Η «Τρίτη Έξοδος» θα φωλιάσει σε καρδιές ανήσυχες, είχε γράψει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Μυζάλης στην «ματιά» του για το δίσκο που έφερε τις υπογραφές του Σπύρου Παρασκευάκου στη μουσική, του Γιάννη Βασιλόπουλου στους στίχους και της Δήμητρας Σελεμίδου στην ερμηνεία.
Πράγματι τόσο ο δίσκος όσο και οι συντελεστές του τον επιβεβαίωσαν.
Οι τρεις τους μαζί, έρχονται στο ogdoo.gr, με αφορμή την πρώτη ολοκληρωμένη παρουσίαση της εργασίας τους και ταυτόχρονα στέκονται στο «πριν» αλλά και στα επόμενα σχέδιά τους.
Πως ξεκίνησε το προσωπικό μουσικό ταξίδι του καθενός και πως αυτό σας έφερε στο να δημιουργήσετε ένα κοινό καλλιτεχνικό μονοπάτι;
Δήμητρα Σελεμίδου: Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ακουγόταν αδιάκοπα μουσική: έντεχνο, ελληνικό τραγούδι στο ραδιόφωνο, δίσκοι αγαπημένων Ελλήνων συνθετών και διάφορα μουσικά είδη από την κλασική έως και την παραδοσιακή μουσική. Όταν βρέθηκε στο σπίτι το πρώτο μας πιάνο και καθώς θαύμαζα πάντοτε τον μεγαλύτερο μου αδερφό, ξεκίνησα γύρω στα εφτά μου χρόνια μαθήματα στο ωδείο και αργότερα, έφηβη πια, ασχολήθηκα με το τραγούδι. Το «ταξίδι», ωστόσο, ξεκίνησε στην πραγματικότητα το 2013 με τη συμμετοχή μου στην 4η ακρόαση της Μικρής Άρκτου, όταν συναντήθηκα με τον Γιάννη Βασιλόπουλο και τον Σπύρο Παρασκευάκο.
Σπύρος Παρασκευάκος: Εμένα το δικό μου ταξίδι ξεκίνησε αντίθετα απ’ ότι εξελίχθηκε. Στην ουσία ξεκίνησα στα σχολικά χρόνια γράφοντας κείμενα και στίχους και αργότερα, μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο και ζώντας μόνος μου ως φοιτητής στην Μυτιλήνη, ήρθε στη ζωή μου η μουσική, ουσιαστικά για να μελοποιήσει αυτούς τους στίχους. Παρόλα αυτά, η μουσική ακολούθησε παράλληλα τη δική της πορεία, καθώς έγραψα από εκείνα τα χρόνια αρκετές φορές μουσική με αφορμή το θέατρο, κυρίως με την θεατρική ομάδα Αίολος του Βασίλη Ανδρέου, πριν την 4η Ακρόαση. Έπειτα κυκλοφόρησε ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος «Απ’ το μηδέν» και λίγο καιρό αργότερα έσμιξαν οι δρόμοι μας με τα παιδιά για την «Τρίτη έξοδο».
Γιάννης Βασιλόπουλος: Με τα παιδιά έχουμε κοινό σημείο συνάντησης την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου. Εκεί γνωριστήκαμε κι εκεί παροτρύνθηκε η σύμπραξή μας από τον παραγωγό μας, Παρασκευά Καρασούλο. Όμως, ενώ τα παιδιά τα έφερε ο δρόμος της μουσικής τους ενασχόλησης ως την Τρίτη έξοδο, εμένα η Τρίτη έξοδος καθαυτή με έφερε στη μουσική. Η ανάγκη δημιουργίας αυτού του δίσκου με έφερε πάνω απ’ το χαρτί για να γράψω, με πήγε ως το ταχυδρομείο για να δηλώσω τη συμμετοχή μου στην 4η Ακρόαση και, μετά από σαράντα κύματα και διάφορες αλλαγές σχεδίων, με έφτασε στα καταλληλότερα χέρια. Κι έτσι μόνο θα μπορούσα να επιστρέψω ξανά στη μουσική.
