Encardia - «Η λειτουργία της μουσικής μας είναι να συγκινεί με τρόπο σύγχρονο κι όχι φολκλορικό»

(ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ) Πρόκειται για ένα ελληνικό συγκρότημα που εκπροσωπεί - και τιμά - την Ελλάδα διεθνώς...
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
07/02/2013

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Κίκα Α. Ρόκα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι Encardia, η ιδιότυπη και ελκυστική αυτή μουσική κολεκτίβα, είναι ένα από τα καταξιωμένα Ελληνικά σχήματα της world μουσικής. Προσηλωμένοι στην πλούσια παραδοσιακή και γεμάτη ενέργεια μουσική της Κάτω Ιταλίας, με τον πειστικό τους τρόπο έκφρασης και απόδοσης της μουσικής, βρίσκονται αυτή την περίοδο στη μουσική σκηνή του Eliart, παρουσιάζοντας ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα.

Με αφορμή τις παραστάσεις αυτές, o Κώστας Κωνσταντάτος, αγιογράφος & ιδρυτικό στέλεχος του συγκροτήματος, επισκέφτηκε τα γραφεία του ΟΓΔΟΟ και μας μίλησε για όλα. Το ξεκίνημά τους, τις δράσεις τους, τις συνεργασίες τους, τα σχέδιά τους, σε μια κυρίως «βιογραφική» συνέντευξη. Διαβάστε όσα μας είπε, αλλά και ακούστε δείγματα της εξαιρετικής, τελευταίας δισκογραφικής τους δουλειάς, με τίτλο «ΜηTerra».

Πείτε μας για τα εφτά «αυτοδιαχειροζόμενα» Σάββατα στο Eliart, όπου εμφανίζεστε αυτήν την περίοδο.
Το Eliart ήταν ένα στοίχημα να βρεθούμε σε ένα μικρό χώρο κι όχι σε μια μεγάλη μουσική σκηνή και γιατί οι εποχές είναι ιδιαίτερες και δε μπορείς να πάρεις εύκολα ρίσκα για ένα μεγάλο χώρο, αλλά κυρίως το κίνητρό μας ήταν κάτι που επιθυμούσαμε από παλιά, να βρεθούμε σε ένα ζεστό χώρο και να μπορέσουμε να παίξουμε χωρίς μικρόφωνα. Όπως θα παίζαμε σε ένα σπίτι, σε ένα οικογενειακό πάρτι, να βρεθούμε με το κοινό μας και να μοιραστούμε μια βραδιά. Με όλα τα επακόλουθα, δηλαδή με το χορό που έχουμε πάντα κτλ. Έτσι ξεκινήσαμε αυτά τα «αυτοδιαχειριζόμενα» Σάββατα, όπου κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Έχουμε μια συγκεκριμένη συμφωνία με τον πολύ ζεστό αυτό χώρο κι έχουμε αναλάβει ακόμα και το κέρασμα, το κρασί που σερβίρουμε, Καλαμπάκι Λήμνου & Μοσχάτο Αλεξανδρείας, και τη μπύρα Zeus , που είναι μια εναλλακτική μπύρα. Αυτά συμπεριλαμβάνονται μέσα στην τιμή, η οποία είναι πολύ χαμηλή, στα 10 ευρώ. Έτσι λοιπόν, λέω ότι τα κάναμε όλα μόνοι μας, κλείσαμε τη συμφωνία, πήραμε τις χορηγίες, κουβαλήσαμε τις μπύρες, φέραμε τα μαξιλάρια κτλ. Την ιδέα την πήραμε από τη Νομική Σχολή, όταν μας είχαν καλέσει τα παιδιά για ένα live , στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο της Νομικής. Πραγματικά έτσι προχωρήσαμε κι έχουμε κάνει ήδη τέσσερα Σάββατα, έχουνε πάει πάρα πολύ καλά. Σίγουρα πρέπει κανείς να κάνει κράτηση μέχρι την Πέμπτη, ή την Παρασκευή το πολύ. Δεν υπάρχουν τραπέζια, υπάρχουν καρέκλες και μαξιλάρια και κάποια τραπεζάκια που ακουμπάμε τα ποτά, προσπαθώντας να κάνουμε το χώρο πιο οικείο για να μπορούμε να νιώθουμε κι εμείς τον κόσμο πιο κοντά. Σίγουρα θα πάμε μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου, αν και μπορεί να συνεχίσουμε και μέσα στο Μάρτιο.

