Ελεωνόρα Ζουγανέλη – Είμαι η Ελεωνόρα και η Νατάσσα είναι η Νατάσσα

προβληματισμό για τη θέση και το ρόλο των ερμηνευτών και δημιουργών αλλά και του ίδιου του τραγουδιού σε ένα γκρίζο κοινωνικοπολιτικό τοπίο και ταυτόχρονα αναφέρεται στους συνοδοιπόρους αλλά και τους «βετεράνους», που άμεσα ή έμμεσα, επηρέασαν τις επιλογές και την γενικότερη καλλιτεχνική της στάση.

Κατέκτησες την επιτυχία με γοργά βήματα. Με μόλις δύο προσωπικούς δίσκους και μια ζωντανή ηχογράφηση έχεις αποκτήσει φανατικούς πιστούς και ηγείσαι προγραμμάτων, συναυλιών, εκδηλώσεων. Πώς το βιώνεις «όλο αυτό»;
Πάντως διαφορετικά απ’ ότι το περιγράφεις, με την έννοια ότι γενικώς όλη αυτή η διαδικασία που ζούμε και η καθημερινότητα πια, δεν ξέρω αν με κάνει να μπορώ να χρησιμοποιώ τη λέξη επιτυχία γι’ αυτό που κάνω. Είμαι πολύ χαρούμενη για όσα μου συμβαίνουν και πραγματικά παρά το ότι υπάρχουν διάφορες δυσκολίες στον τομέα που ασχολούμαι αλλά και σε όλους πια τους τομείς, νιώθω ότι τα πράγματα για μένα έχουνε μια ευνοϊκή πορεία. Νομίζω όμως ότι δεν είναι οι ίδιοι ούτε οι ρυθμοί που συμβαίνουν αυτά ούτε και ο βαθμός της επιτυχίας είναι ανάλογος σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια. .

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ποιο είναι οι λόγοι που είχαν σαν αποτέλεσμα τις δικές σου κατακτήσεις μες το γκρίζο τοπίο των καιρών μας;
Η δουλειά και η αγάπη γι’ αυτό που κάνω. Η τύχη από μόνη της, σίγουρα δεν αρκεί. Αυτός πιστεύω είναι ο λόγος που με έφερε έως εδώ. Ασχολούμαι με πάθος με το τραγούδι και τη δουλειά μου και εργάζομαι πολλές ώρες προκειμένου να επιτύχω το αποτέλεσμα που με ικανοποιεί.

Στο μέχρι τώρα ρεπερτόριό σου κυρίαρχη θέση έχει το ερωτικό στοιχείο. Όλα αυτά όλα τα τρομερά και φοβερά που συμβαίνουν γύρω μας πόσο επηρεάζουν, πόσο εμπλέκονται στη δουλειά και τις επιλογές σου;
Κατ’ αρχήν αυτό το κλίμα αν θ’ αρχίσει να αποτυπώνεται και στη μουσική θα ξεκινήσει από εδώ και πέρα. Δηλαδή μπορεί να γραφτούν ίσως κάποια πολιτικά τραγούδια και κοινωνικά. Νομίζω όμως πως είναι μιας άλλης εποχής αντίδραση το πολιτικό τραγούδι, τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά που το γνωρίσαμε στο παρελθόν. Μπορεί όμως να κάνω λάθος και ξαφνικά να το δούμε να ζωντανεύει.

Σε ενδιαφέρει; Σε αγγίζει;
Με ενδιαφέρει αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή. Αν με ενδιέφερε κάτι άλλο θα το είχα επιλέξει. Είμαι σε μια φάση που έχω αυτή τη δυνατότητα. Τα προγράμματα που κάνω έχουνε πάρα πολλά είδη τραγουδιών. Νομίζω ότι η αντίδραση σε αυτό που μας συμβαίνει αποτυπώνεται σε πάρα πολλές πλευρές της ζωής μας. Ακόμη και στον τρόπο που ζω και στον τρόπο και δουλεύω, στους συνεργάτες που επιλέγω να έχω δίπλα μου έως και σε αυτά που διαλέγω να φορέσω. Δεν θεωρώ ότι ο καθένας αντιδρά κάνοντας μόνο ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Παντού και με διάφορους τρόπους εκδηλώνουμε αυτό που δηλώνουμε.

