Στα χρόνια αυτά, δεν «εξαφανίστηκε», αλλά παρέμεινε στα πράγματα, διαγράφοντας μια σταθερή, προσωπική πορεία βασισμένη στο ταλέντο, αλλά κυρίως στη σκληρή δουλειά. Σήμερα, η Ραλλία Χρηστίδου εμφανίζεται στο Club του Σταυρού του Νότου κάθε Δευτέρα, με ένα πρόγραμμα γεμάτο μουσικές της δεκαετίας του ’70.
Ήρθε στα γραφεία του Ogdoo Music Group αμέσως μετά από την πρόβα της και κάναμε μια ενδιαφέρουσα, φιλική κουβέντα για τις παραστάσεις της, τις σκέψεις της, τα μελλοντικά της σχέδια και άλλα.
Πώς είσαι Ραλλία;
Καλά, αν και πάρα πολύ κουρασμένη. Πέρσι ήταν πιο εύκολο το project και κάναμε τις διπλάσιες πρόβες. Φέτος είναι πολύ πιο δύσκολο κι έχουμε κάνει τις μισές, γιατί όλα τα παιδιά έχουν αναγκαστικά κι άλλες υποχρεώσεις και η πίεση είναι τρομερή, έχουμε βγάλει 60 κομμάτια σε πέντε πρόβες. Όταν με το καλό τελειώσουμε την κουβέντα μας, θα πάω σπίτι και θα κάνω τζενεράλε μόνη μου!
Έκανες πρεμιέρα στις 04 του μήνα με ένα πρόγραμμα που έχει τίτλο Back to the 70’s. Μίλησε μας για τις παραστάσεις αυτές.
Το project είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί εκείνη την εποχή δεν κάνανε τραγούδια «ξεπέτες». Όλα τα κομμάτια είναι ιδιαίτερα από μουσικής πλευράς, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για όποιον ξέρει από μουσική ή του αρέσει να ακούει, αλλά και πάρα πολύ γνωστά, ακόμα και στις νεότερες γενιές. Ούτε εγώ η ίδια τα έζησα τα τραγούδια της δεκαετίας του ’70. Έχουμε κάνει έναν συνδυασμό μικρών ενοτήτων απ’ όσα είδη μπορούσαμε να καλύψουμε σε ένα τρίωρο πρόγραμμα, με έναν άνθρωπο! Περιλαμβάνει ξενόφωνη ροκ, ελληνόφωνη ροκ της δεκαετίας του ’70, δηλαδή Σιδηρόπουλο, Νικόλα Άσιμο, ένα στιγμιότυπο ξένη disco μαζί με ελληνικά, απ’ τα ιδιαίτερα όμως κομμάτια, δηλαδή νομίζω ότι αυτό θα είναι μια απ’ τις κορυφαίες στιγμές της παράστασης, κανείς δε θα περιμένει να το ακούσει αυτό! Και θα χαρούν πολύ, είναι διασκεδαστική η φάση! Μετά, φυσικά υπάρχει το λαϊκό που πάντοτε λέω και σχεδόν πάντα, αρκετά από τα κομμάτια είναι της δεκαετίας του ΄70, μου αρέσει αυτή η περίοδος πολύ. Από Σαββόπουλο, μέχρι Λίτσα Διαμάντη και όλα σε μια ροή, όπως ξέρω να την κάνω, τα κομμάτια οδηγούν σε μια «κορύφωση» και όταν τελειώνει η παράσταση όλοι θέλουν κι άλλο! Να προσθέσω πως παίζουμε με πολύ χαμηλό εισιτήριο, δέκα ευρώ με μπύρα ή κρασί.
Ποιοι άλλοι είναι μαζί σου;
Ο Βαγγέλης Μαχαίρας στην κιθάρα και το μπουζούκι, ο Χρήστος Αλεξάκης στις ενορχηστρώσεις, στα keyboards και τον προγραμματισμό και φέτος έχω τον Ανδρέα Σίκκη στα κρουστά.
Είδαμε στιγμιότυπα από τη φωτογράφιση για τη νέα σου αφίσα, πριν ξεκινήσεις τις εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου. Τι προσπαθήσατε να αποτυπώσετε;
Έχουν βγει δύο φωτογραφίες απ’ αυτή τη φωτογράφηση, η μία είναι πιο κλασικού τύπου και η άλλη πιο pop - disco. Ήθελα να δείξω σε αυτόν που θα δει και τις δύο φωτογραφίες ότι υπάρχει μεγάλο εύρος σε αυτό που θα ακούσει, όπως συμβαίνει πάντα με τις παραστάσεις μου δηλαδή, απλά τώρα είχαμε να κάνουμε με συγκεκριμένα κομμάτια κι έχει πέσει και τρομερή μελέτη πάνω σ’ αυτά! Πότε γράφτηκαν, από ποιόν, αν ανήκουν στη συγκεκριμένη δεκαετία κτλ.
