Ευθυνόμαστε, τελικά, όλοι για τα δεινά της χώρας, συμμετέχοντας σε παρατυπίες ή υπομένοντάς τις και μη παίρνοντας θέση για αυτές;
Είναι σαφές ότι «δεν τα φάγαμε μαζί». Καταρχήν είμαι εναντίον της συλλογικής ευθύνης αλλά και της συλλογικής ενοχής. Αυτό το πράγμα, δηλαδή, που μας έχουν βάλει να φαγωθούμε μεταξύ μας πάλι με βρίσκει παγερά αδιάφορο. Δεν πιστεύω π.χ. ότι ένα παιδάκι κλέβοντας μια τσίχλα από ένα περίπτερο κι ένας τύπος ο οποίος «βαπτίζει» οικόπεδα τις λίμνες, έχουν την ίδια ευθύνη. Και τα δύο με ηθικούς κανόνες είναι κλοπές, αλλά δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, ούτε το ίδιο ειδικό και ηθικό βάρος. Ένα κράτος, λοιπόν, το οποίο έχει φανεί εχθρικό απέναντι στον πολίτη και παντελώς αναξιόπιστο σε οτιδήποτε, μοιραία σε προκαλεί να μην του’ χεις καμία εμπιστοσύνη και ει δυνατόν να προσπαθείς να «τη σκαπουλάρεις» και να τη γλιτώσεις σε κάθε επίπεδο. Μου φαίνεται λογική μέθοδος αυτοάμυνας αυτό. Όταν λ.χ. το φορολογικό νομοσχέδιο είχε αλλάξει σε δύο χρόνια 20 φορές, δεν ξέρω αν θα πειστεί ο κόσμος να πληρώνει φόρους ή θα πει «να πάτε να γ@μ__ – δεν πληρώνω τίποτα…». Γιατί να είναι συνεπής ο πολίτης; Απέναντι σε ποιόν; «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα για να είμαι κι εγώ μετά συνεπής», αυτό λέει ο πολίτης.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου παραπέμφθηκε στο Δικαστικό Συμβούλιο ως βασικός υπεύθυνος για σειρά αδικημάτων που αφορούν στην αλλοίωση της λίστας Λαγκάρντ. Είναι, όπως ο ίδιος διατείνεται, εξιλαστήριο θύμα;
Τον λαϊκό κόσμο δεν νομίζω ότι τον ικανοποιεί να πάει φυλακή ο Α ή ο Β. Δεν είναι αυτό το μείζον ζήτημα, αλλά να βρεθούν τα λεφτά, να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο, ήτοι να αξιοποιηθεί η λίστα Λαγκάρντ. Για την «ταμπακιέρα» δεν ακούμε τίποτα. Σίγουρα ισχύει αυτό που είπε και ο Τσοχατζόπουλος, ότι δηλαδή δεν ήταν μόνος του. Όμως δεν νομίζω ότι μπορεί ένας υπουργός να δρα χωρίς να το ξέρουν οι προϊστάμενοί του ή οι υφιστάμενοί του. Πιθανόν να φταίνε τα πρόσωπα όπως ο Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν μπορεί να φταίνε μόνοι τους. Εξιλαστήριο θύμα όμως, όχι, δεν νομίζω ότι είναι, αφού έτσι ορίζεται αυτός που δεν φταίει σε κάτι και την πληρώνει… Σίγουρα, τέλος, δεν καθαρίζει ο τόπος έτσι. Άνθρωποι τέτοιοι είναι απλά το προπέτασμα καπνού.
Σε αντιπαράθεση βουλευτή της Χρυσής Αυγής με συνάδελφό του της Αριστεράς, ο πρώτος επέστησε την προσοχή στα λεγόμενά του δεύτερου, τονίζοντάς του: «Δεν έχετε να κάνετε με την ελαφροδεξιούλα εδώ πέρα». Είναι επικίνδυνη η συγκεκριμένη παράταξη ή απλώς καρπώνεται την δημοσκοπική της άνοδο και τρομοκρατεί λεκτικά «αρθρώνοντας ανάστημα» για εντυπωσιασμό;
Αυτή η παράταξη, ναί είναι επικίνδυνη. Δεν πρόκειται για κάτι γραφικούς τύπους οι οποίοι απλώς βρίζουν και κάνουν τσαμπουκάδες. Είναι επικίνδυνοι. Έχουν συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό τους, δεν είναι καθόλου αντισυστημικοί όπως πλασάρονται, είναι 100% ενσωματωμένοι στο σύστημα. Φυσικά είναι νόμιμα εκλεγμένοι, δεν μπορείς να πεις κάτι γι’ αυτό. Όμως, επειδή πάντα με απωθούσε και με πάγωνε αυτή η μεθοδολογία, θα πω το εξής: Τους λ.χ. Πακιστανούς στην Αθήνα δεν τους φοβάμαι, ενώ αυτούς (χρυσαυγίτες) τους φοβάμαι. Αν είναι να ταχθώ με το μέρος κάποιου μάλλον θα πάω να με σώσουν οι αλλοδαποί. Τελείωςς ενδόμυχα, δηλαδή, αν δω 5 έγχρωμους μαζεμένους και απέναντι 5 χρυσαυγίτες μαζεμένους, θα πάω στους πρώτους να με σώσουν, τους άλλους τους φοβάμαι. Και δεν έχει να κάνει καθόλου με το αν είναι μετανάστες. Τους άλλους φοβάμαι..
