Θοδωρής Κοτονιάς: «Αυτό που μετράει είναι ο λόγος που φτιάχνονται τα τραγούδια»

Με αυτή την αφορμή, ο Θοδωρής Κοτονιάς μας μιλά για «Τα κλειδιά» που τον καταξίωσαν στο ευρύ κοινό και μοιράζεται μαζί μας πτυχές της προσωπικότητάς του.

Σίγουρα έχετε ερωτηθεί πολλές φορές, αλλά πώς νιώθετε για την απήχηση που συνάντησαν και συνεχίζουν να συναντούν «Τα κλειδιά»;
Καμιά φορά, όπως περπατάς μέσα στην έρημο, βρίσκεις κάτω ένα χρυσό νόμισμα. Τυχερός νιώθεις. Είναι ένα δώρο που του δίνουν αξία οι άνθρωποι και σε βοηθάει να περπατήσεις κι άλλο, είμαι ευγνώμον γι’ αυτό.

Πόσο δύσκολο είναι να ανταγωνιστείτε τον ίδιο σας τον εαυτό ώστε να συνεχίσουν να προκύπτουν τόσο μεγάλες επιτυχίες, όσο «Τα κλειδιά»; Είναι αυτό ζητούμενό σας;
Πιάνεις τη λίρα στα χέρια σου και προχωράς, μέχρι να την «εξαργυρώσεις», να καλύψεις τα χρόνια που περπατούσες στην έρημο, ξεχνάς να κοιτάς κάτω. Μέχρι να ξαναθυμηθείς ότι το ζητούμενο είναι ο πόθος γι’ αυτό που ψάχνεις. Ούτε η λίρα, ούτε η επιτυχία.

Στο δίσκο «Περιμένοντας το Θείο» που κυκλοφορήσατε το 2005 με τη μπάντα σας, τα Μακρινά Ξαδέρφια, υπάρχει ένα τραγούδι στο οποίο στηλιτεύετε με χιουμοριστικό τρόπο τις πίστες κι όμως δώσατε την άδεια να δισκογραφήσει ο Χρήστος Μενιδιάτης το κομμάτι για το οποίο μιλάμε. Αυτό σημαίνει πως με τα χρόνια άλλαξε η θεώρησή σας πάνω σε κάποια πράγματα;
Σας ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση, μου δίνεται η ευκαιρία να είμαι ειλικρινής! Η συμπάθειά μου στο πρόσωπο του Χρήστου Μενιδιάτη με οδήγησε στο να δώσω την άδεια, η ευγένειά του. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Έκανε τη διασκευή. Μετά το σκέφτηκα περισσότερο… Ήρθα λίγο αντιμέτωπος με τον εαυτό μου. Όχι για τον Χρήστο, αλλά για τον χώρο που αντιπροσωπεύει. Μετά το πήρανε κι άλλοι χωρίς να το ξέρω καν, το άκουσα μέχρι και σε μεταλλική βερσιόν κι ύστερα συνήθισα, δε με ένοιαζε πια… (γέλια) Δεν αλλάζει η θεώρησή μας. Η ζωή είναι αλλιώς. Όπως και να έχει, τα τραγούδια θα ταξιδεύουν και θα παίζονται σε διαφορετικούς χώρους. Αυτό που θα μετράει πάντα περισσότερο είναι ο λόγος που φτιάχνονται.

Ποια θεωρείτε τη σημαντικότερη στιγμή της πορείας σας ως τώρα;
Μέσα από αυτό το ταξίδι συναντώ ανθρώπους κι αυτό είναι κάτι πολύ ουσιαστικό, το επόμενο είναι οι τόποι που γνωρίζω ταξιδεύοντας. Μία σημαντική στιγμή για μένα ήταν ένα βράδυ στο Ηράκλειο με τον αγαπημένο μου Ψαραντώνη στο πρώτο τραπέζι. Τα σκαναριστά του μάτια δε σου άφηναν περιθώριο ανειλικρίνειας. Εκείνο το βράδυ άπλωνε τα χέρια του και μου χτύπαγε το κουτουπιέ και μου έλεγε: «Σε καταραβαίνω παιδί μου…» Δε μου το είχε πει κανένας άνθρωπος ως τότε την ώρα που τραγουδάω και παίζω και μου το είπε ο Δίας. Σα να μου έδωσε συγχώρεση ο Θεός ήταν εκείνο το βράδυ…

