Βασίλης Καζούλης - «Δεν κατάφερα ποτέ να είμαι διαφορετικός»

Βρισκόμενος σε ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο, ο Βασίλης Καζούλης μόλις κυκλοφόρησε μια νέα, ολοκληρωμένη δουλειά του, συμμετείχε στον πρώτο, προσωπικό δίσκο της Μιρέλας Πάχου, ενώ παράλληλα εμφανίζεται σε διάφορες μουσικές σκηνές, με αμέσως επόμενη το Holy Wood Stage. Σε ένα διάλειμμά του, μας επισκέφτηκε στα γραφεία του Ogdoo Music Group και μοιράστηκε μαζί μας τις θέσεις του για όλα όσα τον ρωτήσαμε.

Μιλήστε μου για την παράσταση στο Holy Wood Stage.

Θα γίνει στις 6 του Φλεβάρη. Είναι η συνέχεια των live που κάνω με δύο νέα παιδιά, δύο νέους μουσικούς, τη Νεφέλη Φασουλή και το Ρωμανό Φασουλή, καθώς και το Δημήτρη Χατζηδημητρίου. Παίζω όλα αυτά τα χρόνια σε διάφορες μουσικές σκηνές και το μόνο που διαφέρει κάθε φορά είναι ότι κάθε χώρος με βάζει σε μια διαφορετική αισθητική και διάθεση. Ανάλογα με το χώρο, αλλάζει και το live.

Αλλάζει και το πρόγραμμά σας, εννοείτε;

Ναι, έχω ένα βασικό κορμό, όπου λέω τα δικά μου τραγούδια, γιατί έχω αρκετά ήδη στη δισκογραφία, και κάποια συγκεκριμένα - αναφορές στους δασκάλους, είτε από τη δύση, είτε από την ανατολή, ανάλογα. Περισσότερο όμως από τη δύση, γιατί πιτσιρικάς ξεκίνησα να λέω ξένα τραγούδια και μετά πέρασα στο ελληνικό.

Beatles, έτσι;

Ε, ναι! Αλλά, όλα αλλάζουν ανάλογα με τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί, τη διάθεση τη δική μου, το χώρα κτλ. Θέλω να πω πως λειτουργώ αυθόρμητα σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στους χώρους που παίζω, αλλά και όταν γράφω τραγούδια κι όταν κάνω παρέα με ανθρώπους… Τα πάντα λειτουργούν έτσι και, να σου πω την αλήθεια, το προτιμώ, γιατί δε θα μπορούσα να είμαι και διαφορετικός. Τουλάχιστον, δεν τα έχω καταφέρει ποτέ να είμαι διαφορετικός! (γελάει)

Αναφέρατε τους δασκάλους. Ποιοι ήταν αυτοί και ποιες οι επιρροές σας;

Κοίταξε, ξεκίνησα τρώγοντας ένα κόλλημα με τους Beatles. Αυτό το κρατώ ως «παραμύθι»… Δηλαδή, τους έχω ξεπεράσει, με την έννοια ότι, εντάξει, είναι σπουδαίοι, καταπληκτικοί μουσικοί, αλλά τους έχω σαν συγγενείς μου πια. Έχει φύγει αυτό που, ως παιδί, τρελαίνεσαι. Διατηρώ το κόλλημα σαν ένα παιδικό παιχνίδι. Και τους έχω αναφορά, με την έννοια ότι ξεκίνησα να μάθω κιθάρα, γιατί ήθελα να παίξω το «HeyJude», ας πούμε. Έτσι ξεκίνησα, λέω τι παίζουν αυτοί εδώ πέρα; Κι άκουγα το δίσκο και λίγο – λίγο μάθαινα. Όχι ότι δεν άκουγα κι άλλα πράγματα, αλλά μ’ αυτούς κόλλησα, ίσως κι επειδή δεν καταλάβαινα τι λέγανε και φανταζόμουν άλλα πράγματα. Ήμουν κι από παιδί ονειροπόλος… Στην πορεία ανακάλυψα τα ελληνικά, πήγα στο Σαββόπουλο, πήγα στο Χατζιδάκι, στα πανηγύρια του χωριού έπαιζα παραδοσιακά, τα πάντα. Άνοιξε ο ορίζοντας και είχα φοβερή ευκολία να «βγάζω» τα τραγούδια. Δηλαδή, αν ακούσω ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, δε χρειάζεται να το προβάρω, πάει μόνο του το χέρι. Θέλω να πω ότι έχω μια εμπειρία σαν αυτοδίδακτος μουσικός, η οποία για μένα ήταν ιδιαίτερα καλό πράγμα. Αν θέλετε, δεν είχαμε και τη δυνατότητα τότε να μαθαίνουμε για παράδειγμα αγγλικά και να πηγαίνουμε και ωδείο. Ο πατέρας μου, μού είπε «ή αγγλικά, ή ωδείο». Έτσι, λοιπόν, κι εγώ του είπα «εντάξει πατέρα, θα μάθω μόνος μου». Όλο αυτό με βοήθησε, όμως. Δεν υποτιμώ την κλασική παιδεία, αλίμονο! Αλλά, σου «ανοίγει» περισσότερο τη φαντασία το να ψάξεις μόνος σου να βρεις το δρόμο και τις άκρες γύρω από τη μουσική και τις αρμονίες.

