O Σταμάτης Γονίδης καταφέρνει εδώ και δεκαετίες να παραμένει στην επικαιρότητα του τραγουδιού και στις καρδιές των «απανταχού» φίλων του. Πέρα από τις δεδομένες ερμηνευτικές αρετές του που έχουν εκτιμηθεί ακόμα κι από καλλιτέχνες της «έντεχνης» σχολής, ο Σταμάτης Γονίδης έχει ξεχωρίσει και σαν δημιουργός τραγουδιών που συχνά έχουν την αύρα διαχρονικών σουξέ. Όλη η εμπορική «όχθη» θερμοπαρακαλάει για τα πολύτιμα «δώρα» του.
Ο ίδιος δηλώνει: «Είμαι ευαίσθητος, αλλά δεν το δείχνω πάντα, ίσως από άμυνα. Γιατί αν καταλάβουν τις αδυναμίες μου, μπορεί να πληγωθώ - πληγώνομαι εύκολα, είμαι ψυχοπονιάρης...
Αναπνέω τον αέρα που υπάρχει γύρω μου, δεν ζω εκτός. Δεν αισθάνομαι ανασφαλής, γιατί το έβλεπα πως θα φτάσουμε εδώ. Όταν πήγαινα στη Γερμανία να τραγουδήσω, έβλεπα στο δρόμο Παρασκευή 3 αυτοκίνητα μετά τις 11 κι εδώ ήταν ουρές. Λέω, κάτσε, ρε μάγκα, εμείς δεν έχουμε τίποτε εδώ. Πού τα βρίσκουμε τα λεφτά; Βιομηχανική παραγωγή δεν έχουμε καθόλου, δηλαδή τι γίνεται; Κάτι γίνεται εδώ. Το είχα δει το έργο, και επειδή παλιότερα, στην αρχή της καριέρας μου, τα χρήματα τα σκόρπαγα, τώρα είπα κάτσε... Έκανα οικονομίες, δούλεψα 10 χρόνια πολύ σκληρά συνέχεια, δεν σταμάτησα μέρα να γράφω και να τραγουδάω... Έκανα οικονομία και μια «κάβα» για την εποχή που ήρθε τώρα, για τα δύσκολα.Δεν αισθάνομαι ανασφάλεια, αλλά αισθάνομαι πολύ άσχημα, όχι για μένα, αλλά για τους άλλους. Ζω και απευθύνομαι σε έναν κόσμο που έρχονται να με ακούσουν και τους θέλω να είναι καλά. Σε εποχές κρίσης όμως έχουμε ανάγκη από το τραγούδι. Αισθάνομαι άσχημα όταν ο κόσμος δεν είναι καλά, αλλά τι να πω... Να σου πω και κάτι:Δεν με νοιάζει και να μην τραγουδήσω, εφόσον υπάρχει κρίση...
Δεν έχω ταυτότητα σαν τραγουδιστής ή σαν συνθέτης. Γράφω από μπαλάντες μέχρι βαρύ λαϊκό. Έχω γράψει για πάρα πολλούς άλλους τραγουδιστές, έχω κυκλοφορήσει περίπου 850 τραγούδια. Από αυτά εγώ έχω τραγουδήσει το ένα τρίτο και έχω δώσει τραγούδια μου σε πολλούς ανώνυμους και επώνυμους. Μάλιστα ετοιμάζω ορχηστρικά με τη βοήθεια στην ενορχήστρωση από τον μουσικό Ντίνο Γεωργούντζο. Παραδοσιακά κομμάτια, έθνικ και κλασική μουσική, που αν τα ακούσεις, δεν θα πιστεύεις ότι είναι δικά μου. Βγάζω ένα στυλάκι που δεν μπορούσα να το εκφράσω αλλιώς και ο Γεωργούντζος μπορεί να μου τα εξελίξει όπως τα φαντάζομαι. Το κάνω εγώ για μένα. Θέλω μια φορά να μιλήσω με μουσική, να δω θα με καταλάβουνε τι θέλω να πω; Πριν από λίγα χρόνια είχα τραγουδήσει εκκλησιαστικούς ύμνους και ψαλμωδίες για το Πάσχα, τα Πάθη και αυτά, με μια παρέα από ψαλτάδες και έναν μουσικό που έπαιζε κανονάκι. Ήταν μια ξεχωριστή δουλειά, μιας κι εγώ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τη βυζαντινή μουσική μέχρι τότε, δεν έψελνα ποτέ, μόνο δύο - τρεις ύμνους ήξερα. Ήταν κάτι καλό, που μου άρεσε μέσα στην πορεία μου, και, αν με ρωτήσεις, είναι ένα βήμα μπροστά.
