Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν παρακολουθώ πολλές θεατρικές παραστάσεις κάθε χρόνο. Τις δικές της δουλειές, όμως, τις «κυνηγάω». Είναι, βλέπετε, μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Το όνομά της είναι συνδεδεμένο με σημαντικές θεατρικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές στιγμές της τέχνης του ηθοποιού. Παράλληλα, είναι προσιτή, μονίμως χαμογελαστή και ευγενική και καθόλου καβαλημένη - ίσως ακούγεται κλισέ αλλά είναι η αλήθεια. Τέλος, μέσα στο φορτωμένο και απαιτητικό πρόγραμμά της κατορθώνει να «χωράει» και το τρέξιμο. Ο λόγος για τη Γιούλικα Σκαφιδά, που φέτος παίζει στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, το Πέερ Γκυντ του Ίψεν. Ο λόγος σε εκείνη.
Ακόμα μία γεμάτη χρονιά για σένα: θέατρο - τηλεόραση - κινηματογράφος. Πόσες ώρες δουλειάς έχει το 24ωρό σου;
Η δουλειά μας είναι περίεργη με την έννοια ότι μπορεί μερικές φορές να κάθεσαι για καιρό και να περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο και άλλες να πέφτουν όλα μαζί! Φέτος ήταν μια τέτοια χρονιά. Μετά από ένα γεμάτο μήνα διακοπών, πέρασα τρεις δύσκολους μήνες με σχεδόν καθημερινά γυρίσματα για τη σειρά «Το κόκκινο νυφικό» και παράλληλα πρόβες στο Εθνικό θέατρο για τον «Πεερ Γκυντ». Νομίζω κοιμόμουν πέντε ώρες τη μέρα, αλλά τελικά τα κατάφερα! Και να μην ξεχάσω το πιο σημαντικό: παραλληλα με προβες και γυρίσματα, είχα και την προετοιμασία για το Μαραθώνιο της Αθήνας!
Εθνικό θέατρο φέτος και Πέερ Γκυντ του Ίψεν. Μίλησέ μου λίγο για τη συγκεκριμένη παράσταση και πες μου με ποιο κριτήριο επιλέγεις τις συμμετοχές σου σε παραστάσεις, τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες.
Είναι ένα έργο απο τα πρώιμα του ίψεν, με έμμετρο λόγο που μιλάει για τον Σκανδιναβο Δον Κιχώτη, τον Πεερ Γκυντ. Ο Ίψεν τοποθετεί τον ήρωά του να στοχάζεται για την έννοια του εαυτού, για τα όνειρα και τους πειρασμούς. Το έργο δομείται όλο πάνω στα κατορθώματα και τις αφηγήσεις του εν λόγω ήρωα. Τον παρακολουθούμε απο τη νεαρή του ηλικία μέχρι τα γεράματά του. Καθόλη τη διάρκεια της περιπλάνησής του καλείται να απαντησει στο ερώτημα «τι σημαίνει να είναι κανείς ο εαυτός του;». Θα το απαντήσει ο ίδιος στο φινάλε του έργου όταν θα επιστρέφει πίσω στην πατρίδα, στη Νορβηγία. Όσο για το κριτίριο, θα ακουστεί ίσως κλισέ, αλλά βασικός κριτής είναι το ένστικτό μου και μετά ακολουθούν οι συνεργάτες, το έργο κλπ.
Κόκκινο νυφικό, επίσης. Ποια είναι η άποψή σου για - και η σχέση σου με - την τηλεόραση;
Αγαπώ την τηλεόραση,θεωρώ πως ειμαι παιδί της τηλεόρασης γιατί απο εκεί ξεκίνησα. Δεν τη σνομπάρω και μου αρέσει να δουλεύω σε αυτή. Τα τελευταία χρόνια για οικονομικούς κυρίους λόγους - αλλά όχι μόνο - οι τηλεοπτικές δουλειές δεν έχουν πλέον το χρόνο που θα έπρεπε για να αποφέρουν ένα αξιοπρεπές καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν και να καταλάβουν οι «υπέυθυνοι» πως μια τηλεοπτική σειρά θα μπορούσε να αποτελέσει ψυχαγωγικό μέσο για το θεατή και όχι μόνο διασκεδαστικό. Το «Νησί» είναι τρανταχτό παράδειγμα τηλεοπτικής δουλειάς που πήρε το χρόνο γυρίσματος που της άξιζε. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και η σειρά αγαπήθηκε απο το κοινό παρά τη βαρύτητα του θέματος το οποίο προσέγγισε.
