«Είναι παλιό και σκουριασμένο και δεν δουλεύει». Αυτό ήταν το μότο ενός συγκροτήματος που εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 70 με σκοπό να φέρει μια επανάσταση στα μουσικά δρώμενα παραμερίζοντας τον παρωχημένο, κατ’ αυτούς ήχο του rock. Το όνομά τους ήταν ενδεικτικό : Παρθενογένεσις. Στις συναυλίες ο δυναμικός νέος ήχος τους και ο αντισυμβατικός στίχος συνοδευόταν από το πέταγμα πιπιλών των μελών του συγκροτήματος στο κοινό τους με την προσδοκία να μην πιπιλούν όσα τους λένε και να κάνουν τα δικά τους.
Κιθαρίστας τους αρχικά ήταν ο Κώστας Ποθουλάκης, ο άτυχος νέος των μετέπειτα Villa 21. Την Άνοιξη του 1980 φεύγει από το γκρουπ και τον αντικαθιστά ο Tommie Bouzianis που αναλαμβάνει lead guitar στο ζενίθ της φήμης των Παρθενογένεσις. Η σκηνική του παρουσία και οι κιθαριστικές του ικανότητες κάνουν αίσθηση στις συναυλίες. Ο ίδιος μελετά πολύ και ψάχνει ένα δικό του ήχο που να ξεφεύγει από το συναγωνισμό παρόμοιων ήχων κιθάρας σε μια εποχή που το όργανο αυτό ήταν λόγος ν’ ασχοληθείς με την μουσική και ήταν η πρώτη επιλογή.
Από τότε ο T. Bouzianis άλλαξε πολλά σχήματα, ίδρυσε αρκετά δικά του, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό καθώς έζησε στον Καναδά, αλλά και στην Αγγλία, παραμένοντας πάντα έξω από κυκλώματα. Έφευγε κι ερχόταν στην Ελλάδα, αλλά διαπίστωνε ότι η νοοτροπία δεν άλλαζε όπως και η στάση των ανθρώπων της μουσικής βιομηχανίας απέναντι στο rock. Ο ίδιος δεν ήταν διατεθειμένος να βάλει την μουσική του σε καλούπια κάνοντας τα χατίρια των μουσικών παραγωγών. Το τίμημα ήταν σκληρό για τον ίδιο, αλλά και η χαρά της εξέλιξής του μέσα απ’ όλα αυτά εξίσου δυνατή. Μέχρι σήμερα μελετά και ψάχνει νέους μουσικούς δρόμους έκφρασης. Τον καιρό αυτό μελετάει τον John McLaughlin. O Bouzianis ζει από το 2001 στην Ελλάδα συνεχίζοντας μια καριέρα τεσσάρων δεκαετιών και κρατώντας ζωντανή τη φλόγα της νιότης μην αφήνοντας το rock’n’roll. Η επιλογή του εξ αρχής ήταν ξεκάθαρη : έγινε μουσικός για να ζήσει το rock’n’roll.
Η μουσική καριέρα του στο εξωτερικό τον έκανε να κρατά σε υψηλό επίπεδο την μουσική παραγωγή, αλλά και την προώθηση του προϊόντος κάτι που είναι πολυτέλεια στη χώρα μας εδώ και αρκετά χρόνια. Ο πρόσφατος δίσκος των νεοσύστατων Astrodot είναι μια ακριβή παραγωγή που στοίχισε περίπου 10.000 και έχει ήδη 7 βίντεο κλιπ υψηλού επιπέδου που κάνουν το γύρο του ιντερνέτ. Μαζί με τον Tommie Bouzianis στο γκρουπ είναι και ο συνοδοιπόρος του από τους Παρθενογένεσις, o κημπορντίστας Billy Knight.
Πώς νιώθει όμως ένας μουσικός που αφιέρωσε τη ζωή του στην κιθάρα μέσα σε μια εποχή που είναι το τέλος του πρωταγωνιστικού ήχου της κιθάρας που ξέραμε ; Τραγουδιστής, κιθαρίστας, συνθέτης που δεν χάνει τον ευρωπαϊκό του αέρα κι ας δείχνουν όλα γύρω να καταρρέουν. Έχει και μια άλλη λατρεία που καταγίνεται από μικρός. Τα παλιά αυτοκίνητα. Έχουν περάσει τόσα πολλά από τα χέρια του που συναγωνίζονται τις κιθάρες του. Πάμε λοιπόν ένα cruising με μια Gibson στα χέρια…
-Μετά από τόσα χρόνια στη μουσική, τόσα σχήματα, τόσες φάσεις, τόσες γνωριμίες, από πού θα’ θελες ν’ αρχίσουμε από μια παλιά στιγμή ή μια καινούργια δουλειά ; Πάμε καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τα παιδικά σου χρόνια πώς τα πέρασες; Πού γεννήθηκες και ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα να μπεις στην μουσική;
Γεννήθηκα στα Εξάρχεια στο Μαιευτήριο ''Αθηνά''. Ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισα στη ζωή μου ήταν ο τρισμέγιστος Γρηγόρης Λαμπράκης ο οποίος εκτός από βουλευτής ήταν και μαιευτήρας στην εν λόγω κλινική και παρακολουθούσε την μητέρα μου σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Όταν ήμουν 10 μηνών φύγαμε οικογενειακώς για την Ottawa του Καναδά όπου και παραμείναμε επί αρκετά χρόνια. Τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα ήταν οι ήχοι από την Bonanza και τον Popeye που τα έβλεπα τότε ανελλιπώς σε έγχρωμη TV (!) καθώς και το Washington Square μαζί με ''Τα παιδιά του Πειραιά''. Θυμάμαι χαρακτηριστικά (στο ταξίδι της επιστροφής μετά από μερικά χρόνια με το υπερωκεάνιο ''Ολύμπια'') την ορχήστρα του πλοίου που έπαιζε αυτά τα κομμάτια. Σε ηλικία 7 ετών ο πατέρας μου άρχισε να μου δείχνει τα βασικά στο κιθαρόνι του παππού μου χρονολογίας 1896 ! Είχε κάτι χορδές σαν...πετονιές. Αυτό όμως παρά τις αρχικές δυσκολίες είχε ευεργετικό αποτέλεσμα καθότι με την συνεχή εξάσκηση απέκτησα πολύ δυνατά δάκτυλα ! Επίσης εκείνη την περίοδο με ανέλαβε ο κατά 8 χρόνια μεγαλύτερός μου ξάδελφος μου ονόματι Allen ο οποίος ήταν το παιδί θαύμα της εποχής με τεράστια ταλέντα σε πολλούς τομείς και άκρως BuddyHollyκός μέχρι το κόκκαλο.
Μου χάρισε το 45αρι των θρυλικών Trashmen (Surfin' Bird / King of the Surf) και μ' έβαλε για τα καλά στο νόημα του Rock N' Roll. Φυσικά και ήταν αυτός το ίνδαλμα μου τότε κ' ακόμη και τώρα! Ο ίδιος είχε φτιάξει το '67 τους Straight Lines μαζί με τον Θάνο & Ανδρέα Μικρούτσικο. Τραγουδούσε το Ιο Di Notte μια οκτάβα πιο ψηλά από τον Al Bano ! Αυτός και αν πήγε χαμένος...Σταδιακά βέβαια ασχολήθηκα όλο και πιο πολύ με την κιθάρα παίζοντας επί χιλιάδες ώρες έως σήμερα. Παρακολουθούσα από κοντά όποιον κιθαρίστα έκρινα πως είχε κάτι ξεχωριστό και επειδή είμαι πολύ ακουστικός τύπος έψαχνα από μόνος μου όλα τα γνωστά tracks της εποχής νότα - νότα. Ενδιάμεσα πήγα στο Ωδείο του Κώστα Κλάββα στη Νίκης όπου μου έκανε κλασική κιθάρα ο Κώστας Καράλης κ' στη συνέχεια ο μέγας Γιάννης Σπάθας με τον Johnny Lambizi μου έδειξαν διάφορες τεχνικές και κόλπα. Καταγόμενος κι' από το σοι του μεγάλου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Γεωργίου Μπουζιάνη ( ξάδελφος του πάτερα μου ) με τον οποίο έχω μια καταπληκτική ομοιότητα στο πρόσωπο, καταλαβαίνετε πως είχα πάρει από μικρός ένα Flyin' Start.
Ο Τόμι, πιτσιρικάς με την μητέρα του στην Οτάβα του Καναδά
-Υπήρχε κάποιος άλλος συγγενής σου που θαύμαζες και τον ακολουθούσες σε πράγματα που σου άρεσαν;
Άλλο ένα ίνδαλμά μου της τότε εποχής (ποδοσφαιρικό αυτή τη φορά) ήταν ο έτερος ξάδελφος μου και γκολτζής Μπάμπης Ψιμόγιαννος που ξαφνικά από τον Άρη Αγ.Κωνσταντίνου βρέθηκε να παίζει σεντερ-φορ στην Α.Ε.Κ. Εγώ αν και γέννημα θρέμμα της ''Λεωφόρου'' έχοντας μάλιστα παίξει και στα τσικό μαζί με τον συμμαθητή μου Χρήστο Πετρινιώτη (είχα βάλει και γκολ στον απίθανο Τάκη Οικονομόπουλο...με άφησε δηλαδή να σκοράρω) βρισκόμουν πιο συχνά στη... Νέα Φιλαδέλφεια για μια 3ετια. Μετά που πήρε μεταγραφή στον Πανιώνιο μετακόμισα στην Νέα Σμύρνη βλέποντας τον μαζί με τον κορυφαίο Θωμά Μαύρο να ξετινάζουν τα δίχτυα των αντιπάλων!
-Το πρώτο συγκρότημα ;
Την 1η απόπειρα συγκροτήματος την έκανα το '74 μαζί με τον Γιώργο Μακρίδη. Το ονομάσαμε Straightjacket ( Ζουρλομανδύας ) και ήμασταν...όνομα και πράγμα! Σύντομα εγκαταλείφτηκε αυτή η φαεινή ιδέα και κατόπιν έφτιαξα τους Survivals όπου τον Δεκ. του '76 παίξαμε στο ''Κνωσσός'' σε παρθενική εμφάνιση διασκευές όπως : See me Feel me, Aqualung, Soul Sacrifice & Fools ( με δοξάρι και volume control παρακαλώ στο σόλο!). Γενικά όμως είχα άλλες βλέψεις καθότι ήμουν πολύ ανήσυχο νιάτο. Θέλοντας λοιπόν να ζήσω το Rock N' Roll στη πηγή του έφυγα τον Μάη του '78 για Λονδίνο. Μετά από λίγες ημέρες είδα τους Queen την 3η βραδιά που έπαιξαν στο παλιό Wembley Arena. Βλέποντας βέβαια τον Brian May σε απόσταση αναπνοής έπαθα την πλάκα μου με τον τεράστιο ήχο και την τεχνική του. Για περίπου ένα μήνα δεν άγγιξα καν τη κιθάρα. Κατάλαβα ότι ο συναγωνισμός ήταν αδυσώπητος. Πείσμωσα όμως στη συνέχεια και τα 12ωρα πρακτικής ήταν πλέον στην ημερήσια διάταξη. Έπαιξα με πολλά γκρουπ κι έγινα μέλος στο Bandwagon του Neal Kay όπου γνώρισα και τους Paul Di Anno με τον Steve Harris καθώς και τους Praying Mantis.
Μετά το close encounter που είχα με τον Billy Idol στα Alaska studios στο Waterloo όπου επιχειρούσε μια ανασύσταση των Gen -X επανήλθα στην Αθήνα όπου ο Μακρίδης μου ζήτησε να μπω στους Παρθενογένεσις στη θέση του Κώστα Ποθουλάκη. Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά και τον Billy Knight. Το γκρουπ αυτό έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία ξεκινώντας μια επανάσταση εναντία στο μέχρι τότε μουσικό κατεστημένο. Το ΜεταPunk & Pro - NewWave στυλ σε συνδυασμό με την καταιγιστική σκηνική παρουσία μας είχε ως αποτέλεσμα ν' αποκτήσουμε πολλούς οπαδούς αλλά και ακόμη περισσότερους εχθρούς! Στο 3ημερο στου Ζωγράφου καθώς και στο Σπόρτινγκ η ατμόσφαιρα ήταν καθαρά πολεμική. Στην μεν πρώτη περίπτωση μας φυγάδευσε περιπολικό γιατί θα μας σκότωναν τα φρικιά και στη δεύτερη έπαιζα με κομμένες τις φλέβες στο αριστερό μου χέρι από θραύσματα μπουκαλιού Amstel...
Την εποχή των Παρθενογένεσις
-Θυμάσαι κάτι περισσότερο από την συναυλία αυτή στο Σπόρτιγκ;
Η συναυλία έγινε στις 26 Δεκεμβρίου '80. Ο μεγάλος Τάσος Ψαλτάκης ο εκδότης του περιοδικού Μουσικό Εξπρές λίγο πριν βγούμε να παίξουμε είχε μια σφοδρή αντιπαράθεση με τον τότε αρχηγό της αστυνομίας Λεμονή ο οποίος επέμενε να ακυρώσουμε την εμφάνισή μας καθότι ήξερε ότι θα γίνει ο κακός χαμός. “Δεν κατάλαβες” του είπε ( μπροστά μας ) : Αυτοί εδώ οι 5 τύποι είναι το ''κλου'' της βραδιάς ! Μάγκες...βγαίνετε τώρα ! Φορτωμένοι με πέντε μαύρες τεράστιες σακούλες που περιείχαν 500 πιπίλες σκάσαμε μύτη κι αρχίσαμε να τις πετάμε στις εξέδρες. Έγινε πανδαιμόνιο καθώς η δράση έφερε αντίδραση. Για μια ακόμη φορά η speedαριστή εκτέλεση του ''The House of the Rising Sun'' ήταν αιτία πολέμου μεταξύ των πέτσινων οπαδών μας και των παλαιοροκάδων....Η δισκογραφική Polydor ήθελε να μας υπογράψει ώστε να κυκλοφορήσουμε το 1ο μας LP αλλά η διάλυση ήρθε πολύ πρόωρα...
-Ποια ήταν τα στέκια σας τότε ;
Μόνο στα εντός έδρας gigs στο θρυλικό ''Paranoid club'' του Ηλία Ρούσση αισθανόμασταν ασφαλείς (παίζαμε από Τετάρτη έως Κυριακή) έως ότου μπούκαραν μέσα την ώρα που ήμασταν στη σκηνή ''συστημένοι'' αστυνομικοί οπλισμένοι με αυτόματα. Δυστυχώς έκλεισε το club καθώς και όλα τα ροκάδικα της Πλάκας. Εκεί που είχαμε απογειωθεί σε δημοτικότητα το συγκρότημα διέλυσε λόγω κάποιων γελοίων εγωπαθητικών και ουτοπικών απόψεων που βγήκαν ξαφνικά στην επιφάνεια. Δεν θα επεκταθώ άλλο. Ο Δημήτρης Βασιλειάδης μας τίμησε πολλά χρόνια αργότερα εκδίδοντας ένα συλλεκτικό LP ( Β- Otherside records ) από μια ηχογράφηση πρόβας στο studio ''Κατάρα'' στην Ηλιούπολη που διασώθηκε Οι Παρθενογένεσις άνοιξαν δρόμους. Οι επόμενες μπάντες τα βρήκαν όλα στρωμένα. Είναι σημαντικό πάντως πως ακόμη και σήμερα παραμένουμε επίκαιροι με αναφορές ανά τακτά διαστήματα αν και ο καθένας πήρε το δρόμο του. Εγώ έπαιξα για λίγους μήνες με τον Λούη και τους Stress και ο Billy έφτιαξε τους εξαιρετικούς Statues In Motion. Ο Τάκης με τον Γιώργο δημιούργησαν τους F.M.Q.
