική» εμπειρία που βιώσαμε στον Ιανό από τον Μάργαρη και τη Φινοκαλιώτη, οι οποίοι μας παρουσίασαν τα τραγούδια από την πρόσφατη συνεργασία τους, που μετουσιώθηκε στην έκδοση του δίσκου «Ταξίδια ψυχής». «Ηρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς», «Αγάπη», «Τσάϊ γιασεμιού», «Αυτή η νύχτα μένει», «Τα ήσυχα βράδια», «Μικρή Πατρίδα», «Η Παναγιά των Πατησίων», «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», «Καληνύφτα»... Χατζιδάκις, Δημητρίου, Κραουνάκης, Ανδρέου, Λάκης Παπαδόπουλος, Γκάτσος, Καρασούλος, Μάτσας, εξεφρασμένοι μέσα από τη «μαγευτική» συνεργασία του Παναγιώτη Μάργαρη και της Ελεάννας Φινοκαλιώτη. Ο «μετρ» τη κλασικής κιθάρας μας παρουσιάσε δε, τις υπέροχες σολιστικές του εκδοχές σε κλασικά κι αγαπημένα κομμάτια όπως τα «Hotel California», “People are strange”, “The show must go on”, “Requiem for a dream”, “Τα λόγια και τα χρόνια» κόκ.
Ο κορυφαίος σολίστας και η αισθαντική ερμηνεύτρια, μας δείχνουν πως το τραγούδι συνεχίζει να «πατά γερά» στα πόδια του, πως ζει κι αναπνέει μέσα από νέες, ανανεωτικές παρουσίες, οι οποίες με την καλλιτεχνική τους ποιότητα κι ιδιοσυγκρασία, μπορούν επάξια να βαδίσουν στα χνάρια των παλαιών «μεγάλων» κι αναγνωρισμένων ονομάτων του χώρου…
Βουτιά στα βαθειά της ψυχής μας λοιπόν: Με αυτή την «αυτογνωστική μάχη» κατάφεραν να μας φέρουν «αντιμέτωπους» ο Παναγιώτης Μάργαρης κι η Ελεάννα Φινοκαλιώτη, στη μουσική σκηνή του Ιανού. Ο εκπληκτικός σολίστας, βρήκε τη «μούσα» της κλασικής κιθάρας του στην τόσο ευαίσθητη ερμηνεία της φωνής της νεαρής τραγουδίστριας κι ηθοποιού -όπως μάλιστα δηλώνει ο ίδιος, την επέλεξε δίχως δεύτερη σκέψη σε διαδικασία ακρόασης ανάμεσα σε πολλές άλλες «φωνές», που μας θυμίζει με την όλη της σκηνική παρουσία και τα ερμηνευτικά της χαρίσματα, ένα συνδυασμό ακουσμάτων κι εικόνων από την Αλίκη Καγιαλόγλου, τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά και τη Μαρία Δημητριάδη....
Τσάϊ γιασεμιού μέσα στα Ήσυχα Βράδια, ενός Μινόρε της Αυγής, αυτή η «εικονογραφημένη» πρόταση, μπορεί να περιγράψει τη «μελωδική» εμπειρία που βιώσαμε στον Ιανό από τον Μάργαρη και τη Φινοκαλιώτη, οι οποίοι μας παρουσίασαν τα τραγούδια από την πρόσφατη συνεργασία τους, που μετουσιώθηκε στην έκδοση του δίσκου «Ταξίδια ψυχής». «Ηρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς», «Αγάπη», «Τσάϊ γιασεμιού», «Αυτή η νύχτα μένει», «Τα ήσυχα βράδια», «Μικρή Πατρίδα», «Η Παναγιά των Πατησίων», «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», «Καληνύφτα»... Χατζιδάκις, Δημητρίου, Κραουνάκης, Ανδρέου, Λάκης Παπαδόπουλος, Γκάτσος, Καρασούλος, Μάτσας, εξεφρασμένοι μέσα από τη «μαγευτική» συνεργασία του Παναγιώτη Μάργαρη και της Ελεάννας Φινοκαλιώτη. Ο «μετρ» τη κλασικής κιθάρας μας παρουσιάσε δε, τις υπέροχες σολιστικές του εκδοχές σε κλασικά κι αγαπημένα κομμάτια όπως τα «Hotel California», “People are strange”, “The show must go on”, “Requiem for a dream”, “Τα λόγια και τα χρόνια» κόκ.
Ο κορυφαίος σολίστας και η αισθαντική ερμηνεύτρια, μας δείχνουν πως το τραγούδι συνεχίζει να «πατά γερά» στα πόδια του, πως ζει κι αναπνέει μέσα από νέες, ανανεωτικές παρουσίες, οι οποίες με την καλλιτεχνική τους ποιότητα κι ιδιοσυγκρασία, μπορούν επάξια να βαδίσουν στα χνάρια των παλαιών «μεγάλων» κι αναγνωρισμένων ονομάτων του χώρου…