Προερχόμενη από μία μουσική οικογένεια ποια είναι τα θετικά ή τα αρνητικά του να ασχολείσαι με την ίδια τέχνη, να ασκείς το ίδιο επάγγελμα με αυτό των γονιών σου, των δικών σου ανθρώπων;
Δεν ξέρω να σου πω αν είναι πιο δύσκολο ή πιο εύκολο γιατί αυτή είναι η πραγματικότητά μου. Δεν γνωρίζω πώς θα ήταν εάν ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Ξέρω ότι απλά έχει να κάνει με το πώς μεγαλώνεις και τι προσλαμβάνουσες έχεις. Σίγουρα επηρεάζεσαι από το οικογενειακό σου περιβάλλον για όλες σου τις επιλογές. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να σε κάνει να χαράξεις πορεία, δηλαδή δεν μπορούν να σε επηρεάσουν οι γονείς σου για το πώς θα ζήσεις εσύ τελικά τη ζωή σου. Η δουλειά αυτή καθ’ αυτή είναι που σε οδηγεί στο αν θα την κάνεις ή όχι. Από εκεί και έπειτα, δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες, δεν έχω μπει στο τριπάκι να σκεφτώ αυτό που με ρωτάνε διάφοροι, αν φοβάσαι να σε συγκρίνουν με τους γονείς σου. Είναι πράγματα που δεν μας απασχόλησαν ποτέ σαν οικογένεια και δεν πήγε ποτέ το μυαλό μου εκεί, δηλαδή πρώτη φορά που το άκουσα ήταν από ερώτηση δημοσιογράφου. Δεν πίστευα ότι μπορεί ένα παιδί να συσχετίσει τον εαυτό του με τους γονείς του. Το βρίσκω λίγο ανώριμο και δεν μου έχει προκύψει ούτε σε πιο μικρή ηλικία που θα δικαιολογούνταν η ανωριμότητα, πόσο μάλλον τώρα.

Ξεκινάς με την Μικρή Άρκτο του Παρασκευά Καρασούλου και συμμετέχεις στο δίσκο της Εστουδιαντίνας. Βήμα βήμα καταλήγεις σε μια πιο «ψαγμένη» pop. Αυτό είναι το ύφος που σου ταιριάζει περισσότερο και σε εκφράζει;
Δεν θέλω να ομαδοποιώ τον εαυτό μου, ούτε και να τον κατηγοριοποιώ. Όποιος θέλει είναι ευπρόσδεκτος να το κάνει, αλλά εμένα δεν μου αρέσει, οπότε δεν θα χαρακτηρίσω τη μουσική μου. Μπορώ να περιγράψω τι είναι αυτό που κάνω γενικώς σαν καλλιτέχνης. Όταν διαλέγω τραγούδια για το δισκογραφία μου, δεν λέω να ένα ωραίο pop τραγούδι, να ένα καλό λαϊκό τραγούδι… Ακόμα κι όταν απλώς ακούω τραγούδια άλλων ερμηνευτών και δημιουργών. Προσπαθώ να έχω τα πάντα στο υλικό μου, ανεξαρτήτως διαχωρισμών, όπως και στη ζωή μου.

Έτσι είμαι εγώ. Έτσι νιώθω εγώ.

