Λιζέτα Νικολάου: Ο γάργαρος «Λούσιος» με τη «μεταλλική» φωνή…

(ΣΠΑΝΙΟ VIDEO & HXHTIKO) Συνέντευξη «εξομολόγηση» της Λιζέτας Νικολάου για την πορεία της στο ελληνικό τραγούδι.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Αν και συμμετείχε σε κύκλους τραγουδιών που έγραψαν ιστορία και μοιράστηκε τη σκηνή με μερικούς από τους σημαντικότερους συνθέτες, τραγουδιστές και μουσικούς, έχω την αίσθηση πως, δισκογραφικά τουλάχιστον, σε επίπεδο προσωπικής δισκογραφίας, η Λιζέτα Νικολάου δεν γεύτηκε αυτό που δικαιούταν και άξιζε. Παρόλα αυτά άφησε έντονο το στίγμα της στο ελληνικό τραγούδι ενώ μέχρι σήμερα συνεχίζει διακριτικά την ερμηνευτική της παρουσία. Tο μουσικό της ταξίδι ξεκίνησε το 1973, με δυο τραγούδια του Τάκη Σούκα με στίχους του Ηρακλή Παπασιδέρη, ενώ η συνέχεια επιφύλαξε συνεργασίες με το Γιάννη Μαρκόπουλο, το Δήμο Μούτση, το Γιάννη Σπανό, το Μάνο Ελευθερίου, το Χρήστο Νικολόπουλο, τον Αντώνη Βαρδή και φυσικά με τον Βασίλη Τσιτσάνη, με τον οποίο συνεργάστηκε τόσο στο πάλκο όσο και στη δισκογραφία.

Λιζέτα γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Καλαμαριά του ’50. Πώς πήρες την απόφαση να γίνεις τραγουδίστρια; Τραγουδούσες από μικρή στις γειτονιές της;
Τραγουδούσα σε όλες τις εκδρομές, στο σχολείο, στις χορωδίες, στα αγγλικά που πηγαίναμε, παντού. Σ’ ένα μοντέρνο συγκρότημα ήταν ένας ξάδερφός μου και του είπα «βάλε με να πω κι εγώ ένα τραγούδι», μαθήτρια ήμουν ακόμη. «Τώρα έχει κόσμο, όταν θα κάνουμε πρόβα, θα έρθεις μια μέρα και θα σε βάλουμε να τραγουδήσεις» μου είπε… Για πλάκα παίρνω εγώ μια φίλη μου και λέω «δεν πάμε να δούμε τον ξάδερφό μας;» Πήγα εκεί μ’ έβαλε δίπλα στο πιάνο. Ήξερα κυρίως κάτι ξένα τραγούδια, ιταλικά κλπ κι αφού έπαιξε ένα, μου λέει «δε μου λες άλλο ένα;» Το ένα τραγούδι έφερε το άλλο και μου έκανε πρόταση να πάω στο «Αριγκάτο», ένα μαγαζί στο οποίο θα πήγαινε μετά. Δέχτηκα και πήγαινα Σαββατοκύριακα και καμιά Τετάρτη και τραγουδούσα. Όταν τελειώσαμε, έπρεπε να πάω στη σχολή γραμματέων κι έτσι το τραγούδι ξεχάστηκε.

Τραγουδούσες φανερά ή κρυφά από τους δικούς σου;
Φανερά… Ο πατέρας μου δεν ήθελε βέβαια. Είχε άσχημη γνώμη για τις τραγουδίστριες. Οι άλλοι όλοι θέλανε… Εγώ ήμουνα και φιλαράκι με τ’ αδέλφια μου και με συνόδευαν εκείνοι. Όλοι τραγουδούσανε ωραία στην οικογένεια… Τυχαία κάποια στιγμή στο «Αριγκάτο» με άκουσε ο διευθυντής παραγωγής της Columbia και είπε «αυτή η κοπέλα αν έρθει στην Αθήνα να έρθει να κάνει ακρόαση στην Columbia». Έτσι, πήγαμε με τον αδελφό μου στην Αθήνα, μείναμε σ’ ένα φιλικό σπίτι, έκανα την ακρόαση, «τρελαθήκανε», αλλά μέχρι να γίνει η πρώτη συνεργασία με το Σούκα με είχανε «στο συρτάρι». Είχαν πολλούς και μεγάλους καλλιτέχνες τότε, οι διαφημίσεις ήταν λίγες και δεν μπορούσαν να τους προωθούν όλους…