Δραστηριοποιείστε από το 2004 ως συγκρότημα. Πώς προέκυψε η σύνθεσή σας και πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ιδιαίτερη αυτή «κατηγορία» της παραδοσιακής μουσικής της Κάτω Ιταλίας;
Ήταν συμπτωματικό, όπως όλα στη ζωή. Είχα μια επικοινωνία με το χώρο της Κάτω Ιταλίας από το 1993 και μια επαφή με τους ανθρώπους, τη μουσική και τον πολιτισμό εκεί. Αν και τότε, δεν κατέβαινα με την ιδιότητα του μουσικού, αλλά με την ιδιότητα του αγιογράφου. Ταυτόχρονα με τη δραστηριότητα που είχα τότε στην περιοχή, ήρθα σε επαφή με το πολιτιστικό κομμάτι και τη μουσική. Ξύπνησε ο μουσικός μέσα μου και κάπου το 2000 σκέφτηκα να δοκιμάσω να φτιάξω μια ομάδα που να παίζει τραγούδια από την περιοχή αυτή στην Ελλάδα. Οι Encardia πήραν το σημερινό τους πρόσωπο το 2004. Αρχίσαμε, λοιπόν, να ασχολούμαστε με τις μουσικές των περιοχών αυτών, πάντα όμως κάτω από μια δική μας ματιά, δηλαδή διασκευάζοντας, και σιγά σιγά αρχίσαμε να γεννάμε και δικά μας κομμάτια. Βέβαια, μας χαρακτήρισε πάρα πολύ η σχέση που αποκτήσαμε σαν ομάδα με την περιοχή. Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, όταν λέμε Νότιος Ιταλία, εννοούμε το κομμάτι από τη Νάπολη και κάτω, αλλά η μουσική που παίζουμε εμείς αφορά μια συγκεκριμένη περιοχή της Νοτίου Ιταλίας, που λέγεται Απουλία. Είναι το βόρειο κομμάτι της Κάτω Ιταλίας. Εμείς επικεντρωνόμαστε στο μουσικό ιδίωμα της Απουλίας, που είναι η περιοχή όπου υπήρχαν και τα ελληνόφωνα χωριά. Ξεκινήσαμε παίρνοντας κομμάτια από την περιοχή και κυρίως προτιμούσαμε τα κομμάτια που οι στίχοι τους ήταν γραμμένοι σε ελληνική διάλεκτο, στα λεγόμενα γκρίκο. Στην περιοχή υπάρχει αυτή η διάλεκτος που είναι ένα μίγμα αρχαίας ελληνικής και ιταλικής, μια πάρα πολύ όμορφη γλώσσα η οποία τώρα πεθαίνει σιγά σιγά γιατί δε μιλιέται. Στη συνέχεια βάλαμε κι άλλα κομμάτια της περιοχής, σε άλλες διαλέκτους. Μια άλλη διάλεκτο που λέγεται ρομανική, ακόμα και τραγούδια στα αρβανίτικα της Κάτω Ιταλίας και κάποια σε διαλέκτους της Βορείου Ιταλίας. Μετά, όταν ήρθαμε σαν ομάδα σε επαφή με τους ανθρώπους και πηγαίναμε τακτικότερα, αρχίσαμε να διαμορφώνουμε καλύτερα τον ήχο μας και αυτό σιγά σιγά άρχισε να γεννάει και καινούρια τραγούδια δικά μας, στα οποία γράφουμε και μουσική και στίχο, αλλά είναι επηρεασμένα απ’ αυτόν τον ήχο. Ένα πολύ χαρακτηριστικό τραγούδι που έχει δώσει και τον τίτλο του στο δίσκο είναι το ΜηTerra, που είναι ένα έντεχνο τραγούδι, θα ‘λεγα, που θα μπορούσε να μην έχει τη σφραγίδα του συγκεκριμένου ήχου όμως όταν κάποιος μας ακούσει και δει πως σκεφτόμαστε, καταλαβαίνει τον τρόπο που συνδέεται το τραγούδι με αυτή την παράδοση. Είναι, όμως, ένα ελληνικό τραγούδι που θα μπορούσε άνετα να σταθεί στην ελληνική σκηνή, αλλά δεν προτιμήθηκε από τα ραδιόφωνα. Είναι ένα πολύ εσωτερικό τραγούδι που μιλάει για ιστορίες γυναικών, οι οποίες αρρώστησαν από ταραντισμό, δήθεν από το δάγκωμα της αράχνης, γιατί δεν υπήρξε ποτέ αράχνη και μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία του ταραντισμού γεννήθηκε η ταραντέλα σαν χορός. Είναι ιδιαίτερο αυτό το τραγούδι και αξίζει να προσεχθεί.

