«Παρακολούθησα μια εποχή και το ελληνικό Metal και τρελάθηκα από την δεξιοτεχνία των παικτών. Οι Έλληνες παίκτες πρέπει να πάρουν το βραβείο των καλύτερων μουσικών της Ευρώπης».
Έχει γράψει περίπου 300 τραγούδια. Τα περισσότερα έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Από το 1965 είναι μέλος του φαν κλαμπ της Αγγλίας των Rolling Stones και τους είδε το ’67 στην Αθήνα για πρώτη φορά. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Persons (1966-69), του πρώτου γκρουπ των Τουρκογιώργη - Σπάθα. Δεν τους ακολούθησε στους Socrates γιατί ήθελε να κάνει καριέρα στην Ελλάδα. Ανέδειξε με τα τραγούδια του την Ελπίδα. Έχει βάλει στίγμα στο λεγόμενο ελληνικό ροκ με το δίσκο του «Σιδερένιος Άνθρωπος» και έγραψε ιστορία με τους 2002 GR. Γέννημα θρέμμα Πειραιώτης. Χαμηλών τόνων. Μια πολύ ιδιαίτερη και αγαπημένη φωνή. Του αρέσει η καλή ζωή. Μπον βιβέρ. Είναι ο Ηλίας Ασβεστόπουλος. 50 χρόνια στο κουρμπέτι. Από το 1966. Θα εμφανιστεί με τους 2002 GR στο «Κύτταρο» το Σάββατο 29 Οκτωβρίου. Τον συνάντησα στο καφέ του «Public» ένα πρωινό και είπαμε πολλά, κυρίως αλήθειες, όπως συνηθίζει να λέει μια ζωή…
Πώς μπήκες στην μουσική και ποια ήταν τα πρώτα σου ερεθίσματα;
Μόνος μου μπήκα στη μουσική. Υπήρχε ένα ταλέντο από το σχολείο και τότε ήταν που βρέθηκα από τη γειτονιά με τον Αντώνη Πιτσολάντη, τον Παπαδόπουλο, τον Κουτούβαλη και ψιλοπαίζαμε ερασιτεχνικά μουσική. Μετά στο γυμνάσιο ο Πιτσολάντης γνώρισε τον Μπουκουβάλα, τον Σπάθα και τον Τουρκογιώργη. Κι έτσι φτιάξαμε το πρώτο μας συγκρότημα, τους Persons. Οι οποίοι, όταν εγώ κι ο Πιτσολάντης πήγαμε φαντάροι, έγιναν οι Socrates Drank The Conium. Φίλοι ήμασταν, βάλαμε τα χαρτζιλίκια μας και παίζαμε μουσική. Στο πάνω μέρος, στο σπίτι του Παπαδόπουλου που ήταν άδειο, είχαμε ένα χώρο που το λέγαμε trust και το κάναμε στούντιο. Είχαμε κολλήσει στους τοίχους φωτογραφίες των Rolling Stones, Spencer Davis, Animals. Ο πατέρας του επειδή δούλευε στην Αμερικανική Βάση μας έφερνε δίσκους βινυλίου και τους παίζαμε στο πικάπ και ότι νέο κυκλοφορούσε το ακούγαμε φρέσκο. Κάναμε θόρυβο παίζοντας ηλεκτρικά και ενοχλούσαμε δίπλα το σχολείο που ήταν η Σχολή Πετράκη και η Ράλλειος. Έτσι προσπαθούσαμε να κάνουμε πρόβες όταν δεν είχε σχολείο. Δεν είχαμε λεφτά και παίρναμε κάτι ιταλικές κιθάρες που σήμερα είναι για πέταμα.
Σε ποια γειτονιά συμβαίνουν όλα αυτά;
Στο κέντρο του Πειραιά. Στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Εκεί γεννήθηκα κι εκεί μεγάλωσα, στην οδό Σωτήρος και Αλκιβιάδου. Σχεδόν σε κάθε στενό υπήρχε κι ένα γκρουπάκι. Ήταν η εποχή της άνθησης του ροκ. Αυτή η γενιά, ακούγοντας Stones και Beatles, μπήκε σε ένα άλλο trip κι έμελλε να κρατήσει το ροκ στην Ελλάδα μέχρι και σήμερα. Δύσκολα χρόνια. Δουλεύαμε περιστασιακές δουλειές, πηγαίναμε στο νυχτερινό σχολείο. Δουλεύω από το 1963, από τα 13 μου. Δούλευα στα ποδήλατα του Κασιμάτη, μετά στη Χούβερ με τα ψυγεία και τις ηλεκτρικές σκούπες και μετά επί 30 χρόνια στο ραδιόφωνο του Πειραιά, ως διευθυντής. Τώρα παραιτήθηκα γιατί παίρνω σύνταξη του χρόνου. Στη μουσική μπήκα από τα 15 μου.
Πάντα τραγουδιστής ή έπαιζες και κάποιο μουσικό όργανο;
Πάντα τραγουδιστής, στην αρχή έπαιζα και λίγο κιθάρα, ώσπου έσπασα το χέρι μου. Μια μέρα έκανα ποδήλατο με πατίνια και μόλις σταμάτησα, δε σκέφτηκα εκείνη την στιγμή ότι φορώ τα roller. Πήγα να βάλω το πόδι μου να κατέβω και έφυγα! Ακόμη το χέρι μου δε γυρίζει… Αλλά δεν με ενδιέφερε να μάθω κιθάρα. Πάντα ήθελα να γίνω τραγουδιστής.
Ποιους τραγουδιστές θαύμαζες τότε;
Γκρουπ μόνο. Rolling Stones, Beatles, Animals…
Lennon ή McCartney;
Και τους δύο. Πιο πολύ τον Lennon που ήταν πιο σοφιστικέ, ο Paul ήταν πιο commercial. Είναι και οι στίχοι που γράφανε, ο John ήταν πιο ψαγμένος. Μ’ άρεσε κι ο Elvis. Κι ο Frank Sinatra κι ο Dean Martin. Η τρέλα μου όμως ήταν η ροκ μουσική. Ο Freddie Mercury, ο Roger Daltrey, ο Mick Jagger, ο Eric Burdon είχαν φωνές που ξεχώριζαν. Δεν είναι όπως οι σημερινοί τραγουδιστές που μιμούνται ο ένας τον άλλον. Άλλες εποχές. Ήταν η εποχή του αυθορμητισμού, της τρέλας, της μάθησης, του γουστάρω, να στο πω και πειραιώτικα της κ…ας Περισσότερο κ…α με τη μουσική, παρά με γκόμενες. Η δική μας γενιά έδωσε και πήρε.
