Το όνομα The Idols είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ποπ μουσικής στην Ελλάδα, το μακροβιότερο συγκρότημα των 60ς που λατρεύτηκε από τους τινέιτζερς της εποχής, όσο λίγα. Ξεκίνησαν το 1964 με επιρροές από τη γαλλική και ιταλική μουσική και στη συνέχεια προσάρμοσαν το ρεπερτόριό τους στα αγγλικά και στα ελληνικά. Το 1967 άνοιξαν μαζί με άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής την ιστορική συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα και αναδείχθηκαν το δημοφιλέστερο συγκρότημα της περιόδου 1967- 68. Η αρχική τους σύνθεση, σε μια πορεία ως το 1975, ήταν: Αντώνης Γιούλης (κιθάρα), Τζο Μισά (τραγούδι), Ντέμης Ρούσσος (μπάσο), Νότης Λαλαΐτης (όργανο), Νίκος Τσιλογιάννης (ντραμς) και Ντίνος Παπαβασιλείου (πιάνο). Όλοι μουσικοί ένας κι ένας με ξεχωριστή ιστορία μέσα στα χρόνια.
Με τη φωτογραφία των Idols το 1964 στα Καμμένα Βούρλα
Όταν πλησίαζα στο σπίτι του οργανίστα των Idols, Νότη (Παναγιώτη) Λαλαΐτη, στην οδό Ευγένιου Καραβία στα Κάτω Πατήσια, έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα είχε περισκόπιο. Η γενιά του ’60 μεγάλωσε χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ και η φαντασία της οργίαζε. Έψαχνε το σύμπαν στ’ άστρα κι ονειρευόταν. Το ταξίδι ήταν στην κουλτούρα της. Ένας τόσο ιδιαίτερος άνθρωπος, ψαγμένος και επηρεασμένος από διαφορετικές κουλτούρες μεγαλώνοντας στην κοσμοπολίτικη και ευγενική Αίγυπτο, ήμουν σίγουρος ότι θα μετρούσε τ’ αστέρια ακόμη και σήμερα. To κέρδισα! Όταν άνοιξε την πόρτα αυτό που αντίκρισα δεν είχε προηγούμενο…
Τρελός με το αρχείο του. Συλλέκτης φωτογραφιών, αφισών, μινιατούρων αυτοκινήτων, αεροπλάνων, καραβιών, βινυλίων, επιστολών, αποκομμάτων εφημερίδων, ακόμη και αποδείξεων από τις πρώτες δόσεις που πήρε κι έπαιξε με την πρώτη Farfisa, το νέο όργανο της εποχής ιταλικής κατασκευής, που πουλήθηκε στην Ελλάδα, το 1964, από τον Κωνσταντινίδη στην Πλατεία Κάνιγγος. Μια ηρωική εποχή, όπως την αποκαλεί ο ίδιος. Στυλοβάτης των Idols σε όλη τη φάση τους έως το 1975, δεν έλειψε από καμιά σύνθεσή τους, αλλά και τις κατά καιρούς επανασυνδέσεις τους ως σήμερα.
Ο Νότης Λαλαΐτης από το 1975 έως το 1981 έγινε μέλος του συγκροτήματος και στενός συνεργάτης του Ντέμη Ρούσσου, καλοί φίλοι από παιδιά στην Αίγυπτο και αρχικό μέλος των Idols. Το διάστημα αυτό συμμετέχει σε ορισμένες ηχογραφήσεις προσωπικών δίσκων του Ρούσσου, σε μια περίοδο που η φήμη του είναι παγκόσμια. Στο σπίτι του οι φωτογραφίες του Μάνου Χατζιδάκι είναι σε περίοπτη θέση στον τοίχο του σαλονιού, δίπλα σε ιστορικές στιγμές των Idols. Όπως και οι δίσκοι του Jimmy Smith στη δισκοθήκη του. Θαυμάζει πολύ επίσης τον Quincy Jones και λατρεύει τους Dave Clark Five. Σήμερα είναι πρόεδρος του πολιτιστικού σωματείου Δήλεια Δρώμενα με έδρα το Δήλεσι.
Γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1945 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί τελείωσε το 6Ο Γυμνάσιο και ως μαθητής ακόμη σχημάτισε το πρώτο συγκρότημά του, 7 Άσσοι. Στα 18 του χρόνια ήρθε στην Αθήνα. Το 1964 αποδέχθηκε την πρόσκληση του κιθαρίστα Αντώνη Γιούλη, στενού φίλου έως σήμερα, και σχηματίσανε τους Idols. Με τους Idols έπαιξε παντού ακόμη και στη μπουάτ «Αναμνήσεις» στην Πλάκα με τον Τόλη Βοσκόπουλο, όταν εμφανιζόταν με μπουζούκι, και δίπλα του τη Δούκισσα. Ο Νότης Λαλαΐτης είναι επίσης είναι σπουδαίος piano-bar entertainer με εμφανίσεις στα καλύτερα μαγαζιά και ξενοδοχεία. Στο 28Ο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης βγήκε τέταρτος με το τραγούδι του «Στιγμές» σε ερμηνεία Έλενας Οικονομίδου και στίχους Νίκου Ελληναίου. Μιλά Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Δεν θυμόταν με ακρίβεια ημερομηνίες καθώς τα έζησε έντονα και αποτυπώθηκαν όλα αυτά ως ένα ενιαίο και ευτυχές πράγμα στο μυαλό του, όπως και όλοι όσοι πέρασαν από την εκάστοτε σύνθεση των Idols, για εκείνον «είναι όλοι Idols», όπως είπε. Πάμε πίσω όμως στη δεκαετία του’50 που ένα μικρός θεός του οργάνου γεννιέται ξεκινώντας… ανάποδα!
Οι Idols, στο μέσον ο Νότης Λαλαΐτης
Έχεις γνωρίσει προσωπικότητες στη μεγάλη πορεία σου;
Έχω παίξει τάβλι με την Αγγλίδα τραγουδίστρια… δεν την θυμάμαι, αλλά είναι διάσημη. Είμαστε έτοιμοι για τηλεόραση και λίγο πριν βγούμε στον αέρα έφερε τάβλι να παίξουμε! Έχω γνωρίσει και τον Τζο Ντασέν στο Παρίσι και συναντηθήκαμε μετά στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο που τραγούδησε με άλλους, μεταξύ αυτών και η Δήμητρα Γαλάνη. Την εποχή αυτή υπήρχε το κλαρίνο, η μπουάτ, το γιε - γιε, έτσι μας φώναζαν εμάς «οι γιεγιέδες», το ελαφρό ελληνικό τραγούδι με το καλύτερο φωνητικό ντουέτο που έχει βγει ποτέ: Τζένη Βάνου - Γιάννης Βογιατζής. Η καλύτερη εποχή του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού: Πλέσσας, Κατσαρός. Παίζαμε τότε στο Στορκ του Γκασπάρ, απέναντι από το παλιό αεροδρόμιο. Εκεί ήρθε κι ένα βράδυ ο Ωνάσης με κάτι κουκλάρες γύρω. Εκεί είχε έρθει και ένας από τους γιους του Ίμπν Σαούντ, του Σαουδάραβα, ιδρυτή του ενιαίου Σαουδικού κράτους, που κάθε καλοκαίρι ερχόταν στο Καβούρι, όλο δικό του με τόσα δολάρια που είχε. Ο γιος λοιπόν μοίραζε διαμερίσματα, αυτό ήταν το δώρο του. Όταν έμπαινε μέσα πήγαινε κατευθείαν στο μπαρ να δει δυο σαμπάνιες, τις πιο ακριβές, να τις αδειάζουν στο νεροχύτη. Ήθελε να βλέπει τη σκηνή αυτή. Άκου τρέλα. Ερχόταν με τσούρμο γυναίκες. Ανάμεσά τους και δύο γνωστές Ελληνίδες πρωταγωνίστριες. Πρώτη φορά που είδα στη ζωή μου αυτοκίνητο De Tomaso. Το αυτοκίνητό του. Ερχόταν κάθε βράδυ. Γνωριστήκαμε και του μιλούσα αράπικα. Πιάσαμε συζήτηση για αυτοκίνητα και κάνει έτσι και μου δίνει τα κλειδιά της De Tomaso! Δικό σου, πήγαινε έξω να το πάρεις! Δεν το πήρα. Ευχαριστώ πάρα πολύ, ζω στην Ελλάδα, δεν μπορώ να το συντηρήσω… Τότε όλα τα πράγματα ήταν πιο απλά στη ζωή. Ο κόσμος χόρευε στη μεγάλη πίστα του ABC στην Πατησίων και δεν άδειαζε ποτέ. Να βλέπεις πάνω στα τραπέζια το βερμούτ και τους ξηρούς καρπούς. Τίποτε άλλο. Το θεαθήναι το ‘χω βαρεθεί γιατί έχω δει πάρα πολλά. Τον παν στη ζωή σου είναι να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Σαν παιδί μεγάλωσα στην ωραιότερη εποχή της παγκόσμιας μουσικής, δεκαετία του ’60, τότε έγινε η επανάσταση, η ελευθερία με τα μπλου τζιν, οι σχέσεις μεταξύ άντρα - γυναίκας τότε απελευθερώθηκαν. Έχουμε παίξει σαν Idols στην Κουίντα στην Φωκίωνος Νέγρη, του Μπάμπη Μουτσάτσου. Έμπαινες μέσα κι έβλεπες την κομμένη μισή βάρκα με τα δίχτυα. Όταν ήμουν πια με τον Ντέμη, ο Μουτσάτσος με είχε παρακαλέσει μόλις πάω στη Γαλλία να δώσω στην Ρίτα Κάντιλακ, ένα γράμμα. Σήμερα είναι γενικά όποιος προλάβει.
Όρθιος με το Hammond του
Πάμε όμως να τα πάρουμε όλα από την αρχή…
Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Μόλις έβγαλα το γυμνάσιο εκεί, ήρθα στην Αθήνα. Εξατάξιο σχολείο, αυστηρό και αν δεν μάθαινες αρχαία δεν είχε κόλπα. Στην Πέμπτη γυμνασίου δώσαμε εξετάσεις, αραβικά, ενώπιον της αιγυπτιακής κυβέρνησης. Δηλαδή την ημέρα των εξετάσεων εξαφανίστηκαν από στο σχολείο όλοι οι καθηγητές μας και ήρθαν άγνωστες φάτσες από την κυβέρνηση! Και 20 να είχες σε όλα τα μαθήματα, αν δεν περνούσες στ’ αραβικά έμενες στην ίδια τάξη. Διάβαζα εφημερίδα έτσι, από τα δεξιά προς τ’ αριστερά. Τώρα τα ‘χω ξεχάσει. Θυμάμαι μόνο να γράφω τ’ όνομά μου. Στην Αίγυπτο ζούσαν Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι γι’ αυτό ήμασταν υποχρεωμένοι να μάθουμε πολλές γλώσσες, να είμαστε πολύ κοινωνικοί. Πάντα με ενδιέφερε το what’s going on all around (τι συμβαίνει γύρω). Υπήρχαν και αράπικες συνοικίες, πολύ φτωχές. Θυμάμαι τον Άχμετ, οικιακός βοηθός, ένα θηρίο μέχρι εκεί πάνω, που με ήξερε από μωρό, ο οποίος βοηθούσε τη γιαγιά στο σπίτι. Μετά από χρόνια που πήγα με τον Ντέμη Ρούσσο στην Αλεξάνδρεια, στο κατάστημα της θείας μου, ένα πολύ μεγάλο και γνωστό, το Ελίτ που υπάρχει ακόμα και λειτουργεί, είδα ένα γεροντάκι που μόλις με είδε τον έπιασαν τα κλάματα. Χαουάγκα Νότη: Κύριε Νότη, δηλαδή. Ήταν ο Άχμετ! Παρ’ ότι τον κρατούσε η θεία μου έτρεξε κι έπεσε στην αγκαλιά μου κι εγώ έμεινα άφωνος. Είχα και μαλλούρα, αλλά με αναγνώρισε… για κάτσε να τα κάνουμε να πετάξουν… (Εκείνη την στιγμή ο Νότης Λαλαΐτης τραβάει το κορδονάκι δύο γλάρων που ήταν πάνω από το κεφάλι μας κι αρχίζουν να ανοιγοκλείνουν τα φτερά τους…)
Με το πιάνο του στην Αλεξάνδρεια
Ποιο ήταν το ερέθισμα για να μπεις στη μουσική;
Από το πιάνο που είχαμε στο σπίτι στην Αίγυπτο. Το πιάνο ήρθε σπίτι για μένα. Όταν έδωσα εξετάσεις στο ωδείο στην Αλεξάνδρεια, το οποίο ήταν παράρτημα του Ωδείου Αθηνών, τότε ζούσε ο Μανώλης Καλομοίρης. Είχε άσπρα μαλλιά. Ερχόταν, λοιπόν, εκεί για τις εξετάσεις. Όταν έπαιξα στο πιάνο τα τρία - τέσσερα κομμάτια στο πιάνο που μου είχε υποδείξει ο δάσκαλός μου, από μόνος μου πήρα την πρωτοβουλία κι έπαιξα την Comparsita. Όταν τελείωσα μου είπε: Νότη, αυτό δεν είναι κλασσικό κομμάτι, αλλά το ‘παιξες τόσο καλά, θα σου βάλω 10. Ήμουν καλός μαθητής στο σχολείο, έπαιζα συνέχεια πιάνο και η μπάλα από κάτω…
Μπάλα ποδοσφαίρου ήταν;
Ε, βέβαια. Η θέση μου ήταν αριστερό μπακ γιατί είμαι αριστεροπόδαρος. Έπαθα ζημιά από μια κλωτσιά που έφαγα, σπάσανε κάτι ίνες. Πάω σπίτι να βγάλω την κάλτσα και το όλο πόδι μου ήταν κόκκινο. Νεκρό αίμα. Τα παράτησα τότε και το έριξα στο μπάσκετ. Ποδόσφαιρο έπαιζα την εποχή που ήμουν στο γυμνάσιο. Στην Αλεξάνδρεια. Εκεί δεν είχε αλάνες, είχαμε τα «αραπάκια» που έπαιζαν ξυπόλητα. Παίζαμε στην Αθλητική Ένωση, που είχε μόνο Έλληνες, σε κανονικό γήπεδο, αλλά με χώμα. Δεν ήταν… Γουέμπλεϊ ! (γέλια).