Τα νέα των X Manadarina Duck στην στήλη “Σκόρπιες Ειδήσεις” του Νίκου Κοντογούρη
-Τα πρώτα συγκροτήματα συμβάδιζαν με το χαρακτήρα σου, που δεν μου φαίνεται να συμβάδιζε με ένα συμβατικό παιδί της εποχής των 80. Τι θυμάσαι από τα punk και new wave χρόνια μέσα από το πέρασμά σου από τα συγκροτήματα (Παρθενογένεσις, X-Mandarina Duck, Stress κ.α.). Πώς ένιωθες τότε ; Με ποιο σχήμα πέρασες καλύτερα και ήταν πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία σου;
Σαν χαρακτήρας έχω παραμείνει ασυμβίβαστος και αντισυστημικός. Έμεινα εκτός πολιτικών κομμάτων τα οποία πολλοί άλλοι προσέγγισαν για να έχουν προβολή και αβάντες. Απείχα επί χρόνια από συνεντεύξεις καθότι κάποτε στο Ράδιο - Συννεφούλα μου είχαν κόψει τα μισά απ' όσα είχα πει...Στη συνέχεια πάλι έφυγα για 2η φορά στον Καναδά ( Τοronto ) όπου έπαιξα αρκετά live με τους Emerald ( El Mocambo, Turning Point e.t.c. ). Επιστρέφοντας το '84 δημιούργησα μαζί με τον Χρήστο Στολίγκα ( ήταν ο εκπληκτικός drummer των Παρθενογένεσις ) τους X Mandarina Duck ένα καταιγιστικό Rockin' Trio. Και που δεν παίξαμε : Πήγασος, Κύτταρο, Rodeo, Φοιτητική Εστία, Σκιάχτρο, Φλοίσβο, Πάρκο Ελευθερίας, Προπύλαια ( μαζί με Παύλο, Άσιμο, Πουλικάκο, Ηρακλή ) ΤΕΙ Αιγάλεω κ.λ.π. Συμμετείχαμε με 2 κομμάτια ( Passengers - Television ) στο Οutsiders LP του Νίκου Λώρη τo '85. Η ηχογράφηση έγινε στο Mastersound με τεχνικό τον Chris Snake Manolitsis.
Λίγο μετά στην νεοσύστατη Wipe Out records του Gregg Vaios ( 3ος κατά σειρά ξάδελφος) κυκλοφόρησε το Νο 001 single με κοπή που έγινε στο εργοστάσιο της Columbia. Τον Ιούνη του '86 μετά από ένα επικό ταξίδι διασχίζοντας όλη την Ευρώπη φτάσαμε στο Λονδίνο όπου και παίξαμε σε διάφορα clubs. Ενδιάμεσα επέστρεψε ο μπασίστας Ζαχαρίας στην Αθήνα και στη θέση του πήραμε τον εκπληκτικό Winston Detleiv αλλάζοντας το όνομα σε The Boycotts και συνεχίσαμε τα live : Gossips, Le Beat Route, The Crypt ( το πιο Ψυχεδελικό - Spooky club του πλανήτη που βρίσκεται σε μια κατακόμβη κάτω από το νεκροταφείο του Deptford !!! ) στο Rockgarden κ.α. Δισκογραφικά είχαμε συμμέτοχη το '88 στο Compilation LP ''Song and Legend'' ( Abstract rec.) με το πασίγνωστο τραγούδι ''Julie'' των Βlue Birds σε μια ιδιαίτερη διασκευή. Σ' αυτό το άλμπουμ βρίσκονται επίσης και οι : Νew Model Army, Leather Nun, Three Johns, Blyth Power, Gunslingers και οι Abwarts του φίλου μου Uwe Βastiansen με τον οποίο έκανα παρέα στο Αμβούργο και φτιάξαμε ένα side project τους Capris MK2 ! Οι Χ.Μ.D. ήταν το γκρουπ που εκφράστηκα καλύτερα έως τότε καθότι ήταν μουσικά και συνθετικά πιο βελτιωμένο από τα προηγούμενα...
X- Mandarina Duck - Non Stop
-Η ιστορία αυτή με την μουσική και τα συγκροτήματα πώς εξελίχθηκε;
Η 19χρονη παραμονή μου στο Λονδίνο με ωφέλησε τα μέγιστα καθότι ανέβηκα σε άλλο επίπεδο καθαριστικά και συνθετικά. Έπαιξα εκατοντάδες live ανά την Βορειοδυτική Ευρώπη κυρίως με γκρουπ δικά μου αλλά και ως session μουσικός. Ενδεικτικά αναφέρω τα : Dynamitte Inc. Βad Karma Beckons, Hitt, Angels in Aspic, Stiv Bators, Eddie and the Hot Rods, Faithless, Inmates, Naughty Naughty, Lettalones & J.D.Dazze. Έπαιξα επανειλημμένως σε πολλά από τα μεγάλα venues όπως : Marquee, Αstoria, Limelight, Markthalle, Melkweg, Tavastia, Elm Street, Valvet, 100 club, Hope & Anchor, Nashville, Greyhound, Dingwalls, Roadhouse e.t.c. Παραγωγό στους Dynamitte Inc. είχαμε τον ιδρυτή του ΝWΟΒΗΜ Neal Kay ο οποίος μας υπέγραψε στην μεγαλύτερη δισκογραφική, την Pony Canyon, όπου συμμετείχαμε στο άλμπουμ ''Metal For Muthas '92'' με το ''Shark'' που το είχαμε ηχογραφήσει στα Goosebery & Samurai studios μαζί με το άλλο track το ''Οut of Control''. Νωρίτερα ο διάσημος DJ Tommy Vance μας είχε παρουσιάσει στο BBC1.
Ακολούθησε το Scandinavian Tour καθώς κ' πολλές κριτικές και αναφορές σε όλα τα μεγάλα μουσικά έντυπα όπως : Kerrang, Metal Forces, Raw, Swiss Attack, Melody Maker, Metal Hammer. Τo video του ''Shark'' είχε παιχτεί και στο Headbanger's Ball του ΜΤV. Πολλές ήταν φυσικά και οι γνωριμίες σε προσωπικό επίπεδο με αρκετούς θρύλους της Rock. Επί περίπου μια δεκαετία συναντούσα σχεδόν κάθε Σάββατο τον Lemmy στο υπόγειο Prive V.I.P. St.Moritz club στην Wardour st. ( Soho ) όπου συνήθως έπαιζε σε μια μηχανή με φρουτάκια και μας κερνούσε ασταμάτητα Jack Daniel's ! Ήταν βέβαια εκτός συναγωνισμού αυτός. Αρχικά τον είχα γνωρίσει τον Ιανουάριο του '80 στα γραφεία της Bronze Rec. στο Chalk Farm επί εποχής Hawkwind μαζί με τον Mark Blake. Εκεί σύχναζαν και οι : Stiv Bators. Nasty Suicide, Spyke, Tyla, Dave Coverdale, Mike Tramp, Bill Hurley, Johnny Thunders,Marky Ramone με τους ποιους έκανα παρέα. Μέχρι κι ο Johnny Rotten είχε σκάσει μύτη μια φορά!
Με τους J.D. Dazze, τρίτος από αριστερά
-Στην Ελλάδα δεν τραβούσε η φάση ; Τι σε έκανε να ψάξεις αλλού χώρο δράσης;
H απόφαση μου βέβαια να φύγω οριστικά από την Ελλάδα δεν πάρθηκε έτσι στο βρόντο. Υπήρχαν σημαντικοί λόγοι. Κατ' αρχήν ''σφραγίστηκαν'' με άνωθεν διαταγή τα δυο αγαπημένα μου στέκια δηλαδή ο Πήγασος και το Paranoid club. Τότε ήταν λίγα τα μέρη που μπορούσες να παίξεις τέτοια είδη μουσικής. Επίσης είχε αρχίσει να πλατειάζει το Ελληνόφωνο Rock το οποίο έμενα μ' ενοχλούσε ηχητικά καθότι είχα μεγαλώσει στον Καναδά μαθαίνοντας αρχικά μόνο τα Αγγλικά. Ελληνικά έμαθα όταν συνέχισα εδώ στο Δημοτικό ! Αυτό το επιβεβαίωσα και στο ραντεβού που είχα στα γραφεία της ΕΜΙ στη Μεσογείων με τον τότε διευθυντή της εταιρείας ο οποίος μου έθεσε ως όρο να γυρίσω τους στίχους στα Ελληνικά αλλιώς συμβόλαιο γιοκ ! Του εξήγησα πως επειδή είχε ήδη καμιά 300αρια Ελληνόφωνα γκρουπ τι θα τον πείραζε κι ένα Αγγλόφωνο που με την σωστή υποστήριξη και καθοδήγηση πιθανότατα θα ακουγόταν και εκτός συνόρων. Εξ άλλου αν έβαζε τον Καζαντζίδη να τραγουδάει στα Αγγλικά θα το άντεχε ; Την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια καθώς για μια ακόμη φορά διαπίστωσα την μυωπική και παρωπιδάτη αντίληψη του ντόπιου κατεστημένου και την πλήρη ανυπαρξία αξιοκρατίας. Η φυγή μου στο Λονδίνο βέβαια μόνο καλό μου έκανε. Άνοιξε το μυαλό μου. Στα τόσα χρόνια είδα χιλιάδες συγκροτήματα. Ότι μπορείτε να φανταστείτε το έχω δει Live. Ακόμη και τις πιο ασήμαντες μπάντες όπως : Scarecrow, Tennis Shoes, Razar, Wasted Youth κ.λ.π.
Σε μεγάλες συναυλίες όπως στο Ηammersmith Odeon, Astoria, Venue, Marquee και Ronnie Scott's έσφιξα τα χέρια εξεχουσών προσωπικοτήτων του χώρου όπως : Αlvin Lee, Ritchie Blackmore, Slash, Mike Box, Hetfield, Max Cavalera και Joe Pass. Τα πρώτα χρόνια ήταν πανδύσκολα. Μαζί με τον Χρήστο μέναμε σ' ένα squat λίγο πιο κάτω από το Tower Bridge χωρίς ρεύμα. Κάναμε διάφορες πατέντες για επιβίωση. Μέχρι στους σταθμούς του Underground στο Piccadilly Circus & Leicester Square κάναμε Buskin' για να μαζεύουμε τις πέννες που μας έριχναν σ' ένα καπελάκι. Είναι πολύ μεγάλο και σκληρό το τίμημα που έχω εισπράξει από το Rock N' Roll όλα αυτά τα χρόνια αλλά άλλη τόση είναι κι η χαρά και η ανάταση ψυχής που έχω νοιώσει μέσα από αυτό. Επιλογή μου είναι στο κάτω-κάτω και τρόπος ζωής. Αυτό το τελευταίο μ' ενδιέφερε πρωτίστως και πάντα παρά το να γίνω διάσημος. Κι' αυτό αποδεικνύεται από το ότι ποτέ δεν διατηρούσα το ίδιο όνομα της κάθε μπάντας που έφτιαχνα καθ' ότι υπολόγιζα τον κάθε μουσικό που είχα δίπλα μου. Σε περίπτωση αντικατάστασης θεωρούσα πως θα άλλαζε ο ήχος μας μέσω της προσωπικότητας του νέου μέλους. Αυτό βέβαια είχε καταστροφικές συνέπειες στην δημοτικότητα μου καθώς ήταν σαν κάθε φορά να ξεκινάω από την αρχή...
Ο Τόμι στο μέσον με το δυναμικό τρίο Dynamite INC με την σύνθεση που εμφανίστηκαν στο μεσονύχτιο live στο Limelight club ως καλεσμένοι των Guns’ n’ Roses στο after party της συναυλίας τους στο Wembley, 14 Ιουνίου 1992
-Πότε γύρισες στην Ελλάδα ; Η απουσία σου έπαιξε ρόλο στο να ξαναστήσεις το προφίλ σου εδώ;
Στην Αθήνα επέστρεψα στις αρχές του 2000. Ήταν αρκετά δύσκολη η προσαρμογή μου στα εδώ δεδομένα καθώς είχα συνηθίσει να ζω σε άλλες κουλτούρες. Στο μυαλό μου ήταν πάλι το να ξαναπάω στο Λονδίνο καθώς είχα διασυνδέσεις εκεί και με ζητούσαν διάφορα συγκροτήματα. Υπήρχε και το Jumbo studios στο Dollis Hill όπου είχα άμεση πρόσβαση. Η κατάσταση της υγείας του πατέρα μου και η γνωριμία με την Stevi με καθήλωσαν εδώ. Ένοιωσα μια τεράστια κούραση μετά τα ατέλειωτα live όλων των προηγούμενων ετών όποτε ασχολήθηκα ως παραγωγός στα θεατρικά έργα που ανέβαζε η Stevi. Επιπρόσθετα είχα αναλάβει και τις μουσικές επιλογές. Γύρω στο 2003 αποφάσισα να επανέλθω στο προσκήνιο μ' ένα προσωπικό πλέον άλμπουμ. Είχα ολοκληρώσει αρκετά τραγούδια και άρχισα σταδιακά να τα ηχογραφώ στο studio του Γιώργου Λαζάρου. Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή μετά το τελικό mixin' ονόμασα το όλο project '' 13een Black'' βασιζόμενος στην ξαφνική εύνοια της τύχης που κάποτε στα τέλη του '90 με σημάδεψε στο Scheveningen της Χάγης. Τότε σ' εκείνο το παραλιακό Καζίνο στο τραπέζι της ρουλέτας εκεί που τα έχανα όλα ποντάρισα τρεις 5αρες guildes στο 13 μαύρο.