Πρόσφατα ακούσαμε το τραγούδι «Μονάχη ταξιδεύω στη σιωπή» που αποτελεί, πλέον, το επίσημο τραγούδι του συλλόγου καρκινοπαθών. Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά;
Επικοινώνησε μαζί μου μέσω της σελίδας μου στο facebook ο Κωνσταντής Χανιώτης που έγραψε τους στίχους σε μουσική Ανδρέα Λάμπρου, μου είπε πως που είναι κι αυτός στο Σύλλογο Καρκινοπαθών, Εθελοντών, Φίλων και Ιατρών Ελλάδος (Κ.Ε.Φ.Ι.) και ήθελε να τους κάνει ένα δώρο. Να φτιαχτεί ένα κομμάτι, ώστε να μπορέσει να ακουστεί περισσότερο ο σύλλογος και το έργο που επιτελεί, που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ιδίως τη σημερινή εποχή που η κατάσταση είναι τραγική, ιδίως για τους ανθρώπους που πραγματικά υποφέρουν. Άκουσα το κομμάτι σε μια demo μορφή, μου άρεσε πάρα πολύ και τους είπα με μεγάλη μου χαρά θα το τραγουδήσω. Στην πορεία επικοινώνησε ξανά μαζί μου ρωτώντας αν θέλω να αναλάβω και το programming, την ενορχήστρωση κι αυτά και τελικά έγινε κάτι εντελώς δικό μου. Έχω παίξει κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα κτλ, το ανεβάσαμε στο youtube, πήγε πάρα πολύ καλά ειδικά από δύο συγκεκριμένα κανάλια, δηλαδή μέσα σε ενάμιση μήνα είχε φτάσει 40000 θεάσεις το ένα και 37000 το άλλο. Αλλά τότε έπεσε ξαφνικά κι απ’ τα δύο κανάλια. Απευθυνθήκαμε στο Youtube να μάθουμε για πιο λόγο συνέβη αυτό, εφ’ όσον πνευματικά δικαιώματα δεν προσβάλλονται, από την άποψη ότι το ανέβασε ο ίδιος ο συνθέτης, ο Ανδρέας Λάμπρου κι εκτός αυτού, δεν το εμπορευτήκαμε το κομμάτι για να πεις ότι θίγονται τα δικαιώματα κάποιας δισκογραφικής εταιρείας. Εγώ είμαι στη Sony, αλλά είχαν ενημερωθεί για το κομμάτι αυτό, το ανεβάσαμε απλά για φιλανθρωπικό σκοπό, χωρίς να έχουμε κάποιο κέρδος. Ούτε κι αυτοί βέβαια μας έκαναν κάποια πρόταση, τέλος πάντων δεν υπήρξε κανένα θέμα. Μας απάντησαν απ’ το Youtube ότι έγινε καταγγελία. Κάποιον προσέβαλε, προφανώς λόγω του περιεχομένου του. Τώρα, ποιος μπορεί να προσεβλήθη επειδή γράψαμε ένα τραγούδι αφιερωμένο σ’ ένα σύλλογο που βοηθά καρκινοπαθείς, δε ξέρω, δεν έχω καταλάβει. Κι αν στεναχωρήθηκα, ήταν γιατί η μόνη επιβράβευση αυτής της κίνησης, ήταν ότι το είδαν πολλοί άνθρωποι!
Γενικά είσαι ευαισθητοποιημένη με τα κοινωνικά θέματα;
Πάρα πολύ! Θα μπορούσα και πολύ περισσότερο. Δεν είμαστε μόνοι μας στη γη. Δε μου αρέσει να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου, ούτε να βλέπω άλλους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους σα μια μονάδα, σαν να περιστρέφεται όλος ο κόσμος γύρω απ’ αυτούς και τους οικείους τους. Είμαστε μέλη ενός μεγάλου κοινωνικού συνόλου, όπου ο ένας εξαρτάται απ’ τον άλλον. Μπορεί όχι άμεσα, αλλά υπάρχει άμεση εξάρτηση, γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, ιδρύθηκαν οι κοινωνίες, διαφορετικά θα ζούσαμε στα βουνά, καθένας μόνος του.
Τι δε σου αρέσει;
Δε μου αρέσει η αγένεια. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να με εξοργίσει.
Θεωρείς ότι είναι μέρος του ρόλου του καλλιτέχνη να ασχολείται με τα κοινά;
Προσωπικά πιστεύω και εισπράττω ότι είναι και ευθύνη μου! Υποχρέωσή μου να είμαι σαν άνθρωπος όσο δυνατόν καλύτερη και να δίνω αυτό το παράδειγμα
Έχεις μια ιδιαίτερη επικοινωνία μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, η οποία είναι προσωπική, απευθύνεσαι στο κοινό σου η ίδια. Φαντάζομαι πως παραδειγματίζεται κόσμος από σένα.
