Είναι το συγκρότημα που χορέψαμε περισσότερα από κάθε άλλο στα πάρτι, οι Scoprions! Οι Γερμανοί που τα κατάφεραν να γράφουν τραγούδια στα αγγλικά και η φήμη τους να εξαπλωθεί πολύ γρήγορα σε κάθε γωνιά του κόσμου, διεκδικώντας τα σκήπτρα στη ροκ, ακόμα και από τα μεγαλύτερα αμερικανικά και αγγλικά συγκροτήματα.
Μετά από μισό αιώνα και κάτι ιστορία πίσω τους (ιδρύθηκαν το 1965 στο Αννόβερο από τον Rudolf Schenker), σήμερα ψάχνουν λίγο ελεύθερο χρόνο για να μπουν στο στούντιο να γράψουν καινούργια τραγούδια. Η μία περιοδεία διαδέχεται την άλλη και το καρνέ τους είναι φίσκα από εμφανίσεις. Ίσως η πιο περιζήτητη μπάντα στον κόσμο. Από το 1982 μας επισκέπτονται σχεδόν κάθε χρόνο παρουσιάζοντας κάθε φορά ένα διαφορετικό σόου. Το ραντεβού τους για το καλοκαίρι που διανύουμε είναι τη Δευτέρα 16 Ιουλίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο).
Ο θρύλος των Scoprions ξεκίνησε όταν ο ιδρυτής τους Ρούντολφ Σένκερ έπαψε να παίζει για το κέφι του και έφερε τον τραγουδιστή Κλάους Μέινε, τη συγκλονιστική αυτή φωνή της ροκ, το 1971. Ο ήχος τους μπήκε σφήνα στα γκρουπ που κρατούσαν τα σκήπτρα στη ροκ και προέρχονταν από τις δύο μητροπόλεις χώρες στη μουσική, τη Μ. Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η εξέλιξη της φήμης του γκρουπ συνδέθηκε με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, μέσω του ελπιδοφόρου τραγουδιού τους «Wind of Change», που έγινε ο ύμνος του τέλους του ψυχρού πολέμου και ηχογραφήθηκε ακόμη και στα ρώσικα!
Η αξία του γκρουπ μεγάλωσε σημαντικά μέσα από τη συνεργασία τους με τη μεγαλύτερη συμφωνική ορχήστρα στον κόσμο, τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, που συνόδευσε το ακουστικό πρότζεκτ τους Acoustica. H σχέση του γκρουπ με το ποδόσφαιρο δεν εντοπίζεται μόνο στο πάθος του Ρούντολφ Σένκερ από παιδί, αλλά συνεχίστηκε όταν η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Γερμανίας τραγούδησε σαν χορωδία στο «No Pain No Grain», το κομμάτι που αποτέλεσε τον εθνικό ύμνο της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στην Αμερική.
Με τον 69χρονο Rudolf Schenker, ιδρυτή των Scorpions, συνθέτη των τραγουδιών τους και φλογερό κιθαρίστα τους, συναντηθήκαμε στο παρασκήνιο της επίσκεψής τους στην Αθήνα για το προμόσιον της συναυλίας τους, στο ξενοδοχείο «Caravel». Είναι αυτό που λέμε η ψυχή του συγκροτήματος. Ας κάνουμε παρέα σε έναν αληθινό ροκ σταρ που είναι έτοιμος να μιλήσει για τα πάντα!
Πώς αισθάνεστε όταν ακούτε τα τραγούδια σας σε κάποιο χώρο που τυχόν βρίσκεστε, όπως και τώρα που μιλάμε παίζουν τα τραγούδια σας από τα ηχεία του ξενοδοχείου;
Στην αρχή με τρέλαινε, με συνάρπαζε. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισα να το συνηθίζω και δεν μου φαινόταν τόσο εξαιρετικό. Μπαίνοντας σε κάποιο χώρο και γνωρίζοντάς με οι υπεύθυνοι παίζουν Scorpions. Είναι κάτι που δεν μου αρέσει. Προτιμώ να ακούω άλλα συγκροτήματα όταν βρίσκομαι έξω.
Πόσο σημαντικό είναι να μένετε τόσα χρόνια μαζί σαν γκρουπ;
Όταν ξεκινάς να παίζεις ροκ μουσική, να κάνεις τα μουσικά σου όνειρα πραγματικότητα, πρέπει να είσαι αφοσιωμένος σ’ αυτά, στη φιλοσοφία σου και στο συγκρότημά σου, γιατί όταν το συγκρότημα δεν είναι ενωμένο, δεν αρέσει στους οπαδούς, γιατί ο κόσμος θέλει ν’ ακούει καλή μουσική από καλούς φίλους. Κάτι αντίστοιχο είναι οι Scorpions, μια καλή παρέα ενωμένη από φιλία.
Πού σας οδήγησε το παίξιμο της κιθάρας όλα αυτά τα χρόνια;
Θέλω να σας πω ότι θεωρώ κατ’ αρχάς τον εαυτό μου συνθέτη και κατά δεύτερο κιθαρίστα. Έπιασα την κιθάρα, όταν έσπασα το πόδι μου παίζοντας ποδόσφαιρο. Για μένα είναι βασικότερο να γράψω μια καλή σύνθεση από το να κάνω ένα μεγάλο σόλο στην κιθάρα.