Εγώ δεν γράφω και τραγουδάω λαϊκά με τη στενή έννοια του όρου. Από εκεί που σου τραγουδάω «Μια αγάπη δεν τελειώνει», που είναι Ανατολή, αλά τούρκα, γυρίζω, τραγουδάω φάνκι ποπ. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ελαφρολαϊκός, όμως είμαι και ελαφρολαϊκός. Δεν μπορείς να πεις ότι είμαι βαρύς λαϊκός, όμως είμαι και βαρύς λαϊκός. Δεν μπορώ να πω ότι δεν τραγουδάω αλά τούρκα ή δημοτικά, τσάμικα. Λέω κι από αυτά μέχρι και λαϊκοπόπ και κάτι παραπάνω... Προχωρώ και εξελίσσομαι ανάλογα με την ηλικία μου. Όσο περνάν’ τα χρόνια ωριμάζω και κάνω αυτό που μ’ αρέσει, ανάλογα με τον τρόπο που ζω, και αυτό φαίνεται μέσα από τα τραγούδια μου. Αν τραγουδήσω ένα τραγούδι που φαίνομαι πιτσιρίκος, ενώ δεν είμαι, είναι σαν μια προσπάθεια που είναι απλά προσπάθεια... Δεν είναι θέμα ψυχής. Κάνω αυτό που μ’ αρέσει και με λογική, για να μη φανώ γραφικός και αστείος. Δεν μπορώ να βγω να τραγουδήσω τελείως ποπ, αλλά όσο με παίρνει στα τραγούδια μου, έχω και στοχεία ποπ.
Όσες γυναίκες αγάπησα ή έζησα μαζί τους ήταν φτωχές. Δεν με εκμεταλλεύτηκε καμιά, ίσως γιατί δεν έτυχε, αλλά κι εγώ δεν είμαι τύπος που εκμεταλλεύομαι καταστάσεις στη ζωή μου. Έτυχε να γνωρίσω το μεγάλο τραγουδιστή της Τουρκίας, τον Ιμπραΐμ Τατλίσες, ή τον Stevie Wonder στην Αμερική, που πήγαμε και άκουσε το «Όλα σ’ αγαπάνε» και είπε «great singer»... Δεν έβγαλα φωτογραφίες μαζί τους να τις μοιράσω στον Τύπο ή, αν έβγαλα, τις κρατάω για μένα... Όσο για σκάνδαλα και τέτοια, εμένα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Αυτό που θέλω είναι να μιλάνε για τα τραγούδια μου. Τα υπόλοιπα δεν με αφορούν, το lifestyle και η επικαιρότητα, κι αυτό ο κόσμος τελικά το καταλαβαίνει. Με έχουν πληγώσει πολύ τα μίντια κατά καιρούς. Δεν γράφαν και τα καλύτερα για μένα, ίσως με το δίκιο τους, γιατί δεν ήξερα να παίξω αυτό το παιχνίδι - δεν το ’χω. Προτιμώ λοιπόν να απέχω και να με σέβονται, παρά να χαμογελάω ψεύτικα.