Πλάκα κάνεις, έτσι; Γενικότερα για τη στάση της Γερμανίας, εγώ πιστεύω ότι με το που γίνουν οι εκλογές στη Γερμανία και βγει η Μέρκελ, οι εξελίξεις εδώ θα είναι ραγδαίες. Και δεν εννοώ τις εδώ εκλογές. Όπως έλεγαν παλιά κάτι συνθήματα στα Εξάρχεια: «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες». Αυτή τη στιγμή μας συντηρούν με «τεχνητές αναπνοές» μέχρι να γίνουν οι εκλογές στη Γερμανία. Μετά δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει, αλλά δεν μυρίζομαι και κάτι πολύ καλό…
Πως φαντάζεσαι την Ελλάδα σε 3 χρόνια από σήμερα;
Τι να πω; Αν με ρώταγες π.χ. πριν 3 χρόνια δεν θα φανταζόμουν το σημερινό χάλι. Δεν θα φανταζόμουν π.χ. ότι θα ήταν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, ότι θα έκλειναν παντού μαγαζιά και θα άνοιγαν ενεχυροδανειστήρια, ότι ο κόσμος θα έκαιγε τα έπιπλά του για να ζεσταθεί το χειμώνα. Με λίγα λόγια, ο Θεός –αν υπάρχει- φέτος ήταν καλός με την Ελλάδα. Δεν έκανε ούτε σκληρό χειμώνα, ούτε σκληρό καλοκαίρι. Δεν βλέπω, πάντως κάτι ωραίο που μπορώ να προβλέψω για το άμεσο μέλλον μας…
Εκτίμησή μου είναι ότι η οικονομική δυσπραγία ωθεί την κοινωνία στην αναζήτηση αξιών, ακόμη και πολιτιστικών προϊόντων που είχε παραμερίσει είτε δεν εκτιμούσε. Μας έκανε η κρίση περισσότερο σκεπτόμενους;
Δεν το πιστεύω. Όλα τα σκυλάδικα γεμάτα είναι ακόμα. Δεν πιστεύω καθόλου ότι ένας λαός που φτωχαίνει οικονομικά ξαφνικά σκέφτεται και διαβάζει Μαγιακόφσκι ή ακούει Ραχμάνινοφ, κάθε άλλο… Ο Πολιτισμός αναπτύσσεται πιο πολύ στην ευημερία παρά στη δυστυχία. Μην κοιτάς τον αντίκτυπο που είχε το πολιτικό τραγούδι μετά τη χούντα. Αντιθέτως, η σημερινή κατάσταση πιστεύω ότι έχει οδηγήσει τον κόσμο στα πιο ζωώδη και πιο ευτελή του ένστικτα. Καθόλου στο καλύτερο τραγούδι, θέατρο, μουσική…
Έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι γράφεις τραγούδια και κείμενα για να μην… τρελαθείς. Τι συστήνεις σε κάποιον που δεν γράφει μουσική, στίχους και κείμενα για να προστατευθεί κι αυτός;
Να έχει αλληλεγγύη και αγάπη με τους φίλους του. Να έχει παρέες, φίλους, να συζητά για ό,τι τον προβληματίζει. Οι άνθρωποί μας είναι αυτοί που μας σώζουν από τη δυστυχία μας.
Στο μυθιστόρημά σου, τον «Επόπτη» καταπιάνεσαι με «ποικιλία φόβων» ενός ενήλικα. Τελικά οι φόβοι μάλλον δεν ξορκίζονται. Τουλάχιστον, απαλύνονται με κάποιον τρόπο;
Όπως λέει καιο « θείος » Roger Waters στο «Wish you where here»: What have you found? The same old fears… Δηλαδή, όλοι οι ίδιοι παλιοί φόβοι είναι εδώ, ούτε απαλύνονται, ούτε αλλάζουν. Οι φόβοι είναι φόβοι. Μπορείς μεν να τους ξεγελάσεις, να τους κοροϊδέψεις, μπορείς να ζήσεις για λίγο ξέγνοιαστος, αλλά αν φοβάσαι κάτι το φοβάσαι για πάντα.
Για πρώτη φορά αισθάνομαι τρομερή ευθύνη πάνω στη σκηνή, κάτι που παλαιότερα δεν ένιωθα. Ο κόσμος ζητά να ταυτιστεί πάρα πολύ με αυτό που βλέπει. Επειδή δεν έχει ο ίδιος μικρόφωνο, ζητά να τα πεις εσύ γι’ αυτόν. Αυτό είναι κάτι πολύ βαρύ. Σε βάζει σε έναν ρόλο που εγώ δεν τον θέλω. Δεν θέλω να καθοδηγώ κανέναν. Εγώ τον εαυτό μου θέλω να «φέρνω βόλτα». Βλέπω, όμως, ότι το κοινό είναι πολύ αγχωμένο, κουμπωμένο, αλλά απορημένο δεν το βλέπω. Το βλέπω θυμωμένο, αγχωμένο και διατεθιμένο να ταυτιστεί έντονα με έναν παρηγορητικό λόγο.
Τι λείπει στον Μίλτο του 2013 από τον Μίλτο του 1993;
Μου λείπει η αναμελειά και η αφέλεια. Πλέον είμαι πιο αγχωμένος, είμαι υποχρεωτικά υπεύθυνος γιατί είμαι και πατέρας, και ευτυχώς γνωρίζω πια αρκετά που το 1993 δεν γνώριζα…
Πηγή: aixmi.gr