Μιλήστε μου για τη νεότερη εποχή του συγκροτήματος…
Στη δεκαετία του 90 ο κλασικός ροκ ήχος δεν ήταν τόσο δημοφιλής, εξαιτίας κάποιων άλλων μουσικών ρευμάτων, όπως η εναλλακτική ροκ. Ένα μεγάλο τμήμα του μουσικού κοινού άκουγε τέτοια πράγματα. Εμείς κάναμε κάποιες συνεργασίες όπως με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου και το άλμπουμ Acoustica. Θέλαμε να δείξουμε ότι εξακολουθούμε να παραμένουμε μια ροκ μπάντα και μετά αρχίσαμε να ηχογραφούμε νέο υλικό το οποίο θέλαμε να έχει τη σφραγίδα των Scorpions στην εποχή που βρισκόμαστε.
Στα 70’ς οι κιθαρίστες ήταν ήρωες σε πρώτο πλάνο. Τώρα ξεπεράστηκε αυτό και στη μουσική βιομηχανία δεν πολυαρέσουν τα σόλο της κιθάρας. Είστε ελεύθερος να παίζετε ό,τι θέλετε;
Κάποιες φορές η κιθάρα είναι δημοφιλής κάποιες άλλες όχι. Είναι κάτι αντίστοιχο με τον καιρό. Αυτό που κάνω εγώ με την κιθάρα είναι να βρίσκω νέους ήχους, νέους τρόπους να εκφράζομαι. Κάποιες φορές ειδικότερα στη δεκαετία 90 είχαμε πιο μελωδικό ήχο, αλλά στην πλειονότητα των περιπτώσεων μ’ αρέσει ο ήχος μου να είναι δυνατός και σκληρός, όπως στα τραγούδια «Big City Nights», «Zoo». Και το καινούργιο υλικό είναι κάτι αντίστοιχο. Έτσι, αν είσαι αρκετά καλός η κιθάρα εξακολουθεί και παραμένει κάτι όμορφο και δυνατό. Μπορεί να συμβαίνει για πάντα, αρκεί να βγάζεις την ψυχή σου σε αυτό που κάνεις.
Διδάσκετε κιθάρα;
Αν και κατά βάση θέλω μόνο να παίζω μουσική αυτό είναι αρκετά δύσκολο γιατί υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα με τα οποία επιβάλλεται να ασχοληθείς. Οπότε δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να γίνει αυτό.
Η μουσική σας έχει δύο πλευρές, τη μελωδική και τη σκληρή. Έτσι είναι και η ζωή σας;
Κάποιες φορές είμαι ροκενρόλλερ και κάποιες άλλες πιο ήσυχος. Είναι κάτι αντίστοιχο με την κιθάρα μου, άσπρη - μαύρη (γέλια). Η κιθάρα μου ήταν ένα δώρο θεού! Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω την ικανότητα να γράφω κομμάτια που αρέσουν στον κόσμο και τον κάνουν να περνάει καλά. Αποκτήσαμε μια μεγάλη συνθετική δεινότητα και προσευχόμαστε σ’ αυτόν ώστε να συνεχίσουμε να γράφουμε όμορφα τραγούδια.
Πώς ήταν η εμπειρία σας να παίξετε στο Μοναστήρι Convento Do Beauto στη Λισαβώνα;
Εάν και προτιμώ τον ηλεκτρικό ήχο, όπως ανέφερα, ήταν μια σημαντική εμπειρία. Μετά τη συνεργασία μας τον Κρίστιαν Κολόνοβιτς (διευθυντής Φιλαρμονικής Βερολίνου στο Moment of Glory) θελήσαμε να κάνουμε ένα ακουστικό άλμπουμ συνεργαζόμενοι μ’ αυτόν. Είχαμε τα κομμάτια και ύστερα επιλέξαμε το χώρο. Ήταν πάρα πολύ ωραία και διασκεδαστικά. Συνεργαστήκαμε αρμονικά με τους υπόλοιπους μουσικούς, αλλά όπως σας είπα προτιμώ τον ηλεκτρικό ήχο. Κάναμε κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο μας ήχο. Ειδικότερα η συνεργασία μας με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου μας δίδαξε πάρα πολλά πράγματα όσον αφορά τη μουσική.
Ήταν δύσκολο να παίξετε με μια ορχήστρα; Ήταν μια πετυχημένη συνεργασία;
Όταν η Φιλαρμονική του Βερολίνου μας ζήτησε να παίξουμε μαζί είχαμε κάποιες αντιρρήσεις γιατί ήταν μια τεράστια πρόκληση. Στην πορεία όμως αποδείχθηκε ότι ήταν μια εξαιρετική συνεργασία, η οποία μας βοήθησε πάρα πολύ μουσικά. Οι μουσικοί είναι εξαιρετικοί και αυτό βοήθησε πάρα πολύ στο να υπάρξει ένα επιτυχημένο μουσικά αποτέλεσμα. Το να παίζεις με 120-130 ανθρώπους στην σκηνή είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον και όχι μόνο μουσικά.
