Λήτης: «Δεν έπαιξα ποτέ μου λαϊκά. Γράφω κοινωνικά τραγούδια»

(VIDEO & PHOTOS) Λήτης. Χειμαρρώδης και χιουμορίστας, μα πάνω απ’ όλα rock’n’roll. Μαχητής της ζωής.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Ξεκίνησε στα τέλη του ’60 παίζοντας ροκ μουσική στα καμπαρέ της Γλυφάδας με κοινό μεθυσμένους Αμερικάνους πεζοναύτες και πόρνες. Συνέχισε στις ιστορικές μπουάτ της Πλάκας και στα 70ς σχημάτισε το θρυλικό φολκ-ροκ ντούετο Λήτης και Ιζόλδη, τραγούδησε τα Ποδανά με τους Λήτης + Τρυκ, σχημάτισε το Συνεργείο και τα Σκιάχτρα, έπαιξε σε όλα τα κλαμπ και τα μουσικά πρωινά, γνώρισε τους πάντες, αλήτεψε με την ψυχή του και απέδωσε στον εαυτό του ένα τίτλο τιμής: Αλήτης.

Είναι ο γνωστός μας Λήτης. Μια μέρα μαζί του είναι σαν πτυχίο Ανωτάτης Rock Πεζοδρομιακής, με ή χωρίς τρυκ, γεμάτη αλήθειες και γέλιο μέχρι δακρύων. Το χιούμορ και η καλή καρδιά είναι η άμυνά του σε όσα πέρασε. Η ψυχή του το ξέρει. Είναι τώρα μόνος, αλλά ευτυχισμένος μέσα στον κόσμο του και τα λόγια του, όπως και η μουσική του δεν έχουν εκπτώσεις. Καυστικός και αντισυμβατικός μουσικός που έγινε στα 80ς επερώτηση στη βουλή και μια συναυλία του έγινε αφορμή να ξεσηκωθεί το σύμπαν και να παραιτηθεί ο Γιώργος Παπανδρέου από το υπουργείο του!

Μετά την χρόνια κατάθλιψη που πέρασε είναι πάλι γερός και δυνατός να τραγουδήσει Ποδανά (ανάποδα!), μια περιθωριακή διάλεκτο που έκανε μόδα.

Η ιστορία 40 χρόνων και πλέον ταραγμένης ζωής που έχει αφετηρία το κλαμπ «Κύτταρο» το 1977 ως Λήτης πια, χωρίς Ιζόλδη (η ιστορία μαζί της ξεκινά στα μέσα των 70ς), εκεί που δώσαμε ραντεβού, στο «ναό», όπως λέει ο ίδιος.

Το σπίτι του είναι στην άλλη γωνία του τετραγώνου, Αχαρνών, καθώς τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Εκεί καταλήξαμε μετά την πολύωρη συζήτηση για να ξεφυλλίσουμε το άλμπουμ της ζωής του. Ομολογώ τέτοια οργάνωση αρχείου δεν έχω ξαναδεί σε μουσικό. Ένας απίστευτος τυπάς που γράφει κοινωνικά τραγούδια και τα ερμηνεύει με εντελώς δικό του τρόπο, με πρόζα.
4
Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε από το σχετικά κοντινό παρελθόν που στιγμάτισε το πιο πρόσφατο κομμάτι της ζωής του και χρειάστηκαν κάποια χρόνια για να σταθεί στα πόδια του και να βγει ξανά στην σκηνή. Η συζήτηση για όλα αυτά ξεκίνησε ενώ περπατούσαμε με κατεύθυνση την Πλατεία Βικτωρίας, όπου θα πίναμε ένα καφέ να τα πούμε. Έγινε και μια καλή στάση στο Μουσείο Αυτοκινήτου για μερικές φωτογραφίες και να δει το χώρο όπου θα εμφανιστεί live στο Vinyl Is Back το τριήμερο 16-18 Μαρτίου, σε ένα συλλεκτικό live έκπληξη. Πάτησα το play στο σημείο αυτό….

«Στο Θριάσειο, στην Μαγούλα Αττικής, πέθανε η γυναίκα μου. 48 χρόνων. Καρκίνο στο πάγκρεας. Η πρώτη «ψυχιατριακή κλινική» που πέρασα ήταν εκεί. Τα είδα όλα. 2009. Ήμασταν 12 χρόνια μαζί. Νοσηλεύτηκα σε τρεις ψυχιατρικές κλινικές με βαριάς μορφής κατάθλιψη. Είχα τάσεις αυτοκτονίας. Δεν μπορούσα να ζήσω άλλο.
8
Δώσε ένα στίγμα των πρώτων χρόνων σου…
Γεννήθηκα στο μαιευτήριο Έλενα, το 1952, το ζώδιο λιοντάρι. Ζούσαμε τότε στην Ηρακλειδών στο Θησείο. Οι γονείς μου ήταν πάμπτωχοι. Έχω δουλέψει όλα τα επαγγέλματα. Οικοδόμος, ταπετσέρης, εργάτης σε εργοστάσιο και άλλα πολλά. Έπαιξα σε όλες τις μπουάτ της Αθήνας: στις Εσπερίδες του Γιάννη Αργύρη με τον Γιώργο Ζωγράφο, στην Πέμπτη Εποχή με τον Θανάση Γκαϊφύλλια... Έχω παίξει με τον Χρήστο Κυριαζή στη Βαβέλ στο Νέο Φάληρο την εποχή που ήταν εκεί το αεροπλανοφόρο. Έχω παίξει στα πιο ζόρικα καμπαρέ, στη Γλυφάδα με τους Αβεσσαλώμ, σαν μπασίστας, έτσι ξεκίνησα. Ένα καμπαρέ ήταν το Ραμόνα. Το άλλο το American Bar. Εκεί γυρίστηκε η ταινία που έλεγε ο Διονύσης Παπαγιανννόπουλος: αμέρικαν μπαρ γίναμε! Είχαν μαντάμ και πηγαίναν και γαμάγαν μέσα οι Αμερικανοί πεζοναύτες. Σε δωματιάκια κανονικά. 1969. Μας έφερναν μακαρονάδες από το Εξπρές.

Και τι μουσική παίζατε στο καμπαρέ Ραμόνα;
Jimi Hendrix το Foxey Lady, Sunshine Of Your Love των Cream, Nights In White Satin των Moody Blues και χορεύανε… Ήταν μία κι έκανε στριπτήζ κι είχε βάλει κάτι σαν φλοκάτη με αστεράκια και σλιπάκι να βγάλει το μεροκάματο για τα παιδιά της. Όλες αυτές παντρευόντουσαν Αμερικάνους και κάνανε παιδιά, είχαν διαβατήριο ελληνικό και αμερικάνικο και φεύγαν στο Αμέρικα. Φτιαχτήκανε πολλές απ’ αυτές. Τα είχα κι εγώ με μία, τη Χριστίνα, όχι την Ωνάση βέβαια… Μια μπατιρογκόμενα ήτανε. Αυτές πίνανε σαν αγελάδες, για να μπορούν να πληρώνουν τα ζουμπουρλούδικα ναυτάκια, που έλεγε κι συγχωρεμένη η Άννα Καλουτά. Μας έδιναν, στους μουσικούς, κανά τσιγαριλίκι κι ένα τσελίκι, όπιο είχε μέσα και μας έπιασε ταχυκαρδία, πέρασε, δεν πάθαμε τίποτα τη βγάλαμε καθαρή…