Θεματικά, τα τραγούδια των Encardia που προσεγγίζουν κυρίως;
Ότι γκάμα συναισθημάτων έχει μια λαϊκή μουσική, έχει και το δικό μας ρεπερτόριο, γιατί τα τραγούδια αυτά είναι λαϊκά. Αφού είναι λαϊκή μουσική, λοιπόν, οφείλει να μιλάει για τον έρωτα, για τη δουλειά, για τον πόνο και τη χαρά όπως έρχεται να διανθίσει τις ζωές των ανθρώπων.

Τι κοινό βρίσκετε με τη δική μας λαϊκή - παραδοσιακή μουσική;
Αυτό που κάνει εντύπωση σε πολλούς ανθρώπους που μας ακούν και μας παρακολουθούν, κάτι που ακούμε πολύ συχνά μετά τις παραστάσεις είναι ότι η μουσική μας δημιουργεί πάρα πολλά συναισθήματα. Άρα θα έλεγα, ό,τι έχει σχέση με το συναίσθημα είναι κοινό σε όλους τους λαϊκούς πολιτισμούς, οφείλει να υπάρχει, αλλά και να συγκινεί με σύγχρονο τρόπο, όχι φολκλορικό. Οπωσδήποτε, επειδή τα τραγούδια παίζανε πάντα κατά τη διάρκεια της δουλειάς πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, η μουσική οφείλει να έχει μια λειτουργία και σήμερα την ώρα που οι άνθρωποι δουλεύουν, ή την ώρα που είναι στο αυτοκίνητο. Η μουσική που φτιάχνουμε πρέπει να μπορεί να καλύψει το συναισθηματικό κόσμο του σημερινού ανθρώπου, στον οποίο απευθυνόμαστε.

Σε φεστιβάλ του εξωτερικού έχετε πάει αρκετές φορές. Έχετε συμπράξει με ντόπιους μουσικούς;
Ναι βέβαια, με ντόπιους μουσικούς και συγκροτήματα, κι επίσης έχουμε καλέσει εδώ. Στο Half Note είχαμε καλέσει την Enza Magnolo, μια καταπληκτική κοπέλα 24 χρονών η οποία ήταν σαν να έβλεπες όλη τη Νότιο Ιταλία! Τρομερή και στο χορό και στο τραγούδι και στο παίξιμο. Έπαιζε ντέφι, αλλά και μικρό ακορντεόν, το οργκανέτο.

Είστε από τα λίγα συγκροτήματα που έχουν βγει αρκετά έξω.
Ναι, έχουμε παίξει στη Γερμανία, στην Κύπρο, στην Αλγερία, στην Κορσική και τώρα είναι μια εποχή που θα οργανώσουμε κάποιες περιοδείες στο εξωτερικό πιο συστηματικά. Έχουμε πάρει την πρωτοβουλία, έχουμε κάνει κάποιες επαφές με χώρους και φεστιβάλ κι έχουμε δεχτεί κάποιες προτάσεις. Θα δούμε.