Είμαι Έλληνας τεράστιος... Έλληνας - Ελληνάρας και το όνομά μου σημαίνει καρπερός. Κατάγομαι από τους αρχαίους Δρύοπες, που εγκαταστάθηκαν στην Κύθνο και φτιάξαν το χωριό Δρυοπίδα. Κατάγομαι από πολύ αρχαίους Έλληνες, δεν είμαι Πόντιος. Είμαι από μια φυλή ανταρτών που τους απομονώσαν στο νησί. Κι έχω πολλά κοινά στοιχεία με τον παππού μου τον συγχωρεμένο, που έζησε στην Κύθνο και πήγε 100 χρονών και ο οποίος ήπιε όλα τα χωράφια του και την περιουσία του - είχε το 1/3 του νησιού - σε κρασί. Στις αδελφές του δεν έδωσε τίποτε. Τους είπε «εσείς θα φιάξετε»... Τα ’δωσε όλα λοιπόν, όλα, για να έχει να πίνει... Έχω πολλά κοινά με τον παππού μου. Τον σεβόντανε και τον αγαπούσαν όλοι και είχε πολύ καλούς φίλους. Δεν πείραζε κανένανε, κοίταζε τη δουλειά του και ό,τι είχε το μοιραζότανε με τους φίλους του και η γιαγιά μου δίπλα σούζα, να υπηρετεί τους φίλους του... Δεν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες σήμερα.
Έχω κάνει φοβερά λάθη και πολλές λάθος επιλογές, αλλά αυτά έπρεπε να γίνουν και θα τα ξαναέκανα, όσο κι αν πονάει ή στοιχίζει αυτό. Εσύ επιλέγεις τον άνθρωπο που θα σε πληγώσει. Το βλέπεις εκ των προτέρων, το αισθάνεσαι, αλλά το κάνεις γιατί πρώτα πρέπει να γνωρίσεις τον έρωτα, για να μπορείς να μάθεις να αγαπάς. Εγώ ήμουνα ναυτικός. Δεν πέρασα εφηβικά χρόνια να έχω φλερτ. Αυτά τα πέρασα μετά. Τα γνώρισα κάνοντας επιτυχία αυτά που δεν είχα ζήσει. Όλα ήθελα να τα ζήσω, και έρωτα, γιατί τίποτα δεν κρατάει πολύ. Είναι σαν τη ζωή και το θάνατο: Ό,τι γεννιέται πεθαίνει. Η αγάπη είναι αυτό που μένει. Ο έρωτας είναι μια άρρωστη κατάσταση, που σε κάνει και πετάς, το απολαμβάνεις, το ζεις, αλλά το φινάλε άσχημο. Ή πληγώνεις ή θα πληγωθείς.
Κι όποιος μου πει ότι μετά τα 50 είναι ερωτευμένος δεν είναι καλά στα μυαλά του. Δεν επιτρέπεται να μεγαλώνεις χωρίς να έχεις μάθει τι σημαίνει να αγαπάς, εκτός αν δεν έχεις ζήσει τα χρόνια σου φυσιολογικά και έχεις απωθημένα και δεν το ’χεις χορτάσει. Είναι πολύ γραφικό στα 50 να ερωτεύεσαι. Οι γυναίκες, απ’ την άλλη, ωριμάζουν πιο γρήγορα, αλλά μετά τα 50 αυτές που ερωτεύονται είναι πολύ δυστυχισμένες, αφού ερωτευτούν και μετά. Πριν ερωτευτούν, είναι μια χαρά, γιατί δεν το ξέρουν, το καταλαβαίνουν αφού ερωτευτούν...
