Ελπιδοφόρος νέος τραγουδοποιός με τραγούδια που έχουν κάνει αίσθηση - ενδεικτικότερο όλων οι «Ελλάδες» του σε στίχους Νίκου Μωραΐτη, που πρωτογνωρίσαμε με τη φωνή της Δάφνης Λέμπερου, αλλά και από άλλους ερμηνευτές σε ζωντανές επανεκτελέσεις (σ.σ. Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Κότσιρας κ.α.)- ο Νίκος Μερτζάνος εμφανίζεται τις Πέμπτες (20 και 27 Δεκεμβρίου) στη Σφίγγα με τη Μάρω Μαρκέλλου σε ένα «πιπεράτο» πρόγραμμα.
Οι συγκεκριμένες εμφανίσεις στάθηκαν αφορμή για τη «στακάτη» συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω.
Τι θα περιλαμβάνουν οι εμφανίσεις σας με τη Μάρω Μαρκέλλου στη Σφίγγα εν μέσω των εορτών; Πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές θα είναι σε σχέση με προηγούμενές σας;
Ο καθένας κρατάει το χαρακτήρα του, αλλά μπορώ να πω με χαρά ότι προστίθεται λίγο πιπέρι παραπάνω με τη Μάρω. Υπάρχει ένα αυξημένο ταπεραμέντο (γέλια).
Τι είναι τελικά το «σουξέ»; Πόσο δεσμευτικό και πόσο απελευθερωτικό είναι για έναν τραγουδοποιό;
Το σουξέ νομίζω είναι αυτό που ξεπερνά τις ταμπέλες των μουσικών ειδών και φτάνει σε όλες τις πλευρές. Είναι σίγουρα απελευθερωτικό αρχικά, αλλά δεσμευτικό όταν δεν υπάρχει μια συνέχεια αυτού. Το μετά το «σουξέ» είναι το δύσκολο.
Πότε και σε ποια συγκυρία ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Σε ποιες περιστάσεις και με ποιους τρόπους ακούτε μουσική;
Η πρώτη φορά ήταν το 2012 όταν άκουσα το κομμάτι «Εσύ» στον Δίεση. Μεγάλη χαρά με λίγη αμηχανία. Κυρίως ακούω όταν οδηγώ, αλλά επειδή οδηγώ πολύ, ακούω και αρκετά.
Ποιο τραγούδι ακούσατε σήμερα πρώτο - πρώτο από το πρωί που ξυπνήσατε;
Σήμερα το πρωί το πρώτο κομμάτι που έβαλα ήταν ένα ντουέτο που θα πούμε με τη Μάρω και έπρεπε να το μάθω, αλλά δεν λέω ποιο για να μην το προδώσω.
Στις μέρες μας, που η δισκογραφία «πνέει τα λοίσθια», τι είναι αυτό που κάνει ένα νέο άνθρωπο, ένα νέο καλλιτέχνη, να θέλει να κυκλοφορήσει ένα cd;
Πιστεύω είναι καθαρά θέμα προσωπικής ανάγκης. Να πεις αυτά που θεωρείς ότι έχεις να πεις. Δεν έχει σχέση με τη δισκογραφία καθαυτή ούτε με τα προβλήματα της τη δεδομένη στιγμή. Και ακριβώς επειδή πηγάζει από μια ανάγκη, παρόλο που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, το κάνεις.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες; Ποια είναι τα πρώτα σας ακούσματα, εκείνα που θυμόσαστε από παιδί;
Αγαπημένους έχω πολλούς. Όποιον αγαπήσω μέσα από τα τραγούδια του, τον βάζω στους αγαπημένους. Δεν υπάρχει άλλη κατηγορία δηλαδή. Μια ιδιαίτερη αδυναμία σε Κραουνάκη, Αλεξίου, Νικολακοπούλου την έχω, ομολογώ.
Ποιο όνειρο θα θέλατε να εκπληρώσετε μέσα από το τραγούδι;
Του να υπάρχω σε αυτό χωρίς να το πιέζω σώνει και ντε. Να με θέλει. Αυτό είναι το όνειρο μου.
Τι μουσική ακούτε; Πώς βλέπετε τη γενιά σας, τόσο σε ερμηνευτικό, όσο και σε δημιουργικό επίπεδο; Υπάρχει «νέο αίμα» στο τραγούδι;
Ακούω κυρίως ξένο και ελληνικό έντεχνο τραγούδι. Ακούω ό,τι μου αρέσει. Θα έλεγα απ’ όλα εν συντομία, αλλά παρεξηγείται. Σε κάθε γενιά υπάρχουν νομίζω διαμαντάκια. Και στη δίκη μου γενιά υπάρχουν και στο τραγούδι και στον στίχο και στη σύνθεση, αλλά νομίζω ο χρόνος είναι αυτός που δίνει το απαραίτητο βάρος στα πράγματα.
Πείτε μου μια συναυλία που παρακολουθήσατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Γιατί την επιλέγετε; Και μια συναυλία που θα θέλατε να παρακολουθήσετε ή να έχετε παρακολουθήσει.
