Υπέγραψε ως συνθέτης και τραγουδιστής το άλμπουμ «Έθνος Εξαιρετικά» (1985) και έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τη συμμετοχή του στις μουσικές παραστάσεις «Λεωφόρος», «Λεωφόρος Β'» και «ΖΟΟΜ» το κλίμα και η ατμόσφαιρα των οποίων αποτυπώθηκαν και δισκογραφικά. Στην πορεία ο Γανωτής εξελίσσεται σαν τραγουδοποιός, υπογράφοντας σύνθεση, στίχο και ερμηνεία: «Γαλάζιο» (1990), «Καραβάνια» (1993), «Πακέτο» (1997).
Το 1994 παρουσιάζει στο Ανοιχτό Θέατρο την παράσταση «Παραμυθία Τριανταφυλιάς» που βασίζεται στο βιβλίο «Ευδαίμων Κοντοθώρης ή Παραμυθία της Τριανταφυλλιάς», το πρώτο του βιβλίο, που εκδόθηκε το 1995. Το 2009 δημιουργεί το μουσικό σχήμα «Εκ-ποίηση» με τους Δημήτρη Μπαρμπαγάλα και Αλέξανδρο Παρασκευόπουλο ενώ εκδίδεται το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του «Περιμένοντας τον Λάκη Ρά».
Ανατρεπτικός με έντονες πολιτικοκοινωνικές ευαισθησίες στις επιλογές και τις καταθέσεις του στην τελευταία του δισκογραφική πρόταση επιχειρεί να καταγράψει και να εκφράσει δημιουργικά την ασφυξία των ημερών μας. Ο δίσκος ονομάστηκε Εκποίηση 1, εύστοχα γιατί κατά πως φαίνεται θα έρθει και η 2η και η 3η... όπως ακριβώς λέμε ένα «επικαιροποιημένο μνημόνιο»... Ακροβατεί στις λεπτές αποχρώσεις της Δημουλά, αναδύει τη μουσικότητα των στίχων του Καβάφη, εκτοξεύει τη δική του κραυγή για όσα αφουγκράζεται και αφομοιώνει από την πνοή των καιρών του.
Η Εκποίηση 1 προδίκασε και το μετά; Πως και διαισθανόσασταν πως το «ξεπούλημα» δεν θα είχε τελειωμό;
H Eκποίηση 1 δεν προδίκασε κάτι συγκεκριμένο αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει και Εκποίηση 2. Το ξεπούλημα είναι παλιά ιστορία πάνω σ' αυτόν τον τόπο, δεν χρειάζεται κανενός είδους διαίσθηση πως δεν θα έχει τελειωμό και αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική κατάσταση του τόπου. Μπορώ να πω ότι αφορά κυρίαρχα τον πολιτισμό μας.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη που «δεν είναι μες τα πράγματα» να σχολιάζει την όποια έκπτωση των καιρών;
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι μες στα πράγματα, αν εννοείται μέσα στη ζωή, την πραγματική ζωή, ναι ήμουν, είμαι και θα είμαι και ακριβώς γι' αυτό μπορώ να σχολιάσω με την ματιά μου, με τα γραπτά μου, με τα τραγούδια μου τα πράγματα που με αφορούν σε επίπεδο πραγματικής ζωής και όχι μιας εικονικής πραγματικότητας.
Όταν είχατε «βγει μπροστά» και συνεργαζόσασταν με πρώτα ονόματα της δισκογραφίας και της διασκέδασης, ενώ καταθέτατε και προσωπικούς δίσκους, γιατί κατά τη γνώμη σας, σε μια πρόσφορη περίοδο, δεν κάνατε με τη σειρά σας τη «διαφορά»;
Τη διαφορά με τους προσωπικούς μου δίσκους την έκανα, κάποιοι λίγοι το είδαν. Αρνήθηκα όμως να γίνω μέρος μιας εικονικής πραγματικότητας που τότε ας μου επιτραπεί η έκφραση, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θεοποιούσε. Τα αποτελέσματα εκείνης της πρόσφορης λοιπόν περιόδου όπως την αναφέρετε τα ζούμε σήμερα. Ελπίζω να μην σας αρέσουν γιατί εμένα όπως και τους λίγους σαν και μένα καθόλου.
Τι νοσταλγείτε και τι απεχθάνεστε απ' το «χτες», σε σχέση με το «σήμερα»;
Το αύριο με απασχολεί, αυτό με μια πολιτισμική ταυτότητα ουσίας καρτερώ.
Τι νόημα, τι ανταπόκριση και ποιο εκτόπισμα μπορεί να έχει στις μέρες μας το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι, και πόσοι είναι σε θέση - δίχως φανφάρες και προκάτ συνθήματα - να εκφράσουν τις ανάγκες της εποχής;
Το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι όπως το αναφέρετε, αν και δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες - ποτέ δεν μου άρεσαν - έχω να σας πω ότι όπως μια σταγόνα λάδι πέφτει και απλώνει στο νερό χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, έτσι απλώνει κι αυτό και μέσα σε ανοιχτές αδογμάτιστες ψυχές.
Κοιτώντας πίσω αλλά και μπροστά, ποια είναι τα καλλιτεχνικά σας απωθημένα;
Απωθημένα τώρα πια δεν υπάρχουν, προσδοκίες και όνειρα για μια καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας υπάρχουν.
Απαιτούνται θυσίες για την περαίωσή τους;
Για τις προσδοκίες και τα όνειρα ναι, για τα απωθημένα όχι.