Είμαι ένας βάρδος, βάρδος του έρωτα. Όπως είναι κι άλλοι πολλοί, είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Εγώ είχα πρότυπο όλους τους μεγάλους τραγουδιστές, που μείνανε στο χρόνο και δικαιώθηκαν, και με πολλούς από αυτούς έχω συνεργαστεί. Πρότυπο είχα τον Πάριο, τον Στράτο Διονυσίου, τον Μανώλη τον Αγγελόπουλο και μετά, αφού μπήκα στη δουλειά και έμαθα τι σημαίνει τραγούδι κ.λπ., τον Στέλιο Καζαντζίδη, που είναι βασιλιάς... Η αρχή και το τέλος. Τον Βαγγέλη Περπινιάδη, που τον έκανα και πεθερό μου, τον άκουγα από μικρός. Θυμάμαι και ένα τραγούδι του, «Με πικραμένη την καρδιά θα σηκωθώ να φύγω», για τους ξενιτεμένους και τους ναυτικούς.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, αλλά τραγούδια που τραγουδάω πάντα όταν βγαίνω στην πίστα είναι το «Δυόμισι» του Κυριάκου Παπαδόπουλου, το «Όλα σ’ αγαπάνε» του Χρυσοβέργη Γιατρά, τα «Μια αγάπη δεν τελειώνει», «Και με πιάνουν τα κλάματα», το «Έτσι» του Τάσου Βουγιατζή, «Μη ρωτάς το γιατί», που έχω γράψει εγώ, «Ένας τρελός είναι στην πόρτα σου», «Δεν θα μάθεις ποτέ», «Έχω πετάξει μαζί σου» δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστώ και να μην τα πω... Το σουξέ για μένα είναι τσαμπουκάς - το λέω με σχετική αλαζονεία: «Όποτε θέλω κάνω σουξέ». Το ’χω, ρε παιδί μου. Όποτε θέλω το καταφέρνω. Είναι ο λόγος ύπαρξής μου μέσα στη δουλειά αυτή, γιατί με τα λάθη που έχω κάνει θα ’πρεπε να μην υπάρχω πια... Όταν παραμένω μες στην πεντάδα των πρώτων και είμαι χαμηλών τόνων, πάει να πει πως ξέρω τι κάνω... Θέλω σουξέ; Το ’χω. Θέλω να κάνω πείραμα, γιατί πειραματίζομαι κιόλας; Το κάνω...
Τα τραγούδια που βγαίνουνε τώρα είναι light και έχουνε άμεση σχέση με το lifestyle. Έχουνε κάνει κάποια πηγαδάκια παραγωγοί ραδιοφώνου, που γράφουν μουσικές μαζί με κάτι τηλεγκόμενες τηλεπαρουσιάστριες που γράφουν στίχους, κάνουν ένα κύκλωμα παρεΐστικο, όπου προωθεί ο ένας τον άλλο, αλλά αυτοί είναι σαν το χιόνι που λιώνει.Οτιδήποτε προβάλλεις πολύ στο τέλος το σκοτώνεις. Η επικαιρότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της διαχρονικότητας. Ο λαός και ο χρόνος είναι αυτοί που θα πουν το τελικό Ο.Κ. Ό,τι και αν του δώσεις να φάει, κάποια στιγμή άμα δεν το γουστάρει, θα το φτύσει. Του δίνουν να φάει τη γαλλική ή την κινέζικη κουζίνα και ο Έλληνας τα φτύνει. Τρελαίνεται γιατί θέλει τα κοψίδια και τη φασολάδα. Αυτή είναι η ιστορία με το lifestyle… Πάνε να μιμηθούν το αμερικάνικο πρότυπο και στήνουν ριάλιτι και τηλεπαιχνίδια και γίνονται καραγκιόζηδες οι κριτές, που κρίνουν παιδιά που έχουν ψώνιο και λίγο μυαλό.Κάθονται και τους προσβάλλουν και γίνονται καραγκιόζηδες χειρότεροι από αυτούς που τραγουδάνε. Βέβαια, κάποια από τα παιδιά των μουσικών ριάλιτι έχουν ταλέντο, αλλά για να ξεχωρίσουν μέσα από τα σκατά, έχει ζόρι και πρέπει να έχουν κάτι δικό τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η διαπλοκή δεν υπάρχει μόνο στην πολιτική, αλλά και σε πολλούς τομείς και σε έντονο βαθμό μέσα στη δουλειά αυτή που κάνουμε.
Έχω ένα καλυβάκι στο νησί, μες στην άμμο. Θα πάω να δέσω μια βάρκα, για να πιάνω ψάρια να τα ψήνω. Μου έχουνε πει να κάνουμε ένα κάρο δουλειές. Θα τις παρατήσω και θα πάω εκεί. Δεν θα μπορούσα να ζήσω σε άλλη χώρα. Ό,τι έχω φτιάξει είναι η επικοινωνία με τους Έλληνες και ειδικότερα στο χωριό μου, που είναι μια μικρογραφία της χώρας μας. Όχι ότι πέρασα τα καλύτερα χρόνια μου εκεί. Ήταν δύσκολα, αλλά πάω εκεί γιατί γουστάρω το ψάρεμα και τη ζωή δίπλα στη θάλασσα».
