Τρίτη δισκογραφική εμφάνιση του Παύλου Μπερμπερίδη, που αυτές τι μέρες παρουσιάζει τη νέα του κυκλοφορία. Με σημαντικές συνεργασίες στο βιογραφικό, τόσο στις ηχογραφήσεις, στα 2 προηγούμενα CD, όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις του, συνεχίζει συνεπής στο μονοπάτι που χάραξε με βάση το αγαπημένο του όργανο, το μπουζούκι και το ρεπερτόριο που το περιβάλλει.
Με τον Παύλο μας δένει μια μακροχρόνια φιλία και συνεργασία μέσα από παραγωγές και συνεντεύξεις. Παραμένει στον τόπο που μεγάλωσε το Αγρίνιο, εκεί ζει και εργάζεται σαν μουσικός, αλλά και δάσκαλος μπουζουκιού, χωρίς αυτό να τον εμποδίζει να δίνει το «παρών» και σε Αθηναϊκές μουσικές σκηνές, όπως θα γίνει στις 22 και 29 Νοεμβρίου, στις 1002 Νύχτες.
Παύλο τι είναι για σένα η μουσική;
Αν όχι όλη η ζωή μου, θα πω καλύτερα ότι είναι ένας τρόπος ζωής που έχω επιλέξει. Κλείνομαι καθημερινά με τις ώρες στο στούντιο και ηχογραφώ, μελετάω, δοκιμάζω και πειραματίζομαι με διάφορα μουσικά όργανα και ενορχηστρώσεις και γενικά είμαι σε διαδικασία έρευνας. Άλλες φορές θα έρθουν φίλοι να κάνουμε πρόβες και άλλες μαθητές για μοιραστώ όσα έχω ανακαλύψει μέσα στα χρόνια ασχολίας μου με το αντικείμενο.
Παρά το νεαρό τις ηλικίας σου έχεις αποκτήσει δική σου δισκογραφία και πολύ αξιόλογες συνεργασίες. Από πού αντλείς όλη αυτή τη δύναμη για δημιουργία;
Δεν τίθεται θέμα δύναμης αλλά είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που από μικρός βρήκα με τι ήθελα να ασχοληθώ. Μετά όλα ήταν πιο εύκολα. Όταν το βρεις, μετά ξεκινάει ένα όμορφο ταξίδι με βασικές αρχές τη δίψα για γνώση και τη μελέτη. Έπειτα βασικό ρόλο παίζει το ένστικτο. Πρέπει να μάθουμε να το ακούμε γιατί αυτό ποτέ δεν κάνει λάθος. Αν του γυρίσουμε την πλάτη, δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τη χαρά της δημιουργίας και θα είμαστε απλά διεκπεραιωτές μιας τεχνικής κατάρτισης.
Θεωρείς τον εαυτό σου «λαϊκό» ή «έντεχνο» καλλιτέχνη;
Πρώτα απ' όλα, δεν συμπαθώ τις ταμπέλες και τις ετικέτες, χωρίς όμως να αρνούμαι τα διαφορετικά είδη και στυλ. Καθένα έχει την ιστορία του και την παράδοσή του και δεν είναι λίγες οι αλληλεπιδράσεις τους. Το λαϊκό όμως, θεωρώ πως είναι έντεχνο από μόνο του. Έχουν βέβαια αλλοτριωθεί σήμερα οι έννοιες. Άλλα θεωρούνται σήμερα λαϊκά τραγούδια και άλλα θεωρώ εγώ. Εγώ είμαι της παλιάς σχολής. Το μπουζούκι είναι ο καλύτερος φίλος μου και προσπαθώ να σεβαστώ όλη αυτή την ιστορία που πρεσβεύει. Γράφω σε λαϊκά μοτίβα και οι στίχοι μου θέλω να είναι απλοί, λιτοί και με σαφήνεια. Η αλήθεια δε θέλει στολίδια και δικαιολογίες.