Στο μπαλκόνι του με το περισκόπιο
Στο γήπεδο πηγαίνετε;
Έχω πάει δύο φορές στο γήπεδο. Την πρώτη φορά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στο πρωτάθλημα ΣΙΣΜ (διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση μεταξύ των Εθνικών Ομάδων Ενόπλων διαφόρων χωρών) για να δω και την Εθνική Αιγύπτου, την εποχή που έπαιζε ο Τάκης Παπαεμμανουήλ στην Εθνική Ελλάδος. Και μία φορά στο Καραϊσκάκη που έπαιζε ο Παναθηναϊκός με την Νάσιοναλ Μοντεβιδέο στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου του 1971 (1-1 το τελικό σκορ), μετά τον τελικό του Γουέμπλεϋ, αντικαθιστώντας τον Άγιαξ που δεν κατέβηκε να παίξει. Στο ματς αυτό τραυματίστηκε μπροστά μου, πολύ άσχημα, ο Τομαράς κι έσπασε το πόδι του. Ακούστηκε το κρακ! Θυμάμαι το φορείο που τον μετέφεραν και ο γιατρός του κρατούσε το πόδι που είχε γίνει δυο κομμάτια. Είχε βουβαθεί όλο το γήπεδο, δεν ακουγόταν ούτε ανάσα. Όλοι καταλάβαμε ότι είναι σοβαρό το περιστατικό. Όπως κατάλαβες είναι Παναθηναϊκός, αλλά δεν παρακολουθώ πια μπάλα.
Ποιος ήταν ο λόγος που μετακόμισες στην Αθήνα;
Μετά τον Φαρούκ, τον βασιλιά, ανέλαβε ο Ναγκίπ και μετά ο περίφημος Νάσσερ, ο οποίος κάποια στιγμή εθνικοποίησε όλες τις δουλειές. Τότε σφίξανε τα πράγματα. Έπεσε τότε ακριβώς, τη στιγμή που τελείωσα το σχολείο. Έτσι έφυγα πρώτος - η οικογένειά μου έμεινε στην Αίγυπτο - και έμενα σε κάτι θείες μου, που είχαν έρθει από την Αίγυπτο, αδερφές του πατέρα μου. Έφερα και το πιάνο μου μαζί. Προσαρμόστηκα αμέσως και είχα το νου μου στα μαθήματά. Με φιλοξένησαν για ένα - δύο χρόνια. Έμενα πίσω από τη Ριζάρειο Σχολή στο Χαλάνδρι και από τις 4 η ώρα το πρωί άκουγα τα παπαδάκια. Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 7, έπαιρνα το λεωφορείο Βριλησσίων και κατέβαινα Πειραιά, στην Ανωτάτη Σχολή Ναυπηγών. Ακόμη τότε δεν υπήρχε έδρα ναυπηγική στο Πολυτεχνείο. Τέσσερα χρόνια αυτή η δουλειά. Μετά τον πρώτο χρόνο σπουδών με κάλεσε ο Αντώνης ο Γιούλης στους Idols. Από τον Πειραιά, μετά την σχολή, έπαιρνα τον ηλεκτρικό και κατέβαινα Κηφισιά που ήταν το Όττο κλαμπ, όπου κάναμε πρόβες και μετά είχαμε πρόγραμμα με τους Idols. Μετά τον δεύτερο - τρίτο καφέ αλλάζαμε και βάζαμε μια στολή, σαν κι αυτή των Beatles, σκούρο σακάκι με λιβρέα εδώ πάνω στο λαιμό, πράσινη. Το έχω φυλάξει! Παίζαμε κι όταν γύριζα σπίτι αργά, έπρεπε να κάνω σχέδιο ναυπηγικό. Αν μου έλεγε κάποιος σήμερα σου δίνω ένα εκατομμύριο να το κάνεις για δυο μέρες αυτό, θα του ‘λεγα «τρελός είσαι»! Πώς το κατάφερα; Γιατί είχα τρέλα και με τη ναυπηγική και με τη μουσική. Όταν τελείωσα τη σχολή πήρα πτυχίο δια αλληλογραφίας με το Stanford Connecticut USA. Με παρακάλεσαν να τους στείλω όλη τη διπλωματική μελέτη που είχα κάνει. Μου έβαλαν 10 στα 10! Όταν έφτανα στις τελικές εξετάσεις ήμουν με τον Ντέμη κι είχα μαζί μου μια τσάντα με όλα τα ναυπηγικά μέσα. Πολλές φορές όταν κάναμε περιοδείες με τον Ντέμη στην Ευρώπη είχε ένα πούλμαν που ήταν μισό φορτηγό και το άλλο μισό είχε τρεις κουκέτες, καθίσματα και σαλονάκι, δεξιά κι αριστερά.
Ο Ντέμης Ρούσσος με τον Νότη Λαλαΐτη στο Παρίσι το 1988
Περνάγατε ωραία δηλαδή, με τις ανέσεις σας…
Μεγάλη υπόθεση η φιλία μου με τον Ντέμη. Το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει κάνει ο Ντέμης επί 7 χρόνια να γυρίσω όλο τον κόσμο. Κάθε μήνα ταξιδεύαμε σε διάφορες χώρες κι ερχόμουν σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες. Γυρίσαμε όλη την Αγγλία, πήγαμε στο Δουβλίνο, στο Παρίσι για μια μέρα, αλλάζαμε τσάντα και πετούσαμε για Μέση Ανατολή, Κουβέιτ. Κάναμε ντουζ και βγαίναμε έξω με 45 βαθμούς υπό σκιάν! Μέναμε στα καλύτερα ξενοδοχεία. Μέσα στο συμβόλαιο του Ντέμη ήταν σουίτα, αν δεν υπήρχε σουίτα στο ξενοδοχείο, πήγαινε σε άλλο. Στη Σκανδιναβία 45 βαθμούς… μείον. Στον Καναδά φορούσα μπότες ψηλές ως το γόνατο και όταν φτάσαμε με το αεροπλάνο, το αεροδρόμιο ήταν σκεπασμένο με κάτι μπάλες από πάγο! Πραγματικός φίλος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που ήρθε να με παραλάβει από το αεροδρόμιο του Παρισιού με τον σοφέρ του, τον Μισέλ και κοίταζαν όλοι. Ήταν πασίγνωστος τότε. Φορούσε κάτι σαν γούνα με κρόσσια, είχε γένια, μαλλιά και μπότες. Αμέσως με αγκάλιασε και με υποδέχθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Μου είχε βρει διαμέρισμα να μείνω. Ούτε αδερφός… Και στις περιοδείες όταν ήθελε να μου πει κάτι που δεν ήθελε να το ακούσουν οι άλλοι, μιλούσαμε αράπικα. Στην Ισπανία ξεκινήσαμε Αλικάντε, πήγαμε Βίκο, από τη μία άκρη της στην άλλη σε κάθε συναυλία γιατί δεν υπήρχαν άδεια θέατρα να πάρουμε με τη σειρά τα μέρη. Η μόνη χώρα που δεν βλέπαμε την ώρα να φύγουμε, ήταν η Γερμανία. Ώσπου να πάμε στα καμαρίνια ν’ αλλάξουμε μετά το σόου και να βγούμε έξω, ερημιά το θέατρο, ερημιά ο δρόμος. Και αναρωτιόμασταν: εμείς παίξαμε εδώ; Δεν υπήρχε ψυχή. Είχε πάντα μαζί του ένα νεσεσέρ με ό,τι χρειάζεται για το λαιμό. Ποτέ δεν κάπνισε τσιγάρο, ούτε δυναμωτικό. Ποτέ. Με τον Ντέμη έχουμε παίξει μαζί και στο γυμνάσιο, σε επιθεώρηση. Ήταν το έργο «Η Κοινωνία Τρελάθηκε» ενός Αιγυπτιώτη. Εγώ έπαιζα πιάνο και ο Ντέμης έκανε τα δικά του. Ήμασταν γείτονες στην Αλεξάνδρεια. Έμενε, να, εκεί απέναντι που είναι το μπαλκόνι που βλέπουμε τώρα (μου δείχνει κάποιο κοντινό). Πηγαίναμε μαζί και σχολείο. Ο Ντέμης ήταν ένα χρόνο μικρότερός μου και πήγαινε σε μικρότερη τάξη. Κάθε χρόνο οι απόφοιτοι κάτι παρουσιάζανε. Έχω παίξει και ηθοποιός, στον Βρικόλακα, με μουστάκι. Κι έρχεται ο διευθυντής και μου λέει: τι είναι αυτό; Μουστάκι. Να έρθει η μητέρα σου… Ήταν πολύ αυστηρό σχολείο, αλλά μάθαμε γράμματα. Όταν ανοίγω τώρα την τηλεόραση κι ακούω να μιλάνε, λέω τι είναι αυτοί; Άσε με…
Η ελληνική σημαία κυματίζει στο μπαλκόνι του
Η οικογένεια σου;
Ο πατέρας μου δούλευε χρόνια σε ναυτιλιακά. Η μητέρα μου είχε ασχοληθεί πολύ με τον προσκοπισμό. Ελληνίδα οδηγός. Συνέχισε μετά και στην Ελλάδα κι έφτασε ψηλά σε βαθμίδα σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχουν φύγει και οι δύο. Η μητέρα μου πριν ενάμιση χρόνο, στα 96 της χρόνια, από αναπνευστικό πρόβλημα. Ποτέ δεν μας μάλωσαν. Πότε δεν είδα στο σπίτι ατμόσφαιρα περίεργη, ηλεκτρισμένη. Ποτέ. Ακόμη και τότε που ο πατέρας μου έμεινε ένα μήνα άνεργος με τον Νάσσερ, τότε ήταν που πήρε την απόφαση, να έρθουν κι εκείνοι στην Ελλάδα. Ήταν σαν να μην τρέχει τίποτα… Δεν μου έλειψε τίποτα ποτέ.
Έμενες ακόμη στο Χαλάνδρι;
Είχα πάει στα Πατήσια, πάλι στις θείες μου που είχαν μετακομίσει και όταν ήρθαν οι δικοί μου από την Αίγυπτο βρήκαμε το σπίτι δίπλα από το δικό μου, εδώ που μιλάμε τώρα, στην οδό Ευγένιου Καραβία στα Κάτω Πατήσια. 1966-67. Όταν ήρθα εδώ, έβλεπα από το μπαλκόνι απέναντι τη θάλασσα κι εκεί το Ήχος και Φως στην Ακρόπολη. Εδώ μπροστά ήταν η αποθήκη του Σαρακάκη, άρα είχαμε ησυχία.
Καμμένα Βούρλα 1964: Η πρώτη σύνθεση. Από αριστερά: Αντώνης Γιούλης, Τζο Μισά, Ντέμης Ρούσσος, Νότης Λαλαΐτης και στο βάθος αριστερά: Νίκος Τσιλογιάννης και δεξιά: Ντίνος Παπαβασιλείου
Πώς σμίξατε με τον Ντέμη Ρούσσο στην Αθήνα;
Παίζαμε με τους Idols στην καλοκαιρινή Αθηναία και με πήρε τηλέφωνο: Νότη, γουστάρεις να ‘ρθεις; Πού να έρθω; Είχε φύγει από το συγκρότημά του ο Λάκης Βλαβιανός, φίλος μου, και ο Ντέμης αμέσως με σκέφτηκε. Είχε ξεκινήσει με τους Idols. Είχε μείνει δύο χρόνια με τους αρχικούς Idols. Μετά πήγε στους Minis και μετά στους Stormies, ήταν η εποχή των δολοπλοκιών που λέγαμε τότε. Οι μουσικοί άλλαζαν συνέχεια ορχήστρες. Οι Idols ήμασταν σταθεροί. Ξεκινήσαμε Αντώνης Γιούλης, κιθαρίστας και ιδρυτής των Idols, αυτός με φώναξε να γίνει μέλος τους, Νότης Λαλαΐτης στο όργανο, Νίκος Τσιλογιάννης, ντράμερ και μέλος μετά στα Μπουρμπούλια, Ντίνος Παπαβασιλείου, πιανίστας από την Αλεξάνδρεια που δυστυχώς μας έχει αφήσει, Μανώλης Καβουκλής μπασίστας - είχε ανοίξει μετά ένα δισκάδικο στη Φωκίωνος μαζί με τον Ντίνο Παπαβασιλείου - και ο Τζο Μισά (Jo Michat), τραγουδιστής, ξάδερφος του Ντέμη. 1964 η σύνθεση μας στο Όττο κλαμπ.