Η ορχήστρα ήταν κάποιου επιπέδου;
Φυσικά και ήταν. Κάναμε εντατικά πρόβες και παίζαμε τα βράδια. Μόνο ξένα τραγούδια. Δεν παίζαμε ας πούμε τον Διωγμό των Τσαρμς! Να ξέρεις, εγώ δεν έπαιξα ποτέ μου λαϊκά. Ποτέ μου… (Τότε μας διακόπτει ένα όμορφο νεαρό κορίτσι που δούλευε στο μαγαζί που καθίσαμε: τι θα θέλατε να σας φέρω; Εσάς, σ’ ένα χαρτί τυλιγμένη! Της είπε ο Λήτης (γέλια!). Συνεχίζουμε: Εκεί λοιπόν στο καμπαρέ με το πήγαμε να πιάσουμε δουλειά μας είπαν: εδώ δεν φλερτάρετε καμία - εάν κάνανε σχέσεις δεν θα πηγαίνανε με ναύτες - γιατί εδώ δουλεύουνε οι γυναίκες μας και βλέπω κάτι πουτάνες...ανοιχτόκαρδες και ανοιχτομ… αυτοί ήταν σωματέμποροι κανονικά. Ξέρεις τι εποχή ήταν τότε. Η Φρειδερίκη και όλοι οι χουντικοί. Ο Παπαδόπουλος, ο Ιωαννίδης, ο Παττακός που δεν είχε και πολλά μαλλιά, ο γυαλιστερός το πιο γρήγορο μυστρί, αυτός τα είχε κάνει όλα. Η μαντάμ εκεί στο Αμέρικαν Μπαρ είχε δωματιάκια και εκεί τις πηδάγανε. Εσείς, μας έλεγε: “καθίστε στα παραβανάκια και θα έρθουν οι μακαρονάδες σας”, με τα μπριός από το Εξπρές και μπύρες, ουσισκάκια… πεινάγαμε σαν τρελά όπως καταλαβαίνεις. Τότε έμενα στη Δροσιά κι έπαιρνα τα ξημερώματα το λεωφορείο με 100 δραχμές στην τσέπη που ήταν το μεροκάματο μας. Καλά λεφτά τότε. Η μακαρονάδα τότε στο εστιατόριο έκανε 6 δραχμές για να καταλάβεις. Περνάγαμε πολύ όμορφα. Τραγουδιστής ήταν ο Νίκος Μακράκης, ντράμερ ο Χρήστος Αναστασίου, έπαιζε κι ένας Τσεχοσλοβάκος κιθάρα, ο Κώστας, αστέρι μεγάλο. Παίζαμε με κάτι μαλλούρες το My Sweet Lord του George Harrison και το γυρίζαμε σε Hendrix. Εκεί στα καμπαρέ έκανα τα πρώτα μου όνειρα να γίνω μουσικός…

Μ’ αρέσουν πολύ αυτές οι ιστορίες με αλητείες…
Τι νομίζεις, το όνομά μου έτσι βγήκε στην Πλάκα. Αφού ήμουν αλητόβιος. Το κανονικό όνομα είναι Νίκος. Αλλά κανείς δεν με ξέρει έτσι. Σαν Λήτη με ξέρουν. Έβγαλα το Α και είπα τον εαυτό μου Λήτη. Δεν έκανα και τίποτα άλλο, αλητεία στην Πλάκα. Αλλά να ξέρεις, δεν ανακατεύτηκα με ναρκωτικά, ούτε χάπια, μόνο αλκοόλ. Ήμουν αλκοολικός με την καλή έννοια. Γυναικάς και ξυδάκιας. Πείραζα κόσμο για να κάνω θόρυβο γύρω από τ’ όνομά μου και λέγανε διάφορα για μένα, αλλά δεν ήταν τίποτα αλήθεια. Ο ένας παππούς μου, ο Λυκούργος Παπαδημητρίου, ήταν στρατηγός και ο άλλος ήταν χονδρέμπορος στην Πλατεία Ψυρρή (άλευρα, φακές, φάβες… δεν έχει νόημα). Είμαστε τρία αδέρφια. Η μία αδερφή μου είχε γνωρίσει τον τραγουδιστή Μανώλη Αγγελόπουλο από κοντά, η άλλη, η Στέλλα ήταν χορεύτρια στα μπαλέτα του Φώτη Μεταξόπουλου και η Βάνια που δουλεύει σε τράπεζα. Κι αυτή καλλιτεχνική φλέβα, ερασιτέχνης ηθοποιός. Η μάνα μου, η Φώφη ήταν Ελληνο-Γαλλίδα. Δούλευε στη αμερικάνικη πρεσβεία σαν μεταφράστρια αφού χώρισε με τον πατέρα μου, τον Παναγιώτη, έχουν πεθάνει κι οι δύο τώρα. Η πρώτη μου γυναίκα μου, η Ιζόλδη, εργαζόταν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και τώρα δουλεύει στο Νιάρχος.

Σε θυμάμαι που τριγυρνούσες και στη Νέα Σμύρνη…
Η παλιά μου γειτονιά ήταν στην Άνω Νέα Σμύρνη. Στον Ασύρματο. Οι συμμαθητές μου, οι Λαδάδες, ο Γιάννης, ο Μίμης και ο Νίκος έχουν τον Σταυρό του Νότου. Ξέρεις ποιες ομάδες έβλεπα και πέταγε η καρδιά μου σαν πιτσιρικάς; Τον Σμυρναϊκό και τον Πανλεσβιακό. Ο Πανλεσβιακός είχε κίτρινο και πράσινο χρώμα. Ερχόταν ο Θανάσης Σαραβάκος, του Δημήτρη ο πατέρας, με πολιτικό παπούτσι κι έπαιζε μπάλα. Αεκτζής είμαι. Ήμουν 7 - 8 χρονών τότε. Μ’ είχε ερωτευτεί και μια Ισπανίδα και μου έφερε στη γιορτή μου μια Ίον, του ταλίρου, αμυγδάλου. Να τον χαιρόσαστε τον Νικολάκη! Τακ-τακ χτυπούσε η καρδιά του κ. Λήτη, του πατέρα μου του Παναγιώτη. Η πρώτη μου πλατωνική αγάπη. Μια Ελένη που τα είχαμε κι ερχόταν στο κλαμπ Ροντέο είχε κάνει μετά από κάτι χρόνια απόπειρα αυτοκτονίας για μένα. Έκοψε τις φλέβες της.

Τι παιδί ήσουν;
Της αλάνας. Έπαιζα μπάλα κι έσπαγα τα γόνατά μου. Έκανα και τον τερματοφύλακα. Πετροπόλεμο παίζαμε, έφαγα πέτρα στο κεφάλι, είχα ρίξει πέτρα κι εγώ. Και γκαζάκια. Ότι κάναμε όλα τα παιδιά. Σπάγαμε κλαδιά από συκιές, βάζαμε σπάγκο και φτιάχναμε τόξα! Πιτσιρικάς πήγαινα σ’ ένα θερινό σινεμά στην Άνω Νέα Σμύρνη, τη Ρίτα. Εκεί είδα τον Σπάρτακο με τον Κερκ Ντάγκλας και τον Μονομάχο με τον Τσάρλτον Ήστον. Πρόλαβα και το απορρυπαντικό Κλιν. Η μαμά μου εμένα, μ’ έπλενε σε σκάφη με πράσινο σαπούνι. Σπίτι ακούγαμε στο τρανζιστοράκι Καζαντζίδη, Μαίρη Λίντα - Μανώλη Χιώτη... Αγαπημένος μου ήταν ένας Γάλλος, ο Μισέλ Πολναρέφ με το La poupée qui fait non. Το αγαπημένο μου γκρουπ εκείνη την περίοδο ήταν οι Jefferson Airplane με το Somebody To Love. Μετά άκουγα πολύ Rolling Stones και Frank Zappa. Δεν είχαμε λεφτά να έχουμε πικάπ τότε. Πάντως έμενα σε καλές συνοικίες. Έντεκα χρονών έφυγα από την Άνω Νέα Σμύρνη και πήγα στο Παλαιό Φάληρο, στην οδό Τρίτωνος. Σύχναζα στον Παχό και στο Sweet Home και σινεμά στον Άδωνη. Μετά πήγαμε στη Δροσιά. Η μανούλα μας λάτρευε και τα τρία παιδιά. Μετά χωρίσανε, πέθανε κι ο μπαμπάς μου και η δεύτερη του γυναίκα.

