Κρατάω αναμμένη τη μηχανή…
Πολυγραφότατος και διακριθείς σε διαφορετικά είδη, μήκη και πλάτη του τραγουδιού μας. Επιτυχημένος και ευρείας αποδοχής συνθέτης που έχει προικίσει με τραγούδια μια μεγάλη αλυσίδα τραγουδιστών, από παλαιότερους, μέχρι πρωτοεμφανιζόμενους.
Δημιουργός επιτυχιών που «φωλιάζουν» στις καρδιές και τα στόματα όλου του φάσματος του ακροατηρίου. Δημιουργικός και αεικίνητος σε όλα τα μέτωπα της μουσικής δραστηριότητας. Ο λόγος για το Γιώργο Θεοφάνους, που, μαζί με το Γιώργο Χατζηνάσιο και μια ομάδα νέων και ταλαντούχων ερμηνευτών, ανεβαίνει στη σκηνή του Βεάκειου για ένα πρόγραμμα εφ’ όλης της ύλη. Η συναυλία αυτή αποτελεί αφετηρία μιας καλοκαιρινής περιοδείας σε όλη την Ελλάδα και αφορμή για μια συνέντευξη με τον δημοφιλή δημιουργό.
Είναι ένα είδος αναγνώρισης για εσάς η συνεργασία με το Γιώργο Χατζηνάσιο; Ποιο από τα τραγούδια του σας αρέσει περισσότερο, ποιο σας συγκινεί, ποιο «ζηλεύετε» και για ποιο λόγο; Πως προέκυψε η συνεργασία σας;
Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια με το Γιώργο Χατζηνάσιο. Γνωριστήκαμε στο ίδιο σαλονάκι που αυτές τις μέρες κάνουμε πρόβες για τις συναυλίες μας και ειδικότερα για το Βεάκειο στις 16 Ιουνίου. Τον συνάντησα τότε για να του παίξω κάποια τραγούδια μου, να μου πει τη γνώμη του. Ευτυχώς μου είπε τα καλύτερα για τη σύνθεση και ευτυχώς μου είπε και τα χειρότερα για την φωνή μου. Γιατί αναγκαστικά του τα τραγουδούσα. Και τώρα να ‘μαστε απέναντι, στα δύο πιάνα, να κάνουμε «κόντρες» - που μόνο κόντρες δεν είναι. Ο Γιώργος Χατζηνάσιος είναι τόσο καλά μουσικά μορφωμένος και καταρτισμένος. Είναι εκπληκτικός πιανίστας, μελετάει ακόμα 2 ώρες την ημέρα, είναι συγκεντρωμένος και με στόχο. Τον θαυμάζω και αισθάνομαι πολύ τυχερός που παίζουμε μαζί. Ποιός να συγκριθεί μαζί του;
Πρόσφατα, ένας συνάδελφός σας, μοιράστηκε μαζί μου την ανησυχία του για το επίπεδο της μουσικής εκπαίδευσης και κουλτούρας των νέων παιδιών. Δεν τραγουδάνε, μου είπε, ούτε έχουν αγαπημένα τραγούδια. Εσείς εντοπίζετε κάτι τέτοιο και ως παιδαγωγός και ως δάσκαλος και ως κριτής νέων ταλέντων;
Πολλές φορές μέσα από την θέση μου ως πρόεδρος του ΣΩΜΣΕ, του σωματείου συνθετών - στιχουργών Ελλάδος σκέφτομαι πάρα πολύ σοβαρά ότι θα έπρεπε να έχουμε το γαλλικό μοντέλο στην Ελλάδα. Εκεί υπάρχει περιορισμός στο ραδιόφωνο στο να παίζεται γαλλικό τραγούδι σε ένα μεγάλο ποσοστό. Για να αντισταθεί το τοπικό ρεπερτόριο προς το αγγλοσαξονικό. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς εδώ, αλλιώς τα παιδιά μας - τα παιδιά μου που τα βλέπω καθημερινά και τα ζω - σε λίγα χρόνια δεν θα ξέρουμε κανένα ελληνικό τραγούδι. Γι' αυτό και χάρηκα τόσο πολύ το junior music stars στο οποίο μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω τραγούδια και μελωδίες που δεν ακούμε καθημερινά στο ραδιόφωνο και που πρέπει να περνάνε από γενιά σε γενιά, είτε μέσα από τις καινούργιες φωνές, είτε μέσα από τους οργανοπαίχτες.