Έγινε το αδιανόητο. Tο χέρι της γκρουπιέρισας που μόλις είχε έρθει ως αλλαγή έφερε σε repetition 3 απανωτές φορές το 13 !!! '' 13een Black. Player wins'' είπε η τύπισσα 3 φορές. Η τύχη είχε γείρει προς το μέρος μου έστω και για λίγο. Πήγα να της δώσω ένα γενναίο φιλοδώρημα αλλά μου είπε πως απαγορεύεται...Στο πλοίο από το Hook of Holland στο Harwich έγραψα το ομώνυμο αυτό τραγούδι. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της Atlantis records σε 2πλη μορφή CD / DVD. Μια πολύ προσεγμένη έκδοση με 5 video clips, illustration ένθετο και μια προχωρημένη διασκευή του ''Hey Joe'' το οποίο δεν θυμίζει με τίποτα τον τρόπο που το απέδωσε ο Jimi Hendrix. Καθώς δεν θα είχε κανένα νόημα να προσπαθήσω να τον αντιγράψω όπως πολλοί άλλοι το έχουν κάνει χωρίς επιτυχία. Ο Jimi μπορεί να ξεπεράστηκε μεταγενέστερα από αρκετούς τεραστίους κιθαρίστες αλλά παραμένει ο 1ος που άλλαξε το επίπεδο της κιθάρας και την ανήγαγε σε άλλη διάσταση... Σίγουρα ήταν δύσκολη η επάνοδός μου στα μουσικά δρώμενα καθότι υπήρχε ένα χάσμα μιας ολόκληρης γενιάς. Η εταιρεία βοήθησε όσο μπορούσε παίζοντας τα tracks στον Atlantis Fm και τα clips σε ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια. Υπήρχε και θετική ανταπόκριση από τον τύπο. Στην συνέχεια έπαιξα και κάποια live ( AΝ club, Sui Generis & Camel club). Δυστυχώς η απώλεια του πατέρα μου και λίγο αργότερα αυτή του παιδικού μου φίλου και drummer στο νέο μου σχήμα Νίκου Σαμιωτάκη μ' έριξαν ψυχολογικά και παράτησα την κιθάρα για πολλά χρόνια...Αν είχα συνεχίσει να μελετάω με τους ίδιους ρυθμούς θα ήμουν τώρα σε απόσταση αναπνοής από τον John McLaughlin...
Τόμι Μπουζιάνης – Γιάννης Αλεξίου σ’ ένα rock μεσημέρι με καύσωνα. Φωτο: Νίκος Παπακώστας
-Το 2005 λοιπόν παρουσίασες μια πολύ αξιόλογη δουλειά το «13een Black» σε cd/dvd που ήταν μια σούμα κατά κάποιον τρόπο των μουσικών ικανοτήτων σου σε οπτικο-ακουστικό υλικό κάτι που αποτελεί και την πιο γνωστή σου σήμερα δουλειά στην Ελλάδα. Τι αποκόμισες εσύ από αυτό το πρότζεκτ σαν μουσικός σε μια εποχή που η μουσική στην Ελλάδα, όπως και η βιομηχανία ήταν σε ένα τεντωμένο σκοινί λίγο πριν την κατάρρευση ;
Πάντως ήταν πολύ ιδιαίτερη η στιγμή που είδα τα τραγούδια τα οποία έγραψα σε τελική μορφή και ολοκληρωμένα. Η ηθική ικανοποίηση είναι η πιο σημαντική για τον κάθε δημιουργό. Αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε μια εποχή όπου υπήρχαν πάρα πολλά συγκροτήματα με ελληνικό στίχο χωρίς καμιά ιδιαίτερη μελωδία στις συνθέσεις τους. Από το '92 και μετά σε Παγκόσμια κλίμακα βλέπουμε το Rock να αγριεύει σε επικίνδυνο βαθμό και να γίνεται πλέον μια καθαρά underground κατάσταση εκεί που μεσουρανούσε στα charts. Τα επονομαζόμενα ''τραγούδια'' είναι πλέον φασαριόζικα και ο στίχος ακαταλαβίστικος. Είναι τραγικό τουλάχιστον για έμενα που κατέχω τα Αγγλικά ως μητρική γλώσσα να μην μπορώ να βγάλω κανένα νόημα από τους βρυχηθμούς των διάσπαρτων αποκαλούμενων ''τραγουδιστών''.
Σίγουρα υπάρχει ένα ελαφρυντικό για την νέα γενιά καθώς δέχεται αφόρητες πιέσεις από το σάπιο σύστημα που κυβερνάει τον πλανήτη και βγάζει τα ποθημένα της με τον οποιονδήποτε τρόπο. Το θέμα είναι να ''περνάει'' στον κόσμο αυτό που υποστηρίζουμε. Η κατάσταση αυτή της Rock μουσικής έφερε ακόμη κάτι πιο χειρότερο. Το Ηip Hop. Επικράτησε δηλαδή ένα ''πράγμα'' εντελώς άμουσο, μονότονο, μιλητό και χιλιοεπαναλαμβανόμενο με λούπες. Για έμενα και χιλιάδες άλλους μουσικούς που έχουμε ματώσει στην κυριολεξία τα δάχτυλα μας για να εκφράσουμε κάποιο συναίσθημα ή ακόμη και λυγμό μέσα από το όργανό μας είναι εντελώς υποτιμητικό για την ύψιστη τιμή της μουσικής να επικρατούν τέτοιες ψυχρές και αδιάφορες μόδες...Η μουσική δεν βγαίνει πλέον από το μυαλό και δεν υπάρχει διήθηση μέσω της καρδιάς. Μου είναι αδιανόητος αυτός ο κατήφορος με τόση ενημέρωση που υπάρχει πλέον λόγω της τεχνολογίας. Κι' όμως υπάρχουν άτομα που δεν ξέρουν καν τους Rolling Stones!...
Mε τους Bad Karma Beckons στο Dingwalls του Camden Town, Λονδίνο
- Τι έκανες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ αυτού και με τι συναισθήματα βρέθηκες πάλι στο εξωτερικό ;
Στην συνέχεια ασχολήθηκα και πάλι με το θέατρο όπου ανεβάσαμε διαδοχικά τα έργα : To Μικρό Καζίνο, Slip & Tanga, Μνήμες Άφυλου & Το Δωμάτιο Μηδέν σε θέατρα στον Κεραμεικό. Κάποια στιγμή ο παιδικός μου φίλος Θοδωρής Βλαχάκης μου έκανε μια πολύ τιμητική πρόταση. Μου ζήτησε να παίξω με τους Magic De Spell. Ήθελε πολύ να με δει να επανέρχομαι στα μουσικά δρώμενα. Το timing βέβαια εκείνη την δεδομένη στιγμή δεν ήταν και το καλύτερο καθώς και ο Ελληνικός στίχος που γενικά είναι... ''κόκκινο πανί'' για εμένα όπως ήδη έχετε καταλάβει. Τον ευχαρίστησα και τον αγκάλιασα. Του ευχήθηκα να συνεχίσει ακάθεκτος για πολλά χρόνια στο μέλλον. Και συνεχίζει. Και δημιουργεί. Ακούραστος .Τον θαυμάζω ! Σαν πραγματικός αδελφός επέμεινε και κάποια στιγμή του έκανα τη χάρη. Ξεκίνησα να γράφω πάλι νέα κομμάτια και μπήκα στο studio του εξαιρετικού Bαγγέλη Σπανακάκη όπου ετοιμάσαμε ορισμένα σημαντικά video clips όπως το Satellite of Love, δυο επετειακά tracks από Dynamitte Inc. και το Passengers από X Mandarina Duck. Μετά από πολλά χρόνια τον Απρίλη του '19 ξαναβρέθηκα με τον στην ουσία ''αδελφό'' μου Billy Knight με τον οποίο είχαμε χαθεί ετεροχρονισμένα για ένα μεγάλο διάστημα καθώς και οι δυο λείπαμε εκτός Ελλάδας σε διάφορες χώρες.
Ο ίδιος ταξίδεψε σε όλη σχεδόν τη Γη μελετώντας συγχρόνως και τις μουσικές των Taliban, Kabyle,Vakeros, Eskimos & Yanomami! Συγχρόνως είχε παίξει ως session κημπορντίστας με πολύ μεγάλα ονόματα σε Αγγλία, Αμερική και Καναδά ( Βronski Beat & Frankie Goes To Hollywood ). Ένας τεράστιος πιανίστας με τον οποίο παίζαμε μαζί στους Παρθενογένεσις και είχαμε αποκτήσει μια ιδιαίτερη ''χημεία'' μεταξύ μας την λεγόμενη ''της μιας κλεφτής ματιάς''. Του λέω λοιπόν : Είσαι να ξεκινήσουμε πάλι μια επανάσταση ; Έχω ήδη...οπλίσει το Εξάχορδο! Πάρε το Πιανοβόλο σου και Vamos! Ένα πλατύ χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του συνοδευόμενο από μια συμπαντική καταφατική κραυγή ! Έμενε πλέον να σκεφτούμε το νέο όνομα του καινούργιου γκρουπ. O Billy πρότεινε το ΑSTRO που είναι κάτι το αυτόφωτο και ξεχωρίζει. Είχε ήδη σκοτεινιάσει. Ξαφνικά μπήκα σε σκέψεις. Άνοιξα την πόρτα κι ανέβηκα στην ταράτσα. Παρατήρησα τον Ουράνιο θόλο. Όσο απομακρυνόταν το βλέμμα μου τόσο μίκραιναν τ' αστέρια. Το τελευταίο που μπόρεσα ισχνά να διακρίνω έμοιαζε σαν τελεία. Κατέβηκα αμέσως πάλι κάτω : ΑSTRODOT φώναξα ! Υessssss from here to the Thinkin' Universe ήταν η απάντηση του.
ASTRODOT - AGES (Official VideoClip)
-Πώς έφθασες στους «Astrodot» και στον ομώνυμο δίσκο σας. Μίλησε μου γι’ αυτή την παραγωγή και τι σημαίνει για σένα
Είπαμε λοιπόν ν' αφήσουμε και πάλι το στίγμα μας μετά από τόσα χρόνια. Αμέσως βάλαμε κάτω όλη μας την μαεστρία και γράψαμε αρκετά νέα τραγούδια. Στη συνέχεια μπήκαμε στο studio στις αρχές του Ιούλη '19 και με ηχολήπτη τον παλιό μου γνώριμο George Lazarou ( κορυφαίος όλων ) βάλαμε πλώρη για το άλμπουμ. Ενδιάμεσα προστέθηκε στη παρέα μας κ' ο George Matt στο μπάσο ( τεράστιος μουσικός - παίζει πολλά όργανα ) ο οποίος ήταν παλαιοτέρα μέλος των θρυλικών Βoomerang που πηγαίναμε & χαζεύαμε στο Τiffany's. Η εκπληκτική Xenia Tunes επιλέχτηκε εν μέσω πολλών άλλων για τα Backin' vocals. Μετά από πολλές ακροάσεις στα drums μας τιμά με την παρουσία του ο Chris Toumanidis που παλαιοτέρα έπαιζε στους Aiolos Band. Επαναφέραμε στην επιφάνεια το ιστορικό ''Feeling'' το οποίο και ηχογραφήσαμε επιτέλους όπως του άξιζε. Πρόκειται για ένα track με ενδιαφέρουσα προοδευτική εξέλιξη με τελική απογείωση καθότι από πολύ αργό γίνεται πολύ γρήγορο! Το Oriental '' Drug Smuggler'' ( φαντάζει ως ένα σύγχρονο Kashmir ) προέκυψε μετά από ένα χρονικό που μου αφηγήθηκε ο Billy όταν φιλοξενήθηκε πιο παλιά από την φυλή των Kabyle στα Atlas mountains.
Το ''Jack Daniel's Dazze'' το έγραψα για την φιλία που είχα με τον Lemmy και φυσικά είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν. Το Ηit του άλμπουμ είναι σίγουρα το πολύ ραδιοφωνικό '' Misty Mornin' '' το οποίο τιμά συχνά ο Panagiotis Rillos στις εκπομπές του στον Σπορ Fm καθώς & αρκετοί άλλοι αξιόλογοι Dj's ( Gregg Vaios, Eva Zevgoula, Sir Johnny Demian, Angelica Batsou, Thekla Tselepi, Costas Argi και o μέγας Erik Pierro ). Tα : ''Never Trust a Dyin' Man'', ''Who Will'', ''Driftin' Apart'', ''C' mon Baby'' ,''Αges'' ''Astrodot Groove '' και ''Ride the Sunrays'' είναι οι τίτλοι των υπολοίπων κομματιών. Ως διασκευές επιλέξαμε το ''Satellite of love'' του Lou Reed όπου το track με τον τρόπο που το παίζουμε έχει ξεφύγει εντελώς από το αρχικό μπαλαντιακό του ύφος και ροκάρει ασταμάτητα ! Το πασίγνωστο ''Sarajevo'' κλείνει το άλμπουμ. Είναι μια πολύ προχωρημένη ψυχεδελική διασκευή με απλωμένο τον ήχο της κιθάρας ( πλαισιωμένη από το πιάνο τα τύμπανα κ' το Theremin ) και ιδιαίτερα επιλεγμένες νότες οι οποίες ακούγονται πριν και μετά το κυρίως θέμα. Με αυτό τον τρόπο φωτίζεται η σκοτεινή πλευρά ενός άνισου πολέμου με Χιτσκοκική πινελιά...Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της FM records σε Παγκόσμια κλίμακα ( ψηφιακή ). Ήδη ετοιμάσαμε 7 professional video clips τα οποία έχει αναρτήσει η εταιρεία στο Υoutube. Υπάρχει και το σκεπτικό να τυπωθούν 450 συλλεκτικά βινύλια μέσα στους επόμενους μήνες.
Η διαδικασία της ηχογράφησης ήταν σίγουρα μια ακόμη μεγάλη δοκιμασία αλλά και μια επιπρόσθετη εμπειρία. Είχαμε όμως ξεκάθαρο πλάνο, απόλυτη σιγουριά και έλεγχο της κατάστασης. Ξέραμε τι θέλουμε ( λόγω τριβής κ' πείρας ) οπότε με την πολύτιμη παρουσία και επεξεργασία των ήχων του Lazarou η υπόθεση έλαβε αίσιο τέλος.
ΑSTRODOT - Misty Mornin' (OfficialVideoClip)
-Η φιλία σου με τον Billy Knight, “συμπαίκτη» σου στους Astrodot, από πότε ξεκινάει;
Toν Ιούλη του '79 (!) στο Rock pub '' Windsor Castle '' (Ηarrow Rd.- έμενα σχεδόν δίπλα) πήγα από νωρίς με τον Paul Di Anno και κάποια στιγμή στο soundcheck ανέβηκα στη σκηνή και τζαμάρισα με τους Ιron Maiden που τους ήξερα έτσι κι αλλιώς εφόσον συχνάζαμε στο ''Βandwagon / Soundhouse'' και στο ''Ruskin Arms''. Ήταν ένα ψυχολογικό boost όσο να’ναι για έμενα. Μετά το αρχικό 2χρονο βάπτισμα πυρός στο Λονδίνο γύρισα στην Αθήνα όπου τον Απρίλη του '80 συνάντησα τον Billy για πρώτη φορά. Ήταν (και παραμένει) ένα πολύ όμορφο παιδί με έξυπνο black humor, φοβερός ήδη από τότε πιανίστας και αέρινος. Είχες την εντύπωση ότι είναι πολύ ελαφρύς σαν να μην πάταγε στο έδαφος. Αναπτύξαμε μια αδελφική φιλία και κοινή μουσική πορεία. Η ''εφευρετικότητα'' του έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν στο live που παίξαμε στο ''Κνωσσός'' στο τελευταίο κομμάτι που δεν ήταν άλλο από το ''Feeling'' έσπασε μια αμπούλα με κόκκινο χρώμα (που έμοιαζε με αίμα) και που κράταγε στο στόμα από την αρχή του set (!!!) και...αιμόφυρτος έσκασε δεξιά μου μέσα σε κάτι καλώδια ρεύματος μένοντας ακίνητος! Δημιουργήθηκε πανικός. Υπήρχαν πάνω από 1.000 άτομα μέσα κι άλλοι 500 απ' έξω (!). Ξαφνικά ανησύχησα κι εγώ ο ίδιος παρ' όλο που ήμουν ''μέσα στο κόλπο''. Εμφανίστηκε η μητέρα του ουρλιάζοντας και μόνο τότε εδέησε να σηκωθεί. Τέτοια τους κάναμε και μας ...λατρεύανε!