Ο νονός του ονόματός Idols;
Νονά ήταν η Δανάη! Η Δανάη Στρατηγοπούλου, η μεγάλη δόξα του ελαφρού τραγουδιού και μητέρα της Λήδας Χαλκιαδάκη, γνωστή από το ντουέτο Λήδα - Σπύρος. Ένα Σάββατο φτιάξαμε πολλούς κλήρους και γράψαμε επάνω διάφορα ονόματα, που δυστυχώς δεν θυμάμαι πια, αλλά μέσα σ’ όλα ήταν και το The Idols. Οι πελάτες του μαγαζιού τραβήξανε κλήρους και το όνομα που βγήκε τις περισσότερες φορές ήταν το The Idols! Εκείνο το βράδυ είχε έρθει η Δανάη στο κλαμπ, όπου είχαμε καλέσει τη Λήδα να πει ένα τραγούδι. Τότε είχαμε αρχίσει κι εμφανιζόμασταν κανονικά κάθε βράδυ στο κλαμπ αυτό κι έπρεπε να αποκτήσουμε ένα όνομα. Η Δανάη σαν εξέχων πρόσωπο της βραδιάς ανακοίνωσε στο μικρόφωνο, το όνομα που βγήκε περισσότερες φορές γραμμένο στους κλήρους που φτιάξαμε. Έτσι έγινε η νονά των Idols.
Και μετά;
Μετά πήραμε το δρόμο μας. Έχουμε παίξει στα καλύτερα κλαμπ, όπως στο ABC στην Πατησίων με τον Γιώργο Πετρίδη τραγουδιστή, τον Βασίλη Κωνσταντινίδη ντραμς, τον Αντώνη Γιούλης κιθάρα και το Βασίλη Παπαβασιλείου από τη Θεσσαλονίκη. Εγώ έπαιζα με το Hammond, το άσπρο, που είδες στην είσοδο του σπιτιού…
Το θρυλικό άσπρο Hammond του ΒΒ των Wess και οι Airedales στο σπίτι του Νότη Λαλαΐτη. Το πρώτο Hammond του!
Και πώς το απέκτησες αυτό το άσπρο Hammond;
Παίζουμε στην καλοκαιρινή Αθηναία, στον Ιππόδρομο, στη Συγγρού. Πρέπει να είναι τέλη ’60 ή αρχές ’70. Είμαστε το βασικό συγκρότημα. Τότε ήταν της μόδας να προσκαλούν περιοδικά διάφορους ξένους καλλιτέχνες στα κλαμπ. Κάποια στιγμή μας λένε ότι θα έρθουν ο Wess και οι Airedales. Την επόμενη μέρα πάμε πιο νωρίς να δούμε τα όργανα και βλέπουμε ότι ήταν όλοι μαύροι, εκτός από τον κιθαρίστα που ήταν Γάλλος. Εκεί βλέπω το Hammond, ένα Condor Spinet. Πολυδουλέμενο όργανο, με λάμπες. Τρελαίνομαι. Είχαν έρθει για ένα μήνα. Από εκείνη τη στιγμή έχω από κοντά τον BB, τον οργανίστα τους. Δεν συζητούσε καν να μου το δώσει. Την ημέρα όμως που θα έφευγαν, πάω και λέω στον πατέρα μου για το Hammond. Πρωί - πρωί καταφθάνω στο ξενοδοχείο που ήταν οι Airedales μ’ ένα φάκελο στη τσέπη που είχε μέσα 25.000 δραχμές. Καλά λεφτά τότε. Κολλαριστά από την τράπεζα. Έφευγαν με το καράβι για Ιταλία. Πάμε στο τελωνείο. Είναι ο αχθοφόρος, ο BB και εγώ και πάμε προς το καράβι, τον Αγαμέμνονα. Όπως πάμε του δίνω το φάκελο. What’s that? (Τι είναι αυτό;). That’s for you, the organ (αυτό για σένα, το όργανο…). It’s yours! (Δικό σου!). Είχαμε φθάσει σχεδόν στην σκάλα του καραβιού! Λέω σ’ ένα πιτσιρικά αχθοφόρο: γυρνάμε πίσω, δείχνοντάς του το όργανο. Με κοιτάζει καλά - καλά σου λέει έχουμε μπλέξει με τρελούς. Τότε ξεβίδωσα το πεντάλ και μπροστά η ράχη είχε ένα σαν καφασωτό και το ‘σκισα. Γυρνώντας ξαναμπήκα στο μικρό τελωνείο και λέω εκεί στον υπεύθυνο: Το βρήκα, δεν ξέρω καν αν παίζει, το πήρα ευκαιρία για το ανιψάκι μου. Τη γλύτωσα πληρώνοντας μόνο 500 δραχμές. Αν πήγαινες στο Νάκα εκείνη την εποχή, που μια ζωή ο Νάκας αντιπροσωπεύει τα Hammond, δεν ξέρω κι εγώ πόσα θα ζητούσε… Βγήκα έξω στο δρόμο και βρήκα μια μοτοσυκλέτα με καλάθι, το βάλαμε δίπλα και να’ ναι καλά ο Αντώνης ο Γιούλης που το φιλοξένησε για τουλάχιστον ένα χρόνο.
Γιατί διαλύθηκαν οι Idols;
Κάποια στιγμή άρχισαν και άλλαζαν τα πράγματα, από δουλειές. Από τους παλιούς Idols είχε μείνει ο Αντώνης ο Γιούλης κι εγώ. Στην τελευταία μας δουλειά ήταν ο Αντώνης, εγώ και δύο άλλα άτομα, ντράμερ ο Τάσος Φωτοδήμος και μπασίστας ο Κώστας Σπυρόπουλος. Μου έκανε τότε το τηλέφωνο ο Ντέμης σε μια περίοδο που δεν εμφανιζόμασταν πουθενά.
1975, η τελευταία σύνθεση των Idols: Νότης Λαλαΐτης (όργανο), Τάσος Φωτοδήμος (ντραμς), Αντώνης Γιούλης (κιθάρα), Κώστας Σπυρόπουλος (μπάσο)
Με τον Ντέμη Ρούσσο μετά στο εξωτερικό ήταν άλλη φάση;
Περνάνε τα χρόνια... Είμαι εγώ με τον Ντέμη και πάμε Μαρόκο. Παίζουμε για τον βασιλιά. Είναι ο βασιλιάς με τον προσκεκλημένο του σε μια ροτόντα, οι δυο τους μόνοι και πίσω από τον καθένα είναι 7 άτομα με «ξύλινα» παντελόνια (με τσάκιση) και ο μαχαραγιάς απέναντι φορά μια κοτρώνα στο τουρμπάνι του, πιο κει οι αράπικες τέντες που λέμε με το χώρισμα και από εκεί μελίσσι οι γυναίκες. Είχα κάνει γνωριμία με τον μαέστρο γιατί ήταν εκεί η βασιλική ορχήστρα. Μου λέει λοιπόν ο μαέστρος ότι μετά που θα φάει ο μεγαλειότατος θα πάρει τη μπαγκέτα και θα κάνει ότι διευθύνει. Έτσι έγινε και όλοι ενάμιση μέτρο μακριά, επίκυψη. Το ίδιο έγινε κι όταν παίξαμε για τον Σάχη της Περσίας. Καθόταν εκεί όπως κάθεσαι εσύ με τη «σαμπανού», την Φάραχ Ντάμπα, κουκλάρα, ο άλλος τελείως «τετράγωνος» κι εγώ δίπλα να παίζω Hammond, το B3. Πήγαμε επίσης στην Βίβλο, την πιο αρχαία πόλη, στο Λίβανο όπου η Air France είχε κάνει λάθος και είχε στείλει το όργανό μου στο Λονδίνο κι έτσι πέρασα όλο το ρεσιτάλ όρθιος ανάμεσα στις τρεις κοπέλες που έκαναν φωνητικά γιατί κι εγώ τραγουδούσα μαζί με τον Ντέμη και είχα πάρει μια αρμόνικα κι έπαιζα! Επί δύο χρόνια ξεκινούσαμε το πρόγραμμα με τον Μύθο του Χατζιδάκι, α καπέλα. Έπαιζε ένα ακόρντο ο κιθαρίστας, ο Ντέμης γύριζε λίγο για να βλέπω το στόμα του κι εγώ έκανα τη Μούσχουρη. Έτσι ξεκινήσαμε και στο Άλμπερτ Χωλ, στο Λονδίνο.
O Ντέμης Ρούσσος στα 70ς
Στην Ελλάδα κάνατε περιοδεία;
Κλείσαμε σε κάποια φάση δύο εμφανίσεις στην Αθηναία, μία στο γήπεδο του Πανιωνίου, μία στη Θεσσαλονίκη στο γήπεδο του ΠΑΟΚ και μία στην Κρήτη στο γήπεδο του ΟΦΗ. Φτάνοντας εδώ είχαμε πέντε ώρες κενό. Πήρα ένα ταξί και ήρθα να δω τους δικούς μου και ξαναπήγα στο αεροδρόμιο να πάμε Κρήτη πρώτα. Στο αεροδρόμιο πλησίασε τον Ντέμη μια δημοσιογράφος και τον ρώτησε τι έχετε να μας πείτε για το καθεστώς; Είχαμε χούντα. Βλέπω την άλλη μέρα στις εφημερίδες κάτι τίτλους: Το Ελληνόπουλο που σνομπάρει τη χούντα και τον ενδιαφέρει μόνο μια καλοψημένη μπριζόλα… Τον ρωτάω τι έγινε. Είμαι ηλίθιος να έρθω στην πατρίδα μου και να πω αυτά τα πράγματα; Απομόνωσαν μια φράση. Αποτέλεσμα ενώ την προηγούμενη μέρα ο Μίκης Θεοδωράκης είχε στον ΟΦΗ δεν ξέρω κι εγώ πόσες χιλιάδες κόσμο, εμείς είχαμε 1.300 άτομα, οι περισσότεροι ξένοι. Ερχόμαστε στην Αθηναία. Την πρώτη μέρα γεμάτη τα τρία - τέταρτα, πάμε στο γήπεδο του Πανιωνίου, 1000 άτομα. Ξαναπαίζουμε στην Αθηναία, λιγότερο από το μισό μαγαζί γεμάτη. Έπαιρνε τηλέφωνο ο τάδε εφοπλιστής και ακύρωνε το τραπέζι. Τα δημοσιεύματα μας έκαναν μεγάλη ζημιά.
Πώς ενώ είχε τέτοια φωνή ο Ρούσσος ξεκίνησε παίζοντας μπάσο στους Idols;
Πριν σχηματιστούν οι Idols, ο Ντέμης έπαιζε κορνέτα σ’ ένα κλαμπ στη Λ. Αλεξάνδρας. Μαζί μας έπιασε το μπάσο. Με τους Idols έλεγε μόνο ένα κομμάτι, το The House Of The Rising Sun. Μετά στο εξωτερικό έλεγαν «το Ελληνόπουλο με την ψηλή φωνή». Όταν κάναμε τα σόου κι ερχόταν η στιγμή να πει το «Goodbye My Love, Goodbye» η ορχήστρα σταματούσε και τραγουδούσε μόνος του και τρίζαν τζάμια! Τέτοια φωνάρα είχε. Με έχεις διανοηθεί με τακούνι 17 πόντους; Ο Ντέμης επέμενε να είμαστε όλοι ντυμένοι ίδια.
Οι Idols στην παραλία παρέα με κορίτσια
Ποια ήταν η σχέση των Idols με τον Νίκο Μαστοράκη;
Κάποτε ήταν μάνατζέρ μας για κάνα - δυο χρόνια στο ζενίθ μας. Υπήρχε μεγάλη φιλία μεταξύ μας κι αν μας τηλεφωνούσε συμφωνούσαμε να παίξουμε. Έχουμε παίξει στον επίσημο χορό του ναυτικού. Νομίζω τότε ο Νίκος ακόμη υπηρετούσε τη θητεία του. Στο δίσκο μας, έφερε το φακό του να μας βγάλει. Ήταν ο πρώτος που έφερε βίντεο στην Ελλάδα. Το γραφείο του ήταν στην Πλατεία Κολωνακίου, μόλις στρίψεις για τα ανθοπωλεία, σ’ ένα υπόγειο. Θυμάμαι μια πλάκα, όταν παίζαμε στη Θεσσαλονίκη, στο ξενοδοχείο Καψής, δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Εμείς το ανοίξαμε, μουσικά. Είμαι πολύ φίλος με τον Λευτέρη Κογκαλίδη και άλλους δύο που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους και γίνεται η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Γίνεται τότε ρεσιτάλ στο Παλαί Ντε Σπορ με τον Αλ Μπάνο με support γκρουπ τους Idols. OΤζίμης Τζιμόπουλος βγήκε με κελεμπία. Ο Αντώνης βγήκε γυμνός μ’ ένα γιλέκο κι ένα φουλάρι, εγώ με μια κελεμπία που πήρα από το Μοναστηράκι και της έβαλα παπαδίστικά μανίκια, μαύρα, και ξυπόλυτος. Ο Νίκος που είχε έρθει να δει τον Αλ Μπάνο μας ρωτούσε ποιο συγκρότημα ήταν εκεί, δεν μας αναγνώρισε! Μας είχε παρουσιάσει ο Κογκαλίδης συλλαβίζοντας ένα - ένα τα γράμματα των I-d-o-l-s και σε κάθε γράμμα έβγαινε κι ένας στην σκηνή! Ο Τζιμόπουλος πώς να κάτσει στα τύμπανα με την κελεμπία; Κι έγινε από κάτω ο χαμός!