Τι σας εμπνέει;
ΔΣ: Αντλώ έμπνευση από οτιδήποτε. Όχι μόνο από τη μουσική και την τέχνη ανθρώπων που θαυμάζω, αλλά κυρίως από τους συνεργάτες, τους δασκάλους και από τους ανθρώπους γύρω μου – αγαπημένους και περαστικούς. Η έμπνευση μπορεί να κρύβεται σε ένα χαμόγελο, σε μια κουβέντα και σε κάθε στιγμή.
ΣΠ: Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη σε όσα κάνω – αν δεν ερωτευτώ κάτι στο έργο που ετοιμάζω, αν δεν βρω κάτι το ερωτεύσιμο στους συνεργάτες, στην εργασία, στον τόπο που ζω και στον δρόμο που θα περπατήσω μέχρι το ραντεβού μου, τότε σημαίνει πως πρέπει να αλλάξω τόπο διαμονής, εργασία, συνεργάτες και έργο. Ίσως το έργο είναι το μόνο που θα γλίτωνε. Τα έργα άλλωστε, μας έχουν πάει απ’ τα πατρικά μας, στα νησιά του Αιγαίου, στην πρωτεύουσα. Αυτά και θα μας ξαναδιώξουν.
ΓΒ: Στο σχολείο, όπως και ακόμα στο πανεπιστήμιο, αλλάζω τρεις ή τέσσερις παρέες μέσα στο δεκάλεπτο διάλειμμα. Έχω ανάγκη να ζω από κοντά τις μικρότερες και μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις των ανθρώπων, τις οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές επιδράσεις πάνω τους. Γι’ αυτό και διάλεξα τις σπουδές μου με κεντρικό άξονα την διεπιστημονικότητα και κατέληξα στην Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης. Στην ουσία, η Τρίτη έξοδος ως γέννημα τέτοιων προβληματισμών, μπορεί να γίνει πολύ εύκολα αφορμή για πολιτική ή ψυχολογική συζήτηση.
Με τι σας αρέσει να ασχολείστε όταν δεν ασχολείστε με τη μουσική;
ΔΣ: Μου αρέσει να μοιράζομαι χρόνο με τους ανθρώπους μου, να ταξιδεύω όσο μπορώ, ακόμα και μέσα στην πόλη, είτε περπατώντας στο κέντρο ανάμεσα στον κόσμο, είτε νοητά συζητώντας, παρακολουθώντας παραστάσεις και ταινίες. Ακόμη, απολαμβάνω ιδιαίτερα τις ώρες που αφιερώνω στις σπουδές μου, αφού είχα την τύχη να βρεθώ στην Ιατρική σχολή όπως ονειρευόμουν από μικρή, πριν ακόμη ανακαλύψω την κλίση μου στη μουσική.
ΣΠ: Όταν εργάζομαι, καλλιτεχνικά ή για βιοπορισμό, μιας και τα δύο δεν ταυτίζονται στην εποχή μας, είμαι στο 100% εκεί. Ίσως να ήταν ωραίο να μιλάμε για όνειρα, μιλώντας για τη μουσική, για την ποίηση ή το θέατρο, αλλά θα ήταν ψέμα. Όταν κάνουμε τέχνη, εμείς τουλάχιστον, δεν ονειρευόμαστε, πέφτουμε με τη μούρη και είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση. Όταν δεν είμαι σε αυτή την κατάσταση υπερδιέγερσης, μ’ αρέσει ν’ αφήνομαι. Γι’ αυτό φροντίζω να ‘χω γύρω ανθρώπους που μπορούν και θέλουν να τους αφεθώ.
ΓΒ: Από τα 15 μου χρόνια, ίσως και λίγο νωρίτερα, προσδιορίζομαι μέσα από την τέχνη. Εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο, οι «Αδιανόητα διαφορετικοί» από την Μικρή Άρκτο, ύστερα τα πρώτα τραγούδια. Έζησα την εφηβεία μου καθρεπτισμένη μέσα από τέτοιες δράσεις. Τώρα μου μένει να σπάσω τους καθρέφτες και να δω ποιος έγινα στο μεσοδιάστημα.
Ποιο είναι το καταφύγιό σας;
ΔΣ: Καταφύγιό μου είναι οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, η μουσική, οι στόχοι και τα όνειρά μου. Και σίγουρα, επομένως, ο Γιάννης και Σπύρος που περιλαμβάνονται σε όλα αυτά.