Michel Polnareff - La poupée qui fait non (1969)

Και μετά τα καμπαρέ που βρέθηκες;
Με τον Χρήστο Κυριαζή στη Βαβέλ και από εκεί στις μπουάτ στην Πλάκα στην Πέμπτη Εποχή, στο ροκ κλαμπ Tiffany’s και στις Εσπερίδες την μπουάτ του Γιάννη Αργύρη. Δούλευα μαζί με τον τραγουδιστή τον Γιώργο Ζωγράφο. Έπαιζα για ένα κονιάκ. Με τη κιθάρα μου. Τριγυρνούσα στην Πλάκα και μου έλεγε ο κυρ Αργύρης: έλα εδώ να πεις ένα τραγούδι. Ποιό θέλεις να πεις; Τα Ανθρωπάκια που μ’ αρέσουν ή θα πεις την Άρτεμη; Την Άρτεμη να πεις, αρέσει και στον Ζωγράφο. Που μένεις; Δροσιά. Άντε θα σου δώσω ένα κατοστάρικο, άντε δύο κατοστάρικα να πάρεις και ταξάκι. Έλα μέσα σε περιμένει το κονιακάκι σου. Κυρ-Αργύρη είναι κι ένα κοριτσάκι η Ιζόλδη. Να σας τη φέρω να την ακούσετε; Πόσο αδύνατο είναι, δεν τρώει καθόλου αυτό το κοριτσάκι; Βγαίναμε μετά μαζί με τη Ιζόλδη και τραγουδούσαμε Αρλέτα το Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι και Bob Dylan το Lay Lady Lay, Simon and Garfunkel το El Condor Pasa… Τραγουδούσαμε χωρίς μικρόφωνα, α καπέλα. Στις Εσπερίδες έλεγαν τραγούδια της εποχής, όπως του Μίκη Θεοδωράκη. Σκάγαν κι οι μπάτσοι, αλλά στ’ αρχίδια τους. Να δεις τον Γκαϊφύλλια πώς τον βαράγανε. Είχε ένα τραγούδι που έλεγε: Παλιοκουφάλες σαν άνοιξη μυρίζει ο αέρας… τον μαγκώνανε οι μπάτσοι και τάγκα τούνγκα τον βαράγανε στα στενά της Πλάκας. Εκεί ήταν τα πρώτα μου μουσικά σκιρτήματα, κι έκανα όνειρα να γίνω μουσικός.

Ποια ήταν η πρώτη σου θαυμάστρια;
Η μητέρα μου. Ο πατέρας μου δεν μου φέρθηκε καλά. Μου έλεγε δεν θα κάνεις τίποτα, είσαι άχρηστος, ένας τεμπέλης και μισός, δεν θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου. Τότε ο μουσικός θεωρούνταν άσχημο επάγγελμα με ναρκωτικά από ρεμπέτες κλπ. Μια μέρα ήρθαμε στα χέρια… που να σου λέω. Όπως λέει κι ο Κόκοτας γράψτο όπως στο λέω.

Το πρώτο συγκρότημα;
Οι Atlantic. Παίζαμε Eric Clapton, Iron Butterfly - In A Gadda Da Vida και κάποιες άλλες ροκ διασκευές. Όταν πήγαμε σ’ ένα μουσικό πρωινό στο σινεμά «Ελευθερία» να παίξουμε το For Your Love των Yardbirds δεν μπορούσα να φθάσω τα σόλα του Eric Clapton μ’ ένα μπασοκίθαρο, τραβάει τότε την κουίντα ο υπεύθυνος και μας σταμάτησε. Βάλαμε τα κλάματα, γίναμε ρεζίλι. Το σινεμά ήταν γεμάτο Χαλανδριώτες και Χολαργιώτες. Όμως πήραμε την ρεβάνς σ’ ένα χρόνο στο ίδιο σινεμά ως The Cannibals. Το ποπ συγκρότημα με ψυχεδελική εμφάνιση. Ήμασταν το συγκρότημα του Χαλανδρίου. Την εποχή αυτή συχνάζαμε στην Πλάκα, όπου βρίσκαμε κάτι κυριλάτους με κουστούμια και γκόμενες και κάναμε τράκα. Μήπως έχεις ένα τάλιρο να πάω σπιτάκι μου. Δώσε κάτι παραπάνω στο χίπη, έλεγε η γκόμενα. Μήπως έχεις ένα τσιγαράκι. Δώσε το πακέτο στο χίπη. Στην Πλάκα είχε και ασφαλίτες με πολιτικά και μακριά μαλλιά, χίπηδες, κι έδιναν κάτι σφαλιάρες ξεγυρισμένες.

Με ποιους έκανες παρέα;
Έχω γνωρίσει και είμαι φίλος με τους Λάκη Ζώη, Γιώργο Τρανταλίδη, Μάνο Νεόφυτο, Γιάννη Ζουγανέλη, Γιάννη Κούτρα και άλλους. Τι φάσεις να σου πρωτοπώ; Με τον Τζώνυ τον Βαβούρα που πήρε στασίδια από την εκκλησία της Αγ. Παρασκευής και φόρεσε κελεμπία σαν τον Ντέμη Ρούσσο κι έκανε τον παππά; Με τον Τζίμη Πανούση που ξεκινήσαμε μαζί από το Λουζιτάνια; Με τον Νικόλα Άσιμο που κάναμε όνειρα; Τον γνώρισα με μια Μιράντα Παπαδοπούλου των δύο δραχμών. Έχω γράψει και τραγούδι. “Ο Παυλής κι ο Νικόλας”. Για τον Άσιμο και τον Σιδηρόπουλο. Με τον Παύλο κάναμε παρεούλα. Ο Παύλος ήταν λιοντάρι, όπως εγώ. Εγωιστές κι οι δύο. Τραγουδήσαμε και μαζί στο Κύτταρο και κάναμε πολλές πλάκες. Φίλος είναι κι ο Γιάννης Αγγελάτος, ο παραγωγός συναυλιών. Χάρη σε αυτόν, με την τότε μπάντα μου τα Σκιάχτρα, έχω παίξει με Canned Heat, Louisiana Red και Dr. Feelgood σ’ένα κλαμπ στην Κέρκυρα το 2001. Αυτός που ντρέπομαι που γνώρισα ήταν ο Άσιμος. Δεν ήταν καλός άνθρωπος. Κακώς τον βοήθησε η Χάρις Αλεξίου να κάνει δίσκο. Δεν ήταν ροκ. Κάτι παλαβά τραγουδούσε. Άσε ο Γιάννης Αγγελάκας. Πήγα να τον σπάσω στο ξύλο στα Προπύλαια. Θέλαμε ένα μπάσο γιατί είχε χαλάσει το δικό μας, το χρειαζόταν ο Νίκος ο Γκίνης από το Σύνδρομο. Παίζαμε με τροφοδοτικό. Το ίδιο βράδυ παίζαμε στο Rodeo μαζί με το Γκίνη. Ρε, Αγγελάκα δώσε ένα μπάσο να βγάλουμε το live και μετά να στο δώσουμε. Εγώ, δεν δίνω μπάσο γιατί είστε πανκ και θα το σπάσετε. Δεν το έδωσε και πήρα ανάποδες. Το βράδυ από τα νεύρα μου, σπάει μια χορδή και αμέσως μας έδωσαν άλλη κιθάρα στο Rodeo. Αυτή είναι αλληλεγγύη. Εμείς μια ζωή δίνουμε και όργανα και τα πάντα. Αυτό που έκανε ο Αγγελάκας, δεν το έχω χωνέψει ακόμη…