Σ’ έχω ακούσει που τραγουδάς πολύ ωραία κάποια παλιά λαϊκά τραγούδια, όπως το «Μακριά μου να φύγεις». Ένα άσμα ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους σχεδόν τους σπουδαίους ερμηνευτές, γιατί μεταξύ άλλων τους δίνει τη δυνατότητα να αναδείξουν κρυμμένες πτυχές τους. Εσύ το λες με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, μια άλλη προσέγγιση, πολύ εκφραστική, όμως και ουσιαστική. Νομίζω ότι υπηρετείς σωστά το τραγούδι, βγάζεις αθέατες πτυχές του. Έχεις τέτοια ακούσματα;
Λαϊκά, πολύ. Έχω μελετήσει πάρα πολύ την ελληνική μουσική και τα διάφορα είδη του τραγουδιού μας. Αλλά σου ξαναλέω, αυτό που πιστεύω και πρεσβεύω, είναι πως στη ζωή και στο τραγούδι δεν υπάρχουν στεγανά και «στρατεύσεις». Μιλάω για μένα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αποδέχομαι και θαυμάζω άλλους καλλιτέχνες που είναι πολύ πιο συνεπείς και στοχευμένοι σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Τα πρότυπά σου ποια ήταν όταν ξεκινούσες; Τι σου άρεσε;
Δεν είμαι άνθρωπος που έχει πρότυπα. Έχω ακούσει πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Τα πρώτα μου ακούσματα σαν παιδί, όσον αφορά την ελληνική μουσική, ήταν από τον ελληνικό κινηματογράφο. Από το Χατζιδάκι, Πλέσσα, Καπνίση μέχρι και Ζαμπέτα. Συνειδητοποίησα πως μου άρεσαν και άρχισα να τους μελετώ. Από εκεί και έπειτα οι γονείς μου πρότειναν τα «δικά» τους, μετά με τους φίλους μου πέρασα στη φάση που άκουγα πολύ πιο ροκ καταστάσεις… και παράλληλα ο πατέρας μου με προέτρεψε να ακούσω παραδοσιακή μουσική. Αργότερα η αγάπη μου για το φλαμένγκο με έκανε να «ψάξω» την ισπανική μουσική και κάπως έτσι μέσα από προσωπικές εμπειρίες και προτροπές φίλων, αφού η μουσική είναι το πάθος μου και μόνιμο πεδίο συζήτησης και αναζήτησης, βρήκα σε διάφορα είδη όσα με αντιπροσωπεύουν.

Το χαρμάνι είναι πολυδιάστατο, δηλαδή.
Ναι, πολύ.

Πηγαίνοντας και πάλι πίσω στο χρόνο και στη συνεργασία σου με την Εστουδιαντίνα, είχες μια ξεχωριστή στιγμή, να σε συνοδεύει ο Γιώργος Νταλάρας στο τραγούδι Όταν πέφτει το βράδυ, σε μουσική του Μιχάλη Κουμπιού και στίχους του Νίκου Σταθόπουλου. Συνεργάστηκες και μαζί του επί σκηνής. Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε ότι οι μεγάλοι κλέβουνε ενώ οι μέτριοι αντιγράφουν. Τι παίρνεις από τον Νταλάρα; Τι κλέβεις – αν κλέβεις κάτι;
Για εμένα ο Νταλάρας έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Όσο και αν θέλω να ευχαριστήσω όσους βρέθηκαν στο δρόμο μου, πάντα εκείνος θα έχει μια ξεχωριστή θέση.