Τα 4 σπάνια 45άρια των Idols με τα εξώφυλλά τους, στον τοίχο του σπιτιού του
Όταν ξεκινήσατε ως Idols ποιος ήταν ο μάνατζέρ σας;
Δεν είχαμε μάνατζερ. Αυτός που τηλεφωνούσε ήμουν εγώ. Παίζαμε μια ώρα στο ABC και φεύγαμε με ταξί να πάμε στο Χίλτον να παίξουμε μια ώρα εκεί και μετά πάλι πίσω στο ABC και ξανά πάλι στο Χίλτον. Ωραία πράγματα.
Ο Τζο Μισά, ο πρώτος τραγουδιστής των Idols, τι τύπος ήταν; Δεν γνωρίζουμε πολλά γι’ αυτόν, δεν έχουν γραφτεί…
Πολύ καλό παιδί. Αιγυπτιώτης. Καμιά φορά μιλάμε μέσω skype. Χρόνια τώρα ζει στη Νέα Ζηλανδία. Κάποτε έκανε τραγουδιστής σε κρουαζιερόπλοια και εκεί γνώρισε τη γυναίκα του, μια χορεύτρια, την παντρεύτηκε και πήγαν στη Νέα Ζηλανδία. Τώρα ασχολείται με real estate.
Θυμάσαι τη μέρα του δυστυχήματος των Juniors;
Παίζαμε σ’ ένα κλαμπάκι, υπόγειο, σ’ ένα στενό κοντά στο ABC και μαθαίνουμε το δυστύχημα των Juniors και ήρθε κάποιος και μας είπε πώς έγινε και πώς κάποιος προσπαθούσε να βγάλει τις μπότες από τον ήδη νεκρό τραγουδιστή, Θάνο Σουγιούλ. Τα ήξερα με τα παιδιά. Συγκλονίστηκα. Με ανεβάσανε στον προθάλαμο που είχε πριν κατέβεις και κάθισα σε μια καρέκλα και με συνέφεραν με νερά και σκαμπίλια…
Με το πορτραίτο του
Από κακές συνήθειες;
Δεν ήπια ποτέ στη ζωή μου αλκοόλ. Σ’ όλα τα κλαμπ που πήγαινα και μετά που συνέχισα στα piano - bar μόνος μου σαν piano - bar entertainer το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στον μπάρμαν να του πω ότι αν θέλει να με κεράσει κάποιος ένα ποτό, θέλω bloody mary, αλλά χωρίς βότκα μέσα. Ήταν μια μεγάλη παρέα, ξένοι, έχω κάνει διάλειμμα με κερνάνε ένα ποτό και νομίζοντας εγώ ότι του είπε ο σερβιτόρος του μπάρμαν ότι το ποτό είναι για μένα, οπότε θα ξέρει τι θέλω, το πίνω και μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, βλέπεις παρθένος οργανισμός. Το στέκι μου, όπου έπαιζα και τραγουδούσα, ήταν στη Διδότου, στο μαγαζί που είχε η ηθοποιός Γιώργος Χριστοδούλου, το Shangri-La. Από την Αίγυπτο κι αυτός. Εκεί ήταν κάθε βράδυ όλο το Κολωνάκι. Δεκαετία ’80. Όταν βλέπεις γνωστό κοσμικό να κάθεται όλο το βράδυ σε σκαμπό και το τζάκι απέναντι αναμμένο και να μην δυσανασχετεί πάει να πει ότι το μαγαζί είναι η γωνιά τους. Ο διευθυντής της Μεγάλης Βρετανίας με λάτρευε. Στο μπροστινό παράθυρο του ξενοδοχείου αυτού ήταν η πλάτη μου. Εκεί ήταν το πιάνο μου. Στα σκαλοπάτια για να πας στο μπαρ. Μια μέρα παίζω ένα κομμάτι των Forminx. Καλά για μένα ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είναι θεός. Το Our Last September σε λόγια του Νίκου Μαστοράκη. Και βλέπω ένα κεφαλάκι στην είσοδο, αλλά δεν δίνω σημασία. Κι έρχεται μπροστά μου ο τραγουδιστής τους, ο Τάσος Παπασταμάτης. Και να το δάκρυ… Τζέντλεμαν, με μία λέξη. Του στοίχισε πολύ ο θάνατος της μητέρας του. Τον βρήκαν πεθαμένο, μόνο του, μετά από μέρες… Στη Μεγάλη Βρετανία, στο JB Corner, εκεί σταμάτησα, όταν έκλεισε το ξενοδοχείο για ανακαίνιση εν’ όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Έχω δουλέψει επίσης στο Intercontinental, στο Cava Bar, και είχα τέτοια πέραση που η διεύθυνση είχε δώσει εντολή και βάλανε μια τεράστια φωτογραφία με την αφεντιά μου και την Ελένη που έγραφε: Enjoy the drink with the famous… μπλα μπλα. Έπαιζα στο Green Park την μέρα που η Πατουλίδου πήρε το χρυσό μετάλλιο. Πάω να παίξω και ακούω ζητωκραυγές. Όλοι ήταν σαν τρελοί. Να ξέρεις ότι δεν χρησιμοποίησα ποτέ τον «γιαπωνέζο», τη μηχανική ντραμς. Πιάνο - φωνή. Αυτό.
Ο Νότης Λαλαΐτης με τους Idols στο κλαμπ ABC το 1965
Τι ξεχωριστό είχαν οι Idols σε σχέση με τα άλλα συγκροτήματα και είχαν τέτοια απήχηση στον κόσμο;
Τα φωνητικά. Κάναμε πολλές πρόβες. Δίναμε μεγάλη προσοχή στα φωνητικά. Στις αρμονίες. Τραγουδούσαμε όλοι, δεν άκουγες μόνο μία φωνή. Και φυσικά οι μεγάλες τους επιτυχίες. Είχαν βγάλει μέχρι τσίχλες και αυτοκινητάκια Idols! Έχω ένα αυτοκινητάκι με τέσσερα άτομα που βρήκα στο Μοναστηράκι και αυτός που κάθεται πίσω έχει μια ντραμς και γράφει The Idols. Και τι έχει μέσα; Ατυχία στην τύχη μου… τραγουδάει ο Κόκοτας! Βάλανε μέσα λάθος δισκάκι… Να ξέρεις πιο πολλά χρόνια έχω περάσει με τον Αντώνη τον Γιούλη και τους άλλους μουσικούς, παρά με την οικογένειά μου, όταν ζούσαν. Ήμασταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας γι’ αυτό κρατήσαμε τόσο καιρό. Έπαιξε ρόλο και η ταύτιση που είχαμε πάνω στη μουσική διότι όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι. Μετά το ωδείο, σταμάτησα. Με το αυτί συνέχισα. Αν ακούσω μια μελωδία, γράφει μέσα μου στον αιώνα τον άπαντα. Εμείς ποτέ δεν ήμασταν ροκ, σαν Idols. Από την αρχή που ξεκινήσαμε παίζαμε χορευτική μουσική.
Ο έπαινος των Idols για το δημοφιλέστερο συγκρότημα 1967-68
Το παράπονό σου;
Παράπονο μέσα σε εισαγωγικά. Παίζουμε στην καλοκαιρινή Αθηναία, ο Μαστοράκης είναι κοντά μας κι έρχεται ο περίφημος Μάρδας από την Αγγλία, ο άνθρωπος που ήταν δίπλα στους Beatles. Ετοιμάσαμε δύο κομμάτια, σε στίχους Μαστοράκη. Δεν δόθηκε συνέχεια. Αν ήταν θα φεύγαμε κατευθείαν για Αγγλία, τουλάχιστον να τα ηχογραφήσουμε εκεί. Πιστεύω ότι στη ζωή όλα είναι θέμα timing. Ενώ ήταν η σωστή ώρα δεν μας δόθηκε συνέχεια.
Τι σου έρχεται πρώτα στο μυαλό όταν σκέφτεσαι τα χρόνια των Idols;
Το συναίσθημα που νοιώθαμε για την αγάπη του κόσμου. Η κολόνια αυτή που κράτησε τόσα χρόνια.
The Idols
Ο πρώτος μεγάλος δίσκος σας πού ηχογραφήθηκε;
Στο στούντιο της Κολoύμπια, στον Περισσό. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι η κονσόλα με κάτι κουμπιά τόσα, είχε δύο κουμπάκια. Το ένα έγραφε Ποπ και το άλλο Γιε - Γιε. Όταν γράφαμε εμείς το Γιε - Γιε ήταν πατημένο. Κοιτάμε το τζάμι, ο ηχολήπτης δεν ήταν μέσα. Κάπου είχε πάει. Κάποια στιγμή έρχεται. Τι έγινε παιδιά; Κάναμε ένα λάθος. Πάμε πάλι από την αρχή…
Τους στίχους των τραγουδιών σας ποιος τους έγραφε;
Δεν είχαμε βασικό στιχουργό. Έγραφαν διάφοροι τους στίχους. Στα μικρά δισκάκια έγραφε κυρίως στίχους ο Αθανάσιος ο Τσόγκας που έβγαζε το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί. Λόγω Αιγύπτου, είχαμε περισσότερο γαλλική παιδεία και υπήρχε έμφαση στο γαλλικό τραγούδι. Όταν βάζαμε κάτω να βγάλουμε τραγούδια του Αζναβούρ, παραδείγματος χάριν το «La Mamma», ή ένα από τα αγαπημένα μου τότε το «Demain Tu Te Maries» της Patricia Carli - κομμάτια που δεν ήταν γιεγιέδικα, βάζαμε το δισκάκι και ο καθένας άκουγε το μέρος του.
Patricia Carli - Demain Tu Te Maries
Ποιος σας κάλεσε να ανοίξετε τη συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας το 1967, μαζί με άλλα συγκροτήματα;
Ο Νίκος Μαστοράκης. Ήταν μάνατζέρ μας τότε. Όταν έφυγαν οι Rolling Stones έφεραν το υγειονομικό στο Χίλτον γιατί έχεζαν πάνω στους τοίχους. Ήταν η εποχή κωλοπαιδεία. Όταν έφυγε ο Μικ Τζάγκερ προς το πέταλο για να πετάξει την ανθοδέσμη που τους πρόσφεραν, έτρεξαν οι αστυνομικοί θολωμένοι και τον πιάσανε από τα πόδια. Τσαντίστηκε, γύρισε πίσω και είπε «Let’s go!». Τότε ζούσε ο Brian Jones. «Τηλεκατευθυμένος» ανέβηκε να παίξει. Τότε είδαμε πώς κουρδίζουν τις κιθάρες. Πριν ανεβούν να παίξουν οι Rolling Stones ήταν ο stage manager κι έβαζε το κουτάκι του πάνω στις χορδές. Μετά την εμφάνισή μας καθίσαμε όλοι οι Idols να τους δούμε, οκλαδόν κάτω στο γκαζόν. Είχαμε τα μέσα γιατί απαγορευόταν να μπεις στον αγωνιστικό χώρο. Ο κόσμος ήταν στις εξέδρες. Δεν υπήρχαν τότε αποδυτήρια για τα συγκροτήματα. Καθίσαμε πίσω από τη σκηνή και όταν ήρθε η στιγμή να παίξουμε είπαμε: πάμε. Θυμάμαι παίξαμε το Monday, Monday των Mamas and Papas κάνοντας όλοι φωνητικά. Δεν παίξαμε πολλά κομμάτια, αλλά σίγουρα θα παίξαμε τα Ξαφνικά Μ’ Αγαπάς, Τρικυμία Στην Καρδιά Μου, Σου ‘δωσα την Αγάπη Μου… γιατί αυτά είναι η σημαία μας. Να σου πω ποιο είναι αγαπημένο μου συγκρότημα; Dave Clark Five. Ξέρεις και πιο τραγούδι τους; Crime Over You. Μπαλάντα του κερατά, ερωτική. Ακούω πολλή μουσική. Όλη μέρα. Δεν μπορώ χωρίς μουσική. Σε κάθε δωμάτιο παίζει μουσική. Το έναυσμα σε όλη τη νεολαία του κόσμου τότε, ήταν οι Beatles κι οι Rolling Stones. Εκατοντάδες συγκροτήματα είχαν κάνει επιτυχίες και τις ακούγαμε. Στην Ελλάδα κάθε γειτονιά είχε το συγκρότημά της.
Οι Idols επί σκηνής στην συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, Απρίλιος 1967
The Dave Clark Five - Crying Over You
Σήμερα τι μουσική ακούς;
Τζαζ περισσότερο. Oscar Peterson, αγαπημένος. Κλασική τζαζ. Η γαλλική και η ιταλική μουσική δεν φεύγουν από τη ζωή μου. Είναι μέσα μου. Ρομάντικο.
Σε ευχαριστώ πολύ!
