Ο Στέλιος Καρπαθάκης είναι ένας ροκ τενόρος, με πολλές καλλιτεχνικές δυνατότητες, τις οποίες ο Σταμάτης Κραουνάκης αποφάσισε πριν από λίγους μήνες να αναδείξει στο κοινό, μέσω ενός πολύ ιδιαίτερου δίσκου με τίτλο «Τα τραγούδια του Σαίξπηρ». Ο Στέλιος Καρπαθάκης στέκεται σε αυτό του το βήμα, αλλά και σε όλα τα άλλα που του σημάδεψαν τη ζωή, δίνοντας έμφαση στη συνεργασία του με τον Κραουνάκη, στα πρώτα του βήματα στους «Εξόριστους» αλλά και στη γιόγκα. Η έντονη προσωπικότητα του Στέλιου Καρπαθάκη, σε συνδυασμό με τα βιώματά του, συνθέτουν ένα άτομο που ζει στο σήμερα, έχοντας, όμως, την αίσθηση ότι προέρχεται από μια άλλη περασμένη εποχή, πλημμυρισμένη από ρομαντικές και ευαίσθητες στιγμές και άλλα «μαγικά».
Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Ουσιαστικά ξεκίνησα από πολύ νωρίς. Θυμάμαι ότι, από έξι ετών, αυτό που άκουγα, ήθελα να το τραγουδάω. Είχα μια ευχέρεια στη φωνή από μικρός. Όταν ήμουν δέκα ετών και αφού ζήτησα από τον πατέρα μου να μου αγοράσει μια κιθάρα, άκουσα για πρώτη φορά Deep Purple, οι οποίοι μαζί με τους Led Zeppelin και τους Queen ήταν οι βασικές μου επιρροές. Κάπως έτσι ανακάλυψα τη φωνή μου. Τότε αγγλικά δεν ήξερα, αλλά ταυτίστηκα πολύ με το ροκ αίσθημα.
Και κάπου εκεί βρέθηκες σε σχολικά γκρουπ.
Ακριβώς. Βρέθηκα σε σχολικά γκρουπάκια στην περιοχή των Κάτω Πατησίων και του Περιστερίου. Διασκευάζαμε όλα αυτά που ακούγαμε που σου είπα παραπάνω. Μέχρι τότε ελληνικό άκουσμα δεν είχα στα αυτιά μου. Αργότερα ήρθε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σαν ροκ άκουσμα. Όταν κάναμε, λοιπόν, αυτές τις συναυλίες, παρατηρούσα ότι, την επόμενη μέρα, δεν έβγαινε η φωνή κι έτσι, έπρεπε να αναζητήσω έναν τρόπο για να την ελέγξω. Πήγα στο Αττικό Ωδείο, έκανα ορθοφωνία, κλασικό τραγούδι, μοντέρνο τραγούδι και, φυσικά, νότες.
Μίλησέ μου για τους «Εξόριστους».
Κάποια στιγμή που δε θυμάμαι ακριβώς πώς έγινε, βρίσκομαι να μου κάνουν μία οντισιόν για ένα συγκρότημα που λεγόταν «Εξόριστοι». Εκεί ήταν παραγωγός ο Μάνος Ξυδούς, ο οποίος είπε στο Δημήτρη Κατή που ήταν το ιδρυτικό μέλος των «Εξόριστων» «Μητσάρα, προχώρα το». Έτσι, ξεκίνησα με τους «Εξόριστους» και το δίσκο «Ο λυτρωτής» εν έτει 1993. Στη συνέχεια κάναμε ένα live στη Σερβία, το οποίο πήγε πάρα πολύ καλά και ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, από την οποία προέκυψε κι ένας δίσκος.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Σταμάτη Κραουνάκη;
Μετά από αυτήν την εμπειρία που σου είπα, κάποιος φίλος που ήταν φίλος και του Σταμάτη Κραουνάκη, με σύστησε, λέγοντάς μου ότι, υπάρχουν κάποια σεμινάρια ερμηνείας και λόγου που τα κάνει ο Σταμάτης στις «Ροές» της Σοφίας Σπυράτου. Αυτό μου άρεσε, παρόλο που εκείνη την περίοδο δεν βιοποριζόμουν από το τραγούδι, αλλά είχα ανοίξει ένα μαγαζί με έπιπλα και ηλεκτρικά είδη. Οπότε, βρίσκομαι ξαφνικά μέσα σε μια ομάδα, χωρίς να έχω κάποια σχέση είτε με τα τραγούδια του Σταμάτη, είτε με τα τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου. Μιλάμε για το 1998. Τα σεμινάρια αυτά με έβαλαν σε έναν άλλο, μαγικό κόσμο που εμπεριείχε το θεατρικό στοιχείο, κάτι που ο Σταμάτης κουβαλάει μέσα σε κάθε κύτταρό του. Ήμουν στην πρώτη ομάδα της Σπείρας με την Ηρώ Σαΐα, το Χρίστο Θεοδώρου, το Χρήστο Κανελλόπουλο, την Πελαγία Μουρούζη και πολλούς άλλους.
