Ο Θανάσης Βασιλόπουλος είναι δεξιοτέχνης μουσικός υψηλού επιπέδου και ακριβών συναισθημάτων.
Ο ήχος του κλαρίνου και οι νότες είναι αποτυπωμένα στο dna του. Μετρά πολλές ευρηματικές συνεργασίες με διεθνείς αστέρες της μουσικής αλλά και εντός ο Βασιλόπουλος έχει κάνει πολλά ξεχωριστά και ανατρεπτικά…
Οι δισκογραφικές του καταθέσεις έχουν αποσπάσει θερμές κριτικές και εκτιμήθηκαν και από τους ψαγμένους μουσικόφιλους αλλά και το «μη μυημένο» κοινό στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο Θανάσης Βασιλόπουλος αυτές τις μέρες ετοιμάζεται για μια παράσταση - γεγονός με τίτλο «My way» στο Θέατρο Παλλάς… η οποία θα έχει συνέχεια στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Γι’ αυτήν αλλά και για άλλα «φυσήματα» της ψυχής και της τέχνης του μας μιλάει στη συζήτηση που ακολουθεί.
Η παράστασή σου «My way» στο Παλλάς είναι ένα γεγονός ξεχωριστό για σένα;
Σίγουρα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ότι έχω κάνει μέχρι τώρα. Είναι πολύ σημαντική στιγμή στην μέχρι τώρα «πορεία» μου... Μια πολύ μεγάλη παραγωγή στην οποία συμμετέχουν 30 μουσικοί (το συμφωνικό σύνολο Foux ensemble) και 4 ηθοποιοί, ο Θανάσης Αλευράς, η Μπέσσυ Μάλφα, ο Μέμος Μπεγνής και η Τάνια Τρύπη, που σε αυτή την παράσταση θα τους απολαύσουμε σε ρόλο ερμηνευτών. Τις ενορχηστρώσεις και την διεύθυνση ορχήστρας έχει αναλάβει ο Γιώργος Ζαχαρίου, την σκηνοθεσία ο Νίκος Σούλης και τον σχεδιασμό των φωτισμών η Ελευθερία Ντεκώ. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτή την συνεργασία και κυρίως για την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν... είναι όλοι τους μοναδικοί σε αυτό που κάνουν, εξαιρετικά ταλαντούχοι και υπέροχοι συνεργάτες! Ανυπομονώ για την ημέρα της παράστασης... Ναι, είναι κάτι ξεχωριστό για μένα (χαμογελάει)...
Πραγματικά είχες ένα «My way» στο περπάτημά σου στη μουσική…
Ξεκίνησα πολύ μικρός, εσύ ειδικά Κώστα ξέρεις πως, πότε, τα έχουμε πει πολλές φορές, γνωριζόμαστε χρόνια... Ο «δρόμος της μουσικής» έχει αφετηρία, αλλά δεν έχει τέρμα... καθημερινά μαθαίνεις, ακούς συνέχεια καινούργια πράγματα. Πρέπει να ενημερώνεσαι και να εξελίσσεσαι. Ο καθένας από εμάς έχει ένα «my way» σε όποιο χώρο και αν «περπατάει» επαγγελματικά. Σημαντικό είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς, να έχεις στόχο και υπομονή.
Μετράς διεθνείς συνεργασίες υψηλού επιπέδου και οργανικούς δίσκους που αν τους επιχειρούσε ένας «ξένος» καλλιτέχνης σε «ξένα» μέρη, ίσως ο «βηματισμός» του να ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός. Είναι έτσι;
Αν σου πω ότι νιώθω «ευλογημένος» για ότι μου έχει δώσει μέχρι σήμερα η ζωή, θα με πιστέψεις; Σίγουρα δεν μου χαρίστηκε κάτι, αντιθέτως, δουλεύω πολύ σκληρά και δεν παραπονιέμαι καθόλου γι’ αυτό, είναι υγεία η δουλειά. Κάνω αυτό που αγαπάω και μπορώ να ζω αξιοπρεπώς. Ίσως αν ήμουν στο εξωτερικό να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, δεν το ξέρω... δεν είναι σίγουρο όμως πως θα ήταν καλύτερα, ίσως να ήταν και χειρότερα...
Η ωραιότερή σου στιγμή σε αυτή τη δουλειά;
Οι όμορφες στιγμές ήταν πολλές, αυτή που θυμάμαι όμως έντονα είναι η συμμετοχή μου στη συναυλία του Joe Bonamassa, στο Jazz Festival του Montreux. Ήταν μαγικά!
Το πρώτο δάκρυ;
(Γελάει δυνατά!) Η ζωή είναι ωραία Κώστα, το πρώτο δάκρυ το έχω ξεχάσει και σίγουρα θα υπάρξει και άλλο που θα το ξεχάσω κι αυτό!
Τα βιώματα τι ρόλο παίζουν στον «τρόπο» ενός καλλιτέχνη;
Σίγουρα παίζουν ρόλο, η μουσική, πέρα από τις νότες και την τεχνική, είναι ψυχή. Όσο περισσότερο «γρατσουνισμένη» είναι η ψυχή, τόσο πιο έντονα είναι τα συναισθήματα που «βγάζει» ο καλλιτέχνης στην ερμηνεία ή στο παίξιμο...
