Τα «Καβουράκια», το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη, που έμελλε να είναι ένα από τα τραγούδια που έγιναν «μήλο της έριδος» με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, καθώς και οι δύο διεκδικούσαν την πατρότητα των στίχων, ενέπνευσε την Ειρήνη Γαντέρι και μαζί με την ομάδα της, τους Ρeach of Αrt, δημιούργησαν την ομώνυμη, φρέσκια και απολαυστική παράσταση.
Ο Γιάννης Βασιλώττος, ή αλλιώς ο Κάβουρας της παρέας, μίλησε στο ogdoo.gr μ' αφορμή την παράσταση που ξεκίνησε από μια ομάδα παιδιών στα χρόνια της σχολής, βραβεύτηκε στο Bob Festival και τώρα απολαμβάνουμε στο Studio Μαυρομιχάλη.
Γιάννη, σύστησε μας «Τα Καβουράκια». Τι βλέπουμε στη σκηνή;
Στη σκηνή βλέπουμε την πάροδο μιας μέρας κάποιας οικογένειας, η οποία ζει σε ένα νησάκι, λίγο έξω απ’ τη Ραφήνα, σε μια κοινωνία αποτελούμενη από τέσσερα άτομα. Η επιλογή αυτού του τρόπου ζωής έγινε από τους γονείς, πριν την γέννηση των δυο παιδιών, δηλαδή περίπου είκοσι χρόνια πριν. Οπότε, έχουμε δύο ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στην αστική κοινωνία και αποφασίζουν -λόγω της πίεσης, του στρες, του άγχους, των απίστευτα γρήγορων ρυθμών ζωής, του καυσαερίου, της κακής χειραγώγησης, των παρωπίδων που προσφέρει απλόχερα η κοινωνία και γενικά της «προβατοποίησης» όπως λέω εγώ- να φύγουν και να βρουν ένα μέρος στο οποίο θα φτιάξουν τη δική τους μικρή κοινωνία, μακριά από όλα αυτά που προανέφερα, με κοινό στόχο το να ζήσουν ευτυχισμένοι και να εξελιχθούν ως άνθρωποι και όχι ως «ρομπότ».
Στη σκηνή βλέπουμε την πάροδο μιας μέρας κάποιας οικογένειας, η οποία ζει σε ένα νησάκι, λίγο έξω απ’ τη Ραφήνα, σε μια κοινωνία αποτελούμενη από τέσσερα άτομα. Η επιλογή αυτού του τρόπου ζωής έγινε από τους γονείς, πριν την γέννηση των δυο παιδιών, δηλαδή περίπου είκοσι χρόνια πριν. Οπότε, έχουμε δύο ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στην αστική κοινωνία και αποφασίζουν -λόγω της πίεσης, του στρες, του άγχους, των απίστευτα γρήγορων ρυθμών ζωής, του καυσαερίου, της κακής χειραγώγησης, των παρωπίδων που προσφέρει απλόχερα η κοινωνία και γενικά της «προβατοποίησης» όπως λέω εγώ- να φύγουν και να βρουν ένα μέρος στο οποίο θα φτιάξουν τη δική τους μικρή κοινωνία, μακριά από όλα αυτά που προανέφερα, με κοινό στόχο το να ζήσουν ευτυχισμένοι και να εξελιχθούν ως άνθρωποι και όχι ως «ρομπότ».
Επίσης έχουμε δυο άλλους ανθρώπους, τα παιδιά αυτής της οικογένειας τα οποία έχουν γεννηθεί και έχουν μεγαλώσει στο νησάκι αυτό. Δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο αλλά οι γνώσεις που τους προσφέρουν οι γονείς τους είναι πολύ περισσότερες από αυτές που θα τους προσέφερε οποιοδήποτε σχολείο. Οπότε, αν και επισκέπτονται μία φορά το μήνα τη Ραφήνα, για να πάρουν κάποια πράγματα που χρειάζονται για την επιβίωσή τους, τα παιδιά δεν έχουν ζήσει πραγματικά την αστική κοινωνία και αυτό στο κάθε παιδί λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο.
Σε κάποιο σημείο εμφανίζεται στο νησί ως καλεσμένος του Κάβουρα ο παλιός αδελφικός φίλος του, ο Σπάρος. Τότε τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια περίεργη τροπή.