Από τη συζήτηση που κάναμε νοιώθω ότι σαν σε ξέρω χρόνια…
Το ίδιο νοιώθω κι εγώ!
Και να ξέρεις, η ζωή είναι κύκλος σε όλα…
Ο Γιάννης Αλεξίου με τον Νότη Λαλαΐτη στο Μουσείο Αυτοκινήτου
Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι του Γιάννη Αλεξίου. Οι αρχειακές φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Νότη Λαλαΐτη. Ευχαριστούμε τον Άλκη Έξαρχο για την ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας των Idols.
Με τη φωτογραφία των Idols το 1964 στα Καμμένα Βούρλα
Όταν πλησίαζα στο σπίτι του οργανίστα των Idols, Νότη (Παναγιώτη) Λαλαΐτη, στην οδό Ευγένιου Καραβία στα Κάτω Πατήσια, έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα είχε περισκόπιο. Η γενιά του ’60 μεγάλωσε χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ και η φαντασία της οργίαζε. Έψαχνε το σύμπαν στ’ άστρα κι ονειρευόταν. Το ταξίδι ήταν στην κουλτούρα της. Ένας τόσο ιδιαίτερος άνθρωπος, ψαγμένος και επηρεασμένος από διαφορετικές κουλτούρες μεγαλώνοντας στην κοσμοπολίτικη και ευγενική Αίγυπτο, ήμουν σίγουρος ότι θα μετρούσε τ’ αστέρια ακόμη και σήμερα. To κέρδισα! Όταν άνοιξε την πόρτα αυτό που αντίκρισα δεν είχε προηγούμενο…
Τρελός με το αρχείο του. Συλλέκτης φωτογραφιών, αφισών, μινιατούρων αυτοκινήτων, αεροπλάνων, καραβιών, βινυλίων, επιστολών, αποκομμάτων εφημερίδων, ακόμη και αποδείξεων από τις πρώτες δόσεις που πήρε κι έπαιξε με την πρώτη Farfisa, το νέο όργανο της εποχής ιταλικής κατασκευής, που πουλήθηκε στην Ελλάδα, το 1964, από τον Κωνσταντινίδη στην Πλατεία Κάνιγγος. Μια ηρωική εποχή, όπως την αποκαλεί ο ίδιος. Στυλοβάτης των Idols σε όλη τη φάση τους έως το 1975, δεν έλειψε από καμιά σύνθεσή τους, αλλά και τις κατά καιρούς επανασυνδέσεις τους ως σήμερα.
Ο Νότης Λαλαΐτης από το 1975 έως το 1981 έγινε μέλος του συγκροτήματος και στενός συνεργάτης του Ντέμη Ρούσσου, καλοί φίλοι από παιδιά στην Αίγυπτο και αρχικό μέλος των Idols. Το διάστημα αυτό συμμετέχει σε ορισμένες ηχογραφήσεις προσωπικών δίσκων του Ρούσσου, σε μια περίοδο που η φήμη του είναι παγκόσμια. Στο σπίτι του οι φωτογραφίες του Μάνου Χατζιδάκι είναι σε περίοπτη θέση στον τοίχο του σαλονιού, δίπλα σε ιστορικές στιγμές των Idols. Όπως και οι δίσκοι του Jimmy Smith στη δισκοθήκη του. Θαυμάζει πολύ επίσης τον Quincy Jones και λατρεύει τους Dave Clark Five. Σήμερα είναι πρόεδρος του πολιτιστικού σωματείου Δήλεια Δρώμενα με έδρα το Δήλεσι.
Γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1945 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί τελείωσε το 6Ο Γυμνάσιο και ως μαθητής ακόμη σχημάτισε το πρώτο συγκρότημά του, 7 Άσσοι. Στα 18 του χρόνια ήρθε στην Αθήνα. Το 1964 αποδέχθηκε την πρόσκληση του κιθαρίστα Αντώνη Γιούλη, στενού φίλου έως σήμερα, και σχηματίσανε τους Idols. Με τους Idols έπαιξε παντού ακόμη και στη μπουάτ «Αναμνήσεις» στην Πλάκα με τον Τόλη Βοσκόπουλο, όταν εμφανιζόταν με μπουζούκι, και δίπλα του τη Δούκισσα. Ο Νότης Λαλαΐτης είναι επίσης είναι σπουδαίος piano-bar entertainer με εμφανίσεις στα καλύτερα μαγαζιά και ξενοδοχεία. Στο 28Ο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης βγήκε τέταρτος με το τραγούδι του «Στιγμές» σε ερμηνεία Έλενας Οικονομίδου και στίχους Νίκου Ελληναίου. Μιλά Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Δεν θυμόταν με ακρίβεια ημερομηνίες καθώς τα έζησε έντονα και αποτυπώθηκαν όλα αυτά ως ένα ενιαίο και ευτυχές πράγμα στο μυαλό του, όπως και όλοι όσοι πέρασαν από την εκάστοτε σύνθεση των Idols, για εκείνον «είναι όλοι Idols», όπως είπε. Πάμε πίσω όμως στη δεκαετία του’50 που ένα μικρός θεός του οργάνου γεννιέται ξεκινώντας… ανάποδα!
Οι Idols, στο μέσον ο Νότης Λαλαΐτης
Έχεις γνωρίσει προσωπικότητες στη μεγάλη πορεία σου;
Έχω παίξει τάβλι με την Αγγλίδα τραγουδίστρια… δεν την θυμάμαι, αλλά είναι διάσημη. Είμαστε έτοιμοι για τηλεόραση και λίγο πριν βγούμε στον αέρα έφερε τάβλι να παίξουμε! Έχω γνωρίσει και τον Τζο Ντασέν στο Παρίσι και συναντηθήκαμε μετά στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο που τραγούδησε με άλλους, μεταξύ αυτών και η Δήμητρα Γαλάνη. Την εποχή αυτή υπήρχε το κλαρίνο, η μπουάτ, το γιε - γιε, έτσι μας φώναζαν εμάς «οι γιεγιέδες», το ελαφρό ελληνικό τραγούδι με το καλύτερο φωνητικό ντουέτο που έχει βγει ποτέ: Τζένη Βάνου - Γιάννης Βογιατζής. Η καλύτερη εποχή του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού: Πλέσσας, Κατσαρός. Παίζαμε τότε στο Στορκ του Γκασπάρ, απέναντι από το παλιό αεροδρόμιο. Εκεί ήρθε κι ένα βράδυ ο Ωνάσης με κάτι κουκλάρες γύρω. Εκεί είχε έρθει και ένας από τους γιους του Ίμπν Σαούντ, του Σαουδάραβα, ιδρυτή του ενιαίου Σαουδικού κράτους, που κάθε καλοκαίρι ερχόταν στο Καβούρι, όλο δικό του με τόσα δολάρια που είχε. Ο γιος λοιπόν μοίραζε διαμερίσματα, αυτό ήταν το δώρο του. Όταν έμπαινε μέσα πήγαινε κατευθείαν στο μπαρ να δει δυο σαμπάνιες, τις πιο ακριβές, να τις αδειάζουν στο νεροχύτη. Ήθελε να βλέπει τη σκηνή αυτή. Άκου τρέλα. Ερχόταν με τσούρμο γυναίκες. Ανάμεσά τους και δύο γνωστές Ελληνίδες πρωταγωνίστριες. Πρώτη φορά που είδα στη ζωή μου αυτοκίνητο De Tomaso. Το αυτοκίνητό του. Ερχόταν κάθε βράδυ. Γνωριστήκαμε και του μιλούσα αράπικα. Πιάσαμε συζήτηση για αυτοκίνητα και κάνει έτσι και μου δίνει τα κλειδιά της De Tomaso! Δικό σου, πήγαινε έξω να το πάρεις! Δεν το πήρα. Ευχαριστώ πάρα πολύ, ζω στην Ελλάδα, δεν μπορώ να το συντηρήσω… Τότε όλα τα πράγματα ήταν πιο απλά στη ζωή. Ο κόσμος χόρευε στη μεγάλη πίστα του ABC στην Πατησίων και δεν άδειαζε ποτέ. Να βλέπεις πάνω στα τραπέζια το βερμούτ και τους ξηρούς καρπούς. Τίποτε άλλο. Το θεαθήναι το ‘χω βαρεθεί γιατί έχω δει πάρα πολλά. Τον παν στη ζωή σου είναι να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Σαν παιδί μεγάλωσα στην ωραιότερη εποχή της παγκόσμιας μουσικής, δεκαετία του ’60, τότε έγινε η επανάσταση, η ελευθερία με τα μπλου τζιν, οι σχέσεις μεταξύ άντρα - γυναίκας τότε απελευθερώθηκαν. Έχουμε παίξει σαν Idols στην Κουίντα στην Φωκίωνος Νέγρη, του Μπάμπη Μουτσάτσου. Έμπαινες μέσα κι έβλεπες την κομμένη μισή βάρκα με τα δίχτυα. Όταν ήμουν πια με τον Ντέμη, ο Μουτσάτσος με είχε παρακαλέσει μόλις πάω στη Γαλλία να δώσω στην Ρίτα Κάντιλακ, ένα γράμμα. Σήμερα είναι γενικά όποιος προλάβει.
Όρθιος με το Hammond του
Πάμε όμως να τα πάρουμε όλα από την αρχή…
Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Μόλις έβγαλα το γυμνάσιο εκεί, ήρθα στην Αθήνα. Εξατάξιο σχολείο, αυστηρό και αν δεν μάθαινες αρχαία δεν είχε κόλπα. Στην Πέμπτη γυμνασίου δώσαμε εξετάσεις, αραβικά, ενώπιον της αιγυπτιακής κυβέρνησης. Δηλαδή την ημέρα των εξετάσεων εξαφανίστηκαν από στο σχολείο όλοι οι καθηγητές μας και ήρθαν άγνωστες φάτσες από την κυβέρνηση! Και 20 να είχες σε όλα τα μαθήματα, αν δεν περνούσες στ’ αραβικά έμενες στην ίδια τάξη. Διάβαζα εφημερίδα έτσι, από τα δεξιά προς τ’ αριστερά. Τώρα τα ‘χω ξεχάσει. Θυμάμαι μόνο να γράφω τ’ όνομά μου. Στην Αίγυπτο ζούσαν Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι γι’ αυτό ήμασταν υποχρεωμένοι να μάθουμε πολλές γλώσσες, να είμαστε πολύ κοινωνικοί. Πάντα με ενδιέφερε το what’s going on all around (τι συμβαίνει γύρω). Υπήρχαν και αράπικες συνοικίες, πολύ φτωχές. Θυμάμαι τον Άχμετ, οικιακός βοηθός, ένα θηρίο μέχρι εκεί πάνω, που με ήξερε από μωρό, ο οποίος βοηθούσε τη γιαγιά στο σπίτι. Μετά από χρόνια που πήγα με τον Ντέμη Ρούσσο στην Αλεξάνδρεια, στο κατάστημα της θείας μου, ένα πολύ μεγάλο και γνωστό, το Ελίτ που υπάρχει ακόμα και λειτουργεί, είδα ένα γεροντάκι που μόλις με είδε τον έπιασαν τα κλάματα. Χαουάγκα Νότη: Κύριε Νότη, δηλαδή. Ήταν ο Άχμετ! Παρ’ ότι τον κρατούσε η θεία μου έτρεξε κι έπεσε στην αγκαλιά μου κι εγώ έμεινα άφωνος. Είχα και μαλλούρα, αλλά με αναγνώρισε… για κάτσε να τα κάνουμε να πετάξουν… (Εκείνη την στιγμή ο Νότης Λαλαΐτης τραβάει το κορδονάκι δύο γλάρων που ήταν πάνω από το κεφάλι μας κι αρχίζουν να ανοιγοκλείνουν τα φτερά τους…)
Με το πιάνο του στην Αλεξάνδρεια
Ποιο ήταν το ερέθισμα για να μπεις στη μουσική;
Από το πιάνο που είχαμε στο σπίτι στην Αίγυπτο. Το πιάνο ήρθε σπίτι για μένα. Όταν έδωσα εξετάσεις στο ωδείο στην Αλεξάνδρεια, το οποίο ήταν παράρτημα του Ωδείου Αθηνών, τότε ζούσε ο Μανώλης Καλομοίρης. Είχε άσπρα μαλλιά. Ερχόταν, λοιπόν, εκεί για τις εξετάσεις. Όταν έπαιξα στο πιάνο τα τρία - τέσσερα κομμάτια στο πιάνο που μου είχε υποδείξει ο δάσκαλός μου, από μόνος μου πήρα την πρωτοβουλία κι έπαιξα την Comparsita. Όταν τελείωσα μου είπε: Νότη, αυτό δεν είναι κλασσικό κομμάτι, αλλά το ‘παιξες τόσο καλά, θα σου βάλω 10. Ήμουν καλός μαθητής στο σχολείο, έπαιζα συνέχεια πιάνο και η μπάλα από κάτω…
Μπάλα ποδοσφαίρου ήταν;
Ε, βέβαια. Η θέση μου ήταν αριστερό μπακ γιατί είμαι αριστεροπόδαρος. Έπαθα ζημιά από μια κλωτσιά που έφαγα, σπάσανε κάτι ίνες. Πάω σπίτι να βγάλω την κάλτσα και το όλο πόδι μου ήταν κόκκινο. Νεκρό αίμα. Τα παράτησα τότε και το έριξα στο μπάσκετ. Ποδόσφαιρο έπαιζα την εποχή που ήμουν στο γυμνάσιο. Στην Αλεξάνδρεια. Εκεί δεν είχε αλάνες, είχαμε τα «αραπάκια» που έπαιζαν ξυπόλητα. Παίζαμε στην Αθλητική Ένωση, που είχε μόνο Έλληνες, σε κανονικό γήπεδο, αλλά με χώμα. Δεν ήταν… Γουέμπλεϊ ! (γέλια).