Καθοριστικό, γιατί;
Γιατί ήταν ο πρώτος άνθρωπος που επέλεξε να με έχει κοντά του, που με πίστεψε χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω και το λόγο αν θέλεις που το έκανε την περίοδο εκείνη. Είχα μια καλή φωνή αλλά ήμουν πάρα πολύ νέα, πάρα πολύ απαίδευτη και αυτός ο άνθρωπος με διάλεξε να σταθώ μαζί του σ’ ένα πρόγραμμα πολύ απαιτητικό, χωρίς να ξέρει αν μπορούσα ν’ ανταπεξέλθω και χωρίς βέβαια και εγώ τότε να ξέρω. Και δεν ξέρω ακόμη αν τελικά τα πήγα καλά σ’ εκείνο το πρόγραμμα, πάντως ξέρω μου άφησε ένα πολύ μεγάλο δώρο: συνειδητοποίησα ότι πρέπει να δουλέψω πολύ γι’ αυτό που θέλω να κάνω και άλλαξε όλη μου η νοοτροπία, όλη μου η ζωή. Από εκεί που ήμουν ένα παιδί που εντάξει έχει μια ωραία φωνή και όλα μου έμοιαζαν τι ωραία τι καλά, έφαγα μια τούμπα ολόκληρη και είπα: Ελεωνόρα θέλεις δουλειά σε πάρα πολλά επίπεδα αν θες να κάνεις σωστά αυτό αγαπάς και έτσι μπήκα σε πρόγραμμα.

Βλέποντάς τον να δουλεύει μεθοδικά και να αφιερώνεται στο αντικείμενό του;
Τον θαύμαζα και τον θαυμάζω πάρα πολύ. Ένιωσα έκπληξη για την απόφασή του να με έχει κοντά του. Φαντάστηκα ότι κάτι έβλεπε σ’ εμένα που εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει και έτσι μου έδωσε ώθηση να ασχοληθώ περισσότερο με εμένα την ίδια ως ερμηνεύτρια, να βρω τις αδυναμίες αλλά και να «κεντράρω» της δυνατότητές μου. Με αυτά τα «διδάγματα» και με πολύ δουλειά έφτασα εδώ που έφτασα σήμερα και συνεχίζω στο ίδιο μήκος κύματος.

Το «Τα Λέμε» από τον τελευταίο σου δίσκο, τη ζωντανή ηχογράφηση στο Θέατρο Βράχων μαζί με τους φίλους σου, είναι ένα καινούριο τραγούδι που αποδεικνύει την πολυπλοκότητα των ακουσμάτων και των επιδιώξεών σου, μιας και πρόκειται για ένα ιταλικό τραγούδι. Κατετάγη 9^ο στο διαγωνισμό του San Remo ενώ προκάλεσε αίσθηση στη γείτονα χώρα καθώς η ερμηνεύτριά του, η Tatangelo, δήλωσε ότι περιγράφει μια τραυματική ερωτική εμπειρία που βίωσε στα 16 της μόλις χρόνια. Μάλιστα το αφιέρωσε σ’ εκείνον που δεν την άφηνε να γίνει τραγουδίστρια. Βλέπω ότι στην ελληνική εκδοχή του, με τους στίχους της Σάννυ Μπαλτζή, ότι κρατάτε την ουσία του, το μήνυμά του δηλαδή. Είναι κάτι που προέκυψε σκόπιμα ή αυθόρμητα;
Ούτε ήξερα την ιστορία της κοπέλας που είπες, ούτε του τραγουδιού. Δεν ξέρω εάν η Σάννυ ήθελε να μείνει εκεί. Νομίζω είναι πάρα πολύ δυναμικό κομμάτι και εκρηκτικό, που αν θες μοιάζει λίγο περιοριστικό στο τι θα μπορούσε να λέει, οπότε φαντάζομαι ότι τη Σάνυ έγραψε στίχους πάνω σε ένα συγκεκριμένο αίσθημα. Εγώ το είδα σαν αποτέλεσμα, ελληνικό στίχο με μουσική, μου άρεσε πολύ, βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό και έτσι το είπα.

