Πριν από λίγες μήνες βρέθηκες στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας «Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια», όπου, παρουσία του συνθέτη, έπαιξες κάποια πολύ γνωστά κομμάτια του Μίκη. Τι είναι για σένα ο Θεοδωράκης;
Γνώρισα το συμφωνικό έργο του Μίκη πριν από δύο χρόνια περίπου, όταν ένας φίλος ελληνογερμανός έκανε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μίκης Θεοδωράκης - συνθέτης». Εμείς στην Ελλάδα γνωρίζουμε το Μίκη πιο πολύ ως τραγουδοποιό και βεβαίως, γνωρίζουμε και τα πολύ γνωστά του έργα. Όταν ανακάλυψα το συμφωνικό του έργο, πέρα από την έκπληξη και τη χαρά μου για αυτή τη μουσική, είδα ότι έχουμε έναν Έλληνα συνθέτη ισάξιο με τον Προκόφιεφ, με τον Στραβίνσκι, δηλαδή με τους τεράστιους συνθέτες του 20ου αιώνα. Εκείνη η στιγμή ήταν πάρα πολύ σημαντική στη ζωή μου, διότι ένα μέρος του εαυτού μου θέλω να το αφιερώσω στο να κάνω γνωστό αυτό το έργο του. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, βρεθήκαμε με τον Μίκη. Ο Μίκης λέει κάτι πάρα πολύ τρυφερό που το έλεγε και πριν γνωριστούμε πάρα πολύ καλά όπως τώρα. Μου έλεγε «πότε αυτά τα χέρια θα παίξουν Μίκη Θεοδωράκη;». Για μένα αυτό ήταν πάντα μια υπέροχη ευχή και ένα υπέροχο όνειρο. Ο ρόλος μου είναι διπλός, αφού ο Μίκης θέλει να διευθύνω κιόλας. Καταλαβαίνεις τι τιμή είναι για μένα αυτό. Σίγουρα ένα 50% της μουσικής μου ζωής λέγεται πια Μίκης Θεοδωράκης κι αυτό είναι ειλημμένη απόφαση. Έχω σκοπό τελειώνοντας τη χειμερινή περιοδεία να κάτσω έξι μήνες με τις παρτιτούρες του μπροστά σε ένα πιάνο, μελετώντας νότες, στιγμές απομόνωσης, στιγμές ξύλου, στιγμές που τις παρτιτούρες τις πήρε ο αέρας και τις έστειλε στα συρματοπλέγματα. Για μένα ο Μίκης είναι ο μεγάλος Έλληνας. Ξέρεις, θεωρώ ότι ο Μίκης είναι ο πατέρας μας και όχι μόνο μουσικά. Είναι αυτός που μας δίνει δύναμη και μας εμπνέει – και ειδικά τώρα που περνάμε τα ζόρια -.
Ναι. Κι εγώ περιμένω από μένα. Να μπορέσω να χαϊδέψω το μεγαλείο του. Ξέρεις τι θα πει να είσαι έτσι όπως καθόμαστε εμείς εδώ τώρα μαζί με τον Μίκη και να αναλύουμε ένα έργο και να διευθύνει; Είναι απερίγραπτο.
Θα ήθελες να κάνεις αντίστοιχα αφιερώματα σε άλλους Έλληνες συνθέτες; Αν ναι, σε ποιους;
Κοίταξε, σαφώς υπάρχουν συνθέτες που λατρεύω. Ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Μούτσης, ο Σαββόπουλος. Αλλά, αυτή τη στιγμή έχω εστιάσει στον Μίκη. Το τρομακτικό με τον Μίκη είναι ότι, γράφει από το μυαλό του την παρτιτούρα, δεν την γράφει στο πιάνο και είναι αλάνθαστη! Το «Θεοδωράκης» τελικά δεν είναι τυχαίο. Είναι από τον Θεό σταλμένος, είναι δώρο Θεού.
Να σου πω πώς γνωρίστηκα με τη Linda. Μου στείλανε πριν από χρόνια δικό της υλικό να δω από τα κεντρικά της εταιρίας universal του Λονδίνου και έπαθα πλάκα! Κάπως έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας, η οποία κορυφώθηκε με τα «Bloody faeries». Τα δουλεύουμε τρία χρόνια με την ησυχία μας και τώρα ήρθε η στιγμή να βγουν προς τα έξω. Μας ανάλαβε ως παραγωγός ο Haydn Bendall, τελειώσαμε πριν από είκοσι μέρες τις ηχογραφήσεις στο Λονδίνο και τέλος Σεπτεμβρίου θα έχουμε επιτέλους στα χέρια μας το αποτέλεσμα.
