Ο Σπύρος Βασιλείου (Γαλαξίδι, 16 Ιουνίου 1903 - Αθήνα, 22 Μαρτίου 1985) υπήρξε ζωγράφος αλλά και αγιογράφος, χαράκτης, σκηνογράφος, γραφίστας, διακοσμητής, συγγραφέας-κριτικός, δάσκαλος.
Συνδύαζε αρμονικά την παραγωγικότητα με την «ποιότητα», την αμεσότητα με την εμπνευσμένη και καινοτόμα γραφή, το λαϊκό με το λόγιο. Ίσως γι’ αυτό και η προτίμηση των δισκογραφικών αλλά και των δημιουργών του τραγουδιού στο έργο του, την εποχή που τα εξώφυλλα αποτελούσαν έργα τέχνης.
Δικός τους είναι ο «Δρόμος» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, οι «Μέρες του Καλοκαιριού» των ίδιων δημιουργών, η «Καταχνιά» του Χρήστου Λεοντή και του Κώστα Βίρβου, ο «Προδομένος λαός» του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του Βαγγέλη Γκούφα, «Μια Κυριακή» του Γιάννη Σπανού, «Οδός Αριστοτέλους» του Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου και πόσα ακόμη!
Συνδύαζε αρμονικά την παραγωγικότητα με την «ποιότητα», την αμεσότητα με την εμπνευσμένη και καινοτόμα γραφή, το λαϊκό με το λόγιο. Ίσως γι’ αυτό και η προτίμηση των δισκογραφικών αλλά και των δημιουργών του τραγουδιού στο έργο του, την εποχή που τα εξώφυλλα αποτελούσαν έργα τέχνης.
Δικός τους είναι ο «Δρόμος» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, οι «Μέρες του Καλοκαιριού» των ίδιων δημιουργών, η «Καταχνιά» του Χρήστου Λεοντή και του Κώστα Βίρβου, ο «Προδομένος λαός» του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του Βαγγέλη Γκούφα, «Μια Κυριακή» του Γιάννη Σπανού, «Οδός Αριστοτέλους» του Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου και πόσα ακόμη!
