Αυτή την περίοδο παρουσιάζεις μια μουσική παράσταση με τίτλο «Μόνο εμείς». Ποιοι είστε «εσείς»; Το πιάνο κι εσύ;
Ουσιαστικά το «Μόνο εμείς» αφορά τον κόσμο κι εμένα. Σίγουρα το πιάνο πάει μαζί, είναι ένα μαζί μου τη φετινή χρονιά, μετά από αρκετά χρόνια. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου πριν από πολλά χρόνια δούλευα μόνο πιάνο – φωνή, για 12 χρόνια περίπου. Μετά σταμάτησα, αποφάσισα να κάνω μια αλλαγή και να σηκωθώ απ’ το πιάνο και τώρα επέστρεψα σ’ αυτό με μεγάλη χαρά γιατί μου είχε λείψει κιόλας. Πάντα έκανα κάποιες μικρές εμφανίσεις τετάρτου ή εικοσάλεπτου με πιάνο, αλλά όχι ολόκληρο πρόγραμμα. Φέτος έχουν πάει και πάρα πολύ καλά αυτές οι εμφανίσεις, ο κόσμος αρέσκεται πολύ σ’ αυτό και μου αρέσει κι εμένα γιατί υπάρχει μια αμεσότητα κι ένας διάλογος πολύ ενδιαφέρον. Στη σημερινή εποχή που τα πάντα βρίσκονται μεταξύ αμφισβήτησης και ισοπέδωσης η επαφή αυτού του είδους είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Το πρόγραμμα έχει τα πάντα μέσα. Κατ’ αρχήν, ένας λόγος που έκανα αυτά τα Live , όπως λέω και στον κόσμο, ήταν για να μεταφέρω ότι πρέπει να σταματήσουμε να έχουμε στεγανά στη μουσική. Η μουσική είναι μια, τραγούδια καλά κι ενδιαφέροντα υπάρχουν σε όλους τους χώρους ανεξαιρέτως και πρέπει να αγκαλιάσουμε πλέον τη μουσική ως τέχνη με ευρεία μορφή και κυρίως να μη βάζουμε ταμπέλες, ούτε στους ανθρώπους, ούτε στη μουσική γιατί αυτό, το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί φυλακές, ειδικά σ’ εμάς τους δημιουργούς, που εμποδίζουν την εξέλιξη.
Πού θα μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε το πρόγραμμα αυτό;
Το Σάββατο 13/04 στο Κελάρι του ωδείου Athenaeum και το επόμενο 20/04 στον Ιανό. Στις 27/04 θα είμαι στο Half Note, όπου θα κάνω ένα αφιέρωμα στη Shirley Bassey, το οποίο έκανα και πριν λίγο καιρό, αλλά επειδή πήγε πάρα πολύ καλά, αποφασίσαμε να το επαναλάβουμε. Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα με δύσκολα ερμηνευτικά κομμάτια που το χάρηκα πάρα πολύ γιατί είναι για μένα μία πρόκληση.Τέλος, την Παρασκευή 17/05 θα βρίσκομαι στο Ρυθμός Stage της Ηλιούπολης.
Αν κι έχεις σπουδάσει νοσηλευτική, ασχολείσαι με τη μουσική 24 χρόνια. Μίλησέ μας για το ξεκίνημά σου, πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι.