Ανάποδα πώς έμαθες να τραγουδάς; Ο μόνος τραγουδιστής που μπορεί να τραγουδήσει κι ανάποδα…
Θέλοντας και μη. Η διάλεκτος αυτή είναι περιθωριακή και φυλακόβια. Και έμαθα κι εγώ να την μιλάω. Στο Χαλάνδρι που έμεινα ένα διάστημα, με τους γονείς μου, είχε κλεφτρόνια που μπαινόβγαιναν στον Κορυδαλλό. Κλέφτες αυτοκινήτων και κλεφτομηχανάκηδες. Εκεί έσπασε και η παρθενιά μου στα 16. Ήταν η εποχή της παρτούζας. Η περιοχή ήταν γεμάτη “καλά κορίτσια” που τα τσουβαλιάζανε και τα πηγαίνανε στο αναμορφωτήριο πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Στην περιοχή αυτή έμενε και ο ηθοποιός Ορέστης Μακρής. Πλούσια περιοχή. Τα κλεφτρόνια εκεί αντί να πάνε να δουλέψουν, κλέβανε. Τότε σύχναζα στην Πλάκα. Είχα μακριά μαλλιά με άδειες τσέπες και πού να πάρω ταξί, περπατούσα Κάθε τρεις και λίγο μας πήγαιναν μέσα για εξακρίβωση. Έτσι χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν στο αστυνομικό τμήμα. Μια μέρα μετά από εξακρίβωση στο Α Αθηνών πάμε στο Κολωνάκι και να ’σου πάλι, μας τραβάνε στην ασφάλεια. Ρε παιδιά τώρα ήμασταν στο Α Αθηνών στην Πλάκα…ξέρω γω αν από εκεί ως εδώ κλέψατε κανά αμάξι; Άντε πάλι μέσα μετά από λίγη ώρα. Τι 'σαι συ ρε; Έτσι κι έλεγες καμιά μαλακία, άστραφτε χαστούκι. Οι μαλλιάδες τότε ήταν δακτυλοδεικτούμενοι. Μιλάμε επί χούντας και μετά. Δεκαετία 70. Σύχναζα τότε στο πιο κακόφημο κλαμπ των Αθηνών, την “Μπάμπολα” στην Λ. Αλεξάνδρας. Εκεί έπαιζαν οι Lazy Bones με τραγουδιστές τους Νίκο Καρακατσάνη και Νίκο Τζονιχάκη, για τον οποίο έγραψε το Τζονιχάκειον Άσμα ο Παύλος Σιδηρόπουλος, υδραυλικός στο επάγγελμα. Τον είχε υδραυλικό ο Πιλάλας! Έλεγε: Έχω μια δική μου τεχνική, τις πλάκωνα στο ξύλο και δεν πονάγανε..
85
Τότε τέλη 70ς έβλεπα ένα τύπο που τριγυρνούσε στη Νέα Σμύρνη κι έπαιζε και live στα κλαμπάκια και στις παμπ, τον Δόκτορ Τζων ή «Βεζύρη». Τον ήξερες;
Ο Γιάννης Βεζυρόπουλος. Έλεγε κάτι παλαβά κι έφτιαχνε μπλουζάκια με στάμπες μουσικών και συγκροτημάτων. Τον είχαμε πάρει για περιοδεία με τον Δημήτρη Δημητράκα σε τρεις πόλεις: Τρίπολη, Αίγιο, Κόρινθο μαζί με τους Schmetterling και τους Sharp Ties με τον Τόλη Φασόη και τον Πέτρο Σκούταρη. Γέλιο που έπεσε δεν μπορείς να φανταστείς. Έλεγε τότε ο Φασόης που ήταν από το Γιοχάνεσμπουργκ: Το Λήτης είναι Rock’n’Roll, το Φατμέ δεν είναι. Οι Sharp Ties είχαν πουλήσει 50.000 δίσκους με το Get That Beat. Τους πέρασαν για ξένο γκρουπ. Εμένα παρ’ ότι με πέρασαν για Γερμανό με το Ποδανά, πούλησα σε πρώτη φάση μόνο 700 κομμάτια και πήρα απαλλακτικό από την Κολούμπια… Άσε όλοι εκεί μέσα ήταν στην κομπίνα. Εντάξει Έλληνες είμαστε. Έστελναν τον Λήτη ή την Λευκή Συμφωνία για παράδειγμα σε φθηνιάρικα στούντιο, να το βγάλουμε το δίσκο. Χρέωναν στην Κολούμπια ακριβά το στούντιο, αλλά το στούντιο ήταν της πλάκας. Μιλάμε όμως για ένα εκατομμυριάκι. Δεν ήταν και λίγο πράγμα.

Και με το δίσκο τι έγινε τελικά; Πώς έγινε η δουλειά;
Στην Κολούμπια με πήρανε, όχι γιατί ήμουν γνωστός σαν Λήτης και Ιζόλδη, αλλά για το συγκεκριμένο τραγούδι, για τα Ποδανά ! Το ότι τραγουδούσα ανάποδα ήταν κάτι το διαφορετικό για ελληνικό ρεπερτόριο. Παραγωγός μου ήταν ο Μάνος Ξυδούς και ο Θόδωρος Σαραντής. Με πήραν σαν Λήτης + Τρυκ. Επίσης ήμουν και ο μόνος που έκανε άλμπουμ χωρίς ντράμερ! Το δίσκο Ποδανά. Έχω και τραγούδι - φάντασμα μέσα. Το Αρμονία, Αναμονή, Ησυχία. Εμείς οι Τρυκ είμαστε όλοι εν ζωή. Ο δίσκος γράφτηκε στον Σάκη Τρίκη στην Cosmosound στην Πλατεία Καραϊσκάκη, σ’ ένα στούντιο οκτακάναλο, μέσα σε 10 μέρες για την EMIAL (Ετικέτα της EMI). Όταν βγήκε ο δίσκος έφαγα κάτι πολύ κακές κριτικές για τα Ποδανά σαν τον Bod Dylan όταν βγήκε να παίξει με ηλεκτρική κιθάρα. Γιατί από μπαλανταδόρος, που μας αγαπούσανε πολύ σαν Λήτης και Ιζόλδη, άλλαξα τον ήχο μου και γράφανε τότε: πώς ο Λήτης από μπαλανταδόρος με τραγουδάκια ευαίσθητα την είδε new για να γίνει κι αυτός μόδα; Κι ένας άλλος: ο Λήτης έβγαλε το άγχος του σε βινύλιο!