Πέρα από το Λάκη Λαζόπουλο στον οποίο έχεις σταθεί αρκετά, «βαριά» ευχαριστώ που χρωστάς;
Να ξέρεις ότι όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου και μου έδωσαν μια ευκαιρία τους θυμάμαι και τους αγαπώ το ίδιο. Απλά τυχαίνει και με ρωτούν οι περισσότεροι για τον Λάκη, γιατί το είχα πει σε μια συνέντευξη παλαιότερα. Ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα, ήμουν αρκετά χρόνια μαζί του στο «Αχ Μαρία» στην αρχή, μετέπειτα στο θέατρο και αργότερα στην τηλεόραση. Ο Κώστας Τουρνάς επίσης είναι ένας από αυτούς που θα ήθελα να ευχαριστήσω, καθώς και η Ισιδώρα Σιδέρη. Ο Λάκης Τσώλης, ο στιχουργός, ένας καταπληκτικός άνθρωπος, δυστυχώς δεν ζει πια, ήταν εκείνος που μαζί με τον Νίκο Στέλιο, με πήραν απ’ το χέρι και με «έβαλαν» στο χώρο... Τους έχω όλους στο μυαλό και στην καρδιά μου, τους ευχαριστώ θερμά και ο καθένας από αυτούς ξέρει τους λόγους...
Γιατί τόσοι ηθοποιοί μαζί σου στο «My way» στο Παλλάς;
Κατ’ αρχήν είναι «επαγγελματίες» που θαυμάζω! Οι συγκεκριμένοι εκτός από εξαιρετικοί ηθοποιοί, είναι και υπέροχοι ερμηνευτές. Το concept της παράστασης αφορά σε musicals και films, άρα το πιο λογικό ήταν να συμμετέχουν ηθοποιοί που έχουν ταλέντο και στο τραγούδι.
Μετά τον Μαζωνάκη και τον Βοσκόπουλο σε ένα μεγάλο θέατρο. Τα πανηγύρια τέλος;
Κατ’ αρχήν ο Μαζωνάκης, ο Βοσκόπουλος, το θέατρο και οτιδήποτε άλλο κάνω γίνεται παράλληλα, δεν σταματάει κάτι και αρχίζει κάτι άλλο, όλα γίνονται ταυτόχρονα και έτσι θα συνεχίσει να είναι. Είμαι μουσικός, αυτή είναι η δουλειά μου, από αυτό ζω. Ο Γιώργος Μαζωνάκης και ο Τόλης Βοσκόπουλος είναι 2 εξαιρετικοί συνεργάτες, οι καλύτεροι που είχα μέχρι τώρα και τους ευχαριστώ πολύ για τις στιγμές που περνάμε μαζί πάνω στη σκηνή. Το θέατρο Παλλάς είναι κάτι που δεν το περίμενα, προέκυψε όμως και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό! Εύχομαι και ελπίζω να καταφέρω στο μέλλον, να κάνω και άλλα πράγματα, που αφορούν στην μουσική και είναι διαφορετικά μεταξύ τους... Τα πανηγύρια; Δηλώνω περήφανος που πέρασα από αυτά, μεγάλο σχολείο! Ξεκίνησα από εκεί και ίσως στο τέλος αυτής της διαδρομής να καταλήξω πάλι εκεί...
Τι φοβάσαι;
Δεν μπορώ να σου πω ότι φοβάμαι κάτι... ας έχουμε υγεία, μόνο αυτό εύχομαι και όλα καλά θα πάνε...
Τι σου λείπει;
Δεν υπήρξα ποτέ άπληστος... δεν ζητάω πολλά πράγματα, νιώθω ότι έχω ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώθει πλήρης, ζώντας μια μετρημένη και απλή ζωή...
Ποιο είναι το στοιχείο που κάνει το κλαρίνο να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όργανα;
Για μένα το κλαρίνο είναι η «γλώσσα» μου, έτσι έμαθα να εκφράζομαι, έτσι έμαθα να μιλάω και με αυτή τη «γλώσσα» μου αρέσει να επικοινωνώ. Είμαι τυχερός που μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον, φτωχικό μεν, όμως με πολύ αγάπη για την μουσική και ειδικά για το κλαρίνο. Θυμάμαι να ξυπνάω μέσα στη νύχτα, να παίρνω το όργανο και να το σκεπάζω για να μην κρυώσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως έλεγα στη μάνα μου να φυσάει κι εγώ να πατάω τα κλειδιά για να ακούω τον ήχο του. Άρα λοιπόν για μένα δεν υπάρχει ένα μόνο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όργανα... Σε κάνει να κλαις, να συγκινείσαι, να χορεύεις, να αγαπάς, να ερωτεύεσαι...
Μετά το Παλλάς;
Την παράσταση του Παλλάς θα την «επαναλάβουμε» και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 12 Μαρτίου. Αν μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί δεν διανύουμε μια περίοδο οικονομικής ευημερίας στον τόπο μας, θα την παρουσιάσουμε και σε κάποιες ακόμα πόλεις στην Ελλάδα. Παράλληλα «δουλεύουμε» ένα μουσικό project, το οποίο ξεκινήσαμε πέρσι το καλοκαίρι στην Μύκονο στο club Scorpios, που συνδυάζει τα παραδοσιακά όργανα με την ηλεκτρονική μουσική (deep house). Έχουμε δημιουργήσει μια μουσική «παρέα» στην οποία εγώ παίζω κλαρίνο, νέι, ντουντούκ και μιζμάρ, ο Γιάννης Λιονάκης λαούτο και μπουζούκι τρίχορδο, ο Γιάννης Θεριανός βιολί και ο Γιάννης Δριμάλας κανονάκι. Live act performance o Σπύρος Μεταξάς. Με αυτό το project, το οποίο ονομάσαμε «Atractos project» θα συνεχίσουμε, κάνοντας εμφανίσεις εντός και εκτός Ελλάδας.