Πώς άρχισε όλη αυτή η ιστορία των Scorpions;
Είναι μια απλή ιστορία. Από μικρός ήμουν θαυμαστής του Elvis, του Little Richard και άλλων συναφών μουσικών. Η δύναμη και η ενέργεια που έβγαιναν από αυτούς τους ανθρώπους ήταν κάτι το εξαιρετικό. Ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν μια κιθάρα. Τότε έπαιζα ποδόσφαιρο από το πρωί έως το βράδυ. Μετά απέκτησα την κιθάρα, άρχισα να εξασκούμαι αλλά όχι για πολύ. Επέστρεψα στο ποδόσφαιρο. Η μουσική μου ανακίνησε το ενδιαφέρον όταν άκουσα τους Beatles, τους Rolling Stones κλπ. Έβλεπα τέσσερις ή πέντε νέους να παίζουν σαν φίλοι. Παλιότερα υπήρχε κάποιος μπροστά και όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονταν πίσω. Αυτό που έβλεπα ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Να γυρίζω τον κόσμο παίζοντας μουσική μαζί με κάποιους φίλους μου. Η συνεργασία με κάποιους μουσικούς δεν ήταν εύκολη για διάφορους λόγους, αλλά σιγά - σιγά κατέληξα σ’ αυτούς που ήθελα για να πραγματοποιήσω τα μουσικά μου σχέδια. Ο αδερφός μου Michael που ξεκίνησε να παίζει κιθάρα ένα χρόνο αργότερα από μένα ήταν εντελώς διαφορετική περίπτωση όσον αφορά τη μουσική. Βλέποντάς τον να γυρνάει από δω κι από κει του πρότεινα να παίξει το FBI των Shadows. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, 8 ώρες αργότερα, παίξαμε μαζί αυτός lead (κάνει τα σόλα) και εγώ rhythm (συνοδεία). Όλα αυτά ενώ ήταν μόλις 9 χρονών…
Ποιοι ήταν οι μουσικοί ήρωές σας, αυτοί που σας έριξαν με τον τρόπο τους σε μια μεγάλη μουσική καριέρα, όπως η δική σας;
Ο Jimmy Page είναι ένας από αυτούς. Δεν είναι μόνο καλός μουσικός, είναι και συνθέτης και παραγωγός, τα πάντα. Τον άκουγα πάρα πολύ μικρός, ήταν η έμπνευσή μου, αλλά υπήρχαν και άλλοι από την εποχή του Ροκ εν Ρολ, όπως ο Little Richard και ο Elvis.
Ποια είναι η ιστορία του Winds of Change, που έγινε ο ύμνος της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου;
Το 1988 παίξαμε στην τότε Σοβιετική Ένωση, στην Αγία Πετρούπολη. Δώσαμε αρκετές συναυλίες εκεί, όλες με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Ένα χρόνο αργότερα δώσαμε δύο συναυλίες στη Μόσχα και παρατηρήσαμε πόσο άλλαξε η Μόσχα. Υπήρχανε άνθρωποι από διάφορες χώρες εκεί και είδαμε ότι κάτι υπάρχει στον αέρα. Λίγο αργότερα το Τείχος έπεσε. Το Winds δεν είναι πολιτικό τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι για την ανθρωπιά, για την ελπίδα. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να ελπίζουν και για κάτι τέτοιο είναι γραμμένο το τραγούδι αυτό.
Πώς βλέπετε την πολιτική κατάσταση στον κόσμο από την ματιά ενός… Σκορπιού;
Ζούμε σ’ ένα κόσμο πολωμένο. Υπάρχουν κάποια άκρα και ένταση μεταξύ αυτών, οπότε αυτό είναι αρνητικό για την ειρηνική συμβίωση. Είπα στον Klaus Meine (τη φωνή των Scorpions): γίναμε φίλοι με τους Ρώσους εννοώντας το τέλος της ψυχροπολεμικής περιόδου και της πτώσης του Τείχους. Όμως, μετά από αυτό, κάποιος άλλος εχθρός, σε εισαγωγικά, θα βρεθεί. Αυτό θα συνεχίζεται επ’ άπειρον μέχρι να συμβεί μια μεγάλη τραγωδία. Τότε ίσως ο κόσμος ενωθεί. Εάν συνεχίσουμε να ζούμε με αυτή τη νοοτροπία της εχθρότητας θα έχουμε προβλήματα».
Πολιτική και μουσική. Πώς βλέπετε τη σχέση μεταξύ των δύο δυνάμεων;
Η μουσική δεν γράφεται για να ασκήσεις πολιτική. Η μουσική χρησιμεύει στο να κατασκευάσεις γέφυρες μεταξύ ανθρώπων και κοινωνιών. Και αυτό κάνουμε, δηλαδή μουσική για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να καταλάβουν τους ίδιους και τους άλλους καλύτερα. Οι πολιτικοί έχουν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας από εμάς τους μουσικούς που λειτουργούμε περισσότερο με το συναίσθημα. Δίνοντας μουσική στον κόσμο παίρνεις πάρα πολλά πράγματα και η ψυχή σου ευχαριστιέται.
Ποια είναι η σχέση μουσικής - εικόνας και ψυχής;
The show must go on! Όσο η μουσική παραμένει το κυρίαρχο συστατικό ενός σόου, μιας συναυλίας, είναι εντάξει. Αλλά όχι το σόου πάνω από τη μουσική. Το σόου βοηθάει στο να μεταφέρεις οπτικά κάποια στοιχεία της μουσικής σου. Και αυτό θα κάνουμε την επόμενη φορά στην Ελλάδα.
