Ο Περικλής Κουρκουμέλης είναι ένας νέος δημιουργός, ο οποίος, λίγες μέρες πριν, κυκλοφόρησε από το Ogdoo Music Group το cd με τίτλο «Τα όνειρα στον κήπο».
Με αφορμή το γεγονός αυτό, υπήρξε επικοινωνία μαζί του, προκειμένου να μιλήσει για την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, αλλά και για διάφορα άλλα θέματα.
Μέσω των απαντήσεών του, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος πως ο Περικλής Κουρκουμέλης είναι ένας καλλιτέχνης με καυστικό χιούμορ, ανάλογο των στίχων που ο ίδιος γράφει, γεγονός που, σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα μουσικά χαρακτηριστικά του, του δίνουν όλα τα φόντα για μια πολύ καλή συνέχεια στον χώρο του τραγουδιού.
Αξίζει να αναφερθεί ότι στο συγκεκριμένο cd συμμετέχουν δύο ακόμα καλλιτέχνες, ο Δώρος Δημοσθένους και η Χριστίνα Άρτεμις Παππά με τρία υπέροχα τραγούδια.
Ο τίτλος της ολοκαίνουριας δισκογραφικής σου δουλειάς είναι «Τα όνειρα στον κήπο». Σε τι διαφέρουν τα συγκεκριμένα όνειρα από τα υπόλοιπα; Έχουν άλλη νοοτροπία, ιδέα ή αίσθηση;
Ο τίτλος προκύπτει από το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ «Τα όνειρα στον κήπο», οπότε από τους στίχους του μπορούμε να αλιεύσουμε μια απάντηση. Μια στροφή του τραγουδιού αναφέρει «Όλα τα όνειρα στον κήπο τα έθαψες και τα θωρείς, σκαλίζεις, σκάβεις με μανία μήπως με κάποιο αναστηθείς». Δεν αναφέρομαι σε όλα τα όνειρα, αλλά αυτά που είχαμε και εγκαταλείψαμε με το πέρασμα του χρόνου, μερικά πιο αγαπημένα που τα θάψαμε στον κήπο μας και καθώς τον ποτίζουμε ελπίζουμε μήπως κάποιο από αυτά ανθίσει.
Ακούγοντας τα τραγούδια σου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι δίνεις στο swing και στη jazz μία άλλη μορφή, κυρίως λόγω των στίχων που είναι τόσο περιγραφικοί και ευφάνταστοι. Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα μπορέσει να σιγοτραγουδήσει τα τραγούδια αυτά;
Θα ήταν πολύ δύσκολο μουσικά να δώσω στην jazz άλλη μορφή, σίγουρα αρμονικά, ρυθμικά ή μελωδικά δεν υπάρχει κάποια πρωτοτυπία, δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση άλλωστε. Όταν έγραφα την μουσική και τους στίχους για την πιο swing και latin πλευρά του άλμπουμ, ήθελα να αναφερθώ σε κάποια θέματα που με απασχολούν και να τα αποδώσω με λίγο πιο ανάλαφρο τρόπο μέσα από φανταστικές ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και προσπαθώντας, ίσως, σε ορισμένα σημεία να έχουν λίγο χιούμορ. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να σιγοτραγουδήσει τα τραγούδια ο κόσμος, σίγουρα, όμως, αν τα ακούσει και του αρέσουν, θα μπορέσει σε κάποιο live να τα φωνάζει τραγουδώντας τα. Είναι μεγάλες οι εντάσεις συνήθως στα live, οπότε δεν θα ακούγονται οι φωνές, το πολύ - πολύ να ενοχλούν τους διπλανούς τους!
Ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψες γι’ αυτόν τον δίσκο; Ήταν η αφορμή για να συνεχίσεις με τα υπόλοιπα;
Πραγματικά δεν θυμάμαι, δεν είμαι καλός στο να κρατάω σημειώσεις, ειδικά όταν γράφω τραγούδια. Έγραφα από μικρός οπότε, κάποια στιγμή είπα να πάρω το θάρρος να τα εκδώσω. Κάποια είναι λίγο πιο παλιά, κάποια είναι λίγο πιο πρόσφατα, τα ανέσυρα από το τετράδιο μου και τα έβαλα στο δίσκο.