Στο μπαλκόνι του με το περισκόπιο
Στο γήπεδο πηγαίνετε;
Έχω πάει δύο φορές στο γήπεδο. Την πρώτη φορά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στο πρωτάθλημα ΣΙΣΜ (διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση μεταξύ των Εθνικών Ομάδων Ενόπλων διαφόρων χωρών) για να δω και την Εθνική Αιγύπτου, την εποχή που έπαιζε ο Τάκης Παπαεμμανουήλ στην Εθνική Ελλάδος. Και μία φορά στο Καραϊσκάκη που έπαιζε ο Παναθηναϊκός με την Νάσιοναλ Μοντεβιδέο στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου του 1971 (1-1 το τελικό σκορ), μετά τον τελικό του Γουέμπλεϋ, αντικαθιστώντας τον Άγιαξ που δεν κατέβηκε να παίξει. Στο ματς αυτό τραυματίστηκε μπροστά μου, πολύ άσχημα, ο Τομαράς κι έσπασε το πόδι του. Ακούστηκε το κρακ! Θυμάμαι το φορείο που τον μετέφεραν και ο γιατρός του κρατούσε το πόδι που είχε γίνει δυο κομμάτια. Είχε βουβαθεί όλο το γήπεδο, δεν ακουγόταν ούτε ανάσα. Όλοι καταλάβαμε ότι είναι σοβαρό το περιστατικό. Όπως κατάλαβες είναι Παναθηναϊκός, αλλά δεν παρακολουθώ πια μπάλα.
Ποιος ήταν ο λόγος που μετακόμισες στην Αθήνα;
Μετά τον Φαρούκ, τον βασιλιά, ανέλαβε ο Ναγκίπ και μετά ο περίφημος Νάσσερ, ο οποίος κάποια στιγμή εθνικοποίησε όλες τις δουλειές. Τότε σφίξανε τα πράγματα. Έπεσε τότε ακριβώς, τη στιγμή που τελείωσα το σχολείο. Έτσι έφυγα πρώτος - η οικογένειά μου έμεινε στην Αίγυπτο - και έμενα σε κάτι θείες μου, που είχαν έρθει από την Αίγυπτο, αδερφές του πατέρα μου. Έφερα και το πιάνο μου μαζί. Προσαρμόστηκα αμέσως και είχα το νου μου στα μαθήματά. Με φιλοξένησαν για ένα - δύο χρόνια. Έμενα πίσω από τη Ριζάρειο Σχολή στο Χαλάνδρι και από τις 4 η ώρα το πρωί άκουγα τα παπαδάκια. Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 7, έπαιρνα το λεωφορείο Βριλησσίων και κατέβαινα Πειραιά, στην Ανωτάτη Σχολή Ναυπηγών. Ακόμη τότε δεν υπήρχε έδρα ναυπηγική στο Πολυτεχνείο. Τέσσερα χρόνια αυτή η δουλειά. Μετά τον πρώτο χρόνο σπουδών με κάλεσε ο Αντώνης ο Γιούλης στους Idols. Από τον Πειραιά, μετά την σχολή, έπαιρνα τον ηλεκτρικό και κατέβαινα Κηφισιά που ήταν το Όττο κλαμπ, όπου κάναμε πρόβες και μετά είχαμε πρόγραμμα με τους Idols. Μετά τον δεύτερο - τρίτο καφέ αλλάζαμε και βάζαμε μια στολή, σαν κι αυτή των Beatles, σκούρο σακάκι με λιβρέα εδώ πάνω στο λαιμό, πράσινη. Το έχω φυλάξει! Παίζαμε κι όταν γύριζα σπίτι αργά, έπρεπε να κάνω σχέδιο ναυπηγικό. Αν μου έλεγε κάποιος σήμερα σου δίνω ένα εκατομμύριο να το κάνεις για δυο μέρες αυτό, θα του ‘λεγα «τρελός είσαι»! Πώς το κατάφερα; Γιατί είχα τρέλα και με τη ναυπηγική και με τη μουσική. Όταν τελείωσα τη σχολή πήρα πτυχίο δια αλληλογραφίας με το Stanford Connecticut USA. Με παρακάλεσαν να τους στείλω όλη τη διπλωματική μελέτη που είχα κάνει. Μου έβαλαν 10 στα 10! Όταν έφτανα στις τελικές εξετάσεις ήμουν με τον Ντέμη κι είχα μαζί μου μια τσάντα με όλα τα ναυπηγικά μέσα. Πολλές φορές όταν κάναμε περιοδείες με τον Ντέμη στην Ευρώπη είχε ένα πούλμαν που ήταν μισό φορτηγό και το άλλο μισό είχε τρεις κουκέτες, καθίσματα και σαλονάκι, δεξιά κι αριστερά.
Ο Ντέμης Ρούσσος με τον Νότη Λαλαΐτη στο Παρίσι το 1988
Περνάγατε ωραία δηλαδή, με τις ανέσεις σας…
Μεγάλη υπόθεση η φιλία μου με τον Ντέμη. Το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει κάνει ο Ντέμης επί 7 χρόνια να γυρίσω όλο τον κόσμο. Κάθε μήνα ταξιδεύαμε σε διάφορες χώρες κι ερχόμουν σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες. Γυρίσαμε όλη την Αγγλία, πήγαμε στο Δουβλίνο, στο Παρίσι για μια μέρα, αλλάζαμε τσάντα και πετούσαμε για Μέση Ανατολή, Κουβέιτ. Κάναμε ντουζ και βγαίναμε έξω με 45 βαθμούς υπό σκιάν! Μέναμε στα καλύτερα ξενοδοχεία. Μέσα στο συμβόλαιο του Ντέμη ήταν σουίτα, αν δεν υπήρχε σουίτα στο ξενοδοχείο, πήγαινε σε άλλο. Στη Σκανδιναβία 45 βαθμούς… μείον. Στον Καναδά φορούσα μπότες ψηλές ως το γόνατο και όταν φτάσαμε με το αεροπλάνο, το αεροδρόμιο ήταν σκεπασμένο με κάτι μπάλες από πάγο! Πραγματικός φίλος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που ήρθε να με παραλάβει από το αεροδρόμιο του Παρισιού με τον σοφέρ του, τον Μισέλ και κοίταζαν όλοι. Ήταν πασίγνωστος τότε. Φορούσε κάτι σαν γούνα με κρόσσια, είχε γένια, μαλλιά και μπότες. Αμέσως με αγκάλιασε και με υποδέχθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Μου είχε βρει διαμέρισμα να μείνω. Ούτε αδερφός… Και στις περιοδείες όταν ήθελε να μου πει κάτι που δεν ήθελε να το ακούσουν οι άλλοι, μιλούσαμε αράπικα. Στην Ισπανία ξεκινήσαμε Αλικάντε, πήγαμε Βίκο, από τη μία άκρη της στην άλλη σε κάθε συναυλία γιατί δεν υπήρχαν άδεια θέατρα να πάρουμε με τη σειρά τα μέρη. Η μόνη χώρα που δεν βλέπαμε την ώρα να φύγουμε, ήταν η Γερμανία. Ώσπου να πάμε στα καμαρίνια ν’ αλλάξουμε μετά το σόου και να βγούμε έξω, ερημιά το θέατρο, ερημιά ο δρόμος. Και αναρωτιόμασταν: εμείς παίξαμε εδώ; Δεν υπήρχε ψυχή. Είχε πάντα μαζί του ένα νεσεσέρ με ό,τι χρειάζεται για το λαιμό. Ποτέ δεν κάπνισε τσιγάρο, ούτε δυναμωτικό. Ποτέ. Με τον Ντέμη έχουμε παίξει μαζί και στο γυμνάσιο, σε επιθεώρηση. Ήταν το έργο «Η Κοινωνία Τρελάθηκε» ενός Αιγυπτιώτη. Εγώ έπαιζα πιάνο και ο Ντέμης έκανε τα δικά του. Ήμασταν γείτονες στην Αλεξάνδρεια. Έμενε, να, εκεί απέναντι που είναι το μπαλκόνι που βλέπουμε τώρα (μου δείχνει κάποιο κοντινό). Πηγαίναμε μαζί και σχολείο. Ο Ντέμης ήταν ένα χρόνο μικρότερός μου και πήγαινε σε μικρότερη τάξη. Κάθε χρόνο οι απόφοιτοι κάτι παρουσιάζανε. Έχω παίξει και ηθοποιός, στον Βρικόλακα, με μουστάκι. Κι έρχεται ο διευθυντής και μου λέει: τι είναι αυτό; Μουστάκι. Να έρθει η μητέρα σου… Ήταν πολύ αυστηρό σχολείο, αλλά μάθαμε γράμματα. Όταν ανοίγω τώρα την τηλεόραση κι ακούω να μιλάνε, λέω τι είναι αυτοί; Άσε με…
Η ελληνική σημαία κυματίζει στο μπαλκόνι του
Η οικογένεια σου;
Ο πατέρας μου δούλευε χρόνια σε ναυτιλιακά. Η μητέρα μου είχε ασχοληθεί πολύ με τον προσκοπισμό. Ελληνίδα οδηγός. Συνέχισε μετά και στην Ελλάδα κι έφτασε ψηλά σε βαθμίδα σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχουν φύγει και οι δύο. Η μητέρα μου πριν ενάμιση χρόνο, στα 96 της χρόνια, από αναπνευστικό πρόβλημα. Ποτέ δεν μας μάλωσαν. Πότε δεν είδα στο σπίτι ατμόσφαιρα περίεργη, ηλεκτρισμένη. Ποτέ. Ακόμη και τότε που ο πατέρας μου έμεινε ένα μήνα άνεργος με τον Νάσσερ, τότε ήταν που πήρε την απόφαση, να έρθουν κι εκείνοι στην Ελλάδα. Ήταν σαν να μην τρέχει τίποτα… Δεν μου έλειψε τίποτα ποτέ.
Έμενες ακόμη στο Χαλάνδρι;
Είχα πάει στα Πατήσια, πάλι στις θείες μου που είχαν μετακομίσει και όταν ήρθαν οι δικοί μου από την Αίγυπτο βρήκαμε το σπίτι δίπλα από το δικό μου, εδώ που μιλάμε τώρα, στην οδό Ευγένιου Καραβία στα Κάτω Πατήσια. 1966-67. Όταν ήρθα εδώ, έβλεπα από το μπαλκόνι απέναντι τη θάλασσα κι εκεί το Ήχος και Φως στην Ακρόπολη. Εδώ μπροστά ήταν η αποθήκη του Σαρακάκη, άρα είχαμε ησυχία.
Καμμένα Βούρλα 1964: Η πρώτη σύνθεση. Από αριστερά: Αντώνης Γιούλης, Τζο Μισά, Ντέμης Ρούσσος, Νότης Λαλαΐτης και στο βάθος αριστερά: Νίκος Τσιλογιάννης και δεξιά: Ντίνος Παπαβασιλείου
Πώς σμίξατε με τον Ντέμη Ρούσσο στην Αθήνα;
Παίζαμε με τους Idols στην καλοκαιρινή Αθηναία και με πήρε τηλέφωνο: Νότη, γουστάρεις να ‘ρθεις; Πού να έρθω; Είχε φύγει από το συγκρότημά του ο Λάκης Βλαβιανός, φίλος μου, και ο Ντέμης αμέσως με σκέφτηκε. Είχε ξεκινήσει με τους Idols. Είχε μείνει δύο χρόνια με τους αρχικούς Idols. Μετά πήγε στους Minis και μετά στους Stormies, ήταν η εποχή των δολοπλοκιών που λέγαμε τότε. Οι μουσικοί άλλαζαν συνέχεια ορχήστρες. Οι Idols ήμασταν σταθεροί. Ξεκινήσαμε Αντώνης Γιούλης, κιθαρίστας και ιδρυτής των Idols, αυτός με φώναξε να γίνει μέλος τους, Νότης Λαλαΐτης στο όργανο, Νίκος Τσιλογιάννης, ντράμερ και μέλος μετά στα Μπουρμπούλια, Ντίνος Παπαβασιλείου, πιανίστας από την Αλεξάνδρεια που δυστυχώς μας έχει αφήσει, Μανώλης Καβουκλής μπασίστας - είχε ανοίξει μετά ένα δισκάδικο στη Φωκίωνος μαζί με τον Ντίνο Παπαβασιλείου - και ο Τζο Μισά (Jo Michat), τραγουδιστής, ξάδερφος του Ντέμη. 1964 η σύνθεση μας στο Όττο κλαμπ.