Το Κατικαρίδου πως έγινε Νικολάου;
Όταν πήγα στην Αθήνα, στα «Δειλινά», του Μιχαηλίδη (ιδιοκτήτη) δεν του άρεσε το επίθετό μου. Δεν ξέρανε τι να βάλουν επίθετο… Έλεγα να βάλω το όνομα του αδελφού μου του Αλέκου και να το κάνω Αλεξίου αλλά υπήρχε η Αλεξίου, είπα να βάλω του αδελφού μου του Μιχάλη να το κάνω Μιχαηλίδου, αλλά ήταν το όνομα του αφεντικού. Αυτός και η γυναίκα του ήταν Πόντιοι, ήταν πολύ αυστηρός και μ’ αγαπούσανε πάρα πολύ… Ήθελε να αφήσω το Ελισσάβετ και για μια σαιζόν εμφανίστηκα έτσι… Όταν έκανα τον πρώτο μικρό δίσκο του Σούκα, με πήρε τηλέφωνο ο Μακράκης το πρωί, εγώ είχα ξενυχτίσει από το προηγούμενο βράδυ και μου είπε, «Λιζέτα βγήκε ο δίσκος, τι επίθετο θα βάλουμε;» «Δεν ξέρω» του είπα… «Το Νικολάου σ’ αρέσει;» μου λέει… Εγώ προκειμένου να βγάλω δίσκο λέω «καλό, καλό είναι», άλλωστε τότε όλοι τα αλλάζανε τα ονόματα κι έμεινε έτσι… Εύηχο κι εύκολο ήταν…

Ξεκίνησες δισκογραφικά λοιπόν με δυο 45άρια με τον Τάκη Σούκα και κάποιες επανεκτελέσεις σε τουριστικούς δίσκους της Columbia
.
Ναι, έκανα δυο δισκάκια με τον Τάκη Σούκα με τα τραγούδια «Κι όμως χωρίσαμε» και «Τα στραβοπατήματα» το ένα και «Νύχτα σε νύχτα» με «Ταίρι μου αλαργινό» το άλλο. Επίσης έκανα κάποιες επανεκτελέσεις τραγουδιών της Μαρινέλλας, το «Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε» του Μούτση κι ένα 45άρι που κάνω β’ φωνή στο Στράτο Διονυσίου στο τραγούδι «Μια φιλόδοξη γυναίκα» (Γ. Κατσαρού - Πυθαγόρα). Τότε, γύρω στο ’72-‘73 συνεργαζόμασταν στα «Δειλινά» με το Σούκα, το Γιάννη Μωραΐτη τον μπουζουξή και το Στράτο Διονυσίου. Ήμασταν το συγκρότημά του. Eίχα κάνει ακρόαση στα «Δειλινά», όπως και στην Columbia και τους άρεσα, μου έκαναν συμβόλαιο κλπ, αλλά δεν ήξεραν ακόμη την «ταυτότητά» μου. Δοκίμασα κάποια τραγούδια που δεν μου «πηγαίνανε». Από την εταιρεία με «κλείσανε» στα «Δειλινά» αφού προηγουμένως δούλεψα λίγο στο «Περιβόλι του ουρανού».

Ποιοι άλλοι ήτανε εκεί;
Ήμασταν όλοι μικροί τραγουδιστές αλλά ήταν «χαρακτηρισμένο» αυτό το μαγαζί. Ήταν εκεί ο μαέστρος του Θεοδωράκη, ο Διδίλης και λέγαμε τέτοια τραγούδια.

Παίζατε τραγούδια του Θεοδωράκη επί χούντας;
Ναι, Θεοδωράκη, Λεοντή, Κηλαηδόνη, πολλών συνθετών.

Δεν υπήρχε πρόβλημα εκείνη την εποχή;
Ήταν κάπως πιο «ελαστικά» τα πράγματα τότε. Εξ’ άλλου την επόμενη χρονιά έπεσε η χούντα.