Στο δίσκο σου έχεις δύο συμμετοχές (Δώρος Δημοσθένους και Χριστίνα Άρτεμις Παππά). Πώς προέκυψαν αυτές;
Τον Δώρο τον ήξερα σαν όνομα μόνο. Αργότερα έτυχε να γνωριστούμε από κοντά σε ένα live που έπαιζα πιάνο. Έψαχνα τότε να βρω ερμηνευτές για κάποια από τα τραγούδια που δεν ήθελα να πω εγώ, γιατί αισθανόμουν ότι θα τα αδικούσα, δεν μου ταίριαζαν στη φωνή. Του ανάφερα ότι γράφω και ότι έχω κάποια που θα ήταν ιδανικά κατά τη γνώμη μου για τη φωνή του. Ήθελα κάποια στιγμή να τα ακούσει, τον έπεισα να βρεθούμε, τα άκουσε, του άρεσαν, ξαναγνωριστήκαμε, συζητήσαμε και κάπως έτσι συνεργαστήκαμε. Με τη Χριστίνα ήρθαμε σε επαφή από δική μου παρότρυνση μέσω ενός κοινού φίλου ντράμερ. Ήξερα τη δουλειά της από τους C.S.I. και την είχα σε μεγάλη εκτίμηση, τόσο σαν ερμηνεύτρια, όσο και σαν συνθέτρια. Της έστειλα να ακούσει τα τραγούδια σε μορφή demo και της άρεσαν, οπότε βρεθήκαμε από κοντά να βρούμε τους τόνους κτλ. Πρέπει να τονίσω ότι είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτές τις δύο συνεργασίες. Τα τραγούδια που λένε ο Δώρος και η Χριστίνα νομίζω ότι έχουν ταιριάξει ιδανικά με τις ερμηνείες τους.
Αν σου ζητούσαν να γράψεις ένα τραγούδι για μία ταινία με θέμα την καθημερινή ζωή της εποχής μας, σε τι ρυθμό θα ήταν και τι είδους στίχος θα μπορούσε να την περιγράψει;
Δύσκολη ερώτηση, γιατί πρέπει να φανταστώ την ταινία, αλλά και τον χώρο που εκτυλίσσεται. Διαφορετική μουσική θα έγραφα εάν ήταν γυρισμένη στην Ελλάδα και διαφορετική για κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης ή του κόσμου. Εάν ήταν στην Ελλάδα του σήμερα και συγκεκριμένα στην Αθήνα όπως τη ζω, νομίζω ότι ήδη το έχω γράψει, είναι οι «Παππούδες». Οι «Παππούδες» περιγράφουν μια χώρα που δυστυχώς γερνάει. Το βιώνω καθημερινά, συνέχεια φίλοι μου, νεαροί σε ηλικία, αποφασίζουν να φύγουν για κάπου καλύτερα και όπως μου λένε, χαρακτηριστικά στην Ευρώπη, είναι παντού καλύτερα απ’ ότι εδώ. Δυστυχώς με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας το soundtrack για την Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνο χαρούμενο.
Φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε κάποιο διαφορετικό μουσικό ύφος; Για παράδειγμα, θα ήθελες να ερμηνεύσεις πιο ροκ κομμάτια;
Σε πάρα πολλά μουσικά είδη φαντάζομαι τον εαυτό μου, απλώς η φωνή μου με περιορίζει σε λίγα. Θα ήθελα για παράδειγμα να ερμηνεύσω στη σκάλα του Μιλάνου το «This is a man’s world» από την εκτέλεση James Brown - Luciano Pavarotti. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη ποιος από τους δύο θα ήθελα να είμαι, μου αρέσουν και οι δύο. Ή να τραγουδάω παραδοσιακή κέλτικη μουσική με τη φωνή του Benjamin Clementine και ενορχηστρώσεις των Radiohead. Στα δικά μας πιο εγχώρια μουσικά ακούσματα, θα ήθελα να λέω Τρύπες αλλά με ενορχηστρώσεις του Gil Evans και τη φωνή του Tom Waits. Μπορώ να συνεχίσω αλλά δεν θέλω να σε κουράσω…
Πόσο σε έχει βοηθήσει στην καριέρα σου το γεγονός ότι οι σπουδές σου -εκτός των μουσικών- αφορούν στον εκπαιδευτικό τομέα; Θα μπορούσες να διδάξεις μόνιμα σε σχολείο;