Με τον Αντώνη Τουρκογιώργη και τον Γιάννη Σπάθα πώς γνωριστήκατε; Ήταν γείτονές σου στον Πειραιά;
Ο Τουρκογιώργης έμενε στον Προφήτη Ηλία και ο Σπάθας στον Απόλλωνα στα Καμίνια. Και οι δύο, όπως και οι Πιτσολάντης και Μπουκουβάλας πήγαιναν σχολείο στο Τρίτο Γυμνάσιο στη οδό Τζαβέλα. Με τον Πιτσολάντη, τον Κουτούβαλη και τον Παπαδόπουλο, που μετά ήταν στυλ μάνατζέρ μας, πηγαίναμε στο δημοτικό μαζί και κάναμε παρέα. Την επαφή μας με Σπάθα, Τουρκογιώργη την έκανε ο Πιτσολάντης. Ως Persons το χειμώνα κάναμε πολλές εμφανίσεις στα μουσικά πρωινά, στον κινηματογράφο Τερψιθέα. Έχουμε παίξει με τον Ντέμη Ρούσσο, τους Charms, τους Idols, τον Eric Clapton που τον έφεραν εκεί οι Juniors! Δεν κράτησαν πολύ. Κάναμε τρία μικρά δισκάκια, από το 1966 ως το 1969.
Μουσικά πρωινά; Πώς ήταν;
Στα μουσικά πρωινά πλήρωνες εισιτήριο, έμπαινες μέσα, καθόσουν άνοιγε το redoor (εν. η κουρτίνα μπροστά στην οθόνη) και παίζαμε. Από τις 11 το πρωί έως τις 3. Κράτησαν από το 1966 μέχρι το 1975-76. Μετά γυρίζαμε τα αναψυκτήρια. Μια βδομάδα εδώ, μια βδομάδα εκεί… Μας καλούσαν στην Κυψέλη, στα Πατήσια, στον Κορυδαλλό, στη Νίκαια. Επίσης παίζαμε με τους Persons στον Φλίσκο, στην Κυψέλη, στη Δροσοπούλου και Φωκίωνος Νέγρη το μεγαλύτερο κλαμπ που υπήρχε τότε και στο Bunny Club στην Πλάκα του Όμηρου Αθηναίου, του κονφερανσιέ, στη οδό Ξενοφώντος. Εκεί δεν είχε πόρτα, είχε ένα μεγάλο ασανσέρ και ανεβοκατέβαινες! Αλλά και στον Πειραιά τα 20 Κοκτέιλς.
Υπήρχε χώρος για όνειρα;
Φυσικά και κάναμε όνειρα. Ιδιαίτερα όταν μας πλησίασαν ο Γιάννης Πετρίδης και ο Στέλιος Ελληνιάδης. Μας έκλειναν συναυλίες, πηγαίναμε στην επαρχία. Η πρώτη μας συναυλία ως Persons στην περιφέρεια ήταν το 1969 στη Λάρισα με τους M.G.C. του Δημήτρη Πουλικάκου και του Δημήτρη Πολύτιμου. Μετά ο Θοδωρής Σαραντής μας πήγε στην Ελλαδίσκ και μας έφερε σε επαφή με τη Minos. Αυτά όλα δεν τα θυμάμαι και πολύ καλά γιατί το παρελθόν μπορεί να μ’ ακολουθεί, αλλά εγώ το διαγράφω.
Πού ηχογραφούσατε τότε;
Μέχρι που έγινε το πραξικόπημα και βγήκαν τα τανκς, ηχογραφούσαμε στο Στούντιο Σιέρρα στη Σταδίου. Σ’ ένα υπόγειο. Γράφαμε σ’ ένα οκτακάναλο, μια κι έξω.
Ο πρώτος δίσκος ήταν το Πόλα, το 1974. Ηλίας Ασβεστόπουλος - 2002. Πώς έφθασε το πράμα ως εκεί;
Όταν έφυγα από τους Persons με τον Πιτσολάντη στην ουσία διαλύθηκε το γκρουπ κι έγιναν Socrates. Ήταν η εποχή που απολυθήκαμε από τον στρατό μαζί τον Πιτσολάντη και μας έκαναν πρόταση να πάμε στους Socrates, εγώ ως τραγουδιστής και ο Αντώνης ο Πιτσολάντης ως κιθαρίστας, αλλά όταν μας είπαν ότι ενδιαφέρονται να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, με ξένο στίχο, δεν μας ενδιέφερε αυτό. Ήθελα να κάνω την πορεία μου εδώ στην Ελλάδα. Είχα και άλλες προτάσεις για να φύγω στο εξωτερικό ως Persons, αλλά δεν το ’κανα. Τότε άρχισα να γράφω, κάτι που το είχα από μικρός. Έτσι έγραψα τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Ελπίδας. Το Τραγουδώ Τραγουδάς, Κοίτα Το Φως, Μην Υποχωρείς και πολλά ακόμη. Παράλληλα μου έγινε μια πρόταση από το Γιάννη Ψιμόπουλο που ήταν Πειραιώτης επίσης, από την Καστέλλα και πήγα μαζί του, με τον Πιτσολάντη και τον μακαρίτη τον Ακαρέπη και σχηματίσαμε τους νέους Blue Birds. Πήγαμε και στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Το σχήμα αυτό δεν προχώρησε κι έκανα συμβόλαιο στην Music Box. Τότε κάποιος με πληροφόρησε ότι υπάρχει κάποιο συγκρότημα στη Νίκαια που λέγεται Σκορπιός και παίζουν στο κλαμπ 20 Κοκτέιλς. Πήγα και τους είδα. Ήταν ο Γιοκαρίνης, ο Χατζησόγλου, ο Καλαϊντζόγλου και ο Τσαντάς. Νικαιώτες όλοι, εκτός του Καλαϊντζόγλου που έμενε στην Καλλίπολη. Τους πρότεινα να κάνουμε ένα γκρουπ. Έτσι σχηματίστηκε το Ηλίας Ασβεστόπουλος - 2002. Μετά θέλησα να το κάνω 2002 GR ώστε να μην καπελώνει ο τραγουδιστής τους άλλους μουσικούς.
Το νούμερο 2002 πώς κάθισε;
Από μια BMW Gi, ασημί, που βρέθηκε μπροστά μας! Οδηγώντας παρατήρησα ότι το 2002 διαβάζετε και ανάποδα. Μου άρεσε και κατόπιν συζήτησης με τους άλλους, έμεινε.