Πηγή: Εφημερίδα Metrο
Ο ίδιος δηλώνει: «Είμαι ευαίσθητος, αλλά δεν το δείχνω πάντα, ίσως από άμυνα. Γιατί αν καταλάβουν τις αδυναμίες μου, μπορεί να πληγωθώ - πληγώνομαι εύκολα, είμαι ψυχοπονιάρης...
Αναπνέω τον αέρα που υπάρχει γύρω μου, δεν ζω εκτός. Δεν αισθάνομαι ανασφαλής, γιατί το έβλεπα πως θα φτάσουμε εδώ. Όταν πήγαινα στη Γερμανία να τραγουδήσω, έβλεπα στο δρόμο Παρασκευή 3 αυτοκίνητα μετά τις 11 κι εδώ ήταν ουρές. Λέω, κάτσε, ρε μάγκα, εμείς δεν έχουμε τίποτε εδώ. Πού τα βρίσκουμε τα λεφτά; Βιομηχανική παραγωγή δεν έχουμε καθόλου, δηλαδή τι γίνεται; Κάτι γίνεται εδώ. Το είχα δει το έργο, και επειδή παλιότερα, στην αρχή της καριέρας μου, τα χρήματα τα σκόρπαγα, τώρα είπα κάτσε... Έκανα οικονομίες, δούλεψα 10 χρόνια πολύ σκληρά συνέχεια, δεν σταμάτησα μέρα να γράφω και να τραγουδάω... Έκανα οικονομία και μια «κάβα» για την εποχή που ήρθε τώρα, για τα δύσκολα.Δεν αισθάνομαι ανασφάλεια, αλλά αισθάνομαι πολύ άσχημα, όχι για μένα, αλλά για τους άλλους. Ζω και απευθύνομαι σε έναν κόσμο που έρχονται να με ακούσουν και τους θέλω να είναι καλά. Σε εποχές κρίσης όμως έχουμε ανάγκη από το τραγούδι. Αισθάνομαι άσχημα όταν ο κόσμος δεν είναι καλά, αλλά τι να πω... Να σου πω και κάτι:Δεν με νοιάζει και να μην τραγουδήσω, εφόσον υπάρχει κρίση...
Δεν έχω ταυτότητα σαν τραγουδιστής ή σαν συνθέτης. Γράφω από μπαλάντες μέχρι βαρύ λαϊκό. Έχω γράψει για πάρα πολλούς άλλους τραγουδιστές, έχω κυκλοφορήσει περίπου 850 τραγούδια. Από αυτά εγώ έχω τραγουδήσει το ένα τρίτο και έχω δώσει τραγούδια μου σε πολλούς ανώνυμους και επώνυμους. Μάλιστα ετοιμάζω ορχηστρικά με τη βοήθεια στην ενορχήστρωση από τον μουσικό Ντίνο Γεωργούντζο. Παραδοσιακά κομμάτια, έθνικ και κλασική μουσική, που αν τα ακούσεις, δεν θα πιστεύεις ότι είναι δικά μου. Βγάζω ένα στυλάκι που δεν μπορούσα να το εκφράσω αλλιώς και ο Γεωργούντζος μπορεί να μου τα εξελίξει όπως τα φαντάζομαι. Το κάνω εγώ για μένα. Θέλω μια φορά να μιλήσω με μουσική, να δω θα με καταλάβουνε τι θέλω να πω; Πριν από λίγα χρόνια είχα τραγουδήσει εκκλησιαστικούς ύμνους και ψαλμωδίες για το Πάσχα, τα Πάθη και αυτά, με μια παρέα από ψαλτάδες και έναν μουσικό που έπαιζε κανονάκι. Ήταν μια ξεχωριστή δουλειά, μιας κι εγώ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τη βυζαντινή μουσική μέχρι τότε, δεν έψελνα ποτέ, μόνο δύο - τρεις ύμνους ήξερα. Ήταν κάτι καλό, που μου άρεσε μέσα στην πορεία μου, και, αν με ρωτήσεις, είναι ένα βήμα μπροστά.