Σε μια τόσο γκρίζα εποχή, πως κινούνται οι ελεύθεροι κι ωραίοι;
Έγχρωμα!
Το διαδίκτυο τι ρόλο καλείται να πράξει στα νέα μουσικά δεδομένα των καιρών μας;
Τον καλύτερο.
Το 1994 παρουσιάζει στο Ανοιχτό Θέατρο την παράσταση «Παραμυθία Τριανταφυλιάς» που βασίζεται στο βιβλίο «Ευδαίμων Κοντοθώρης ή Παραμυθία της Τριανταφυλλιάς», το πρώτο του βιβλίο, που εκδόθηκε το 1995. Το 2009 δημιουργεί το μουσικό σχήμα «Εκ-ποίηση» με τους Δημήτρη Μπαρμπαγάλα και Αλέξανδρο Παρασκευόπουλο ενώ εκδίδεται το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του «Περιμένοντας τον Λάκη Ρά».
Ανατρεπτικός με έντονες πολιτικοκοινωνικές ευαισθησίες στις επιλογές και τις καταθέσεις του στην τελευταία του δισκογραφική πρόταση επιχειρεί να καταγράψει και να εκφράσει δημιουργικά την ασφυξία των ημερών μας. Ο δίσκος ονομάστηκε Εκποίηση 1, εύστοχα γιατί κατά πως φαίνεται θα έρθει και η 2η και η 3η... όπως ακριβώς λέμε ένα «επικαιροποιημένο μνημόνιο»... Ακροβατεί στις λεπτές αποχρώσεις της Δημουλά, αναδύει τη μουσικότητα των στίχων του Καβάφη, εκτοξεύει τη δική του κραυγή για όσα αφουγκράζεται και αφομοιώνει από την πνοή των καιρών του.
Η Εκποίηση 1 προδίκασε και το μετά; Πως και διαισθανόσασταν πως το «ξεπούλημα» δεν θα είχε τελειωμό;
H Eκποίηση 1 δεν προδίκασε κάτι συγκεκριμένο αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει και Εκποίηση 2. Το ξεπούλημα είναι παλιά ιστορία πάνω σ' αυτόν τον τόπο, δεν χρειάζεται κανενός είδους διαίσθηση πως δεν θα έχει τελειωμό και αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική κατάσταση του τόπου. Μπορώ να πω ότι αφορά κυρίαρχα τον πολιτισμό μας.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη που «δεν είναι μες τα πράγματα» να σχολιάζει την όποια έκπτωση των καιρών;
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι μες στα πράγματα, αν εννοείται μέσα στη ζωή, την πραγματική ζωή, ναι ήμουν, είμαι και θα είμαι και ακριβώς γι' αυτό μπορώ να σχολιάσω με την ματιά μου, με τα γραπτά μου, με τα τραγούδια μου τα πράγματα που με αφορούν σε επίπεδο πραγματικής ζωής και όχι μιας εικονικής πραγματικότητας.
Όταν είχατε «βγει μπροστά» και συνεργαζόσασταν με πρώτα ονόματα της δισκογραφίας και της διασκέδασης, ενώ καταθέτατε και προσωπικούς δίσκους, γιατί κατά τη γνώμη σας, σε μια πρόσφορη περίοδο, δεν κάνατε με τη σειρά σας τη «διαφορά»;
Τη διαφορά με τους προσωπικούς μου δίσκους την έκανα, κάποιοι λίγοι το είδαν. Αρνήθηκα όμως να γίνω μέρος μιας εικονικής πραγματικότητας που τότε ας μου επιτραπεί η έκφραση, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θεοποιούσε. Τα αποτελέσματα εκείνης της πρόσφορης λοιπόν περιόδου όπως την αναφέρετε τα ζούμε σήμερα. Ελπίζω να μην σας αρέσουν γιατί εμένα όπως και τους λίγους σαν και μένα καθόλου.
Τι νοσταλγείτε και τι απεχθάνεστε απ' το «χτες», σε σχέση με το «σήμερα»;
Το αύριο με απασχολεί, αυτό με μια πολιτισμική ταυτότητα ουσίας καρτερώ.
Τι νόημα, τι ανταπόκριση και ποιο εκτόπισμα μπορεί να έχει στις μέρες μας το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι, και πόσοι είναι σε θέση - δίχως φανφάρες και προκάτ συνθήματα - να εκφράσουν τις ανάγκες της εποχής;
Το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι όπως το αναφέρετε, αν και δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες - ποτέ δεν μου άρεσαν - έχω να σας πω ότι όπως μια σταγόνα λάδι πέφτει και απλώνει στο νερό χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, έτσι απλώνει κι αυτό και μέσα σε ανοιχτές αδογμάτιστες ψυχές.
Κοιτώντας πίσω αλλά και μπροστά, ποια είναι τα καλλιτεχνικά σας απωθημένα;
Απωθημένα τώρα πια δεν υπάρχουν, προσδοκίες και όνειρα για μια καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας υπάρχουν.
Απαιτούνται θυσίες για την περαίωσή τους;
Για τις προσδοκίες και τα όνειρα ναι, για τα απωθημένα όχι.
Σε μια τόσο γκρίζα εποχή, πως κινούνται οι ελεύθεροι κι ωραίοι;
Έγχρωμα!
Το διαδίκτυο τι ρόλο καλείται να πράξει στα νέα μουσικά δεδομένα των καιρών μας;
Τον καλύτερο.