Οι νέοι τραγουδιστές που σας συνοδεύουν πως βρέθηκαν στο πλευρό σας; Με ποιο τρόπο τους επιλέξατε;
Κάποιοι απ' αυτούς είναι παλιοί συνεργάτες, κάποιοι είναι από τα ίδια αυτά τα σόου ταλέντων που λέτε. Φέτος το καλοκαίρι μας συνοδεύουν τέσσερις υπέροχες φωνές: ο Άκης Δείξιμος, ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης, η Βάλια Σωμαράκη και η Μαίρη Στεφανακίδη.
Προτιμάτε τις συνεργασίες με επώνυμους ερμηνευτές ή εκείνες με νεότερα παιδιά στα live; Στους δίσκους;
Μου αρέσουν οι καλές φωνές, είτε νέες, είτε παλαιότερες. Δεν κάνω διαχωρισμό σε κάτι τέτοιο. Θυμάμαι όταν έγραφα για την Αλεξίου το πρωί έκανα τους Οne. Όταν έκανα τον Τερζή, έκανα ταυτόχρονα και τον Βαλάντη που ξεκινούσε τότε. Και τώρα κάνω την Πάολα, που είναι η νούμερο ένα λαϊκή τραγουδίστρια της γενιάς της, και ταυτόχρονα κάνω και τους TAG που είναι ένα καινούργιο δικό μου boyband, 20 χρόνια σχεδόν μετά τους Οne. Θα κυκλοφορήσουν αυτές τις μέρες.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που δεν «αλλάζετε» ποτέ αν το πετύχετε στο ραδιόφωνο ή κάπου αλλού; Ένα τραγούδι «αγέραστο» για εσάς;
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια είναι ένα τραγούδι που έγραψα για τον Πασχάλη Τερζή, Στα υπόγεια είναι η θέα. Είναι πολύ βαθιά μέσα στην καρδιά μου αυτό το τραγούδι.
Όλα αυτά τα χρόνια η τηλεόραση προσφέρει ευκαιρίες σε ερμηνευτές. Δεν έχει γίνει -έως τώρα- ένα τηλεπαιχνίδι/ένας τηλεδιαγωνισμός για νέους δημιουργούς. Γιατί λέτε να υπάρχει αυτή η διάκριση; Παίζει, τελικά, τόσο μεγάλο ρόλο η εικόνα;
Η εικόνα όντως παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Αλλά και το ρεπερτόριο που λένε οι τραγουδιστές. Όποιοι το έχουν συνειδητοποιήσει μέσα σε αυτό το χώρο έχουνε κρατηθεί για δεκαετίες και δεκαετίες. Οι άλλοι είναι απλά διάττοντες αστέρες. Το Α και το ω είναι το τραγούδι.
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Οι γυναίκες δημιουργοί είναι λιγότερες από τους άνδρες. Αυτό δεν φαίνεται να ισχύει και για τις τραγουδίστριες που είναι όσες και οι τραγουδιστές. Έχετε κάποια εξήγηση για αυτό το γεγονός;
Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες και διαχωρισμούς. Δεν νομίζω ότι παίζει κανένα ρόλο το φύλο σε αυτό το πράγμα. Το ζητούμενο για μένα είναι αυτά τα παιδιά τα καινούργια να καταλαβαίνουν ότι δεν παίρνουμε απλά ένα μικρόφωνο και πάμε σ' ένα μαγαζί και τραγουδάμε και παίρνουμε 100 και 200 ευρώ εύκολα - και λέω εύκολα συγκριτικά με κάποιον που δουλεύει ίσως μια βδομάδα για να πάρει τα ίδια χρήματα. Το ζητούμενο είναι η μόρφωση να συνδυάζεται με το ταλέντο, την εκπαίδευση και τη γνώση.
