Κίτρινα Ποδήλατα: Οι νέοι δεν αναζητούν «μαντρί» έναντι οποιουδήποτε αντιτίμου

Με αυτή την αφορμή, τα Κίτρινα Ποδήλατα μας περιγράφουν τι μπορούμε να περιμένουμε, αλλά και μιλούν ανοιχτά για την επικρατούσα κατάσταση στο χώρο της μουσικής

Μιλήστε μας για το νέο σας album «Κίτρινα Ποδήλατα - The electro project» και τι θα περιλαμβάνει.
Το νέο μας album ολοκληρώνει μια ιδιαίτερη, για εμάς, μουσική τριλογία που ξεκινήσαμε πριν 4 χρόνια, με την κυκλοφορία του Vol.1: «The acoustic project» (2015) και συνεχίστηκε με το Vol.2: «The orchestra project» (2016). Ένα εγχείρημα που στο σύνολό του έφερε διεύρυνση γνώσεων, μας πήγε βήματα μπροστά σε εμπειρία, αλλά και σε επίπεδα παικτικά, ενορχηστρωτικά, ακόμη και τεχνολογικά. Απαιτητικό και δύσκολο project, που όμως μας έδωσε σπάνιες δυνατότητες να «ανακατέψουμε» τον ήχο μας, να πειραματιστούμε πιο ζωηρά από ποτέ, μακριά από την ασφάλεια των επί 15ετίας κεκτημένων του μουσικού μας ύφους. Το νέο Vol.3: «The electro project», κινείται ενορχηστρωτικά σε electro ήχους και ρυθμικά στοιχεία, συνδυασμένα κατά βάση με κάποιες νέες κιθαριστικές προτάσεις απ’ τον Alex, αλλά και με παραδοσιακά ηχοχρώματα σε «πρόσφορα» σημεία του album. Περιέχει συνολικά 11 tracks με 6 νέα τραγούδια μας, 3 επανεκτελέσεις των παλαιότερων «Να σε δω να γελάς», «Ταξιδεύω το εγώ μου» και «Θυμάμαι όσα είχες πει», καθώς και δύο electro διασκευές σε 2 τραγούδια - θρύλους «Της αγάπης αίματα» και «Η μπαλάντα του Φάνη». Και σε αυτό το album, όπως και στα δύο πρώτα μέρη, υπάρχουν συμμετοχές σπουδαίων καλλιτεχνών που μας τίμησαν με την πίστη τους στο νέο έργο μας. Ευχαριστούμε από καρδιάς τους Δ. Σαββόπουλο, Χάρη Κατσιμίχα, Δ. Τσακνή, Ν. Πορτοκάλογλου, Χ. Θηβαίο, Γ. Νταγάκη και τη νέα, ανερχόμενη ερμηνεύτρια και παραδοσιακή μουσικό Νατάσα Καμπαστάνα. Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ και στον μεγάλο Μίκη μας, που με πάντοτε έφηβη ζωηρή ψυχή, έδωσε τις «ευλογίες» του για τη διασκευή, καθώς και στους Χάρη και Πάνο που μας τίμησαν εκ νέου με την εμπιστοσύνη τους να ταξιδέψουμε τον Φάνη με τη δική μας νέα μουσική ματιά.

Η παράσταση που ετοιμάζετε στο Σταυρό του Νότου ακούγεται αρκετά πρωτοποριακή για τα συνήθη δεδομένα. Πείτε μας τι ακριβώς να περιμένουμε.
Είναι η καλύτερη χρονική στιγμή για εμάς να αποδώσουμε ζωντανά στο σύνολό της τη μουσική Τριλογία μας, σε μια ιδιαίτερη παράσταση που σχεδιάζουμε σε κάθε της λεπτομέρεια επί δυο χρόνια. Η νέα live παραγωγή μας έχει τίτλο «Κίτρινα Ποδήλατα - Trilogy live» και θα παρουσιαστεί για δύο μόνο Σάββατα 11 και 18 Μαΐου στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου. Πρόκειται για μια τρίωρη, σύγχρονη οπτικοακουστική παράσταση, στην οποία ήχος, φως και εικόνα θα συγχρονιστούν απόλυτα με κάθε κίνηση της μπάντας επί σκηνής, ενώ ιδιαίτερες real-time σκηνοθεσίες και video-art δημιουργίες θα ενισχύσουν τα μηνύματα των τραγουδιών, θα ενώσουν διαφορετικές εκφράσεις της τέχνης. Θα υπάρξουν αρκετές εκπλήξεις στη διάρκεια των δύο παραστάσεων, τις οποίες θα μας επιτρέψετε να μοιραστούμε με όσους μας τιμήσουν με την παρουσία τους στον Σταυρό του Νότου!