Πώς βλέπεις την ορχηστρική εκδοχή του μπουζουκιού σε ένα παγκόσμιο μουσικό περιβάλλον;
Το μπουζούκι έχει όλα τα φόντα να σταθεί παντού, σε όλες τις ορχήστρες και σε όλα τα είδη τις μουσικής. Το έχει αποδείξει και στο παρελθόν με Χιώτη, Λεμονόπουλο, Σπόρο και άλλους δεξιοτέχνες της ιστορίας. Αυτό που λείπει σήμερα πιστεύω είναι οι ηγετικές μορφές στο όργανο. Όλοι έχουμε εφησυχάσει τις ανάγκες μας στην ασφάλεια μιας ορχήστρας μόνο για το μεροκάματο, αναμοχλεύοντας τα ίδια και τα ίδια. Καινούριες ιδέες και παίχτες υπάρχουν, πείσμα δεν υπάρχει και πίστη για να στηρίξουν κάτι το καινούριο και το πρωτότυπο, αν θες.
Αυτή την περίοδο με τι ασχολείσαι; Σε ποια φάση της καριέρας σου σε βρίσκουμε;
Μόλις κυκλοφόρησε ο νέος μου δίσκος με τίτλο «Η φωνή» από την εταιρία Καθρέφτης, με δέκα πρωτότυπα τραγούδια κι ένα ορχηστρικό. Είναι μια δουλειά που έχει σμιλευτεί με πολλή λεπτομέρεια και μεράκι. Σκοπεύω να την ταξιδέψω σε διάφορους χώρους ανά την Ελλάδα. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο εμφανίζομαι στη γενέτειρά μου το Αγρίνιο, σε έναν όμορφο χώρο, στο Λυγερό, όπου περνάμε μοναδικές βραδιές και στις 22 και 29 Νοεμβρίου στις 1002 Νύχτες στην Αθήνα.
Το ομότιτλό τραγούδι «Η φωνή», τι πραγματεύεται;
Το ομότιτλο τραγούδι μιλάει για τη φωνή που ακούμε μέσα μας. Είναι η φωνή της αυτοπροστασίας, της σιγουριάς και γενικά του σταθερού βίου χωρίς ρίσκο και πάθη, αλλά τις πιο πολλές φορές δεν δίνουμε σημασία και πράττουμε ακριβώς το αντίθετο.
Βρείτε τον Παύλο Μπερμπερίδη:
Facebook | Site
Με τον Παύλο μας δένει μια μακροχρόνια φιλία και συνεργασία μέσα από παραγωγές και συνεντεύξεις. Παραμένει στον τόπο που μεγάλωσε το Αγρίνιο, εκεί ζει και εργάζεται σαν μουσικός, αλλά και δάσκαλος μπουζουκιού, χωρίς αυτό να τον εμποδίζει να δίνει το «παρών» και σε Αθηναϊκές μουσικές σκηνές, όπως θα γίνει στις 22 και 29 Νοεμβρίου, στις 1002 Νύχτες.
Παύλο τι είναι για σένα η μουσική;
Αν όχι όλη η ζωή μου, θα πω καλύτερα ότι είναι ένας τρόπος ζωής που έχω επιλέξει. Κλείνομαι καθημερινά με τις ώρες στο στούντιο και ηχογραφώ, μελετάω, δοκιμάζω και πειραματίζομαι με διάφορα μουσικά όργανα και ενορχηστρώσεις και γενικά είμαι σε διαδικασία έρευνας. Άλλες φορές θα έρθουν φίλοι να κάνουμε πρόβες και άλλες μαθητές για μοιραστώ όσα έχω ανακαλύψει μέσα στα χρόνια ασχολίας μου με το αντικείμενο.
Παρά το νεαρό τις ηλικίας σου έχεις αποκτήσει δική σου δισκογραφία και πολύ αξιόλογες συνεργασίες. Από πού αντλείς όλη αυτή τη δύναμη για δημιουργία;
Δεν τίθεται θέμα δύναμης αλλά είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που από μικρός βρήκα με τι ήθελα να ασχοληθώ. Μετά όλα ήταν πιο εύκολα. Όταν το βρεις, μετά ξεκινάει ένα όμορφο ταξίδι με βασικές αρχές τη δίψα για γνώση και τη μελέτη. Έπειτα βασικό ρόλο παίζει το ένστικτο. Πρέπει να μάθουμε να το ακούμε γιατί αυτό ποτέ δεν κάνει λάθος. Αν του γυρίσουμε την πλάτη, δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τη χαρά της δημιουργίας και θα είμαστε απλά διεκπεραιωτές μιας τεχνικής κατάρτισης.