Και από ντράμερ τι κάνατε;
Στα live είχαμε ντράμερ αυτόματο! Rhythm box. Ρυθμοκούτι! Το αγόρασα στου “Ζοζέφ” κάτω στον Πειραιά, από τον Λάζαρο. Το πήρα πολλά λεφτά. Είχα αγοράσει κι ένα ολοκαίνουργιο αναπηρικό καροτσάκι και πάνω του είχα βάλει μια κούκλα από το Remember του Βανάκου που κρατούσε το ρυθμοκούτι! Κι έλεγα: από εδώ η ανάπηρη κοινωνία, ας την πάμε βόλτα. Και παίζαμε live το “Μαριάννα και Μπέτυ”, τα τραγούδια μας δηλαδή. Έβαλα ηλεκτρονικό ντράμερ και του είχα βγάλει κι όνομα, Jim Korg! Είχα ένα σακάκι, μεταχειρισμένο, από την Πλατεία Αβησσυνίας και πήγα στη Σταδίου και πήρα κάτι μεταλλικά αστεράκια και τα έβαλα πάνω στο σακάκι! Κι Έτσι έβγαινα live στην ντισκοτέκ Station One που είχε ο Παύλος ο Ζέρβας. Αυτός είχε επινοικιάσει το Κύτταρο κι έκανε το Ζωντανοί στο Κύτταρο. Ήταν και ροκοπατέρας. Έπαιζαν οι Socrates και βγήκε στο μικρόφωνο: Από σήμερα το ποτό από 70 δραχμές θα έχει 50 για να γεμίζει το μαγαζί! Ήταν να παίξω στο Ζωντανοί στο Κύτταρο μαζί με τον Παύλο Σιδηρόπουλο που είχαμε ήδη γνωριστεί, αλλά έπαιξε τελικά με τον Παντελή Δεληγιαννίδη.

Στο Κύτταρο έκανες την πρώτη επαγγελματική σου εμφάνιση;
Παίξαμε και στο και Tiffany’s πριν. Ως Λήτης και Ιζόλδη Band. Πριν τα Ποδανά έτσι; Στο Κύτταρο παρουσιάσαμε τις Μεσαιωνικές Μπαλάντες που μιλούσαν για πνευματικό μεσαιωνισμό. Τραγουδούσαμε για ανθρώπους που δεν είχαν φιλοδοξίες στη ζωή τους. Στον Μεσαίωνα υπήρχε σκοταδισμός, το γνωρίζεις πολύ καλά. Μετά ήρθε η Αναγέννηση και πήρε ο πλανήτης τα πάνω του. Βγήκε ο Πάμπλο Πικάσο και ο Σαλβαντόρ Νταλί και είχαμε βέβαια και το Δομίνικο Θεοτοκόπουλο, τον Ελ Γκρέκο. Στο Κύτταρο παίζαμε εμείς, οι Vavoura Band και ο Γιώργος Βανάκος με το συγκρότημά του Συμπληγάδες και αν θυμάμαι καλά ο Χάρης Ρώμας που τραγουδούσε Neil Young. Εκείνη την εποχή παίζαμε και σε μουσικά πρωινά, όπως στον Μίλωνα. Οι πιτσιρικάδες τότε ή λεφτά δεν είχαν ή δεν τους άφηναν οι γονείς τους να βγουν το βράδυ κι έτσι τα πρωινά της Κυριακής έκαναν βόλτα και πήγαιναν σε συναυλίες. Είχαμε ένα κοινωνικό κομμάτι που άρεσε πολύ τότε, τον Τεμπέλη.
1
Με την Ιζόλδη πώς τα πηγαίνατε ως μουσικό ντούετο;
Σκοτωνόμασταν πριν βγω να παίξω, γιατί έπινα πάρα πολύ ούζο. Στη θήκη της κιθάρας υπήρχε μπουκάλι. Η πιο ωραία Ελληνίδα ρόκερ, την έκανα μητέρα και με έκανε πατέρα. Αυτό το είπα και δημόσια στην πρόσφατη συναυλία μου στο Κύτταρο.

Ιζόλδη; Καλλιτεχνικό;
Λουτσιάνα λέγεται. Είναι Ιταλίδα. Εγώ την έβγαλα Ιζόλδη, από το Τριστάνος και Ιζόλδη. Κατ’ αρχάς ήμασταν ζευγάρι. Παίζαμε και ξύλο, ο Πιλάλας ξέρει. Μ’ αυτόν γνωριστήκαμε. Με την Ιζόλδη ήμασταν πολύ ερωτευμένοι. Όμως έπινα πολύ, κρασιά και ούζα, κι ήμουν νευρικός. Πήγαμε στο Κολωνό σε μια ταβέρνα, κάτι μου είπε, της τραβάω κάτι χαστούκια, κι αυτή δεν κώλωσε, μου τραβάει κι αυτή ένα. Πληρώσαμε να φύγουμε μην γίνουμε ρεζίλι. Πάμε σε άλλη ταβέρνα να φάμε κι εκεί τα ίδια… τι να σου λέω. Ο πεθερός μου με κυνήγαγε πάρα πολύ άσχημα. Μουσικός, μ’ αυτόν που μπλέξαμε… καταλαβαίνεις. Μου έκανε και καλοκαιρινό το σπίτι στα Ιλίσια, το έσπασε όλο. Ήταν ο λογιστής του εφοπλιστή Νίκου Γουλανδρή. Η Ιζόλδη ήταν έγκυος στον Φίλιππο, το παιδί που είναι στο εξώφυλλο του δίσκου Ποδανά! Το εξώφυλλο αυτό βραβεύτηκε. Τεσσάρων χρόνων τότε ο γιος μου. Σήμερα είναι 38 και είναι ο μπασίστας μου… Έχω κι εγγονό, δύο ετών! Η Ιζόλδη όταν την γνώρισα ήταν 17 χρονών. Με είδε ο πεθερός μου με μαλλιά και τέτοια και φρίκαρε. Τότε άφησα την Κρίστη Στασινοπούλου που ήταν κοπέλα μου προς χάρη της Ιζόλδης. Είχα μανία με τις αδύνατες στυλ Τουίγκι. Γνώρισα την Ιζόλδη εδώ πιο κάτω σε μια καθολική εκκλησία καθότι Ιταλίδα. Τη ρώτησα: Θέλεις να τα φτιάξουμε γιατί θα φύγω για Γαλλία. Ήσουν Γαλλία; Ούτε γαλλικά, ούτε αγγλικά δεν ήξερα, ούτε είχα πάει στη Γαλλία. Είπα τα κλασικά, ότι έμενα στην Μονμάρτη, στο εργοστάσιο της Ρενό από πίσω! Και ήρθες για μένα από τη Γαλλία; Γίναμε ζευγάρι. Ο πεθερός μου όμως φρίκαρε… Παντρευτήκαμε τελικά στον τέταρτο μήνα κυήσεώς της. Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη! Εικοσιτριών χρονών εκείνη και 27 εγώ. Ήταν καταπληκτική τραγουδίστρια, με δεύτερες φωνές φανταστικές, είχε φοβερό αυτί, θα έχεις ακούσει τα φωνητικά της στη Βροχή και στο Δράκο, ψιλή φωνή.

Τι κοινό σας ακολουθούσε;
Ροκ κοινό. Φρικιά.