Εγώ δεν γράφω και τραγουδάω λαϊκά με τη στενή έννοια του όρου. Από εκεί που σου τραγουδάω «Μια αγάπη δεν τελειώνει», που είναι Ανατολή, αλά τούρκα, γυρίζω, τραγουδάω φάνκι ποπ. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ελαφρολαϊκός, όμως είμαι και ελαφρολαϊκός. Δεν μπορείς να πεις ότι είμαι βαρύς λαϊκός, όμως είμαι και βαρύς λαϊκός. Δεν μπορώ να πω ότι δεν τραγουδάω αλά τούρκα ή δημοτικά, τσάμικα. Λέω κι από αυτά μέχρι και λαϊκοπόπ και κάτι παραπάνω... Προχωρώ και εξελίσσομαι ανάλογα με την ηλικία μου. Όσο περνάν’ τα χρόνια ωριμάζω και κάνω αυτό που μ’ αρέσει, ανάλογα με τον τρόπο που ζω, και αυτό φαίνεται μέσα από τα τραγούδια μου. Αν τραγουδήσω ένα τραγούδι που φαίνομαι πιτσιρίκος, ενώ δεν είμαι, είναι σαν μια προσπάθεια που είναι απλά προσπάθεια... Δεν είναι θέμα ψυχής. Κάνω αυτό που μ’ αρέσει και με λογική, για να μη φανώ γραφικός και αστείος. Δεν μπορώ να βγω να τραγουδήσω τελείως ποπ, αλλά όσο με παίρνει στα τραγούδια μου, έχω και στοχεία ποπ.
Όσες γυναίκες αγάπησα ή έζησα μαζί τους ήταν φτωχές. Δεν με εκμεταλλεύτηκε καμιά, ίσως γιατί δεν έτυχε, αλλά κι εγώ δεν είμαι τύπος που εκμεταλλεύομαι καταστάσεις στη ζωή μου. Έτυχε να γνωρίσω το μεγάλο τραγουδιστή της Τουρκίας, τον Ιμπραΐμ Τατλίσες, ή τον Stevie Wonder στην Αμερική, που πήγαμε και άκουσε το «Όλα σ’ αγαπάνε» και είπε «great singer»... Δεν έβγαλα φωτογραφίες μαζί τους να τις μοιράσω στον Τύπο ή, αν έβγαλα, τις κρατάω για μένα... Όσο για σκάνδαλα και τέτοια, εμένα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Αυτό που θέλω είναι να μιλάνε για τα τραγούδια μου. Τα υπόλοιπα δεν με αφορούν, το lifestyle και η επικαιρότητα, κι αυτό ο κόσμος τελικά το καταλαβαίνει. Με έχουν πληγώσει πολύ τα μίντια κατά καιρούς. Δεν γράφαν και τα καλύτερα για μένα, ίσως με το δίκιο τους, γιατί δεν ήξερα να παίξω αυτό το παιχνίδι - δεν το ’χω. Προτιμώ λοιπόν να απέχω και να με σέβονται, παρά να χαμογελάω ψεύτικα.
Είμαι Έλληνας τεράστιος... Έλληνας - Ελληνάρας και το όνομά μου σημαίνει καρπερός. Κατάγομαι από τους αρχαίους Δρύοπες, που εγκαταστάθηκαν στην Κύθνο και φτιάξαν το χωριό Δρυοπίδα. Κατάγομαι από πολύ αρχαίους Έλληνες, δεν είμαι Πόντιος. Είμαι από μια φυλή ανταρτών που τους απομονώσαν στο νησί. Κι έχω πολλά κοινά στοιχεία με τον παππού μου τον συγχωρεμένο, που έζησε στην Κύθνο και πήγε 100 χρονών και ο οποίος ήπιε όλα τα χωράφια του και την περιουσία του - είχε το 1/3 του νησιού - σε κρασί. Στις αδελφές του δεν έδωσε τίποτε. Τους είπε «εσείς θα φιάξετε»... Τα ’δωσε όλα λοιπόν, όλα, για να έχει να πίνει... Έχω πολλά κοινά με τον παππού μου. Τον σεβόντανε και τον αγαπούσαν όλοι και είχε πολύ καλούς φίλους. Δεν πείραζε κανένανε, κοίταζε τη δουλειά του και ό,τι είχε το μοιραζότανε με τους φίλους του και η γιαγιά μου δίπλα σούζα, να υπηρετεί τους φίλους του... Δεν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες σήμερα.