Εσύ τι αυτοκίνητο οδηγούσες;
Ένα Peugeot Personal κάμπριο λαχανί! Κι έβαζα και τέντα από πάνω! Τρέλες! Το άφηνα με τα κλειδιά επάνω, ποιος να το πάρει; Έμεινε και το όνομα 2002. Ποιος θα το περίμενε ότι από το 1974 η μπάντα αυτή θα παίζει μέχρι τώρα, επιλεκτικά βέβαια, έχουμε στούντιο δικό μας, στη Μεταμόρφωση. Από την πρώτη σύνθεση έχει μείνει ο κιθαρίστας μας, ο Γιάννης Χατζησόγλου. Γράφαμε τα κομμάτια μαζί. Lennon - McCartney! (γέλια). Όταν σταματήσω εγώ, δεν θα υπάρχει κι αυτός. Μαζί και στα υπόγεια, μαζί και στα μπαλκόνια, μαζί και στα τραγούδια, ξεκινάγαμε από ένα λαλαλα και τις κάναμε τραγουδάρες. Πειραιώτης από τη Νίκαια ήταν ο Χατζησόγλου.
Υπήρχε ποτέ αντιπαλότητα Αθήνας και Πειραιά; Δηλαδή σας καλούσαν στις συναυλίες;
Αντιπαλότητα ποτέ. Και στη Θεσσαλονίκη παίζαμε. Η δεύτερη πατρίδα μας περίπου, είναι η Θεσσαλονίκη. Αυτή μας ανέδειξε. Παίζαμε εκεί σε διάφορα κλαμπ, συναυλίες στο Ράδιο Σίτυ και αλλού.
Μήπως είχες γνωριστεί ποτέ με τον Τάσο Ψαλτάκη, το Θεσσαλονικιό, που έβγαζε το περιοδικό Μουσικό Εξπρές και ήταν μάνατζερ γερών συγκροτημάτων εκεί;
Όχι δεν έτυχε. Αλλά θα σου πω ότι δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος των media. Θέλω να πηγαίνω στη λαϊκή, για ψάρεμα, για καφέ και δεν θέλω να με ενοχλεί κανείς, να μην ξέρει κανείς πώς είμαι, θέλω να με ξέρουν μόνο από τα τραγούδια μου. Ο Γιάννης Πετρίδης είπε κάποτε ότι: αυτός είναι αδικημένος γιατί είναι αναγνωρισμένος μέσα από τα τραγούδια του και δεν είναι αναγνωρίσιμος. Αυτό ήθελα να κάνω κι αυτό κάνω. Ούτε με μπράβους ήθελα να κυκλοφορώ. Ήθελα να είμαι ένα απλό παιδί όπως γεννήθηκα. Αυτό επεδίωξα.
Η σχέση σας με τα άλλα γκρουπ πώς ήταν;
Δεν είχαμε και πολλά πολλά. Μας φωνάζανε, πηγαίναμε, παίζαμε και φεύγαμε. Ούτε αν θα βγούμε πρώτοι, ούτε τελευταίοι μας ένοιαζε. Αυτό που θέλαμε είναι να παίξουμε.
Εσείς ήσασταν έτσι, ή έτσι ήταν και οι άλλοι;
Όχι, εμείς ήμασταν έτσι. Δεν μας ενδιέφερε. Να φανταστείς έκανα συναυλία δικιά μου στην Τερψιθέα το 1985-86, στα τελευταία της, με γεμάτο τον κινηματογράφο και τσακωνόντουσαν στα καμαρίνια ποιος θα βγει πρώτος, ποιος δεύτερος και ποιος τελευταίος. Τους είπα λοιπόν ότι θα βγω πρώτος και αυτό ικανοποίησε όλους και ησύχασαν. Μόλις παίξαμε λοιπόν πρώτοι έφυγε ο κόσμος και μετά τα άλλα γκρουπ έπαιξαν σε άδειο σινεμά!
Η Πόλα που έδωσε τον τίτλο στο δίσκο, ποια ήταν;
Μια νέα τραγουδίστρια που μου πρότεινε ο Γκεσάρ.
Ο επόμενος δίσκος το περίφημο άλμπουμ «Σιδερένιος Άνθρωπος», του 1975, άφησε εποχή και σήμερα είναι από τους πιο σπάνιους δίσκους βινυλίου. Όσες φορές επανεκδόθηκε, εξαντλήθηκε αμέσως. Τι θυμάσαι από αυτόν;
Ήταν ένας από τους καλύτερους ροκ δίσκους που είχε βγει εκείνη την εποχή. Όσο για τις επανεκδόσεις του, είναι μαϊμού. Έχουν βγει παράνομα, χωρίς την άδειά μου. Το ψάχνω πολύ και με ενδιαφέρει το θέμα αυτό.
Το εξώφυλλο ποιος το έκανε;
Ένας φίλος μου, ο Θοδωρής Μωραΐτης, επίσης από τον Πειραιά, ο οποίος καταπιανόταν με τις μακέτες. Μου είπε ότι θα φτιάξω έναν τύπο, που θα διαβάζει μια εφημερίδα και πάνω της θα λέει κάποια πράγματα. Μαυρόασπρο. Σαν εφημερίδα ήταν και το περιεχόμενο. Άκουγες για τον ποιητή, για το διαστημόπλοιο, για την ειρήνη. Ήμασταν φευγάτοι. Οι στίχοι μου όλοι σε ταξιδεύουν. Και ερωτικά να έγραφα σε πήγαιναν ταξίδι. Ωστόσο στην πραγματικότητα δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει, όπως λέει κι ένας στίχος. Μ’ αρέσουν τα ταξίδια, έχω κάνει αρκετά, αλλά επειδή είμαι και λίγο ψιλοπερίεργος στο πού, πώς και γιατί, δε με ενδιαφέρουν τα εξωτικά πράγματα. Με ενδιαφέρει περισσότερο ο πολιτισμός. Δεν έχω πάει στην Κίνα ή στις Ινδίες, μόνο περαστικός πηγαίνοντας στην Ιαπωνία. Ούτε Αμερική έχω πάει, ούτε με πολύ-ενδιαφέρει. Προτιμώ την Ευρώπη και τον πυρήνα της, γιατί είναι ο πολιτισμός του κόσμου. Αν και η Ευρώπη μας χρωστά πολλά, μας έχουν κάνει να της χρωστάμε εμείς. Αυτοί μας χρωστάνε το όνομα.