Α, το βιογραφικό μου είναι πάρα πολύ μικρό, έδινα για νομική, μπήκα νοσηλευτική κι έγινα τραγουδίστρια! Σπούδασα πιάνο από τα πέντε μου χρόνια, έχω τελειώσει κι έχω κάνει και κάποιες ανώτερες σπουδές στα θεωρητικά, αντίστιξη, φούγκα και τέτοια, στην κλασική μουσική πάντα, κι αυτό φαίνεται και στο παίξιμό μου, υπάρχει αυτή η δυτικοευρωπαϊκή, αν θέλεις, εκπαίδευση, όμως ποτέ δεν είχα στόχο να γίνω τραγουδίστρια! Ήθελα να γίνω εισαγγελέας και μάλλον ευτυχώς για τον κόσμο, δεν έγινα, γιατί επειδή η φύση μου είναι λίγο εσωστρεφής, το οποίο βοηθούσε στο να γίνω εισαγγελέας, παράλληλα όμως είμαι κι ένας άνθρωπος που έχω πολύ έντονη την αίσθηση του δικαίου και του αδίκου στο μυαλό μου, νομίζω θα ήμουν εξαιρετικά αυστηρή. Απ’ τα 17 μου χρόνια που τελείωσα το σχολείο, γιατί κέρδιζα χρόνο και τελείωσα νωρίτερα, δουλεύω, παίζοντας πιάνο μόνο. Το τραγούδι προέκυψε τυχαία εντελώς, δηλαδή αρρώστησε κάποια κοπέλα κι άρχισα να τραγουδάω κάπως έτσι. Τώρα, ετεροχρονισμένα, λέω ότι η επιλογή του επαγγέλματός μου δεν ήταν τυχαία. Και το λέω επειδή όντας φύσει εσωστρεφής άνθρωπος το τραγούδι με βοήθησε πάρα πολύ να εξωτερικευθώ και να επικοινωνήσω. Δεν παύω ποτέ να είμαι ένας άνθρωπος του «λίγο κοντά & λίγο μακριά», δηλαδή πάντα διατηρώ κάποιες αποστάσεις, είναι ο χαρακτήρας μου έτσι, αλλά πιστεύω ότι πάνω στη σκηνή και την ώρα που τραγουδάω, αυτό που θέλω να μεταδώσω τελικά το μεταδίδω και αυτό είναι αρκετό για μένα. Γνώμονας της δουλειάς αυτής ήταν η επικοινωνία εξ’ αρχής. Φυσικά και έχω φιλοδοξίες, η φιλοδοξία είναι υγιές σαν αίσθημα, αλλά ουδέποτε υπήρξα ματαιόδοξη και ουδέποτε κυνήγησα το χρήμα ή τη δόξα απλώς για το χρήμα και τη δόξα.
Το 1999 διαγωνίστηκες για να συμμετέχεις στη Eurovision. Μια που κοντεύει και φέτος, πες μας για την εμπειρία αυτή.
Συμμετείχα στους προκριματικούς εδώ στην Ελλάδα. Ήταν το πρώτο μου εγχείρημα πάνω στη μουσική, το πρώτο τραγούδι που έγραψα και που κυκλοφόρησα μετά στο δίσκο «Έτσι είμαι εγώ». Ήταν το «Τίποτα» το οποίο τραγουδούσα πιάνο – φωνή. Ένα νέο κορίτσι, με ένα τραγούδι μιας καινούριας γενιάς, καθώς τότε άρχισε να προκύπτει η pop στην Ελλάδα, με την έννοια που την έβλεπα εγώ, τουλάχιστον, και μια παρουσία λίγο εκκεντρική, αφού τότε τα μαλλιά μου ήταν σχεδόν ξυρισμένα. Νομίζω πως αν πήγαινε τελικά αυτό το τραγούδι στη Eurovision , θα είχε μια καλύτερη τύχη απ’ αυτήν που είχε αποκλείοντας μας δύο χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, βγάζοντας το δίσκο «Έτσι είμαι εγώ» το τραγούδι αγαπήθηκε πάρα πολύ από τον κόσμο, όπως και όλος ο δίσκος κι έτσι τουλάχιστον αυτό το εγχείρημα της Eurovison για μένα απέβη θετικό, απ’ τη στιγμή που βγήκε αυτός ο δίσκος. Επίσης ήταν το έναυσμα της γνωριμίας μου με το Δημήτρη Κοντόπουλο, με τον οποίο κάναμε μαζί τη δουλειά αργότερα, εκείνος δηλαδή ενορχήστρωνε τα τραγούδια μου κι έκανε τις παραγωγές για κάποια χρόνια.