Και συμμετείχες και στις μεγάλες συναυλίες που έγιναν στο Καραϊσκάκη και αποτυπώθηκαν και στα «Τραγούδια της φωτιάς», το ντοκυμαντέρ του Νίκου Κούνδουρου. Τι θυμάσαι από εκείνες τις ιστορικές συναυλίες;
Όλοι οι καλλιτέχνες ήταν εκεί… Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Λοΐζος, Μελίνα, Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Καλογιάννης, Φαραντούρη… Πολύς κόσμος… Χαμός… Ήταν μόλις είχα γνωριστεί με το Μαρκόπουλο και τα υπόλοιπα παιδιά και θα δουλεύαμε στο «Κύτταρο». Θα έλεγα αυτό το τεράστιο και μεγάλο τραγούδι τα «Μαλαματένια λόγια» και δυσκολευόμουνα για το πώς θα το μάθω αφού δε μαθαίνω εύκολα τους στίχους. Έκανα κι ένα λάθος, αλλά δεν ακούγεται, γιατί είναι στο μέρος που τραγουδούσανε και τα άλλα παιδιά και δεν φάνηκε.

Nα γυρίσουμε λίγο πίσω… Στα «Δειλινά» πώς ξεκινάς;
Στα «Δειλινά» έπαιζε μπουζούκι ο Κώστας Παπαδόπουλος κι έκανα κανονική ακρόαση, μόλις έφυγε ο κόσμος. Ήταν στην πόρτα ο αδελφός του Μιχαηλίδη και μ’ έβαλαν και είπα 1-2 τραγούδια. Εκεί ήταν το σχήμα με το Στράτο Διονυσίου, τον Νταλάρα, τον Πάριο και την Αλεξίου… Η Αλεξίου, παλαιότερα έκανε σεγόντα στο Διονυσίου, αλλά τότε είχε βγάλει τη «Μικρά Ασία» και το «Βυζαντινό Εσπερινό» και τραγουδούσε πλέον μόνη της. Οπότε έκανα εγώ τις β’ φωνές σε όλους… Ο Διονυσίου ήθελε το σεγόντο να είναι δυνατά να το ακούει. Δεν το ’κανε για πλάκα. Τότε δεν υπήρχε ένα όνομα και 15 μικρές τραγουδίστριες. Υπήρχανε 5 ονόματα γερά και 1-2 κοπέλες. Υπήρχε πρώτο και δεύτερο πρόγραμμα. Δεν είναι όπως τώρα που τα λένε όλα οι μοντέρνοι. Είχαμε πρώτο και δεύτερο μέρος. Ήταν η Ελπίδα, ο Πασχάλης, πολλοί τέτοιοι τραγουδιστές. Είχα γίνει παρτεναίρ του Στράτου, μέχρι που μ’ άκουσε ο Μαρκόπουλος.

Πότε γίνεται αυτό;
Τέλη του ’74 πήγα με το Μαρκόπουλο. Ο Μαρκόπουλος είχε έρθει εκεί να ακούσει το Στράτο, του άρεσα πάρα πολύ και έλεγε στο Γιώργο το Μακράκη ότι με ήθελε… Κάποια στιγμή είχαμε γνωριστεί στην εταιρεία, με είχε πιάσει από τους ώμους και απέναντί μου είχα το Μακράκη και του έκανα νόημα ότι δεν ήθελα.