Χάρις Αλεξίου στο Καλλιμάρμαρο το 2009 νομίζω. Επειδή είναι Χαρούλα, τόσο απλά. Σε συνδυασμό με έναν τέτοιο εμβληματικό χώρο. Όσο για το ποια θα ’θελα να παρακολουθήσω δεν ξέρω να σας πω, αλλά είμαι σίγουρος σε ποια συναυλία θα ήθελα να παρευρισκόμουν αν είχα γεννηθεί: στο Πάρτυ στη Βουλιαγμένη του Λουκιανού Κηλαηδόνη.
Οι συγκεκριμένες εμφανίσεις στάθηκαν αφορμή για τη «στακάτη» συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω.
Τι θα περιλαμβάνουν οι εμφανίσεις σας με τη Μάρω Μαρκέλλου στη Σφίγγα εν μέσω των εορτών; Πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές θα είναι σε σχέση με προηγούμενές σας;
Ο καθένας κρατάει το χαρακτήρα του, αλλά μπορώ να πω με χαρά ότι προστίθεται λίγο πιπέρι παραπάνω με τη Μάρω. Υπάρχει ένα αυξημένο ταπεραμέντο (γέλια).
Τι είναι τελικά το «σουξέ»; Πόσο δεσμευτικό και πόσο απελευθερωτικό είναι για έναν τραγουδοποιό;
Το σουξέ νομίζω είναι αυτό που ξεπερνά τις ταμπέλες των μουσικών ειδών και φτάνει σε όλες τις πλευρές. Είναι σίγουρα απελευθερωτικό αρχικά, αλλά δεσμευτικό όταν δεν υπάρχει μια συνέχεια αυτού. Το μετά το «σουξέ» είναι το δύσκολο.
Πότε και σε ποια συγκυρία ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Σε ποιες περιστάσεις και με ποιους τρόπους ακούτε μουσική;
Η πρώτη φορά ήταν το 2012 όταν άκουσα το κομμάτι «Εσύ» στον Δίεση. Μεγάλη χαρά με λίγη αμηχανία. Κυρίως ακούω όταν οδηγώ, αλλά επειδή οδηγώ πολύ, ακούω και αρκετά.
Ποιο τραγούδι ακούσατε σήμερα πρώτο - πρώτο από το πρωί που ξυπνήσατε;
Σήμερα το πρωί το πρώτο κομμάτι που έβαλα ήταν ένα ντουέτο που θα πούμε με τη Μάρω και έπρεπε να το μάθω, αλλά δεν λέω ποιο για να μην το προδώσω.
Στις μέρες μας, που η δισκογραφία «πνέει τα λοίσθια», τι είναι αυτό που κάνει ένα νέο άνθρωπο, ένα νέο καλλιτέχνη, να θέλει να κυκλοφορήσει ένα cd;
Πιστεύω είναι καθαρά θέμα προσωπικής ανάγκης. Να πεις αυτά που θεωρείς ότι έχεις να πεις. Δεν έχει σχέση με τη δισκογραφία καθαυτή ούτε με τα προβλήματα της τη δεδομένη στιγμή. Και ακριβώς επειδή πηγάζει από μια ανάγκη, παρόλο που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, το κάνεις.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες; Ποια είναι τα πρώτα σας ακούσματα, εκείνα που θυμόσαστε από παιδί;
Αγαπημένους έχω πολλούς. Όποιον αγαπήσω μέσα από τα τραγούδια του, τον βάζω στους αγαπημένους. Δεν υπάρχει άλλη κατηγορία δηλαδή. Μια ιδιαίτερη αδυναμία σε Κραουνάκη, Αλεξίου, Νικολακοπούλου την έχω, ομολογώ.
Ποιο όνειρο θα θέλατε να εκπληρώσετε μέσα από το τραγούδι;
Του να υπάρχω σε αυτό χωρίς να το πιέζω σώνει και ντε. Να με θέλει. Αυτό είναι το όνειρο μου.
Τι μουσική ακούτε; Πώς βλέπετε τη γενιά σας, τόσο σε ερμηνευτικό, όσο και σε δημιουργικό επίπεδο; Υπάρχει «νέο αίμα» στο τραγούδι;
Ακούω κυρίως ξένο και ελληνικό έντεχνο τραγούδι. Ακούω ό,τι μου αρέσει. Θα έλεγα απ’ όλα εν συντομία, αλλά παρεξηγείται. Σε κάθε γενιά υπάρχουν νομίζω διαμαντάκια. Και στη δίκη μου γενιά υπάρχουν και στο τραγούδι και στον στίχο και στη σύνθεση, αλλά νομίζω ο χρόνος είναι αυτός που δίνει το απαραίτητο βάρος στα πράγματα.
Πείτε μου μια συναυλία που παρακολουθήσατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Γιατί την επιλέγετε; Και μια συναυλία που θα θέλατε να παρακολουθήσετε ή να έχετε παρακολουθήσει.
Χάρις Αλεξίου στο Καλλιμάρμαρο το 2009 νομίζω. Επειδή είναι Χαρούλα, τόσο απλά. Σε συνδυασμό με έναν τέτοιο εμβληματικό χώρο. Όσο για το ποια θα ’θελα να παρακολουθήσω δεν ξέρω να σας πω, αλλά είμαι σίγουρος σε ποια συναυλία θα ήθελα να παρευρισκόμουν αν είχα γεννηθεί: στο Πάρτυ στη Βουλιαγμένη του Λουκιανού Κηλαηδόνη.