Τι θυμάσαι έντονα από τις μέρες της Σπείρας;
Τις πρόβες… Πολλές πρόβες. Πιστεύω ότι, αν ρωτούσες το Σταμάτη τι θέλει να κάνει στη ζωή του, θα σου πει πρόβες. Θυμάμαι την πρώτη παράσταση που κάναμε το 1999 στις «Ροές» με τίτλο «Ξυπόλυτοι, όλοι μαύρα κι ένα πιάνο». Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στις «Γραμμές» της Βασιλάκου και του Μητρούση. Αργότερα, παίξαμε σε ένα υπόστεγο στο «Χυτήριο». Σε αυτήν την παράσταση παιζόταν και το «Χάι χο» που μας συνδέει με την τωρινή κυκλοφορία του Σαίξπηρ.
Πόσα χρόνια έμεινες στη Σπείρα;
Από το 1999 μέχρι το 2006-2007. Ήμασταν σαν μια αγαπημένη οικογένεια.
Και γιατί αποφάσισες να φύγεις;
Έφυγα γιατί ένιωσα ότι έκλεισε ένας κύκλος και ότι κάτι άλλο έπρεπε να γίνει. Και κάπου εκεί ήρθε η γιόγκα. Ξέχασα να σου πω ότι, από το 2003 ήμουν μαθητής της γιόγκα. Θεωρώ ότι η μουσική και η γιόγκα με απελευθερώνουν από τον χρόνο, από την πίεση, από οτιδήποτε αρνητικό.
Όσον αφορά στα καλλιτεχνικά, τι κάνεις μετά τη Σπείρα;
Αρχίζω να παίζω πάλι σε γκρουπάκια, αλλά και να γράφω μουσική. Παράλληλα, έχω γίνει πια και εισηγητής της γιόγκα. Μαθαίνω, λοιπόν, μέσα από αυτή τη νέα εμπειρία ένα νέο είδος που λέγεται kirtan και είναι ένα γιόγκικο τραγούδι, το οποίο αντί για στίχους έχει mandra, τα οποία είναι μια δόνηση που έχει μια επίδραση στο σώμα και στο νου. Και σε αυτό το σημείο, γεννιέται κι ένα γκρουπ που υποστηρίζει αυτό το είδος με το όνομα Bhakti Age Kirtan Group.
Η συμμετοχή σου στο «Voice»;
Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος από τους Domenica μου είπε ότι τον πήραν τηλέφωνο από τον ANT1, ζητώντας του καλές φωνές για να κάνουν κάτι που θα είναι ωραίο, με ένα ανθρώπινο concept. Κι έτσι, είπα ότι θα το κάνω, λέγοντας το «You give love a bad name» των Bon Jovi. Μπήκα στην ομάδα της Δέσποινας Βανδή, η οποία ήταν η μόνη που γύρισε. Στο battle πέρασε ο Στέλιος Μαγαλιός, οπότε εγώ σταμάτησα εκεί.