Γιατί;
Ήθελα να λέω περισσότερο λαϊκά τραγούδια τότε. Όταν έγινε η γνωστή ιστορία του Στράτου με τη φυλακή κλπ, εγώ έμεινα χωρίς δουλειά και πήγα στο Μακράκη για να με βάλει να συνεργαστώ με το Μαρκόπουλο. Του τηλεφώνησε, με ζήτησε ο Μαρκόπουλος στο τηλέφωνο και μου είπε «Λιζέτα έλα εδώ, αύριο γυρίζουμε δίσκο». Δεν το πίστευα πως θα γινόταν τόσο γρήγορα… Είχε έτοιμο τότε το «Θεσσαλικό κύκλο» σε στίχους του Βίρβου, είχε έτοιμες τις ορχήστρες και ήθελε μια φωνή σαν τη δική μου. Οπότε, ξαφνικά, εγώ ήμουνα η έκπληξη του δίσκου. Στη συνέχεια κάναμε πολλές συναυλίες και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μετά κάναμε κι άλλους δίσκους όπως το «Αφιέρωμα» και τα «Ανεξάρτητα». Από το «Αφιέρωμα» μου έμεινε και το παρατσούκλι «Λούσιος». Τόσο πολύ άρεσε στους «Ρεπόρτερς» (Γ. Λιάνης, Κ. Χαρδαβέλλας, Γ. Δημαράς) αυτό το τραγούδι που με φωνάζανε «Λούσιο»… Ο Μητσιάς ακόμα έτσι με φωνάζει… Μετά κάναμε τα «Ανεξάρτητα» που λέω ένα τραγούδι. Εκεί συμμετέχουν πολλοί τραγουδιστές, όπως ο Ξυλούρης, η Μοσχολιού, ο Χαλκιάς, ο Γαργανουράκης, η Αλεξάνδρα και ο ίδιος ο Μαρκόπουλος. Είχαμε μια καλή συνεργασία. Πιστεύω πως η εποχή «Λιζέτα Νικολάου, Χαλκιάς και Γαργανουράκης» ήταν η «Χρυσή εποχή» του Μαρκόπουλου. Εμείς προβάλλαμε τότε τα τραγούδια του και τα καινούργια και τα παλαιότερα.

Με τον Τσιτσάνη πως γνωρίζεστε;
Η γνωριμία έγινε λίγο πριν κάνουμε τα «Ωραία του Τσιτσάνη» το 1973. Πήγαμε σπίτι του με το Γιώργο Λιάνη, στο «περιβόητο» υπόγειο και με άκουσε… Μού ‘λεγε «α ρε βουλγαράκι, σαν Βουλγάρας είναι η φωνή σου» επειδή η φωνή μου ήταν κάπως «μεταλλική». Του άρεσε πάρα πολύ η φωνή μου. Έκανα κάποια σεκόντα στα «Ωραία του Τσιτσάνη» και στη συνέχεια στο «Σκοπευτήριο», που είπαμε μαζί «Της Γερακίνας γιος». Όπως έχει πει και ο Βίρβος σε κάποια συνέντευξή του, ενώ ακούγονταν διάφορα γνωστά ονόματα για να πουν το τραγούδι, είπε πως εδώ ταιριάζει πολύ η Λιζέτα.

Είχατε δουλέψει και σε κέντρο μαζί;
Για λίγο ναι.

Στο «Χαμόγελο της Λιζέτας» τραγουδάς τέσσερα τραγούδια του σε β’ εκτέλεση. Το «Έχω μια καλή ιδέα» το οποίο είχε πει πρώτη η Γιώτα Λύδια με τίτλο «Αράπικο τσιφτετέλι» το λες τελείως αλλαγμένο.
Εγώ το είπα όπως μου το δίδαξε εκείνος, όπως και στα άλλα δικά του τραγούδια που υπάρχουν στο «Χαμόγελο». Σ’ αυτά παίζει μπουζούκι ο ίδιος και μου κάνει και σεγόντα. Επίσης γράψαμε σε 45άρι και το «Βαπόρι απ’ την Περσία» που έγινε τεράστια επιτυχία.

Στον ίδιο δίσκο υπάρχει και μια φωτογραφία με τον Καζαντζίδη. Είχατε συνεργαστεί ποτέ;
Όχι, μόνο απλή γνωριμία ήτανε… Τότε μόνο σεγόντα του κάνανε στους δίσκους, αλλά ήμασταν σε άλλες εταιρείες και δεν συνεργαστήκαμε. Εκτός από την «Ποντιακή Ραψωδία» που κάναμε τελευταία που συμμετείχαμε και οι δυο. Είχαμε φιλία όμως. Με το Γιώργο Λιάνη, κάναμε παρέα τότε με το Στέλιο. Είχε έρθει και στο σπίτι μου στην Αθήνα κι εδώ στην Καλαμαριά. Ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος, όταν μου μίλησε νόμιζα πως μιλούσε ένα παιδάκι μ’ αυτή τη λεπτή φωνή, ευγενέστατος… Δεν το περίμενα απ’ αυτή τη φωνή τη δυνατή και γεμάτη που άκουγα… Μου ‘κανε τρομερή εντύπωση. Είχαμε πάει και στον Άγιο Κωνσταντίνο…