Πρόσφατα, σε μια συνέντευξή του ο Διονύσης Σαββόπουλος, απαντώντας στην ερώτηση γιατί δεν έχει γράψει εδώ και χρόνια καινούργια τραγούδια, είπε ότι μπορεί και να μην έχει κάτι άλλο να πει ή κάτι άλλο να γράψει. Ότι ίσως να ήταν ως εδώ η δημιουργική του πορεία. Θέλω λοιπόν να σας ρωτήσω αν καταλαγιάζει ο δημιουργικός οίστρος με το πέρασμα των χρόνων.
Δεν το σκέφτομαι καθόλου πραγματικά δεν θεωρώ ότι η έμπνευση κοντρολάρεται από μένα. Είναι στο χέρι του θεού και πραγματικά το πιστεύω αυτό. Οίστρος. Όταν κουραστώ κάποιες περιόδους από τις μελωδίες, γράφω. Και εξηγούμαι: Γράφω παραμύθια για παιδιά. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν δύο από τα επτά της σειράς «Παραμυθολογία» που είναι παραμύθι και μυθολογία μαζί γραμμένη για νέους. Είμαι κατενθουσιασμένος με την αποδοχή από τα σχολεία και από τα ίδια τα παιδιά που βλέπω όταν τα επισκέπτομαι. Ταυτόχρονα ετοιμάζω και ένα μιούζικαλ για παιδιά, «Τα τέρατα». Το πρώτο 4D μιούζικαλ που θα γίνει στην Ελλάδα μαζί με τον Φωκά Ευαγγελινό σαν σκηνοθέτη και χορογράφο. Ανεβαίνει στο θέατρο «Σύγχρονο» το φθινόπωρο. Αυτό με ανανεώνει, με εξιτάρει και με κάνει να ξεφεύγω από την καθημερινότητα της σύνθεσης. Γιατί γράφω κάθε μέρα. Ακολουθώ τις οδηγίες των δασκάλων μου και κάθε μέρα γράφω κάτι μικρό, μια φράση, ένα ολοκληρωμένο τραγούδι, καλό ή κακό... Κρατάω αναμμένη τη μηχανή.
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση, που κρατάει πολλά χρόνια, για τη σχέση της τέχνης με το βιοπορισμό. Βιοπορίζεστε αποκλειστικά από τη μουσική; Η καλλιτεχνία, όταν είναι συνδεδεμένη με το βιοπορισμό, είναι ανεπηρέαστη;
Είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας ένας συνάδελφός μου να ζει αποκλειστικά από την σύνθεση ή τον στίχο. Οι πωλήσεις είναι πια μηδαμινές και οι χρήστες (εννοώ τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, κέντρα διασκέδασης, καφετέριες κλπ), βρίσκοντας δικαιολογία ίσως ακόμα και αυτό που περνάμε με την ΑΕΠΙ, αρνούνται να αποδώσουν δικαιώματα στους δικαιούχους. Αυτό είναι κρίμα. Γιατί τα βάζουν με 15.000 οικογένειες και είναι αμαρτία απ' το θεό να την πληρώνουμε εμείς.
