Πασχάλης Αρβανιτίδης: «Δε θα πρόδιδα την αγάπη μου για το χρήμα»

(PHOTOS) Μια κουβέντα - συνέντευξη με τον Πασχάλη Αρβανιτίδη.
Πασχάλης Αρβανιτίδης: «Δε θα πρόδιδα την αγάπη μου για το χρήμα» Φωτογραφίες: Κίκα Α. Ρόκα
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Ο Πασχάλης Αρβανιτίδης βρέθηκε για πάρα πολλά χρόνια στην πρώτη γραμμή και μέχρι τις μέρες μας δεν παύει να αποτελεί διαχρονική αξία με συναισθηματικές βάσεις, ειδικά για ανθρώπους της γενιάς μου και των προηγούμενων, που «μεγάλωσαν» με τα τραγούδια του. Με πάμπολλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, ρεκόρ πωλήσεων, πλούσια δισκογραφία στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μια επιτυχημένη συμμετοχή στη Eurovision και πολλά άλλα, κυριολεκτικά «άφησε εποχή».

Σήμερα, ο Πασχάλης Αρβανιτίδης, ακμαιότατος σωματικά, αλλά κυρίως φωνητικά και γεμάτος ενέργεια, αν και δε γράφει πια, καθώς κρίνει πως δεν έχει κάτι καινούριο να προτείνει, επιλέγει να αναμεταδίδει τις all time classic επιτυχίες του, όπως «Τρελοκόριτσο», «Το κορίτσι του Μάη», «Παραδώσου λοιπόν», «Αν μια μέρα σε χάσω», «Κατερίνα Κατερινάκι» κ.α. στις νεότερες γενιές, με ζωντανές εμφανίσεις, όπως αυτές που θα πραγματοποιηθούν στο Ρυθμός Stage τα Σάββατα 28 Μαΐου & 4 Ιουνίου.

Με 50 χρόνια πορείας στην πλάτη, ο Πασχάλης Αρβανιτίδης μιλά με ειλικρίνεια για τις σκέψεις & όλα όσα τον ρωτήσαμε σε μια κουβέντα - συνέντευξη, που πραγματοποιήθηκε από κοινού με τη φίλη & συνεργάτιδα Καλή Βανδώρου, στο RestArt Café.

Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, μου έκανε εντύπωση κάτι. Στις συναυλίες σας, τη δεκαετία του ’70 απαιτούνταν παρουσία αστυνομίας.

Ναι, είναι αλήθεια. Δεν υπήρχαν τότε σεκιουριτάδες, όπως βλέπουμε τελευταία και αναγκαστικά, για να μπει τάξη, έπρεπε να έρθει η αστυνομία. Γινόταν σκοτωμός. Σε κάποια συναυλία μου σπάσανε και το αυτοκίνητο, ενώ σε μια άλλη το σηκώσανε στα χέρια! Συνέβαιναν τέτοια περιστατικά και ήταν πρωτοφανή, γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν πιο «μαζεμένα» τα πράγματα, τα κορίτσια του σχολείου για παράδειγμα έπρεπε να πάρουν ειδική άδεια για να έρθουν και φυσικά, το «απαγορευμένο» γίνεται και πιο επιθυμητό.

Τότε ήσασταν η απάντηση στο λαϊκό τραγούδι.

Κοίταξε, λαϊκό τραγούδι, από τη δεκαετία του ’60, ήταν το βαρύ λαϊκό, Καζαντζίδης, Γαβαλάς και άλλοι και ήταν πράγματι δημοφιλή τραγούδια, δημοφιλές είδος. Θυμάμαι τα juke box είχαν τον «Τρόπο» και τη «Μαντουμπάλα». Αυτά ήταν τα σουξέ, όχι βέβαια μόνο η «Μαντουμπάλα», την αναφέρω ενδεικτικά. Ήταν μια εποχή που κερδίσαμε τη νεολαία και τη φέραμε κοντά μας μ’ αυτό το τραγούδι και τα άλλα που ακολούθησαν. Ήταν μια πραγματική μουσική επανάσταση. Φυσικά, το παράδειγμα το δικό μου ακολούθησαν κι άλλα συγκροτήματα, που ως τότε τραγουδούσαν αγγλόφωνα.
Paschalis Arvanitidis1
Εσείς ήσασταν οι πρώτοι που τραγουδήσατε ελληνικό στίχο σ’ αυτό το είδος, σωστά;