Γιατί πιστεύεις πως τελικά δεν ξανατραγούδησε ποτέ ζωντανά, παρόλο που είχε ακουστεί πολλές φορές αυτό;
Εγώ από την αρχή και από συζητήσεις που κάναμε με το Γιώργο το Λιάνη, δεν πίστεψα ποτέ ότι θα ξανατραγουδήσει. Μόνο ότι έκανε σε δίσκους και στην τηλεόραση… Δεν του άρεσαν τα χαμηλοτάβανα μαγαζιά, τα γεμάτα με κόσμο ή ακόμα και οι συναυλίες με τόσο πολύ κόσμο κλπ. Αλλά κι από τους παλαιότερους που άκουγα, δεν έλεγε πολλά τραγούδια στα μαγαζιά που εμφανιζόταν, ήτανε άνθρωπος που θα τραγουδούσε όποτε ήθελε. Νομίζω πως κι ο Μπιθικώτσης ήτανε έτσι, δεν έλεγε πάρα πολλά.

Με τον Μπιθικώτση είχες συνεργαστεί;
Σε μαγαζί όχι… Μόνο σε κάτι χορούς και σε κάποιες περιστασιακές εμφανίσεις.

Γυρίζοντας στον Καζαντζίδη, είχες ζήσει από κοντά την εποχή των εκπομπών με τους «Ρεπόρτερς», με την απαγόρευση της τρίτης εκπομπής κι όλες αυτές τις ιστορίες…
Τότε κι εγώ στην τηλεόραση τα έβλεπα αυτά. Μάλλον ήτανε λίγο ρομαντικός ο Στέλιος, όπως κι εγώ τελικά σ’ αυτή τη δουλειά και νόμιζε ότι μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν κι αλλιώς. Αλλά δεν ξέρεις, τι γίνεται από πίσω σου, άμα βάλεις την υπογραφή σου κάπου… Δεν μπόρεσε να τη χωνέψει αυτή την σκληράδα του καλλιτεχνικού κόσμου… Κάπως έτσι, χωρίς να είμαι βέβαια ο Καζαντζίδης, είμαι κι εγώ. Δεν ήθελα να τα σκαλίζω πολύ τα πράγματα. Είμαι αυτή που με ξέρουνε, τραγουδάω καλά, αλλά τελικά χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Πρέπει να είσαι μάνατζερ του εαυτού σου, χρειάζονται πολλά... Αλλά δεν έχω παράπονο. Απ’ όσα περίμενα από το χαρακτήρα μου, για τον εαυτό μου είναι πολύ περισσότερα. Κι έτσι γι' αυτό παραξενεύεται ο κόσμος, γιατί δεν είμαι στην πρώτη γραμμή κλπ…

Είναι πολύ σημαντικό όμως το γεγονός, ότι έμειναν μερικά τραγούδια διαχρονικά και τραγουδιούνται ακόμα.
Έτσι είναι. Έμειναν μερικά τραγούδια, οι συνεργασίες μου ήταν όλες μία και μία. Με θυμάται ο κόσμος, αλλά και οι νέοι που ασχολιούνται με τα παλιά και βλέπουνε τι έχω πει… Αυτό είναι μια αμοιβή για μένα και δεν έχω παράπονο. Πέρασα πάρα πολύ ωραία με τη δουλειά μου, έζησα ωραίες εποχές, τις καλύτερες μπορώ να πω, με ωραίες συνεργασίες, σε μπουάτ, σε συναυλίες και σε απεργίες, και τι δεν έχω κάνει… Πολλά πράγματα… Και τότε τρέχαμε αφιλοκερδώς, δεξιά κι αριστερά…

Το 1977 σε βρίσκει στη «Διαγώνιο» με το Γιώργο Νταλάρα, τη Χάρις Αλεξίου, την Άννα Βίσση και το Χαράλαμπο Γαργανουράκη. Τι θυμάσαι από κείνη τη χρονιά; Ποια τραγούδια περιλάμβανε το ρεπερτόριό σας;
Ήταν μια πολύ ωραία περίοδος εκείνη. Με τον Νταλάρα είχαμε δουλέψει αρκετές φορές. Εγώ και ο Γαργανουράκης λέγαμε Μαρκόπουλο, «Μαλαματένια λόγια» κλπ. Εκείνη την εποχή είχα κάνει και τον πρώτο προσωπικό δίσκο «Το χαμόγελο της Λιζέτας» με Τσιτσάνη, Μαρκόπουλο, Μούτση, Σπανό κλπ. Θυμάμαι τη Βίσση που τραγουδούσε κάποιες μπαλάντες και μού ‘λεγε «Εγώ δεν είμαι εδώ αλλά μην πεις τίποτα, εμένα μ’ αρέσει το πιο μοντέρνο τραγούδι».