Πραγματικά αγγίζεις ευαίσθητες χορδές όταν μιλάμε για την παιδεία. Στην Ελλάδα είναι τόσο ταλαιπωρημένο αυτό το ζήτημα. Είναι αυτό που λέει ο Φοίβος Δεληβοριάς στο τραγούδι του «Λέξεις». «Αύριο στις δέκα μεταρρύθμιση της Παιδείας, αυτό το παίζουν κάθε χρόνο, θα κοιμηθώ…» και δυστυχώς, κοινότυπα θα πω ότι όλα αρχίζουν από εκεί εάν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε κάτι. Σε σχολείο δεν έχω εμπειρία παρά μόνο ως μαθητής, αλλά γνωρίζω την κατάσταση. Στον δικό μου τομέα των θετικών επιστημών αυτό που γίνεται συνήθως είναι να μαθαίνουν τα παιδιά ως επί το πλείστον μεθοδολογία επίλυσης ασκήσεων και δεν λύνουν μόνα τους σχεδόν κανένα πρόβλημα. Μεγάλη ύλη, φορτωμένα προγράμματα, εξουθενωτικό ωράριο, ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, ανθρώπινο δυναμικό, έλλειψη φαντασίας, αγκυλώσεις του παρελθόντος κτλ. Ο μόνος λόγος που θα ήθελα να διδάξω σε αυτό το σχολείο είναι τα παιδιά. Σε γενικές γραμμές, όμως, δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα, αλλά θαυμάζω μερικούς από τους ανθρώπους που το κάνουν και που υπερνικώντας τις δυσκολίες αυτές, πολλές φορές πετυχαίνουν καταπληκτικά πράγματα. Όσον αφορά στο πρώτο σκέλος της ερώτησης, θα προτιμούσα να πούμε τη λέξη πορεία αντί για καριέρα. Μου φαίνεται λίγο βαριά λέξη η καριέρα και μου θυμίζει άμαξα. Να σας πω την αλήθεια, οι σπουδές μου πέραν των μουσικών, έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη φυσική, από παιδαγωγικά και εκπαίδευση είμαι σκράπας. Η φυσική με βοήθησε να μπορώ να έχω έναν ορθολογιστικό τρόπο σκέψης που προσπαθώ πολλές φορές να προσπεράσω, κάνοντας ότι δεν τον βλέπω όταν γράφω τραγούδια. Επίσης με βοήθησε στο να λύσω πολλούς προβληματισμούς που είχα μικρός, αλλά να δημιουργήσω και άλλους τόσους. Αυτό είναι και το ωραίο με τη φυσική, δεν τελειώνει ποτέ και συνεχώς έχεις με κάτι νέο να ασχοληθείς.
Επιστρέφοντας στα καλλιτεχνικά, πού μπορούμε να σε βρούμε αυτό το διάστημα για να απολαύσουμε τα καινούρια σου τραγούδια;
Αυτό το διάστημα θα με βρείτε σπίτι μου, συνήθως τα απογεύματα μετά τις πέντε τραγουδάω, οπότε αν τη στήσετε κάτω από το παράθυρο του μπάνιου που είναι πάντα ανοιχτό, θα τα ακούσετε πεντακάθαρα. Αν χτυπήσετε το κουδούνι θα σας ανοίξω να τα πούμε και από κοντά. Έχω πάντα καφέ, δεν έχω ζάχαρη. Παίζω σχεδόν όλα τα τραγούδια, αλλά μόνο με πιάνο, χωρίς την ορχήστρα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την περίοδο δεν έχω κλείσει κάποιο live, γιατί ετοιμάζω μια παράσταση που δεν θα σας αποκαλύψω ακόμη περί τίνος πρόκειται και γράφω νέα τραγούδια. Από το νέο έτος, όμως, σίγουρα επιφυλασσόμαστε.
Κλείνοντας τη συνέντευξη, θα ήθελα να ξεχωρίσεις έναν στίχο από τα κομμάτια σου που να υποδηλώνει τα συναισθήματα που έχεις αυτή τη στιγμή…
Αυτή τη στιγμή είναι περίπου δέκα το βράδυ και είμαι σπίτι, μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή πληκτρολογώντας τις απαντήσεις, αλλά αυτά τα λόγια που γράφω τώρα είναι τα τελευταία και μετά δεν έχω κάτι άλλο να κάνω, οπότε ο στίχος που θα περιέγραφε τα συναισθήματά μου τώρα είναι «Μ’ ένα κάμπριο να τρέχουμε στους δρόμους, της ζωής φυγάδες και αλήτες, δεν θα υπακούμε πια σε νόμους και τα θύματα θα γίνουν θύτες».