Για το ελληνικό ροκ γενικότερα τι γνώμη έχεις;
Το ελληνικό ροκ, για μένα, ήταν καλύτερο από το ξένο ροκ. Αδικήθηκε όμως. Έβγαλε μουσικάρες. Έβγαλε φωνές καταπληκτικές. Παρακολούθησα μια εποχή και το ελληνικό Metal και τρελάθηκα από τη δεξιοτεχνία των παικτών. Οι Έλληνες παίκτες πρέπει να πάρουν το βραβείο των καλύτερων μουσικών της Ευρώπης. Σήμερα το ελληνικό ροκ δεν ακούγεται πουθενά. Το έχουν καταστρέψει. Γίναμε γνωστοί από το ερασιτεχνικό ραδιόφωνο, τους πειρατές. Στην Ελλάδα πάντα οικειοποιούνται τις μουσικές. Τότε δεν υπήρχε το διαδίκτυο. Υπήρξαν παραγωγοί που στήριξαν το εγχώριο ποπ - ροκ με νύχια και με δόντια και οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτό που πρόσφεραν σε όλους εμάς.
Ποια γκρουπ προτιμάς από το λεγόμενο ελληνικό ροκ;
Τους Poll, τα Ξύλινα Σπαθιά και τους Τερμίτες. Γκρουπ με μελωδία, για μένα πρωταρχικό θέμα είναι η μελωδία και μετά το ροκ. Τη μελωδία τη φτιάχνεις εσύ και το ροκ τα όργανα.
Η πολιτική σου τοποθέτηση;
Πολιτικά δεν ακουμπάω πουθενά. Απλώς «ζωγραφίζω» την κοινωνία και αυτό που συμβαίνει σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Όπως στα τραγούδια Μετρό και Φυγή, δύο τραγούδια γραμμένα πριν χρόνια για το κενό των πολιτικών και τη φυγή των νέων στο εξωτερικό, που απεικονίζουν το σήμερα. Μπορεί να λέω πολλά, αλλά δεν είμαι προφήτης. Έχω χάσει πολλούς φίλους από ναρκωτικά. Σε κάθε δίσκο γράφω τέτοια τραγούδια, όπως το Τι Να Σου Προσφέρω Ν’ Αλλάξεις.
Έχεις δισκοθήκη;
Έχω μεγάλη δισκοθήκη από βινύλια. Μ’ αρέσει το βινύλιο κι όσοι κάνουν βινύλιο. Όσους δίσκους κάνω στο εξής θα είναι βινύλια. Σήμερα υπάρχει μόνο το βινύλιο και το διαδίκτυο.
Υπάρχει ένα κενό σου στη δισκογραφία την περίοδο 1976-82…
Υπήρχε δισκογραφία, αλλά όχι ενδιαφέρον για το ροκ. Το ’83 ο Γκεσάρ με ρώτησε αν θέλουμε να κάνουμε ένα δίσκο και κάναμε το Vol. 3 κι έγινε της… Πόπης!
Υποστηρίζεις κάποια ποδοσφαιρική ομάδα;
Λόγω εντοπιότητας είμαι Ολυμπιακός και ολίγον Εθνικός, αλλά δεν παρακολουθώ.
Είσαι ευχαριστημένος από την πορεία σου;
Αυτό που ήθελα να κάνω το έκανα. Να είμαι δηλαδή αναγνωρισμένος από τα τραγούδια μου κι όχι αναγνωρίσιμος στο δρόμο. Να φανταστείς ότι είμαι ο μοναδικός που πλήρωσε εισιτήριο για να μπω στη συναυλία μου! Συνέβη στην Άρτα το 2000. Έκαναν οι μουσικοί sound check και με φώναξαν ότι όλα είναι έτοιμα να παίξουμε. Είχε 3.500 κόσμο. Πάω να μπω μέσα. Κύριε πού πάτε; Έχετε εισιτήριο; Πρέπει; Ασφαλώς! Έβγαλα και το πλήρωσα!
Στη ζωή σου τι έκανες;
Είμαι παντρεμένος κι έχω ένα γιο, δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο.
Ελληνική μουσική ακούς;
Μ’ αρέσουν οι Πάριος, Βοσκόπουλος, Διονυσίου, Ρέμος, Κόκοτας. Ακόμη οι Πασχάλης, Δάκης, Χατζηγιάννης, Τουρνάς, Λάκης Παπαδόπουλος, Αντώνης Βαρδής και Νταλάρας.
Πώς έγινε η συνεργασία με το Γιάννη Σπανό το 1987 στο δίσκο «Πέστε Με Τρελό»;
Είμαστε παιδικοί φίλοι και… μπεκρήδες. Είχε πει για μένα: Αν ήξεραν τι φωνή έχεις, θα τους είχες πάρει τα σώβρακα! Είναι φίλος μου και αυτό που κάνει το κάνει αξιοπρεπέστατα.
Οι δισκογραφικές εταιρίες σας φέρθηκαν καλά;
Όχι! Δε ζητάγαμε τίποτα ιδιαίτερο, θέλαμε μια αντιμετώπιση ανάλογα με την εποχή και τι γκελ έκανε η μπάντα, αλλά δεν την είχαμε. Ωστόσο τους ευχαριστώ που μας έδωσαν την ευκαιρία ν’ ακουστούν τα τραγούδια μας στο ραδιόφωνο.
Η ιστορία του τραγουδιού Μαγική Αυλή;
Το έγραψα έτσι, μου κάθισε η στιγμή. Ο κύριος Γεωργουσόπουλος μόλις το άκουσε στο ραδιόφωνο είπε «Αυτός που το έγραψε, ξέρει τι έγραψε;». Μέχρι σήμερα ξέρω τι έχω γράψει, αλλά δεν ξέρω γιατί το έχω γράψει.
Ο Σιδερένιος Άνθρωπος;
Έγραψε του στίχους η Σάσα Μανέτα και τη μουσική ο Γιάννης Γιοκαρίνης. Ήταν φίλη η Σάσα και ήθελε να γράψει ένα τραγούδι για μας. Της δώσαμε τη μουσική κι έγραψε τους στίχους. Έχει πάρει το ριφ ο Jay Z και το έχει κάνει επιτυχία!
Πώς βλέπεις το σημερινό μουσικό τοπίο;
Δεν υπάρχει μουσικό τοπίο. Υπάρχουν ονειροπόλοι και οραματιστές, ταλέντα τα οποία δυστυχώς η κρίση τους κρατά για μια φορά ακόμη «κλειδωμένους».
Πώς έζησες τα μυθικά σήμερα, 80ς;
Πραγματικά είναι μύθος τα 80ς. Το αποκορύφωμα και η σούμα των 60’ς και 70ς. Στα 80ς σύχναζα παντού. Στη Φιγκαρό, στην Αυτοκίνηση, στην Μέκκα στην Πλάκα, στο Rock’n’Roll στο Κολωνάκι. Στο Stage Coach. Εκεί «μεγάλωσα».