Πόσο εύκολος είναι ο βιοπορισμός μέσω της υποκριτικής; Σου προκαλεί άγχος ή σε οδηγεί σε «εκπτώσεις» η ανάγκη του;
Ο βιοπορισμός ενός ηθοποιού στις μέρες μας είναι μια μάλλον δύσκολη υπόθεση. Βέβαια πάντα ήταν, γιατί οι πληρωμές μας στην τηλεόραση γίνονταν 4-6 μήνες μετά την προβολή των επεισοδίων. Παρόλα αυτά, ήξερες πως κάποια στιγμή θα πληρωθείς. Τώρα πια τα κασέ όλων έχουν πέσει κατά πολύ και ισχύει η λογική να ζητήσω λίγα για να τα πάρω σίγουρα. Ούτε αυτό όμως πιάνει γιατί ο κακοπληρωτής παραγωγός έχει βρει πάτημα την οικονομική κρίση και δε θα δώσει ούτε τα λίγα! Μου έχει τύχει να μου χρωστάει λεφτά παραγωγός κινηματογραφικής ταινίας ο οποίος ισχυρίστηκε ότι μπήκε μέσα από την ταινία. Παρόλα αυτά, μετά απο ένα χρόνο, έκανε και επόμενη ταινία (με τι λεφτά άραγε;). Και πρόσφατα έμαθα πως την προηγούμενη εβδομάδα έκανε πρεμιέρα το σίκουελ. Όσο για το θέατρο, ελάχιστοι παραγωγοί πληρώνουν τις πρόβες (που είναι 2-3 μήνες) και είναι πια μοδα τα ποσοστά στις θεατρικές σκηνές.
Ποια όνειρά σου έχεις εκπληρώσει μέσα από την τέχνη σου και ποια παραμένουν ανεκπλήρωτα ακόμα;
Κοιτώντας πίσω νιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη.Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά νιώθω τυχερή που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ. Όνειρα εκπληρωμένα είναι οι άνθρωποι που γνώρισα σε αυτή τη δουλειά και οι ευτυχισμένες/δημιουργικές στιγμές που έζησα μαζί τους εντός και εκτός σκηνής, μπροστά και πίσω απο τις κάμερες. Ανεκπλήρωτο όνειρο είναι να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω μόνο σινεμά και να βιοπορίζομαι απ’αυτό.
Πως διαχειρίζεσαι τη φήμη και την αναγνωρισιμότητα; Υπάρχουν στιγμές που σε δυσκολεύει;
Είναι ευχάριστο να σε γνωρίζει ο κόσμος στο δρόμο και να νιώθει οικειότητα μαζί σου. Κάποιες φορές ίσως παρά είναι φιλικός και αυτό για μερικά δευτερόλεπτα με ξενίζει, αλλά αμέσως συνειδητοποιώ πως έχω μπει στο σπίτι τους, στο σαλόνι τους... Η τηλεόραση έχει μεγάλη δύναμη και όταν δουλεύεις σε αυτή θα πρέπει να το λαμβάνεις υπόψιν σου.
Βλέπεις ξένες τηλεοπτικές σειρές; Αν ναι, ποια είναι η αγαπημένη σου και γιατί;
Βλέπω αρκετές σειρές τα τελευταία χρόνια. Μερικές από τις αγαπημένες μου είναι: Mad men, Sopranos, Game of thrones. Δυο ακόμα σειρές που θα ξεχωρίσω είναι το Black Mirror γιατί βρίσκω εξαιρετικής ευφυίας το σενάριό του για τις κοινωνίες του μέλλοντος και το Handmaid’s tale, μια ακόμα σειρά για το πως μια υγιής κοινωνία μπορεί να μεταμορφωθεί στο μέλλον σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο φόβος και η αυταρχικότητα. Και επίσης γιατί αγαπώ πολύ την Elizzabeth Moss που πρωταγωνιστεί.
Έχεις κάποιο «καταφύγιο», είτε αυτό είναι τοποθεσία, είτε αυτό είναι τραγούδι, είτε αυτό είναι χόμπυ, είτε είναι όλα αυτά μαζί; Ποιο ή ποια είναι, λοιπόν, το/τα «καταφύγιο/-α» σου;
Το καταφύγιό μου είναι το σινεμά και η θάλασσα. Το καθένα για διαφορετικούς λόγους λειτουργεί λυτρωτικά μέσα μου. Το σινεμά με ταξιδεύει και πάντα μετά από κάθε ταινία αγαπώ το σινεμά ακόμα πιο πολύ. Πρέπει επίσης να καταθέσω πως είμαι ψυχαναγκαστική - βλέπω δύο ταινίες τη μέρα. Φυσικά θα αναφέρω και τη μηχανή μου ως «κινητό καταφύγιο» για τις δύσκολες μέρες.