-Ποιες είναι οι κύριες μουσικές σου επιρροές σου ;
Βασική μου επιρροή είναι το αυθεντικό Rock N' Roll των 50's κάτι που κάνει ακόμη το αριστερό μου πόδι να χτυπάει το πάτωμα ρυθμικά (Χαρακτηριστικό μου).Επίσης λατρεύω την Κλασσική μουσική μέσα από οποιοδήποτε όργανο κι αν παίζεται. Τρελαίνομαι για φυσαρμόνικα και αγαπημένος μου είναι ο τύπος που έδειξε στον John Lennon πως να παίξει το '' Love Me Do ''. Λέγεται Harry Pitch (+). Από τα 60's έως και τα 80's γράφτηκαν εκπληκτικά τραγούδια απ' όπου αφομοίωσα ότι μου έκανε κλικ. Στη συνέχεια γνωρίζω πως θα αδικήσω πολύ κόσμο αλλά επιλεκτικά αναφέρω πως διαχρονικά με συγκινούν οι : Queen, Rolling Stones ( κυρίως επι Brian Jones ) Liverpool Five, Hullaballoos, Johnny Burnette, Polnareff, Roky Erickson, Steppenwolf, Doors, Led Zeppelin,Thin Lizzy, Bowie, Stranglers, Brian Eno, Peter Gabriel, Kinks, Who, Rush, Nick Cave, Lords Of the New Church, Smiths, Rory Gallagher, Billy Squier, Metallica, Jefferson Airplane, Cars, Radiohead, Blackfield, Green Day, Roy Orbison, Johnny Cash και πάνω απ' όλους o τεράστιος Buddy Holly!
Φυσικά εκτός συναγωνισμού παραμένει δια παντός ο δικός μας Μανώλης Χιώτης !!! Μου αρέσουν επίσης επιλεκτικά πολλές Oriental μελωδίες καθώς και οι μεγάλες ορχήστρες των Benny Goodman, Paul Mauriat, Billy Vaughn και Ennio Morricone. Κιθαριστικά έχω μελετήσει και επηρεαστεί έως ένα βαθμό από τους : Jeff Beck, Wes Montgomery, Segovia, Knopfler, Yepes, Brian May, Al Di Meola και Jimi Hendrix. Σχεδόν όλοι τους παίζουν χωρίς πένα όπως κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια. Έχω καταλήξει σ' αυτή τη μέθοδο καθότι υπάρχει άμεση επαφή με τις χορδές μέσω των δακτύλων. Ο ήχος γίνεται πιο παχύς και γλυκός με μεγαλύτερο όγκο. Επίσης το γλίστρημα στις χορδές παίρνει μια πιο γρήγορη επιτάχυνση. Στο κάτω κάτω όλοι οι κιθαριστές στον κόσμο ξεκινούν να παίζουν κλασσική μόνο με τα δάχτυλα. Απλά εφαρμόζω αυτό στην ηλεκτρική... H μουσική εν γένει είναι μια πολύ υψηλή μορφή τέχνης. Είναι ευτυχές το ότι εφευρέθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων και ευλογία για όλους εμάς που την υπηρετούμε και εκφράζουμε.
Οι Astrodot στο Κύτταρο στη επετειακή βραδιά των Magic de Spell, 2 Ιανουαρίου 2019. Στα τύμπανα ο Θοδωρής Βλαχάκης των MDS. Φωτο: Γ. Αλεξίου
-Ποια είναι η αποτίμησή σου από το ελληνικό ροκ όπως το έχεις ζήσει ; Ποιους μουσικούς και συγκροτήματα εκτιμάς και τι συμπεράσματα έχεις βγάλει στη διαδρομή σου;
Η Ελλάδα έχει αποδειχθεί πως έχει ''ειδικότητα'' στις εκάστοτε Παγκοσμιοποιήσεις. Έτσι και στην εξάπλωση του Rock N' Roll από τις United States of America (τώρα το πόσο united είναι ας το αναλύσουμε μια άλλη φορά) είχε σχεδόν από την αρχή ενεργή συμμετοχή. Το Ελληνικό Rock ανά δεκαετίες έχει να επιδείξει ένα πολύ πλούσιο υλικό. Στο ξεκίνημα του ήταν βέβαια Αγγλόφωνο, εμφανίστηκαν οι Forminx με τον μοναδικό Τάσο Παπασταμάτη να αποδίδει το υπέροχο ''Love Without Love'' σε επίπεδο ίσως πιο πάνω κι' απ' αυτό του Presley! Ακολούθησε ένας καταιγισμός αξιόλογων συγκροτημάτων όπως : Juniors, M.G.C. Olympians, Loubogg, Dragons, Blue Birds, We Five, Charms και οι κορυφαίοι όλων Aphrodite's Child. Λίγο μετά οι Socrates, Poll, Παύλος & Σπυριδούλα, Βoomerang, Northwind, Mμουσικές Ταξιαρχίες, Breakdown.
Στα 80's βρίσκουμε τους Sharp Ties, Magic De Spell, Apocalypsis, Sultans of Swing, Last Drive, Αnti Τroppau Council, Libido Blume,TVC, Stress , Panx Romana, Metro Decay, Schmetterling, Vice Human και ακολουθούν αμέτρητα γκρουπ που δεν μπορώ καν να θυμηθώ (χωρίς να υποτιμώ κανένα). Φθάνοντας προς τις μέρες μας συναντάμε : Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Μπλε...Μωβ, Διάφανα Κρίνα, Nightstalker κ.λ.π. STOP! Εκτιμώ όλα αυτά τα γκρουπ και πολλά άλλα ακόμη για την τεράστια προσφορά τους στη Rock έκφραση του τόπου μας. Δεν θα’θελα να παραλείψω τον τεράστιο Χριστόφορο Κροκίδη τον Τop κιθαρίστα μας και όχι μόνο για την δική του πολύχρονη προσφορά! Η γνώμη μου είναι ότι πολλά από τα προαναφερθέντα σχήματα είναι τουλάχιστον εφάμιλλα με πολύ γνωστά ξένα ονόματα. Ίσως ο Ελληνικός στίχος να μην βοηθάει ώστε ν' ακουστεί πιο άμεσα ένα ωραίο τραγούδι στο εξωτερικό. Μια ακόμη version στα Αγγλικά λύνει το πρόβλημα...
-Όμως πέρα από την μουσική έχεις κι ένα χόμπι πολύ δυνατό απ’ όσο ξέρω. Θέλω να μου πεις για το πάθος με τα παλιά αυτοκίνητα, πώς μπήκαν στη ζωή σου, να μου μιλήσεις για την συλλογή σου και πόσα κομμάτια αριθμεί και πώς τη διαχειρίζεσαι;
Ναι όντως έχω ένα φετίχ. Ξεκίνησε την δεκαετία του '60 τότε που ο πατέρας μου στην Ottawa άλλαζε τα αυτοκίνητα σαν τα πουκάμισα. Είχαν...παρελάσει από μπροστά μου Plymouth, Pontiac, Crysler, Oldsmobile & Chevrolet.To...μικρόβιο το φέραμε μαζί μας πίσω στην Αθήνα όπου στη συλλογή προστέθηκε ένα Simca & VW. Αρκετά χρόνια αργότερα άρχισα να ψάχνω για σπάνια vintage αμάξια. Όσο πιο χάλια ήταν τόσο πιο φτηνά τ' αγόραζα. Έμπαινα βέβαια στην διαδικασία της χρονοβόρας ανακατασκευής οπότε το ''κουστούμι'' δεν το γλίτωνα. Έχω εισάγει από διάφορες χώρες της Ευρώπης 9 αυτοκίνητα ( Fiat Osca, Vauxhall Firenza, Fiat Vignale, Lombardi ) κι ένα Mercedes 230SL Pagoda από την Αstoria της Νέας Υόρκης.
Πολλά πλέον από αυτά τα αντάλλαξα ή τα πούλησα. Επίσης σε συνεργασία με τον Νίκο Παπακώστα τον κιθαρίστα και Frontman των Vice Human ο οποίος είναι ένας εκπληκτικός φανοποιός ασχολούμαστε με κατασκευές replicas. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 4 ολοκληρωμένα πανομοιότυπα ακριβή αντίγραφα στο εργαστήριο : Βugatti Atlantic (!) Delage D6-70, Georges Irat & Tracta. Είναι μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Το τελικό αποτέλεσμα όμως είναι χάρμα οφθαλμών. Ο Νick μετέτρεψε για πάρτη μου ένα Celica του '72. Του ζήτησα να πλησιάσει όσο γινόταν την προσωπική Ferrari του Nuccio Βertone! Μέσα σ' ένα τρίμηνο το είχε πλησιάσει στο 75%.....Όταν τα βγάζουμε βόλτα (συνήθως τις Κυριακές) γίνεται πατατράκ γύρω μας!
Τόμι Μπουζιάνης – Νίκος Παπακώστας δύο φίλοι που μοιράζονται την αγάπη του για την μουσική και τα παλιά αυτοκίνητα. Φωτο : Γ. Αλεξίου
-Ποιο είναι το αγαπημένο σου αυτοκίνητο για cruising και ποια η διαδρομή;
To Supercar ''Ford Mustang Shelby 500GT'' του 1967 είναι MUST και η διαδρομή φυσικά δεν είναι άλλη από το ''Route 66'' ! Δεν το έχω ζήσει ακόμα αυτό το trippin' σ' αυτή την διάσταση και ούτε προβλέπεται προς το παρόν τουλάχιστον. Θα συνεχίσω όμως να το...ονειρεύομαι! Ενημερωτικά σας λέω κάτι που διατυπώνεται για πρώτη φορά δημόσια πως αυτή την συγκεκριμένη διαδρομή την έκανε ο Billy πιο παλιά όταν ζούσε για ένα διάστημα στην Αμερική άλλα με μοτοσυκλέτα ! Η ανάμνηση βέβαια αυτή καλύτερα να μην υφίστατο καθότι στο μέσον της διαδρομής από την τεράστια κούραση και τον καύσωνα αποκοιμήθηκε στο τιμόνι με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο.
Εκσφενδονίστηκε δεκάδες μέτρα μακριά ! Αλλού πήγε η μηχανή και αλλού αυτός...Ήταν πλέον σε αφασία...Ευτυχώς που στο προηγούμενο βενζινάδικο ο υπάλληλος της Mobil μίλησε τηλεφωνικά με τον αντίστοιχο του επόμενου που ήταν μια ΒP. Όταν κατάλαβε ότι ο Billy δεν είχε φτάσει εκεί (καθώς μεσολαβούσε έρημος) ειδοποίησε αμέσως ελικόπτερο. Ολόκληρο επιτελείο γιατρών τον εντόπισε και κατέβηκε παίρνοντάς τον εσπευσμένα στο νοσοκομείο σώζοντας του στην κυριολεξία τη ζωή ! Παρέμεινε επί 2 μήνες εκεί και επανήλθε δριμύτερος...Μην του μιλήσετε όμως για δίκυκλα. Θα σας αλλάξει την κουβέντα..
-Να περιμένουμε μετά την καραντίνα κάποιο ιδιαίτερο live?
Εδώ και αρκετό καιρό έχω συνάψει μια αγνή φιλία μ' έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο. Ονομάζεται Lotfi Attar. Είναι ένας εκπληκτικός μουσικός και τεράστιος Oriental Rock κιθαρίστας, ο διασημότερος όλων σε όλη την Αφρικανική ήπειρο και όχι μόνο. Κατάγεται από το Sidi Bel Abbes της Αλγερίας και το συγκρότημά του λέγεται Raina Rai. Έτυχε να ακούσει ορισμένα κομμάτια των Astrodot και κάποια άλλα δικά μου instrumental που σας προανέφερα. Αμέσως έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον! Στην επικοινωνία που είχαμε μου ανέφερε πως με θεωρεί έναν από τους καλύτερους και πιο original κιθαρίστες που έχει δει τα τελευταία χρόνια!
Του αρέσει ο τρόπος που επεκτείνομαι απότομα σε όλο το φάσμα της κιθάρας (τάστα) καθώς και ο ανατολίτικος ήχος που έχω συντονίσει. Επίσης εμβάθυνε ακόμη πιο πολύ αντιλαμβανόμενος τις ξεχωριστές νότες που επιλέγω ανάμεσα σε αμέτρητες άλλες. Μετά από τόσα χρόνια αέναης περιπέτειας μου στη μουσική η αναγνώριση ήρθε από πολύ μακριά...Ήρθε από ένα πολύ φιλοσοφημένο και ταπεινό άτομο παρά την Παγκόσμια ακτινοβολία του. Είναι άκρως τιμητικό για έμενα. Έχουμε κάνει ανταλλαγή απόψεων σε πολλά θέματα και έχω διδαχθεί πολλά. O Lotfi μας έχει κάνει ήδη πρόταση να πάμε εκεί να μας φιλοξενήσει (!) και για μια σειρά συναυλιών μαζί του (!!). Σαν μικρό αντάλλαγμα έγραψα ένα κομμάτι αφιερωμένο αυτόν. Λέγεται : ''Hommage A Lotfi Attar '' και θα το βρείτε στο Youtube.
Tommie Bouzianis : HOMMAGE A LOTFI ATTAR
Υπάρχει επίσης η σκέψη να τον φέρω εδώ για μια live εμφάνιση (πιθανότατα στο Κύτταρο). Θα μιλήσω με τον Γιάννη Γιακουμέλο γι' αυτό καθώς και με την Αλγερινή, Μαροκινή & Αιγυπτιακή κοινότητα ώστε να γίνει μια ανεπανάληπτη Fiesta προς τιμήν του. Νομίζω πως λίγο πριν τα Χριστούγεννα θα ήταν μια καλή ημερομηνία αν όλα πάνε κατ' ευχήν. Ήδη έχει αποδεχτεί την πρόταση με χαρά καθώς η Αθήνα είναι μια από τις πολύ λίγες μεγαλουπόλεις που δεν έχει παίξει ακόμη. Επίσης στα πιο άμεσα σχέδια είναι το live στον “μικρό ναό” με τις μεγάλες μουσικές το ''Silver Spurs'' που βρίσκεται στο Παγκράτι, όπου οι Astrodot στις 11 του Ιούλη θα παίξουν live.
Θα εμφανιστεί μαζί μας η εξαιρετικά Athena Koulopoulou που θα αποδώσει το “For The Last Time” του μεγάλου Rory Gallagher σε μια νέα διασκευή στο δικό μας πάντα ύφος ! Λέω να ρίξω ένα…δεκάλεπτο σόλο έτσι για να γουστάρουμε! Θα είναι η πρώτη συνάντηση με αγαπημένα μας πρόσωπα μετά την τελευταία '' εφεύρεση'' της Παγκόσμιας Συμμορίας που προσπαθεί με κάθε τρόπο να καταστρέψει όλες τις τέχνες και να ευθυγραμμίσει όλα τα υγιή μυαλά προς ένα καθολικό αρρωστημένο τσιπάρισμα. Η μόνη θεραπεία μας είναι το ''Εμβόλιο του Rock N' Roll''. Περιέχει όλα τα αντίδοτα!
-Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Επίσης Γιάννη !
Κιθαρίστας τους αρχικά ήταν ο Κώστας Ποθουλάκης, ο άτυχος νέος των μετέπειτα Villa 21. Την Άνοιξη του 1980 φεύγει από το γκρουπ και τον αντικαθιστά ο Tommie Bouzianis που αναλαμβάνει lead guitar στο ζενίθ της φήμης των Παρθενογένεσις. Η σκηνική του παρουσία και οι κιθαριστικές του ικανότητες κάνουν αίσθηση στις συναυλίες. Ο ίδιος μελετά πολύ και ψάχνει ένα δικό του ήχο που να ξεφεύγει από το συναγωνισμό παρόμοιων ήχων κιθάρας σε μια εποχή που το όργανο αυτό ήταν λόγος ν’ ασχοληθείς με την μουσική και ήταν η πρώτη επιλογή.
Από τότε ο T. Bouzianis άλλαξε πολλά σχήματα, ίδρυσε αρκετά δικά του, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό καθώς έζησε στον Καναδά, αλλά και στην Αγγλία, παραμένοντας πάντα έξω από κυκλώματα. Έφευγε κι ερχόταν στην Ελλάδα, αλλά διαπίστωνε ότι η νοοτροπία δεν άλλαζε όπως και η στάση των ανθρώπων της μουσικής βιομηχανίας απέναντι στο rock. Ο ίδιος δεν ήταν διατεθειμένος να βάλει την μουσική του σε καλούπια κάνοντας τα χατίρια των μουσικών παραγωγών. Το τίμημα ήταν σκληρό για τον ίδιο, αλλά και η χαρά της εξέλιξής του μέσα απ’ όλα αυτά εξίσου δυνατή. Μέχρι σήμερα μελετά και ψάχνει νέους μουσικούς δρόμους έκφρασης. Τον καιρό αυτό μελετάει τον John McLaughlin. O Bouzianis ζει από το 2001 στην Ελλάδα συνεχίζοντας μια καριέρα τεσσάρων δεκαετιών και κρατώντας ζωντανή τη φλόγα της νιότης μην αφήνοντας το rock’n’roll. Η επιλογή του εξ αρχής ήταν ξεκάθαρη : έγινε μουσικός για να ζήσει το rock’n’roll.
Η μουσική καριέρα του στο εξωτερικό τον έκανε να κρατά σε υψηλό επίπεδο την μουσική παραγωγή, αλλά και την προώθηση του προϊόντος κάτι που είναι πολυτέλεια στη χώρα μας εδώ και αρκετά χρόνια. Ο πρόσφατος δίσκος των νεοσύστατων Astrodot είναι μια ακριβή παραγωγή που στοίχισε περίπου 10.000 και έχει ήδη 7 βίντεο κλιπ υψηλού επιπέδου που κάνουν το γύρο του ιντερνέτ. Μαζί με τον Tommie Bouzianis στο γκρουπ είναι και ο συνοδοιπόρος του από τους Παρθενογένεσις, o κημπορντίστας Billy Knight.
Πώς νιώθει όμως ένας μουσικός που αφιέρωσε τη ζωή του στην κιθάρα μέσα σε μια εποχή που είναι το τέλος του πρωταγωνιστικού ήχου της κιθάρας που ξέραμε ; Τραγουδιστής, κιθαρίστας, συνθέτης που δεν χάνει τον ευρωπαϊκό του αέρα κι ας δείχνουν όλα γύρω να καταρρέουν. Έχει και μια άλλη λατρεία που καταγίνεται από μικρός. Τα παλιά αυτοκίνητα. Έχουν περάσει τόσα πολλά από τα χέρια του που συναγωνίζονται τις κιθάρες του. Πάμε λοιπόν ένα cruising με μια Gibson στα χέρια…
-Μετά από τόσα χρόνια στη μουσική, τόσα σχήματα, τόσες φάσεις, τόσες γνωριμίες, από πού θα’ θελες ν’ αρχίσουμε από μια παλιά στιγμή ή μια καινούργια δουλειά ; Πάμε καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τα παιδικά σου χρόνια πώς τα πέρασες; Πού γεννήθηκες και ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα να μπεις στην μουσική;
Γεννήθηκα στα Εξάρχεια στο Μαιευτήριο ''Αθηνά''. Ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισα στη ζωή μου ήταν ο τρισμέγιστος Γρηγόρης Λαμπράκης ο οποίος εκτός από βουλευτής ήταν και μαιευτήρας στην εν λόγω κλινική και παρακολουθούσε την μητέρα μου σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Όταν ήμουν 10 μηνών φύγαμε οικογενειακώς για την Ottawa του Καναδά όπου και παραμείναμε επί αρκετά χρόνια. Τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα ήταν οι ήχοι από την Bonanza και τον Popeye που τα έβλεπα τότε ανελλιπώς σε έγχρωμη TV (!) καθώς και το Washington Square μαζί με ''Τα παιδιά του Πειραιά''. Θυμάμαι χαρακτηριστικά (στο ταξίδι της επιστροφής μετά από μερικά χρόνια με το υπερωκεάνιο ''Ολύμπια'') την ορχήστρα του πλοίου που έπαιζε αυτά τα κομμάτια. Σε ηλικία 7 ετών ο πατέρας μου άρχισε να μου δείχνει τα βασικά στο κιθαρόνι του παππού μου χρονολογίας 1896 ! Είχε κάτι χορδές σαν...πετονιές. Αυτό όμως παρά τις αρχικές δυσκολίες είχε ευεργετικό αποτέλεσμα καθότι με την συνεχή εξάσκηση απέκτησα πολύ δυνατά δάκτυλα ! Επίσης εκείνη την περίοδο με ανέλαβε ο κατά 8 χρόνια μεγαλύτερός μου ξάδελφος μου ονόματι Allen ο οποίος ήταν το παιδί θαύμα της εποχής με τεράστια ταλέντα σε πολλούς τομείς και άκρως BuddyHollyκός μέχρι το κόκκαλο.
Μου χάρισε το 45αρι των θρυλικών Trashmen (Surfin' Bird / King of the Surf) και μ' έβαλε για τα καλά στο νόημα του Rock N' Roll. Φυσικά και ήταν αυτός το ίνδαλμα μου τότε κ' ακόμη και τώρα! Ο ίδιος είχε φτιάξει το '67 τους Straight Lines μαζί με τον Θάνο & Ανδρέα Μικρούτσικο. Τραγουδούσε το Ιο Di Notte μια οκτάβα πιο ψηλά από τον Al Bano ! Αυτός και αν πήγε χαμένος...Σταδιακά βέβαια ασχολήθηκα όλο και πιο πολύ με την κιθάρα παίζοντας επί χιλιάδες ώρες έως σήμερα. Παρακολουθούσα από κοντά όποιον κιθαρίστα έκρινα πως είχε κάτι ξεχωριστό και επειδή είμαι πολύ ακουστικός τύπος έψαχνα από μόνος μου όλα τα γνωστά tracks της εποχής νότα - νότα. Ενδιάμεσα πήγα στο Ωδείο του Κώστα Κλάββα στη Νίκης όπου μου έκανε κλασική κιθάρα ο Κώστας Καράλης κ' στη συνέχεια ο μέγας Γιάννης Σπάθας με τον Johnny Lambizi μου έδειξαν διάφορες τεχνικές και κόλπα. Καταγόμενος κι' από το σοι του μεγάλου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Γεωργίου Μπουζιάνη ( ξάδελφος του πάτερα μου ) με τον οποίο έχω μια καταπληκτική ομοιότητα στο πρόσωπο, καταλαβαίνετε πως είχα πάρει από μικρός ένα Flyin' Start.
Ο Τόμι, πιτσιρικάς με την μητέρα του στην Οτάβα του Καναδά
-Υπήρχε κάποιος άλλος συγγενής σου που θαύμαζες και τον ακολουθούσες σε πράγματα που σου άρεσαν;
Άλλο ένα ίνδαλμά μου της τότε εποχής (ποδοσφαιρικό αυτή τη φορά) ήταν ο έτερος ξάδελφος μου και γκολτζής Μπάμπης Ψιμόγιαννος που ξαφνικά από τον Άρη Αγ.Κωνσταντίνου βρέθηκε να παίζει σεντερ-φορ στην Α.Ε.Κ. Εγώ αν και γέννημα θρέμμα της ''Λεωφόρου'' έχοντας μάλιστα παίξει και στα τσικό μαζί με τον συμμαθητή μου Χρήστο Πετρινιώτη (είχα βάλει και γκολ στον απίθανο Τάκη Οικονομόπουλο...με άφησε δηλαδή να σκοράρω) βρισκόμουν πιο συχνά στη... Νέα Φιλαδέλφεια για μια 3ετια. Μετά που πήρε μεταγραφή στον Πανιώνιο μετακόμισα στην Νέα Σμύρνη βλέποντας τον μαζί με τον κορυφαίο Θωμά Μαύρο να ξετινάζουν τα δίχτυα των αντιπάλων!
-Το πρώτο συγκρότημα ;
Την 1η απόπειρα συγκροτήματος την έκανα το '74 μαζί με τον Γιώργο Μακρίδη. Το ονομάσαμε Straightjacket ( Ζουρλομανδύας ) και ήμασταν...όνομα και πράγμα! Σύντομα εγκαταλείφτηκε αυτή η φαεινή ιδέα και κατόπιν έφτιαξα τους Survivals όπου τον Δεκ. του '76 παίξαμε στο ''Κνωσσός'' σε παρθενική εμφάνιση διασκευές όπως : See me Feel me, Aqualung, Soul Sacrifice & Fools ( με δοξάρι και volume control παρακαλώ στο σόλο!). Γενικά όμως είχα άλλες βλέψεις καθότι ήμουν πολύ ανήσυχο νιάτο. Θέλοντας λοιπόν να ζήσω το Rock N' Roll στη πηγή του έφυγα τον Μάη του '78 για Λονδίνο. Μετά από λίγες ημέρες είδα τους Queen την 3η βραδιά που έπαιξαν στο παλιό Wembley Arena. Βλέποντας βέβαια τον Brian May σε απόσταση αναπνοής έπαθα την πλάκα μου με τον τεράστιο ήχο και την τεχνική του. Για περίπου ένα μήνα δεν άγγιξα καν τη κιθάρα. Κατάλαβα ότι ο συναγωνισμός ήταν αδυσώπητος. Πείσμωσα όμως στη συνέχεια και τα 12ωρα πρακτικής ήταν πλέον στην ημερήσια διάταξη. Έπαιξα με πολλά γκρουπ κι έγινα μέλος στο Bandwagon του Neal Kay όπου γνώρισα και τους Paul Di Anno με τον Steve Harris καθώς και τους Praying Mantis.
Μετά το close encounter που είχα με τον Billy Idol στα Alaska studios στο Waterloo όπου επιχειρούσε μια ανασύσταση των Gen -X επανήλθα στην Αθήνα όπου ο Μακρίδης μου ζήτησε να μπω στους Παρθενογένεσις στη θέση του Κώστα Ποθουλάκη. Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά και τον Billy Knight. Το γκρουπ αυτό έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία ξεκινώντας μια επανάσταση εναντία στο μέχρι τότε μουσικό κατεστημένο. Το ΜεταPunk & Pro - NewWave στυλ σε συνδυασμό με την καταιγιστική σκηνική παρουσία μας είχε ως αποτέλεσμα ν' αποκτήσουμε πολλούς οπαδούς αλλά και ακόμη περισσότερους εχθρούς! Στο 3ημερο στου Ζωγράφου καθώς και στο Σπόρτινγκ η ατμόσφαιρα ήταν καθαρά πολεμική. Στην μεν πρώτη περίπτωση μας φυγάδευσε περιπολικό γιατί θα μας σκότωναν τα φρικιά και στη δεύτερη έπαιζα με κομμένες τις φλέβες στο αριστερό μου χέρι από θραύσματα μπουκαλιού Amstel...
Την εποχή των Παρθενογένεσις
-Θυμάσαι κάτι περισσότερο από την συναυλία αυτή στο Σπόρτιγκ;
Η συναυλία έγινε στις 26 Δεκεμβρίου '80. Ο μεγάλος Τάσος Ψαλτάκης ο εκδότης του περιοδικού Μουσικό Εξπρές λίγο πριν βγούμε να παίξουμε είχε μια σφοδρή αντιπαράθεση με τον τότε αρχηγό της αστυνομίας Λεμονή ο οποίος επέμενε να ακυρώσουμε την εμφάνισή μας καθότι ήξερε ότι θα γίνει ο κακός χαμός. “Δεν κατάλαβες” του είπε ( μπροστά μας ) : Αυτοί εδώ οι 5 τύποι είναι το ''κλου'' της βραδιάς ! Μάγκες...βγαίνετε τώρα ! Φορτωμένοι με πέντε μαύρες τεράστιες σακούλες που περιείχαν 500 πιπίλες σκάσαμε μύτη κι αρχίσαμε να τις πετάμε στις εξέδρες. Έγινε πανδαιμόνιο καθώς η δράση έφερε αντίδραση. Για μια ακόμη φορά η speedαριστή εκτέλεση του ''The House of the Rising Sun'' ήταν αιτία πολέμου μεταξύ των πέτσινων οπαδών μας και των παλαιοροκάδων....Η δισκογραφική Polydor ήθελε να μας υπογράψει ώστε να κυκλοφορήσουμε το 1ο μας LP αλλά η διάλυση ήρθε πολύ πρόωρα...
-Ποια ήταν τα στέκια σας τότε ;
Μόνο στα εντός έδρας gigs στο θρυλικό ''Paranoid club'' του Ηλία Ρούσση αισθανόμασταν ασφαλείς (παίζαμε από Τετάρτη έως Κυριακή) έως ότου μπούκαραν μέσα την ώρα που ήμασταν στη σκηνή ''συστημένοι'' αστυνομικοί οπλισμένοι με αυτόματα. Δυστυχώς έκλεισε το club καθώς και όλα τα ροκάδικα της Πλάκας. Εκεί που είχαμε απογειωθεί σε δημοτικότητα το συγκρότημα διέλυσε λόγω κάποιων γελοίων εγωπαθητικών και ουτοπικών απόψεων που βγήκαν ξαφνικά στην επιφάνεια. Δεν θα επεκταθώ άλλο. Ο Δημήτρης Βασιλειάδης μας τίμησε πολλά χρόνια αργότερα εκδίδοντας ένα συλλεκτικό LP ( Β- Otherside records ) από μια ηχογράφηση πρόβας στο studio ''Κατάρα'' στην Ηλιούπολη που διασώθηκε Οι Παρθενογένεσις άνοιξαν δρόμους. Οι επόμενες μπάντες τα βρήκαν όλα στρωμένα. Είναι σημαντικό πάντως πως ακόμη και σήμερα παραμένουμε επίκαιροι με αναφορές ανά τακτά διαστήματα αν και ο καθένας πήρε το δρόμο του. Εγώ έπαιξα για λίγους μήνες με τον Λούη και τους Stress και ο Billy έφτιαξε τους εξαιρετικούς Statues In Motion. Ο Τάκης με τον Γιώργο δημιούργησαν τους F.M.Q.