Τελευταία αρκετά διεθνή τραγούδια μεταγλωττίζονται και μάλιστα έχουν και ξεχωριστή απήχηση στην πατρίδα μας. Πιστεύεις ότι οι διασκευές είναι μια λύση στο πρόβλημα της δισκογραφίας να αναδείξει στις μέρες μας μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες.
Δε θεωρώ ότι στην Ελλάδα δε γράφουν μεγάλα τραγούδια. Σε καμία περίπτωση. Αυτός που αναφέρεις για τις διασκευές θα έλεγα πως ναι, πολλές φορές τυχαίνει. Όμως ανέκαθεν συνέβαινε, δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Και θα συνεχίσει να γίνεται γιατί έχει ενδιαφέρον να ακούς ένα κομμάτι που σου αρέσει, το αγαπάς και να θέλεις να το κάνεις πιο πολύ δικό σου και τελικά να τα καταφέρνεις. Η μουσική δεν έχει σύνορα. Ακόμα και στις παραδοσιακές των λαών, αν προσέξεις, θα διαπιστώσεις κοινά σημεία και κώδικες.

Οι δίσκοι σου, μέχρι τώρα, είναι πολυσυλλεκτικές εργασίες από τη μεριά των δημιουργών. Υπάρχει περίπτωση κάποια στιγμή να στραφείς προς ένα συνθέτη, ένα στιχουργό; Το λέω γιατί, τουλάχιστον στα «χαρτιά», αυτή θεωρείται πιο δημιουργική διαδικασία απ’ το να επιλέγεις τραγούδια από διαφορετικά πρόσωπα.
Ενδεχομένως, δεν ξέρω… γιατί δεν έχω τέτοιο βίωμα να είμαι με έναν άνθρωπο και να δουλεύω μαζί. Έχω θετικές εμπειρίες από τις ζωντανές εμφανίσεις μου όπου συμπλέω σε μόνιμη βάση με τους ίδιους συνεργάτες. Σίγουρα το να δένεσαι με έναν άνθρωπο, το να σε γνωρίζει και να ξέρει πώς εκφράζεσαι, αυτό οδηγεί πολύ πιο σύντομα και πιο σταθερά σε ένα καλό αποτέλεσμα. Μακάρι λοιπόν να τύχει να συνυπάρξουμε και να συμπορευτούμε με έναν δημιουργό σε ένα κοινό όραμα. Δεν έχω δηλαδή ένα πλάνο που λέω, φέτος θα κάνω με 10 συνθέτες, του χρόνου με 5 και του παραχρόνου με 1. Αυτά τα πράγματα, είναι και λίγο τι θα προκύψει.

Πώς επιλέγεις τα τραγούδια που δισκογραφείς;
Συνήθως μου στέλνουν τραγούδια σε demo μορφή. Ακούω και όσα βρίσκω ότι έχουν κάτι να μου πουν τα δοκιμάζω. Γιατί άλλο να σου αρέσει να το ακούς και άλλο να το λες.

Ρωτάω γιατί, έχοντας μεγαλώσει με καλλιτέχνες, έχεις διαπιστώσει ξεκάθαρα ότι η διαδρομή έχει και τα πάνω της αλλά και τα κάτω της.
Ναι, βέβαια.

Κατά τη γνώμη μου, πέρα από το ταλέντο, αυτό που καθορίζει τα «πάνω» και τα «κάτω», για έναν καθιερωμένο και αναγνωρισμένο καλλιτέχνη, είναι οι επιλογές του ρεπερτορίου..
Βεβαίως και παίζει καθοριστικό ρόλο, αναλόγως όμως και το τι είδους καριέρα κάνεις. Πάντως εγώ δεν νομίζω ότι μόνο η επιλογή του ρεπερτορίου κρατάει έναν καλλιτέχνη ψηλά.

Τι άλλο;
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης.

Δηλαδή;
Η προσωπικότητά του και αυτό που έχει να πει στον κόσμο. Υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες με μέτριο ρεπερτόριο που έχουν κάνει μεγάλη καριέρα και καλλιτέχνες εξαιρετικό ρεπερτόριο που δεν έχουν περάσει στο ευρύ κοινό. Ιδανικό είναι να συμβαίνουν και τα δύο. Δηλαδή ένας καλλιτέχνης που έχει «πράγματα» να μοιραστεί και είναι σε θέση να «δώσει», να μπορεί να έχει την τύχη ενός υπέροχου ρεπερτορίου, όπως π.χ. η Βίκυ Μοσχολιού.