Την έμπνευση για να γράψετε όλα αυτά τα τραγούδια που ακόμα τραγουδάμε, τόσα χρόνια μετά, από πού την αντλείτε;

Κοίταξε, τα πρώτα χρόνια προσπαθείς να μιμηθείς αυτό που ξέρεις. Τέλος πάντων, έχεις κάποιες μουσικές δομές από την κιθάρα και ακολουθείς κάποιους δρόμους. Αυτό δεν είναι πάντα καλό να γίνεται. Δεν αντιγράφεις, αλλά επηρεάζεσαι και θες να μιμηθείς τους δασκάλους. Όσο περνάν τα χρόνια, λειτουργώ περισσότερο αυθόρμητα και σαν να είναι μια εσωτερική δύναμη που με κάνει να λέω αυτό που πραγματικά νιώθω, χωρίς να έχω στο νου μου προς ποια κατεύθυνση θα πάω. Μπορεί να πάω ανατολή, μπορεί να πάω δύση, ό,τι με συγκινεί εκείνη την ώρα. Όχι πως δεν το είχα και στην αρχή αυτό, αλλά τώρα το έχω περισσότερο. Μάλλον είναι μια εσωτερική φλόγα, κάπως έτσι θα το πω. Αυτό που σε παρακινεί να πεις κάτι και να το περιγράψεις και να το κάνεις μουσική και στίχο. Είναι ένα βαθύτερο αίσθημα. Δε ξέρω πως αλλιώς να στο περιγράψω. Και κάτι συγκινητικό, κάτι που σε πονάει, σου έχει δώσει χαρά, σου έχει δημιουργήσει ένα έντονο συναίσθημα, θες να το μοιραστείς και το κάνεις μέσα από τη μουσική. Κάθε άνθρωπος το εκφράζει, είτε στην καθημερινότητά του, είτε στην τέχνη του. Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι καλλιτέχνης σε μια πολύ απλή πράξη. Να παίρνει ένα ξύλο και να το κάνει έργο τέχνης. Κι αυτός καλλιτέχνης είναι, δεν είναι μόνο όσοι γράφουν τραγούδια και βιβλία. «Ειρωνεύομαι» και την τέχνη μου, με την έννοια ότι δε θεωρώ πως κάνω κάτι σημαντικό, ενώ οι άλλοι δεν είναι σαν κι εμάς! Το ειρωνεύομαι και το κοροϊδεύω κι αυτό μου δημιουργεί μια ισορροπία και μια άπλα.

Είστε κατ’ εξοχήν καλλιτέχνης των live, απολαμβάνετε αυτή την αλληλεπίδραση με το κοινό;

Ναι, μου αρέσει γιατί είναι πιο ανθρώπινο, πιο ζεστό… Όταν γράφεις ένα δίσκο, είσαι στο στούντιο κλεισμένος με τα ακουστικά, άντε να δεις και κάποιους μουσικούς και τον ηχολήπτη. Δεν έχεις καμία επαφή. Ενώ στο live, γίνεται γιορτή, όλοι μια παρέα. Εγώ έτσι το νιώθω. Δε ξέρω αν τα καταφέρνω πάντα, αλλά συνήθως ο κόσμος μου λέει τα καλύτερα και μένω ευχαριστημένος, γιατί, φαίνεται, τους κάνω να χαίρονται, τους κάνω να αισθάνονται άνετα μαζί μου και όλα αυτά.

Μια που είπατε για το στούντιο, κάτι κάνατε εκεί πρόσφατα. Πείτε μου γι’ αυτό.

Ναι, έχω τελειώσει μια καινούρια δουλειά. Την έχω ολοκληρώσει κι έχει κυκλοφορήσει σε ψηφιακή μορφή, δεν έχει εκδοθεί σε CD. Μπορεί κανείς να κατεβάσει τα τραγούδια μέσω itunesκαι άλλων ηλεκτρονικών καταστημάτων. Κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να το εκδώσω κιόλας. Ο τίτλος της δουλειάς είναι «Λευκός Ουρανός» και περιλαμβάνει δικά μου τραγούδια, σε στίχους και μουσική. Υπάρχει πολύ θετικό feedback ως τώρα.

Όλα τα χρόνια τα τραγούδια σας είναι δικά σας, στίχοι - μουσική.

Ναι, εκτός από τον «Πυγμάχο» που είναι σε μουσική του Paul Simon κι εγώ έβαλα τους στίχους. Δεν έχω πάρει ποτέ τραγούδια άλλων, δεν έχει τύχει. Επίσης, έχω δώσει ελάχιστα τραγούδια, όταν μου έχουν ζητηθεί, σε άλλους συναδέλφους.

Ένα απ’ αυτά, το δώσατε στη Μιρέλα Πάχου!

Η Μιρέλα είναι η αγαπημένη μου και είναι και ροδιτάκι! (Διαβάστε εδώ ένα σύντομο «ιστορικό» της συνεργασίας της Μιρέλας με το Βασίλη).

Ευχαριστούμε κ. Καζούλη, ραντεβού στο HolyWoodStage!

Στο βίντεο που ακολουθεί, ο Βασίλης Καζούλης απαντά σε μια ερώτηση «αλλιώς»!