Τα «Bloody faeries» αν δεν κάνω λάθος, είναι ένα θεατρικό – μουσικό έργο που αφορά τις μεταμορφώσεις μιας γυναίκας. Η γυναίκα όντως έχει πολλές πτυχές, οι οποίες τη μεταμορφώνουν συνεχώς. Ο Στέφανος που ανήκει στο «δυνατό» φύλλο, πόσες πτυχές έχει και πόσες από αυτές δείχνει προς τα έξω;
Το ζητούμενο για μένα είναι να δείχνω προς τα έξω τη μουσική μου. Ένας που θα μπει μέσα στη μουσική μου, θα καταλάβει ποιος είμαι. Δεν είμαι ανοιχτός. Θα έλεγα ότι είμαι αντικοινωνικός στη ζωή μου. Έχω ελάχιστους φίλους, οι οποίοι δυστυχώς μειώνονται. Από την άλλη, όταν είσαι φίλος με αυτό που κάνεις, νομίζω ότι καλύπτεται η όποια αδυναμία.
Κρήτη, μοιρολόγια της Μάνης, ήχοι της Μακεδονίας, της Θράκης. Έχουμε συγκλονιστική παραδοσιακή μουσική. Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν πιτσιρικάς είχα κάνει ένα γκρουπ με τον ξάδελφό μου, τον Αντώνη Πλέσσα, που λεγόταν «Polyrhythmics». Παίρναμε παραδοσιακούς ήχους και τους παίζαμε με διαφορετικό τρόπο.
Φανταζόσουν πριν από 20 χρόνια ότι η καλλιτεχνική σου πορεία θα είχε την εξέλιξη που έχει ή τα περίμενες αλλιώς τα πράγματα;
Πέτυχες τον στόχο σου.
Ποτέ δεν πετυχαίνεις τον στόχο σου. Ξέρεις, η μουσική είναι σαν σκιά. Απλώς, δε σε ακολουθεί, αλλά την ακολουθείς. Έχω πάρα πολλά πράγματα στο μυαλό μου που θέλω να κάνω.
Ναι και όχι μόνο για μια μέρα, αλλά και για εβδομάδα. Είμαι υπέρτατα κουρασμένος σε βαθμό λύπης. Με έχουν κουράσει πάρα πολύ τα ταξίδια. Ατελείωτες ώρες στο αεροπλάνο, οι οποίες είναι εντελώς άχρηστες κι αυτό με διαλύει. Πραγματικά, όταν φτάνω σε έναν τόπο, αν δεν πρέπει να παίξω, δε θέλω καν να σκεφτώ τη μουσική. Τα τελευταία έξι χρόνια ξυπνάω και δεν ξέρω πού είμαι.
Πώς περνάς τις μέρες που δεν παίζεις πιάνο;
Διαβάζω λογοτεχνία ή γεωγραφία ή ιστορία. Αν δω τηλεόραση, βλέπω σειρές από το National Geografic. Μου αρέσει πάρα πολύ επίσης να χαζεύω σειρές τύπου NCIS. Εκεί κολλάω και ξενυχτάω. Για τις ειδήσεις εννοείται ότι ενημερώνομαι μέσω ίντερνετ κάθε πρωί. Απορώ, μάλιστα, γιατί την καινούρια δημόσια τηλεόραση την ονόμασαν ΔΤ και όχι ΔΝΤ, δηλαδή Δημόσια Νέα Τηλεόραση. Ενδιαφέρον δε θα ήταν;
Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Απλώς, θα έπρεπε να λέγεται ΔΝΤ. Τι άλλο να πω; Τι να πω για τις ορχήστρες; Κάτι σοβαρό πήγε να γίνει και χάθηκε κι αυτό. Σίγουρα, παντού υπάρχουν οι εκμεταλλευτές καταστάσεων, αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Με ενόχλησε πολύ ο τρόπος που έγινε το σκηνικό. Τότε που έγινε, ήμουν στο Λονδίνο. Ενοχλήθηκαν πολύ οι Ευρωπαίοι που μου το είπαν και τρελάθηκα. Ήταν άκομψος ο τρόπος.
Ας κλείσουμε τη συνέντευξη με κάτι ονειρικό. Κλείνοντας τα μάτια σου και προσπαθώντας να χαλαρώσεις, που βρίσκεσαι;
Βρίσκομαι στην Κρήτη και συγκεκριμένα στο Κολυμπάρι και στα Φαλάσαρνα. Κλείνω τα μάτια, αγναντεύω και εμπνέομαι…
Φωτογραφία 2: Χειρόγραφη αφιέρωση του Μίκη Θεοδωράκη
Φωτογραφία 3: Linda Geyman
Φωτογραφία 4: Στέφανος Κορκολής - Linda Geyman
Φωτογραφία 5: Στέφανος Κορκολής - Linda Geyman - Haydn Bendall
Φωτογραφία 6: Στέφανος Κορκολής - Haydn Bendall
Φωτογραφία 7: Στέφανος Κορκολής - Καλή Βανδώρου