ΣΠ: Ο εαυτός μου, όπως για όλους μας. Όταν δεν μπορούμε να περιφράξουμε τον εαυτό μας σε στιγμές ανάγκης, κάτι κάνουμε λάθος. Έπειτα, εκείνοι οι μετρημένοι άνθρωποι γύρω μας που με κόπο και αγώνα κρατάμε, αγαπώντας μας και αγαπώντας τους.
ΓΒ: Προς το παρόν, τα σχέδια για το μέλλον. Αυτό το διάστημα ζω μ’ έναν φόβο, όπως στο έργο του Damien Hirst με τον καρχαρία. Πρόκειται για έναν καρχαρία που στέκεται σε μία γεμάτη, κλειστή δεξαμενή. Πλην κάποιων εξαιρέσεων, οι καρχαρίες πρέπει να κινούνται συνεχώς, καθώς έτσι μπορούν να προσλαμβάνουν οξυγόνο με τα βράγχιά τους, από την κίνηση μέσα στη θάλασσα. Η ακινησία αυτού, σήμαινε θάνατο.
Τι θα μας παρουσιάσετε στο Live σας στο θέατρο Skrow στις 29/3;
ΔΣ: Η Τρίτη έξοδος παρουσιάζεται για πρώτη φορά όπως είχαμε εξαρχής σχεδιάσει: σε έναν ζεστό χώρο, με δύο αγαπημένους μας μουσικούς, τον Βάιο Πράπα και τον Χρήστο Σπηλιόπουλο, σε μια παράσταση που διατρέχει την πορεία ενηλικίωσης του ανθρώπου, την συναισθηματική και πνευματική του εξέλιξη.
ΣΠ: Η παράσταση περιλαμβάνει το σύνολο του δίσκου μας και τραγούδια σημαντικά για εμάς και τη διαμόρφωσή μας, όπως επίσης και σύντομα κείμενα που συνυπογράφουμε με τον Γιάννης, που επιπλέον υπογράφει και την επιμέλεια του προγράμματος, και λειτουργούν ως συνδετικοί κρίκοι με το μουσικό μέρος.
ΓΒ: Ουσιαστικά σκιαγραφούμε την διαδικασία γέννησης του δίσκου, μια διαδικασία που με έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο συμπεριέλαβε τρεις πολύ διαφορετικούς ανθρώπους που ενώθηκαν μέσα από τις σκέψεις, τον λόγο και τη μουσική. Αυτό το φθάσιμο του άλλου, είναι για εμάς, μάλλον, η μεγαλύτερη ένδειξη ενηλικότητας. Κι έχουμε την χαρά αυτό το φθάσιμο του άλλου, να γίνεται πλαισιωμένο με ικανότατους συνεργάτες, από τους μουσικούς μας, ως τους συνεργάτες του χώρου, της παραγωγής και της επικοινωνίας.
Μελλοντικά βήματα/στόχοι/όνειρα που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
ΣΠ: Η Τρίτη έξοδος θα συνεχίσει να παρουσιάζεται εντός και εκτός Αθηνών. Στόχος μας είναι να φθάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Συνειδητά από εμάς, συνειδητά κι από τον κόσμο.
ΓΒ: Ιδανικά θα πηγαίναμε σε κάθε σχολείο και κάθε πανεπιστημιακό τμήμα της Ελλάδας για να μιλήσουμε στα παιδιά για αυτό τον δίσκο, για όσα σημαίνει για εμάς η ενηλικίωση, η διαφορετικότητα, η πολύτιμη αντίσταση του καθενός χωριστά και όλων μαζί σε αυτό το κύμα αμοραλισμού και ασυναισθηματισμού της εποχής.
ΔΣ: Παράλληλα, συνεχίζεται μια πολύ σημαντική μουσική διαδρομή για εμένα μέσα από το έργο του Μάνου Χατζιδάκι. Στις 10, 16, 18 και 19 Μαΐου θα έχω την τιμή να ερμηνεύσω τη Μυθολογία που παρουσιάζεται μαζί με τους Δεκαπέντε εσπερινούς στην Εναλλακτική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο ΚΠΙΣΝ.