Πώς ένα τραγούδι μπορεί να μετατραπεί σε κείμενο και κατ’ επέκταση σε θεατρικό έργο;
Γενικά τα έργα τέχνης, όχι μονό κάποιο τραγούδι, τα οποία μένουν στην παγκόσμια ιστορία ή στην ιστορία της εκάστοτε χώρας και μελετώνται και θαυμάζονται ακόμα και πολλά χρόνια μετά, είναι αυτά τα οποία έχουν γραφτεί για την ψυχή και όχι για την τσέπη. Αν ο δημιουργός την ώρα της δημιουργίας σκέφτεται τι θα αρέσει στο κοινό που θα δει ή θα ακούσει το έργο του τότε για μένα το έργο θα είναι πολύ πιθανόν επιφανειακό χωρίς καθόλου εμβάθυνση στο εκάστοτε θέμα που ασχολείται. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια. Αν όμως ο δημιουργός την ώρα της δημιουργίας δεν σκέφτεται τίποτα άλλο παρά μόνο το πώς θα αποτυπώσει στο χαρτί αυτό που ο ίδιος νιώθει και τον κάνει χαρούμενο ή τον κάνει να κλαίει ή να νευριάζει, τότε το έργο θα είναι αριστούργημα. Έτσι λοιπόν όταν ένα αριστούργημα δημιουργείται και υπάρχει μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης και δημιουργίας κάποιου άλλου έργου τέχνης όπως συναντούμε πολύ συχνά, αν είμαστε παρατηρητικοί, στην ιστορία της τέχνης. Για παράδειγμα παρατηρούμε πολλά κοινά στοιχεία ανάμεσα στον Ορέστη του Ευριπίδη, γραμμένο στα 408 π.Χ. και στον Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, γραμμένο στα 1600 μ.Χ. περίπου. Άρα λοιπόν αν ένα έργο τέχνης είναι αριστούργημα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και δημιουργίας κάποιου άλλου αριστουργήματος, ακόμα και μετά από 1000 χρόνια. Και για να προλάβω αυτούς που θα αναρωτηθούν με μια δόση ειρωνείας για το πως ξέρω εγώ από που εμπνεύστηκε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ για να γράψει τον Άμλετ λέω πως προφανώς και δεν ξέρω. Αυτή είναι απλά η άποψή μου από τα λίγα πράγματα που γνωρίζω.
Γενικά τα έργα τέχνης, όχι μονό κάποιο τραγούδι, τα οποία μένουν στην παγκόσμια ιστορία ή στην ιστορία της εκάστοτε χώρας και μελετώνται και θαυμάζονται ακόμα και πολλά χρόνια μετά, είναι αυτά τα οποία έχουν γραφτεί για την ψυχή και όχι για την τσέπη. Αν ο δημιουργός την ώρα της δημιουργίας σκέφτεται τι θα αρέσει στο κοινό που θα δει ή θα ακούσει το έργο του τότε για μένα το έργο θα είναι πολύ πιθανόν επιφανειακό χωρίς καθόλου εμβάθυνση στο εκάστοτε θέμα που ασχολείται. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια. Αν όμως ο δημιουργός την ώρα της δημιουργίας δεν σκέφτεται τίποτα άλλο παρά μόνο το πώς θα αποτυπώσει στο χαρτί αυτό που ο ίδιος νιώθει και τον κάνει χαρούμενο ή τον κάνει να κλαίει ή να νευριάζει, τότε το έργο θα είναι αριστούργημα. Έτσι λοιπόν όταν ένα αριστούργημα δημιουργείται και υπάρχει μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης και δημιουργίας κάποιου άλλου έργου τέχνης όπως συναντούμε πολύ συχνά, αν είμαστε παρατηρητικοί, στην ιστορία της τέχνης. Για παράδειγμα παρατηρούμε πολλά κοινά στοιχεία ανάμεσα στον Ορέστη του Ευριπίδη, γραμμένο στα 408 π.Χ. και στον Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, γραμμένο στα 1600 μ.Χ. περίπου. Άρα λοιπόν αν ένα έργο τέχνης είναι αριστούργημα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και δημιουργίας κάποιου άλλου αριστουργήματος, ακόμα και μετά από 1000 χρόνια. Και για να προλάβω αυτούς που θα αναρωτηθούν με μια δόση ειρωνείας για το πως ξέρω εγώ από που εμπνεύστηκε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ για να γράψει τον Άμλετ λέω πως προφανώς και δεν ξέρω. Αυτή είναι απλά η άποψή μου από τα λίγα πράγματα που γνωρίζω.