Θεωρείς τον εαυτό σου «λαϊκό» ή «έντεχνο» καλλιτέχνη;
Πρώτα απ' όλα, δεν συμπαθώ τις ταμπέλες και τις ετικέτες, χωρίς όμως να αρνούμαι τα διαφορετικά είδη και στυλ. Καθένα έχει την ιστορία του και την παράδοσή του και δεν είναι λίγες οι αλληλεπιδράσεις τους. Το λαϊκό όμως, θεωρώ πως είναι έντεχνο από μόνο του. Έχουν βέβαια αλλοτριωθεί σήμερα οι έννοιες. Άλλα θεωρούνται σήμερα λαϊκά τραγούδια και άλλα θεωρώ εγώ. Εγώ είμαι της παλιάς σχολής. Το μπουζούκι είναι ο καλύτερος φίλος μου και προσπαθώ να σεβαστώ όλη αυτή την ιστορία που πρεσβεύει. Γράφω σε λαϊκά μοτίβα και οι στίχοι μου θέλω να είναι απλοί, λιτοί και με σαφήνεια. Η αλήθεια δε θέλει στολίδια και δικαιολογίες.
Πώς βλέπεις την ορχηστρική εκδοχή του μπουζουκιού σε ένα παγκόσμιο μουσικό περιβάλλον;
Το μπουζούκι έχει όλα τα φόντα να σταθεί παντού, σε όλες τις ορχήστρες και σε όλα τα είδη τις μουσικής. Το έχει αποδείξει και στο παρελθόν με Χιώτη, Λεμονόπουλο, Σπόρο και άλλους δεξιοτέχνες της ιστορίας. Αυτό που λείπει σήμερα πιστεύω είναι οι ηγετικές μορφές στο όργανο. Όλοι έχουμε εφησυχάσει τις ανάγκες μας στην ασφάλεια μιας ορχήστρας μόνο για το μεροκάματο, αναμοχλεύοντας τα ίδια και τα ίδια. Καινούριες ιδέες και παίχτες υπάρχουν, πείσμα δεν υπάρχει και πίστη για να στηρίξουν κάτι το καινούριο και το πρωτότυπο, αν θες.
Αυτή την περίοδο με τι ασχολείσαι; Σε ποια φάση της καριέρας σου σε βρίσκουμε;
Μόλις κυκλοφόρησε ο νέος μου δίσκος με τίτλο «Η φωνή» από την εταιρία Καθρέφτης, με δέκα πρωτότυπα τραγούδια κι ένα ορχηστρικό. Είναι μια δουλειά που έχει σμιλευτεί με πολλή λεπτομέρεια και μεράκι. Σκοπεύω να την ταξιδέψω σε διάφορους χώρους ανά την Ελλάδα. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο εμφανίζομαι στη γενέτειρά μου το Αγρίνιο, σε έναν όμορφο χώρο, στο Λυγερό, όπου περνάμε μοναδικές βραδιές και στις 22 και 29 Νοεμβρίου στις 1002 Νύχτες στην Αθήνα.
Το ομότιτλό τραγούδι «Η φωνή», τι πραγματεύεται;
Το ομότιτλο τραγούδι μιλάει για τη φωνή που ακούμε μέσα μας. Είναι η φωνή της αυτοπροστασίας, της σιγουριάς και γενικά του σταθερού βίου χωρίς ρίσκο και πάθη, αλλά τις πιο πολλές φορές δεν δίνουμε σημασία και πράττουμε ακριβώς το αντίθετο.
Βρείτε τον Παύλο Μπερμπερίδη:
Facebook | Site
