Αυτά δηλώνει σε συνέντευξη που παραχώρησε ο 42χρονος ηθοποιός στη Μαρκέλλα Σαράιχα και δημοσιεύεται στον δικτυακό τόπο aixmi.gr.
Σε αυτήν, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«Δεν είμαι ευχαριστημένος με όσα συμβαίνουν ούτε με αυτά που πέτυχε η κυβέρνηση. Εξήγγειλε άλλα και κάνει άλλα. Είχε πει ότι θα αποφύγει τις οριζόντιες περικοπές ότι θα προχωρήσει στα περίφημα διαρθρωτικά μέτρα, και κάνει τα εντελώς αντίθετα. Παίρνει μέτρα καταστροφικά για την κοινωνία, σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι, αφαιρεί από τις συντάξεις, ενώ δεν κλείνει ούτε ένα δημόσιο οργανισμό. Είναι άδικο. Και δίνει σοβαρά επιχειρήματα στην αντιπολίτευση.
Καταλαβαίνω ότι η δουλειά που κάνει ο Αντώνης Σαμαρά είναι πολύ δύσκολη. Παρόλα αυτά δεν είναι ψευδές το επιχείρημα των αντιπάλων του, είτε είναι η αξιωματική αντιπολίτευση είτε είναι αντίπαλοι κάπως φαιδροί, σαν τους ανεξάρτητους Έλληνες ή τη Χρυσή Αυγή. Ομολογώ ότι ακόμη και από αυτούς μπορείς να ακούσεις κάποια επιχειρήματα που έχουν μία βάση. Παρόλα αυτά εύχομαι να πετύχει…
Δεν βλέπω τον ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική λύση. Όχι επειδή οι παρατηρήσεις του είναι όλες λάθος, ούτε γιατί δεν έχει και σοβαρούς ανθρώπους. Και κάποιες από τις παρατηρήσεις του είναι σωστές και σοβαροί άνθρωποι υπάρχουν στις τάξεις του. Αλλά δεν έχω ακούσει μία έγκυρη πρόταση και αξιόπιστη για το τι θα κάνει για να μας βγάλει από την κρίση. Στην ερώτηση για την ανάπτυξη, πρέπει να απαντήσει πού θα βρει τα λεφτά. Επίσης, βλέπω μία φοβερά συντηρητική τάση, πίσω από ένα αριστερό πέπλο. Φτάνει να χαρακτηρίζει τεχνοφασισμό το γεγονός ότι, επιτέλους, κατάφεραν να γίνουν οι εκλογές στα Πανεπιστήμια με ηλεκτρονική ψηφοφορία και 75% των καθηγητών συμμετείχε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το χαρακτήρισε τεχνοφασισμό. Νομίζω ότι ο Λαφαζάνης έχει δίκιο. Δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει. Και το ξέρουν και οι ίδιοι.
Ούτε αυτή η στάση του Κουβέλη με ευχαρίστησε. Και νομίζω ότι τους ανθρώπους που υποστήριξαν τον Κουβέλη, σε μεγάλο βαθμό τους έχει απογοητεύσει. Αν ήμουν μέρος της κυβέρνησης θα έλεγα αυτούς τους 3-4 μήνες της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, «παιδιά εκλεγήκαμε για να κάνουμε πράγματα.» Ο Κουβέλης στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά ψηφίζει «παρών» στο Μνημόνιο, ενώ υπερψηφίζει τον Προϋπολογισμό. Προσπαθεί να προξενήσει τη μικρότερη δυνατή ζημιά σε όλες τις πλευρές. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι πιο θαρραλέα η στάση του προς όποια κατεύθυνση και αν εκινείτο.
Μετά τις δυσκολίες που περνάμε, κάτι νέο θα έρθει και θα ήθελα να το δω και να είμαι μέρος του. Να είμαι κομμάτι αυτού του καινούργιου κόσμου και όχι αυτού που θα μείνει πίσω. Είναι εποχή που αισθάνομαι και εγώ εγκλωβισμένος, επειδή δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορώ να αντιδράσω για να σπάσει αυτό το απόστημα.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Σίγουρα παίζουν ρόλο και οι επιλογές που κάνεις στη ζωή. Αλλά, σκέψου, υπάρχουν πολλοί παράγοντες. Εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα το 1970, και κάποιος άλλος στο Πακιστάν το 1970.
Ανήκω σε γενιά που γενικώς θαυμάζει. Έχω θαυμάσει ηθοποιούς, μουσικούς, ποιητές, έχω θαυμάσει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και σε τελείως διαφορετικές θέσεις, οι οποίοι διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν ακόμη τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι τώρα. Δεν θαυμάζουν πια οι άνθρωποι. Είμαστε πιο κριτικοί, έτοιμοι να υβρίσουμε, ή είμαστε πάντα έτοιμοι να τα βάλουμε όλα σε μηχανή σμίκρυνσης. Και τα πράγματα και τους ανθρώπους.
Η παράσταση που συμμετέχω στο Θέατρο Παλλάς είναι ένα θεατρικό έργο του ‘75, που μιλάει για την εποχή του ‘30. Λέγεται «Σικάγο» και κοντεύουμε να γίνουμε Σικάγο εμείς οι ίδιοι. Σικάγο ανεβάσαμε, Σικάγο γίναμε. Ένα έργο του ‘75, που μιλούσε για μία παλαιότερη εποχή, έρχεται σήμερα και σημαίνει για μας πράγματα. Αυτό είναι το ωραίο. Έχει τόσο ωραία μουσική, είναι τόσο ωραίο σε επίπεδο ψυχαγωγίας και, ταυτόχρονα, έχει και ένα περιεχόμενο… Με τη Σμαράγδα είμαστε πολύ στενοί φίλοι, αδελφικοί, από τη σχολή ακόμα. Την ξέρω πάνω από τη μισή μου ζωή. Με την Τάνια έχουμε ξαναδουλέψει μαζί, αλλά δεν κάνουμε στενή παρέα. Με τον Αντώνη Λουδάρο ήμασταν μαζί στην σχολή. Την κυρία Μαρινέλλα τη γνώρισα εδώ. Είναι η ζωντανή ιστορία του θεάματος στην Ελλάδα»
