Ο Τάκης Σούκας αποτελεί μεγάλη σημαία για το καλό λαϊκό τραγούδι. Χαρισματικός μουσικός και εμπνευσμένος δημιουργός, με δική του προσωπικότητα και χαρακτήρα. Ακούς την πρώτη νότα απ’ το ακορντεόν ή το σαντούρι του και αναφωνείς:Τάκης Σούκας! Κι αυτό λέει πολλά!
Συνθέσεις του ερμήνευσαν οι καλύτεροί μας. Ο μέγας Καζαντζίδης δε σταμάτησε στιγμή να υπογραμμίζει το πηγαίο ταλέντο του. Το έργο του, νίκησε κιμπάρικα τη μάχη με το χρόνο. Καθαρά και ξάστερα, με την αξία του, δίχως σπρωξίματά και άλλες συνταγές.
Γνωριζόμαστε χρόνια, κρατάμε δεσμούς φιλίας και αλληλεκτίμησης. Είχα την τιμή να ντύσει με μελωδίες στίχους μου. Πριν λίγο καιρό μου ζήτησε να επιμεληθώ το πρόγραμμα των εμφανίσεών του στις 1002 Νύχτες. Δεν μπορούσα να αρνηθώ…
Τραγουδώ… 50 χρόνια Τάκης Σούκας…
Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια απ’ όταν παρουσίασα τα πρώτα μου τραγούδια σαν συνθέτης… Εγώ όμως νιώθω σαν ξεκινάω τώρα.
Τι θα ακούσει ο κόσμος στις 1002 Νύχτες;
Τα καλύτερα δικά μου και μια επιλογή απ’ τα καλύτερα των δημιουργών που συνεργάστηκα και όχι μόνο. Του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Άκη Πάνου, λαϊκά του Ξαρχάκου και του Μίκη και άλλες δυνατές στιγμές και εκπλήξεις.
Είσαι ευχαριστημένος απ’ το επιτελείο;
Ένας κι ένας. Και οι ερμηνευτές ξεχωριστοί και οι μουσικοί. Ο Βασίλης Χαραλάμπους είναι μεστός λαϊκός τραγουδιστής. Ετοιμάζουμε και τραγούδια μαζί… γι’ αυτό στρώσου να γράψεις στίχους. Και η Καλλιρόη Σταμεταλάκη είναι υπέροχη. Λέει τα τραγούδια της Γαλάνη με ένα τόσο ωραίο τρόπο. Δεν πατάει στην πρώτη ερμηνεία, βάζει και δικά της πράγματα. Τώρα για τους μουσικούς, τι να πώ. Ο Δημήτρης ο Μαρινόπουλος είναι κιθαρίστας πολλών κυβικών. Με συνεργασίες πρώτης γραμμής και στη δισκογραφία και στη διασκέδαση. Το ίδιο και ο κρουστός μας ο Νίκος Καρνάβας. Για τον Βαγγέλη Λιόλιο κάθε σχόλιο περιττεύει. Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού με όλη τη σημασία της λέξης…
Είναι και το ακορντεόν καλό;
Το ακορντεόν είναι αυτό που είναι όλα αυτά τα χρόνια. Απ’ το ξεκίνημά μου στις κομπανίες και στα στούντιο ηχογράφησης στα τέλη του ‘50 όταν συνόδευσα τον τρανό Παπασιδέρη… μέχρι σήμερα. Το αγαπώ, το φροντίζω με το παίξιμό μου κι εκείνο μου τα ανταποδίδει όλα αυτά και με το παραπάνω.
Τελικά δεν παίζει μόνο του;
Αυτή είναι μια ατάκα του Καζαντζίδη που μου την κόλλησε όταν ηχογραφούσαμε το «Ότι αγαπάω εγώ πεθαίνει» (Όποια και να ‘σαι, ότι και να ‘σαι) του Καλδάρα. Ήμασταν στο στούντιο, ζεσταινόμαστε πριν την εγγραφή και ψευτοπαίζαμε, όταν από την κονσόλα ακούστηκε η φωνή του Στέλιου να με πειράζει: «Ρε παιδιά, ποιο είναι αυτό το ακορντεόν που παίζει μόνο του;». Είμαι μικρόσωμος βλέπεις…
Με γιγάντιο ήχο…
Ναι… Όταν όμως με ακούν να παίζω αλλάζουν όλοι άποψη. Να και τώρα τα Σάββατα στις 1002 Νύχτες, το είδες; Έρχονται και μου λένε νέα παιδιά, καλά πως μπορείς και παίζεις τόσες ώρες και με τόσο γεμάτο τρόπο; Πως το ένα, πως το άλλο…
Και περίτεχνα συνάμα;
Σ’ ευχαριστώ… Τους απαντώ λοιπόν: Δεν είμαι και τόσο μεγάλος βρε παιδιά. Χτες άρχισα.