Στην παράσταση, ο ρόλος σου είναι υπέρμαχος μιας ζωής μακριά από το διαδίκτυο, την καταναλωτική μανία και θερμός υποστηρικτής της ζωής κοντά στη φύση. Στην πραγματικότητα πόσο κοντά είσαι στον πατέρα - Κάβουρα;
Όσο και να ‘ναι, με συγκινεί αυτός ο χαρακτήρας. Την επιλογή που έκανε για να προσφέρει το καλύτερο σε αυτούς που αγαπά. Στην πραγματικότητα, αν και έχω μεγαλώσει σε χωρίο μέσα στη φύση και χωρίς να έχω ιδιαίτερη σχέση με το διαδίκτυο, πλέον δεν μπορώ να ακολουθήσω αυτόν το δρόμο. Καταρχάς γιατί η ζωή και το επάγγελμα που επέλεξα να κάνω προωθείται κατά βάση μέσω διαδικτύου πλέον και ιδιαίτερα από τους ίδιους τους ηθοποιούς μέσω μέσων κοινωνικής δικτύωσης και αφετέρου όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ επειδή αγαπώ τον «Κάβουρα», το διαδίκτυο είναι το μέλλον.
Όσο και να ‘ναι, με συγκινεί αυτός ο χαρακτήρας. Την επιλογή που έκανε για να προσφέρει το καλύτερο σε αυτούς που αγαπά. Στην πραγματικότητα, αν και έχω μεγαλώσει σε χωρίο μέσα στη φύση και χωρίς να έχω ιδιαίτερη σχέση με το διαδίκτυο, πλέον δεν μπορώ να ακολουθήσω αυτόν το δρόμο. Καταρχάς γιατί η ζωή και το επάγγελμα που επέλεξα να κάνω προωθείται κατά βάση μέσω διαδικτύου πλέον και ιδιαίτερα από τους ίδιους τους ηθοποιούς μέσω μέσων κοινωνικής δικτύωσης και αφετέρου όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ επειδή αγαπώ τον «Κάβουρα», το διαδίκτυο είναι το μέλλον.
Ανήκετε στην «Peach of art». Πες μας δύο λόγια γι’ αυτή την ομάδα.
Την ομάδα αυτή τη δημιουργήσαμε με τα παιδιά όταν ήμασταν ακόμα στη δραματική σχολή. Δέσαμε σαν ομάδα από την πρώτη στιγμή λόγω του ότι δουλεύουμε όλοι με κοινό κώδικα, έχουμε ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Είναι όλοι τους απίστευτοι καλλιτέχνες και υπέροχοι άνθρωποι. Τους αγαπώ, τον καθένα για διαφορετικούς λόγους διότι είναι ξεχωριστοί και αυτό είναι και το υπέροχο σε αυτήν την ομάδα, ο καθένας προτείνει τελείως διαφορετικά πράγματα που όμως για κάποιον μαγικό λόγο ταιριάζουν μεταξύ τους και το αποτέλεσμα είναι απίστευτο.
Την ομάδα αυτή τη δημιουργήσαμε με τα παιδιά όταν ήμασταν ακόμα στη δραματική σχολή. Δέσαμε σαν ομάδα από την πρώτη στιγμή λόγω του ότι δουλεύουμε όλοι με κοινό κώδικα, έχουμε ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Είναι όλοι τους απίστευτοι καλλιτέχνες και υπέροχοι άνθρωποι. Τους αγαπώ, τον καθένα για διαφορετικούς λόγους διότι είναι ξεχωριστοί και αυτό είναι και το υπέροχο σε αυτήν την ομάδα, ο καθένας προτείνει τελείως διαφορετικά πράγματα που όμως για κάποιον μαγικό λόγο ταιριάζουν μεταξύ τους και το αποτέλεσμα είναι απίστευτο.
Έχοντας και την ιδιότητα του μουσικού θα ήθελα να μας πεις πόσο σ’ έχει βοηθήσει στο θέατρο.