Οπότε γενικά, δεν είσαι αρνητική στο θεσμό.
Να σου πω, όλοι οι θεσμοί – έτσι έχει αποδειχθεί τουλάχιστον μέσα στην ιστορία – κάνουν έναν κύκλο. Τον κύκλο της δημιουργίας, της ακμής τους και μετά της παρακμής τους. Άλλες φορές ο κύκλος επαναλαμβάνεται κι άλλες φορές κλείνει. Εδώ και αρκετά χρόνια η Eurovision δεν επιτελεί το σκοπό που επιτελούσε. Δε θα συναντήσουμε φωνές όπως της Celine Dion ή της Βίκυς Λέανδρος για να μιλήσω και για Ελληνίδες, ούτε θα συναντήσουμε τραγουδιστές που τους δίνεται μια ευκαιρία διεθνούς καριέρας. Ο θεσμός πλέον περισσότερο άπτεται του οπτικού υλικού, δηλαδή του πόσο θα προκαλέσω οπτικά και πόσο θα προκαλέσω γενικότερα. Περισσότερο ενδιαφέρει αυτό, παρά η ουσία της μουσικής ή η εξέλιξή της. Είναι μια εκδήλωση που αφορά κυρίως αυτούς που βγάζουν λεφτά απ’ τις τηλεοράσεις, τις αναμεταδόσεις κτλ. Αυτό πιστεύω.
Από τις τόσες συνεργασίες σου όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει κάποια που ξεχωρίζεις και στην οποία θα ήθελες να αναφερθείς;
Φυσικά, υπάρχουν άνθρωποι και συνεργασίες που έχω εκτιμήσει πάρα πολύ. Μία είναι η Αλέκα Κανελλίδου, την οποία αγάπησα πάρα πολύ περισσότερο για την αντίληψή της απέναντι στα πράγματα και τη μουσική, γιατί η Αλέκα είναι μια τζαζ τραγουδίστρια η οποία, αν ζούσε στο εξωτερικό – που ήταν δική της επιλογή να μη ζήσει, γιατί είχε φύγει για τη Γαλλία και δούλευε εκεί, αλλά δεν ήθελε να μείνει στο εξωτερικό – θα είχε κάνει μεγάλη καριέρα. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη φωνή, αλλά κυρίως η στάση ζωής της είναι τέτοια, γιατί είναι πολύ σημαντικό να συνάδει η ζωή σου με την τέχνη. Όταν η στάση ζωής σου συνάδει με το είδος της μουσικής που τραγουδάς, όπως τη τζαζ στην περίπτωση της Αλέκας, τότε αυτό πραγματικά σε πιστοποιεί σαν τραγουδιστή. Βλέπε Ella Fitzgerald ας πούμε, ήταν μια γυναίκα η οποία έπλεκε και τραγουδούσε, ήταν μια στάση ζωής αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τη ροκ και για κάποια άλλα είδη μουσικής στο εξωτερικό. Μετά από την Αλέκα, μια συνεργασία που μου έχει μείνει στη μνήμη πολύ ζεστά, είναι με το Γιώργο Μαρίνο. Ένας άνθρωπος που ήταν καλλιτέχνης από τη στιγμή που ξύπναγε, μέχρι τη στιγμή που κοιμότανε. Ακόμα και ο τρόπος που περπατούσε, που μιλούσε για άσχετα πράγματα, η υστερία του, το χιούμορ του, ο τρόπος που στεκόταν πάνω στη σκηνή… Για πρώτη φορά είδα αυτό που λέμε τον άνθρωπο που όταν βρίσκεται στη σκηνή, σχεδόν δεν ακουμπάει στο έδαφος, ίπταται! Είχε μια πρωτοφανή ενέργεια. Νομίζω ότι με το Γιώργο Μαρίνο