Με αφορμή το γεγονός αυτό, υπήρξε επικοινωνία μαζί του, προκειμένου να μιλήσει για την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, αλλά και για διάφορα άλλα θέματα.
Μέσω των απαντήσεών του, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος πως ο Περικλής Κουρκουμέλης είναι ένας καλλιτέχνης με καυστικό χιούμορ, ανάλογο των στίχων που ο ίδιος γράφει, γεγονός που, σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα μουσικά χαρακτηριστικά του, του δίνουν όλα τα φόντα για μια πολύ καλή συνέχεια στον χώρο του τραγουδιού.
Αξίζει να αναφερθεί ότι στο συγκεκριμένο cd συμμετέχουν δύο ακόμα καλλιτέχνες, ο Δώρος Δημοσθένους και η Χριστίνα Άρτεμις Παππά με τρία υπέροχα τραγούδια.
Ο τίτλος της ολοκαίνουριας δισκογραφικής σου δουλειάς είναι «Τα όνειρα στον κήπο». Σε τι διαφέρουν τα συγκεκριμένα όνειρα από τα υπόλοιπα; Έχουν άλλη νοοτροπία, ιδέα ή αίσθηση;
Ο τίτλος προκύπτει από το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ «Τα όνειρα στον κήπο», οπότε από τους στίχους του μπορούμε να αλιεύσουμε μια απάντηση. Μια στροφή του τραγουδιού αναφέρει «Όλα τα όνειρα στον κήπο τα έθαψες και τα θωρείς, σκαλίζεις, σκάβεις με μανία μήπως με κάποιο αναστηθείς». Δεν αναφέρομαι σε όλα τα όνειρα, αλλά αυτά που είχαμε και εγκαταλείψαμε με το πέρασμα του χρόνου, μερικά πιο αγαπημένα που τα θάψαμε στον κήπο μας και καθώς τον ποτίζουμε ελπίζουμε μήπως κάποιο από αυτά ανθίσει.
Ακούγοντας τα τραγούδια σου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι δίνεις στο swing και στη jazz μία άλλη μορφή, κυρίως λόγω των στίχων που είναι τόσο περιγραφικοί και ευφάνταστοι. Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα μπορέσει να σιγοτραγουδήσει τα τραγούδια αυτά;
Θα ήταν πολύ δύσκολο μουσικά να δώσω στην jazz άλλη μορφή, σίγουρα αρμονικά, ρυθμικά ή μελωδικά δεν υπάρχει κάποια πρωτοτυπία, δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση άλλωστε. Όταν έγραφα την μουσική και τους στίχους για την πιο swing και latin πλευρά του άλμπουμ, ήθελα να αναφερθώ σε κάποια θέματα που με απασχολούν και να τα αποδώσω με λίγο πιο ανάλαφρο τρόπο μέσα από φανταστικές ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και προσπαθώντας, ίσως, σε ορισμένα σημεία να έχουν λίγο χιούμορ. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να σιγοτραγουδήσει τα τραγούδια ο κόσμος, σίγουρα, όμως, αν τα ακούσει και του αρέσουν, θα μπορέσει σε κάποιο live να τα φωνάζει τραγουδώντας τα. Είναι μεγάλες οι εντάσεις συνήθως στα live, οπότε δεν θα ακούγονται οι φωνές, το πολύ - πολύ να ενοχλούν τους διπλανούς τους!
Ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψες γι’ αυτόν τον δίσκο; Ήταν η αφορμή για να συνεχίσεις με τα υπόλοιπα;
Πραγματικά δεν θυμάμαι, δεν είμαι καλός στο να κρατάω σημειώσεις, ειδικά όταν γράφω τραγούδια. Έγραφα από μικρός οπότε, κάποια στιγμή είπα να πάρω το θάρρος να τα εκδώσω. Κάποια είναι λίγο πιο παλιά, κάποια είναι λίγο πιο πρόσφατα, τα ανέσυρα από το τετράδιο μου και τα έβαλα στο δίσκο.