Πόσες κιθάρες έχετε στη συλλογή σας; Υπάρχει αγαπημένη;
Έχω περίπου 150 κιθάρες και καμιά δεκαριά σαν κι αυτή που έχω φέρει μαζί μου. Η αγαπημένη μου είναι μια 58 Flying V. Αυτή ανήκει στους Reo Speedwagon, που την έδωσαν στον Joe Walsh, αυτός στον Pete Townsend και αυτός σε μένα! Ένα καινούργιο κομμάτι ασφαλώς και ξεκινά από την κιθάρα μου, μια Epiphon όπως αυτή εδώ, και εάν ακούγεται κάτι καλά, αυτό αποτελεί τη βάση του κομματιού μου.
Ποια είναι σημερινή σχέση σας με την τεχνολογία και τι συνέβη στο πείραμα που κάνατε στο δίσκο σας «Eye II Eye» όπου σας ακούσαμε λίγο διαφορετικούς μέσα από τα drum machine και όλα ηχητικά εφέ χρησιμοποιήσατε;
Η νέα τεχνολογία που θα χρησιμοποιούσαμε στο άλμπουμ αυτό προέκυψε σε συνεννόηση με τον παραγωγό να την ενσωματώσουμε κατά το ήμισυ, αλλά στο τέλος δεν έμοιαζε με Scorpions ο ήχος και την καταργήσαμε. Τα τραγούδια δεν ήταν άσχημα, αλλά αν θέλεις να ενσωματώσεις τέτοιου είδους τεχνολογία που είναι καλή πρέπει να το κάνεις παίζοντας τα δικά σου όργανα, δηλαδή με δική σου κιθάρα, ντραμς, μπάσο, όλα αυτά.
Ένα γερμανικό συγκρότημα, όπως οι Scorpions, εκφράστηκε στον αγγλικό στίχο. Σε αυτή τη γλώσσα γράφετε εξ’ αρχής τα τραγούδια σας;
Γράφουμε κατ’ ευθείαν στα αγγλικά. Όταν πρωτοξεκινήσαμε παίζαμε διασκευές, άλλων συγκροτημάτων όπως των Rolling Stones. Μετά, όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε τα δικά μας, γράφαμε και οι ίδιοι σε αγγλικό στίχο.
Η ιστορία με τα εκκεντρικά εξώφυλλα των δίσκων σας, είναι κόλπο του μάρκετινγκ ή μια δική σας ιδέα;
Τα άλμπουμ μας στα 70 και 80ς είχαν τη δική μας καλλιτεχνική συμβολή σε όλα στα στάδια γιατί μόλις τελειώναμε την ηχογράφηση του υλικού σκεφτόμαστε τι τίτλο θα δώσουμε στο άλμπουμ, πώς θα είναι το εξώφυλλο και όλα αυτά τα θέματα. Τότε λοιπόν σκεπτόμαστε σχετικά με το εξώφυλλο και πόσο ξεχωριστό θα μπορούσαμε να το κάνουμε να φαίνεται. Ανταλλάσσαμε ιδέες μεταξύ μας και μερικές φορές τα φτιάχναμε μόνοι μας τα τελικά εξώφυλλα και άλλες φορές πηγαίναμε σε μια εταιρία που την έλεγαν Hypnosis και τα φτιάχναμε.
Τι συνέβη με το εξώφυλλο του Virgin Killer που απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του και ξαναβγήκε με άλλο εξώφυλλο;
Βλέπαμε τους εαυτούς μας μέσα από τους στίχους που μιλούσαν για την παρθένα δολοφόνο, όπου ένα παιδί έρχεται αγνό και άκακο στον κόσμο και τη συναντά και χάνει τη ζωή του. Και εμείς είχαμε κάποιους δισταγμούς αρχικά με αυτό και φοβόμασταν την αντίδραση της εταιρίας μας, αλλά όταν το συζητήσαμε μαζί τους, αυτοί ενθουσιάστηκαν και μας είπαν να συνεχίσουμε. Δεν θα το κάναμε σήμερα πάλι γιατί στη σημερινή εποχή υπάρχει άλλη ευαισθησία σχετικά με την εγκληματικότητα, τους πολέμους, την τρομοκρατία. Ήμασταν τότε νεαροί και πιο χαλαροί και είπαμε ας το κάνουμε, δεν τρέχει και τίποτα, αλλά σήμερα θα το αρνιόμασταν, δεν θα το ξανακάναμε.
Ποια υπήρξε η μεγαλύτερη δυσκολία στην πορεία των Scorpions;
Το πιο δύσκολο ήταν να παραμείνουμε πιστοί στις ρίζες μας γιατί κατά τη διάρκεια της πορείας ενός συγκροτήματος δέχεσαι κάποιες φορές συμβουλές ή προτροπές να δοκιμάσεις και κάποιο άλλο είδος μουσικής, αλλά εμείς ως ροκ συγκρότημα θέλαμε να παραμείνουμε πιστοί στις ρίζες μας. Υπάρχουν πολλές φορές άνθρωποι που προσπαθούν να επέμβουν στη μουσική σου και να περάσουν το δικό τους, αλλά αυτό δεν είναι καλό.
Πώς τα περάσατε στα 70ς, ξεδώσατε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής;
Και πάρτι και μπαρ και ξενύχτια, απ’ όλα. Ζούσα σαν χίπης, έστριβα τσιγαριλίκια, έκανα τα πάντα που μπορούσα να κάνω για τη μουσική μου. Είπα στον εαυτό μου ότι θα δοκίμαζα ό,τι μπορούσα να κάνω. Υπήρχε ένα παρατσούκλι για μένα, Tommy και τη φίλη μου Gonnie, από ένα άλμπουμ των Rainbow. Παράλληλα με όσα συνέβαιναν προσπαθούσα πάρα πολύ να καταφέρουμε να έχουμε διεθνή επιτυχία.