Σε κάποιους ενδέχεται να αρέσει η διαπίστωση πως υπάρχει και κάποιος άλλος που σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτονται εκείνοι… Αν αποτελώ πρότυπο για κάποιους ανθρώπους, αυτό με χαροποιεί…
Δε σε αγχώνει;
Όχι, δε με αγχώνει γιατί δεν προσπαθώ να κάνω κάτι έξω από μένα, ούτε να δείξω κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαι.
Τι αποκομίζεις απ’ αυτή σου την επικοινωνία με το κοινό σου;
Είναι πάρα πολύ σημαντική αυτή η επικοινωνία έχω να σου πω. Εγώ ήμουν τυχερή, πρόλαβα και το πενθήμερο. Τώρα που σιγά σιγά κόβονται οι μέρες, είναι σημαντικό να έχεις επικοινωνία. Αν θέλεις να γράφεις τραγούδια, όπως εγώ, πρέπει να έχεις επαφή με τον κόσμο, να βλέπεις τι τον απασχολεί, τι σκέφτεται, με ποιον τρόπο δουλεύει το μυαλό. Χαίρομαι όταν συναντώ ανθρώπους, έστω και διαδικτυακά, που ταυτίζονται με αυτά που λέω. Γιατί έτσι δε νιώθω μοναξιά. Το σύστημα του κόσμου συνολικά, βάζει τους ανθρώπους σε καλούπια και τους οδηγεί να ζουν μια ζωή που δεν είναι στην πραγματικότητα η δική τους, είναι η ζωή κάποιου άλλου. Δεν ήθελα ποτέ να μπω σε τέτοιου είδους καλούπια. Σαφώς υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που ποτέ δε θέλησαν να μπουν σε καλούπια, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Με το να επικοινωνώ, λοιπόν, με τον κόσμο ο άλλος νιώθει την «ασφάλεια» να μοιραστεί πράγματα, που ενδεχομένως να μη μπορεί να μοιραστεί με κάποιον που βρίσκεται δίπλα του… Και παίρνει το έναυσμα να σκεφτεί πως δεν πρέπει να νιώθει μοναξιά, αφού υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται όπως αυτός… Πολλές φορές τυχαίνει να μου στείλουν μήνυμα και να μου ζητούν συμβουλές για προσωπικά τους θέματα και χαίρομαι πολύ να απαντώ.
Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί στην επικοινωνία αυτή;
Υπάρχει κάτι που μου είναι σχετικά δύσκολο. Όταν μου στέλνουν τραγούδια ν’ ακούσω, ή στίχους, έρχομαι στη δύσκολη θέση όχι να πω ότι, ξέρεις κάτι, δε μου αρέσει. Έρχομαι στη δύσκολη θέση να ρωτήσω, ας πούμε, γιατί το κάνεις αυτό… Απ’ την άποψη ότι εγώ δεν είμαι καλλιτέχνης με πάρα πολλά χρόνια πίσω μου, κοντεύω μόλις τα 9 χρόνια, οπότε δε μπορώ να βοηθήσω, όπως μπορεί να θεωρεί κάποιος. Επίσης, έχω κάνει γνωστό άπειρες φορές μέσα από τη σελίδα μου, ότι θέλω να τραγουδάω δικά μου τραγούδια, δικές μου μουσικές. Οπότε δε μπαίνω στη διαδικασία να τραγουδήσω μουσική άλλου. Και τέλος, σιχαίνομαι να μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω τον οποιοδήποτε, σε οτιδήποτε κάνει. Οπότε, φαντάσου να με βάζει κάποιος στη διαδικασία να του κρίνω ένα κομμάτι της ψυχής του. Είναι πάρα πολύ δυσάρεστο για μένα.