Αν και ξεκίνησε με τα «18 Λιανοτράγουδα» του Θεοδωράκη και του Ρίτσου και με τα τραγούδια του Κουγιουμτζή…
Έμαθε πολλά από μας κι απ το Νταλάρα για το λαιμό της, τα οποία τα χρησιμοποιεί τώρα… Είναι πολύ καλή τραγουδίστρια η Βίσση, ήμασταν και φιλαράκια τότε, κάναμε παρέα πολλές ώρες και με την Αλεξίου, με την οποία βλεπόμαστε και τώρα, όχι πολύ συχνά βέβαια αλλά 2-3 φορές το χρόνο. Έχω παντρέψει το Γιώργο τον αδερφό της.

Mε το Σταύρο Κουγιουμτζή είχες γνωριστεί στη Θεσσαλονίκη;
Βέβαια… Του άρεσε πάρα πολύ ο Νταλάρας. Θυμάμαι πως έλεγε, ότι κάνει αυτό που πρέπει να κάνει εκεί που πρέπει και το κάνει από μόνος του, χωρίς να του το διδάξει κανένας. Ε, καλά ο Νταλάρας είναι κι αυτός φαινόμενο…

Tο 1985 κάνεις ένα δίσκο με επανεκτελέσεις παλιών λαϊκών τραγουδιών με την επιμέλεια του Τάκη Σούκα, τα «Κέφια της Λιζέτας»…
Ωραίος δίσκος. Αυτά τα διάλεξα εγώ κυρίως… Έτρεξα σε συλλέκτες, πήρα δίσκους και ο Σούκας έκανε τις ενορχηστρώσεις. Τραγουδούσαμε τότε και ρεμπέτικα. Εγώ βέβαια δεν παρουσιάστηκα ποτέ σαν ρεμπέτισσα, αλλά τα λέγαμε αυτά μαζί με τον Νταλάρα, την Αλεξίου και μ’ όλους αυτούς…

Ένα μεγάλο κεφάλαιο στην πορεία σου είναι και τα ποντιακά τραγούδια. Έχεις κάνει δυο ποντιακούς δίσκους ενώ παράλληλα συμμετείχες σε δεκάδες εκδηλώσεις τραγουδώντας τα.
Τιμής ένεκεν τους έκανα τους δίσκους, για τη ράτσα μου. Καταφέραμε να κάνουμε έξη ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση, γύρω από τον Ποντιακό Ελληνισμό, με τίτλο «Το μεγάλο χρέος» σε σενάριο του Δημήτρη Ιατρόπουλου… Είχαμε μαρτυρίες από Πόντιους, είχαμε καταθέσεις από διανοούμενους, εγώ τραγουδούσα, είχαμε χορευτικά κλπ. Ούτε καν σκέφτηκα ότι θα ‘πρεπε να πληρωθώ απ’ αυτό το πράγμα. Όλα διατέθηκαν για το μεγάλο συγκρότημα που είχαμε… Από κει προέκυψε ο πρώτος δίσκος με τα ποντιακά τραγούδια και μετά έκανα κι άλλον ένα με τίτλο «Τέρεν μάνα πως χορεύω» σε άλλη εταιρεία… Εκείνη την εποχή ο κόσμος ντρεπόταν να λέει για την ποντιακή του καταγωγή… Εγώ έβγαινα, παρόλο που είχα τα δικά μου τραγούδια, έκανα πολλά «ζωντανά» για την τηλεόραση, σε εκπομπές όπως του Γιώργου Παπαστεφάνου κλπ. Και τότε δεν παίρνανε φάλτσους, ο τραγουδιστής έπρεπε να «τα λέει» εκτός δίσκου. Πάντα λοιπόν έπαιρνα μια λύρα μαζί μου κι έλεγα κι ένα ποντιακό τραγούδι. Στήριξα πάρα πολλούς συλλόγους αφιλοκερδώς και θέλω να το πω σαν παράπονο, πως όταν κάνανε κάποια πράγματα ξεχάσανε πως πρέπει να φωνάξουν τη Λιζέτα. Με πιάνει το παράπονο όταν με καλούν σε κάποιες εκδηλώσεις, στις οποίες θα παιχτούν ποντιακά τραγούδια, να παραστώ μόνο σαν καλεσμένη, σαν θεατής.