Μέχρι να πάρω την απόφαση να φύγω από το νησί μου και να έρθω στην Αθήνα, ποτέ στη ζωή μου δεν είχα συνειδητά την ανησυχία να γίνω καλλιτέχνης, λόγω της νοοτροπίας της οποίας εκλάμβανα στα παιδικά μου χρόνια από τον κύκλο μου, αν και πήγα σε μουσικό σχολείο. Στα 19 μου το συνειδητοποίησα και ήρθα στην Αθήνα για να ασχοληθώ με τη μουσική. Έκανα κάποιες σπουδές πάνω σε αυτό και έπειτα, λόγω συγκυριών και ανθρώπων, που έχω μέσα στην καρδία μου, αποφάσισα να δοκιμάσω και την υποκριτική, μη ξέροντας που θα με βγάλει. Εντέλει, βρήκα αυτό που με εκφράζει απόλυτα και το σημαντικότερο για μένα είναι ότι βρήκα ποιος είμαι και τι πραγματικά θέλω να κάνω στη ζωή μου. Η μουσική με έχει βοηθήσει στο θέατρο και συνεχίζει να με βοηθάει. Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ήταν με μια άλλη ομάδα. Σε μια μουσικοθεατρική παράσταση την οποία σκηνοθέτησα, έπαιξα και έγραψα τη μουσική. Το έργο λέγεται «Το σΚά.Κι.» Μια απίστευτη εμπειρία. Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, όσο περισσότερα πράγματα μπορείς να κάνεις τόσο πιο εύκολο είναι να βρεις δουλεία και πιστέψτε με, γενικά δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι πάρα πολλοί ηθοποιοί και όχι μόνο, που είναι απίστευτοι καλλιτέχνες και παρ’ όλ’ αυτά δεν βρίσκουν δουλεία επειδή δεν έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις και γνωριμίες. Αυτό με δυσαρεστεί ιδιαίτερα.
Μέχρι να πάρω την απόφαση να φύγω από το νησί μου και να έρθω στην Αθήνα, ποτέ στη ζωή μου δεν είχα συνειδητά την ανησυχία να γίνω καλλιτέχνης, λόγω της νοοτροπίας της οποίας εκλάμβανα στα παιδικά μου χρόνια από τον κύκλο μου, αν και πήγα σε μουσικό σχολείο. Στα 19 μου το συνειδητοποίησα και ήρθα στην Αθήνα για να ασχοληθώ με τη μουσική. Έκανα κάποιες σπουδές πάνω σε αυτό και έπειτα, λόγω συγκυριών και ανθρώπων, που έχω μέσα στην καρδία μου, αποφάσισα να δοκιμάσω και την υποκριτική, μη ξέροντας που θα με βγάλει. Εντέλει, βρήκα αυτό που με εκφράζει απόλυτα και το σημαντικότερο για μένα είναι ότι βρήκα ποιος είμαι και τι πραγματικά θέλω να κάνω στη ζωή μου. Η μουσική με έχει βοηθήσει στο θέατρο και συνεχίζει να με βοηθάει. Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ήταν με μια άλλη ομάδα. Σε μια μουσικοθεατρική παράσταση την οποία σκηνοθέτησα, έπαιξα και έγραψα τη μουσική. Το έργο λέγεται «Το σΚά.Κι.» Μια απίστευτη εμπειρία. Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, όσο περισσότερα πράγματα μπορείς να κάνεις τόσο πιο εύκολο είναι να βρεις δουλεία και πιστέψτε με, γενικά δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι πάρα πολλοί ηθοποιοί και όχι μόνο, που είναι απίστευτοι καλλιτέχνες και παρ’ όλ’ αυτά δεν βρίσκουν δουλεία επειδή δεν έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις και γνωριμίες. Αυτό με δυσαρεστεί ιδιαίτερα.
Πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει ένας νέος ηθοποιός στην Ελλάδα του σήμερα;
Είχα αυτή τη συζήτηση με την Ειρήνη, την σκηνοθέτη της παράστασής μας. Είναι αδιανόητα δύσκολο να επιβιώσει ένας ηθοποιός στην Ελλάδα. Δεν γίνεται ένας ηθοποιός να δουλεύει το πρωί σε κάτι τελείως άσχετο, για να μπορεί να συντηρηθεί οικονομικά και το βράδυ να έχει παράσταση και να πρέπει να βγάλει τα εσώψυχα του. Αμέσως αμέσως αυτό το πράγμα δημιουργεί κούραση, σωματική αλλά και ψυχική, άγχος για το χειρότερο για έναν ηθοποιό, δημιουργεί άμυνες. 8 στους 10 ηθοποιούς στην Ελλάδα κάνουν αυτό το πράγμα. Αυτό δεν κάνει κακό μόνο στον εκάστοτε ηθοποιό σαν άνθρωπο, αλλά και στην ποιότητα της ερμηνείας του και κατ’ επέκταση στην ποιότητα του θεατρικού θεάματος γενικότερα. Έτσι εξαναγκάζουμε το κοινό να βλέπει μέτριο θέατρο, ενώ η δουλειά μας δεν είναι αυτή. Λυπάμαι και εκνευρίζομαι για το ότι πολύς κόσμος θεωρεί τους ηθοποιούς «χομπίστες». Αν ήταν στο χέρι μου, κανένας ηθοποιός δεν θα χρειαζόταν να κάνει δεύτερη δουλειά για να ζήσει. Προσοχή. Για να μην παρεξηγηθώ. Μιλάω για αυτούς που πραγματικά αγαπάνε την υποκριτική και παλεύουν για αυτό. Όχι για αυτούς που απλά τελειώνουν μια σχολή για να λένε ότι είναι ηθοποιοί. Τροφή για σκέψη.
Είχα αυτή τη συζήτηση με την Ειρήνη, την σκηνοθέτη της παράστασής μας. Είναι αδιανόητα δύσκολο να επιβιώσει ένας ηθοποιός στην Ελλάδα. Δεν γίνεται ένας ηθοποιός να δουλεύει το πρωί σε κάτι τελείως άσχετο, για να μπορεί να συντηρηθεί οικονομικά και το βράδυ να έχει παράσταση και να πρέπει να βγάλει τα εσώψυχα του. Αμέσως αμέσως αυτό το πράγμα δημιουργεί κούραση, σωματική αλλά και ψυχική, άγχος για το χειρότερο για έναν ηθοποιό, δημιουργεί άμυνες. 8 στους 10 ηθοποιούς στην Ελλάδα κάνουν αυτό το πράγμα. Αυτό δεν κάνει κακό μόνο στον εκάστοτε ηθοποιό σαν άνθρωπο, αλλά και στην ποιότητα της ερμηνείας του και κατ’ επέκταση στην ποιότητα του θεατρικού θεάματος γενικότερα. Έτσι εξαναγκάζουμε το κοινό να βλέπει μέτριο θέατρο, ενώ η δουλειά μας δεν είναι αυτή. Λυπάμαι και εκνευρίζομαι για το ότι πολύς κόσμος θεωρεί τους ηθοποιούς «χομπίστες». Αν ήταν στο χέρι μου, κανένας ηθοποιός δεν θα χρειαζόταν να κάνει δεύτερη δουλειά για να ζήσει. Προσοχή. Για να μην παρεξηγηθώ. Μιλάω για αυτούς που πραγματικά αγαπάνε την υποκριτική και παλεύουν για αυτό. Όχι για αυτούς που απλά τελειώνουν μια σχολή για να λένε ότι είναι ηθοποιοί. Τροφή για σκέψη.
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
Συμμετέχω σε μία ταινία μεγάλου μήκους η οποία θα προβληθεί στα τέλη του 2019 ή λίγο αργότερα. Δεν ξέρω αν πρέπει να αναφέρω το όνομά της. Η παράσταση που ανέφερα πριν, την οποία σκηνοθετώ και παίζω θα ξανανέβει σε θέατρο της Αθήνας την επόμενη σεζόν και ελπίζω και θέλω μετά «Τα καβουράκια» να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο εξίσου καλό.
Συμμετέχω σε μία ταινία μεγάλου μήκους η οποία θα προβληθεί στα τέλη του 2019 ή λίγο αργότερα. Δεν ξέρω αν πρέπει να αναφέρω το όνομά της. Η παράσταση που ανέφερα πριν, την οποία σκηνοθετώ και παίζω θα ξανανέβει σε θέατρο της Αθήνας την επόμενη σεζόν και ελπίζω και θέλω μετά «Τα καβουράκια» να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο εξίσου καλό.