Η δισκογραφία, όπως την είχαμε γνωρίσει στα προηγούμενα χρόνια, μάλλον καταρρέει. Ποια, βλέπετε να είναι, η διάδοχη κατάσταση και τι είναι αυτό που σας κάνει να κυκλοφορείτε καινούργιους δίσκους ακόμα;
Εγώ επιμένω ακόμα στην ολοκληρωμένη δουλειά. Ίσως είμαι ο τελευταίος που επιμένω σε αυτό, αλλά πιστεύω πως ένας συνθέτης ή στιχουργός θα πρέπει να έχει τον χώρο να εκφράσει συνολικά τη δουλειά του και όχι με ένα τραγουδάκι μόνο. Γι' αυτό και χαίρομαι τη συνεργασία μου αυτή τη στιγμή με την Πάολα που είναι εξαιρετική τραγουδίστρια και το λέω με όλη τη σημασία της λέξης. Χαίρομαι διπλά και τριπλά γιατί και ο «Θυμός» και τα δύο τραγούδια που ξεκινήσαμε πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ του φθινοπώρου είναι διαφορετικά τραγούδια απ' αυτά που έχει πει μέχρι τώρα και έχουν μεγάλη απήχηση.
Θυμόσαστε πότε ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία; Ακούτε ραδιόφωνο σήμερα;
Πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο ήταν στη συχνότητα του ΑΝΤ1 στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού. Ήταν «Το μόνο που θυμάμαι». Και πραγματικά αυτό που θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή είναι κι εμένα και την Ευρυδίκη να χοροπηδάμε στον αέρα από τη χαρά μας που μας έπαιζε το ραδιόφωνο.
Μπορεί η τέχνη - και ειδικότερα το τραγούδι - να «ζεστάνει» τις καρδιές των ανθρώπων σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε; Ποιος ο ρόλος της τέχνης, και ειδικότερα του τραγουδιού, σε καιρούς κρίσης;
Το τραγούδι έκανε πάντα αυτό που πρέπει να κάνει: να καταλαγιάζει την ψυχή να θυμώνει την ψυχή, να εκτονώνει την ψυχή, να γεμίζει την ψυχή... ή και να την αδειάζει!
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τι να περιμένουμε από εσάς;
Μετά τις 50 και πλέον παραστάσεις με τον Γιώργο Χατζηνάσιο συνεχίζουμε το καλοκαίρι στην Ελλάδα και στην Κύπρο σε επιλεγμένα θέατρα να παρουσιάζουμε το δικό μας το δρόμο. Αυτό θα τελειώσει από το Σεπτέμβριο όπου θα ξεκινήσουν οι καθημερινές πρόβες μου για το μιούζικαλ «Τα τέρατα». Λίγους μήνες μετά θα κυκλοφορήσει όπως σας είπα και θα ολοκληρωθεί η σειρά «Παραμυθολογία» αλλά και το ολοκληρωμένο άλμπουμ της Πάολα. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες όταν μας έρχονται καλά πράγματα. Μπορεί να δουλεύουμε πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, μπορεί να πρέπει να κάνουμε πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να έχουμε, ίσως, το 1/10 των απολαβών που είχαμε παλαιότερα, αλλά δεν πρέπει να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια. Τίποτα δεν θα έρθει εάν δεν προσπαθήσουμε κι αν δεν το καλέσουμε να έρθει προς εμάς.
Νοσταλγείτε ποτέ τις ημέρες της ανωνυμίας σας; Τι σας έχει δώσει και τι σας έχει πάρει η φήμη;
Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Ήθελα να κάνω αυτή τη δουλειά από πάρα πολύ μικρός και όταν κάθομαι στο ίδιο σκαμπό, στο πιάνο με την Αλεξίου ή κάνω πρόβα με την Μαρινέλλα ή είμαι στο studio με την Νανά Μούσχουρη, τον Γιώργο Νταλάρα ή την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τον Πασχάλη Τερζή, αλλά και με την δική μου γενιά, το Ρέμο τη Νατάσσα, το Ρουβά ή την επόμενη που είναι η Πάολα ή οι TAG, δεν το αλλάζω με τίποτα. Τι σημαίνει ανωνυμία; Είναι σαν να λέμε ότι όλα αυτά τα κάνουμε για να έχουμε επωνυμία; Όχι. Όλα αυτά τα κάνουμε γιατί εκφράζουν την ψυχή μας. Τόσο απλά και ρομαντικά.