Γιατί οι περισσότεροι προσωπικοί σου δίσκοι, όπως το «Χαμόγελο της Λιζέτας», το «Σ' αγάπησα μ' αγάπησες», το «Βενετιά και φανάρι», τα «Κέφια της Λιζέτας» ή τα Ποντιακά τραγούδια δεν έχουν επανεκδοθεί μέχρι σήμερα σε cd;
Tι να σου πω; Ειλικρινά δεν ξέρω... Οι εταιρείες τα ξέρουν αυτά καλύτερα... Πιστεύω πως τουλάχιστον «Το χαμόγελο» έπρεπε να βγει σε cd. Ήταν ωραίος δίσκος.

Και το «Σ' αγάπησα μ' αγάπησες», το 1980, είχε ωραία τραγούδια, του Νικολόπουλου, του Βαρδή, του Μαρκόπουλου...Αργότερα, κάνεις κάποιους δίσκους όπως το «Θέλω ν' αντισταθώ» και το «Νυχτερινοί έρωτες» στη WEA...Λαικά τραγούδια με πιο σύγχρονο ήχο...Όπως και ο τελευταίος δίσκος στην ΜΒΙ με τίτλο «Είμαι εδώ».
Αυτός είναι και ο σημαντικότερος απ 'αυτούς τους πιο πρόσφατους , είναι πολυσυλλεκτικός δίσκος αλλά δεν διαφημίστηκε ιδιαίτερα.

Το ντουέτο με το Λευτέρη Πανταζή πώς προέκυψε;
Ήμασταν στην ίδια εταιρεία εκείνη την εποχή και η συγχωρεμένη η Ιφιγένεια η Γιαννοπούλου με τη Σοφία Βόσσου μας κάνανε τα «προξενιά» για να πούμε το τραγούδι αυτό. Είναι ωραίο τραγούδι...Εκεί μου έχουν δώσει τραγούδια ο Κώστας Χατζής και η Σώτια Τσώτου, οι «Νάμα», ο Παντελής Θαλασσινός και ο συγχωρεμένος Ηλίας Κατσούλης, ο Παναγιώτης Στεργίου, ο Στέλιος Ρόκκος. Επίσης ωραία είναι και τα τραγούδια των νεοτέρων συνθετών του Τάκη Κολόμβου και του Γιάννη Λεβαντή, δυο νέων συνθετών που δεν τους ξέρει πολύ ο κόσμος.

Σήμερα υπάρχει κάποια νέα δουλειά στα σκαριά;
Τώρα κάνω μόνο συναυλίες . Πρόσφατα συμμετείχα και στο αφιέρωμα στο Βασίλη Τσιτσάνη με το Γιώργο Νταλάρα που έγινε στις 30 Αυγούστου στη Φλώρινα για τα «Πρέσπεια 2008». Από δίσκο , όχι...Δεν ξέρω πού και πώς...Γιατί μέχρι και το τελευταίο μου cd τις παραγωγές τις έκανε η εταιρεία. Ενώ τώρα θα πρέπει εγώ να κάτσω να κάνω μια δική μου παραγωγή , να ξοδέψω κάποια χρήματα και το μέλλον της να είναι αβέβαιο...Είναι λίγο δύσκολο...