Πώς εισπράττει το κοινό τις εμφανίσεις σας, για παράδειγμα στην Ιταλία, όπου παίζετε παραδοσιακά ιταλικά, αλλά δεν είστε Ιταλοί;
Επειδή χειριζόμαστε ένα δικό τους υλικό, στην Ιταλία κερδίσαμε σιγά σιγά την εμπιστοσύνη. Στην αρχή μας βλέπανε με επιφύλαξη. Αλλά μέσα από τη γνωριμία και την επαφή μας εμπιστεύτηκαν και απ’ τη στιγμή που αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε και να τραγουδάμε και μαζί με ιταλούς καλλιτέχνες, πλέον μας αποδέχονται σαν ένα κομμάτι της ιταλικής μουσικής σκηνής, της περιοχής στη Νότιο Ιταλία. Και είναι μια πολύ πλούσια μουσική σκηνή, με πολλά συγκροτήματα και πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες. Θεωρούν, λοιπόν, ότι και οι Encardia είναι ένα κομμάτι από το δικό τους πάζλ. Αυτό φαίνεται κι από τις συμμετοχές που έχουμε σε δίσκους που βγαίνουν με συγκροτήματα της περιοχής κι απ’ το γεγονός ότι μας καλούν σε δικές τους διοργανώσεις. Τώρα στις άλλες χώρες, ας πούμε στις Γερμανία που είναι ένας ιδιαίτερος λαός, αρέσει πάρα πολύ κι αισθάνομαι ότι τους βγάζει έξω απ’ τον εαυτό τους. Οι Γερμανοί ξέρουν ν’ ακούν μουσική, οπότε και ακούν αλλά και συμμετέχουν. Μου ‘κανε εντύπωση πόσο εύκολα στο κάλεσμά μας «τώρα θα χορέψουμε, θα σας δείξουμε τα βήματα και ξεκινάμε το χορό» ανταποκρίθηκαν αμέσως. Στην Αλγερία όταν πήγαμε είχαμε κάποιους φόβους, γιατί έχουν άλλη μουσική, άλλες κλίμακες, άλλο ιδίωμα, αλλά υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός. Και κυρίως όταν έβγαινε η χορεύτρια στη σκηνή, εκεί κόντεψαν να γκρεμίσουν το χώρο!

Οι Έλληνες ανταποκρίνονται; Χορεύουν;
Ναι! Σίγουρα η νεολαία ανταποκρίνεται περισσότερο, δηλαδή τα παιδιά από 16 μέχρι 30 χρονών. Είναι πιο εύκολοι απ’ τους μεγαλύτερους στο να σηκωθούν και να συμμετέχουν. Είναι πάρα πολύ ωραίο γιατί απολαμβάνουμε όλες τις ηλικίες, απλά μερικές φορές σε κάποιους χώρους είναι λίγο δύσκολο να διαχειριστείς πιο μεγάλες ηλικίες, που θέλουν ένα τραπεζάκι να βολευτούν, να παρακολουθήσουν, ενώ υπάρχει μια μερίδα νεολαίας που χορεύει. Τελικά πάντως, δε φεύγει κανείς παραπονεμένος. Αυτό μου αρέσει στο γκρουπ το δικό μας, ότι υπάρχουν όλες οι ηλικίες, από μικρά παιδάκια, μέχρι ανθρώπους πάνω από 60. Και είναι ωραίο να δίνεις σ’ αυτά τα παιδιά κάτι που έχει ρίζες κι όχι απλά μια μουσική που φτιάχτηκε για κάποιους λόγους. Έχει βαθιές πολιτιστικές ρίζες και ταυτόχρονα δίνει και την ευκαιρία της εκτόνωσης και της ψυχαγωγίας. Στην αρχή δεν τον νοιάζει, έρχεται με την παρέα του, του αρέσουν τα τραγούδια, του αρέσει ο ρυθμός, συμμετέχει, δεν τον νοιάζει αν παίζεις Κάτω Ιταλία ή Βόρειο Ισπανία ας πούμε, όμως μετά το ανακαλύπτει τι είναι αυτό που παίζεις. Και μπορεί να δεις ανθρώπους να κάνουν ταξίδια στην Ιταλία, επειδή άκουσαν πρώτη φορά αυτή τη μουσική από μας. Εμείς κατεβαίνουμε 2-3 φορές το χρόνο σίγουρα, κι έχει τύχει να δω ανθρώπους στο πλοίο, οι οποίοι έρχονται και λένε «εσείς δεν είστε οι Encardia;» Λέω ναι, ε από σας τώρα κατεβαίνουμε κάτω, εσείς μας δώσατε την έμπνευση και την ιδέα! Κι από τις επαφές που έχουμε γενικότερα με τον κόσμο, γιατί μας αρέσει να μιλάμε με το κοινό, βλέπω ότι ανακαλύπτουν αυτό τον κόσμο μέσω των τραγουδιών, τους αρέσει πρώτα η μουσική, ενώ στην αρχή συνέβαινε το αντίθετο, άνθρωποι που είχαν σχέση με τη Νότιο Ιταλία ήταν οι πρώτοι μας ακροατές.