Ναι, ακριβώς. Και επιτυχημένα, φυσικά. Είχαν γίνει και παλαιότερα κάποιες προσπάθειες να γραφτούν ελληνικοί στίχοι, που όμως δεν πέτυχαν. Έτσι, καθιερώσαμε ένα είδος τραγουδιού και με τη δική μου πορεία μέχρι σήμερα. Είχα πάντα κατά νου να κάνω ωραίους & βατούς στίχους στο είδος αυτό που είναι ρυθμικό και δυτικότροπο και φυσικά ταιριαστούς με την ατμόσφαιρα που εκπέμπουν τα ίδια τα τραγούδια και το σκοπό για τον οποίο γίνονται. Δε θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ποιητικό στίχο για να κάνω ένα σεϊκάκι! Μπορούσα όμως να έχω καλό και καλόηχο στίχο. Αυτή η προσπάθειά μου μέχρι σήμερα, με ικανοποιεί απόλυτα. Δε θα έλεγα υπερήφανος, αλλά είμαι ικανοποιημένος σαν καλλιτέχνης που έβαλε έναν αυτοσκοπό: να κάνω ένα καλύτερο ποπ τραγούδι.

Αυτός, πιστεύω, είναι και ο λόγος που ακόμα ακούγονται τα τραγούδια σας και μάλιστα διασκευάζονται από νεότερους καλλιτέχνες.

Ναι! Και πρέπει να πω πως τα επόμενα είδη, όπως είναι το ελληνικό ροκ, πάτησαν πάνω στους Olympians και εξελίχθηκαν. Μετά τους Olympians ήρθαν οι Poll, που έκαναν κάποια ωραία τραγούδια και μετά, αυτοί που έκαναν μεγάλο βήμα, ήταν οι Αδερφοί Κατσιμίχα. Στη συνέχεια, άλλοι καλλιτέχνες που αξίζουν αναφορά είναι οι Πυξ Λαξ, που εξέλιξαν πάρα πολύ το είδος και άλλοι.

Ανάλογα και με την εποχή του καθένας, έτσι;

Βέβαια, οπωσδήποτε. Θέλω να πω ότι ξεκινώντας από τη δεκαετία του ’60, η προσπάθειά μας εξελίχθηκε και έδωσε αυτή τη συνέχεια. Δε ξέρω πώς θα ήταν αν δεν είχαν υπάρξει οι Olympians, αλλά κάτι άλλο.

Για ποιο λόγο διαλύθηκαν οι Olympians;

Θα πω το λόγο που φτιάχτηκαν για να σας πω και το λόγο που διαλύθηκαν. Οι Olympians έγιναν για να ικανοποιήσουμε το πάθος και την αγάπη μας για τη μουσική, μόνο γι’ αυτό. Ήμασταν σε ηλικία 17 – 18 ετών. Όταν τελειώσαμε τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις και ξανασυναντηθήκαμε το 1971, είπαμε «Τώρα τι κάνουμε, θα γίνουμε μουσικοί; Αυτό θα είναι το επάγγελμά μας; Έτσι θα στήσουμε οικογένειες;». Αποφασίσαμε πως είναι προτιμότερο καθένας να τραβήξει το δρόμο του. Η τελευταία εμφάνιση των Olympians έγινε στη Ρόδο, στο Golden Beach, το 1971. Εγώ, όμως, έχοντας ίσως κι ένα πολύπλευρο ταλέντο, καθώς ήμουν η φωνή του συγκροτήματος, αλλά και συνθέτης και στιχουργός, ήμουν πιο κοντά στη μουσική και συνέχισα την καριέρα μου.

Τα άλλα μέλη;

Ο ντράμερ (Δημήτρης Λαζαρίδης) πήγε στην Ιταλία, γύρισε πολιτικός μηχανικός και είναι σήμερα πολύ επιτυχημένος, ο κιθαρίστας (Κούλης Καλογιαννίδης) εργάστηκε στον ΟΤΕ και σήμερα είναι συνταξιούχος, ο πιανίστας (Άλκης Κακαλιάγκος) άνοιξε κατάστημα μουσικών οργάνων και παίζει κατά καιρούς σε διάφορες εκδηλώσεις και ο σαξοφωνίστας (Βαγγέλης Κουτσοτόλης) παίζει μέχρι σήμερα σαξόφωνο.
olympians new
Τι πιθανότητες έχει σήμερα ένα νέο συγκρότημα 18ρηδων να σημειώσει επιτυχία;

Για μένα, έχουν το περιθώριο να πάνε φαντάροι και μετά να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Για να κάνεις στην Ελλάδα μεγάλη καριέρα στο χώρο αυτό του μοντέρνου τραγουδιού - έτσι το λέγαμε τότε, δεν το λέγαμε ποπ - θα πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο ταλέντο και να σκέφτεσαι την υστεροφημία σου από την αρχή. Δηλαδή, να έχεις ένα σκοπό κι ένα στόχο καλλιτεχνικό. Κι όχι, βέβαια, τα λεφτά. Γι’ αυτό το λόγο, στην ερώτησή σου, είμαι διστακτικός να απαντήσω διαφορετικά.