Φωτογραφίες: Γιάννης Κανελλόπουλος
Έχει γράψει περίπου 300 τραγούδια. Τα περισσότερα έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Από το 1965 είναι μέλος του φαν κλαμπ της Αγγλίας των Rolling Stones και τους είδε το ’67 στην Αθήνα για πρώτη φορά. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Persons (1966-69), του πρώτου γκρουπ των Τουρκογιώργη - Σπάθα. Δεν τους ακολούθησε στους Socrates γιατί ήθελε να κάνει καριέρα στην Ελλάδα. Ανέδειξε με τα τραγούδια του την Ελπίδα. Έχει βάλει στίγμα στο λεγόμενο ελληνικό ροκ με το δίσκο του «Σιδερένιος Άνθρωπος» και έγραψε ιστορία με τους 2002 GR. Γέννημα θρέμμα Πειραιώτης. Χαμηλών τόνων. Μια πολύ ιδιαίτερη και αγαπημένη φωνή. Του αρέσει η καλή ζωή. Μπον βιβέρ. Είναι ο Ηλίας Ασβεστόπουλος. 50 χρόνια στο κουρμπέτι. Από το 1966. Θα εμφανιστεί με τους 2002 GR στο «Κύτταρο» το Σάββατο 29 Οκτωβρίου. Τον συνάντησα στο καφέ του «Public» ένα πρωινό και είπαμε πολλά, κυρίως αλήθειες, όπως συνηθίζει να λέει μια ζωή…
Πώς μπήκες στην μουσική και ποια ήταν τα πρώτα σου ερεθίσματα;
Μόνος μου μπήκα στη μουσική. Υπήρχε ένα ταλέντο από το σχολείο και τότε ήταν που βρέθηκα από τη γειτονιά με τον Αντώνη Πιτσολάντη, τον Παπαδόπουλο, τον Κουτούβαλη και ψιλοπαίζαμε ερασιτεχνικά μουσική. Μετά στο γυμνάσιο ο Πιτσολάντης γνώρισε τον Μπουκουβάλα, τον Σπάθα και τον Τουρκογιώργη. Κι έτσι φτιάξαμε το πρώτο μας συγκρότημα, τους Persons. Οι οποίοι, όταν εγώ κι ο Πιτσολάντης πήγαμε φαντάροι, έγιναν οι Socrates Drank The Conium. Φίλοι ήμασταν, βάλαμε τα χαρτζιλίκια μας και παίζαμε μουσική. Στο πάνω μέρος, στο σπίτι του Παπαδόπουλου που ήταν άδειο, είχαμε ένα χώρο που το λέγαμε trust και το κάναμε στούντιο. Είχαμε κολλήσει στους τοίχους φωτογραφίες των Rolling Stones, Spencer Davis, Animals. Ο πατέρας του επειδή δούλευε στην Αμερικανική Βάση μας έφερνε δίσκους βινυλίου και τους παίζαμε στο πικάπ και ότι νέο κυκλοφορούσε το ακούγαμε φρέσκο. Κάναμε θόρυβο παίζοντας ηλεκτρικά και ενοχλούσαμε δίπλα το σχολείο που ήταν η Σχολή Πετράκη και η Ράλλειος. Έτσι προσπαθούσαμε να κάνουμε πρόβες όταν δεν είχε σχολείο. Δεν είχαμε λεφτά και παίρναμε κάτι ιταλικές κιθάρες που σήμερα είναι για πέταμα.
Σε ποια γειτονιά συμβαίνουν όλα αυτά;
Στο κέντρο του Πειραιά. Στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Εκεί γεννήθηκα κι εκεί μεγάλωσα, στην οδό Σωτήρος και Αλκιβιάδου. Σχεδόν σε κάθε στενό υπήρχε κι ένα γκρουπάκι. Ήταν η εποχή της άνθησης του ροκ. Αυτή η γενιά, ακούγοντας Stones και Beatles, μπήκε σε ένα άλλο trip κι έμελλε να κρατήσει το ροκ στην Ελλάδα μέχρι και σήμερα. Δύσκολα χρόνια. Δουλεύαμε περιστασιακές δουλειές, πηγαίναμε στο νυχτερινό σχολείο. Δουλεύω από το 1963, από τα 13 μου. Δούλευα στα ποδήλατα του Κασιμάτη, μετά στη Χούβερ με τα ψυγεία και τις ηλεκτρικές σκούπες και μετά επί 30 χρόνια στο ραδιόφωνο του Πειραιά, ως διευθυντής. Τώρα παραιτήθηκα γιατί παίρνω σύνταξη του χρόνου. Στη μουσική μπήκα από τα 15 μου.
Πάντα τραγουδιστής ή έπαιζες και κάποιο μουσικό όργανο;
Πάντα τραγουδιστής, στην αρχή έπαιζα και λίγο κιθάρα, ώσπου έσπασα το χέρι μου. Μια μέρα έκανα ποδήλατο με πατίνια και μόλις σταμάτησα, δε σκέφτηκα εκείνη την στιγμή ότι φορώ τα roller. Πήγα να βάλω το πόδι μου να κατέβω και έφυγα! Ακόμη το χέρι μου δε γυρίζει… Αλλά δεν με ενδιέφερε να μάθω κιθάρα. Πάντα ήθελα να γίνω τραγουδιστής.
Ποιους τραγουδιστές θαύμαζες τότε;
Γκρουπ μόνο. Rolling Stones, Beatles, Animals…
Lennon ή McCartney;
Και τους δύο. Πιο πολύ τον Lennon που ήταν πιο σοφιστικέ, ο Paul ήταν πιο commercial. Είναι και οι στίχοι που γράφανε, ο John ήταν πιο ψαγμένος. Μ’ άρεσε κι ο Elvis. Κι ο Frank Sinatra κι ο Dean Martin. Η τρέλα μου όμως ήταν η ροκ μουσική. Ο Freddie Mercury, ο Roger Daltrey, ο Mick Jagger, ο Eric Burdon είχαν φωνές που ξεχώριζαν. Δεν είναι όπως οι σημερινοί τραγουδιστές που μιμούνται ο ένας τον άλλον. Άλλες εποχές. Ήταν η εποχή του αυθορμητισμού, της τρέλας, της μάθησης, του γουστάρω, να στο πω και πειραιώτικα της κ…ας Περισσότερο κ…α με τη μουσική, παρά με γκόμενες. Η δική μας γενιά έδωσε και πήρε.