Το Μάρτιο του 2012 κυκλοφόρησε η ταινία του Άγγελου Κοβότσου με τον τίτλο Encardia «Η πέτρα που χορεύει» και θέμα το οδοιπορικό σας στις περιοχές των Ελληνόφωνων χωριών της Ιταλίας, η οποία και απέσπασε το βραβείο κοινού στο 14ο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Προβάλλεται κάπου αυτή την περίοδο και τι πραγματεύεται;
Προβλήθηκε μερικούς μήνες στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και σε κάποιους άλλους κινηματογράφους, τώρα δεν προβάλλεται κάπου, αλλά θα βγει κάποια στιγμή σε DVD. Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια παραγωγή του Γιώργου Πουλίδη, στον οποίο οφείλεται και η αρχική ιδέα και του σκηνοθέτη Άκη Κοβότσου. Ξεκίνησε από την ιδέα να παρακολουθήσει η κάμερα στενά ένα ταξίδι του συγκροτήματος στην Κάτω Ιταλία. Λοιπόν, πραγματικά το μεγαλύτερο μέρος του υλικού συγκεντρώθηκε σ’ αυτό το ταξίδι όπου εμείς κατεβήκαμε στην περιοχή αυτή της Απουλίας και συναντήσαμε διάφορους ανθρώπους, μουσικούς, ποιητές, εκπροσώπους όλων των γενεών, βρεθήκαμε σε γλέντια, κάποιες διοργανώσεις, φεστιβάλ και σε προσωπική επαφή με τους ανθρώπους που ανέφερα και η κάμερα τα κατέγραψε όλα πάρα πολύ ωραία, δεν ήταν μία, ήταν 2-3 κάμερες και με πάρα πολύ ωραίο ήχο γιατί υπήρχε πάρα πολλή μουσική σε όλο αυτό το υλικό - έχουμε τη δυνατότητα να βγάλουμε κι ένα soundtrack αργότερα. Ο άξονας που έδωσε ο σκηνοθέτης, η θεματική δηλαδή, ήταν αυτή η γλώσσα, τα γκρίκο, η γλώσσα που χάνεται και θίγει και το θέμα του ταραντισμού, του οποίου η θεραπεία γινόταν με τη μουσική σε άτομα που είχανε τσιμπηθεί από τη δηλητηριώδη αράχνη. Κυρίως όμως το θέμα είναι η γλώσσα. Για μας ήταν πάρα πολύ σημαντικό να ασχοληθεί ο σκηνοθέτης κι ένα ολόκληρο συνεργείο με μια δράση μας, όμως το αποτέλεσμα ήταν πάρα πολύ ωραίο. Κατ’ αρχήν συγκεντρώθηκε υλικό που ξεπερνάει τις εκατό ώρες, άρα έχουμε υλικό και για δεύτερο ντοκιμαντέρ και έτσι, πάρα πολύ γλαφυρά δίνει τη σχέση που έχουμε με τους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα δικαιώθηκε με το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και αυτό ήταν μια πάρα πολύ ωραία έκπληξη. Επίσης πήρε και μια διάκριση σε ένα φεστιβάλ μιας περιοχής στην Κάτω Ιταλία, όπου οι άνθρωποι εκεί ενίσχυσαν και οικονομικά την ταινία, μόλις είδαν ένα μέρος του υλικού. Οι άνθρωποι που μας παρακολουθούν αυτά τα χρόνια, βλέποντας την ταινία μπορούν να καταλάβουν πολύ καλύτερα το πώς και το γιατί υπάρχουμε και παίζουμε αυτή τη μουσική.