Τα νέα των X Manadarina Duck στην στήλη “Σκόρπιες Ειδήσεις” του Νίκου Κοντογούρη
-Τα πρώτα συγκροτήματα συμβάδιζαν με το χαρακτήρα σου, που δεν μου φαίνεται να συμβάδιζε με ένα συμβατικό παιδί της εποχής των 80. Τι θυμάσαι από τα punk και new wave χρόνια μέσα από το πέρασμά σου από τα συγκροτήματα (Παρθενογένεσις, X-Mandarina Duck, Stress κ.α.). Πώς ένιωθες τότε ; Με ποιο σχήμα πέρασες καλύτερα και ήταν πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία σου;
Σαν χαρακτήρας έχω παραμείνει ασυμβίβαστος και αντισυστημικός. Έμεινα εκτός πολιτικών κομμάτων τα οποία πολλοί άλλοι προσέγγισαν για να έχουν προβολή και αβάντες. Απείχα επί χρόνια από συνεντεύξεις καθότι κάποτε στο Ράδιο - Συννεφούλα μου είχαν κόψει τα μισά απ' όσα είχα πει...Στη συνέχεια πάλι έφυγα για 2η φορά στον Καναδά ( Τοronto ) όπου έπαιξα αρκετά live με τους Emerald ( El Mocambo, Turning Point e.t.c. ). Επιστρέφοντας το '84 δημιούργησα μαζί με τον Χρήστο Στολίγκα ( ήταν ο εκπληκτικός drummer των Παρθενογένεσις ) τους X Mandarina Duck ένα καταιγιστικό Rockin' Trio. Και που δεν παίξαμε : Πήγασος, Κύτταρο, Rodeo, Φοιτητική Εστία, Σκιάχτρο, Φλοίσβο, Πάρκο Ελευθερίας, Προπύλαια ( μαζί με Παύλο, Άσιμο, Πουλικάκο, Ηρακλή ) ΤΕΙ Αιγάλεω κ.λ.π. Συμμετείχαμε με 2 κομμάτια ( Passengers - Television ) στο Οutsiders LP του Νίκου Λώρη τo '85. Η ηχογράφηση έγινε στο Mastersound με τεχνικό τον Chris Snake Manolitsis.
Λίγο μετά στην νεοσύστατη Wipe Out records του Gregg Vaios ( 3ος κατά σειρά ξάδελφος) κυκλοφόρησε το Νο 001 single με κοπή που έγινε στο εργοστάσιο της Columbia. Τον Ιούνη του '86 μετά από ένα επικό ταξίδι διασχίζοντας όλη την Ευρώπη φτάσαμε στο Λονδίνο όπου και παίξαμε σε διάφορα clubs. Ενδιάμεσα επέστρεψε ο μπασίστας Ζαχαρίας στην Αθήνα και στη θέση του πήραμε τον εκπληκτικό Winston Detleiv αλλάζοντας το όνομα σε The Boycotts και συνεχίσαμε τα live : Gossips, Le Beat Route, The Crypt ( το πιο Ψυχεδελικό - Spooky club του πλανήτη που βρίσκεται σε μια κατακόμβη κάτω από το νεκροταφείο του Deptford !!! ) στο Rockgarden κ.α. Δισκογραφικά είχαμε συμμέτοχη το '88 στο Compilation LP ''Song and Legend'' ( Abstract rec.) με το πασίγνωστο τραγούδι ''Julie'' των Βlue Birds σε μια ιδιαίτερη διασκευή. Σ' αυτό το άλμπουμ βρίσκονται επίσης και οι : Νew Model Army, Leather Nun, Three Johns, Blyth Power, Gunslingers και οι Abwarts του φίλου μου Uwe Βastiansen με τον οποίο έκανα παρέα στο Αμβούργο και φτιάξαμε ένα side project τους Capris MK2 ! Οι Χ.Μ.D. ήταν το γκρουπ που εκφράστηκα καλύτερα έως τότε καθότι ήταν μουσικά και συνθετικά πιο βελτιωμένο από τα προηγούμενα...
X- Mandarina Duck - Non Stop
-Η ιστορία αυτή με την μουσική και τα συγκροτήματα πώς εξελίχθηκε;
Η 19χρονη παραμονή μου στο Λονδίνο με ωφέλησε τα μέγιστα καθότι ανέβηκα σε άλλο επίπεδο καθαριστικά και συνθετικά. Έπαιξα εκατοντάδες live ανά την Βορειοδυτική Ευρώπη κυρίως με γκρουπ δικά μου αλλά και ως session μουσικός. Ενδεικτικά αναφέρω τα : Dynamitte Inc. Βad Karma Beckons, Hitt, Angels in Aspic, Stiv Bators, Eddie and the Hot Rods, Faithless, Inmates, Naughty Naughty, Lettalones & J.D.Dazze. Έπαιξα επανειλημμένως σε πολλά από τα μεγάλα venues όπως : Marquee, Αstoria, Limelight, Markthalle, Melkweg, Tavastia, Elm Street, Valvet, 100 club, Hope & Anchor, Nashville, Greyhound, Dingwalls, Roadhouse e.t.c. Παραγωγό στους Dynamitte Inc. είχαμε τον ιδρυτή του ΝWΟΒΗΜ Neal Kay ο οποίος μας υπέγραψε στην μεγαλύτερη δισκογραφική, την Pony Canyon, όπου συμμετείχαμε στο άλμπουμ ''Metal For Muthas '92'' με το ''Shark'' που το είχαμε ηχογραφήσει στα Goosebery & Samurai studios μαζί με το άλλο track το ''Οut of Control''. Νωρίτερα ο διάσημος DJ Tommy Vance μας είχε παρουσιάσει στο BBC1.
Ακολούθησε το Scandinavian Tour καθώς κ' πολλές κριτικές και αναφορές σε όλα τα μεγάλα μουσικά έντυπα όπως : Kerrang, Metal Forces, Raw, Swiss Attack, Melody Maker, Metal Hammer. Τo video του ''Shark'' είχε παιχτεί και στο Headbanger's Ball του ΜΤV. Πολλές ήταν φυσικά και οι γνωριμίες σε προσωπικό επίπεδο με αρκετούς θρύλους της Rock. Επί περίπου μια δεκαετία συναντούσα σχεδόν κάθε Σάββατο τον Lemmy στο υπόγειο Prive V.I.P. St.Moritz club στην Wardour st. ( Soho ) όπου συνήθως έπαιζε σε μια μηχανή με φρουτάκια και μας κερνούσε ασταμάτητα Jack Daniel's ! Ήταν βέβαια εκτός συναγωνισμού αυτός. Αρχικά τον είχα γνωρίσει τον Ιανουάριο του '80 στα γραφεία της Bronze Rec. στο Chalk Farm επί εποχής Hawkwind μαζί με τον Mark Blake. Εκεί σύχναζαν και οι : Stiv Bators. Nasty Suicide, Spyke, Tyla, Dave Coverdale, Mike Tramp, Bill Hurley, Johnny Thunders,Marky Ramone με τους ποιους έκανα παρέα. Μέχρι κι ο Johnny Rotten είχε σκάσει μύτη μια φορά!
Με τους J.D. Dazze, τρίτος από αριστερά
-Στην Ελλάδα δεν τραβούσε η φάση ; Τι σε έκανε να ψάξεις αλλού χώρο δράσης;
H απόφαση μου βέβαια να φύγω οριστικά από την Ελλάδα δεν πάρθηκε έτσι στο βρόντο. Υπήρχαν σημαντικοί λόγοι. Κατ' αρχήν ''σφραγίστηκαν'' με άνωθεν διαταγή τα δυο αγαπημένα μου στέκια δηλαδή ο Πήγασος και το Paranoid club. Τότε ήταν λίγα τα μέρη που μπορούσες να παίξεις τέτοια είδη μουσικής. Επίσης είχε αρχίσει να πλατειάζει το Ελληνόφωνο Rock το οποίο έμενα μ' ενοχλούσε ηχητικά καθότι είχα μεγαλώσει στον Καναδά μαθαίνοντας αρχικά μόνο τα Αγγλικά. Ελληνικά έμαθα όταν συνέχισα εδώ στο Δημοτικό ! Αυτό το επιβεβαίωσα και στο ραντεβού που είχα στα γραφεία της ΕΜΙ στη Μεσογείων με τον τότε διευθυντή της εταιρείας ο οποίος μου έθεσε ως όρο να γυρίσω τους στίχους στα Ελληνικά αλλιώς συμβόλαιο γιοκ ! Του εξήγησα πως επειδή είχε ήδη καμιά 300αρια Ελληνόφωνα γκρουπ τι θα τον πείραζε κι ένα Αγγλόφωνο που με την σωστή υποστήριξη και καθοδήγηση πιθανότατα θα ακουγόταν και εκτός συνόρων. Εξ άλλου αν έβαζε τον Καζαντζίδη να τραγουδάει στα Αγγλικά θα το άντεχε ; Την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια καθώς για μια ακόμη φορά διαπίστωσα την μυωπική και παρωπιδάτη αντίληψη του ντόπιου κατεστημένου και την πλήρη ανυπαρξία αξιοκρατίας. Η φυγή μου στο Λονδίνο βέβαια μόνο καλό μου έκανε. Άνοιξε το μυαλό μου. Στα τόσα χρόνια είδα χιλιάδες συγκροτήματα. Ότι μπορείτε να φανταστείτε το έχω δει Live. Ακόμη και τις πιο ασήμαντες μπάντες όπως : Scarecrow, Tennis Shoes, Razar, Wasted Youth κ.λ.π.
Σε μεγάλες συναυλίες όπως στο Ηammersmith Odeon, Astoria, Venue, Marquee και Ronnie Scott's έσφιξα τα χέρια εξεχουσών προσωπικοτήτων του χώρου όπως : Αlvin Lee, Ritchie Blackmore, Slash, Mike Box, Hetfield, Max Cavalera και Joe Pass. Τα πρώτα χρόνια ήταν πανδύσκολα. Μαζί με τον Χρήστο μέναμε σ' ένα squat λίγο πιο κάτω από το Tower Bridge χωρίς ρεύμα. Κάναμε διάφορες πατέντες για επιβίωση. Μέχρι στους σταθμούς του Underground στο Piccadilly Circus & Leicester Square κάναμε Buskin' για να μαζεύουμε τις πέννες που μας έριχναν σ' ένα καπελάκι. Είναι πολύ μεγάλο και σκληρό το τίμημα που έχω εισπράξει από το Rock N' Roll όλα αυτά τα χρόνια αλλά άλλη τόση είναι κι η χαρά και η ανάταση ψυχής που έχω νοιώσει μέσα από αυτό. Επιλογή μου είναι στο κάτω-κάτω και τρόπος ζωής. Αυτό το τελευταίο μ' ενδιέφερε πρωτίστως και πάντα παρά το να γίνω διάσημος. Κι' αυτό αποδεικνύεται από το ότι ποτέ δεν διατηρούσα το ίδιο όνομα της κάθε μπάντας που έφτιαχνα καθ' ότι υπολόγιζα τον κάθε μουσικό που είχα δίπλα μου. Σε περίπτωση αντικατάστασης θεωρούσα πως θα άλλαζε ο ήχος μας μέσω της προσωπικότητας του νέου μέλους. Αυτό βέβαια είχε καταστροφικές συνέπειες στην δημοτικότητα μου καθώς ήταν σαν κάθε φορά να ξεκινάω από την αρχή...
Ο Τόμι στο μέσον με το δυναμικό τρίο Dynamite INC με την σύνθεση που εμφανίστηκαν στο μεσονύχτιο live στο Limelight club ως καλεσμένοι των Guns’ n’ Roses στο after party της συναυλίας τους στο Wembley, 14 Ιουνίου 1992
-Πότε γύρισες στην Ελλάδα ; Η απουσία σου έπαιξε ρόλο στο να ξαναστήσεις το προφίλ σου εδώ;
Στην Αθήνα επέστρεψα στις αρχές του 2000. Ήταν αρκετά δύσκολη η προσαρμογή μου στα εδώ δεδομένα καθώς είχα συνηθίσει να ζω σε άλλες κουλτούρες. Στο μυαλό μου ήταν πάλι το να ξαναπάω στο Λονδίνο καθώς είχα διασυνδέσεις εκεί και με ζητούσαν διάφορα συγκροτήματα. Υπήρχε και το Jumbo studios στο Dollis Hill όπου είχα άμεση πρόσβαση. Η κατάσταση της υγείας του πατέρα μου και η γνωριμία με την Stevi με καθήλωσαν εδώ. Ένοιωσα μια τεράστια κούραση μετά τα ατέλειωτα live όλων των προηγούμενων ετών όποτε ασχολήθηκα ως παραγωγός στα θεατρικά έργα που ανέβαζε η Stevi. Επιπρόσθετα είχα αναλάβει και τις μουσικές επιλογές. Γύρω στο 2003 αποφάσισα να επανέλθω στο προσκήνιο μ' ένα προσωπικό πλέον άλμπουμ. Είχα ολοκληρώσει αρκετά τραγούδια και άρχισα σταδιακά να τα ηχογραφώ στο studio του Γιώργου Λαζάρου. Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή μετά το τελικό mixin' ονόμασα το όλο project '' 13een Black'' βασιζόμενος στην ξαφνική εύνοια της τύχης που κάποτε στα τέλη του '90 με σημάδεψε στο Scheveningen της Χάγης. Τότε σ' εκείνο το παραλιακό Καζίνο στο τραπέζι της ρουλέτας εκεί που τα έχανα όλα ποντάρισα τρεις 5αρες guildes στο 13 μαύρο.
Έγινε το αδιανόητο. Tο χέρι της γκρουπιέρισας που μόλις είχε έρθει ως αλλαγή έφερε σε repetition 3 απανωτές φορές το 13 !!! '' 13een Black. Player wins'' είπε η τύπισσα 3 φορές. Η τύχη είχε γείρει προς το μέρος μου έστω και για λίγο. Πήγα να της δώσω ένα γενναίο φιλοδώρημα αλλά μου είπε πως απαγορεύεται...Στο πλοίο από το Hook of Holland στο Harwich έγραψα το ομώνυμο αυτό τραγούδι. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της Atlantis records σε 2πλη μορφή CD / DVD. Μια πολύ προσεγμένη έκδοση με 5 video clips, illustration ένθετο και μια προχωρημένη διασκευή του ''Hey Joe'' το οποίο δεν θυμίζει με τίποτα τον τρόπο που το απέδωσε ο Jimi Hendrix. Καθώς δεν θα είχε κανένα νόημα να προσπαθήσω να τον αντιγράψω όπως πολλοί άλλοι το έχουν κάνει χωρίς επιτυχία. Ο Jimi μπορεί να ξεπεράστηκε μεταγενέστερα από αρκετούς τεραστίους κιθαρίστες αλλά παραμένει ο 1ος που άλλαξε το επίπεδο της κιθάρας και την ανήγαγε σε άλλη διάσταση... Σίγουρα ήταν δύσκολη η επάνοδός μου στα μουσικά δρώμενα καθότι υπήρχε ένα χάσμα μιας ολόκληρης γενιάς. Η εταιρεία βοήθησε όσο μπορούσε παίζοντας τα tracks στον Atlantis Fm και τα clips σε ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια. Υπήρχε και θετική ανταπόκριση από τον τύπο. Στην συνέχεια έπαιξα και κάποια live ( AΝ club, Sui Generis & Camel club). Δυστυχώς η απώλεια του πατέρα μου και λίγο αργότερα αυτή του παιδικού μου φίλου και drummer στο νέο μου σχήμα Νίκου Σαμιωτάκη μ' έριξαν ψυχολογικά και παράτησα την κιθάρα για πολλά χρόνια...Αν είχα συνεχίσει να μελετάω με τους ίδιους ρυθμούς θα ήμουν τώρα σε απόσταση αναπνοής από τον John McLaughlin...