Το γεγονός ότι έχετε εντάξει στο βαθμό αυτό την τεχνολογία στις παραστάσεις σας δείχνει πως τη θεωρείτε «σύμμαχο». Κρίνετε πως έχει και αρνητικά;
Η λογική με την οποία έχουμε στήσει τις παραστάσεις μας τα τελευταία χρόνια ακολουθεί τα ποιοτικά επίπεδα ξένων παραγωγών. Με μια ιδιαίτερη ισορροπία, που έχει πάντοτε στο επίκεντρό της τα ίδια τραγούδια και την ουσία τους. Μια προσπάθεια και μια άποψη που για εμάς είναι «αυτονόητη», απ’ τη στιγμή που θέλουμε να είμαστε ένα εξελισσόμενο σύγχρονο ροκ συγκρότημα που δρα στις συγκεκριμένες δεκαετίες. Δε νομίζουμε ποτέ να αναρωτήθηκε κανείς, αν κορυφαία συγκροτήματα ανά τον πλανήτη είχαν το παραμικρό αρνητικό στη σωστή χρήση της τεχνολογίας. Η χώρα μας έπρεπε και στο επίπεδο των ελληνικών συγκροτημάτων να κλείσει την «ψαλίδα». Δεν είναι ανάγκη να «μένουμε άναυδοι» πάντα και μόνο όταν έρχονται καλοστημένες παραγωγές απ’ το εξωτερικό. Μπορούμε κι εμείς να παρουσιάσουμε ενδιαφέροντα πράγματα κι αυτό το βλέπουμε σε πολλούς τομείς της τέχνης από νέους δημιουργούς. Η αραχνιασμένη λογική στυλ «αυτά δε χρειάζονται και ανεβαίνουμε στη σκήνη όπως να ‘ναι να πούμε τα τραγούδια μας και η ουσία μόνο μετράει στο είδος μας κλπ. κλπ.» κάποια στιγμή πρέπει να ξεπεραστεί, όπως πολλά άλλα «παγιωμένα» σε αυτή τη χώρα. Δηλαδή, για παράδειγμα (χωρίς καμία διάθεση σύγκρισης καλλιτεχνικού βεληνεκούς εννοείται) οι Rolling Stones, οι Metallica, οι Muse, οι Tool, οι Massive Attack και άλλοι αμέτρητοι, δε μπορούν απλά να ανέβουν σε μια σκηνή να πούνε τα τραγούδια τους σε 80.000 και 100.000 κόσμο; Κι όμως, ακόμη κι αυτοί που καμία «ανάγκη» δε θα το είχαν, νοιάζονται, εξελίσσονται, εκσυγχρονίζουν και φροντίζουν εκ νέου κάθε φορά τις παραγωγές τους. Κι αν το καταφέρνουμε εμείς, έχοντας μάλιστα επιλέξει δύσκολους δρόμους και τρόπους σε εποχές αναβλητικές σε μια δυσκίνητη για καινοτομίες χώρα, τότε το μπορούν όλοι! Αρκεί να θέλει κάποιος να αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό που υπηρετεί με αυταπάρνηση, χαϊδεύοντας φιλικά οποιοδήποτε τίμημα προκύψει…