Το σινγκλάκι ο Δράκος του Πάρκου πώς πήγε;

Έσκισε! Το έβγαλε το δισκάδικο Happening το 1981. Τα δύο πρώτα ονόματα στις παραγωγές δίσκων του, ήμασταν εμείς ως Λήτης και Ιζόλδη και οι Vavoura Band. Κάναμε σεφτέ. Ο Τζώνυ Βαβούρας ήταν και παραγωγός μας. Οι Vavoura Band με κιθαρίστα τον Γιάννη Δρόλαπα και τον Θάνο Παπαστόλου στα ντραμς που πέθανε από καρκίνο. Μία πάνω αυτοί, με το Vana G. Vanna, μία πάνω εμείς με το Δράκο του Πάρκου. Κοντράραμε στα τοπ. Το Δράκο το πρωτόπαιξε ο Γιάννης Πετρίδης στη ραδιοφωνική εκπομπή του Ποπ Κλαμπ. Στο τραγούδι συμμετείχαν οι Τζώνυ Βαβούρας (πιάνο και παραγωγή), Δημήτρης Δημητράκας στα κρουστά και ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης με το βιολί του. Ήταν μια αληθινή ιστορία ενός δράκου που έκανε επιθέσεις σε κοριτσάκια που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο. Ήθελα να γράψω σαν αρχή ένα περίεργο τραγούδι να κάνει αίσθηση. Εκείνη την εποχή είχαμε κάνει κι ένα τρίο Λήτης - Ιζόλδη και Δαμιανός, ένα παιδάκι που έπαιζε κιθάρα μαζί μας και παίξαμε μαζί με τις Μουσικές Ταξιαρχίες με το Γιάννη Δρόλαπα και τον συγχωρεμένο το Βαγγέλη Βέκιο. Μετά κάναμε ως Λήτης και Ιζόλδη δύο τραγούδια τη Γαλάζια Μηχανή και την Αράχνη για την συλλογή Happening 82 στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Vavoura Band, Magic de Spell, Αίολος, Heaven and Hell, Tonal Orchestra. Η Αράχνη υπάρχει εδώ σε άλλη εκτέλεση από αυτή στα Ποδανά και η Γαλάζια Μηχανή μόνο στο δίσκο του Happening. Τα παίζαμε πριν το δίσκο στα live μας.

Και μετά;

Το δεύτερο δίσκο μου, «Χαρακίρι» τον έκανε ο Βασιλάκης ο Λούκας (παραγωγή) στην Sakkaris Records το 1988 και ως Λήτης και Σκιάχτρα έβγαλα το «Νυχτώνει» το 2005 στην (Atlantis Records).

Τι συνέβη στην περιβόητη συναυλία στην Άρτα;
Επί Ανδρέα Παπανδρέου είχε συσταθεί το υφυπουργείο Νέας Γενιάς, όπου εργαζόταν ο Πάνος Ηλιόπουλος, στιχουργός και γενικά γνωστός και μη εξαιρετέος. Την ονόμασαν Ανοιχτή Γραμμή ώστε και η επαρχία να έρχεται σε επαφή με διάφορες μορφές τέχνες. Τότε ήταν στο φόρτε του το aids και κατηγορούσαν τους ομοφυλόφιλους και τα πρεζάκια. Στην Άρτα λοιπόν παίζω κάποια τραγούδια μου, το Χαρακίρι, την Πλατεία Εξαρχείων (για τον Μιχάλη Καλτεζά που φάγανε οι μπάτσοι), Η Μπέμπα η Τραβεστί (ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι υπέρ των ομοφυλοφίλων), τον Παππά και πάνω στο τραγούδι αυτό κάνοντας πλάκα παρουσιάζω την μπάντα μου: Από δω η ομάδα μου, είναι υψηλού κινδύνου, όχι πούστηδες, αλλά ψιλοβαράμε. Κι έγινε το έλα να δεις την επομένη μέρα! Είμαι έξω από κόμματα από τότε που πέθανε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο ψήφισα γιατί εκτίμησα πολύ που κατήργησε την λογοκρισία. Υπουργός Πολιτισμού τότε ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Βγαίνουν λοιπόν την άλλη μέρα οι εφημερίδες με πρωτοσέλιδα: Μαστουρωμένοι, χωρίς αρχές, χωρίς θεό σε ανοιχτή γραμμή με το διάολο! Από ευθιξία παραιτείται ο Γιωργάκης Παπανδρέου από το υφυπουργείο Νέας Γενιάς και αναλαμβάνει ο Πετσάλνικος. Μια εφημερίδα βάζει χειραψία των δύο με τίτλο: Συγχαίρονται για τους αληταράδες τους. Γράφει μετά ο Μαχητής της Άρτας για μένα: Κλείστε τον κτηνάνθρωπο στη φυλακή. Γίνεται επερώτηση στη βουλή των Ελλήνων από τον Ελευθέριο Παπαδημητρίου, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, συνωνυμία με τον παππού μου, Αρτινός επίσης. Συμπτωματικά εκείνη την περίοδο του ρίχνει στα πόδια η 17 Νοέμβρη. Εν συνεχεία βγαίνει ψήφισμα στήριξης υπέρ του Λήτη και της ελευθερίας της έκφρασης που υπογράφουν καμιά πενηνταριά γνωστοί καλλιτέχνες όπως οι Κηλαηδόνης, Β.Παπακωνσταντίνου, Σιδηρόπουλος, Θ. Μικρούτσικος, Τζίμης Πανούσης, Φατμέ, Μαχαιρίτσας… Βγαίνει το Υπουργείο Πολιτισμού με την Μελίνα και λέει: «ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει παίξει σε πολλές συναυλίες της Νέας Γενιάς και δεν έχει δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα». Το ερώτημα είναι: γιατί αφού ήμασταν υποτίθεται μαστουρωμένοι δεν μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα να μας πάρουν αίμα και να φανεί ότι δεν ήμασταν; Αυτό φαίνεται με τη μία. Αυτούς όμως δεν τους ενδιέφερε κάτι τέτοιο, αλλά βρήκαν ευκαιρία να κάνουν αντιπολίτευση στην πλάτη μου. Κάνουν λοιπόν, το ΚΚΕ και η Ν. Δημοκρατία, συγκέντρωση διαμαρτυρίας γονέων και κηδεμόνων. Φτιάχνω τότε ένα κολάζ εφημερίδων με αποκόμματα τύπου: παππάς βίασε αγοράκι και άλλα τέτοια και το στέλνω στις εφημερίδες. Μόνο τα Νέα το έβαλαν. Κάτι τέτοιες πλάκες τις έκανα στις συναυλίες μου. Στην Άρτα είχα ρωτήσει επίσης το κοινό: Κανά τσιγαριλίκι πίνετε; Ναιιιι, από κάτω. Εγώ δεν πίνω, το είπα για να δω με τι κοινό έχω να κάνω. Λήτης, Λήτης… από κάτω. Μετά έγραψαν κάτι παραμύθια, ότι τάχα μου το ρώτησα αυτό σε Κέντρο Νεότητας. Άσε και με πήγαν στο τμήμα γιατί έκανε καταγγελία το περιοδικό Παιδί και Νέοι Γονείς. Ήρθαν λοιπόν εκεί και μου λέγαν αν ο γιος μου θα ήθελε να τα λέω αυτά; Ασ’ τα να πάνε.. Η συναυλία έγινε στις 4 Φεβρουαρίου 1987 στο κλειστό γυμναστήριο της Άρτας με 2.000 κόσμο. Η καλύτερη συναυλία. Τελικά είπε η Μελίνα Μερκούρη ότι “το ροκ χρειάζεται κατανόηση” και το θέμα τελείωσε...