Με τον Αντώνη Τουρκογιώργη και τον Γιάννη Σπάθα πώς γνωριστήκατε; Ήταν γείτονές σου στον Πειραιά;
Ο Τουρκογιώργης έμενε στον Προφήτη Ηλία και ο Σπάθας στον Απόλλωνα στα Καμίνια. Και οι δύο, όπως και οι Πιτσολάντης και Μπουκουβάλας πήγαιναν σχολείο στο Τρίτο Γυμνάσιο στη οδό Τζαβέλα. Με τον Πιτσολάντη, τον Κουτούβαλη και τον Παπαδόπουλο, που μετά ήταν στυλ μάνατζέρ μας, πηγαίναμε στο δημοτικό μαζί και κάναμε παρέα. Την επαφή μας με Σπάθα, Τουρκογιώργη την έκανε ο Πιτσολάντης. Ως Persons το χειμώνα κάναμε πολλές εμφανίσεις στα μουσικά πρωινά, στον κινηματογράφο Τερψιθέα. Έχουμε παίξει με τον Ντέμη Ρούσσο, τους Charms, τους Idols, τον Eric Clapton που τον έφεραν εκεί οι Juniors! Δεν κράτησαν πολύ. Κάναμε τρία μικρά δισκάκια, από το 1966 ως το 1969.
Μουσικά πρωινά; Πώς ήταν;
Στα μουσικά πρωινά πλήρωνες εισιτήριο, έμπαινες μέσα, καθόσουν άνοιγε το redoor (εν. η κουρτίνα μπροστά στην οθόνη) και παίζαμε. Από τις 11 το πρωί έως τις 3. Κράτησαν από το 1966 μέχρι το 1975-76. Μετά γυρίζαμε τα αναψυκτήρια. Μια βδομάδα εδώ, μια βδομάδα εκεί… Μας καλούσαν στην Κυψέλη, στα Πατήσια, στον Κορυδαλλό, στη Νίκαια. Επίσης παίζαμε με τους Persons στον Φλίσκο, στην Κυψέλη, στη Δροσοπούλου και Φωκίωνος Νέγρη το μεγαλύτερο κλαμπ που υπήρχε τότε και στο Bunny Club στην Πλάκα του Όμηρου Αθηναίου, του κονφερανσιέ, στη οδό Ξενοφώντος. Εκεί δεν είχε πόρτα, είχε ένα μεγάλο ασανσέρ και ανεβοκατέβαινες! Αλλά και στον Πειραιά τα 20 Κοκτέιλς.
Υπήρχε χώρος για όνειρα;
Φυσικά και κάναμε όνειρα. Ιδιαίτερα όταν μας πλησίασαν ο Γιάννης Πετρίδης και ο Στέλιος Ελληνιάδης. Μας έκλειναν συναυλίες, πηγαίναμε στην επαρχία. Η πρώτη μας συναυλία ως Persons στην περιφέρεια ήταν το 1969 στη Λάρισα με τους M.G.C. του Δημήτρη Πουλικάκου και του Δημήτρη Πολύτιμου. Μετά ο Θοδωρής Σαραντής μας πήγε στην Ελλαδίσκ και μας έφερε σε επαφή με τη Minos. Αυτά όλα δεν τα θυμάμαι και πολύ καλά γιατί το παρελθόν μπορεί να μ’ ακολουθεί, αλλά εγώ το διαγράφω.
Πού ηχογραφούσατε τότε;
Μέχρι που έγινε το πραξικόπημα και βγήκαν τα τανκς, ηχογραφούσαμε στο Στούντιο Σιέρρα στη Σταδίου. Σ’ ένα υπόγειο. Γράφαμε σ’ ένα οκτακάναλο, μια κι έξω.
Ο πρώτος δίσκος ήταν το Πόλα, το 1974. Ηλίας Ασβεστόπουλος - 2002. Πώς έφθασε το πράμα ως εκεί;
Όταν έφυγα από τους Persons με τον Πιτσολάντη στην ουσία διαλύθηκε το γκρουπ κι έγιναν Socrates. Ήταν η εποχή που απολυθήκαμε από τον στρατό μαζί τον Πιτσολάντη και μας έκαναν πρόταση να πάμε στους Socrates, εγώ ως τραγουδιστής και ο Αντώνης ο Πιτσολάντης ως κιθαρίστας, αλλά όταν μας είπαν ότι ενδιαφέρονται να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, με ξένο στίχο, δεν μας ενδιέφερε αυτό. Ήθελα να κάνω την πορεία μου εδώ στην Ελλάδα. Είχα και άλλες προτάσεις για να φύγω στο εξωτερικό ως Persons, αλλά δεν το ’κανα. Τότε άρχισα να γράφω, κάτι που το είχα από μικρός. Έτσι έγραψα τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Ελπίδας. Το Τραγουδώ Τραγουδάς, Κοίτα Το Φως, Μην Υποχωρείς και πολλά ακόμη. Παράλληλα μου έγινε μια πρόταση από το Γιάννη Ψιμόπουλο που ήταν Πειραιώτης επίσης, από την Καστέλλα και πήγα μαζί του, με τον Πιτσολάντη και τον μακαρίτη τον Ακαρέπη και σχηματίσαμε τους νέους Blue Birds. Πήγαμε και στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Το σχήμα αυτό δεν προχώρησε κι έκανα συμβόλαιο στην Music Box. Τότε κάποιος με πληροφόρησε ότι υπάρχει κάποιο συγκρότημα στη Νίκαια που λέγεται Σκορπιός και παίζουν στο κλαμπ 20 Κοκτέιλς. Πήγα και τους είδα. Ήταν ο Γιοκαρίνης, ο Χατζησόγλου, ο Καλαϊντζόγλου και ο Τσαντάς. Νικαιώτες όλοι, εκτός του Καλαϊντζόγλου που έμενε στην Καλλίπολη. Τους πρότεινα να κάνουμε ένα γκρουπ. Έτσι σχηματίστηκε το Ηλίας Ασβεστόπουλος - 2002. Μετά θέλησα να το κάνω 2002 GR ώστε να μην καπελώνει ο τραγουδιστής τους άλλους μουσικούς.
Το νούμερο 2002 πώς κάθισε;
Από μια BMW Gi, ασημί, που βρέθηκε μπροστά μας! Οδηγώντας παρατήρησα ότι το 2002 διαβάζετε και ανάποδα. Μου άρεσε και κατόπιν συζήτησης με τους άλλους, έμεινε.