Καμιά φορά, το τι επιλέγεις είναι όπως πας στα μαγαζιά και παίρνεις ένα μπλουζάκι και τελικά δεν το έχεις βάλει ποτέ και λες, τι βλακεία, πως το πήρα εκείνη την ώρα; Ε, το πήρες γιατί ήσουνα θολωμένη, εκείνη την ώρα… Έτσι είναι και με ένα τραγούδι. Γιατί μετά πρέπει να σε κυνηγάει σαν μπαμπούλας. Δεν μπορώ να ζω έτσι.

Πώς ονειρεύεσαι το «μετά» σου;
Κοίταξε είναι τώρα τόσο πολύ όλα «ανάστα» που δεν μπορώ να σου πω. Το «μετά» το ονειρεύομαι να υπάρχει μιας και έχει γίνει πολύ αβέβαιο…. Παρ’ όλα αυτά επιμένουμε, υπάρχουν αξιόλογοι συνθέτες και στιχουργοί που δημιουργούν ξεχωριστά τραγούδια που αρέσουν στον κόσμο αλλά με όλα αυτά που συμβαίνουν δεν ξέρω κατά πόσο ο κόσμος θα έχει ακόμα την ανάγκη να πηγαίνει σε κέντρα, να μας βλέπει, να έρχεται στις συναυλίες… Προσωπικά αισθάνομαι ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη αυτόν τον καιρό να παρακολουθώ παραστάσεις συναδέλφων μου, να πηγαίνω στο θέατρο… Όσο αυτή η δουλειά μου προσφέρει χαρά, την ανάγκη για εξέλιξη, το ότι με ενεργοποιεί και με κάνει να νιώθω χιλιάδες συναισθήματα και να «γεννάω» ιδέες γύρω από αυτήν, θα ήθελα απλώς και μόνο να συμβαίνει…

Πριν μου είπες για τη Βίκυ Μοσχολιού. Εσύ ανήκεις σε μια νέα παρέα ερμηνευτών, που έχει βγει δυναμικά στο προσκήνιο, είναι αναγνωρίσιμη απ’ το κοινό και κατά μία έννοια έρχεται να αντικαταστήσει μια άλλη γενιά που βρίσκεται στην ωριμότητα και τη δύση της. Τι διαφορετικό έρχεστε να κομίσετε; Μιλάμε για τους φίλους σου που συμμετέχουν στη ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας στο Θέατρο Βράχων.
Δεν ξέρω αν φέρνουμε κάτι διαφορετικό, πάντως η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι που τελικά είναι φίλοι μου στη ζωή, που τους γνωρίζω και γνωρίζουν απ’ το ξεκίνημά τους και το δικό μου, υπάρχουμε ο καθένας με τελείως διαφορετικό ήχο, με τελείως διαφορετικό τρόπο, με τελείως διαφορετικές προσωπικότητες, με άλλα ντυσίματα, με άλλα μαλλιά, περνώντας την αντίληψη και τα μηνύματά μας στον κόσμο. Αυτό πράγματι, και το λέω με σιγουριά, συμβαίνει. Τώρα, για πόσο θα συμβαίνει, αν θα έχουμε τη δυνατότητα να το διατηρήσουμε, να το εξελίξουμε και τι δρόμο θα πάρει ο καθένας από εμάς, θα το δείξει ο καιρός. Δεν ξέρω αν αντικαθιστούμε κάποιους άλλους, αλλά δεν είναι άσχημο να λέμε ότι μια γενιά φεύγει και μια νέα γενιά έρχεται.

