Ο ποιητής στην πραγματικότητα δεν έχει ηλικία, ή μάλλον έχει, την ηλικία της γλώσσας που επιλέγει να διακονήσει. Ο ποιητής είναι χιλιάδων ετών, είναι ο καλός αγωγός των λέξεων και των νοημάτων που γενούν.
Είναι η φωνή του η ηχώ των σκέψεων που αντηχούν στα βαθιά φαράγγια του νου, τα σμιλεμένα από το ορμητικό ποτάμι της ανάγκης των ανθρώπων να ερμηνεύσουν την ύπαρξή τους.
Ο Τίτος Πατρίκιος στα 90 του χρόνια έζησε και χάρισε πολλές ζωές μέσα από τη δημιουργία, τους αγώνες, τους έρωτες και τις ιστορίες που αφηγήθηκε για λογαριασμό μας.
Είναι σπάνιος και πολύτιμος. Ένας ανθεκτικός εκφραστής μιας ιδιαίτερα ευαίσθητης και ντελικάτης ισορροπίας ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όραμα του νέου κόσμου που θα ανατείλει.
Να είστε γερός και δημιουργικός κ. Πατρίκιε!
Παραθέτω ένα επίκαιρο ποίημα του που περιλαμβάνεται στον τόμο «Ποιήματα Α΄ (1943-1959)»:
Η ΒΙΑ
Προσπαθώ να πω τα πράγματαμε τ’ όνομά τους
και κάθε τόσο συναντώ
καινούργιες δυσκολίες.
Λόγου χάρη να πω τη βία, βία, όχι ειρηνευτική επέμβαση
τη βία των πλουσίων και ισχυρών, ούτε αναπόφευκτες ακρότητες
τη βία των φτωχών και καταπιεσμένων. Με δυσκολεύουνε οι μεταλλάξεις
αυτού που λέμε αναγκαιότητα της Ιστορίας
οι αντιστροφές στις κινήσεις των πολιτικών
οι αναρίθμητες αναλύσεις των δημοσιολόγων
όμως κυρίως με περιπλέκουνοι δικές μου ερμηνείες κι ενοχές.
Θα ’θελα πλέον να πω ανοιχτά
ότι έφτασα να απεχθάνομαι
την κάθε, όποιου και να ’ναι, βία.
Φωτογραφία: Αγγελική Παπαϊωάννου