Εσύ τι αυτοκίνητο οδηγούσες;
Ένα Peugeot Personal κάμπριο λαχανί! Κι έβαζα και τέντα από πάνω! Τρέλες! Το άφηνα με τα κλειδιά επάνω, ποιος να το πάρει; Έμεινε και το όνομα 2002. Ποιος θα το περίμενε ότι από το 1974 η μπάντα αυτή θα παίζει μέχρι τώρα, επιλεκτικά βέβαια, έχουμε στούντιο δικό μας, στη Μεταμόρφωση. Από την πρώτη σύνθεση έχει μείνει ο κιθαρίστας μας, ο Γιάννης Χατζησόγλου. Γράφαμε τα κομμάτια μαζί. Lennon - McCartney! (γέλια). Όταν σταματήσω εγώ, δεν θα υπάρχει κι αυτός. Μαζί και στα υπόγεια, μαζί και στα μπαλκόνια, μαζί και στα τραγούδια, ξεκινάγαμε από ένα λαλαλα και τις κάναμε τραγουδάρες. Πειραιώτης από τη Νίκαια ήταν ο Χατζησόγλου.
Υπήρχε ποτέ αντιπαλότητα Αθήνας και Πειραιά; Δηλαδή σας καλούσαν στις συναυλίες;
Αντιπαλότητα ποτέ. Και στη Θεσσαλονίκη παίζαμε. Η δεύτερη πατρίδα μας περίπου, είναι η Θεσσαλονίκη. Αυτή μας ανέδειξε. Παίζαμε εκεί σε διάφορα κλαμπ, συναυλίες στο Ράδιο Σίτυ και αλλού.
Μήπως είχες γνωριστεί ποτέ με τον Τάσο Ψαλτάκη, το Θεσσαλονικιό, που έβγαζε το περιοδικό Μουσικό Εξπρές και ήταν μάνατζερ γερών συγκροτημάτων εκεί;
Όχι δεν έτυχε. Αλλά θα σου πω ότι δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος των media. Θέλω να πηγαίνω στη λαϊκή, για ψάρεμα, για καφέ και δεν θέλω να με ενοχλεί κανείς, να μην ξέρει κανείς πώς είμαι, θέλω να με ξέρουν μόνο από τα τραγούδια μου. Ο Γιάννης Πετρίδης είπε κάποτε ότι: αυτός είναι αδικημένος γιατί είναι αναγνωρισμένος μέσα από τα τραγούδια του και δεν είναι αναγνωρίσιμος. Αυτό ήθελα να κάνω κι αυτό κάνω. Ούτε με μπράβους ήθελα να κυκλοφορώ. Ήθελα να είμαι ένα απλό παιδί όπως γεννήθηκα. Αυτό επεδίωξα.
Η σχέση σας με τα άλλα γκρουπ πώς ήταν;
Δεν είχαμε και πολλά πολλά. Μας φωνάζανε, πηγαίναμε, παίζαμε και φεύγαμε. Ούτε αν θα βγούμε πρώτοι, ούτε τελευταίοι μας ένοιαζε. Αυτό που θέλαμε είναι να παίξουμε.
Εσείς ήσασταν έτσι, ή έτσι ήταν και οι άλλοι;
Όχι, εμείς ήμασταν έτσι. Δεν μας ενδιέφερε. Να φανταστείς έκανα συναυλία δικιά μου στην Τερψιθέα το 1985-86, στα τελευταία της, με γεμάτο τον κινηματογράφο και τσακωνόντουσαν στα καμαρίνια ποιος θα βγει πρώτος, ποιος δεύτερος και ποιος τελευταίος. Τους είπα λοιπόν ότι θα βγω πρώτος και αυτό ικανοποίησε όλους και ησύχασαν. Μόλις παίξαμε λοιπόν πρώτοι έφυγε ο κόσμος και μετά τα άλλα γκρουπ έπαιξαν σε άδειο σινεμά!
Η Πόλα που έδωσε τον τίτλο στο δίσκο, ποια ήταν;
Μια νέα τραγουδίστρια που μου πρότεινε ο Γκεσάρ.
Ο επόμενος δίσκος το περίφημο άλμπουμ «Σιδερένιος Άνθρωπος», του 1975, άφησε εποχή και σήμερα είναι από τους πιο σπάνιους δίσκους βινυλίου. Όσες φορές επανεκδόθηκε, εξαντλήθηκε αμέσως. Τι θυμάσαι από αυτόν;
Ήταν ένας από τους καλύτερους ροκ δίσκους που είχε βγει εκείνη την εποχή. Όσο για τις επανεκδόσεις του, είναι μαϊμού. Έχουν βγει παράνομα, χωρίς την άδειά μου. Το ψάχνω πολύ και με ενδιαφέρει το θέμα αυτό.
Το εξώφυλλο ποιος το έκανε;
Ένας φίλος μου, ο Θοδωρής Μωραΐτης, επίσης από τον Πειραιά, ο οποίος καταπιανόταν με τις μακέτες. Μου είπε ότι θα φτιάξω έναν τύπο, που θα διαβάζει μια εφημερίδα και πάνω της θα λέει κάποια πράγματα. Μαυρόασπρο. Σαν εφημερίδα ήταν και το περιεχόμενο. Άκουγες για τον ποιητή, για το διαστημόπλοιο, για την ειρήνη. Ήμασταν φευγάτοι. Οι στίχοι μου όλοι σε ταξιδεύουν. Και ερωτικά να έγραφα σε πήγαιναν ταξίδι. Ωστόσο στην πραγματικότητα δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει, όπως λέει κι ένας στίχος. Μ’ αρέσουν τα ταξίδια, έχω κάνει αρκετά, αλλά επειδή είμαι και λίγο ψιλοπερίεργος στο πού, πώς και γιατί, δε με ενδιαφέρουν τα εξωτικά πράγματα. Με ενδιαφέρει περισσότερο ο πολιτισμός. Δεν έχω πάει στην Κίνα ή στις Ινδίες, μόνο περαστικός πηγαίνοντας στην Ιαπωνία. Ούτε Αμερική έχω πάει, ούτε με πολύ-ενδιαφέρει. Προτιμώ την Ευρώπη και τον πυρήνα της, γιατί είναι ο πολιτισμός του κόσμου. Αν και η Ευρώπη μας χρωστά πολλά, μας έχουν κάνει να της χρωστάμε εμείς. Αυτοί μας χρωστάνε το όνομα.