Μιλήστε μας για τις συνεργασίες σας.
Το θέμα των συνεργασιών είναι κάτι που πάντα μας άρεσε. Το να μοιραζόμαστε τη σκηνή με ανθρώπους είναι όπως μοιράζεσαι τη ζωή, ποίος θέλει να είναι μόνος του στη ζωή; (γελάει). Η πρώτη μας συνεργασία ήταν όταν ξεκινήσαμε με το Νίκο Πορτοκάλογλου, ο οποίος άκουσε το υλικό του πρώτου μας δίσκου πριν εκδοθεί και του ζητήσαμε να πει ένα τραγούδι, του άρεσε πάρα πολύ και είπε το « Agapi Mou fidella » που έδωσε και τον τίτλο του στον πρώτο μας δίσκο. Ήταν και πάρα πολύ ωραία η ερμηνεία του, το είχαμε ευχαριστηθεί πολύ. Αυτή η συμμετοχή στο δίσκο μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και μια μεγάλη συναυλία το 2006 μαζί, όπου συμμετείχε με περισσότερα τραγούδια κι εμείς είχαμε διασκευάσει κάποια δικά του κι αυτό επαναλήφθηκε. Μας κάλεσε εκείνος πέρσι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου κάναμε ένα παρασκευοσάββατο πάρα πολύ ωραίο, φέτος το καλοκαίρι άλλη μια συναυλία στο κηποθέατρο Παπάγου και αναφέρομαι έτσι πιο λεπτομερώς γιατί η πρώτη συνεργασία έχει για μας ιδιαίτερη σημασία, τη στιγμή που είμαστε ένα συγκρότημα που παίζει συγκεκριμένο είδος μουσικής και αρχικά δε γνωρίζει κανείς ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Οπότε να έρχεται ένας άνθρωπος από το χώρο και να σε στηρίζει είναι πολύ σημαντικό. Η δεύτερη συνεργασία με το Φοίβο Δεληβοριά ξεκίνησε όταν έτυχε να παρακολουθήσει μια συναυλία μας και μας είπε «πως γίνεται να παίζετε μια μουσική από μια άλλη περιοχή σαν να είστε από κείνα τα μέρη;» Και πρόσθεσε μετά, ότι είναι στη διάθεση μας για ότι χρειαστούμε, ακόμα και για παρέα στο στούντιο. Οπότε, το επόμενο βήμα ήταν μια συναυλία με το Φοίβο, που στη συνέχεια έγιναν πολλές. Έχουμε μια παράδοση και με το Δεληβοριά και με τον Πορτοκάλογλου κάθε τόσο να τους καλούμε και να μας ανταποδίδουν την πρόσκληση και να βρισκόμαστε μαζί επί σκηνής. Με τον Ηλία Λογοθέτη, μια εξαιρετική συνεργασία, επειδή ο Ηλίας τραγουδάει κιόλας χαρακτηριστικά κάποια τραγούδια, όπως και στο δίσκο ΜηTerra, λέει ένα τραγούδι απ’ τη Βόρειο Ιταλία κι έχει και μια ιστορία με τραγούδια, εργατικά κυρίως της Βόρειας Ιταλίας, οπότε έχουμε κάνει αρκετές παραστάσεις μαζί. Με το Νίκο Ξυδάκη οπωσδήποτε μια σειρά πάρα πολύ ωραίων συναυλιών και γιατί συμμετείχε στο δικό μας ρεπερτόριο, αλλά και γιατί κι εμείς είχαμε διασκευάσει μια ενότητα δική του, τη Βενετσιάνα και την τραγουδήσαμε μαζί του σε πολλές συναυλίες, μια σαιζόν ολόκληρη, αλλά κάναμε και περιοδεία στην επαρχία. Από κει και πέρα, κι άλλες συνεργασίες κατά καιρούς με την Καίτη Κουλλιά, Βασίλη Λέκκα, Καλλιόπη Βέττα, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, Αλκίνοο Ιωαννίδη, που συμμετέχει στο δίσκο πάρα πολύ ωραία και άλλους. Τη χρονιά που μας πέρασε είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία με μια θεατρική ομάδα τεσσάρων παιδιών, με τους οποίους ανεβάσαμε ένα θεατρικό έργο πάνω σε ένα λαϊκό παραμύθι της Λήμνου. Είχε τον τίτλο «Ου έρωτας» και παίζαμε στο Θέατρο Πορεία και πήγε πάρα πολύ καλά. Ήταν λοιπόν, ζωντανή μουσική με τα τραγούδια μας στην τοπική διάλεκτο της Κάτω Ιταλίας και πρόζα στην τοπική διάλεκτο της Λήμνου. Ένα πολύ ωραίο πάντρεμα, όπου και η μουσική ήταν σκηνοθετημένη, δηλαδή εμείς οι μουσικοί είχαμε σκηνοθετηθεί μέσα στη δράση και το διασκεδάσαμε πολύ. Γενικά, ότι δυνατότητα μας δίνεται να δοκιμάζουμε πράγματα και να συνεργαζόμαστε με άλλους ανθρώπους βλέπουμε ότι έχει μεγάλη απήχηση και στον κόσμο, αλλά διαμορφώνει κι εμάς καλλιτεχνικά.