Έχεις διαγράψει μια όμορφη και κυρίως σταθερή πορεία αυτά τα χρόνια από το ξεκίνημά σου ως σήμερα, σε αντίθεση με άλλα παιδιά που ξεκίνησαν από τα τηλεοπτικά προγράμματα και αυτό θεωρώ πως αποδεικνύει το ταλέντο σου σε αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις. Πέραν του ταλέντου, όμως, βρίσκεις πως έπαιξε και κάτι άλλο ρόλο;
Για να σου είμαι απολύτως ειλικρινής, με το χέρι στην καρδιά, το ταλέντο είναι το ελάχιστο που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, όπου κι αν θέλει να απευθυνθεί. Είτε είναι ζωγράφος, είτε είναι ηθοποιός, είτε μουσικός, είτε οτιδήποτε. Όταν ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα στα 7 μου, μέχρι και την κατωτέρα ας πούμε, πήγαινα στο μάθημα, κάναμε τις ασκήσεις με το δάσκαλό μου, και μετά μέχρι την επόμενη εβδομάδα δε διάβαζα ποτέ. Μισή ώρα πριν πάω στο μάθημα άνοιγα τις ασκήσεις μου. Χρειάστηκε να αλλάξω τρεις δασκάλους - και μ’ αυτό με «κέρδισε» ο τελευταίος - για να καταλάβω ότι δεν αρκεί να μπορείς να παίξεις κατ’ ευθείαν, επειδή έχεις καλό αυτί. Δεν αρκεί αυτό για καλό αποτέλεσμα, γιατί δεν είναι ώριμο το αποτέλεσμα. Όταν παίξεις κάτι 15 φορές, ποτέ δε θα είναι το ίδιο, τη δέκατη πέμπτη θα είναι εξαιρετικό, θα αγγίζει την τελειότητα, και πάντοτε θα κυνηγάς την τελειότητα, ακόμα κι αν δεν την καταφέρεις ποτέ. Σημασία έχει να αγωνίζεσαι για το τέλειο κι ας μην το καταφέρεις, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι σαφώς καλύτερο απ’ το να μην έχεις αγωνιστεί καθόλου. Αυτό είναι για μένα το σημαντικό, το ταλέντο δε μετράει. Σε βοηθάει στο να γίνεσαι καλύτερος, αλλά ο αγώνας, η δουλειά δηλαδή, είναι πολύ σημαντικότερη απ’ το ταλέντο. Κι αν δεν αγωνιστείς και δε δουλέψεις πολύ, και να έχεις ταλέντο θα πάει στράφι. Πρέπει να το εκμεταλλευτείς το ταλέντο και να το εξελίξεις. Άρα, η πολλή δουλειά θα έλεγα πως έπαιξε σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη της πορείας μου.
Τι έχεις εισπράξει σαν άνθρωπος, από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σου και την πορεία σου στο χώρο;
Αυτό που έχω εισπράξει απ’ όλες τις συνεργασίες μου, είναι πως αυτό που μετράει τελικά είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Κι ένα άλλο πράγμα που έχω καταλάβει είναι ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η πορεία ενός καλλιτέχνη, το πόσο αγαπητός μπορεί να γίνει στο κοινό του, ούτε αυτό είναι τυχαίο. Δεν έτυχε και κάποιος πέτυχε! Πέτυχε γιατί το πάλεψε. Για κάποιον που δεν πέτυχε το ίδιο, δε φταίει απαραίτητα το σύστημα ή η παλιοκοινωνία. Πρέπει να έχεις βάλει κι εσύ το χέρι σου, πρέπει δηλαδή να το έχεις παρατήσει. Το σύστημα του κόσμου υπάρχει παντού, σε όλες τις δουλειές. Αυτό που λέμε σύστημα, είναι η νοοτροπία. Εσύ πρέπει να πεις «εγώ δε μπορώ να μπω σ’ αυτό το σύστημα, έχω να κάνω μια επιλογή, θα παλέψω ή δε θα παλέψω;». Διαλέγεις και παίρνεις. Αν παλέψεις και πας έτσι όπως θέλεις εσύ να πας, μπορεί να σου πάρει λίγο χρόνο παραπάνω. Αλλά για μένα, η επιτυχία ενός καλλιτέχνη φαίνεται στα χρόνια κι αυτός ήταν πάντοτε ο μεγαλύτερός μου στόχος, ταυτόχρονα με την επικοινωνία μου με τον κόσμο στο Live. Μπορεί κάποιος να με γνωρίζει ονομαστικά και να μη με έχει ακούσει ποτέ ζωντανά. Θέλω έστω και μια φορά να έρθει να με δει, γιατί πιστεύω πως θα τον κερδίσω. Κάθε φορά που κάνω ή συμμετέχω σε μια παράσταση ο στόχος μου είναι να κερδίσω έστω και έναν.
Πρότυπα ή επιρροές έχεις;
Ερμηνευτικά δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο. Πάντοτε ερωτευόμουν τα τραγούδια που έλεγε κάποιος. Μουσικά έχω πάρα πολλά. Πάρα πολλή ξένη, ροκ μουσική. Ορχηστρική μουσική, επίσης. Μάνο Χατζιδάκι πολύ, κλασική μουσική, προκλασική μουσική. Και δηλώνω θαυμάστρια του Ορφέα Περίδη, μου αρέσει πάρα πολύ, τον λατρεύω. Αυτά.
Περιμένουμε κάτι νέο από σένα δισκογραφικά;
Κάτι ετοιμάζω, έχω ήδη τραγούδια, αλλά δε ξέρω αν θα μπορέσω να τα βγάλω όλα μαζί. Φαντάζομαι θα παιχτεί κάποιο κομμάτι στο ραδιόφωνο, μπορεί και σε ένα μήνα, και στην πορεία θα ετοιμαστούν και τ’ άλλα. Έχω υλικό, όμως, και όσοι το έχουν ακούσει μέχρι στιγμής, που ήταν και δύσκολοι ακροατές, που έχουν πει πως είναι ακόμα πιο ώριμο σε σχέση με την τελευταία δουλειά.