Το Τρυκ δηλαδή όνομά και πράμα, έτσι;
Όταν παίζαμε τη Ληστεία είχα ένα περίστροφο άδειο φυσικά και βάραγα στον αέρα!
88
Ο πεθερός σου φαντάζομαι θα είχε φρικάρει;
Αν είχε φρικάρει; Δεν μπορούσα να πάω ούτε μέχρι το περίπτερο. Με ρωτάγανε αν είχα πάρει ηρωίνη… γελάς ρε μαλάκα; Έτσι γέλαγε κι ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος τότε και μου 'λεγε; Εσένα βρήκανε ρε μαλάκα να πουν πρεζάκια; Το πιο ωραίο μου το 'πε τότε ο Ηλιόπουλος: πάρε ένα αεροπλάνο κι έλα αμέσως. Τόσο πολύ αρέσαμε, θέλουν να ξαναπαίξουμε; Τέλος πάντων πήγα στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και πήρα την αμοιβή μου, 100 χιλιάρικα για την Άρτα, λεφτά γάμησέ τα τότε...
90
Τσαμπουκάδες γινόντουσαν τότε;
Αν γινόντουσαν… ένα κάρο. Ξυλίκι να δεις που παίζαν οι σκίνχεντς που ήταν Γ Ράιχ, τα ξέρεις. Σ’ ένα θεατράκι στου Παπάγου και βγαίνει ο Μήτσος ο Πουλικάκος με ξυρισμένο το κεφάλι στο μικρόφωνο: Καλησπερίζω του τένυ μπόυδες της δεκαετίας του 80. Όχι τέντυ-μπόηδες, αλλά τένυ μπόυδες! Κι έγινε χαμός. Άρχισαν παίζουν ξύλο μοϊκάνηδες και πάνκηκδες. Στην Πλάκα έπεφτε πολύ ξύλο. Υπήρχαν μάγκες που έσπαγαν το μπουκάλι και το χώνανε. Ο Δημήτρης Κροκίδης από τους Τρυκ και ο Γιάννης ο Βεζυρόπουλος φοράγανε κονκάρδες, όπως όλοι τότε στη δεκαετία του ’80. Έλεγα λοιπόν ένα τραγούδι στο Rodeo: Ε, ψιτ μικρέ εσύ με τις κονκάρδες, αυτούς που κουβαλάς πάνω στο σακάκι είναι συγγενείς σου; Όχι! Άντε γαμήσου, φτιάξε μια κονκάρδα που να’χει την μορφή σου. Λήτης, Λήτης… από κάτω.

Απομυθοποίηση…

Μα και στα ρούχα αν έγραφαν επάνω φίρμες έπαιρνα ένα ξυραφάκι Άστορ και τις έκοβα. Το έκανε και ο Ντέμης Νικολαΐδης με βερνίκι κι έσβηνε ότι φίρμα έγραφε πάνω στα ρούχα της ομάδας. Α, ξέχασα να σου πω ότι στην Station One, που ήταν στην Πλατεία Κολιάτσου, πλάκωσα στο ξύλο τον τραγουδιστή των Bauhaus, τον Murphy! Είχε μεθοκοπήσει και δεν ξέρω τι άλλο και βαράει κάτι κλωτσιές σε μένα παρ’ ότι τους δώσαμε τα όργανα και παίξανε - μια κιθάρα Stratocaster του Χριστόφορου Κροκίδη και το αυτόματο ντραμς, το Jim Korg - και τον πιάνω από το τσουλούφι, του τραβάω μια κουτουλιά στο κεφάλι και τον άφησα ξερό. Σκάει τότε ο Αιμίλιος Κατσούρης της Hitch Hyke που ήταν μέσα κι αντί να πει μπράβο έγραψε μετά στο Ποπ και Ροκ ότι βρέθηκε ο Λήτης να το παίξει σκληρό αντράκι στον τραγουδιστή των Bauhaus και μαζί με τους Τρυκ το παίζανε σκληρά αντράκια με το τσιγαράκι στο στόμα… Δηλαδή αποικία των Εγγλέζων είμαστε εδώ; Δεν το κατάλαβα. Ο τραγουδιστής των Bauhaus πήγε να πνίξει τον Αντώνη τον Τσέτσο, τον πιο αδύνατο των Τρυκ και εγώ μπορούσα να τον αφήσω να τον πνίξει; Την άλλη μέρα έπαιξαν οι Bauhaus στο Σπόρτινγκ και διαλυθήκανε. Ο κόσμος έμαθε τι έγινε και τους γιούχαρε. Η πρώτη συναυλία των Bauhaus στην Αθήνα. Τους είχε καλέσει ο Ζέρβας την προηγουμένη στη Station One για σόου. Κι ενώ είπαν τα καλύτερα για μας μετά το παρατράβηξαν. Ήταν μέσα κι ο Παύλος Σιδηρόπουλος και μου είπε: καλά του έκανες, τον πλάκωσες στα μπουκέτα, δεν πειράζει. Αυτοί παίζουν ξύλο στα γήπεδα. Το έκανε ο Murphy για να τραβήξει την προσοχή...

Καμιά προχωρημένη συναυλία θυμάσαι;
Σ’ ένα μανάβικο! Ήταν μαζί μου η Μαρία Αριστοπούλου κι ο συγχωρεμένος ο Άγγελος Σκορδίλης. Το 1990 επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου, μας έδωσε και συγχαρητήρια λέγοντας ότι είναι πολύ ωραίο αυτό που κάναμε και όπως είπε: μας άρεσε το χιούμορ σας! Μας έβγαλε 20 λεπτά στον αέρα στον Alpha ο Νίκος Ευαγγελάτος στις ειδήσεις των 8: Ροκ συναυλία σε μανάβικο, ζωντανή σύνδεση! Έφερε ο μανάβης κρασιά, φρούτα, κοτόπουλο να φάει ο Σκορδίλης, απορώ πώς τραγουδούσε φαγωμένος, εγώ δεν μπορώ.

Την πρώτη σου κιθάρα πώς την απέκτησες;
Από το Μοναστηράκι, ήταν σκεβρωμένη, με κοροϊδέψανε. Τριακόσιες δραχμές, πολλά λεφτά κι ήταν για πέταμα. Μια κιθαρούλα ήταν της πλάκας από αυτές που έπαιζαν οι κανταδόροι. Την πουλούσε ένας λεχρίτης. Την είδα κρεμασμένη και μου γυάλισε. Δεν ήξερα κιθάρα σε μια εποχή που όλοι φτιάχναν συγκροτήματα. 1966. Τα πρώτα τραγούδια μου τα κατοχύρωνα στην Εθνική Βιβλιοθήκη, πριν γνωρίσω την Ιζόλδη. Έλεγα το Αλήτης και Τα Ανθρωπάκια στη Βαβέλ με το Χρήστο Κυριαζή και αποθεωνόμουν: Ανθρωπάκια εσείς του Σαββατοκύριακου, οι γαμπροί, της Δευτέρας οι νεκροί, ανθρωπάκια μένετε δεν αλλάζεται τακτική… δηλαδή διασκεδάζουν το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα πάνε στη δουλειά και δεν έχουν τη δύναμή να κάνουν πράγματα και καταστάσεις. Μιλούσα για πνευματική αναπηρία και ανικανότητα πραγμάτων. Έλεγα και τον Γουίλι τον Μαύρο Θερμαστή, το ποίημα του Νίκου Καββαδία, σε παρλάτα, με μια κλασική κιθάρα με πλαστικές χορδούλες. Τα πρώτα ερεθίσματα... Είχα τραγουδήσει σόλο με επιτυχία και στην Ελευθερία, κινηματογράφο στο Χαλάνδρι, όπου είπα τον All Along The Watchtower από Σαββόπουλο (Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής) και ένα καταπληκτικό τραγούδι, τον Φαντάρο. Ωστόσο το πρώτο επαγγελματικό όργανο μου το δώρισε ο πατέρας μου κι ήταν το μπάσο που έπαιξα στα καμπαρέ.