Τόμι Μπουζιάνης – Γιάννης Αλεξίου σ’ ένα rock μεσημέρι με καύσωνα. Φωτο: Νίκος Παπακώστας
-Το 2005 λοιπόν παρουσίασες μια πολύ αξιόλογη δουλειά το «13een Black» σε cd/dvd που ήταν μια σούμα κατά κάποιον τρόπο των μουσικών ικανοτήτων σου σε οπτικο-ακουστικό υλικό κάτι που αποτελεί και την πιο γνωστή σου σήμερα δουλειά στην Ελλάδα. Τι αποκόμισες εσύ από αυτό το πρότζεκτ σαν μουσικός σε μια εποχή που η μουσική στην Ελλάδα, όπως και η βιομηχανία ήταν σε ένα τεντωμένο σκοινί λίγο πριν την κατάρρευση ;
Πάντως ήταν πολύ ιδιαίτερη η στιγμή που είδα τα τραγούδια τα οποία έγραψα σε τελική μορφή και ολοκληρωμένα. Η ηθική ικανοποίηση είναι η πιο σημαντική για τον κάθε δημιουργό. Αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε μια εποχή όπου υπήρχαν πάρα πολλά συγκροτήματα με ελληνικό στίχο χωρίς καμιά ιδιαίτερη μελωδία στις συνθέσεις τους. Από το '92 και μετά σε Παγκόσμια κλίμακα βλέπουμε το Rock να αγριεύει σε επικίνδυνο βαθμό και να γίνεται πλέον μια καθαρά underground κατάσταση εκεί που μεσουρανούσε στα charts. Τα επονομαζόμενα ''τραγούδια'' είναι πλέον φασαριόζικα και ο στίχος ακαταλαβίστικος. Είναι τραγικό τουλάχιστον για έμενα που κατέχω τα Αγγλικά ως μητρική γλώσσα να μην μπορώ να βγάλω κανένα νόημα από τους βρυχηθμούς των διάσπαρτων αποκαλούμενων ''τραγουδιστών''.
Σίγουρα υπάρχει ένα ελαφρυντικό για την νέα γενιά καθώς δέχεται αφόρητες πιέσεις από το σάπιο σύστημα που κυβερνάει τον πλανήτη και βγάζει τα ποθημένα της με τον οποιονδήποτε τρόπο. Το θέμα είναι να ''περνάει'' στον κόσμο αυτό που υποστηρίζουμε. Η κατάσταση αυτή της Rock μουσικής έφερε ακόμη κάτι πιο χειρότερο. Το Ηip Hop. Επικράτησε δηλαδή ένα ''πράγμα'' εντελώς άμουσο, μονότονο, μιλητό και χιλιοεπαναλαμβανόμενο με λούπες. Για έμενα και χιλιάδες άλλους μουσικούς που έχουμε ματώσει στην κυριολεξία τα δάχτυλα μας για να εκφράσουμε κάποιο συναίσθημα ή ακόμη και λυγμό μέσα από το όργανό μας είναι εντελώς υποτιμητικό για την ύψιστη τιμή της μουσικής να επικρατούν τέτοιες ψυχρές και αδιάφορες μόδες...Η μουσική δεν βγαίνει πλέον από το μυαλό και δεν υπάρχει διήθηση μέσω της καρδιάς. Μου είναι αδιανόητος αυτός ο κατήφορος με τόση ενημέρωση που υπάρχει πλέον λόγω της τεχνολογίας. Κι' όμως υπάρχουν άτομα που δεν ξέρουν καν τους Rolling Stones!...
Mε τους Bad Karma Beckons στο Dingwalls του Camden Town, Λονδίνο
- Τι έκανες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ αυτού και με τι συναισθήματα βρέθηκες πάλι στο εξωτερικό ;
Στην συνέχεια ασχολήθηκα και πάλι με το θέατρο όπου ανεβάσαμε διαδοχικά τα έργα : To Μικρό Καζίνο, Slip & Tanga, Μνήμες Άφυλου & Το Δωμάτιο Μηδέν σε θέατρα στον Κεραμεικό. Κάποια στιγμή ο παιδικός μου φίλος Θοδωρής Βλαχάκης μου έκανε μια πολύ τιμητική πρόταση. Μου ζήτησε να παίξω με τους Magic De Spell. Ήθελε πολύ να με δει να επανέρχομαι στα μουσικά δρώμενα. Το timing βέβαια εκείνη την δεδομένη στιγμή δεν ήταν και το καλύτερο καθώς και ο Ελληνικός στίχος που γενικά είναι... ''κόκκινο πανί'' για εμένα όπως ήδη έχετε καταλάβει. Τον ευχαρίστησα και τον αγκάλιασα. Του ευχήθηκα να συνεχίσει ακάθεκτος για πολλά χρόνια στο μέλλον. Και συνεχίζει. Και δημιουργεί. Ακούραστος .Τον θαυμάζω ! Σαν πραγματικός αδελφός επέμεινε και κάποια στιγμή του έκανα τη χάρη. Ξεκίνησα να γράφω πάλι νέα κομμάτια και μπήκα στο studio του εξαιρετικού Bαγγέλη Σπανακάκη όπου ετοιμάσαμε ορισμένα σημαντικά video clips όπως το Satellite of Love, δυο επετειακά tracks από Dynamitte Inc. και το Passengers από X Mandarina Duck. Μετά από πολλά χρόνια τον Απρίλη του '19 ξαναβρέθηκα με τον στην ουσία ''αδελφό'' μου Billy Knight με τον οποίο είχαμε χαθεί ετεροχρονισμένα για ένα μεγάλο διάστημα καθώς και οι δυο λείπαμε εκτός Ελλάδας σε διάφορες χώρες.
Ο ίδιος ταξίδεψε σε όλη σχεδόν τη Γη μελετώντας συγχρόνως και τις μουσικές των Taliban, Kabyle,Vakeros, Eskimos & Yanomami! Συγχρόνως είχε παίξει ως session κημπορντίστας με πολύ μεγάλα ονόματα σε Αγγλία, Αμερική και Καναδά ( Βronski Beat & Frankie Goes To Hollywood ). Ένας τεράστιος πιανίστας με τον οποίο παίζαμε μαζί στους Παρθενογένεσις και είχαμε αποκτήσει μια ιδιαίτερη ''χημεία'' μεταξύ μας την λεγόμενη ''της μιας κλεφτής ματιάς''. Του λέω λοιπόν : Είσαι να ξεκινήσουμε πάλι μια επανάσταση ; Έχω ήδη...οπλίσει το Εξάχορδο! Πάρε το Πιανοβόλο σου και Vamos! Ένα πλατύ χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του συνοδευόμενο από μια συμπαντική καταφατική κραυγή ! Έμενε πλέον να σκεφτούμε το νέο όνομα του καινούργιου γκρουπ. O Billy πρότεινε το ΑSTRO που είναι κάτι το αυτόφωτο και ξεχωρίζει. Είχε ήδη σκοτεινιάσει. Ξαφνικά μπήκα σε σκέψεις. Άνοιξα την πόρτα κι ανέβηκα στην ταράτσα. Παρατήρησα τον Ουράνιο θόλο. Όσο απομακρυνόταν το βλέμμα μου τόσο μίκραιναν τ' αστέρια. Το τελευταίο που μπόρεσα ισχνά να διακρίνω έμοιαζε σαν τελεία. Κατέβηκα αμέσως πάλι κάτω : ΑSTRODOT φώναξα ! Υessssss from here to the Thinkin' Universe ήταν η απάντηση του.
ASTRODOT - AGES (Official VideoClip)
-Πώς έφθασες στους «Astrodot» και στον ομώνυμο δίσκο σας. Μίλησε μου γι’ αυτή την παραγωγή και τι σημαίνει για σένα
Είπαμε λοιπόν ν' αφήσουμε και πάλι το στίγμα μας μετά από τόσα χρόνια. Αμέσως βάλαμε κάτω όλη μας την μαεστρία και γράψαμε αρκετά νέα τραγούδια. Στη συνέχεια μπήκαμε στο studio στις αρχές του Ιούλη '19 και με ηχολήπτη τον παλιό μου γνώριμο George Lazarou ( κορυφαίος όλων ) βάλαμε πλώρη για το άλμπουμ. Ενδιάμεσα προστέθηκε στη παρέα μας κ' ο George Matt στο μπάσο ( τεράστιος μουσικός - παίζει πολλά όργανα ) ο οποίος ήταν παλαιοτέρα μέλος των θρυλικών Βoomerang που πηγαίναμε & χαζεύαμε στο Τiffany's. Η εκπληκτική Xenia Tunes επιλέχτηκε εν μέσω πολλών άλλων για τα Backin' vocals. Μετά από πολλές ακροάσεις στα drums μας τιμά με την παρουσία του ο Chris Toumanidis που παλαιοτέρα έπαιζε στους Aiolos Band. Επαναφέραμε στην επιφάνεια το ιστορικό ''Feeling'' το οποίο και ηχογραφήσαμε επιτέλους όπως του άξιζε. Πρόκειται για ένα track με ενδιαφέρουσα προοδευτική εξέλιξη με τελική απογείωση καθότι από πολύ αργό γίνεται πολύ γρήγορο! Το Oriental '' Drug Smuggler'' ( φαντάζει ως ένα σύγχρονο Kashmir ) προέκυψε μετά από ένα χρονικό που μου αφηγήθηκε ο Billy όταν φιλοξενήθηκε πιο παλιά από την φυλή των Kabyle στα Atlas mountains.
Το ''Jack Daniel's Dazze'' το έγραψα για την φιλία που είχα με τον Lemmy και φυσικά είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν. Το Ηit του άλμπουμ είναι σίγουρα το πολύ ραδιοφωνικό '' Misty Mornin' '' το οποίο τιμά συχνά ο Panagiotis Rillos στις εκπομπές του στον Σπορ Fm καθώς & αρκετοί άλλοι αξιόλογοι Dj's ( Gregg Vaios, Eva Zevgoula, Sir Johnny Demian, Angelica Batsou, Thekla Tselepi, Costas Argi και o μέγας Erik Pierro ). Tα : ''Never Trust a Dyin' Man'', ''Who Will'', ''Driftin' Apart'', ''C' mon Baby'' ,''Αges'' ''Astrodot Groove '' και ''Ride the Sunrays'' είναι οι τίτλοι των υπολοίπων κομματιών. Ως διασκευές επιλέξαμε το ''Satellite of love'' του Lou Reed όπου το track με τον τρόπο που το παίζουμε έχει ξεφύγει εντελώς από το αρχικό μπαλαντιακό του ύφος και ροκάρει ασταμάτητα ! Το πασίγνωστο ''Sarajevo'' κλείνει το άλμπουμ. Είναι μια πολύ προχωρημένη ψυχεδελική διασκευή με απλωμένο τον ήχο της κιθάρας ( πλαισιωμένη από το πιάνο τα τύμπανα κ' το Theremin ) και ιδιαίτερα επιλεγμένες νότες οι οποίες ακούγονται πριν και μετά το κυρίως θέμα. Με αυτό τον τρόπο φωτίζεται η σκοτεινή πλευρά ενός άνισου πολέμου με Χιτσκοκική πινελιά...Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της FM records σε Παγκόσμια κλίμακα ( ψηφιακή ). Ήδη ετοιμάσαμε 7 professional video clips τα οποία έχει αναρτήσει η εταιρεία στο Υoutube. Υπάρχει και το σκεπτικό να τυπωθούν 450 συλλεκτικά βινύλια μέσα στους επόμενους μήνες.
Η διαδικασία της ηχογράφησης ήταν σίγουρα μια ακόμη μεγάλη δοκιμασία αλλά και μια επιπρόσθετη εμπειρία. Είχαμε όμως ξεκάθαρο πλάνο, απόλυτη σιγουριά και έλεγχο της κατάστασης. Ξέραμε τι θέλουμε ( λόγω τριβής κ' πείρας ) οπότε με την πολύτιμη παρουσία και επεξεργασία των ήχων του Lazarou η υπόθεση έλαβε αίσιο τέλος.
ΑSTRODOT - Misty Mornin' (OfficialVideoClip)
-Η φιλία σου με τον Billy Knight, “συμπαίκτη» σου στους Astrodot, από πότε ξεκινάει;
Toν Ιούλη του '79 (!) στο Rock pub '' Windsor Castle '' (Ηarrow Rd.- έμενα σχεδόν δίπλα) πήγα από νωρίς με τον Paul Di Anno και κάποια στιγμή στο soundcheck ανέβηκα στη σκηνή και τζαμάρισα με τους Ιron Maiden που τους ήξερα έτσι κι αλλιώς εφόσον συχνάζαμε στο ''Βandwagon / Soundhouse'' και στο ''Ruskin Arms''. Ήταν ένα ψυχολογικό boost όσο να’ναι για έμενα. Μετά το αρχικό 2χρονο βάπτισμα πυρός στο Λονδίνο γύρισα στην Αθήνα όπου τον Απρίλη του '80 συνάντησα τον Billy για πρώτη φορά. Ήταν (και παραμένει) ένα πολύ όμορφο παιδί με έξυπνο black humor, φοβερός ήδη από τότε πιανίστας και αέρινος. Είχες την εντύπωση ότι είναι πολύ ελαφρύς σαν να μην πάταγε στο έδαφος. Αναπτύξαμε μια αδελφική φιλία και κοινή μουσική πορεία. Η ''εφευρετικότητα'' του έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν στο live που παίξαμε στο ''Κνωσσός'' στο τελευταίο κομμάτι που δεν ήταν άλλο από το ''Feeling'' έσπασε μια αμπούλα με κόκκινο χρώμα (που έμοιαζε με αίμα) και που κράταγε στο στόμα από την αρχή του set (!!!) και...αιμόφυρτος έσκασε δεξιά μου μέσα σε κάτι καλώδια ρεύματος μένοντας ακίνητος! Δημιουργήθηκε πανικός. Υπήρχαν πάνω από 1.000 άτομα μέσα κι άλλοι 500 απ' έξω (!). Ξαφνικά ανησύχησα κι εγώ ο ίδιος παρ' όλο που ήμουν ''μέσα στο κόλπο''. Εμφανίστηκε η μητέρα του ουρλιάζοντας και μόνο τότε εδέησε να σηκωθεί. Τέτοια τους κάναμε και μας ...λατρεύανε!
