Σαν σήμερα…
29 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα χωρίς τον Απόστολο Καλδάρα. Έφυγε από κοντά μας στις 8 Απριλίου 1990, σε ηλικία 68 μόλις ετών, αφήνοντας πίσω του ένα κυριολεκτικά μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό. Απόδειξη του «δυσαναπλήρωτου», είναι πως δυο μήνες πριν είχαν κυκλοφορήσει από τον «Σείριο» του Μάνου Χατζιδάκι οι περίφημες «Μπαλάντες του περιθωρίου», με ερμηνευτές τον Ανδρέα Καρακότα και τον Μιχάλη Παπαζήση και τη συμμετοχή της Άντρης Κωνσταντίνου και του ίδιου του συνθέτη στα φωνητικά.
Κάνοντας πριν από λίγο ένα διάλειμμα, στην προσπάθεια ολοκλήρωσης μιας καταγραφής της συνεργασίας του Απόστολου Καλδάρα με ένα σπουδαίο λαϊκό τραγουδιστή, έπεσα πάνω σε ένα κείμενο που έγραψε και ανήρτησε στο facebook ο Κώστας Καλδάρας, γιος του Απόστολου, με αφορμή τη σημερινή επέτειο. Διαβάζοντάς το, ένιωσα πως μετά από αυτό το κείμενο, δεν υπήρχε πλέον κανένας λόγος για άλλη μια «ψυχρή» καταγραφή με χρονολογίες, κωδικούς δίσκων κλπ. Κι έτσι την έκλεισα (τουλάχιστον για σήμερα).
Νομίζω πως αξίζει να το διαβάσετε κι εσείς…
«Ταξίδι με τον Απόστολο»
Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ανέβηκα σ' ένα τρένο. Στο πρώτο βαγόνι που μπήκα, καθόταν ένας άνδρας. Είχε πολύ γλυκά μάτια, ευγενική καρδιά και έπαιζε κάποια άγνωστα για μένα τραγούδια, με μια κιθάρα.
Κοίταξα να τον γνωρίσω καλύτερα, αλλά αυτός έφευγε πολύ τακτικά απ’ το βαγόνι, σχεδόν κάθε βράδυ και γυρνούσε ξημερώματα. Κάποτε μάλιστα, στους πρώτους μήνες της γνωριμίας μας, έφυγε για έναν ολόκληρο χρόνο. Γύρισε όμως! Ίσως λίγο πιο αδύνατος και ταλαιπωρημένος, αλλά μου έφερε δώρα και υποσχέθηκε ότι δεν θα ξαναλείψει τόσο πολύ.
Έτσι περνούσε ο καιρός, οι εποχές, τα χρόνια, πότε με χαρές πότε με λύπες. Θυμάμαι μάλιστα μια φορά, ήταν πολύ στεναχωρημένος. Δάκρυζε και κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρο του τρένου... δεν του άρεσε πια το ταξίδι. Συνέχισε όμως... Πάντα με την κιθάρα στα χέρια, αλλά χωρίς πλέον να ξαναφήσει το βαγόνι του. Έτσι γνωριστήκαμε καλύτερα.
Καθώς το τρένο προχωρούσε και το ταξίδι συνεχιζόταν, αισθάνθηκα ότι ήρθε η σειρά μου. Ήθελα όλο και πιο πολύ να δω κι εγώ τα υπόλοιπα βαγόνια κι έτσι άρχισα τις ρυθμικά ταρακουνημένες μου αναζητήσεις. Ανοιγόκλεινα πόρτες κι εμπειρίες.
Πάντα όμως σκεφτόμουν τον άνδρα του πρώτου μου βαγονιού και γυρνούσα τακτικά, να δω τι κάνει.
Κάποια μέρα, μπαίνω και βλέπω δίπλα του μια δεύτερη κιθάρα. Απόρησα. Για ποιον προορίζεται... λες για μένα; Μα αυτός δεν ήθελε να παίζω - αναρωτήθηκα - αλλά με ένα απ' τα πιο γλυκά του χαμόγελα και πειραχτικά μαζί, μου την έδωσε λέγοντας μου:
- «Είναι το δώρο σου... Χρόνια Πολλά»!
Δεν παίξαμε πολύ καιρό μαζί, αφού κι εγώ με τη σειρά μου, πήρα τη κιθάρα και τριγυρνούσα στο τρένο, παίζοντας τα δικά μου τραγούδια. Πάντα όμως η πόρτα του βαγονιού του ήταν ανοιχτή κι εγώ το εκμεταλλευόμουνα ακούγοντας και μαθαίνοντας απ' τις υπέροχες μελωδίες του και από τις πολύωρες κουβέντες μας.
Μια μέρα όμως, θα ήταν γύρω στις 10 το πρωί, μπήκα και δεν τον βρήκα εκεί. Όλα τα πράγματα του ήταν στη θέση τους, αλλά αυτός πουθενά. Πού πήγε; Αποκλείεται σκέφτηκα να έφυγε, χωρίς την κιθάρα του, χωρίς να με ειδοποιήσει!... Μπα..! Κάπου εδώ γύρω είναι... σίγουρα!
«Σαν τα κέφια τ’ Αποστόλη»
Το 2003 ο Μιχάλης Μπουρμπούλης έγραψε τους στίχους και ο Κώστας Καλδάρας τη μουσική, σε ένα τραγούδι με τίτλο «Σαν τα κέφια τ’ Αποστόλη», που ηχογραφήθηκε με τη φωνή του Γιάννη Παναγιωτόπουλου και συμπεριλήφθηκε στη συλλογή «Ένα γράμμα στον πατέρα μου».
Ακούστε το…