Ποια είναι η παράσταση εκείνη που παρακολούθησες ως θεατής και δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Και γιατί;
Ήταν ο γυάλινος κόσμος στο θέατρο «Εμπρός» το 2000 σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου. Με αφορμή αυτή την παράσταση αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς ήταν αυτό που με συνεπήρε αλλά καθόλη τη διάρκεια της παράστασης είχα την αίσθηση ότι κάτι μαγικό γίνεται σε αυτή την αίθουσα και αποφάσισα ότι θέλω να είμαι μέρος αυτής της μαγείας!
Αγαπημένοι ηθοποιοί. Έλληνες, ξένοι, παλιοί, σύγχρονοι, διάσημοι, λιγότερο γνωστοί. Κανένας περιορισμός.
Είχα τη χαρά να συνεργαστώ με πολλούς ηθοποιούς που εκτιμώ και θαυμάζω γαι την καλλιτεχνική τους πορεία και την ποιότητά τους. Δεν θα ήθελα να αναφέρω ονόματα γιατί ίσως ξεχάσω κάποιον και θα ήταν άδικο.
Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης στις δύσκολες εποχές; Και ποιος ο ρόλος των κοινωνών της και των «πνευματικών ανθρώπων»;
Σε περιόδους κρίσης η τέχνη πρέπει να παίρνει σημαντική θέση γιατί βοηθά τον κοσμο να προσεγγίσει τα πράγματα αλλιως, ανοίγει ένα παράθυρο που δε γνωρίζαμε ότι υπάρχει. Ο ρόλος των πνευματικών ανθρωπων δε θα πρέπει να είναι ούτε παρηγορητικός, ούτε καθοδηγητικός, αλλά υπομνηστικός. Οφείλουν να θυμιζουν αυτά που οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει. Όσο για τις κοινωνίες, η ιστορία έχει δείξει πως πάντα η μειονότητα των δημιουργικών, αφοσιωμένων ανθρώπων είναι αυτή που κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Τι σε κάνει να χαμογελάς και να κοιτάζεις αισιόδοξα το μέλλον;
Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος δε θέλω και πολύ για να χαμογελάσω στην καθημερινότητά μου! Νομίζω η βασική πηγή γέλιου όμως είναι η παρατήρηση των ανθρώπων και φυσικά του ίδιου μου του εαυτού! Είμαστε αστεία πλάσματα μέσα στη σοβαροφάνεια μας!
Ακόμα μία γεμάτη χρονιά για σένα: θέατρο - τηλεόραση - κινηματογράφος. Πόσες ώρες δουλειάς έχει το 24ωρό σου;
Η δουλειά μας είναι περίεργη με την έννοια ότι μπορεί μερικές φορές να κάθεσαι για καιρό και να περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο και άλλες να πέφτουν όλα μαζί! Φέτος ήταν μια τέτοια χρονιά. Μετά από ένα γεμάτο μήνα διακοπών, πέρασα τρεις δύσκολους μήνες με σχεδόν καθημερινά γυρίσματα για τη σειρά «Το κόκκινο νυφικό» και παράλληλα πρόβες στο Εθνικό θέατρο για τον «Πεερ Γκυντ». Νομίζω κοιμόμουν πέντε ώρες τη μέρα, αλλά τελικά τα κατάφερα! Και να μην ξεχάσω το πιο σημαντικό: παραλληλα με προβες και γυρίσματα, είχα και την προετοιμασία για το Μαραθώνιο της Αθήνας!
Εθνικό θέατρο φέτος και Πέερ Γκυντ του Ίψεν. Μίλησέ μου λίγο για τη συγκεκριμένη παράσταση και πες μου με ποιο κριτήριο επιλέγεις τις συμμετοχές σου σε παραστάσεις, τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες.