Στο δίσκο σου έχεις δύο συμμετοχές (Δώρος Δημοσθένους και Χριστίνα Άρτεμις Παππά). Πώς προέκυψαν αυτές;
Τον Δώρο τον ήξερα σαν όνομα μόνο. Αργότερα έτυχε να γνωριστούμε από κοντά σε ένα live που έπαιζα πιάνο. Έψαχνα τότε να βρω ερμηνευτές για κάποια από τα τραγούδια που δεν ήθελα να πω εγώ, γιατί αισθανόμουν ότι θα τα αδικούσα, δεν μου ταίριαζαν στη φωνή. Του ανάφερα ότι γράφω και ότι έχω κάποια που θα ήταν ιδανικά κατά τη γνώμη μου για τη φωνή του. Ήθελα κάποια στιγμή να τα ακούσει, τον έπεισα να βρεθούμε, τα άκουσε, του άρεσαν, ξαναγνωριστήκαμε, συζητήσαμε και κάπως έτσι συνεργαστήκαμε. Με τη Χριστίνα ήρθαμε σε επαφή από δική μου παρότρυνση μέσω ενός κοινού φίλου ντράμερ. Ήξερα τη δουλειά της από τους C.S.I. και την είχα σε μεγάλη εκτίμηση, τόσο σαν ερμηνεύτρια, όσο και σαν συνθέτρια. Της έστειλα να ακούσει τα τραγούδια σε μορφή demo και της άρεσαν, οπότε βρεθήκαμε από κοντά να βρούμε τους τόνους κτλ. Πρέπει να τονίσω ότι είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτές τις δύο συνεργασίες. Τα τραγούδια που λένε ο Δώρος και η Χριστίνα νομίζω ότι έχουν ταιριάξει ιδανικά με τις ερμηνείες τους.
Αν σου ζητούσαν να γράψεις ένα τραγούδι για μία ταινία με θέμα την καθημερινή ζωή της εποχής μας, σε τι ρυθμό θα ήταν και τι είδους στίχος θα μπορούσε να την περιγράψει;
Δύσκολη ερώτηση, γιατί πρέπει να φανταστώ την ταινία, αλλά και τον χώρο που εκτυλίσσεται. Διαφορετική μουσική θα έγραφα εάν ήταν γυρισμένη στην Ελλάδα και διαφορετική για κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης ή του κόσμου. Εάν ήταν στην Ελλάδα του σήμερα και συγκεκριμένα στην Αθήνα όπως τη ζω, νομίζω ότι ήδη το έχω γράψει, είναι οι «Παππούδες». Οι «Παππούδες» περιγράφουν μια χώρα που δυστυχώς γερνάει. Το βιώνω καθημερινά, συνέχεια φίλοι μου, νεαροί σε ηλικία, αποφασίζουν να φύγουν για κάπου καλύτερα και όπως μου λένε, χαρακτηριστικά στην Ευρώπη, είναι παντού καλύτερα απ’ ότι εδώ. Δυστυχώς με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας το soundtrack για την Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνο χαρούμενο.
Φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε κάποιο διαφορετικό μουσικό ύφος; Για παράδειγμα, θα ήθελες να ερμηνεύσεις πιο ροκ κομμάτια;
Σε πάρα πολλά μουσικά είδη φαντάζομαι τον εαυτό μου, απλώς η φωνή μου με περιορίζει σε λίγα. Θα ήθελα για παράδειγμα να ερμηνεύσω στη σκάλα του Μιλάνου το «This is a man’s world» από την εκτέλεση James Brown - Luciano Pavarotti. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη ποιος από τους δύο θα ήθελα να είμαι, μου αρέσουν και οι δύο. Ή να τραγουδάω παραδοσιακή κέλτικη μουσική με τη φωνή του Benjamin Clementine και ενορχηστρώσεις των Radiohead. Στα δικά μας πιο εγχώρια μουσικά ακούσματα, θα ήθελα να λέω Τρύπες αλλά με ενορχηστρώσεις του Gil Evans και τη φωνή του Tom Waits. Μπορώ να συνεχίσω αλλά δεν θέλω να σε κουράσω…
Πόσο σε έχει βοηθήσει στην καριέρα σου το γεγονός ότι οι σπουδές σου -εκτός των μουσικών- αφορούν στον εκπαιδευτικό τομέα; Θα μπορούσες να διδάξεις μόνιμα σε σχολείο;