Κεντρική φωτογραφία: Θωμάς Αρσένης
Ήρθε στα γραφεία του Ogdoo Music Group αμέσως μετά από την πρόβα της και κάναμε μια ενδιαφέρουσα, φιλική κουβέντα για τις παραστάσεις της, τις σκέψεις της, τα μελλοντικά της σχέδια και άλλα.
Πώς είσαι Ραλλία;
Καλά, αν και πάρα πολύ κουρασμένη. Πέρσι ήταν πιο εύκολο το project και κάναμε τις διπλάσιες πρόβες. Φέτος είναι πολύ πιο δύσκολο κι έχουμε κάνει τις μισές, γιατί όλα τα παιδιά έχουν αναγκαστικά κι άλλες υποχρεώσεις και η πίεση είναι τρομερή, έχουμε βγάλει 60 κομμάτια σε πέντε πρόβες. Όταν με το καλό τελειώσουμε την κουβέντα μας, θα πάω σπίτι και θα κάνω τζενεράλε μόνη μου!
Έκανες πρεμιέρα στις 04 του μήνα με ένα πρόγραμμα που έχει τίτλο Back to the 70’s. Μίλησε μας για τις παραστάσεις αυτές.
Το project είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί εκείνη την εποχή δεν κάνανε τραγούδια «ξεπέτες». Όλα τα κομμάτια είναι ιδιαίτερα από μουσικής πλευράς, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για όποιον ξέρει από μουσική ή του αρέσει να ακούει, αλλά και πάρα πολύ γνωστά, ακόμα και στις νεότερες γενιές. Ούτε εγώ η ίδια τα έζησα τα τραγούδια της δεκαετίας του ’70. Έχουμε κάνει έναν συνδυασμό μικρών ενοτήτων απ’ όσα είδη μπορούσαμε να καλύψουμε σε ένα τρίωρο πρόγραμμα, με έναν άνθρωπο! Περιλαμβάνει ξενόφωνη ροκ, ελληνόφωνη ροκ της δεκαετίας του ’70, δηλαδή Σιδηρόπουλο, Νικόλα Άσιμο, ένα στιγμιότυπο ξένη disco μαζί με ελληνικά, απ’ τα ιδιαίτερα όμως κομμάτια, δηλαδή νομίζω ότι αυτό θα είναι μια απ’ τις κορυφαίες στιγμές της παράστασης, κανείς δε θα περιμένει να το ακούσει αυτό! Και θα χαρούν πολύ, είναι διασκεδαστική η φάση! Μετά, φυσικά υπάρχει το λαϊκό που πάντοτε λέω και σχεδόν πάντα, αρκετά από τα κομμάτια είναι της δεκαετίας του ΄70, μου αρέσει αυτή η περίοδος πολύ. Από Σαββόπουλο, μέχρι Λίτσα Διαμάντη και όλα σε μια ροή, όπως ξέρω να την κάνω, τα κομμάτια οδηγούν σε μια «κορύφωση» και όταν τελειώνει η παράσταση όλοι θέλουν κι άλλο! Να προσθέσω πως παίζουμε με πολύ χαμηλό εισιτήριο, δέκα ευρώ με μπύρα ή κρασί.
Ποιοι άλλοι είναι μαζί σου;
Ο Βαγγέλης Μαχαίρας στην κιθάρα και το μπουζούκι, ο Χρήστος Αλεξάκης στις ενορχηστρώσεις, στα keyboards και τον προγραμματισμό και φέτος έχω τον Ανδρέα Σίκκη στα κρουστά.
Είδαμε στιγμιότυπα από τη φωτογράφιση για τη νέα σου αφίσα, πριν ξεκινήσεις τις εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου. Τι προσπαθήσατε να αποτυπώσετε;
Έχουν βγει δύο φωτογραφίες απ’ αυτή τη φωτογράφηση, η μία είναι πιο κλασικού τύπου και η άλλη πιο pop - disco. Ήθελα να δείξω σε αυτόν που θα δει και τις δύο φωτογραφίες ότι υπάρχει μεγάλο εύρος σε αυτό που θα ακούσει, όπως συμβαίνει πάντα με τις παραστάσεις μου δηλαδή, απλά τώρα είχαμε να κάνουμε με συγκεκριμένα κομμάτια κι έχει πέσει και τρομερή μελέτη πάνω σ’ αυτά! Πότε γράφτηκαν, από ποιόν, αν ανήκουν στη συγκεκριμένη δεκαετία κτλ.