Εσείς δε μπήκατε ποτέ στη διαδικασία να στραφείτε προς το λαϊκό τραγούδι. Δε σας εξέφραζε;

Όχι, ποτέ. Κι όχι γιατί δε με εξέφραζε, το λαϊκό είναι σημαντικό τραγούδι και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Από την αρχή ήμουν «δεσμευμένος» μ’ αυτό το είδος, με το οποίο και γεννήθηκα καλλιτεχνικά, αλλά και το γέννησα. Το αγαπούσα, το αγαπώ και δε θα ήθελα και να το προδώσω. Και να πάω στο λαϊκό, για ποιο λόγο; Γιατί είχε περισσότερα χρήματα; Ποτέ δε θα πρόδιδα την αγάπη μου για το χρήμα. Και μια και μιλήσαμε για χρήμα, στα 50 χρόνια που είμαι σ’ αυτό το χώρο, κέρδισα χρήματα, αλλά δεν τραγουδούσα για το χρήμα. Γιατί, αν τραγουδούσα για το χρήμα, θα είχα κερδίσει πολύ περισσότερα.

Έχει να κάνει και μ’ αυτό που λέγατε πριν, ο σκοπός κι ο στόχος δεν ήταν τα χρήματα, αλλά η τέχνη.

Ακριβώς, αν και δεν το συνειδητοποίησα ποτέ ότι δούλευα για την τέχνη. Απλά έλεγα ότι δουλεύω γι’ αυτό που αγαπώ. Να συμπληρώσω, όμως, ότι από πολύ νωρίς είχα ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου, μέσα μου, ποιος είναι ο ρόλος μου όταν βρίσκομαι πάνω σ’ ένα πάλκο και τραγουδάω. Πώς με βλέπει ο κόσμος, πώς το βλέπω εγώ. Αυτά, τα ανέλυσα και διαπίστωσα ότι μου άρεσε να κάνω τον κόσμο να περνάει ωραία. Όταν έγραφα τραγούδια είχα πάντα στη σκέψη μου τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους. Τραγούδησα και για προβλήματα, αλλά περισσότερο για τον έρωτα, γιατί έβρισκα ότι αυτό πάει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου. Τα περισσότερα τραγούδια μου είναι ερωτικά και γι’ αυτό και διαχρονικά, μιλάνε σε όλες τις εποχές. Ο έρωτας πάντα θα αφορά τους ανθρώπους και μ’ ενδιέφερε να απευθύνομαι, όσο μπορώ, σε περισσότερους. Και μια και αναφέρομαι σ’ αυτές τις σκέψεις μου, αργότερα όταν άρχισα να συναντώ κόσμο που μου έλεγε πως με τα τραγούδια μου μεγάλωσε κι αισθάνθηκε πράγματα, ένιωθα πάρα πολύ ευτυχισμένος με τη γνώση ότι τα τραγούδια μου συνοδεύουν καθημερινές στιγμές του κόσμου.

Ποια είναι η υποχρέωση του καλλιτέχνη απέναντι στο κοινό;

Ο καλλιτέχνης που είναι συνειδητοποιημένος για το ρόλο του, για το ποιος είναι και το γιατί τον θέλει η κοινωνία εκεί που τον έχει, έχει υποχρέωση να είναι προσεκτικός, συνεπής και να υπηρετεί αυτό για τον οποίο τον επέλεξε ο κόσμος και τον τοποθέτησε εκεί που τον τοποθέτησε. Διαφορετικά και ο κόσμος θα τον εγκαταλείψει και προδίδει και το έργο που κάνει.

Το κοινό τι ζητάει απ’ τον καλλιτέχνη;

Το κοινό είναι ίδιο παντού. Θέλει από τον καλλιτέχνη να του δοθεί, να το «πιάσει», να το συγκινήσει, να το ξεσηκώσει, να επικοινωνήσει μαζί του, πράγματα που πάντα είχα σαν σκοπό. Το κοινό, λοιπόν, εισέπραττε αυτό που του έδινα. Πιστεύω ότι είμαι πάρα πολύ καλός σ’ αυτό. Να πω και κάτι που το είχε πει η Μαρινέλλα κάποτε: «Θέλω το πρόγραμμά μου να το ανοίγει ο Πασχάλης, γιατί όταν βγαίνω βρίσκω μια ζεστή αίθουσα».
Paschalis Arvanitidis2
Σε παλαιότερη συνέντευξη είχατε δηλώσει πως η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να συμμετέχει στη Eurovision. Φέτος, αλλάξανε τα δεδομένα, έγινε απ’ ευθείας ανάθεση και τελικά, μετά από πολλά χρόνια, δεν περάσαμε καν στον τελικό. Εσείς, ως από τους πρώτους συμμετέχοντες, πώς τα κρίνετε όλα αυτά;