Έχεις σκεφτεί να κάνεις κάποια παραγωγή και να διοχετεύσεις το υλικό σου στο διαδίκτυο; Είναι κοινώς αποδεκτό, πως σε 2-3 χρόνια όλες οι νέες παραγωγές θα πωλούνται πλέον στο Internet…
Αυτό μ’ αρέσει, ακούγεται ενδιαφέρον, μπορεί να το κάνω… Θα ήθελα να ξαναπώ κάποια τραγούδια όπως π.χ. «Της γερακίνας γιος» ή κάποια ποντιακά ακόμη. Δεν είμαι ακόμη τόσο εξοικειωμένη με το διαδίκτυο, αλλά μαθαίνω πως οι φίλοι μου έχουν φτιάξει κάποια σελίδα για μένα και έχουν και κάποια video από την τηλεόραση με τραγούδια μου. Αλλά για να σου πω την αλήθεια δεν ασχολούμαι και πολύ…

Θυμάσαι κάποιες άλλες χαρακτηριστικές συνεργασίες;
Mε πολλούς καλλιτέχνες. Με το Χάρρυ Κλυνν αρκετές φορές, με το Μανώλη Μητσιά, με το Δήμο Μούτση σε συναυλίες, με την Τάνια Τσανακλίδου, τον Αντώνη Καλογιάννη, το Γιάννη Πουλόπουλο και την Πίτσα Παπαδοπούλου στα «Δειλινά». Επίσης, στις συναυλίες που διοργάνωσε ο Κώστας Χατζηδουλής με τους ρεμπέτες (Κηρομύτης, Ρούκουνας κλπ) και τη Δήμητρα Γαλάνη στη Θεσσαλονίκη, με το Θέμη Αδαμαντίδη, το Σταμάτη Γονίδη και το Γιώργο Σαρρή, με την «Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης» σε συναυλίες στα Μακρήσια Ολυμπίας. Επίσης έχω τραγουδήσει στο θέατρο, σε μια παράσταση με μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου με τίτλο «Το καφενείον η Ελλάς» σε κείμενα του Κώστα Χαρδαβέλλα και Γιάννη Καλαμίτση. Και στο εξωτερικό έχω πάει αρκετές φορές. Μια φορά με το Στράτο και το Νομικό, μια με τον Αντύπα σε συναυλίες, μια με τον Κοντολάζο και τρεις φορές σε διάφορα μαγαζιά… Πρόσφατα μάλιστα, τον περασμένο Μάρτη είχα πάει στην Αυστραλία για εμφανίσεις.

Πώς δέχονται οι Έλληνες εκεί το λαϊκό τραγούδι;
Είναι διαφορετικά σε συναυλίες… Εκεί περιμένουν αυτούς που είναι στην επικαιρότητα, σε αίθουσες μεγάλες κλπ. Εγώ δούλεψα κάποια διήμερα και ήταν αρκετά καλά… Και διαπίστωσα πως η νεολαία ακούει και τα παλαιότερα τραγούδια… Γιατί εκεί είπα κυρίως παλιά κλασσικά λαϊκά τραγούδια δικά μου και άλλων.

Aν σου έλεγα να ξεχωρίσεις κάποιες από τις συνεργασίες σου, ποιες θα ήταν αυτές;
Κυρίως αυτές που έκανα στα «μικρά μου» χρόνια…Έχω μείνει εκεί, σ’ αυτούς τους ανθρώπους και τους νιώθω, κατά κάποιο τρόπο, σαν συγγενείς μου, όπως και κάποιους μουσικούς, το Νικολόπουλο ή το Βαρδή…

Έχεις επαφές μαζί τους;
Όχι πολλές… Με τη Χαρούλα βρισκόμαστε καμιά φορά, με το Σούκα πιο πολύ… Ο Νταλάρας όταν συναντιόμαστε χαίρεται, μ’ αγκαλιάζει και φωνάζει την Άννα τη γυναίκα του: «Αννούλα, έλα να δεις τη Λιζέττα!»… Ξέρεις, δεν είναι εύκολο, ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του, με διαφορετικές συνεργασίες κλπ… Έτσι γίνεται πάντα… Δυστυχώς, λόγω επαγγέλματος οι φιλίες μας δεν διατηρούνται...

Υ.Γ: Οι φωτογραφίες από τη συναυλία με το Γιώργο Νταλάρα στη Φλώρινα (30-8-08) είναι του Θοδωρή Χαϊκάλη. Οι υπόλοιπες προέρχονται από το αρχείο της τραγουδίστριας και του υπογράφοντα. Το video προέρχεται από το αρχείο του Μάκη Ιωακειμίδη. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως.

*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Όασις


Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!