Ο νονός του ονόματός Idols;
Νονά ήταν η Δανάη! Η Δανάη Στρατηγοπούλου, η μεγάλη δόξα του ελαφρού τραγουδιού και μητέρα της Λήδας Χαλκιαδάκη, γνωστή από το ντουέτο Λήδα - Σπύρος. Ένα Σάββατο φτιάξαμε πολλούς κλήρους και γράψαμε επάνω διάφορα ονόματα, που δυστυχώς δεν θυμάμαι πια, αλλά μέσα σ’ όλα ήταν και το The Idols. Οι πελάτες του μαγαζιού τραβήξανε κλήρους και το όνομα που βγήκε τις περισσότερες φορές ήταν το The Idols! Εκείνο το βράδυ είχε έρθει η Δανάη στο κλαμπ, όπου είχαμε καλέσει τη Λήδα να πει ένα τραγούδι. Τότε είχαμε αρχίσει κι εμφανιζόμασταν κανονικά κάθε βράδυ στο κλαμπ αυτό κι έπρεπε να αποκτήσουμε ένα όνομα. Η Δανάη σαν εξέχων πρόσωπο της βραδιάς ανακοίνωσε στο μικρόφωνο, το όνομα που βγήκε περισσότερες φορές γραμμένο στους κλήρους που φτιάξαμε. Έτσι έγινε η νονά των Idols.
Και μετά;
Μετά πήραμε το δρόμο μας. Έχουμε παίξει στα καλύτερα κλαμπ, όπως στο ABC στην Πατησίων με τον Γιώργο Πετρίδη τραγουδιστή, τον Βασίλη Κωνσταντινίδη ντραμς, τον Αντώνη Γιούλης κιθάρα και το Βασίλη Παπαβασιλείου από τη Θεσσαλονίκη. Εγώ έπαιζα με το Hammond, το άσπρο, που είδες στην είσοδο του σπιτιού…
Το θρυλικό άσπρο Hammond του ΒΒ των Wess και οι Airedales στο σπίτι του Νότη Λαλαΐτη. Το πρώτο Hammond του!
Και πώς το απέκτησες αυτό το άσπρο Hammond;
Παίζουμε στην καλοκαιρινή Αθηναία, στον Ιππόδρομο, στη Συγγρού. Πρέπει να είναι τέλη ’60 ή αρχές ’70. Είμαστε το βασικό συγκρότημα. Τότε ήταν της μόδας να προσκαλούν περιοδικά διάφορους ξένους καλλιτέχνες στα κλαμπ. Κάποια στιγμή μας λένε ότι θα έρθουν ο Wess και οι Airedales. Την επόμενη μέρα πάμε πιο νωρίς να δούμε τα όργανα και βλέπουμε ότι ήταν όλοι μαύροι, εκτός από τον κιθαρίστα που ήταν Γάλλος. Εκεί βλέπω το Hammond, ένα Condor Spinet. Πολυδουλέμενο όργανο, με λάμπες. Τρελαίνομαι. Είχαν έρθει για ένα μήνα. Από εκείνη τη στιγμή έχω από κοντά τον BB, τον οργανίστα τους. Δεν συζητούσε καν να μου το δώσει. Την ημέρα όμως που θα έφευγαν, πάω και λέω στον πατέρα μου για το Hammond. Πρωί - πρωί καταφθάνω στο ξενοδοχείο που ήταν οι Airedales μ’ ένα φάκελο στη τσέπη που είχε μέσα 25.000 δραχμές. Καλά λεφτά τότε. Κολλαριστά από την τράπεζα. Έφευγαν με το καράβι για Ιταλία. Πάμε στο τελωνείο. Είναι ο αχθοφόρος, ο BB και εγώ και πάμε προς το καράβι, τον Αγαμέμνονα. Όπως πάμε του δίνω το φάκελο. What’s that? (Τι είναι αυτό;). That’s for you, the organ (αυτό για σένα, το όργανο…). It’s yours! (Δικό σου!). Είχαμε φθάσει σχεδόν στην σκάλα του καραβιού! Λέω σ’ ένα πιτσιρικά αχθοφόρο: γυρνάμε πίσω, δείχνοντάς του το όργανο. Με κοιτάζει καλά - καλά σου λέει έχουμε μπλέξει με τρελούς. Τότε ξεβίδωσα το πεντάλ και μπροστά η ράχη είχε ένα σαν καφασωτό και το ‘σκισα. Γυρνώντας ξαναμπήκα στο μικρό τελωνείο και λέω εκεί στον υπεύθυνο: Το βρήκα, δεν ξέρω καν αν παίζει, το πήρα ευκαιρία για το ανιψάκι μου. Τη γλύτωσα πληρώνοντας μόνο 500 δραχμές. Αν πήγαινες στο Νάκα εκείνη την εποχή, που μια ζωή ο Νάκας αντιπροσωπεύει τα Hammond, δεν ξέρω κι εγώ πόσα θα ζητούσε… Βγήκα έξω στο δρόμο και βρήκα μια μοτοσυκλέτα με καλάθι, το βάλαμε δίπλα και να’ ναι καλά ο Αντώνης ο Γιούλης που το φιλοξένησε για τουλάχιστον ένα χρόνο.
Γιατί διαλύθηκαν οι Idols;
Κάποια στιγμή άρχισαν και άλλαζαν τα πράγματα, από δουλειές. Από τους παλιούς Idols είχε μείνει ο Αντώνης ο Γιούλης κι εγώ. Στην τελευταία μας δουλειά ήταν ο Αντώνης, εγώ και δύο άλλα άτομα, ντράμερ ο Τάσος Φωτοδήμος και μπασίστας ο Κώστας Σπυρόπουλος. Μου έκανε τότε το τηλέφωνο ο Ντέμης σε μια περίοδο που δεν εμφανιζόμασταν πουθενά.
1975, η τελευταία σύνθεση των Idols: Νότης Λαλαΐτης (όργανο), Τάσος Φωτοδήμος (ντραμς), Αντώνης Γιούλης (κιθάρα), Κώστας Σπυρόπουλος (μπάσο)
Με τον Ντέμη Ρούσσο μετά στο εξωτερικό ήταν άλλη φάση;
Περνάνε τα χρόνια... Είμαι εγώ με τον Ντέμη και πάμε Μαρόκο. Παίζουμε για τον βασιλιά. Είναι ο βασιλιάς με τον προσκεκλημένο του σε μια ροτόντα, οι δυο τους μόνοι και πίσω από τον καθένα είναι 7 άτομα με «ξύλινα» παντελόνια (με τσάκιση) και ο μαχαραγιάς απέναντι φορά μια κοτρώνα στο τουρμπάνι του, πιο κει οι αράπικες τέντες που λέμε με το χώρισμα και από εκεί μελίσσι οι γυναίκες. Είχα κάνει γνωριμία με τον μαέστρο γιατί ήταν εκεί η βασιλική ορχήστρα. Μου λέει λοιπόν ο μαέστρος ότι μετά που θα φάει ο μεγαλειότατος θα πάρει τη μπαγκέτα και θα κάνει ότι διευθύνει. Έτσι έγινε και όλοι ενάμιση μέτρο μακριά, επίκυψη. Το ίδιο έγινε κι όταν παίξαμε για τον Σάχη της Περσίας. Καθόταν εκεί όπως κάθεσαι εσύ με τη «σαμπανού», την Φάραχ Ντάμπα, κουκλάρα, ο άλλος τελείως «τετράγωνος» κι εγώ δίπλα να παίζω Hammond, το B3. Πήγαμε επίσης στην Βίβλο, την πιο αρχαία πόλη, στο Λίβανο όπου η Air France είχε κάνει λάθος και είχε στείλει το όργανό μου στο Λονδίνο κι έτσι πέρασα όλο το ρεσιτάλ όρθιος ανάμεσα στις τρεις κοπέλες που έκαναν φωνητικά γιατί κι εγώ τραγουδούσα μαζί με τον Ντέμη και είχα πάρει μια αρμόνικα κι έπαιζα! Επί δύο χρόνια ξεκινούσαμε το πρόγραμμα με τον Μύθο του Χατζιδάκι, α καπέλα. Έπαιζε ένα ακόρντο ο κιθαρίστας, ο Ντέμης γύριζε λίγο για να βλέπω το στόμα του κι εγώ έκανα τη Μούσχουρη. Έτσι ξεκινήσαμε και στο Άλμπερτ Χωλ, στο Λονδίνο.
O Ντέμης Ρούσσος στα 70ς
Στην Ελλάδα κάνατε περιοδεία;
Κλείσαμε σε κάποια φάση δύο εμφανίσεις στην Αθηναία, μία στο γήπεδο του Πανιωνίου, μία στη Θεσσαλονίκη στο γήπεδο του ΠΑΟΚ και μία στην Κρήτη στο γήπεδο του ΟΦΗ. Φτάνοντας εδώ είχαμε πέντε ώρες κενό. Πήρα ένα ταξί και ήρθα να δω τους δικούς μου και ξαναπήγα στο αεροδρόμιο να πάμε Κρήτη πρώτα. Στο αεροδρόμιο πλησίασε τον Ντέμη μια δημοσιογράφος και τον ρώτησε τι έχετε να μας πείτε για το καθεστώς; Είχαμε χούντα. Βλέπω την άλλη μέρα στις εφημερίδες κάτι τίτλους: Το Ελληνόπουλο που σνομπάρει τη χούντα και τον ενδιαφέρει μόνο μια καλοψημένη μπριζόλα… Τον ρωτάω τι έγινε. Είμαι ηλίθιος να έρθω στην πατρίδα μου και να πω αυτά τα πράγματα; Απομόνωσαν μια φράση. Αποτέλεσμα ενώ την προηγούμενη μέρα ο Μίκης Θεοδωράκης είχε στον ΟΦΗ δεν ξέρω κι εγώ πόσες χιλιάδες κόσμο, εμείς είχαμε 1.300 άτομα, οι περισσότεροι ξένοι. Ερχόμαστε στην Αθηναία. Την πρώτη μέρα γεμάτη τα τρία - τέταρτα, πάμε στο γήπεδο του Πανιωνίου, 1000 άτομα. Ξαναπαίζουμε στην Αθηναία, λιγότερο από το μισό μαγαζί γεμάτη. Έπαιρνε τηλέφωνο ο τάδε εφοπλιστής και ακύρωνε το τραπέζι. Τα δημοσιεύματα μας έκαναν μεγάλη ζημιά.
Πώς ενώ είχε τέτοια φωνή ο Ρούσσος ξεκίνησε παίζοντας μπάσο στους Idols;
Πριν σχηματιστούν οι Idols, ο Ντέμης έπαιζε κορνέτα σ’ ένα κλαμπ στη Λ. Αλεξάνδρας. Μαζί μας έπιασε το μπάσο. Με τους Idols έλεγε μόνο ένα κομμάτι, το The House Of The Rising Sun. Μετά στο εξωτερικό έλεγαν «το Ελληνόπουλο με την ψηλή φωνή». Όταν κάναμε τα σόου κι ερχόταν η στιγμή να πει το «Goodbye My Love, Goodbye» η ορχήστρα σταματούσε και τραγουδούσε μόνος του και τρίζαν τζάμια! Τέτοια φωνάρα είχε. Με έχεις διανοηθεί με τακούνι 17 πόντους; Ο Ντέμης επέμενε να είμαστε όλοι ντυμένοι ίδια.
Οι Idols στην παραλία παρέα με κορίτσια
Ποια ήταν η σχέση των Idols με τον Νίκο Μαστοράκη;
Κάποτε ήταν μάνατζέρ μας για κάνα - δυο χρόνια στο ζενίθ μας. Υπήρχε μεγάλη φιλία μεταξύ μας κι αν μας τηλεφωνούσε συμφωνούσαμε να παίξουμε. Έχουμε παίξει στον επίσημο χορό του ναυτικού. Νομίζω τότε ο Νίκος ακόμη υπηρετούσε τη θητεία του. Στο δίσκο μας, έφερε το φακό του να μας βγάλει. Ήταν ο πρώτος που έφερε βίντεο στην Ελλάδα. Το γραφείο του ήταν στην Πλατεία Κολωνακίου, μόλις στρίψεις για τα ανθοπωλεία, σ’ ένα υπόγειο. Θυμάμαι μια πλάκα, όταν παίζαμε στη Θεσσαλονίκη, στο ξενοδοχείο Καψής, δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Εμείς το ανοίξαμε, μουσικά. Είμαι πολύ φίλος με τον Λευτέρη Κογκαλίδη και άλλους δύο που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους και γίνεται η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Γίνεται τότε ρεσιτάλ στο Παλαί Ντε Σπορ με τον Αλ Μπάνο με support γκρουπ τους Idols. OΤζίμης Τζιμόπουλος βγήκε με κελεμπία. Ο Αντώνης βγήκε γυμνός μ’ ένα γιλέκο κι ένα φουλάρι, εγώ με μια κελεμπία που πήρα από το Μοναστηράκι και της έβαλα παπαδίστικά μανίκια, μαύρα, και ξυπόλυτος. Ο Νίκος που είχε έρθει να δει τον Αλ Μπάνο μας ρωτούσε ποιο συγκρότημα ήταν εκεί, δεν μας αναγνώρισε! Μας είχε παρουσιάσει ο Κογκαλίδης συλλαβίζοντας ένα - ένα τα γράμματα των I-d-o-l-s και σε κάθε γράμμα έβγαινε κι ένας στην σκηνή! Ο Τζιμόπουλος πώς να κάτσει στα τύμπανα με την κελεμπία; Κι έγινε από κάτω ο χαμός!