πραγματικά έζησα την έννοια του καλλιτέχνη σε όλο της το μεγαλείο. Και του το χρωστάω αυτό το πράγμα. Για μας που είμαστε μια νεότερη γενιά τέτοιου είδους γνωριμίες με ανθρώπους οι οποίοι έχουν υπηρετήσει την τέχνη θυσιάζοντας τον ίδιο τους τον εαυτό σ’ αυτήν, είναι πολύ ισχυρά μαθήματα, σε ένα κόσμο σημερινών, νέων καλλιτεχνών που κάνουν αυτό το επάγγελμα μόνο για λόγους δόξας και χρήματος χωρίς να έχουν ιδέα τι συμβαίνει μέσα τους γι’ αυτό. Δε φταίνε, βέβαια, τα παιδιά αυτά, φταίει η παιδεία, ο τρόπος με τον οποίο έχουνε μεγαλώσει μέσα στην τέχνη, τα ερεθίσματα που έχουν πάρει, τα rialities που έδωσαν μια εικόνα στη δική μας τέχνη τελείως ψεύτικη. Ξαφνικά διένυσαν την αντίστροφη πορεία απ’ αυτή που διανύουν οι φυσιολογικοί καλλιτέχνες, δηλαδή ενώ εμείς ξεκινήσαμε απ’ το πρώτο σκαλοπάτι κι ανεβαίναμε ένα ένα, τα παιδιά αυτά μέσα σε μία νύχτα τα γνώρισε όλη η Ελλάδα, πάτησαν δηλαδή στο υψηλότερο σκαλοπάτι αναγνωρισιμότητας, και αντίστοιχα γκρεμίστηκαν, θα έλεγα, σε μία νύχτα.
Αυτό που λέω πάντα στις συνεντεύξεις μου και το τονίζω, είναι ότι η δική μας η δουλειά δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που παρουσιάζεται. Είναι μια δουλειά πολύ σκληρή, που θέλει πολλή δουλειά, πολύ διάβασμα, είναι μια δουλειά που εξελίσσεται όπως οφείλει και δεν έχει καμία σχέση με το κομμάτι της ματαιοδοξίας, του πόσο πρώτο όνομα είμαι, πόσο συχνά ακούγομαι στα ραδιόφωνα, πόσα χρήματα βγάζω, τη μεγάλη ζωή κτλ. Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που είχε αυτό ως στόχο και το κατάφερε με χίλιους τρόπους, πράγμα όμως που δε σημαίνει πως αυτή είναι η δουλειά μας ή ότι αυτό υπηρετούμε εν τέλει.
Πρόσφατα συμμετείχες στο δίσκο «Όλα τα ναι του κόσμου». Να πούμε και για τη συμμετοχή σου εκεί;
Βέβαια, γι’ αυτό το δίσκο με πήρε κάποια στιγμή τηλέφωνο η Μαργαρίτα Μυτιληναίου και μου ζήτησε να συμμετέχω σε ένα εγχείρημά της με την Ελεάνα Βραχάλη. Δέχτηκα με πολύ μεγάλη χαρά, θεώρησα ότι κάτι τέτοιες κινήσεις είναι αυτές που δικαιολογούν και την ύπαρξη της δουλειάς μας, ως τέχνης. Η τέχνη πρέπει να έχει ένα λόγο ύπαρξης σ’ αυτή τη ζωή, μέσα στην καθημερινότητα, τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτή την κίνηση την αγκάλιασαν όλοι οι καλλιτέχνες με πολύ μεγάλη αγάπη κι αυτό αποδείχτηκε και στην παρουσίαση (Δείτε το ρεπορτάζ ΕΔΩ), που ήταν μια πολύ ζεστή εκδήλωση, με χιούμορ, συγκίνηση, μ’ έναν αυθορμητισμό που ταίριαζε πολύ καλά… Τραγούδησα το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, του Κώστα Λειβαδά και το χάρηκα πολύ.