Είναι μοιραίο.
Είναι μοιραίο και ωραίο. Και εμάς θα μας αντικαταστήσουν άλλοι που ως συνήθως θα είναι πιο εξελιγμένοι… Χαίρομαι για τους φίλους μου με τους οποίους βαδίζουμε σε παράλληλες τροχιές. Νιώθω όμορφα και ασφαλέστερα, όταν ξέρω ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή σ’ έναν άλλο χώρο ο Πάνος ας πούμε ή η Νατάσσα η Μποφίλιου και κάνει πρόβες, προσπαθεί και αυτή και αυτός να υπάρξουν σε αυτή την πραγματικότητα. Αισθάνομαι σα να παλεύουμε, ο καθένας με τις δικές του δυνάμεις, για τον ίδιο σκοπό.

Αυτό που σας λείπει κατά τη γνώμη μου είναι ένα οικουμενικό τραγούδι το οποίο θα αγγίξει και θα αγγίξουνε ακροατές με διαφορετικά γούστα και φιλοσοφία;
Τι εννοείς, όταν λες οικουμενικό τραγούδι;

Όπως η «Πριγκηπέσσα», όπως η «Ρόζα» που ενώνουν ετερόκλητα ακροατήρια και μέσα από τη ζύμωση προκύπτει η ουσιαστική επικοινωνία, δίχως όρια και στεγανά, που αν θέλεις είναι και το ζητούμενο.
Συμφωνώ.

Γιατί για κάποιους ανθρώπους είστε «θεοί» για κάποιους άλλους… «άγνωστοι». Δεν σας γνωρίζουν ακόμα καλά, δεν είχαν ίσως την ευκαιρία να σας γνωρίσουν.
Έχει να κάνει πιο πολύ με τον κόσμο στο κατά πόσο είναι ανοιχτός να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με το καινούριο. Μου λένε συχνά, ότι εσύ είσαι η καινούρια «τάδε», η Νατάσσα είναι η καινούρια «εκείνη». Δεν είμαι η καινούρια καμιά. Είμαι η Ελεωνόρα και η Νατάσσα είναι η Νατάσσα. Ας δούνε λοιπόν όλοι και εμείς τι είναι αυτό που για εμάς μπορεί να σημαίνει οικουμενικό. Γιατί η «Ρόζα» είναι ένα πάρα πολύ σπουδαίο τραγούδι, αλλά φέρει και αυτό μια εποχή, μια συνεργασία, την επαφή του Θάνου Μικρούτσικου με τον Δημήτρη Μητροπάνο που ήταν και αυτοί διαφορετικοί, λίγο, κόσμοι τότε. Το θέμα είναι να δεχτούμε ότι μπορούν να προκύψουν πράγματα. Νομίζω ότι είμαστε σε φάση που ακόμα και εμείς φοβόμαστε να κάνουμε ανοίγματα, το πάμε δηλαδή πιο λάου λάου, μέχρι να κατακτήσουμε κάτι και να κάνουμε το επόμενο βήμα. Ίσως κρινόμαστε παραπάνω απ’ ότι θα χρειαζότανε. Βγήκαν 5 άνθρωποι 10 που αν μη τι άλλο «τα λένε». Ο ένας μπορεί να έχει λίγο μακριά μαλλιά, ο άλλος θα ξυρίζει το κεφάλι του, ο άλλος να είναι λίγο χοντρούλης, δηλαδή ψάχνουνε να βρούνε τώρα και σε αυτό το τι τους λείπει. Μας λείπουν πάρα πολλά και θα λείπουν κι άλλα. Δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι. Υπάρχει όμως πολύς δρόμος μπροστά…