Έχετε ήδη πέντε δίσκους στο ενεργητικό σας, αν δεν κάνω λάθος. Ετοιμάζετε κάτι καινούριο;
Έχουμε 4 δίσκους κι ένα single. Τώρα με τη δισκογραφία είναι δύσκολοι οι καιροί και δεν τολμάμε να ομολογήσουμε αυτά που σκεφτόμαστε. Θα δούμε!

Σε συναυλιακό επίπεδο;
Σχεδιάζουμε μία σύμπραξη που θα ξεκινήσει από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης τώρα το Μάρτιο, με ένα εξαιρετικό φωνητικό σύνολο, τις «Πλειάδες». Αποτελείται από έξι γυναίκες που τραγουδούν τραγούδια πολυφωνικά απ’ την Ήπειρο, αλλά και τα Βαλκάνια. Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον και θα ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη, αλλά περιοδεύοντας, θα φτάσει και στην Αθήνα. Από καιρό έχουμε μια επιθυμία να συμπράξουμε με τους Human Touch, γεγονός πολύ ενδιαφέρον επίσης που το προετοιμάζουμε, αλλά δεν το βιαζόμαστε.

Συστήστε μας και τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, πριν κλείσουμε. Ποιοι είστε - για να σας γνωρίσουμε καλύτερα;
Βασικά είμαστε μια σταθερή ομάδα από τότε που ξεκινήσαμε κι αυτό είναι το μυστικό, γιατί όταν συμπληρώσεις τόσα χρόνια και τόσες ώρες πτήσης με τον άλλον, η δυναμική είναι τεράστια. Βλέπεις ότι μπορείς να κάνεις ότι θες, και μουσικά και οτιδήποτε γιατί λειτουργείς πλέον ως ομάδα, σαν ένα πράγμα. Αυτό έχει κόπους βέβαια. Βασικά, έχουμε μικρές αλλαγές, λόγω συνθηκών, όπως ας πούμε η εγκυμοσύνη των δυο κοριτσιών τον τελευταίο χρόνο, της μιας χορεύτριας και της Αναστασίας Δουλφή, που είναι η πρώτη τραγουδίστρια. Το περιστατικό αυτό της εγκυμοσύνης μας έφερε στο γκρουπ ένα νέο μέλος, τη Ναταλία Κοτσάνη η οποία είναι 24 χρονών, εξαιρετική μουσικός, με πάρα πολύ ταλέντο και πάρα πολλή ψυχή. Μ’ ένα τρόπο θαυμαστό, μέσα σε λίγους μήνες μπήκε σε όλο αυτό το κλίμα της ατμόσφαιρας και της μουσικής μας και είναι το μέλλον του γκρουπ η Ναταλία. Ο βασικός πυρήνας είναι εγώ (Κώστας Κωνσταντάτος) που παίζω κυρίως ντέφι, το λεγόμενο ταμπορέλο συν το παραδοσιακό κρουστό της περιοχής, παίζω όμως και μαντολίνο και βιολί. Έχουμε το Βαγγέλη Παπαγεωργίου που παίζει ακορντεόν, που στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς ακορντεόν, αλλά μπαγιάν και αποτελεί εξέλιξη του ακορντεόν. Ο Βαγγέλης είναι υπεύθυνος και για τις ενορχηστρώσεις και τις συνθέσεις κάποιων κομματιών και παίζει και φυσαρμόνικα. Μετά έχουμε το Μιχάλη Κονταξάκη, που είναι κιθαριστής εξαιρετικός και κάνει καριέρα κλασικής κιθάρας ως σολίστας και στο εξωτερικό, το Δημήτρη Τσεκούρα που παίζει κοντραμπάσο, τη Γιάννα Χαμαλέλη και την Κωνσταντίνα Καλκάνη που χορεύουν κι έχουμε και αναπληρωματικό κιθαριστή που εμφανίζεται πολλές φορές μαζί μας, τον Κώστα Μπουρόπουλο. Ο τεχνικός μας ο Πασχάλης Κολέντσης είναι πάντα μαζί μας σαν μέλος της ομάδας και διάφοροι άλλοι συνεργάτες, κυρίως στο χορό.