Κυκλοφόρησε επίσης πρόσφατα κι ένα ακόμα νέο τραγούδι σου.
Ναι, πριν από δυόμιση μήνες περίπου έβγαλα ένα κομμάτι πιάνο – φωνή, που είναι, αν θέλεις, η ακολουθία των εμφανίσεων μου φέτος «Τα μικρά τα πλοία» σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Το κομμάτι αυτό είναι μέρος μιας καινούριας δισκογραφικής δουλειάς που ετοιμάζεις;
Είναι πολύ πιθανό. Έχω κάνει τη σκέψη να φτιάξω ένα δίσκο πιάνο – φωνή μόνο, δε ξέρω αν θα προχωρήσει το εγχείρημα, πάντως κάποια στιγμή θέλω να το κάνω, επειδή είναι κάτι που με χαρακτηρίζει από το ξεκίνημά μου. Ο κόσμος μ’ έχει στο μυαλό του ως μια δημιουργό που παίζει πιάνο και τραγουδάει.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκες με το Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Πες μας γι’ αυτόν.
Με το Γεράσιμο η συνεργασία μας ξεκίνησε πριν από ενάμιση χρόνο, όταν μου έγραψε τέσσερα τραγούδια στο δίσκο «Ψύχραιμα», μεταξύ των οποίων και το ομότιτλο και μάλιστα τότε είχε γίνει η ιστορία με το δημοψήφισμα κι όλοι με ρωτούσαν αν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα. Ήταν πραγματικά τυχαίο, αλλά αποδείχτηκε ευτυχής συγκυρία. Ο Γεράσιμος είναι ένα πολύ γλυκό παιδί κι ένα ταλαντούχο πλάσμα και είμαστε όλοι σε αναμονή της εξέλιξής του. Νομίζω πως περιμένουμε πολλά απ’ αυτόν. Τουλάχιστον εγώ έχω τις καλύτερες εντυπώσεις. Γενικότερα νομίζω ότι η εικόνα ενός καλλιτέχνη πρέπει να κρίνεται μέσα στο χρόνο κι όχι μέσα στην επιτυχία. Πρώτον γιατί επιτυχία σημειώνουν πολλοί άνθρωποι για λίγο καιρό και μετά εξαφανίζονται, αλλά και δεύτερον μέσα στο χρόνο γνωρίζουμε αν αυτός ο άνθρωπος είχε εξέλιξη, μέχρι που έφτασε η εξέλιξή του και πόσο αυτό τον εξέλιξε και ως άνθρωπο. Γιατί μπορεί σε έναν τραγουδιστή αυτό να μην παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, αλλά σ’ έναν στιχουργό, σε έναν άνθρωπο που ασχολείται με το λόγο δηλαδή και ο λόγος του είναι η σκέψη του, παίζει σοβαρό ρόλο το πώς εξελίσσεται ως προσωπικότητα.
Εσύ συνεχίζεις και γράφεις κανονικά;
Βέβαια γράφω, ναι, δε σταματάω και αισίως ανακάλυψα πριν από λίγο καιρό ότι έχω ξεπεράσει τα εκατό τραγούδια! Δεν το είχα συνειδητοποιήσει, ξέρεις, μέσα στα χρόνια, αλλά για ένα νέο δημιουργό είναι ένας καλός αριθμός. Ο κόσμος πολλές φορές δε γνωρίζει ότι τα τραγούδια μου τα γράφω εγώ.
Από πού έρχεται η έμπνευση;
Η έμπνευση… Η αλήθεια είναι ότι η έμπνευση δεν είναι τίποτα άλλο από παρατήρηση.