Έχω κάνει φοβερά λάθη και πολλές λάθος επιλογές, αλλά αυτά έπρεπε να γίνουν και θα τα ξαναέκανα, όσο κι αν πονάει ή στοιχίζει αυτό. Εσύ επιλέγεις τον άνθρωπο που θα σε πληγώσει. Το βλέπεις εκ των προτέρων, το αισθάνεσαι, αλλά το κάνεις γιατί πρώτα πρέπει να γνωρίσεις τον έρωτα, για να μπορείς να μάθεις να αγαπάς. Εγώ ήμουνα ναυτικός. Δεν πέρασα εφηβικά χρόνια να έχω φλερτ. Αυτά τα πέρασα μετά. Τα γνώρισα κάνοντας επιτυχία αυτά που δεν είχα ζήσει. Όλα ήθελα να τα ζήσω, και έρωτα, γιατί τίποτα δεν κρατάει πολύ. Είναι σαν τη ζωή και το θάνατο: Ό,τι γεννιέται πεθαίνει. Η αγάπη είναι αυτό που μένει. Ο έρωτας είναι μια άρρωστη κατάσταση, που σε κάνει και πετάς, το απολαμβάνεις, το ζεις, αλλά το φινάλε άσχημο. Ή πληγώνεις ή θα πληγωθείς.
Κι όποιος μου πει ότι μετά τα 50 είναι ερωτευμένος δεν είναι καλά στα μυαλά του. Δεν επιτρέπεται να μεγαλώνεις χωρίς να έχεις μάθει τι σημαίνει να αγαπάς, εκτός αν δεν έχεις ζήσει τα χρόνια σου φυσιολογικά και έχεις απωθημένα και δεν το ’χεις χορτάσει. Είναι πολύ γραφικό στα 50 να ερωτεύεσαι. Οι γυναίκες, απ’ την άλλη, ωριμάζουν πιο γρήγορα, αλλά μετά τα 50 αυτές που ερωτεύονται είναι πολύ δυστυχισμένες, αφού ερωτευτούν και μετά. Πριν ερωτευτούν, είναι μια χαρά, γιατί δεν το ξέρουν, το καταλαβαίνουν αφού ερωτευτούν...
Είμαι ένας βάρδος, βάρδος του έρωτα. Όπως είναι κι άλλοι πολλοί, είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Εγώ είχα πρότυπο όλους τους μεγάλους τραγουδιστές, που μείνανε στο χρόνο και δικαιώθηκαν, και με πολλούς από αυτούς έχω συνεργαστεί. Πρότυπο είχα τον Πάριο, τον Στράτο Διονυσίου, τον Μανώλη τον Αγγελόπουλο και μετά, αφού μπήκα στη δουλειά και έμαθα τι σημαίνει τραγούδι κ.λπ., τον Στέλιο Καζαντζίδη, που είναι βασιλιάς... Η αρχή και το τέλος. Τον Βαγγέλη Περπινιάδη, που τον έκανα και πεθερό μου, τον άκουγα από μικρός. Θυμάμαι και ένα τραγούδι του, «Με πικραμένη την καρδιά θα σηκωθώ να φύγω», για τους ξενιτεμένους και τους ναυτικούς.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, αλλά τραγούδια που τραγουδάω πάντα όταν βγαίνω στην πίστα είναι το «Δυόμισι» του Κυριάκου Παπαδόπουλου, το «Όλα σ’ αγαπάνε» του Χρυσοβέργη Γιατρά, τα «Μια αγάπη δεν τελειώνει», «Και με πιάνουν τα κλάματα», το «Έτσι» του Τάσου Βουγιατζή, «Μη ρωτάς το γιατί», που έχω γράψει εγώ, «Ένας τρελός είναι στην πόρτα σου», «Δεν θα μάθεις ποτέ», «Έχω πετάξει μαζί σου» δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστώ και να μην τα πω... Το σουξέ για μένα είναι τσαμπουκάς - το λέω με σχετική αλαζονεία: «Όποτε θέλω κάνω σουξέ». Το ’χω, ρε παιδί μου. Όποτε θέλω το καταφέρνω. Είναι ο λόγος ύπαρξής μου μέσα στη δουλειά αυτή, γιατί με τα λάθη που έχω κάνει θα ’πρεπε να μην υπάρχω πια... Όταν παραμένω μες στην πεντάδα των πρώτων και είμαι χαμηλών τόνων, πάει να πει πως ξέρω τι κάνω... Θέλω σουξέ; Το ’χω. Θέλω να κάνω πείραμα, γιατί πειραματίζομαι κιόλας; Το κάνω...