Και το καταφέρατε…
Σας ευχαριστώ πολύ!
Μετά από μισό αιώνα και κάτι ιστορία πίσω τους (ιδρύθηκαν το 1965 στο Αννόβερο από τον Rudolf Schenker), σήμερα ψάχνουν λίγο ελεύθερο χρόνο για να μπουν στο στούντιο να γράψουν καινούργια τραγούδια. Η μία περιοδεία διαδέχεται την άλλη και το καρνέ τους είναι φίσκα από εμφανίσεις. Ίσως η πιο περιζήτητη μπάντα στον κόσμο. Από το 1982 μας επισκέπτονται σχεδόν κάθε χρόνο παρουσιάζοντας κάθε φορά ένα διαφορετικό σόου. Το ραντεβού τους για το καλοκαίρι που διανύουμε είναι τη Δευτέρα 16 Ιουλίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο).
Ο θρύλος των Scoprions ξεκίνησε όταν ο ιδρυτής τους Ρούντολφ Σένκερ έπαψε να παίζει για το κέφι του και έφερε τον τραγουδιστή Κλάους Μέινε, τη συγκλονιστική αυτή φωνή της ροκ, το 1971. Ο ήχος τους μπήκε σφήνα στα γκρουπ που κρατούσαν τα σκήπτρα στη ροκ και προέρχονταν από τις δύο μητροπόλεις χώρες στη μουσική, τη Μ. Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η εξέλιξη της φήμης του γκρουπ συνδέθηκε με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, μέσω του ελπιδοφόρου τραγουδιού τους «Wind of Change», που έγινε ο ύμνος του τέλους του ψυχρού πολέμου και ηχογραφήθηκε ακόμη και στα ρώσικα!
Η αξία του γκρουπ μεγάλωσε σημαντικά μέσα από τη συνεργασία τους με τη μεγαλύτερη συμφωνική ορχήστρα στον κόσμο, τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, που συνόδευσε το ακουστικό πρότζεκτ τους Acoustica. H σχέση του γκρουπ με το ποδόσφαιρο δεν εντοπίζεται μόνο στο πάθος του Ρούντολφ Σένκερ από παιδί, αλλά συνεχίστηκε όταν η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Γερμανίας τραγούδησε σαν χορωδία στο «No Pain No Grain», το κομμάτι που αποτέλεσε τον εθνικό ύμνο της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στην Αμερική.
Με τον 69χρονο Rudolf Schenker, ιδρυτή των Scorpions, συνθέτη των τραγουδιών τους και φλογερό κιθαρίστα τους, συναντηθήκαμε στο παρασκήνιο της επίσκεψής τους στην Αθήνα για το προμόσιον της συναυλίας τους, στο ξενοδοχείο «Caravel». Είναι αυτό που λέμε η ψυχή του συγκροτήματος. Ας κάνουμε παρέα σε έναν αληθινό ροκ σταρ που είναι έτοιμος να μιλήσει για τα πάντα!
Πώς αισθάνεστε όταν ακούτε τα τραγούδια σας σε κάποιο χώρο που τυχόν βρίσκεστε, όπως και τώρα που μιλάμε παίζουν τα τραγούδια σας από τα ηχεία του ξενοδοχείου;
Στην αρχή με τρέλαινε, με συνάρπαζε. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισα να το συνηθίζω και δεν μου φαινόταν τόσο εξαιρετικό. Μπαίνοντας σε κάποιο χώρο και γνωρίζοντάς με οι υπεύθυνοι παίζουν Scorpions. Είναι κάτι που δεν μου αρέσει. Προτιμώ να ακούω άλλα συγκροτήματα όταν βρίσκομαι έξω.
Πόσο σημαντικό είναι να μένετε τόσα χρόνια μαζί σαν γκρουπ;
Όταν ξεκινάς να παίζεις ροκ μουσική, να κάνεις τα μουσικά σου όνειρα πραγματικότητα, πρέπει να είσαι αφοσιωμένος σ’ αυτά, στη φιλοσοφία σου και στο συγκρότημά σου, γιατί όταν το συγκρότημα δεν είναι ενωμένο, δεν αρέσει στους οπαδούς, γιατί ο κόσμος θέλει ν’ ακούει καλή μουσική από καλούς φίλους. Κάτι αντίστοιχο είναι οι Scorpions, μια καλή παρέα ενωμένη από φιλία.
«Θεωρώ τον εαυτό μου πρώτα συνθέτη και μετά κιθαρίστα»
Πού σας οδήγησε το παίξιμο της κιθάρας όλα αυτά τα χρόνια;
Θέλω να σας πω ότι θεωρώ κατ’ αρχάς τον εαυτό μου συνθέτη και κατά δεύτερο κιθαρίστα. Έπιασα την κιθάρα, όταν έσπασα το πόδι μου παίζοντας ποδόσφαιρο. Για μένα είναι βασικότερο να γράψω μια καλή σύνθεση από το να κάνω ένα μεγάλο σόλο στην κιθάρα.