Είναι ένα έργο απο τα πρώιμα του ίψεν, με έμμετρο λόγο που μιλάει για τον Σκανδιναβο Δον Κιχώτη, τον Πεερ Γκυντ. Ο Ίψεν τοποθετεί τον ήρωά του να στοχάζεται για την έννοια του εαυτού, για τα όνειρα και τους πειρασμούς. Το έργο δομείται όλο πάνω στα κατορθώματα και τις αφηγήσεις του εν λόγω ήρωα. Τον παρακολουθούμε απο τη νεαρή του ηλικία μέχρι τα γεράματά του. Καθόλη τη διάρκεια της περιπλάνησής του καλείται να απαντησει στο ερώτημα «τι σημαίνει να είναι κανείς ο εαυτός του;». Θα το απαντήσει ο ίδιος στο φινάλε του έργου όταν θα επιστρέφει πίσω στην πατρίδα, στη Νορβηγία. Όσο για το κριτίριο, θα ακουστεί ίσως κλισέ, αλλά βασικός κριτής είναι το ένστικτό μου και μετά ακολουθούν οι συνεργάτες, το έργο κλπ.
Κόκκινο νυφικό, επίσης. Ποια είναι η άποψή σου για - και η σχέση σου με - την τηλεόραση;
Αγαπώ την τηλεόραση,θεωρώ πως ειμαι παιδί της τηλεόρασης γιατί απο εκεί ξεκίνησα. Δεν τη σνομπάρω και μου αρέσει να δουλεύω σε αυτή. Τα τελευταία χρόνια για οικονομικούς κυρίους λόγους - αλλά όχι μόνο - οι τηλεοπτικές δουλειές δεν έχουν πλέον το χρόνο που θα έπρεπε για να αποφέρουν ένα αξιοπρεπές καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν και να καταλάβουν οι «υπέυθυνοι» πως μια τηλεοπτική σειρά θα μπορούσε να αποτελέσει ψυχαγωγικό μέσο για το θεατή και όχι μόνο διασκεδαστικό. Το «Νησί» είναι τρανταχτό παράδειγμα τηλεοπτικής δουλειάς που πήρε το χρόνο γυρίσματος που της άξιζε. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και η σειρά αγαπήθηκε απο το κοινό παρά τη βαρύτητα του θέματος το οποίο προσέγγισε.
Πόσο εύκολος είναι ο βιοπορισμός μέσω της υποκριτικής; Σου προκαλεί άγχος ή σε οδηγεί σε «εκπτώσεις» η ανάγκη του;
Ο βιοπορισμός ενός ηθοποιού στις μέρες μας είναι μια μάλλον δύσκολη υπόθεση. Βέβαια πάντα ήταν, γιατί οι πληρωμές μας στην τηλεόραση γίνονταν 4-6 μήνες μετά την προβολή των επεισοδίων. Παρόλα αυτά, ήξερες πως κάποια στιγμή θα πληρωθείς. Τώρα πια τα κασέ όλων έχουν πέσει κατά πολύ και ισχύει η λογική να ζητήσω λίγα για να τα πάρω σίγουρα. Ούτε αυτό όμως πιάνει γιατί ο κακοπληρωτής παραγωγός έχει βρει πάτημα την οικονομική κρίση και δε θα δώσει ούτε τα λίγα! Μου έχει τύχει να μου χρωστάει λεφτά παραγωγός κινηματογραφικής ταινίας ο οποίος ισχυρίστηκε ότι μπήκε μέσα από την ταινία. Παρόλα αυτά, μετά απο ένα χρόνο, έκανε και επόμενη ταινία (με τι λεφτά άραγε;). Και πρόσφατα έμαθα πως την προηγούμενη εβδομάδα έκανε πρεμιέρα το σίκουελ. Όσο για το θέατρο, ελάχιστοι παραγωγοί πληρώνουν τις πρόβες (που είναι 2-3 μήνες) και είναι πια μοδα τα ποσοστά στις θεατρικές σκηνές.
Ποια όνειρά σου έχεις εκπληρώσει μέσα από την τέχνη σου και ποια παραμένουν ανεκπλήρωτα ακόμα;
Κοιτώντας πίσω νιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη.Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά νιώθω τυχερή που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ. Όνειρα εκπληρωμένα είναι οι άνθρωποι που γνώρισα σε αυτή τη δουλειά και οι ευτυχισμένες/δημιουργικές στιγμές που έζησα μαζί τους εντός και εκτός σκηνής, μπροστά και πίσω απο τις κάμερες. Ανεκπλήρωτο όνειρο είναι να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω μόνο σινεμά και να βιοπορίζομαι απ’αυτό.
Πως διαχειρίζεσαι τη φήμη και την αναγνωρισιμότητα; Υπάρχουν στιγμές που σε δυσκολεύει;
Είναι ευχάριστο να σε γνωρίζει ο κόσμος στο δρόμο και να νιώθει οικειότητα μαζί σου. Κάποιες φορές ίσως παρά είναι φιλικός και αυτό για μερικά δευτερόλεπτα με ξενίζει, αλλά αμέσως συνειδητοποιώ πως έχω μπει στο σπίτι τους, στο σαλόνι τους... Η τηλεόραση έχει μεγάλη δύναμη και όταν δουλεύεις σε αυτή θα πρέπει να το λαμβάνεις υπόψιν σου.
