Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε στα γραφεία του ogdoo.gr, ο Ορφέας Περίδης μίλησε για τους φίλους του. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι ένα μικρό, αλλά τόσο χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο τμήμα της «εξομολόγησης» του γι’ αυτό και το παρουσιάζουμε αυτόνομα.
Σου λείπουν φίλοι και συνοδοιπόροι όπως ο Νίκος Παπάζογλου και ο Μανώλης Ρασούλης;
Βέβαια, γιατί φύγανε νέοι σε μια ώριμη ηλικία, όπου θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σπουδαία πράγματα. Επίσης, ήταν πολύ ζωντανοί άνθρωποι, δηλαδή μες τα μάτια μου ακόμα, χορεύει στη σκηνή ο Νίκος ο Παπάζογλου με το ντέφι του, δε μπορώ να το σβήσω αυτό. Εμένα μ' αγαπούσε πολύ και μου συμπεριφέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Με το Μανώλη Ρασούλη τα δύο τελευταία χρόνια είχαμε συνεργασία, πήγαμε παντού, σ' όλη την Ελλάδα, παίξαμε μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, πήραμε μεγάλη χαρά, δηλαδή, απ' αυτή τη συνεργασία, γίναμε φίλοι, μου 'πε διάφορα. Πρόλαβα να του πω κι εγώ αρκετά κι έτσι είμαι γαλήνιος, γιατί πρόλαβα και του τα 'πα. Μάλιστα, χθες το βράδυ είδα στη λίστα των τραγουδιών που είχαμε υποψήφια για να τα εντάξουμε στο πρόγραμμα, και σημείωσα ένα τραγούδι που είχαμε γράψει με το Μανώλη Ρασούλη, που λέγεται "Του Αθανάσιου Διάκου". Αυτό είναι ένα αριστούργημα, του το 'χα πει, του λέω "αυτό το τραγούδι, το οποίο παραμελήσαμε και το βάλαμε στο ντουλάπι, πρέπει να το παίξουμε στις παραστάσεις". Μου λέει, "μακάρι". Και δεν το ‘παιξα ποτέ. Έλεγα ότι κάποια στιγμή θα το βγάλω, γιατί είναι κομμάτι μέσα από τη ζωή μου και παρ’ ότι μου δόθηκε η ευκαιρία, να, αυτό ίσως είναι το μόνο που δεν κάναμε. Γιατί κι ο Ρασούλης δεν τα κυνήγαγε, σου λέει εγώ τα 'γραψα, τώρα it's up to you! Εντάξει, προσπάθησα να αξιοποιήσουμε το περισσότερο απ' το άγνωστο έργο του, αν και στις παραστάσεις συνήθως καταλήγουμε να παίζουμε γνωστά τραγούδια. Αλλά αυτό, "Του Αθανάσιου Διάκου" νομίζω το αδίκησα. Θα μου δοθεί ευκαιρία, να το παίξω.
Τι είχε ο Ρασούλης στο μυαλό του, που έβγαινε στην πένα του; Το «διαφορετικό» με το Ρασούλη ποιό είναι;
Ο Ρασούλης ήτανε πολύ τολμηρός. Κατάφερε, δηλαδή, μέσα από έναν απλό, λαϊκό στίχο, να περάσει θέματα όπως την επανάσταση και γενικότερα κοινωνικά θέματα της εποχής του ΄70 και του ΄80 που δεν τα είχε ξαναγγίξει το λαϊκό τραγούδι. Μετά, είχε αισθητική και παρά την πρωτοτυπία του δε χρησιμοποιούσε λέξεις οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν μια δεύτερη ανάγνωση, πιθανόν αισχρή. Αυτό δε θα το δεις ποτέ στο Ρασούλη, γιατί ήξερε πολύ καλά να τοποθετεί τις λέξεις. Δούλευε με τις λέξεις, όπως δουλεύουνε οι πολύ καλοί στιχουργοί. Ήταν ανατρεπτικός, επίσης. Είχε άποψη και θέση πολιτική. Ήταν ο ίδιος αγωνιστής στους πολιτικούς αγώνες. Όταν έγραφε ένα τραγούδι για την εργατιά, έγραφε για τη ζωή του, γιατί είχε εργαστεί στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και όχι μόνο. Ήταν ένας γλυκός άνθρωπος... Και λίγο μελαγχολικός.