Μπορείτε να θυμηθείτε το μεγαλύτερο «μάθημα» που πήρατε από τις ως τώρα συνεργασίες σας και να μας πείτε ποιος ήταν ο «δάσκαλος»;
Πολλοί δάσκαλοι… Είναι θαυμαστό να παρατηρείς από κοντά σημαντικές προσωπικότητες, ανθρώπους που συμπαθούσες και σε απογοητεύουν, που αντιπαθούσες και σε γοητεύουν… Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα.

Μια που το ταλέντο εντελώς μόνο του δεν αρκεί για να προχωρήσει κάποιος σ’ αυτό που λέμε «καριέρα», ποια πιστεύετε πως είναι τα πιο απαραίτητα στοιχεία που θα έπρεπε να διαθέτει κάποιος ώστε να πετύχει;
Αν αγαπάς αυτό που κάνεις και είσαι ειλικρινής και συνεπής με τους ανθρώπους θα προχωρήσεις αργά και σταθερά. Για πιο σύντομους δρόμους χρειάζεται ένα ισχυρό επικοινωνιακό μέσο, εκεί θα στριμωχτείς και ίσως λερωθείς. Είναι όπως όταν έχει βρέξει πολύ λίγο και γλιστρά.

Πώς θα εισπράττατε μια αρνητική κριτική;
Ειδικά αν μου αποκαλύψει πτυχές του εαυτού μου που δε βλέπω, όσο και να με στριμώξει θα είμαι ευγνώμων.

Ποια είναι τα δικά σας δυνατότερα θετικά και ποια τα αρνητικά στοιχεία;
Θετικά; Ότι αρχίζω να αποδέχομαι τα αρνητικά: Νευρικός, ανυπόμονος και χίλια δυο άλλα.

Ποια είναι τα επόμενα δισκογραφικά σας σχέδια;
Ένας δίσκος live, που θα κυκλοφορήσει σύντομα και ένας με καινούρια, λίγο πιο μετά.

Αν έπρεπε να διαλέξετε έναν συνθέτη, έναν στιχουργό κι έναν τραγουδιστή, ποιοι θα ήταν οι «κορυφαίοι»;
Αντώνης Απέργης, Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Παπάζογλου.

Ποιο είναι το ωραιότερο τραγούδι της ελληνικής και ποιο της ξένης δισκογραφίας;
Ο «Αύγουστος» του Νίκου Παπάζογλου και το «The Sound of Silence» των Simon & Garfunkel.

Μιλήστε μας για την παράσταση «Ο ανθός της ερήμου» που θα παρουσιάσετε στο Half Note. Τι είναι αυτό που τη διαφοροποιεί από τις προηγούμενές σας;
Είναι μια παράσταση που κάνουμε κάθε χρόνο μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα. Η εβδομάδα αυτή, μέσα στην Άνοιξη, πέρα από τη θρησκευτική της πλευρά, κρύβει μέσα της ένα αίσθημα δυνατό για να προσεγγίσει κανείς με εσωτερικό τρόπο τη μουσική, το λόγο και τον ίδιο τον εαυτό του… Είναι μια συνάντηση που μου δίνει τη δυνατότητα να συλλέξω ποιήματα, τραγούδια και αφηγήματα και να φτιάξω ένα συμβολικό παραμύθι για τον ερημικό δρόμο του ανθρώπου προς το φως, προς την άνθηση…

Πείτε μας ένα βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα και θα θέλατε να προτείνετε στους αναγνώστες μας.
Τα «Γράμματα σε μια νεαρή φίλη» του Τζίντου Κρισναμούρτι.