Μιλήστε μου για τη νεότερη εποχή του συγκροτήματος…
Στη δεκαετία του 90 ο κλασικός ροκ ήχος δεν ήταν τόσο δημοφιλής, εξαιτίας κάποιων άλλων μουσικών ρευμάτων, όπως η εναλλακτική ροκ. Ένα μεγάλο τμήμα του μουσικού κοινού άκουγε τέτοια πράγματα. Εμείς κάναμε κάποιες συνεργασίες όπως με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου και το άλμπουμ Acoustica. Θέλαμε να δείξουμε ότι εξακολουθούμε να παραμένουμε μια ροκ μπάντα και μετά αρχίσαμε να ηχογραφούμε νέο υλικό το οποίο θέλαμε να έχει τη σφραγίδα των Scorpions στην εποχή που βρισκόμαστε.
Στα 70’ς οι κιθαρίστες ήταν ήρωες σε πρώτο πλάνο. Τώρα ξεπεράστηκε αυτό και στη μουσική βιομηχανία δεν πολυαρέσουν τα σόλο της κιθάρας. Είστε ελεύθερος να παίζετε ό,τι θέλετε;
Κάποιες φορές η κιθάρα είναι δημοφιλής κάποιες άλλες όχι. Είναι κάτι αντίστοιχο με τον καιρό. Αυτό που κάνω εγώ με την κιθάρα είναι να βρίσκω νέους ήχους, νέους τρόπους να εκφράζομαι. Κάποιες φορές ειδικότερα στη δεκαετία 90 είχαμε πιο μελωδικό ήχο, αλλά στην πλειονότητα των περιπτώσεων μ’ αρέσει ο ήχος μου να είναι δυνατός και σκληρός, όπως στα τραγούδια «Big City Nights», «Zoo». Και το καινούργιο υλικό είναι κάτι αντίστοιχο. Έτσι, αν είσαι αρκετά καλός η κιθάρα εξακολουθεί και παραμένει κάτι όμορφο και δυνατό. Μπορεί να συμβαίνει για πάντα, αρκεί να βγάζεις την ψυχή σου σε αυτό που κάνεις.
Διδάσκετε κιθάρα;
Αν και κατά βάση θέλω μόνο να παίζω μουσική αυτό είναι αρκετά δύσκολο γιατί υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα με τα οποία επιβάλλεται να ασχοληθείς. Οπότε δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να γίνει αυτό.
Η μουσική σας έχει δύο πλευρές, τη μελωδική και τη σκληρή. Έτσι είναι και η ζωή σας;
Κάποιες φορές είμαι ροκενρόλλερ και κάποιες άλλες πιο ήσυχος. Είναι κάτι αντίστοιχο με την κιθάρα μου, άσπρη - μαύρη (γέλια). Η κιθάρα μου ήταν ένα δώρο θεού! Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω την ικανότητα να γράφω κομμάτια που αρέσουν στον κόσμο και τον κάνουν να περνάει καλά. Αποκτήσαμε μια μεγάλη συνθετική δεινότητα και προσευχόμαστε σ’ αυτόν ώστε να συνεχίσουμε να γράφουμε όμορφα τραγούδια.
Πώς ήταν η εμπειρία σας να παίξετε στο Μοναστήρι Convento Do Beauto στη Λισαβώνα;
Εάν και προτιμώ τον ηλεκτρικό ήχο, όπως ανέφερα, ήταν μια σημαντική εμπειρία. Μετά τη συνεργασία μας τον Κρίστιαν Κολόνοβιτς (διευθυντής Φιλαρμονικής Βερολίνου στο Moment of Glory) θελήσαμε να κάνουμε ένα ακουστικό άλμπουμ συνεργαζόμενοι μ’ αυτόν. Είχαμε τα κομμάτια και ύστερα επιλέξαμε το χώρο. Ήταν πάρα πολύ ωραία και διασκεδαστικά. Συνεργαστήκαμε αρμονικά με τους υπόλοιπους μουσικούς, αλλά όπως σας είπα προτιμώ τον ηλεκτρικό ήχο. Κάναμε κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο μας ήχο. Ειδικότερα η συνεργασία μας με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου μας δίδαξε πάρα πολλά πράγματα όσον αφορά τη μουσική.
Ήταν δύσκολο να παίξετε με μια ορχήστρα; Ήταν μια πετυχημένη συνεργασία;
Όταν η Φιλαρμονική του Βερολίνου μας ζήτησε να παίξουμε μαζί είχαμε κάποιες αντιρρήσεις γιατί ήταν μια τεράστια πρόκληση. Στην πορεία όμως αποδείχθηκε ότι ήταν μια εξαιρετική συνεργασία, η οποία μας βοήθησε πάρα πολύ μουσικά. Οι μουσικοί είναι εξαιρετικοί και αυτό βοήθησε πάρα πολύ στο να υπάρξει ένα επιτυχημένο μουσικά αποτέλεσμα. Το να παίζεις με 120-130 ανθρώπους στην σκηνή είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον και όχι μόνο μουσικά.