Πρόσφατα ακούσαμε το τραγούδι «Μονάχη ταξιδεύω στη σιωπή» που αποτελεί, πλέον, το επίσημο τραγούδι του συλλόγου καρκινοπαθών. Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά;
Επικοινώνησε μαζί μου μέσω της σελίδας μου στο facebook ο Κωνσταντής Χανιώτης που έγραψε τους στίχους σε μουσική Ανδρέα Λάμπρου, μου είπε πως που είναι κι αυτός στο Σύλλογο Καρκινοπαθών, Εθελοντών, Φίλων και Ιατρών Ελλάδος (Κ.Ε.Φ.Ι.) και ήθελε να τους κάνει ένα δώρο. Να φτιαχτεί ένα κομμάτι, ώστε να μπορέσει να ακουστεί περισσότερο ο σύλλογος και το έργο που επιτελεί, που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ιδίως τη σημερινή εποχή που η κατάσταση είναι τραγική, ιδίως για τους ανθρώπους που πραγματικά υποφέρουν. Άκουσα το κομμάτι σε μια demo μορφή, μου άρεσε πάρα πολύ και τους είπα με μεγάλη μου χαρά θα το τραγουδήσω. Στην πορεία επικοινώνησε ξανά μαζί μου ρωτώντας αν θέλω να αναλάβω και το programming, την ενορχήστρωση κι αυτά και τελικά έγινε κάτι εντελώς δικό μου. Έχω παίξει κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα κτλ, το ανεβάσαμε στο youtube, πήγε πάρα πολύ καλά ειδικά από δύο συγκεκριμένα κανάλια, δηλαδή μέσα σε ενάμιση μήνα είχε φτάσει 40000 θεάσεις το ένα και 37000 το άλλο. Αλλά τότε έπεσε ξαφνικά κι απ’ τα δύο κανάλια. Απευθυνθήκαμε στο Youtube να μάθουμε για πιο λόγο συνέβη αυτό, εφ’ όσον πνευματικά δικαιώματα δεν προσβάλλονται, από την άποψη ότι το ανέβασε ο ίδιος ο συνθέτης, ο Ανδρέας Λάμπρου κι εκτός αυτού, δεν το εμπορευτήκαμε το κομμάτι για να πεις ότι θίγονται τα δικαιώματα κάποιας δισκογραφικής εταιρείας. Εγώ είμαι στη Sony, αλλά είχαν ενημερωθεί για το κομμάτι αυτό, το ανεβάσαμε απλά για φιλανθρωπικό σκοπό, χωρίς να έχουμε κάποιο κέρδος. Ούτε κι αυτοί βέβαια μας έκαναν κάποια πρόταση, τέλος πάντων δεν υπήρξε κανένα θέμα. Μας απάντησαν απ’ το Youtube ότι έγινε καταγγελία. Κάποιον προσέβαλε, προφανώς λόγω του περιεχομένου του. Τώρα, ποιος μπορεί να προσεβλήθη επειδή γράψαμε ένα τραγούδι αφιερωμένο σ’ ένα σύλλογο που βοηθά καρκινοπαθείς, δε ξέρω, δεν έχω καταλάβει. Κι αν στεναχωρήθηκα, ήταν γιατί η μόνη επιβράβευση αυτής της κίνησης, ήταν ότι το είδαν πολλοί άνθρωποι!
Γενικά είσαι ευαισθητοποιημένη με τα κοινωνικά θέματα;
Πάρα πολύ! Θα μπορούσα και πολύ περισσότερο. Δεν είμαστε μόνοι μας στη γη. Δε μου αρέσει να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου, ούτε να βλέπω άλλους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους σα μια μονάδα, σαν να περιστρέφεται όλος ο κόσμος γύρω απ’ αυτούς και τους οικείους τους. Είμαστε μέλη ενός μεγάλου κοινωνικού συνόλου, όπου ο ένας εξαρτάται απ’ τον άλλον. Μπορεί όχι άμεσα, αλλά υπάρχει άμεση εξάρτηση, γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, ιδρύθηκαν οι κοινωνίες, διαφορετικά θα ζούσαμε στα βουνά, καθένας μόνος του.
Τι δε σου αρέσει;
Δε μου αρέσει η αγένεια. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να με εξοργίσει.
Θεωρείς ότι είναι μέρος του ρόλου του καλλιτέχνη να ασχολείται με τα κοινά;
Προσωπικά πιστεύω και εισπράττω ότι είναι και ευθύνη μου! Υποχρέωσή μου να είμαι σαν άνθρωπος όσο δυνατόν καλύτερη και να δίνω αυτό το παράδειγμα
Έχεις μια ιδιαίτερη επικοινωνία μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, η οποία είναι προσωπική, απευθύνεσαι στο κοινό σου η ίδια. Φαντάζομαι πως παραδειγματίζεται κόσμος από σένα.