Για το ελληνικό ροκ γενικότερα τι γνώμη έχεις;
Το ελληνικό ροκ, για μένα, ήταν καλύτερο από το ξένο ροκ. Αδικήθηκε όμως. Έβγαλε μουσικάρες. Έβγαλε φωνές καταπληκτικές. Παρακολούθησα μια εποχή και το ελληνικό Metal και τρελάθηκα από τη δεξιοτεχνία των παικτών. Οι Έλληνες παίκτες πρέπει να πάρουν το βραβείο των καλύτερων μουσικών της Ευρώπης. Σήμερα το ελληνικό ροκ δεν ακούγεται πουθενά. Το έχουν καταστρέψει. Γίναμε γνωστοί από το ερασιτεχνικό ραδιόφωνο, τους πειρατές. Στην Ελλάδα πάντα οικειοποιούνται τις μουσικές. Τότε δεν υπήρχε το διαδίκτυο. Υπήρξαν παραγωγοί που στήριξαν το εγχώριο ποπ - ροκ με νύχια και με δόντια και οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτό που πρόσφεραν σε όλους εμάς.
Ποια γκρουπ προτιμάς από το λεγόμενο ελληνικό ροκ;
Τους Poll, τα Ξύλινα Σπαθιά και τους Τερμίτες. Γκρουπ με μελωδία, για μένα πρωταρχικό θέμα είναι η μελωδία και μετά το ροκ. Τη μελωδία τη φτιάχνεις εσύ και το ροκ τα όργανα.
Η πολιτική σου τοποθέτηση;
Πολιτικά δεν ακουμπάω πουθενά. Απλώς «ζωγραφίζω» την κοινωνία και αυτό που συμβαίνει σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Όπως στα τραγούδια Μετρό και Φυγή, δύο τραγούδια γραμμένα πριν χρόνια για το κενό των πολιτικών και τη φυγή των νέων στο εξωτερικό, που απεικονίζουν το σήμερα. Μπορεί να λέω πολλά, αλλά δεν είμαι προφήτης. Έχω χάσει πολλούς φίλους από ναρκωτικά. Σε κάθε δίσκο γράφω τέτοια τραγούδια, όπως το Τι Να Σου Προσφέρω Ν’ Αλλάξεις.
Έχεις δισκοθήκη;
Έχω μεγάλη δισκοθήκη από βινύλια. Μ’ αρέσει το βινύλιο κι όσοι κάνουν βινύλιο. Όσους δίσκους κάνω στο εξής θα είναι βινύλια. Σήμερα υπάρχει μόνο το βινύλιο και το διαδίκτυο.
Υπάρχει ένα κενό σου στη δισκογραφία την περίοδο 1976-82…
Υπήρχε δισκογραφία, αλλά όχι ενδιαφέρον για το ροκ. Το ’83 ο Γκεσάρ με ρώτησε αν θέλουμε να κάνουμε ένα δίσκο και κάναμε το Vol. 3 κι έγινε της… Πόπης!
Υποστηρίζεις κάποια ποδοσφαιρική ομάδα;
Λόγω εντοπιότητας είμαι Ολυμπιακός και ολίγον Εθνικός, αλλά δεν παρακολουθώ.
Είσαι ευχαριστημένος από την πορεία σου;
Αυτό που ήθελα να κάνω το έκανα. Να είμαι δηλαδή αναγνωρισμένος από τα τραγούδια μου κι όχι αναγνωρίσιμος στο δρόμο. Να φανταστείς ότι είμαι ο μοναδικός που πλήρωσε εισιτήριο για να μπω στη συναυλία μου! Συνέβη στην Άρτα το 2000. Έκαναν οι μουσικοί sound check και με φώναξαν ότι όλα είναι έτοιμα να παίξουμε. Είχε 3.500 κόσμο. Πάω να μπω μέσα. Κύριε πού πάτε; Έχετε εισιτήριο; Πρέπει; Ασφαλώς! Έβγαλα και το πλήρωσα!
Στη ζωή σου τι έκανες;
Είμαι παντρεμένος κι έχω ένα γιο, δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο.
Ελληνική μουσική ακούς;
Μ’ αρέσουν οι Πάριος, Βοσκόπουλος, Διονυσίου, Ρέμος, Κόκοτας. Ακόμη οι Πασχάλης, Δάκης, Χατζηγιάννης, Τουρνάς, Λάκης Παπαδόπουλος, Αντώνης Βαρδής και Νταλάρας.
Πώς έγινε η συνεργασία με το Γιάννη Σπανό το 1987 στο δίσκο «Πέστε Με Τρελό»;
Είμαστε παιδικοί φίλοι και… μπεκρήδες. Είχε πει για μένα: Αν ήξεραν τι φωνή έχεις, θα τους είχες πάρει τα σώβρακα! Είναι φίλος μου και αυτό που κάνει το κάνει αξιοπρεπέστατα.
Οι δισκογραφικές εταιρίες σας φέρθηκαν καλά;
Όχι! Δε ζητάγαμε τίποτα ιδιαίτερο, θέλαμε μια αντιμετώπιση ανάλογα με την εποχή και τι γκελ έκανε η μπάντα, αλλά δεν την είχαμε. Ωστόσο τους ευχαριστώ που μας έδωσαν την ευκαιρία ν’ ακουστούν τα τραγούδια μας στο ραδιόφωνο.
Η ιστορία του τραγουδιού Μαγική Αυλή;
Το έγραψα έτσι, μου κάθισε η στιγμή. Ο κύριος Γεωργουσόπουλος μόλις το άκουσε στο ραδιόφωνο είπε «Αυτός που το έγραψε, ξέρει τι έγραψε;». Μέχρι σήμερα ξέρω τι έχω γράψει, αλλά δεν ξέρω γιατί το έχω γράψει.
Ο Σιδερένιος Άνθρωπος;
Έγραψε του στίχους η Σάσα Μανέτα και τη μουσική ο Γιάννης Γιοκαρίνης. Ήταν φίλη η Σάσα και ήθελε να γράψει ένα τραγούδι για μας. Της δώσαμε τη μουσική κι έγραψε τους στίχους. Έχει πάρει το ριφ ο Jay Z και το έχει κάνει επιτυχία!
Πώς βλέπεις το σημερινό μουσικό τοπίο;
Δεν υπάρχει μουσικό τοπίο. Υπάρχουν ονειροπόλοι και οραματιστές, ταλέντα τα οποία δυστυχώς η κρίση τους κρατά για μια φορά ακόμη «κλειδωμένους».
Πώς έζησες τα μυθικά σήμερα, 80ς;
Πραγματικά είναι μύθος τα 80ς. Το αποκορύφωμα και η σούμα των 60’ς και 70ς. Στα 80ς σύχναζα παντού. Στη Φιγκαρό, στην Αυτοκίνηση, στην Μέκκα στην Πλάκα, στο Rock’n’Roll στο Κολωνάκι. Στο Stage Coach. Εκεί «μεγάλωσα».
Φωτογραφίες: Γιάννης Κανελλόπουλος