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να καινοτομεί κανείς στην Ελλάδα και κυρίως, βρίσκετε πως η καινοτομία περνάει στο κοινό;
Είναι ασύνορα δύσκολο, γιατί όπως είπαμε παραπάνω, πρέπει κάποιος να πιστέψει απόλυτα σε ένα όραμα, έναν στόχο και να στερηθεί πάρα πολλά πράγματα και σε πολλά επίπεδα για την τέχνη που προσπαθεί να υπηρετήσει. Ακόμη και πολύ άνετος οικονομικά να είναι κάποιος καλλιτέχνης, που σημαίνει πως μπορεί, απαλλαγμένος από τεράστια άγχη, να ωφελήσει το επίπεδο των παραγωγών του, θα πρέπει καταρχάς να «θέλει» να αφιερώσει τα χρήματά του στην τέχνη του και όχι να τα «φυλάξει» ή να τα «μαζέψει» από αυτήν. Πόσο μάλλον για ένα ροκ συγκρότημα στη σημερινή Ελλάδα, μακριά από τα πολλά φώτα και χωρίς κανέναν «ρομαντικό σύμμαχο» να έχει διάθεση να «ρισκάρει» για την ιδέα… για την τέχνη… ειδικά σε αυτές τις εποχές. Όλα τριγύρω πια για την «απόσβεση», το λιγότερο «ρίσκο» και το όποιο «κέρδος». Ακόμη και το κοινό, που ειδικά σε αυτές τις εποχές θα έπρεπε να διψάει περισσότερο για το διαφορετικό και το καινοτόμο, αρχικά στέκεται πολύ επιφυλακτικά έχοντας συνηθίσει το παγιωμένο άλλων δεκαετιών και έχοντας σταματήσει να «ψάχνει» πέρα από αυτά που του επιβάλλει η μόδα, όπως π.χ. η τηλεόραση και τα shows. Η… «λογική» σε ένα 85% είναι πως «…20 ευρώ περισσεύουν να δώσω, θα πάω σε αυτόν-ήν που βλέπω κι ακούω όλη μέρα γιατί εκεί πάνε όλοι άλλωστε… πού θα βρω παρέα και για αλλού... μην «πετάξω» και τα χρήματά μου…». Μεγάλο μέρος του κοινού είναι δύσπιστο στο ότι π.χ. ένα ωραίο νέο πειραματικό θεατρικό έργο, ή ένα live σε ένα μικρό συνοικιακό μπαρ μπορεί να κρύβει ευχάριστες και ουσιώδεις εκπλήξεις! Μόνο τα ίδια και τα ίδια επί 100 φορές! Σκληρό, αλλά ισχύει. Και ισχύει γενικώς, είτε αφορά τη μουσική, είτε το θέατρο κλπ. Ευτυχώς εμάς μας τιμάει με τη φιλία και την εμπιστοσύνη του το υπόλοιπο 15%. Κι αν λέμε όσα λέμε αυτή τη στιγμή, χωρίς διπλωματίες, είναι γιατί νιώθουμε πως κάποιος πρέπει να μιλήσει και για τους εκκολαπτόμενους νέους καλλιτέχνες που 1000% υπάρχουν εκεί έξω, πιο ταλαντούχοι και πιο ικανοί από πολλούς σαν κι εμάς, που όμως δεν έχουν πια τρόπο να αναπνεύσουν και που δε θέλουν να «χρησιμοποιήσουν» την τέχνη τους με ματαιόδοξα - ανούσια περιτυλίγματα αλλά να την υπηρετήσουν με συνέπεια σε βάθος χρόνου. ΟΦΕΙΛΕΙ το κοινό να τους ΨΑΞΕΙ με μάτια ανοικτά, χωρίς παρωπίδες.

Ποια τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα του να συνεργάζεται κανείς με τον αδερφό του;
Στην περίπτωσή μας είναι πάρα πολύ εύκολο. Γιατί κατά βάση έχουμε κοινή φιλοσοφία και δημιουργούμε μουσική για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Μας ενδιαφέρει και τους δυο με την ίδια ένταση να υπηρετήσουμε σε βάθος χρόνου τη φωτεινή πλευρά της δισκογραφίας, όσο τέλος πάντων μας το επιτρέψουν στοιχεία, όπως ο χαρακτήρας μας, το όποιο ταλέντο μας, οι γνώσεις και το πάθος μας για τη μουσική. Αν ο ένας από τους δύο είχε άλλη λογική, η οποία πέρναγε από πιο ματαιόδοξα «θέλω», σίγουρα θα ήταν ακατόρθωτο. Αυτό είναι το στοιχείο που μας επιτρέπει να συνεχίζουμε και να επιχειρούμε δύσκολα και καινοτόμα κάθε φορά πράγματα. Δε θα πειράξει κανέναν από τους δύο αν π.χ. στερηθεί προσωπικό ελεύθερο χρόνο, αν δεν κάνει ούτε μια μέρα διακοπές για χρόνια… γενικώς δε θα διαμαρτυρηθεί για οποιοδήποτε τίμημα. Άρα η κοινή φιλοσοφία και η απόλυτη ειλικρίνεια μεταξύ μας χωρίς δεύτερες και «διπλωματικές» σκέψεις, είναι που τελικά κάνουν πολύ εύκολη τη συνεργασία μας.