Σε κάποιους ενδέχεται να αρέσει η διαπίστωση πως υπάρχει και κάποιος άλλος που σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτονται εκείνοι… Αν αποτελώ πρότυπο για κάποιους ανθρώπους, αυτό με χαροποιεί…
Δε σε αγχώνει;
Όχι, δε με αγχώνει γιατί δεν προσπαθώ να κάνω κάτι έξω από μένα, ούτε να δείξω κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαι.
Τι αποκομίζεις απ’ αυτή σου την επικοινωνία με το κοινό σου;
Είναι πάρα πολύ σημαντική αυτή η επικοινωνία έχω να σου πω. Εγώ ήμουν τυχερή, πρόλαβα και το πενθήμερο. Τώρα που σιγά σιγά κόβονται οι μέρες, είναι σημαντικό να έχεις επικοινωνία. Αν θέλεις να γράφεις τραγούδια, όπως εγώ, πρέπει να έχεις επαφή με τον κόσμο, να βλέπεις τι τον απασχολεί, τι σκέφτεται, με ποιον τρόπο δουλεύει το μυαλό. Χαίρομαι όταν συναντώ ανθρώπους, έστω και διαδικτυακά, που ταυτίζονται με αυτά που λέω. Γιατί έτσι δε νιώθω μοναξιά. Το σύστημα του κόσμου συνολικά, βάζει τους ανθρώπους σε καλούπια και τους οδηγεί να ζουν μια ζωή που δεν είναι στην πραγματικότητα η δική τους, είναι η ζωή κάποιου άλλου. Δεν ήθελα ποτέ να μπω σε τέτοιου είδους καλούπια. Σαφώς υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που ποτέ δε θέλησαν να μπουν σε καλούπια, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Με το να επικοινωνώ, λοιπόν, με τον κόσμο ο άλλος νιώθει την «ασφάλεια» να μοιραστεί πράγματα, που ενδεχομένως να μη μπορεί να μοιραστεί με κάποιον που βρίσκεται δίπλα του… Και παίρνει το έναυσμα να σκεφτεί πως δεν πρέπει να νιώθει μοναξιά, αφού υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται όπως αυτός… Πολλές φορές τυχαίνει να μου στείλουν μήνυμα και να μου ζητούν συμβουλές για προσωπικά τους θέματα και χαίρομαι πολύ να απαντώ.
Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί στην επικοινωνία αυτή;
Υπάρχει κάτι που μου είναι σχετικά δύσκολο. Όταν μου στέλνουν τραγούδια ν’ ακούσω, ή στίχους, έρχομαι στη δύσκολη θέση όχι να πω ότι, ξέρεις κάτι, δε μου αρέσει. Έρχομαι στη δύσκολη θέση να ρωτήσω, ας πούμε, γιατί το κάνεις αυτό… Απ’ την άποψη ότι εγώ δεν είμαι καλλιτέχνης με πάρα πολλά χρόνια πίσω μου, κοντεύω μόλις τα 9 χρόνια, οπότε δε μπορώ να βοηθήσω, όπως μπορεί να θεωρεί κάποιος. Επίσης, έχω κάνει γνωστό άπειρες φορές μέσα από τη σελίδα μου, ότι θέλω να τραγουδάω δικά μου τραγούδια, δικές μου μουσικές. Οπότε δε μπαίνω στη διαδικασία να τραγουδήσω μουσική άλλου. Και τέλος, σιχαίνομαι να μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω τον οποιοδήποτε, σε οτιδήποτε κάνει. Οπότε, φαντάσου να με βάζει κάποιος στη διαδικασία να του κρίνω ένα κομμάτι της ψυχής του. Είναι πάρα πολύ δυσάρεστο για μένα.