Το αισθάνεστε πραγματικά;
Θέλω να δημιουργήσω δίσκους με σημερινούς καλλιτέχνες και με νέα παιδιά. Όπως τότε που γράψαμε μαζί το Αψέντι. Και με το Γεράσιμο, και με τη Σοφία πάλι, και με τη Νέγκα… και με τη Ζουγανέλη ακόμη, το Χαρούλη. Πρέπει να σμίγουμε, για το τραγούδι που αγαπάμε, και που ο κόσμος το έχει ανάγκη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το πιστεύω πραγματικά. Δεν μιλάω για τραγουδάκια, μιλάω για τραγούδια αληθινά…
Συνθέσεις του ερμήνευσαν οι καλύτεροί μας. Ο μέγας Καζαντζίδης δε σταμάτησε στιγμή να υπογραμμίζει το πηγαίο ταλέντο του. Το έργο του, νίκησε κιμπάρικα τη μάχη με το χρόνο. Καθαρά και ξάστερα, με την αξία του, δίχως σπρωξίματά και άλλες συνταγές.
Γνωριζόμαστε χρόνια, κρατάμε δεσμούς φιλίας και αλληλεκτίμησης. Είχα την τιμή να ντύσει με μελωδίες στίχους μου. Πριν λίγο καιρό μου ζήτησε να επιμεληθώ το πρόγραμμα των εμφανίσεών του στις 1002 Νύχτες. Δεν μπορούσα να αρνηθώ…
Τραγουδώ… 50 χρόνια Τάκης Σούκας…
Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια απ’ όταν παρουσίασα τα πρώτα μου τραγούδια σαν συνθέτης… Εγώ όμως νιώθω σαν ξεκινάω τώρα.
Τι θα ακούσει ο κόσμος στις 1002 Νύχτες;
Τα καλύτερα δικά μου και μια επιλογή απ’ τα καλύτερα των δημιουργών που συνεργάστηκα και όχι μόνο. Του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Άκη Πάνου, λαϊκά του Ξαρχάκου και του Μίκη και άλλες δυνατές στιγμές και εκπλήξεις.
Είσαι ευχαριστημένος απ’ το επιτελείο;
Ένας κι ένας. Και οι ερμηνευτές ξεχωριστοί και οι μουσικοί. Ο Βασίλης Χαραλάμπους είναι μεστός λαϊκός τραγουδιστής. Ετοιμάζουμε και τραγούδια μαζί… γι’ αυτό στρώσου να γράψεις στίχους. Και η Καλλιρόη Σταμεταλάκη είναι υπέροχη. Λέει τα τραγούδια της Γαλάνη με ένα τόσο ωραίο τρόπο. Δεν πατάει στην πρώτη ερμηνεία, βάζει και δικά της πράγματα. Τώρα για τους μουσικούς, τι να πώ. Ο Δημήτρης ο Μαρινόπουλος είναι κιθαρίστας πολλών κυβικών. Με συνεργασίες πρώτης γραμμής και στη δισκογραφία και στη διασκέδαση. Το ίδιο και ο κρουστός μας ο Νίκος Καρνάβας. Για τον Βαγγέλη Λιόλιο κάθε σχόλιο περιττεύει. Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού με όλη τη σημασία της λέξης…
Είναι και το ακορντεόν καλό;
Το ακορντεόν είναι αυτό που είναι όλα αυτά τα χρόνια. Απ’ το ξεκίνημά μου στις κομπανίες και στα στούντιο ηχογράφησης στα τέλη του ‘50 όταν συνόδευσα τον τρανό Παπασιδέρη… μέχρι σήμερα. Το αγαπώ, το φροντίζω με το παίξιμό μου κι εκείνο μου τα ανταποδίδει όλα αυτά και με το παραπάνω.
Τελικά δεν παίζει μόνο του;
Αυτή είναι μια ατάκα του Καζαντζίδη που μου την κόλλησε όταν ηχογραφούσαμε το «Ότι αγαπάω εγώ πεθαίνει» (Όποια και να ‘σαι, ότι και να ‘σαι) του Καλδάρα. Ήμασταν στο στούντιο, ζεσταινόμαστε πριν την εγγραφή και ψευτοπαίζαμε, όταν από την κονσόλα ακούστηκε η φωνή του Στέλιου να με πειράζει: «Ρε παιδιά, ποιο είναι αυτό το ακορντεόν που παίζει μόνο του;». Είμαι μικρόσωμος βλέπεις…
Με γιγάντιο ήχο…
Ναι… Όταν όμως με ακούν να παίζω αλλάζουν όλοι άποψη. Να και τώρα τα Σάββατα στις 1002 Νύχτες, το είδες; Έρχονται και μου λένε νέα παιδιά, καλά πως μπορείς και παίζεις τόσες ώρες και με τόσο γεμάτο τρόπο; Πως το ένα, πως το άλλο…
Και περίτεχνα συνάμα;
Σ’ ευχαριστώ… Τους απαντώ λοιπόν: Δεν είμαι και τόσο μεγάλος βρε παιδιά. Χτες άρχισα.
Το αισθάνεστε πραγματικά;
Θέλω να δημιουργήσω δίσκους με σημερινούς καλλιτέχνες και με νέα παιδιά. Όπως τότε που γράψαμε μαζί το Αψέντι. Και με το Γεράσιμο, και με τη Σοφία πάλι, και με τη Νέγκα… και με τη Ζουγανέλη ακόμη, το Χαρούλη. Πρέπει να σμίγουμε, για το τραγούδι που αγαπάμε, και που ο κόσμος το έχει ανάγκη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το πιστεύω πραγματικά. Δεν μιλάω για τραγουδάκια, μιλάω για τραγούδια αληθινά…