Τα τραγούδια που βγαίνουνε τώρα είναι light και έχουνε άμεση σχέση με το lifestyle. Έχουνε κάνει κάποια πηγαδάκια παραγωγοί ραδιοφώνου, που γράφουν μουσικές μαζί με κάτι τηλεγκόμενες τηλεπαρουσιάστριες που γράφουν στίχους, κάνουν ένα κύκλωμα παρεΐστικο, όπου προωθεί ο ένας τον άλλο, αλλά αυτοί είναι σαν το χιόνι που λιώνει.Οτιδήποτε προβάλλεις πολύ στο τέλος το σκοτώνεις. Η επικαιρότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της διαχρονικότητας. Ο λαός και ο χρόνος είναι αυτοί που θα πουν το τελικό Ο.Κ. Ό,τι και αν του δώσεις να φάει, κάποια στιγμή άμα δεν το γουστάρει, θα το φτύσει. Του δίνουν να φάει τη γαλλική ή την κινέζικη κουζίνα και ο Έλληνας τα φτύνει. Τρελαίνεται γιατί θέλει τα κοψίδια και τη φασολάδα. Αυτή είναι η ιστορία με το lifestyle… Πάνε να μιμηθούν το αμερικάνικο πρότυπο και στήνουν ριάλιτι και τηλεπαιχνίδια και γίνονται καραγκιόζηδες οι κριτές, που κρίνουν παιδιά που έχουν ψώνιο και λίγο μυαλό.Κάθονται και τους προσβάλλουν και γίνονται καραγκιόζηδες χειρότεροι από αυτούς που τραγουδάνε. Βέβαια, κάποια από τα παιδιά των μουσικών ριάλιτι έχουν ταλέντο, αλλά για να ξεχωρίσουν μέσα από τα σκατά, έχει ζόρι και πρέπει να έχουν κάτι δικό τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η διαπλοκή δεν υπάρχει μόνο στην πολιτική, αλλά και σε πολλούς τομείς και σε έντονο βαθμό μέσα στη δουλειά αυτή που κάνουμε.
Έχω ένα καλυβάκι στο νησί, μες στην άμμο. Θα πάω να δέσω μια βάρκα, για να πιάνω ψάρια να τα ψήνω. Μου έχουνε πει να κάνουμε ένα κάρο δουλειές. Θα τις παρατήσω και θα πάω εκεί. Δεν θα μπορούσα να ζήσω σε άλλη χώρα. Ό,τι έχω φτιάξει είναι η επικοινωνία με τους Έλληνες και ειδικότερα στο χωριό μου, που είναι μια μικρογραφία της χώρας μας. Όχι ότι πέρασα τα καλύτερα χρόνια μου εκεί. Ήταν δύσκολα, αλλά πάω εκεί γιατί γουστάρω το ψάρεμα και τη ζωή δίπλα στη θάλασσα».
Πηγή: Εφημερίδα Metrο