Και φτάνουμε σιγά σιγά στο σήμερα. Μίλησέ μου για τον δίσκο σου με τον τίτλο «Τα τραγούδια του Σαίξπηρ».
Επί χρόνια όλο αυτό το υλικό το είχε στα χέρια του ο Σταμάτης με την επιμέλεια στη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. Ενορχηστρωτής και μαέστρος είναι ο Γιώργος Ζαχαρίου, ο οποίος ανέλαβε τη δουλειά αυτή μαζί με ταλαντούχους μουσικούς. Μελετώντας τα κομμάτια, μπήκα πάλι σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν του Σαίξπηρ, ο οποίος ενώνει τόσο εύκολα και τόσο απλά το αιώνιο με το εφήμερο. Νιώθεις ότι υπάρχει μια ψυχή αιώνια και συνάμα εφήμερη που φεύγει και ξεγλιστράει. Κάπως έτσι αρχίσαμε να τα ηχογραφούμε. Ο Σταμάτης, πάντα υπέροχος δάσκαλος, είχε την κατεύθυνση κι εγώ ακολουθούσα.
Κυκλοφορεί μόνο σε ηλεκτρονική μορφή;
Ναι, μόνο ηλεκτρονικά. Τώρα δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να προκύψει. Πάρα πολλοί φίλοι είπαν τα καλύτερα λόγια.
Για ποιο λόγο σήμερα, το 2017 να αγοράσει ένας ακροατής αυτόν τον δίσκο, όταν οι ρυθμοί της ζωής σίγουρα δεν επιτρέπουν ή, αν θες, δεν «υποστηρίζουν» τραγούδια αυτού του άγνωστου για το ευρύ κοινό είδους;
Πιστεύω ότι είναι μια καλλιτεχνική πρόταση που συνδυάζει την ποίηση του Σαίξπηρ με απλά λόγια, με απλά αισθήματα, ξεκάθαρες γραμμές, με εκπληκτική ενορχήστρωση, με μπάντα που τονίζει τον ροκ και τον παραδοσιακό ήχο. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας δίσκος με πολλές εκπλήξεις. Θεωρώ ότι για κάποιον είναι μια εμπειρία να ακούσει αυτά τα τραγούδια και να ταξιδέψει μαζί τους. Έχει πολλές οπτικές αυτός ο δίσκος.
Θα παρουσιάσεις κάπου αυτόν τον δίσκο ζωντανά;
Αυτό δεν το ξέρω. Είναι μέσα στα άμεσα σχέδιά μου, γιατί πιστεύω ότι, η επαφή αυτών των τραγουδιών με το ζωντανό κοινό, θα τα βοηθήσει να βρουν την ολοκλήρωσή τους.
Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Ουσιαστικά ξεκίνησα από πολύ νωρίς. Θυμάμαι ότι, από έξι ετών, αυτό που άκουγα, ήθελα να το τραγουδάω. Είχα μια ευχέρεια στη φωνή από μικρός. Όταν ήμουν δέκα ετών και αφού ζήτησα από τον πατέρα μου να μου αγοράσει μια κιθάρα, άκουσα για πρώτη φορά Deep Purple, οι οποίοι μαζί με τους Led Zeppelin και τους Queen ήταν οι βασικές μου επιρροές. Κάπως έτσι ανακάλυψα τη φωνή μου. Τότε αγγλικά δεν ήξερα, αλλά ταυτίστηκα πολύ με το ροκ αίσθημα.
Και κάπου εκεί βρέθηκες σε σχολικά γκρουπ.
Ακριβώς. Βρέθηκα σε σχολικά γκρουπάκια στην περιοχή των Κάτω Πατησίων και του Περιστερίου. Διασκευάζαμε όλα αυτά που ακούγαμε που σου είπα παραπάνω. Μέχρι τότε ελληνικό άκουσμα δεν είχα στα αυτιά μου. Αργότερα ήρθε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σαν ροκ άκουσμα. Όταν κάναμε, λοιπόν, αυτές τις συναυλίες, παρατηρούσα ότι, την επόμενη μέρα, δεν έβγαινε η φωνή κι έτσι, έπρεπε να αναζητήσω έναν τρόπο για να την ελέγξω. Πήγα στο Αττικό Ωδείο, έκανα ορθοφωνία, κλασικό τραγούδι, μοντέρνο τραγούδι και, φυσικά, νότες.