Πρώτα απ’ όλα, για τη φετινή συμμετοχή να πω ότι μου άρεσε αυτό που είδα κι άκουσα στο βιντεοκλίπ. Με εντυπωσίασε, το βρήκα αρτιστίκ, ήταν ωραίο. Όμως, απογοητεύτηκα φοβερά από το live. Μόλις είδα αυτό που παρουσιάσανε ντράπηκα πάρα πολύ για λογαριασμό μου και για όλους μας φυσικά. Για άλλη μια φορά, είπα ότι η Eurovision θέλει άτομα που έχουν ζήσει το πάλκο και την επικοινωνία, έμπειρα. Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι η Eurovision είναι ένα φεστιβάλ, ένα τηλεοπτικό γεγονός μάλλον, που εξελίσσεται. Δεν το κρίνω από τις συμμετοχές και την ποιότητά τους. Το κρίνω από τον τρόπο που διεξάγεται και που προκαλεί τον τηλεθεατή να συμμετάσχει. Είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό γεγονός κι, όπως βλέπουμε από το ’77 που πήγαμε εμείς κι από το ’75 που άρχισε να παίρνει μέρος η Ελλάδα, συνεχώς εξελίσσεται, μέχρι που έφτασε φέτος να βλέπουμε ένα υπερθέαμα που κλείνει το μάτι και στην Αμερική. Λοιπόν, δεν είναι ούτε να το κοροϊδεύεις, ούτε να μιλάς απαξιωτικά. Από εκεί και πέρα, παραδέχομαι ότι υπάρχουν συμμετοχές κακές. Όμως, γι’ αυτές τις συμμετοχές ευθύνονται οι επιτροπές των κρατών που τις στέλνουν. Δεν παίρνουν στα σοβαρά το ρόλο τους και το φεστιβάλ αυτό, υποβιβάζοντάς το! Πρέπει να το αναλάβει ένας σοβαρός φορέας. Δεν είναι δυνατό να το αφήνουμε έτσι έρμαιο στην εκάστοτε πολιτική καθενός. Προβάλλει πάρα πολύ τη χώρα και πιστεύω ότι θέλει σοβαρότερη αντιμετώπιση.

Αν ήσασταν εσείς στην επιτροπή, θα επιλέγατε συγκεκριμένο καλλιτέχνη;

Πρώτα απ’ όλα θα επέλεγα καλλιτέχνη έμπειρο. Δεύτερον, θα ήθελα το τραγούδι που θα συμμετέχει, να είναι πρώτα ωραίο τραγούδι για τους Έλληνες. Αυτή είναι η άποψή μου, αν αρέσει στους Έλληνες, ας πάρει ότι θέση θέλει. Θα πω και κάτι ακόμη που συμπέρανα, αλλά και μέχρι σήμερα το βλέπω συνεχώς σε κάθε διοργάνωση. Αυτό που μετράει είναι εκείνη η στιγμή που βγαίνει στο πάλκο ο καλλιτέχνης. Αυτό το τρίλεπτο. Είσαι καλός εκείνη την ώρα; Θα κερδίσεις πόντους. Δεν είσαι καλός; Δεν πάει να έρχεσαι πρώτος στις δημοσκοπήσεις, θα αποτύχεις.

Τι θυμάστε από τη δική σας συμμετοχή;