Στα 19 χρόνια της πορείας σας υπήρξαν στιγμές που απογοητευθήκατε τόσο, ώστε να σκεφτείτε να τα παρατήσετε; Αν ναι, τι ήταν αυτό που σας «ενόχλησε» τόσο;
Όχι ποτέ. Και πιστέψτε μας τα 19 αυτά χρόνια ήταν μετρημένα βήμα-βήμα και τίποτα δε μας χαρίστηκε ως αυτονόητο. Κάθε σκαλοπάτι το ανεβήκαμε με τεράστιο κόπο και πολλή, σκληρή δουλειά. Είναι ευλογία να συνεργάζεσαι αρμονικά με τον αδερφό σου, με κοινή φιλοσοφία και με την ίδια αυταπάρνηση. Γιατί ακόμη και αν ο ένας «λυγίσει», είναι πάντα εκεί λίγο πιο δίπλα ο άλλος, να αντέχει ακόμα, να τον εμπνεύσει και να τον σηκώσει ξανά. Άλλωστε δε θα σκεφτόταν ποτέ κανείς από τους δυο μας να τα παρατήσει λόγω δυσκολιών! Μόνο και μόνο από σεβασμό στον τόσο κόπο που έκανε ο άλλος. Αυτό που μας ενοχλεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια είναι ένα «νόμισμα» με δυο όψεις. Απ’ τη μία η στείρα, άδικη και καταδικαστική για την εξέλιξη της μουσικής κουλτούρας «λογική» των play lists. Η λογιστική συμπεριφορά «ειδικών επιστημόνων της μουσικής» που αποφασίζουν, υπό συγκεκριμένα «καθεστώτα», τί και πόσο πρέπει να ακούγεται στα ραδιόφωνα σε κατάσταση 24h/7days. Κόβοντας κάθε οξυγόνο και κάθε ευκαιρία από νέους δημιουργούς, οι οποίοι δεν αναζητούν απαραίτητα κάποιο «μαντρί» έναντι οποιουδήποτε «αντιτίμου», ώστε να χωθούν μέσα να βολευτούν για να πετύχουν. Οπότε, το κοινό θα πάρει ως μασημένη τροφή 7-8 καλλιτέχνες και τίποτα άλλο. Ανοίξτε το ραδιόφωνο και θα το αντιληφθείτε μέσα σε μια μόλις ώρα. Η άλλη όψη του νομίσματος… το κοινό. Το ακροατήριο, που ενώ στα πηγαδάκια του λέει «έλεος πια... όλο τα ίδια και τα ίδια…», εν τούτοις συνεχίζει και απλώς ακούει, δέχεται και ακολουθεί χωρίς να δράσει αναλόγως. Όπως ακριβώς τελικά ψηφίζει πάντα αυτούς με τους οποίους αγανακτεί! Αυτά πρέπει να αλλάξουν γενικότερα ως φιλοσοφία σε αυτή τη χώρα και σε πολλά επίπεδα… σε τέχνη, αθλητισμό, παιδεία, υγεία. Πρέπει να επανέλθουν οι σωστοί άνθρωποι με όραμα στις σωστές θέσεις, με πρωταρχικό μέλημα να επανέλθει η αξιοκρατία. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει κάτι. Υπάρχει τρόπος, πιο υγιής, να συμβαδίσουν αρμονικά και το κατά τα άλλα άξιο και συμπαθές καθιερωμένο, αλλά και το καινοτόμο με όσο οξυγόνο του πρέπει.