-Ποιες είναι οι κύριες μουσικές σου επιρροές σου ;
Βασική μου επιρροή είναι το αυθεντικό Rock N' Roll των 50's κάτι που κάνει ακόμη το αριστερό μου πόδι να χτυπάει το πάτωμα ρυθμικά (Χαρακτηριστικό μου).Επίσης λατρεύω την Κλασσική μουσική μέσα από οποιοδήποτε όργανο κι αν παίζεται. Τρελαίνομαι για φυσαρμόνικα και αγαπημένος μου είναι ο τύπος που έδειξε στον John Lennon πως να παίξει το '' Love Me Do ''. Λέγεται Harry Pitch (+). Από τα 60's έως και τα 80's γράφτηκαν εκπληκτικά τραγούδια απ' όπου αφομοίωσα ότι μου έκανε κλικ. Στη συνέχεια γνωρίζω πως θα αδικήσω πολύ κόσμο αλλά επιλεκτικά αναφέρω πως διαχρονικά με συγκινούν οι : Queen, Rolling Stones ( κυρίως επι Brian Jones ) Liverpool Five, Hullaballoos, Johnny Burnette, Polnareff, Roky Erickson, Steppenwolf, Doors, Led Zeppelin,Thin Lizzy, Bowie, Stranglers, Brian Eno, Peter Gabriel, Kinks, Who, Rush, Nick Cave, Lords Of the New Church, Smiths, Rory Gallagher, Billy Squier, Metallica, Jefferson Airplane, Cars, Radiohead, Blackfield, Green Day, Roy Orbison, Johnny Cash και πάνω απ' όλους o τεράστιος Buddy Holly!
Φυσικά εκτός συναγωνισμού παραμένει δια παντός ο δικός μας Μανώλης Χιώτης !!! Μου αρέσουν επίσης επιλεκτικά πολλές Oriental μελωδίες καθώς και οι μεγάλες ορχήστρες των Benny Goodman, Paul Mauriat, Billy Vaughn και Ennio Morricone. Κιθαριστικά έχω μελετήσει και επηρεαστεί έως ένα βαθμό από τους : Jeff Beck, Wes Montgomery, Segovia, Knopfler, Yepes, Brian May, Al Di Meola και Jimi Hendrix. Σχεδόν όλοι τους παίζουν χωρίς πένα όπως κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια. Έχω καταλήξει σ' αυτή τη μέθοδο καθότι υπάρχει άμεση επαφή με τις χορδές μέσω των δακτύλων. Ο ήχος γίνεται πιο παχύς και γλυκός με μεγαλύτερο όγκο. Επίσης το γλίστρημα στις χορδές παίρνει μια πιο γρήγορη επιτάχυνση. Στο κάτω κάτω όλοι οι κιθαριστές στον κόσμο ξεκινούν να παίζουν κλασσική μόνο με τα δάχτυλα. Απλά εφαρμόζω αυτό στην ηλεκτρική... H μουσική εν γένει είναι μια πολύ υψηλή μορφή τέχνης. Είναι ευτυχές το ότι εφευρέθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων και ευλογία για όλους εμάς που την υπηρετούμε και εκφράζουμε.
Οι Astrodot στο Κύτταρο στη επετειακή βραδιά των Magic de Spell, 2 Ιανουαρίου 2019. Στα τύμπανα ο Θοδωρής Βλαχάκης των MDS. Φωτο: Γ. Αλεξίου
-Ποια είναι η αποτίμησή σου από το ελληνικό ροκ όπως το έχεις ζήσει ; Ποιους μουσικούς και συγκροτήματα εκτιμάς και τι συμπεράσματα έχεις βγάλει στη διαδρομή σου;
Η Ελλάδα έχει αποδειχθεί πως έχει ''ειδικότητα'' στις εκάστοτε Παγκοσμιοποιήσεις. Έτσι και στην εξάπλωση του Rock N' Roll από τις United States of America (τώρα το πόσο united είναι ας το αναλύσουμε μια άλλη φορά) είχε σχεδόν από την αρχή ενεργή συμμετοχή. Το Ελληνικό Rock ανά δεκαετίες έχει να επιδείξει ένα πολύ πλούσιο υλικό. Στο ξεκίνημα του ήταν βέβαια Αγγλόφωνο, εμφανίστηκαν οι Forminx με τον μοναδικό Τάσο Παπασταμάτη να αποδίδει το υπέροχο ''Love Without Love'' σε επίπεδο ίσως πιο πάνω κι' απ' αυτό του Presley! Ακολούθησε ένας καταιγισμός αξιόλογων συγκροτημάτων όπως : Juniors, M.G.C. Olympians, Loubogg, Dragons, Blue Birds, We Five, Charms και οι κορυφαίοι όλων Aphrodite's Child. Λίγο μετά οι Socrates, Poll, Παύλος & Σπυριδούλα, Βoomerang, Northwind, Mμουσικές Ταξιαρχίες, Breakdown.
Στα 80's βρίσκουμε τους Sharp Ties, Magic De Spell, Apocalypsis, Sultans of Swing, Last Drive, Αnti Τroppau Council, Libido Blume,TVC, Stress , Panx Romana, Metro Decay, Schmetterling, Vice Human και ακολουθούν αμέτρητα γκρουπ που δεν μπορώ καν να θυμηθώ (χωρίς να υποτιμώ κανένα). Φθάνοντας προς τις μέρες μας συναντάμε : Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Μπλε...Μωβ, Διάφανα Κρίνα, Nightstalker κ.λ.π. STOP! Εκτιμώ όλα αυτά τα γκρουπ και πολλά άλλα ακόμη για την τεράστια προσφορά τους στη Rock έκφραση του τόπου μας. Δεν θα’θελα να παραλείψω τον τεράστιο Χριστόφορο Κροκίδη τον Τop κιθαρίστα μας και όχι μόνο για την δική του πολύχρονη προσφορά! Η γνώμη μου είναι ότι πολλά από τα προαναφερθέντα σχήματα είναι τουλάχιστον εφάμιλλα με πολύ γνωστά ξένα ονόματα. Ίσως ο Ελληνικός στίχος να μην βοηθάει ώστε ν' ακουστεί πιο άμεσα ένα ωραίο τραγούδι στο εξωτερικό. Μια ακόμη version στα Αγγλικά λύνει το πρόβλημα...
-Όμως πέρα από την μουσική έχεις κι ένα χόμπι πολύ δυνατό απ’ όσο ξέρω. Θέλω να μου πεις για το πάθος με τα παλιά αυτοκίνητα, πώς μπήκαν στη ζωή σου, να μου μιλήσεις για την συλλογή σου και πόσα κομμάτια αριθμεί και πώς τη διαχειρίζεσαι;
Ναι όντως έχω ένα φετίχ. Ξεκίνησε την δεκαετία του '60 τότε που ο πατέρας μου στην Ottawa άλλαζε τα αυτοκίνητα σαν τα πουκάμισα. Είχαν...παρελάσει από μπροστά μου Plymouth, Pontiac, Crysler, Oldsmobile & Chevrolet.To...μικρόβιο το φέραμε μαζί μας πίσω στην Αθήνα όπου στη συλλογή προστέθηκε ένα Simca & VW. Αρκετά χρόνια αργότερα άρχισα να ψάχνω για σπάνια vintage αμάξια. Όσο πιο χάλια ήταν τόσο πιο φτηνά τ' αγόραζα. Έμπαινα βέβαια στην διαδικασία της χρονοβόρας ανακατασκευής οπότε το ''κουστούμι'' δεν το γλίτωνα. Έχω εισάγει από διάφορες χώρες της Ευρώπης 9 αυτοκίνητα ( Fiat Osca, Vauxhall Firenza, Fiat Vignale, Lombardi ) κι ένα Mercedes 230SL Pagoda από την Αstoria της Νέας Υόρκης.
Πολλά πλέον από αυτά τα αντάλλαξα ή τα πούλησα. Επίσης σε συνεργασία με τον Νίκο Παπακώστα τον κιθαρίστα και Frontman των Vice Human ο οποίος είναι ένας εκπληκτικός φανοποιός ασχολούμαστε με κατασκευές replicas. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 4 ολοκληρωμένα πανομοιότυπα ακριβή αντίγραφα στο εργαστήριο : Βugatti Atlantic (!) Delage D6-70, Georges Irat & Tracta. Είναι μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Το τελικό αποτέλεσμα όμως είναι χάρμα οφθαλμών. Ο Νick μετέτρεψε για πάρτη μου ένα Celica του '72. Του ζήτησα να πλησιάσει όσο γινόταν την προσωπική Ferrari του Nuccio Βertone! Μέσα σ' ένα τρίμηνο το είχε πλησιάσει στο 75%.....Όταν τα βγάζουμε βόλτα (συνήθως τις Κυριακές) γίνεται πατατράκ γύρω μας!
Τόμι Μπουζιάνης – Νίκος Παπακώστας δύο φίλοι που μοιράζονται την αγάπη του για την μουσική και τα παλιά αυτοκίνητα. Φωτο : Γ. Αλεξίου
-Ποιο είναι το αγαπημένο σου αυτοκίνητο για cruising και ποια η διαδρομή;
To Supercar ''Ford Mustang Shelby 500GT'' του 1967 είναι MUST και η διαδρομή φυσικά δεν είναι άλλη από το ''Route 66'' ! Δεν το έχω ζήσει ακόμα αυτό το trippin' σ' αυτή την διάσταση και ούτε προβλέπεται προς το παρόν τουλάχιστον. Θα συνεχίσω όμως να το...ονειρεύομαι! Ενημερωτικά σας λέω κάτι που διατυπώνεται για πρώτη φορά δημόσια πως αυτή την συγκεκριμένη διαδρομή την έκανε ο Billy πιο παλιά όταν ζούσε για ένα διάστημα στην Αμερική άλλα με μοτοσυκλέτα ! Η ανάμνηση βέβαια αυτή καλύτερα να μην υφίστατο καθότι στο μέσον της διαδρομής από την τεράστια κούραση και τον καύσωνα αποκοιμήθηκε στο τιμόνι με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο.
Εκσφενδονίστηκε δεκάδες μέτρα μακριά ! Αλλού πήγε η μηχανή και αλλού αυτός...Ήταν πλέον σε αφασία...Ευτυχώς που στο προηγούμενο βενζινάδικο ο υπάλληλος της Mobil μίλησε τηλεφωνικά με τον αντίστοιχο του επόμενου που ήταν μια ΒP. Όταν κατάλαβε ότι ο Billy δεν είχε φτάσει εκεί (καθώς μεσολαβούσε έρημος) ειδοποίησε αμέσως ελικόπτερο. Ολόκληρο επιτελείο γιατρών τον εντόπισε και κατέβηκε παίρνοντάς τον εσπευσμένα στο νοσοκομείο σώζοντας του στην κυριολεξία τη ζωή ! Παρέμεινε επί 2 μήνες εκεί και επανήλθε δριμύτερος...Μην του μιλήσετε όμως για δίκυκλα. Θα σας αλλάξει την κουβέντα..
-Να περιμένουμε μετά την καραντίνα κάποιο ιδιαίτερο live?
Εδώ και αρκετό καιρό έχω συνάψει μια αγνή φιλία μ' έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο. Ονομάζεται Lotfi Attar. Είναι ένας εκπληκτικός μουσικός και τεράστιος Oriental Rock κιθαρίστας, ο διασημότερος όλων σε όλη την Αφρικανική ήπειρο και όχι μόνο. Κατάγεται από το Sidi Bel Abbes της Αλγερίας και το συγκρότημά του λέγεται Raina Rai. Έτυχε να ακούσει ορισμένα κομμάτια των Astrodot και κάποια άλλα δικά μου instrumental που σας προανέφερα. Αμέσως έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον! Στην επικοινωνία που είχαμε μου ανέφερε πως με θεωρεί έναν από τους καλύτερους και πιο original κιθαρίστες που έχει δει τα τελευταία χρόνια!
Του αρέσει ο τρόπος που επεκτείνομαι απότομα σε όλο το φάσμα της κιθάρας (τάστα) καθώς και ο ανατολίτικος ήχος που έχω συντονίσει. Επίσης εμβάθυνε ακόμη πιο πολύ αντιλαμβανόμενος τις ξεχωριστές νότες που επιλέγω ανάμεσα σε αμέτρητες άλλες. Μετά από τόσα χρόνια αέναης περιπέτειας μου στη μουσική η αναγνώριση ήρθε από πολύ μακριά...Ήρθε από ένα πολύ φιλοσοφημένο και ταπεινό άτομο παρά την Παγκόσμια ακτινοβολία του. Είναι άκρως τιμητικό για έμενα. Έχουμε κάνει ανταλλαγή απόψεων σε πολλά θέματα και έχω διδαχθεί πολλά. O Lotfi μας έχει κάνει ήδη πρόταση να πάμε εκεί να μας φιλοξενήσει (!) και για μια σειρά συναυλιών μαζί του (!!). Σαν μικρό αντάλλαγμα έγραψα ένα κομμάτι αφιερωμένο αυτόν. Λέγεται : ''Hommage A Lotfi Attar '' και θα το βρείτε στο Youtube.
Tommie Bouzianis : HOMMAGE A LOTFI ATTAR
Υπάρχει επίσης η σκέψη να τον φέρω εδώ για μια live εμφάνιση (πιθανότατα στο Κύτταρο). Θα μιλήσω με τον Γιάννη Γιακουμέλο γι' αυτό καθώς και με την Αλγερινή, Μαροκινή & Αιγυπτιακή κοινότητα ώστε να γίνει μια ανεπανάληπτη Fiesta προς τιμήν του. Νομίζω πως λίγο πριν τα Χριστούγεννα θα ήταν μια καλή ημερομηνία αν όλα πάνε κατ' ευχήν. Ήδη έχει αποδεχτεί την πρόταση με χαρά καθώς η Αθήνα είναι μια από τις πολύ λίγες μεγαλουπόλεις που δεν έχει παίξει ακόμη. Επίσης στα πιο άμεσα σχέδια είναι το live στον “μικρό ναό” με τις μεγάλες μουσικές το ''Silver Spurs'' που βρίσκεται στο Παγκράτι, όπου οι Astrodot στις 11 του Ιούλη θα παίξουν live.
Θα εμφανιστεί μαζί μας η εξαιρετικά Athena Koulopoulou που θα αποδώσει το “For The Last Time” του μεγάλου Rory Gallagher σε μια νέα διασκευή στο δικό μας πάντα ύφος ! Λέω να ρίξω ένα…δεκάλεπτο σόλο έτσι για να γουστάρουμε! Θα είναι η πρώτη συνάντηση με αγαπημένα μας πρόσωπα μετά την τελευταία '' εφεύρεση'' της Παγκόσμιας Συμμορίας που προσπαθεί με κάθε τρόπο να καταστρέψει όλες τις τέχνες και να ευθυγραμμίσει όλα τα υγιή μυαλά προς ένα καθολικό αρρωστημένο τσιπάρισμα. Η μόνη θεραπεία μας είναι το ''Εμβόλιο του Rock N' Roll''. Περιέχει όλα τα αντίδοτα!
-Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Επίσης Γιάννη !