Έχεις διαγράψει μια όμορφη και κυρίως σταθερή πορεία αυτά τα χρόνια από το ξεκίνημά σου ως σήμερα, σε αντίθεση με άλλα παιδιά που ξεκίνησαν από τα τηλεοπτικά προγράμματα και αυτό θεωρώ πως αποδεικνύει το ταλέντο σου σε αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις. Πέραν του ταλέντου, όμως, βρίσκεις πως έπαιξε και κάτι άλλο ρόλο;
Για να σου είμαι απολύτως ειλικρινής, με το χέρι στην καρδιά, το ταλέντο είναι το ελάχιστο που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, όπου κι αν θέλει να απευθυνθεί. Είτε είναι ζωγράφος, είτε είναι ηθοποιός, είτε μουσικός, είτε οτιδήποτε. Όταν ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα στα 7 μου, μέχρι και την κατωτέρα ας πούμε, πήγαινα στο μάθημα, κάναμε τις ασκήσεις με το δάσκαλό μου, και μετά μέχρι την επόμενη εβδομάδα δε διάβαζα ποτέ. Μισή ώρα πριν πάω στο μάθημα άνοιγα τις ασκήσεις μου. Χρειάστηκε να αλλάξω τρεις δασκάλους - και μ’ αυτό με «κέρδισε» ο τελευταίος - για να καταλάβω ότι δεν αρκεί να μπορείς να παίξεις κατ’ ευθείαν, επειδή έχεις καλό αυτί. Δεν αρκεί αυτό για καλό αποτέλεσμα, γιατί δεν είναι ώριμο το αποτέλεσμα. Όταν παίξεις κάτι 15 φορές, ποτέ δε θα είναι το ίδιο, τη δέκατη πέμπτη θα είναι εξαιρετικό, θα αγγίζει την τελειότητα, και πάντοτε θα κυνηγάς την τελειότητα, ακόμα κι αν δεν την καταφέρεις ποτέ. Σημασία έχει να αγωνίζεσαι για το τέλειο κι ας μην το καταφέρεις, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι σαφώς καλύτερο απ’ το να μην έχεις αγωνιστεί καθόλου. Αυτό είναι για μένα το σημαντικό, το ταλέντο δε μετράει. Σε βοηθάει στο να γίνεσαι καλύτερος, αλλά ο αγώνας, η δουλειά δηλαδή, είναι πολύ σημαντικότερη απ’ το ταλέντο. Κι αν δεν αγωνιστείς και δε δουλέψεις πολύ, και να έχεις ταλέντο θα πάει στράφι. Πρέπει να το εκμεταλλευτείς το ταλέντο και να το εξελίξεις. Άρα, η πολλή δουλειά θα έλεγα πως έπαιξε σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη της πορείας μου.
Τι έχεις εισπράξει σαν άνθρωπος, από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σου και την πορεία σου στο χώρο;
Αυτό που έχω εισπράξει απ’ όλες τις συνεργασίες μου, είναι πως αυτό που μετράει τελικά είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Κι ένα άλλο πράγμα που έχω καταλάβει είναι ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η πορεία ενός καλλιτέχνη, το πόσο αγαπητός μπορεί να γίνει στο κοινό του, ούτε αυτό είναι τυχαίο. Δεν έτυχε και κάποιος πέτυχε! Πέτυχε γιατί το πάλεψε. Για κάποιον που δεν πέτυχε το ίδιο, δε φταίει απαραίτητα το σύστημα ή η παλιοκοινωνία. Πρέπει να έχεις βάλει κι εσύ το χέρι σου, πρέπει δηλαδή να το έχεις παρατήσει. Το σύστημα του κόσμου υπάρχει παντού, σε όλες τις δουλειές. Αυτό που λέμε σύστημα, είναι η νοοτροπία. Εσύ πρέπει να πεις «εγώ δε μπορώ να μπω σ’ αυτό το σύστημα, έχω να κάνω μια επιλογή, θα παλέψω ή δε θα παλέψω;». Διαλέγεις και παίρνεις. Αν παλέψεις και πας έτσι όπως θέλεις εσύ να πας, μπορεί να σου πάρει λίγο χρόνο παραπάνω. Αλλά για μένα, η επιτυχία ενός καλλιτέχνη φαίνεται στα χρόνια κι αυτός ήταν πάντοτε ο μεγαλύτερός μου στόχος, ταυτόχρονα με την επικοινωνία μου με τον κόσμο στο Live. Μπορεί κάποιος να με γνωρίζει ονομαστικά και να μη με έχει ακούσει ποτέ ζωντανά. Θέλω έστω και μια φορά να έρθει να με δει, γιατί πιστεύω πως θα τον κερδίσω. Κάθε φορά που κάνω ή συμμετέχω σε μια παράσταση ο στόχος μου είναι να κερδίσω έστω και έναν.
Πρότυπα ή επιρροές έχεις;
Ερμηνευτικά δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο. Πάντοτε ερωτευόμουν τα τραγούδια που έλεγε κάποιος. Μουσικά έχω πάρα πολλά. Πάρα πολλή ξένη, ροκ μουσική. Ορχηστρική μουσική, επίσης. Μάνο Χατζιδάκι πολύ, κλασική μουσική, προκλασική μουσική. Και δηλώνω θαυμάστρια του Ορφέα Περίδη, μου αρέσει πάρα πολύ, τον λατρεύω. Αυτά.
Περιμένουμε κάτι νέο από σένα δισκογραφικά;
Κάτι ετοιμάζω, έχω ήδη τραγούδια, αλλά δε ξέρω αν θα μπορέσω να τα βγάλω όλα μαζί. Φαντάζομαι θα παιχτεί κάποιο κομμάτι στο ραδιόφωνο, μπορεί και σε ένα μήνα, και στην πορεία θα ετοιμαστούν και τ’ άλλα. Έχω υλικό, όμως, και όσοι το έχουν ακούσει μέχρι στιγμής, που ήταν και δύσκολοι ακροατές, που έχουν πει πως είναι ακόμα πιο ώριμο σε σχέση με την τελευταία δουλειά.
Κεντρική φωτογραφία: Θωμάς Αρσένης