Μια που αναφερθήκαμε στις «ταμπέλες» στην αρχή της κουβέντας μας, ποια είναι η άποψή σου;
Είναι πολύ άδικο να βάζεις ταμπέλες. Θα ήθελα η μουσική να ήταν πιο ελεύθερη στην Ελλάδα. Να μπορεί καθένας να κάνει αυτό που του έρχεται εκείνη την ώρα και το αποτέλεσμα να το κρίνει ο κόσμος, να μη λογοκρίνεται από πριν. Γιατί υπάρχει μια τάση λογοκρισίας από πίσω, την οποία κάποιοι ονομάζουν κριτική. Βεβαίως υπάρχει το δικαίωμα της κριτικής, αλλά όταν είσαι σε θέσεις υπεύθυνες όσον αφορά τη μεταφορά της εικόνας, της γνώσης, της μουσικής ή του ακούσματος, οφείλεις να είσαι πολύ προσεκτικός. Γιατί εκείνη τη στιγμή, καλώς ή κακώς δημιουργείς ένα δρόμο, χαράζεις μια παιδεία απέναντι σε αυτόν που ακούει. Τι πιο σημαντικό, λοιπόν, απ’ το να χαράζεις μια ελεύθερη παιδεία στα ακούσματα και γενικότερα στην τέχνη… Με τις ταμπέλες δημιουργείς φυλακές στους ίδιους τους δημιουργούς, οι οποίες δεν έχουν κανένα νόημα. Κατατάσσοντάς με κάπου, πρώτον δε με γνωρίζεις και δεύτερον δε μπορείς να ξέρεις πώς εξελίσσομαι και μέχρι που φτάνω. Γιατί μεγαλώνω, αλλάζει η ζωή μου, η καθημερινότητά μου και ξαναγυρίζω στο προηγούμενο, η παρατήρησή μου, παρατηρώ τον κόσμο, παρατηρώ την εξέλιξη της κοινωνίας, πώς περπατάει, πώς άλλαξε, εκεί που ήμασταν όλοι χαρούμενοι και χαιρετάγαμε ο ένας τον άλλο ξαφνικά είμαστε όλοι πιο σκυθρωποί, πιο προβληματισμένοι, δύσκολα χαιρετάμε, είμαστε εκνευρισμένοι, όλα αυτά είναι ερεθίσματα για έναν δημιουργό. Άλλωστε, γιατί η τέχνη είναι ουσιαστικά η έκφραση μιας κοινωνικής κατάστασης, γι’ αυτό το λόγο, γιατί λειτουργεί μέσα από την παρατήρηση και τα βιώματα, άρα πώς εσύ κατατάσσεις τη μουσική με ταμπέλες, είναι άδικο.
Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και καθένας μπορεί να λέει την άποψή του. Το να κριτικάρεις μέσα από μία θέση τέτοια που κινείς την εικόνα της τέχνης, όταν είσαι ένας παραγωγός ραδιοφώνου ή ένας δημοσιογράφος, τότε πρέπει να μετράς τα λόγια σου πιο πολύ, κι αυτό ισχύει για όλους τους τομείς, όχι μόνο για τη μουσική. Πρέπει να ξέρεις πολύ καλά τι λες γιατί οι λέξεις είναι κατευθυντήριες γραμμές για τη νοοτροπία ενός ανθρώπου, άρα πώς τις χρησιμοποιείς με τόση ευκολία. Πιστεύω πως είναι ανεύθυνο και ας προβληματιστούν όλοι αυτοί, που συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εν τέλει, αυτή η κόντρα της μουσικής δημιουργήθηκε από τους τύπους που θεωρούσαν ότι υπηρετούσαν μια αισθητική πολύ σκεπτόμενη, πράγμα το οποίο εγώ δεν πιστεύω καθόλου. Πιστεύω ότι οι πιο απλές σκέψεις είναι η ίδια η ζωή. Φυσικά