Έζησες όλη τη εξέλιξη του rock’n’roll από το 1969 έως σήμερα… τι κρατάς;
Ο Joe Strummer είναι ο αγαπημένος μου και αγαπημένη μπάντα οι Clash. Ο Joe Strummer είπε ότι δεν παίζω την ίδια μέρα με τον Boy George και τους Culture Club. Το 1985 στο Rock In Athens στο Καλλιμάρμαρο έγινε αυτό. Κάτσε ρε φίλε γιατί δεν παίζεις; Επειδή είναι ομοφυλόφιλος και κραγμένος; Ο Boy George ζει και ο Γαλάτης ο μόδιστρος ζει, ο Strummer πέθανε. Πιο καθάρματα από τους Άγγλους δεν υπάρχουν. Εμάς σαν χώρα μας κάψανε. Και τον Μικ΄Τζάγγερ και τη παρέα του δεν πάω να τους δω γιατί είναι ψεύτες και πήραν στο λαιμό τους ένα κάρο κόσμο. Δεν ήταν ποτέ πρεζάκια, το έκαναν για διαφήμιση. Τι προσφέρανε οι Rolling Stones; Έτσι την πάτησαν και πολλά πρεζάκια με τον Παύλο. Αφού ζει ο Παύλος μπορούμε να “ρίχνουμε” κι εμείς άφοβα. Κι όπως λέει και ο Παπαγιαννόπουλος στο Βουτσά που φορούσε μια περούκα: Στην Αγγλία πήγες να γίνεις άντρας; Στο Σπόρτινγκ είδα από κοντά το ίνδαλμά μου. Τον Ian Dury. Πήγα και τον γνώρισα. Πήγαινα κι έβλεπα πολλούς μουσικούς στο sound check. Εκεί είχα παίξει πολλές φορές με την Ιζόλδη, αλλά και με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς από τους Poll και με τον Σταύρο το Λογαρίδη στο θέατρο Γκλόρια. Μαζεμένο το μαλλί όλο πίσω, με την αλογοουρά του κλπ. Η πιο ωραία φωνή των Poll. Τυπάκλα. Και ηχολήπτης καλός και μουσική για τη Φόνισσα είχε γράψει. Οι Poll ήταν για την Ελλάδα ότι οι Crosby, Stills and Nash για την Αμερική. Οι Εξαδάκτυλος ήταν επίσης καλή μπάντα. Αυτά περί rock’n’roll…

Η πιο επαναστατική στιγμή της ζωής σου ποια ήταν;
Είχα δύο διλλήματα. Ήμουν λέοντας και τα ήθελα όλα δικά μου. Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής και ηθοποιός. Διάλεξα να γίνω μουσικός τελικά. Αυτό είναι το καλύτερό μου. Η ευτυχία και η δυστυχία είναι δίδυμες αδερφές. Εκεί που αρχίζει η μια, τελειώνει η άλλη. Κι όταν η κλαίει η μια, γελάει η άλλη. Η πιο φοβερή στιχουργός ήταν η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που έγραψε: Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό κι ώσπου να’ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα, όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μια αυγή…

Διάλεξες να γίνεις μουσικός σε μια δύσκολη περίοδο για κάτι τέτοιο, μέσα στη χούντα. Τι προοπτική υπήρχε να υψώσεις το ανάστημά σου;
Τότε ήταν φίρμες ο Καζαντζίδης, ο Αγγελόπουλος, ο Στράτος Διονυσίου, ο Μανώλης Χιώτης. Ξέρεις πώς γνώρισα τον Μανώλη Αγγελόπουλο; Έρχεται η μάνα του Διαμαντή Χιώτη, η Ζωή Νάχη σε μια πρόβα των The Cannibals! Και λέει στο Διαμαντή, το γιο του Μανώλη: βρε αλητάμπουρα πήρες το όργανο του πατέρα σου; Θα σου σπάσω τα μούτρα. Ο άλλος ντράπηκε μες στον κόσμο. Ένα μπουζουκίθαρο ήταν με το οποίο ο Διαμαντής έπαιζε Santana! Πού βρήκε διεύθυνση η Ζωή δεν ξέρω. Τον πήρε ξοπίσω;

Ζωή Νάχη; Ξεχασμένο όνομα. Είχα να το ακούσω κάτι χρόνια…
Εν τω μεταξύ παραπέμπει και σε κάτι άλλο. Μπορεί να την είχαν ταμένη κάπου. Να είχε καμιά ασθενειούλα μικρή. Ζωή… να 'χει. Άλλο Λίτσα Διαμάντη κι άλλο Ζωή Νάχη… Ο Μανώλης Χιώτης τότε είχε πεθάνει χρόνια. Το πιο γρήγορο μπουζούκι αυτός κι ο άλλος, ο Σπόρος.

Έπαιξες μπάλα σε κάποια πιο οργανωμένη ομάδα να καλύψεις το όποιο απωθημένο σου να γίνεις ποδοσφαιριστής;
Αρχές’80 είχαμε κάνει μια ομάδα ροκ ποδοσφαίρου! Ροκ ομάδα, την λέγαμε. Μουσικοί που παίζαμε μπάλα. Ο Τόλης Φασόης των Sharp Ties, ο Οδυσσέας Τσάκαλος ο ντράμερ των Φατμέ, ο οποίος έπαιζε στα εφηβικά του Πανιωνίου μου είχε πει, παικταράς, ο Τζίμης ο Βατικιώτης των SOS, παικταράς, οι Σπυριπουλαίοι ο Βασίλης και ο Νίκος των Σπυριδούλα, ο Θεόφιλος Βανδώρος, ο ηθοποιός, ο Δημήτρης Δημητράκας των Schmetterling - Panx Romama και ο Θοδωρής Τρύφωνας από τους Αγάπανθος, χωρίς τα γυαλιά βέβαια. Τερματοφύλακας ήταν ο Μάκης Μηλάτος του περιοδικού Στέρεο, ο χοντρός. Χάσαμε κι ένα παιδί που τον φωνάζαμε Αγιάλα, όχι στο γήπεδο, τον βρήκανε νεκρό στο σπίτι του. Και κερδίζαμε και δέρναμε. Εγώ πήγα να δείρω πάρα πολλές φορές. Παραλίγο να παίξουμε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, σ’ ένα ματς που θα κανόνιζε ο Βασίλης Λούκας, στη Ριζούπολη, στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών. Όμως κρυολόγησε ο αδερφός του Τόλη Φασόη, ο Σπήλιος, δικηγόρος σήμερα, και δεν παίξαμε από σύμπνοια. Είχαμε στείλει ένα γράμμα στη Θεσσαλονίκη, στους Northwind που έπαιζαν μπάλα, να φτιάξουν ομάδα και να κατέβουν. Θα είχε ενδιαφέρον, θα έπεφτε και ξύλο. Θα δίναμε ένα ματς στην Αθήνα κι ένα στη Θεσσαλονίκη. Δεν έγινε ποτέ. Παίζαμε στα βοηθητικά του Ολυμπιακού Σταδίου και στου Ζωγράφου. Αντίπαλοί μας ήταν μια ομάδα δημοσιογράφων που είχε φτιάξει ο Βασίλης Λούκας που τους κερδίζαμε πάντα και μας έκανε καλαμπούρι: Έτσι και μας κερδίσετε θα σας ξεσκίσω στο γράψιμο. Θα το δώσετε το ματς για να γράψω καλά πράγματα ή θα σας πηδήξω; Ένα παιδί έξω καρδιά.

Ψηφίζεις;
Έχω να ψηφίσω από το 2004…

Ας τελειώσουμε έτσι..
Πάμε σπίτι να σου τα δείξω όλα αυτά σε φωτογραφίες...

Άντε πάμε…
litisposter
*Τους Τρύκ αποτελούσαν οι Λήτης (φωνή, κιθάρα), Αντώνης Τσέτσος (κιθάρα), Δημήτρης Κροκίδης (κιθάρα) και Παναγιώτης Ζυγούρης (μπάσο)

Φωτογραφίες συνέντευξης: Γιάννης Αλεξίου
Φωτογραφίες αρχείου… από τον Λήτη.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!