Μίλησέ μου για τους «Εξόριστους».
Κάποια στιγμή που δε θυμάμαι ακριβώς πώς έγινε, βρίσκομαι να μου κάνουν μία οντισιόν για ένα συγκρότημα που λεγόταν «Εξόριστοι». Εκεί ήταν παραγωγός ο Μάνος Ξυδούς, ο οποίος είπε στο Δημήτρη Κατή που ήταν το ιδρυτικό μέλος των «Εξόριστων» «Μητσάρα, προχώρα το». Έτσι, ξεκίνησα με τους «Εξόριστους» και το δίσκο «Ο λυτρωτής» εν έτει 1993. Στη συνέχεια κάναμε ένα live στη Σερβία, το οποίο πήγε πάρα πολύ καλά και ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, από την οποία προέκυψε κι ένας δίσκος.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Σταμάτη Κραουνάκη;
Μετά από αυτήν την εμπειρία που σου είπα, κάποιος φίλος που ήταν φίλος και του Σταμάτη Κραουνάκη, με σύστησε, λέγοντάς μου ότι, υπάρχουν κάποια σεμινάρια ερμηνείας και λόγου που τα κάνει ο Σταμάτης στις «Ροές» της Σοφίας Σπυράτου. Αυτό μου άρεσε, παρόλο που εκείνη την περίοδο δεν βιοποριζόμουν από το τραγούδι, αλλά είχα ανοίξει ένα μαγαζί με έπιπλα και ηλεκτρικά είδη. Οπότε, βρίσκομαι ξαφνικά μέσα σε μια ομάδα, χωρίς να έχω κάποια σχέση είτε με τα τραγούδια του Σταμάτη, είτε με τα τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου. Μιλάμε για το 1998. Τα σεμινάρια αυτά με έβαλαν σε έναν άλλο, μαγικό κόσμο που εμπεριείχε το θεατρικό στοιχείο, κάτι που ο Σταμάτης κουβαλάει μέσα σε κάθε κύτταρό του. Ήμουν στην πρώτη ομάδα της Σπείρας με την Ηρώ Σαΐα, το Χρίστο Θεοδώρου, το Χρήστο Κανελλόπουλο, την Πελαγία Μουρούζη και πολλούς άλλους.
Τι θυμάσαι έντονα από τις μέρες της Σπείρας;
Τις πρόβες… Πολλές πρόβες. Πιστεύω ότι, αν ρωτούσες το Σταμάτη τι θέλει να κάνει στη ζωή του, θα σου πει πρόβες. Θυμάμαι την πρώτη παράσταση που κάναμε το 1999 στις «Ροές» με τίτλο «Ξυπόλυτοι, όλοι μαύρα κι ένα πιάνο». Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στις «Γραμμές» της Βασιλάκου και του Μητρούση. Αργότερα, παίξαμε σε ένα υπόστεγο στο «Χυτήριο». Σε αυτήν την παράσταση παιζόταν και το «Χάι χο» που μας συνδέει με την τωρινή κυκλοφορία του Σαίξπηρ.
Πόσα χρόνια έμεινες στη Σπείρα;
Από το 1999 μέχρι το 2006-2007. Ήμασταν σαν μια αγαπημένη οικογένεια.
Και γιατί αποφάσισες να φύγεις;
Έφυγα γιατί ένιωσα ότι έκλεισε ένας κύκλος και ότι κάτι άλλο έπρεπε να γίνει. Και κάπου εκεί ήρθε η γιόγκα. Ξέχασα να σου πω ότι, από το 2003 ήμουν μαθητής της γιόγκα. Θεωρώ ότι η μουσική και η γιόγκα με απελευθερώνουν από τον χρόνο, από την πίεση, από οτιδήποτε αρνητικό.