Πραγματικά αγγίζεις ευαίσθητες χορδές όταν μιλάμε για την παιδεία. Στην Ελλάδα είναι τόσο ταλαιπωρημένο αυτό το ζήτημα. Είναι αυτό που λέει ο Φοίβος Δεληβοριάς στο τραγούδι του «Λέξεις». «Αύριο στις δέκα μεταρρύθμιση της Παιδείας, αυτό το παίζουν κάθε χρόνο, θα κοιμηθώ…» και δυστυχώς, κοινότυπα θα πω ότι όλα αρχίζουν από εκεί εάν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε κάτι. Σε σχολείο δεν έχω εμπειρία παρά μόνο ως μαθητής, αλλά γνωρίζω την κατάσταση. Στον δικό μου τομέα των θετικών επιστημών αυτό που γίνεται συνήθως είναι να μαθαίνουν τα παιδιά ως επί το πλείστον μεθοδολογία επίλυσης ασκήσεων και δεν λύνουν μόνα τους σχεδόν κανένα πρόβλημα. Μεγάλη ύλη, φορτωμένα προγράμματα, εξουθενωτικό ωράριο, ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, ανθρώπινο δυναμικό, έλλειψη φαντασίας, αγκυλώσεις του παρελθόντος κτλ. Ο μόνος λόγος που θα ήθελα να διδάξω σε αυτό το σχολείο είναι τα παιδιά. Σε γενικές γραμμές, όμως, δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα, αλλά θαυμάζω μερικούς από τους ανθρώπους που το κάνουν και που υπερνικώντας τις δυσκολίες αυτές, πολλές φορές πετυχαίνουν καταπληκτικά πράγματα. Όσον αφορά στο πρώτο σκέλος της ερώτησης, θα προτιμούσα να πούμε τη λέξη πορεία αντί για καριέρα. Μου φαίνεται λίγο βαριά λέξη η καριέρα και μου θυμίζει άμαξα. Να σας πω την αλήθεια, οι σπουδές μου πέραν των μουσικών, έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη φυσική, από παιδαγωγικά και εκπαίδευση είμαι σκράπας. Η φυσική με βοήθησε να μπορώ να έχω έναν ορθολογιστικό τρόπο σκέψης που προσπαθώ πολλές φορές να προσπεράσω, κάνοντας ότι δεν τον βλέπω όταν γράφω τραγούδια. Επίσης με βοήθησε στο να λύσω πολλούς προβληματισμούς που είχα μικρός, αλλά να δημιουργήσω και άλλους τόσους. Αυτό είναι και το ωραίο με τη φυσική, δεν τελειώνει ποτέ και συνεχώς έχεις με κάτι νέο να ασχοληθείς.
Επιστρέφοντας στα καλλιτεχνικά, πού μπορούμε να σε βρούμε αυτό το διάστημα για να απολαύσουμε τα καινούρια σου τραγούδια;
Αυτό το διάστημα θα με βρείτε σπίτι μου, συνήθως τα απογεύματα μετά τις πέντε τραγουδάω, οπότε αν τη στήσετε κάτω από το παράθυρο του μπάνιου που είναι πάντα ανοιχτό, θα τα ακούσετε πεντακάθαρα. Αν χτυπήσετε το κουδούνι θα σας ανοίξω να τα πούμε και από κοντά. Έχω πάντα καφέ, δεν έχω ζάχαρη. Παίζω σχεδόν όλα τα τραγούδια, αλλά μόνο με πιάνο, χωρίς την ορχήστρα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την περίοδο δεν έχω κλείσει κάποιο live, γιατί ετοιμάζω μια παράσταση που δεν θα σας αποκαλύψω ακόμη περί τίνος πρόκειται και γράφω νέα τραγούδια. Από το νέο έτος, όμως, σίγουρα επιφυλασσόμαστε.
Κλείνοντας τη συνέντευξη, θα ήθελα να ξεχωρίσεις έναν στίχο από τα κομμάτια σου που να υποδηλώνει τα συναισθήματα που έχεις αυτή τη στιγμή…
Αυτή τη στιγμή είναι περίπου δέκα το βράδυ και είμαι σπίτι, μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή πληκτρολογώντας τις απαντήσεις, αλλά αυτά τα λόγια που γράφω τώρα είναι τα τελευταία και μετά δεν έχω κάτι άλλο να κάνω, οπότε ο στίχος που θα περιέγραφε τα συναισθήματά μου τώρα είναι «Μ’ ένα κάμπριο να τρέχουμε στους δρόμους, της ζωής φυγάδες και αλήτες, δεν θα υπακούμε πια σε νόμους και τα θύματα θα γίνουν θύτες».