Σου λείπουν φίλοι και συνοδοιπόροι όπως ο Νίκος Παπάζογλου και ο Μανώλης Ρασούλης;
Βέβαια, γιατί φύγανε νέοι σε μια ώριμη ηλικία, όπου θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σπουδαία πράγματα. Επίσης, ήταν πολύ ζωντανοί άνθρωποι, δηλαδή μες τα μάτια μου ακόμα, χορεύει στη σκηνή ο Νίκος ο Παπάζογλου με το ντέφι του, δε μπορώ να το σβήσω αυτό. Εμένα μ' αγαπούσε πολύ και μου συμπεριφέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Με το Μανώλη Ρασούλη τα δύο τελευταία χρόνια είχαμε συνεργασία, πήγαμε παντού, σ' όλη την Ελλάδα, παίξαμε μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, πήραμε μεγάλη χαρά, δηλαδή, απ' αυτή τη συνεργασία, γίναμε φίλοι, μου 'πε διάφορα. Πρόλαβα να του πω κι εγώ αρκετά κι έτσι είμαι γαλήνιος, γιατί πρόλαβα και του τα 'πα. Μάλιστα, χθες το βράδυ είδα στη λίστα των τραγουδιών που είχαμε υποψήφια για να τα εντάξουμε στο πρόγραμμα, και σημείωσα ένα τραγούδι που είχαμε γράψει με το Μανώλη Ρασούλη, που λέγεται "Του Αθανάσιου Διάκου". Αυτό είναι ένα αριστούργημα, του το 'χα πει, του λέω "αυτό το τραγούδι, το οποίο παραμελήσαμε και το βάλαμε στο ντουλάπι, πρέπει να το παίξουμε στις παραστάσεις". Μου λέει, "μακάρι". Και δεν το ‘παιξα ποτέ. Έλεγα ότι κάποια στιγμή θα το βγάλω, γιατί είναι κομμάτι μέσα από τη ζωή μου και παρ’ ότι μου δόθηκε η ευκαιρία, να, αυτό ίσως είναι το μόνο που δεν κάναμε. Γιατί κι ο Ρασούλης δεν τα κυνήγαγε, σου λέει εγώ τα 'γραψα, τώρα it's up to you! Εντάξει, προσπάθησα να αξιοποιήσουμε το περισσότερο απ' το άγνωστο έργο του, αν και στις παραστάσεις συνήθως καταλήγουμε να παίζουμε γνωστά τραγούδια. Αλλά αυτό, "Του Αθανάσιου Διάκου" νομίζω το αδίκησα. Θα μου δοθεί ευκαιρία, να το παίξω.
Τι είχε ο Ρασούλης στο μυαλό του, που έβγαινε στην πένα του; Το «διαφορετικό» με το Ρασούλη ποιό είναι;
Ο Ρασούλης ήτανε πολύ τολμηρός. Κατάφερε, δηλαδή, μέσα από έναν απλό, λαϊκό στίχο, να περάσει θέματα όπως την επανάσταση και γενικότερα κοινωνικά θέματα της εποχής του ΄70 και του ΄80 που δεν τα είχε ξαναγγίξει το λαϊκό τραγούδι. Μετά, είχε αισθητική και παρά την πρωτοτυπία του δε χρησιμοποιούσε λέξεις οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν μια δεύτερη ανάγνωση, πιθανόν αισχρή. Αυτό δε θα το δεις ποτέ στο Ρασούλη, γιατί ήξερε πολύ καλά να τοποθετεί τις λέξεις. Δούλευε με τις λέξεις, όπως δουλεύουνε οι πολύ καλοί στιχουργοί. Ήταν ανατρεπτικός, επίσης. Είχε άποψη και θέση πολιτική. Ήταν ο ίδιος αγωνιστής στους πολιτικούς αγώνες. Όταν έγραφε ένα τραγούδι για την εργατιά, έγραφε για τη ζωή του, γιατί είχε εργαστεί στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και όχι μόνο. Ήταν ένας γλυκός άνθρωπος... Και λίγο μελαγχολικός.