Βλέπεις ξένες τηλεοπτικές σειρές; Αν ναι, ποια είναι η αγαπημένη σου και γιατί;
Βλέπω αρκετές σειρές τα τελευταία χρόνια. Μερικές από τις αγαπημένες μου είναι: Mad men, Sopranos, Game of thrones. Δυο ακόμα σειρές που θα ξεχωρίσω είναι το Black Mirror γιατί βρίσκω εξαιρετικής ευφυίας το σενάριό του για τις κοινωνίες του μέλλοντος και το Handmaid’s tale, μια ακόμα σειρά για το πως μια υγιής κοινωνία μπορεί να μεταμορφωθεί στο μέλλον σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο φόβος και η αυταρχικότητα. Και επίσης γιατί αγαπώ πολύ την Elizzabeth Moss που πρωταγωνιστεί.
Έχεις κάποιο «καταφύγιο», είτε αυτό είναι τοποθεσία, είτε αυτό είναι τραγούδι, είτε αυτό είναι χόμπυ, είτε είναι όλα αυτά μαζί; Ποιο ή ποια είναι, λοιπόν, το/τα «καταφύγιο/-α» σου;
Το καταφύγιό μου είναι το σινεμά και η θάλασσα. Το καθένα για διαφορετικούς λόγους λειτουργεί λυτρωτικά μέσα μου. Το σινεμά με ταξιδεύει και πάντα μετά από κάθε ταινία αγαπώ το σινεμά ακόμα πιο πολύ. Πρέπει επίσης να καταθέσω πως είμαι ψυχαναγκαστική - βλέπω δύο ταινίες τη μέρα. Φυσικά θα αναφέρω και τη μηχανή μου ως «κινητό καταφύγιο» για τις δύσκολες μέρες.
Ποια είναι η παράσταση εκείνη που παρακολούθησες ως θεατής και δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Και γιατί;
Ήταν ο γυάλινος κόσμος στο θέατρο «Εμπρός» το 2000 σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου. Με αφορμή αυτή την παράσταση αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς ήταν αυτό που με συνεπήρε αλλά καθόλη τη διάρκεια της παράστασης είχα την αίσθηση ότι κάτι μαγικό γίνεται σε αυτή την αίθουσα και αποφάσισα ότι θέλω να είμαι μέρος αυτής της μαγείας!
Αγαπημένοι ηθοποιοί. Έλληνες, ξένοι, παλιοί, σύγχρονοι, διάσημοι, λιγότερο γνωστοί. Κανένας περιορισμός.
Είχα τη χαρά να συνεργαστώ με πολλούς ηθοποιούς που εκτιμώ και θαυμάζω γαι την καλλιτεχνική τους πορεία και την ποιότητά τους. Δεν θα ήθελα να αναφέρω ονόματα γιατί ίσως ξεχάσω κάποιον και θα ήταν άδικο.
Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης στις δύσκολες εποχές; Και ποιος ο ρόλος των κοινωνών της και των «πνευματικών ανθρώπων»;
Σε περιόδους κρίσης η τέχνη πρέπει να παίρνει σημαντική θέση γιατί βοηθά τον κοσμο να προσεγγίσει τα πράγματα αλλιως, ανοίγει ένα παράθυρο που δε γνωρίζαμε ότι υπάρχει. Ο ρόλος των πνευματικών ανθρωπων δε θα πρέπει να είναι ούτε παρηγορητικός, ούτε καθοδηγητικός, αλλά υπομνηστικός. Οφείλουν να θυμιζουν αυτά που οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει. Όσο για τις κοινωνίες, η ιστορία έχει δείξει πως πάντα η μειονότητα των δημιουργικών, αφοσιωμένων ανθρώπων είναι αυτή που κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Τι σε κάνει να χαμογελάς και να κοιτάζεις αισιόδοξα το μέλλον;
Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος δε θέλω και πολύ για να χαμογελάσω στην καθημερινότητά μου! Νομίζω η βασική πηγή γέλιου όμως είναι η παρατήρηση των ανθρώπων και φυσικά του ίδιου μου του εαυτού! Είμαστε αστεία πλάσματα μέσα στη σοβαροφάνεια μας!