Τα 4 σπάνια 45άρια των Idols με τα εξώφυλλά τους, στον τοίχο του σπιτιού του
Όταν ξεκινήσατε ως Idols ποιος ήταν ο μάνατζέρ σας;
Δεν είχαμε μάνατζερ. Αυτός που τηλεφωνούσε ήμουν εγώ. Παίζαμε μια ώρα στο ABC και φεύγαμε με ταξί να πάμε στο Χίλτον να παίξουμε μια ώρα εκεί και μετά πάλι πίσω στο ABC και ξανά πάλι στο Χίλτον. Ωραία πράγματα.
Ο Τζο Μισά, ο πρώτος τραγουδιστής των Idols, τι τύπος ήταν; Δεν γνωρίζουμε πολλά γι’ αυτόν, δεν έχουν γραφτεί…
Πολύ καλό παιδί. Αιγυπτιώτης. Καμιά φορά μιλάμε μέσω skype. Χρόνια τώρα ζει στη Νέα Ζηλανδία. Κάποτε έκανε τραγουδιστής σε κρουαζιερόπλοια και εκεί γνώρισε τη γυναίκα του, μια χορεύτρια, την παντρεύτηκε και πήγαν στη Νέα Ζηλανδία. Τώρα ασχολείται με real estate.
Θυμάσαι τη μέρα του δυστυχήματος των Juniors;
Παίζαμε σ’ ένα κλαμπάκι, υπόγειο, σ’ ένα στενό κοντά στο ABC και μαθαίνουμε το δυστύχημα των Juniors και ήρθε κάποιος και μας είπε πώς έγινε και πώς κάποιος προσπαθούσε να βγάλει τις μπότες από τον ήδη νεκρό τραγουδιστή, Θάνο Σουγιούλ. Τα ήξερα με τα παιδιά. Συγκλονίστηκα. Με ανεβάσανε στον προθάλαμο που είχε πριν κατέβεις και κάθισα σε μια καρέκλα και με συνέφεραν με νερά και σκαμπίλια…
Με το πορτραίτο του
Από κακές συνήθειες;
Δεν ήπια ποτέ στη ζωή μου αλκοόλ. Σ’ όλα τα κλαμπ που πήγαινα και μετά που συνέχισα στα piano - bar μόνος μου σαν piano - bar entertainer το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στον μπάρμαν να του πω ότι αν θέλει να με κεράσει κάποιος ένα ποτό, θέλω bloody mary, αλλά χωρίς βότκα μέσα. Ήταν μια μεγάλη παρέα, ξένοι, έχω κάνει διάλειμμα με κερνάνε ένα ποτό και νομίζοντας εγώ ότι του είπε ο σερβιτόρος του μπάρμαν ότι το ποτό είναι για μένα, οπότε θα ξέρει τι θέλω, το πίνω και μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, βλέπεις παρθένος οργανισμός. Το στέκι μου, όπου έπαιζα και τραγουδούσα, ήταν στη Διδότου, στο μαγαζί που είχε η ηθοποιός Γιώργος Χριστοδούλου, το Shangri-La. Από την Αίγυπτο κι αυτός. Εκεί ήταν κάθε βράδυ όλο το Κολωνάκι. Δεκαετία ’80. Όταν βλέπεις γνωστό κοσμικό να κάθεται όλο το βράδυ σε σκαμπό και το τζάκι απέναντι αναμμένο και να μην δυσανασχετεί πάει να πει ότι το μαγαζί είναι η γωνιά τους. Ο διευθυντής της Μεγάλης Βρετανίας με λάτρευε. Στο μπροστινό παράθυρο του ξενοδοχείου αυτού ήταν η πλάτη μου. Εκεί ήταν το πιάνο μου. Στα σκαλοπάτια για να πας στο μπαρ. Μια μέρα παίζω ένα κομμάτι των Forminx. Καλά για μένα ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είναι θεός. Το Our Last September σε λόγια του Νίκου Μαστοράκη. Και βλέπω ένα κεφαλάκι στην είσοδο, αλλά δεν δίνω σημασία. Κι έρχεται μπροστά μου ο τραγουδιστής τους, ο Τάσος Παπασταμάτης. Και να το δάκρυ… Τζέντλεμαν, με μία λέξη. Του στοίχισε πολύ ο θάνατος της μητέρας του. Τον βρήκαν πεθαμένο, μόνο του, μετά από μέρες… Στη Μεγάλη Βρετανία, στο JB Corner, εκεί σταμάτησα, όταν έκλεισε το ξενοδοχείο για ανακαίνιση εν’ όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Έχω δουλέψει επίσης στο Intercontinental, στο Cava Bar, και είχα τέτοια πέραση που η διεύθυνση είχε δώσει εντολή και βάλανε μια τεράστια φωτογραφία με την αφεντιά μου και την Ελένη που έγραφε: Enjoy the drink with the famous… μπλα μπλα. Έπαιζα στο Green Park την μέρα που η Πατουλίδου πήρε το χρυσό μετάλλιο. Πάω να παίξω και ακούω ζητωκραυγές. Όλοι ήταν σαν τρελοί. Να ξέρεις ότι δεν χρησιμοποίησα ποτέ τον «γιαπωνέζο», τη μηχανική ντραμς. Πιάνο - φωνή. Αυτό.
Ο Νότης Λαλαΐτης με τους Idols στο κλαμπ ABC το 1965
Τι ξεχωριστό είχαν οι Idols σε σχέση με τα άλλα συγκροτήματα και είχαν τέτοια απήχηση στον κόσμο;
Τα φωνητικά. Κάναμε πολλές πρόβες. Δίναμε μεγάλη προσοχή στα φωνητικά. Στις αρμονίες. Τραγουδούσαμε όλοι, δεν άκουγες μόνο μία φωνή. Και φυσικά οι μεγάλες τους επιτυχίες. Είχαν βγάλει μέχρι τσίχλες και αυτοκινητάκια Idols! Έχω ένα αυτοκινητάκι με τέσσερα άτομα που βρήκα στο Μοναστηράκι και αυτός που κάθεται πίσω έχει μια ντραμς και γράφει The Idols. Και τι έχει μέσα; Ατυχία στην τύχη μου… τραγουδάει ο Κόκοτας! Βάλανε μέσα λάθος δισκάκι… Να ξέρεις πιο πολλά χρόνια έχω περάσει με τον Αντώνη τον Γιούλη και τους άλλους μουσικούς, παρά με την οικογένειά μου, όταν ζούσαν. Ήμασταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας γι’ αυτό κρατήσαμε τόσο καιρό. Έπαιξε ρόλο και η ταύτιση που είχαμε πάνω στη μουσική διότι όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι. Μετά το ωδείο, σταμάτησα. Με το αυτί συνέχισα. Αν ακούσω μια μελωδία, γράφει μέσα μου στον αιώνα τον άπαντα. Εμείς ποτέ δεν ήμασταν ροκ, σαν Idols. Από την αρχή που ξεκινήσαμε παίζαμε χορευτική μουσική.
Ο έπαινος των Idols για το δημοφιλέστερο συγκρότημα 1967-68
Το παράπονό σου;
Παράπονο μέσα σε εισαγωγικά. Παίζουμε στην καλοκαιρινή Αθηναία, ο Μαστοράκης είναι κοντά μας κι έρχεται ο περίφημος Μάρδας από την Αγγλία, ο άνθρωπος που ήταν δίπλα στους Beatles. Ετοιμάσαμε δύο κομμάτια, σε στίχους Μαστοράκη. Δεν δόθηκε συνέχεια. Αν ήταν θα φεύγαμε κατευθείαν για Αγγλία, τουλάχιστον να τα ηχογραφήσουμε εκεί. Πιστεύω ότι στη ζωή όλα είναι θέμα timing. Ενώ ήταν η σωστή ώρα δεν μας δόθηκε συνέχεια.
Τι σου έρχεται πρώτα στο μυαλό όταν σκέφτεσαι τα χρόνια των Idols;
Το συναίσθημα που νοιώθαμε για την αγάπη του κόσμου. Η κολόνια αυτή που κράτησε τόσα χρόνια.
The Idols
Ο πρώτος μεγάλος δίσκος σας πού ηχογραφήθηκε;
Στο στούντιο της Κολoύμπια, στον Περισσό. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι η κονσόλα με κάτι κουμπιά τόσα, είχε δύο κουμπάκια. Το ένα έγραφε Ποπ και το άλλο Γιε - Γιε. Όταν γράφαμε εμείς το Γιε - Γιε ήταν πατημένο. Κοιτάμε το τζάμι, ο ηχολήπτης δεν ήταν μέσα. Κάπου είχε πάει. Κάποια στιγμή έρχεται. Τι έγινε παιδιά; Κάναμε ένα λάθος. Πάμε πάλι από την αρχή…
Τους στίχους των τραγουδιών σας ποιος τους έγραφε;
Δεν είχαμε βασικό στιχουργό. Έγραφαν διάφοροι τους στίχους. Στα μικρά δισκάκια έγραφε κυρίως στίχους ο Αθανάσιος ο Τσόγκας που έβγαζε το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί. Λόγω Αιγύπτου, είχαμε περισσότερο γαλλική παιδεία και υπήρχε έμφαση στο γαλλικό τραγούδι. Όταν βάζαμε κάτω να βγάλουμε τραγούδια του Αζναβούρ, παραδείγματος χάριν το «La Mamma», ή ένα από τα αγαπημένα μου τότε το «Demain Tu Te Maries» της Patricia Carli - κομμάτια που δεν ήταν γιεγιέδικα, βάζαμε το δισκάκι και ο καθένας άκουγε το μέρος του.
Patricia Carli - Demain Tu Te Maries
Ποιος σας κάλεσε να ανοίξετε τη συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας το 1967, μαζί με άλλα συγκροτήματα;
Ο Νίκος Μαστοράκης. Ήταν μάνατζέρ μας τότε. Όταν έφυγαν οι Rolling Stones έφεραν το υγειονομικό στο Χίλτον γιατί έχεζαν πάνω στους τοίχους. Ήταν η εποχή κωλοπαιδεία. Όταν έφυγε ο Μικ Τζάγκερ προς το πέταλο για να πετάξει την ανθοδέσμη που τους πρόσφεραν, έτρεξαν οι αστυνομικοί θολωμένοι και τον πιάσανε από τα πόδια. Τσαντίστηκε, γύρισε πίσω και είπε «Let’s go!». Τότε ζούσε ο Brian Jones. «Τηλεκατευθυμένος» ανέβηκε να παίξει. Τότε είδαμε πώς κουρδίζουν τις κιθάρες. Πριν ανεβούν να παίξουν οι Rolling Stones ήταν ο stage manager κι έβαζε το κουτάκι του πάνω στις χορδές. Μετά την εμφάνισή μας καθίσαμε όλοι οι Idols να τους δούμε, οκλαδόν κάτω στο γκαζόν. Είχαμε τα μέσα γιατί απαγορευόταν να μπεις στον αγωνιστικό χώρο. Ο κόσμος ήταν στις εξέδρες. Δεν υπήρχαν τότε αποδυτήρια για τα συγκροτήματα. Καθίσαμε πίσω από τη σκηνή και όταν ήρθε η στιγμή να παίξουμε είπαμε: πάμε. Θυμάμαι παίξαμε το Monday, Monday των Mamas and Papas κάνοντας όλοι φωνητικά. Δεν παίξαμε πολλά κομμάτια, αλλά σίγουρα θα παίξαμε τα Ξαφνικά Μ’ Αγαπάς, Τρικυμία Στην Καρδιά Μου, Σου ‘δωσα την Αγάπη Μου… γιατί αυτά είναι η σημαία μας. Να σου πω ποιο είναι αγαπημένο μου συγκρότημα; Dave Clark Five. Ξέρεις και πιο τραγούδι τους; Crime Over You. Μπαλάντα του κερατά, ερωτική. Ακούω πολλή μουσική. Όλη μέρα. Δεν μπορώ χωρίς μουσική. Σε κάθε δωμάτιο παίζει μουσική. Το έναυσμα σε όλη τη νεολαία του κόσμου τότε, ήταν οι Beatles κι οι Rolling Stones. Εκατοντάδες συγκροτήματα είχαν κάνει επιτυχίες και τις ακούγαμε. Στην Ελλάδα κάθε γειτονιά είχε το συγκρότημά της.
Οι Idols επί σκηνής στην συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, Απρίλιος 1967
The Dave Clark Five - Crying Over You
Σήμερα τι μουσική ακούς;
Τζαζ περισσότερο. Oscar Peterson, αγαπημένος. Κλασική τζαζ. Η γαλλική και η ιταλική μουσική δεν φεύγουν από τη ζωή μου. Είναι μέσα μου. Ρομάντικο.
Σε ευχαριστώ πολύ!
Από τη συζήτηση που κάναμε νοιώθω ότι σαν σε ξέρω χρόνια…
Το ίδιο νοιώθω κι εγώ!
Και να ξέρεις, η ζωή είναι κύκλος σε όλα…
Ο Γιάννης Αλεξίου με τον Νότη Λαλαΐτη στο Μουσείο Αυτοκινήτου
Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι του Γιάννη Αλεξίου. Οι αρχειακές φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Νότη Λαλαΐτη. Ευχαριστούμε τον Άλκη Έξαρχο για την ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας των Idols.