Πώς άρχισε όλη αυτή η ιστορία των Scorpions;
Είναι μια απλή ιστορία. Από μικρός ήμουν θαυμαστής του Elvis, του Little Richard και άλλων συναφών μουσικών. Η δύναμη και η ενέργεια που έβγαιναν από αυτούς τους ανθρώπους ήταν κάτι το εξαιρετικό. Ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν μια κιθάρα. Τότε έπαιζα ποδόσφαιρο από το πρωί έως το βράδυ. Μετά απέκτησα την κιθάρα, άρχισα να εξασκούμαι αλλά όχι για πολύ. Επέστρεψα στο ποδόσφαιρο. Η μουσική μου ανακίνησε το ενδιαφέρον όταν άκουσα τους Beatles, τους Rolling Stones κλπ. Έβλεπα τέσσερις ή πέντε νέους να παίζουν σαν φίλοι. Παλιότερα υπήρχε κάποιος μπροστά και όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονταν πίσω. Αυτό που έβλεπα ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Να γυρίζω τον κόσμο παίζοντας μουσική μαζί με κάποιους φίλους μου. Η συνεργασία με κάποιους μουσικούς δεν ήταν εύκολη για διάφορους λόγους, αλλά σιγά - σιγά κατέληξα σ’ αυτούς που ήθελα για να πραγματοποιήσω τα μουσικά μου σχέδια. Ο αδερφός μου Michael που ξεκίνησε να παίζει κιθάρα ένα χρόνο αργότερα από μένα ήταν εντελώς διαφορετική περίπτωση όσον αφορά τη μουσική. Βλέποντάς τον να γυρνάει από δω κι από κει του πρότεινα να παίξει το FBI των Shadows. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, 8 ώρες αργότερα, παίξαμε μαζί αυτός lead (κάνει τα σόλα) και εγώ rhythm (συνοδεία). Όλα αυτά ενώ ήταν μόλις 9 χρονών…
Ποιοι ήταν οι μουσικοί ήρωές σας, αυτοί που σας έριξαν με τον τρόπο τους σε μια μεγάλη μουσική καριέρα, όπως η δική σας;
Ο Jimmy Page είναι ένας από αυτούς. Δεν είναι μόνο καλός μουσικός, είναι και συνθέτης και παραγωγός, τα πάντα. Τον άκουγα πάρα πολύ μικρός, ήταν η έμπνευσή μου, αλλά υπήρχαν και άλλοι από την εποχή του Ροκ εν Ρολ, όπως ο Little Richard και ο Elvis.
Ποια είναι η ιστορία του Winds of Change, που έγινε ο ύμνος της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου;
Το 1988 παίξαμε στην τότε Σοβιετική Ένωση, στην Αγία Πετρούπολη. Δώσαμε αρκετές συναυλίες εκεί, όλες με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Ένα χρόνο αργότερα δώσαμε δύο συναυλίες στη Μόσχα και παρατηρήσαμε πόσο άλλαξε η Μόσχα. Υπήρχανε άνθρωποι από διάφορες χώρες εκεί και είδαμε ότι κάτι υπάρχει στον αέρα. Λίγο αργότερα το Τείχος έπεσε. Το Winds δεν είναι πολιτικό τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι για την ανθρωπιά, για την ελπίδα. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να ελπίζουν και για κάτι τέτοιο είναι γραμμένο το τραγούδι αυτό.
«Ζούμε σ’ ένα κόσμο πολωμένο»
Πώς βλέπετε την πολιτική κατάσταση στον κόσμο από την ματιά ενός… Σκορπιού;
Ζούμε σ’ ένα κόσμο πολωμένο. Υπάρχουν κάποια άκρα και ένταση μεταξύ αυτών, οπότε αυτό είναι αρνητικό για την ειρηνική συμβίωση. Είπα στον Klaus Meine (τη φωνή των Scorpions): γίναμε φίλοι με τους Ρώσους εννοώντας το τέλος της ψυχροπολεμικής περιόδου και της πτώσης του Τείχους. Όμως, μετά από αυτό, κάποιος άλλος εχθρός, σε εισαγωγικά, θα βρεθεί. Αυτό θα συνεχίζεται επ’ άπειρον μέχρι να συμβεί μια μεγάλη τραγωδία. Τότε ίσως ο κόσμος ενωθεί. Εάν συνεχίσουμε να ζούμε με αυτή τη νοοτροπία της εχθρότητας θα έχουμε προβλήματα».
Πολιτική και μουσική. Πώς βλέπετε τη σχέση μεταξύ των δύο δυνάμεων;
Η μουσική δεν γράφεται για να ασκήσεις πολιτική. Η μουσική χρησιμεύει στο να κατασκευάσεις γέφυρες μεταξύ ανθρώπων και κοινωνιών. Και αυτό κάνουμε, δηλαδή μουσική για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να καταλάβουν τους ίδιους και τους άλλους καλύτερα. Οι πολιτικοί έχουν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας από εμάς τους μουσικούς που λειτουργούμε περισσότερο με το συναίσθημα. Δίνοντας μουσική στον κόσμο παίρνεις πάρα πολλά πράγματα και η ψυχή σου ευχαριστιέται.
Ποια είναι η σχέση μουσικής - εικόνας και ψυχής;
The show must go on! Όσο η μουσική παραμένει το κυρίαρχο συστατικό ενός σόου, μιας συναυλίας, είναι εντάξει. Αλλά όχι το σόου πάνω από τη μουσική. Το σόου βοηθάει στο να μεταφέρεις οπτικά κάποια στοιχεία της μουσικής σου. Και αυτό θα κάνουμε την επόμενη φορά στην Ελλάδα.
Πόσες κιθάρες έχετε στη συλλογή σας; Υπάρχει αγαπημένη;
Έχω περίπου 150 κιθάρες και καμιά δεκαριά σαν κι αυτή που έχω φέρει μαζί μου. Η αγαπημένη μου είναι μια 58 Flying V. Αυτή ανήκει στους Reo Speedwagon, που την έδωσαν στον Joe Walsh, αυτός στον Pete Townsend και αυτός σε μένα! Ένα καινούργιο κομμάτι ασφαλώς και ξεκινά από την κιθάρα μου, μια Epiphon όπως αυτή εδώ, και εάν ακούγεται κάτι καλά, αυτό αποτελεί τη βάση του κομματιού μου.