και ο τρόπος που τοποθετείς τις λέξεις έγκειται στην παιδεία σου και την αισθητική σου και δε διαφωνώ καθόλου ότι υπάρχουν σκουπίδια, φυσικά και υπάρχουν σκουπίδια, αλλά πίστεψέ με, υπάρχουν πολλά σκουπίδια και στην από κει πλευρά. Ας σταματήσουμε πλέον αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο, είναι γελοίο. Κι εντυπωσιάζομαι πάρα πολύ γιατί υποτίθεται ότι οι άνθρωποι που θέλουν να λένε ότι έχουν μια κουλτούρα και μια αισθητική απέναντι στη μουσική θα έπρεπε να είναι πιο ανοιχτόμυαλοι και χωρίς παρωπίδες. Τελικά, τις μεγαλύτερες παρωπίδες και την πιο σκληρή κριτική κι αν θέλεις και τον αφορισμό, τον βλέπουμε από κείνους. Θα σου δώσω το παράδειγμα των Muse. Κάνανε έναν δίσκο τώρα, ο οποίος είναι τελείως διαφορετικός απ’ ότι έκαναν μέχρι τώρα. Η αλλαγή αυτή αγκαλιάστηκε απ’ τον κόσμο, θέλησαν όλοι να δούνε τι κάνανε. Είναι λογικό να κάνουν κάτι διαφορετικό, δεν είναι εικοσάχρονοι πλέον, αλλιώς σκέφτονται, αλλιώς γράφουνε, τους πάει κάπου αλλού, γιατί όχι; Ας προβληματιστούν περισσότερο οι άνθρωποι που λένε ότι υπηρετούν την κουλτούρα και τη «μελετημένη» αισθητική με την οποία δε διαφωνώ, αλλά όπως έχω γράψει και στο facebook κάποια στιγμή εκνευρισμένη το ότι κάποιος κάποια στιγμή αναμάσησε το μονόγραμμα του Ελύτη και μάλιστα με δική του σύνταξη και μας το εξέφρασε μέσα από τα ραδιόφωνα, δε σημαίνει ότι είναι και μορφωμένος, δε σημαίνει ότι είναι και καλλιεργημένος. Ας κρατήσουμε λίγο χαμηλά τους τόνους, ας σταματήσουμε πλέον να είμαστε τόσο καβαλημένοι, δηλαδή δε βλέπουμε τι γίνεται; Ισοπεδώνονται οι αξίες, ισοπεδώνεται ολόκληρη κοινωνία, η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, δε ξέρουμε πια τι είναι σωστό και τι λάθος κι ακόμα κριτικάρουμε πώς γράφει και γιατί γράφει; Γιατί η Ηρώ ας πούμε έγραψε «Τα μικρά τα πλοία» που είναι ένα χαμηλού προφίλ τραγούδι ενώ την είχαμε συνηθίσει σε έναν ήχο πιο ρυθμικό; Και τι έγινε, κάποια στιγμή το μυαλό μου λειτούργησε κάπως αλλιώς και αύριο μπορεί να γράψω hard rock , λοιπόν τι; Δεν είμαι δημιουργός; Δεν ακούω; Δεν επηρεάζομαι; Ας χαμηλώσουμε τους τόνους, λοιπόν, αυτή είναι η δική μου πρόταση. Ας χαμηλώσουμε τους τόνους κι ας είμαστε ανοιχτοί στην εξέλιξη, μήπως και η παιδεία βρει το δρόμο της μέσα από την εξέλιξη.
Για να κλείσουμε, μια ευχή για τους αναγνώστες.
Ας έχουμε ανοιχτές τις αισθήσεις μας και ευαισθητοποιημένες στα ερεθίσματα. Αυτό θα μας οδηγήσει κάπου. Ας είμαστε ανοιχτοί όμως, με καλή πρόθεση και καλή προαίρεση.
Φωτογραφίες & Video: Πάνος Παπαιωάννου