Πώς θα περιγράφατε το δρόμο πάνω στον οποίο κινούνται τα Κίτρινα Ποδήλατα; Με τι είναι, κυρίως, στρωμένος;
Έχουμε επιλέξει τις μακρινές δύσκολες ανηφόρες που βγάζουν μακριά. Τις προτιμούμε από κατηφόρες των 100 μέτρων. Έχουμε επιλέξει να κάνουμε πετάλι και να χρωστάμε μόνο στις δυνάμεις μας το κάθε μέτρο που διανύουμε και κατακτούμε, ώστε να μη μπορεί κανείς να μας το πάρει. Αυτό κρύβει και ως φιλοσοφία η επιλογή του «οχήματος» που επιλέξαμε, όταν βαφτίσαμε το συγκρότημά μας. Και νιώθουμε πολύ όμορφα που ακόμη, 19 χρόνια μετά την πρώτη «πεταλιά», το υπηρετούμε σταθερά και ακλόνητα.

Ποια είναι τα μηνύματα που σας ενδιαφέρει να περαστούν μέσω των τραγουδιών σας;
Τα μηνύματά μας θέλουμε να συνοδεύουν τον καθημερινό άνθρωπο μέσα στην ημέρα του, μέσα στην εβδομάδα του, μέσα στα χρόνια του. Να έχει κάτι από εμάς, αν το θελήσει να ακούσει όταν απογοητεύεται, όταν ερωτεύεται, όταν προβληματίζεται, όταν χαίρεται, όταν θυμώνει, γενικώς όταν χρειάζεται να αλλάξει τη συχνότητα των σφυγμών του. Κυρίως τα μηνύματα των τραγουδιών μας θέλουμε να έχουν φως! Να έχουν προοπτική ανάτασης, να κρύβουν λύσεις και πίστη στις δυνάμεις του καθενός μας. Να προτείνουν τη μείωση των εγωισμών και να παροτρύνουν να πιστέψουμε στη δύναμη της παρέας, της αγάπης. Τέλος, θέλουν να κρατήσουν ψηλά τη ψυχολογία και να προτείνουν μια νέα λογική μακριά από το βόλεμα και την κοντόφθαλμη ατομική ματαιοδοξία.

Ο στίχος ή η μουσική είναι που «μετράει» περισσότερο;
Ένα τραγούδι πρέπει να έχει και τα δύο στο ίδιο δυνατό επίπεδο. Ένας στίχος που «ζωντανεύει» με μια κακή ή έστω αταίριαστη μουσική, σίγουρα αδικείται. Αλλά και μια μουσική όμως απ’ την άλλη πλευρά, μπορεί να ανυψώσει έναν στίχο και να του προσδώσει δύναμη, πολλή περισσότερη απ’ αυτή που μπορεί να είχε ως «πρώτη ύλη». Αν κάτι μπορεί να δώσει ένα μικρό προβάδισμα στον στίχο, αυτό είναι το γεγονός πως ένας καλός, εύστοχος και πιο «βαθύς» (όχι επιτηδευμένα όμως) στίχος, μπορεί να αγγίξει πιο εύκολα τη διαχρονικότητα και να κάνει πιο διακριτή τη νοητή γραμμή ανάμεσα στο τί μπορεί και να ψυχαγωγήσει ταυτόχρονα και τί αποσκοπεί μόνο στο να διασκεδάσει. Όλα έχουν τη δική τους αξία και τον δικό τους λόγο ύπαρξης. Ένα απλό παράδειγμα… Δε νομίζουμε πως υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει πραγματικά πως μπορούν να είναι ίδιας κατηγορίας ζεϊμπέκικα, όπως η «Ρόζα», τα «Λαδάδικα», η «Φτωχογειτονιά» και η «Πιρόγα», με τα δεκάδες αναλώσιμα του 6μήνου, που έχουν ωραίες μεν μουσικές, μα σε στίχο συνήθως αναζητούν μια πιασάρικη, μοδάτη ατάκα στο ρεφρέν, ώστε να γίνει η «κατάσταση» στα «μαγαζί».