Όταν πήγαμε εμείς το ’77, προετοιμαστήκαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Θα έπρεπε να ήμασταν πιο καλοί για να είχαμε πάρει καλύτερη θέση. Την ώρα που βγήκαμε στο πάλκο, συνέβησαν κάποια πράγματα, που σήμερα αν βάλεις το βίντεο, θα τα προσέξεις. Ας πάρουμε την τετράδα, εγώ έκανα ένα λάθος στην κίνηση, μόλις ξεκίνησε. Παρακάτω οι κινήσεις μας δεν είχαν λάθος, αλλά τι είχαν. Τοποθετήσανε το Robert (Williams) πιο μακριά από εμάς τους τρεις και φαινόμασταν σαν να ήμασταν ο Robert και η παρέα του. Αυτό μας σόκαρε. Εκείνη τη στιγμή εμένα με τρακάρισε. Και το σημαντικότερο, ο ήχος μόλις ξεκινήσαμε έπεσε στο 60 - 70%, σε σχέση με το προηγούμενο τραγούδι και από τη μέση του δικού μας τραγουδιού και μετά, άρχισε να ανεβαίνει. Αυτό, για τον τηλεθεατή που άκουγε, έδειχνε ότι κάτι δεν πάει καλά. Όλα αυτά μετρήσανε αρνητικά και μας φέρανε στην 5η θέση, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε μια καλύτερη. Από την άλλη μεριά, αυτό που βγήκε πρώτο τότε, το «L'oiseau et l'enfant» που τραγουδούσε η Marie Myriam είχε εκπληκτική λήψη και σκηνοθεσία, αν και ήταν ένα βατό τραγούδι που το έλεγε μια κοπέλα με καλή φωνή. Και να πω, επιπροσθέτως, ότι αν το βάλεις να το ακούσεις και βάλεις από την άλλη μεριά το δικό μου «Ευχές για σας», που βγήκε το ’73, θα δεις ότι δεν διαφέρει.

Να μιλήσουμε λίγο για τις εμφανίσεις σας στο Ρυθμό;

Στο Ρυθμό, στις 28 Μαΐου & 4 Ιουνίου θ’ ακούσετε τον εξάψαλμο του Πασχάλη (γελάμε). Ή μάλλον τον πολύψαλμο! Το πρόγραμμα θα κινηθεί ανάλογα με τη διάθεση του κόσμου, που πιστεύω ότι θα είναι ανεβασμένη και θα περιλαμβάνει πολλά, κεφάτα τραγούδια, νοσταλγικά τραγούδια…

Να κάνουμε από τώρα μια παραγγελία, λοιπόν, ένα νοσταλγικό τραγούδι, το «Αχ και να μπορούσα».

Θα σου πω μια μικρή ιστοριούλα για το «Αχ και να μπορούσα». Όταν κυκλοφόρησε πήγα στην Αυστραλία για συναυλίες. Μου έκανε φοβερή εντύπωση το πόσο άρεσε στους Έλληνες της Αυστραλίας αυτό το τραγούδι. Και μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν γραμμένο γι’ αυτούς! Αναφέρεται στους μετανάστες, αυτούς που φύγανε!

Πραγματικά είχατε τη μετανάστευση στο μυαλό σας όταν το γράφατε; Γιατί θα έλεγα σε πρώτη ανάγνωση πως είναι ένα ερωτικό τραγούδι.

Ναι, ναι! Στην οικογένειά μου, τη μετανάστευση την έχω στο πετσί μου, γιατί ο μόνος που δε μετανάστευσε ήμουν εγώ, από τα πέντε αδέρφια μου. Ένα ακόμη τραγούδι που το έλεγα από την εποχή των Olympians και το έβαλα αργότερα σε ένα δίσκο με τα «Διαχρονικά κι αγαπημένα» με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, είναι «Τ’ αστέρι του βοριά». Αυτό το τραγούδι δε μπορούσα να το τραγουδήσω χωρίς να μου έρθουν δάκρυα. Γιατί, το θεωρώ το κατ’ εξοχήν τραγούδι γραμμένο για το μετανάστη. Είναι εκπληκτικό τραγούδι, μου δημιουργεί τέτοιες εικόνες και τέτοια συγκίνηση…

Είναι κι άλλα δικά σας τραγούδια που αναφέρονται στη μετανάστευση;

Είναι και το «Ουρανέ που περνάς», που έχει γράψει τους στίχους η Σέβη Τηλιακού. Κι αυτό αναφέρεται σ’ αυτόν που έφυγε και άφησε πίσω του αγαπημένα πρόσωπα.

Τώρα γράφετε;

Τώρα σταμάτησα να γράφω. Το προσπάθησα αρκετές φορές και δε μου έβγαινε κάτι που να αποτελεί νέα πρόταση. Για μένα αυτό έχει αξία και σημασία, να προτείνω κάτι. Το ενδιαφέρον μου, τα τελευταία χρόνια, εστιάζεται στο να αναμεταδίδω τα τραγούδια που έκανα μέχρι τώρα στις νεότερες γενιές, μια που, δόξα στο Θεό, η φωνή μου αντέχει ακόμα. Και νομίζω ότι καλά κάνω, γιατί οι νέοι είναι αυτοί που πρέπει να προτείνουν σήμερα φρέσκες ιδέες και νέα πράγματα.

Ευχαριστούμε το RestArt - All day cafe - Live Music, Εμ. Μπενάκη 42, για τη φιλοξενία.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!