Τι θα ευχόσασταν στους αναγνώστες του www.ogdoo.gr;
Υπάρχει ένας βαθμός δυσκολίας στην πατρίδα μας αλλά και διεθνώς, ένα κλίμα βέβαια που καλλιεργείται από πολλούς παράγοντες, είτε οικονομικούς, είτε επικοινωνιακούς. Θα ήθελα να πω ότι σε όλες τις εποχές, αν κανείς μελετήσει, διαβάσει ή ανατρέξει, ήδη από προ Χριστού, υπήρχαν δύσκολοι περίοδοι, τις οποίες περνούσαν οι κατά τόπους κοινωνίες, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος. Δεν υπήρχε ποτέ «ησυχία», ούτε στη χώρα μας, ούτε σ’ όλο τον κόσμο. Δεν έχει σημασία να δούμε αν αυτό είναι καλό ή κακό, έτσι είναι. Επομένως και οι άνθρωποι πάντα πορεύονταν μέσα από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, είτε αυτές ήταν οικονομικές, είτε είχανε πολέμους, είτε πείνα, δυστυχία, πόνο… Άρα, ο άνθρωπος και οι κοινωνίες κάποτε πρέπει να μάθουν ότι θα ζουν μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες τις οποίες υποβάλει η ιστορία και το περιβάλλον τους. Φυσικά, εννοείται πως πρέπει να κάνουμε πάντα ότι μπορούμε, είτε για να ανατρέψουμε κάτι, είτε να το αλλάξουμε, αλλά οι αλλαγές, για μένα προσωπικά, πρέπει να γίνονται σε προσωπικό επίπεδο. Δηλαδή, καθένας από μας πρέπει να κοιτάξει με ποιο τρόπο θα κάνει τη δική του επανάσταση κι έτσι υποκινούνται και οι μαζικές κινητοποιήσεις - από προσωπική αλλαγή. Αν περιμένουμε μια κοινωνία να αλλάξει ξαφνικά τον τρόπο που φέρεται, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Νομίζω όλες οι δυσκολίες είναι μια αφορμή, αφ’ ενός να αναλογιστεί καθένας την προσωπική του ευθύνη κι αφ’ ετέρου να στραφεί προς το διπλανό. Ο διπλανός μπορεί να είναι η μάνα μας, ο πατέρας μας, η γυναίκα μας, τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, οι συγγενείς μας, οι άνθρωποι που είμαστε μαζί στη δουλειά και διευρύνουμε τον κύκλο. Διπλανός είναι κι αυτός που πεθαίνει από πείνα στην Αφρική ή στην παρακάτω γειτονιά, ή άνθρωποι που έχουν μείνει χωρίς δουλειά και τα παιδιά τους δεν έχουν τα στοιχειώδη. Αν βρούμε έναν τρόπο να κοιτάξουμε και να υπολογίσουμε το διπλανό και να δούμε εμείς τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτόν, τότε νομίζω θ’ αρχίσουν να δίνονται λύσεις πιο μαζικά. Άρα, σαν ευχή θα έλεγα καθένας από μας να στραφεί στο διπλανό του, ότι μπορεί να σημαίνει η λέξη διπλανός.

Επίσημο website: www.encardia.grΦωτογραφίες | Video: Πάνος Παπαιωάννου

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!