Ποια είναι σημερινή σχέση σας με την τεχνολογία και τι συνέβη στο πείραμα που κάνατε στο δίσκο σας «Eye II Eye» όπου σας ακούσαμε λίγο διαφορετικούς μέσα από τα drum machine και όλα ηχητικά εφέ χρησιμοποιήσατε;
Η νέα τεχνολογία που θα χρησιμοποιούσαμε στο άλμπουμ αυτό προέκυψε σε συνεννόηση με τον παραγωγό να την ενσωματώσουμε κατά το ήμισυ, αλλά στο τέλος δεν έμοιαζε με Scorpions ο ήχος και την καταργήσαμε. Τα τραγούδια δεν ήταν άσχημα, αλλά αν θέλεις να ενσωματώσεις τέτοιου είδους τεχνολογία που είναι καλή πρέπει να το κάνεις παίζοντας τα δικά σου όργανα, δηλαδή με δική σου κιθάρα, ντραμς, μπάσο, όλα αυτά.
Ένα γερμανικό συγκρότημα, όπως οι Scorpions, εκφράστηκε στον αγγλικό στίχο. Σε αυτή τη γλώσσα γράφετε εξ’ αρχής τα τραγούδια σας;
Γράφουμε κατ’ ευθείαν στα αγγλικά. Όταν πρωτοξεκινήσαμε παίζαμε διασκευές, άλλων συγκροτημάτων όπως των Rolling Stones. Μετά, όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε τα δικά μας, γράφαμε και οι ίδιοι σε αγγλικό στίχο.
Η ιστορία με τα εκκεντρικά εξώφυλλα των δίσκων σας, είναι κόλπο του μάρκετινγκ ή μια δική σας ιδέα;
Τα άλμπουμ μας στα 70 και 80ς είχαν τη δική μας καλλιτεχνική συμβολή σε όλα στα στάδια γιατί μόλις τελειώναμε την ηχογράφηση του υλικού σκεφτόμαστε τι τίτλο θα δώσουμε στο άλμπουμ, πώς θα είναι το εξώφυλλο και όλα αυτά τα θέματα. Τότε λοιπόν σκεπτόμαστε σχετικά με το εξώφυλλο και πόσο ξεχωριστό θα μπορούσαμε να το κάνουμε να φαίνεται. Ανταλλάσσαμε ιδέες μεταξύ μας και μερικές φορές τα φτιάχναμε μόνοι μας τα τελικά εξώφυλλα και άλλες φορές πηγαίναμε σε μια εταιρία που την έλεγαν Hypnosis και τα φτιάχναμε.
Τι συνέβη με το εξώφυλλο του Virgin Killer που απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του και ξαναβγήκε με άλλο εξώφυλλο;
Βλέπαμε τους εαυτούς μας μέσα από τους στίχους που μιλούσαν για την παρθένα δολοφόνο, όπου ένα παιδί έρχεται αγνό και άκακο στον κόσμο και τη συναντά και χάνει τη ζωή του. Και εμείς είχαμε κάποιους δισταγμούς αρχικά με αυτό και φοβόμασταν την αντίδραση της εταιρίας μας, αλλά όταν το συζητήσαμε μαζί τους, αυτοί ενθουσιάστηκαν και μας είπαν να συνεχίσουμε. Δεν θα το κάναμε σήμερα πάλι γιατί στη σημερινή εποχή υπάρχει άλλη ευαισθησία σχετικά με την εγκληματικότητα, τους πολέμους, την τρομοκρατία. Ήμασταν τότε νεαροί και πιο χαλαροί και είπαμε ας το κάνουμε, δεν τρέχει και τίποτα, αλλά σήμερα θα το αρνιόμασταν, δεν θα το ξανακάναμε.
Ποια υπήρξε η μεγαλύτερη δυσκολία στην πορεία των Scorpions;
Το πιο δύσκολο ήταν να παραμείνουμε πιστοί στις ρίζες μας γιατί κατά τη διάρκεια της πορείας ενός συγκροτήματος δέχεσαι κάποιες φορές συμβουλές ή προτροπές να δοκιμάσεις και κάποιο άλλο είδος μουσικής, αλλά εμείς ως ροκ συγκρότημα θέλαμε να παραμείνουμε πιστοί στις ρίζες μας. Υπάρχουν πολλές φορές άνθρωποι που προσπαθούν να επέμβουν στη μουσική σου και να περάσουν το δικό τους, αλλά αυτό δεν είναι καλό.
Πώς τα περάσατε στα 70ς, ξεδώσατε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής;
Και πάρτι και μπαρ και ξενύχτια, απ’ όλα. Ζούσα σαν χίπης, έστριβα τσιγαριλίκια, έκανα τα πάντα που μπορούσα να κάνω για τη μουσική μου. Είπα στον εαυτό μου ότι θα δοκίμαζα ό,τι μπορούσα να κάνω. Υπήρχε ένα παρατσούκλι για μένα, Tommy και τη φίλη μου Gonnie, από ένα άλμπουμ των Rainbow. Παράλληλα με όσα συνέβαιναν προσπαθούσα πάρα πολύ να καταφέρουμε να έχουμε διεθνή επιτυχία.
Και το καταφέρατε…
Σας ευχαριστώ πολύ!