Όσον αφορά στα καλλιτεχνικά, τι κάνεις μετά τη Σπείρα;
Αρχίζω να παίζω πάλι σε γκρουπάκια, αλλά και να γράφω μουσική. Παράλληλα, έχω γίνει πια και εισηγητής της γιόγκα. Μαθαίνω, λοιπόν, μέσα από αυτή τη νέα εμπειρία ένα νέο είδος που λέγεται kirtan και είναι ένα γιόγκικο τραγούδι, το οποίο αντί για στίχους έχει mandra, τα οποία είναι μια δόνηση που έχει μια επίδραση στο σώμα και στο νου. Και σε αυτό το σημείο, γεννιέται κι ένα γκρουπ που υποστηρίζει αυτό το είδος με το όνομα Bhakti Age Kirtan Group.
Η συμμετοχή σου στο «Voice»;
Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος από τους Domenica μου είπε ότι τον πήραν τηλέφωνο από τον ANT1, ζητώντας του καλές φωνές για να κάνουν κάτι που θα είναι ωραίο, με ένα ανθρώπινο concept. Κι έτσι, είπα ότι θα το κάνω, λέγοντας το «You give love a bad name» των Bon Jovi. Μπήκα στην ομάδα της Δέσποινας Βανδή, η οποία ήταν η μόνη που γύρισε. Στο battle πέρασε ο Στέλιος Μαγαλιός, οπότε εγώ σταμάτησα εκεί.
Και φτάνουμε σιγά σιγά στο σήμερα. Μίλησέ μου για τον δίσκο σου με τον τίτλο «Τα τραγούδια του Σαίξπηρ».
Επί χρόνια όλο αυτό το υλικό το είχε στα χέρια του ο Σταμάτης με την επιμέλεια στη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. Ενορχηστρωτής και μαέστρος είναι ο Γιώργος Ζαχαρίου, ο οποίος ανέλαβε τη δουλειά αυτή μαζί με ταλαντούχους μουσικούς. Μελετώντας τα κομμάτια, μπήκα πάλι σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν του Σαίξπηρ, ο οποίος ενώνει τόσο εύκολα και τόσο απλά το αιώνιο με το εφήμερο. Νιώθεις ότι υπάρχει μια ψυχή αιώνια και συνάμα εφήμερη που φεύγει και ξεγλιστράει. Κάπως έτσι αρχίσαμε να τα ηχογραφούμε. Ο Σταμάτης, πάντα υπέροχος δάσκαλος, είχε την κατεύθυνση κι εγώ ακολουθούσα.
Κυκλοφορεί μόνο σε ηλεκτρονική μορφή;
Ναι, μόνο ηλεκτρονικά. Τώρα δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να προκύψει. Πάρα πολλοί φίλοι είπαν τα καλύτερα λόγια.
Για ποιο λόγο σήμερα, το 2017 να αγοράσει ένας ακροατής αυτόν τον δίσκο, όταν οι ρυθμοί της ζωής σίγουρα δεν επιτρέπουν ή, αν θες, δεν «υποστηρίζουν» τραγούδια αυτού του άγνωστου για το ευρύ κοινό είδους;
Πιστεύω ότι είναι μια καλλιτεχνική πρόταση που συνδυάζει την ποίηση του Σαίξπηρ με απλά λόγια, με απλά αισθήματα, ξεκάθαρες γραμμές, με εκπληκτική ενορχήστρωση, με μπάντα που τονίζει τον ροκ και τον παραδοσιακό ήχο. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας δίσκος με πολλές εκπλήξεις. Θεωρώ ότι για κάποιον είναι μια εμπειρία να ακούσει αυτά τα τραγούδια και να ταξιδέψει μαζί τους. Έχει πολλές οπτικές αυτός ο δίσκος.
Θα παρουσιάσεις κάπου αυτόν τον δίσκο ζωντανά;
Αυτό δεν το ξέρω. Είναι μέσα στα άμεσα σχέδιά μου, γιατί πιστεύω ότι, η επαφή αυτών των τραγουδιών με το ζωντανό κοινό, θα τα βοηθήσει να βρουν την ολοκλήρωσή τους.