Πόσο σημαντικές είναι για σας οι συνεργασίες, είτε σε δισκογραφικό, είτε σε συναυλιακό επίπεδο;
Όλες οι συνεργασίες ήταν και είναι για εμάς μια επιπλέον σπουδή, μια ιδιαίτερη «σχολή», από αυτές που δεν έχουν όλοι την τιμή να φοιτήσουν και να μάθουν. Μέσα από την καρδιά μας, ευχαριστούμε όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους και καλλιτέχνες που πίστεψαν σε εμάς και εμπιστεύτηκαν την προσπάθειά μας. Κάθε μας νέο μας βήμα, έχει δυνατή πάντοτε την έγνοια και την ευθύνη να τους βγάλουμε όλους ασπροπρόσωπους και να μη προδώσουμε ποτέ την εμπιστοσύνη τους.

Απ’ όσες έχετε κάνει ως τώρα, υπάρχει κάποια που ξεχωρίζετε; Τι εισπράξατε απ’ όλες γενικά; Υπάρχει κάποιο «απωθημένο»;
Θα ήταν αληθινά και όχι με τυπικά λόγια, άδικο να ξεχωρίσουμε κάποια από τις συνεργασίες αυτές. Είναι όλες πολύτιμες και μας έκαναν όλες, με τον τρόπο τους, πιο σοφούς, πιο έμπειρους, μας δίδαξαν πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Από «απωθημένα», ναι, πάντα υπάρχουν ιδέες για ιδιαίτερες συμπράξεις. Για παράδειγμα θα θέλαμε να μας τιμήσει σε ένα τραγούδι μας η Γιώτα Νέγκα, που κατά τη γνώμη μας, είναι η κορυφαία ερμηνεύτρια αυτή τη στιγμή και την καμαρώνουμε στη σταθερά ανοδική πορεία της και ευχόμαστε κάθε καλό για εκείνη. Επειδή οι συνεργασίες αυτές αποτελούν ζωντανή απόδειξη για κάποιον δημιουργό, πως ζει μεγάλο μέρος όσων κάποτε ονειρεύτηκε, θα θέλαμε επί ευκαιρίας, να πούμε στους νέους ανθρώπους να μη βάζουν ταβάνι στα όνειρά τους. Απλώς, πρέπει να γνωρίζουν καλά, πως ο ΜΟΝΟΣ, μα ο ΜΟΝΟΣ τρόπος, να κατακτήσουν τα όνειρα αυτά, είναι η πίστη, η συνεχής δίψα για αναζήτηση ειδικότερης και ειδικότερης γνώσης, ο αυτοσεβασμός, η επιμονή κι η υπομονή και η επένδυση επάνω σε όποιο ταλέντο σε βάθος χρόνου και ΟΧΙ σε αυτό το άθλιο εργοστάσιο στυμμένης λεμονόκουπας που προβάλλεται γύρω τους. Ποτέ ταβάνι στα όνειρα, αλλά και με προσοχή στις… ονειροβασίες.

«Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα…» Τι σας κάνει να τα «παίρνετε» στην Ελλάδα του σήμερα;
Όταν είδαμε αυτό που ερχόταν, φωνάξαμε, προειδοποιήσαμε, προσπαθήσαμε να περιγράψομε το ηθικό και οικονομικό «τσουνάμι». Έπρεπε να γίνει με εξωστρέφεια σε μια χώρα που από το 2004 είχε ήδη «βομβαρδιστεί» με κλίμα αιώνιας ευμάρειας και ευφορίας! Αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα και που πιστεύουμε πως πρέπει να γίνει, είναι να κοιτάξουμε στο μέλλον όλοι μαζί, με άλλα μάτια και χέρια πιο «καθαρά», να δούμε πώς μπορούμε καθένας ως ισχυρή υγιής μονάδα, αλλά και όλοι μαζί, ως επίσης υγιές κοινωνικό σύνολο, μακριά από μικρότητες, χρώματα, παρωχημένες αντιλήψεις και αστείες - γραφικές συμπεριφορές, να αλλάξουμε νοοτροπίες! Ας ακούγεται ουτοπικό. Οφείλουμε να το προσπαθήσουμε.