Παίζεις όμως με την εικόνα σου και πάνω στη σκηνή αναδεικνύεις τη θηλυκή σου πλευρά, την ανεμελιά σου. Είναι μέρος του παιχνιδιού; Γίνεται αυθόρμητα; Λειτουργεί;
Με το ντύσιμό μου έχω μια ιδιαίτερη σχέση, ενώ γενικώς είμαι με φόρμες στις πρόβες και στο σπίτι, αν θα βγω έξω μου αρέσει λίγο να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Μερικές φορές, για να τονωθώ, ακόμα και στην πρόβα που ντύνομαι έτσι για να νιώσω καλύτερα. Πόσο μάλλον στη σκηνή που εκτίθεμαι. Έχω την ανάγκη να φοράω κάτι το οποίο με κάνει να νιώθω με τον εαυτό μου καλά. Τώρα με τα μαλλιά μου, και με αυτά το παιχνίδι αυτό με φτιάχνει, και το κάνω. Έχει και αντίκτυπο απ’ ότι έχω καταλάβει, δεν μπορώ να σου πω ότι δεν έχει, αλλά δεν ξεκίνησε να συμβαίνει για να έχει αντίκτυπο γιατί δεν το πίστευα, δεν το γνώριζα δηλαδή ότι μπορεί… Το πώς θα φτιάξω το μαλλί μου «πάει» με την ψυχολογική μου κατάσταση.

Στις πρόβες απολαμβάνεις τη διαδικασία;
Τρελαίνομαι. Γενικώς πρόβα και παράσταση δεν τα έχω ξεχωριστά, δηλαδή τα χώνω στην πρόβα. Απολαμβάνω επίσης να βρίσκομαι κάθε μέρα με τους συνεργάτες μου. Ξέρω ότι εκείνοι μάλλον το «σιχαίνονται» αλλά εγώ το λατρεύω. Νιώθω ότι ενώνομαι μαζί τους, γίνονται φίλοι μου, θέλω να τους βλέπω, μου λείπουνε.

Και στο studio όταν ηχογραφείς;
Αν δεν έχεις κοπιάσει με το υλικό σου και απλά είσαι αυθόρμητος είναι βαρετό. Ενώ αν έχεις δουλέψει, η στιγμή που θα κάνεις κάτι αυθόρμητα αποκτά γοητεία. Αυτό φροντίζουμε. Δουλεύουμε πολύ, αλλά κρατάμε τις πιο αυθόρμητες στιγμές.

Στη σκηνή απολαμβάνεις την όλη διαδικασία, το τραγούδι;
Πολύ. Περίμενα πως και πως τις πρεμιέρες και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη για να αρχίσει να κυλάει όλο αυτό που κουβαλάω μέσα μου.

Υπάρχουν πράγματα που σε αγχώνουν, που σε φοβίζουν;
Πολλά.

Πιο είναι το πιο φοβερό απ’ όλα;
Στις παραστάσεις που έδωσα και δίνω με αγχώνει αν θα πάνε καλά. Και το λέω όχι μόνο για εμένα. Έτσι κι αλλιώς δε θα αλλάξει κάτι ούτε οικονομικά αν θα πάει καλά, ούτε στον τρόπο που κινούμαι, αλλά είναι η δύναμη που παίρνεις. Θέλω να αισθάνονται οι συνεργάτες μου ότι άξιζε τον κόπο όλη αυτή η ταλαιπωρία που τραβάνε για ένα άρτιο αποτέλεσμα αλλά και οι άνθρωποι που μου εμπιστεύονται τα μαγαζιά τους και κάνουμε ένα σωρό αλλαγές προκειμένου να έχουμε τις συνθήκες που απαιτούνται για μια άψογη παράσταση.

Στη ζωή σου;
Δεν έχω κερδίσει «τρελά» χρήματα απ’ τη δουλειά μου, ούτε το «οικονομικό» είναι αυτοσκοπός. Όμως, επειδή γνωρίζω το παρελθόν με πιάνει μια ανασφάλεια. Πώς θα ζήσω, πόσα χρόνια θα τραγουδάω, θα μπορέσω να κάνω οικογένεια, θα έχω ένα σπίτι για το παιδί μου; Νομίζω ότι αυτό είναι και το άγχος όλης της νέας γενιάς, δηλαδή, «θυμόμαστε» και «συγκρίνουμε» με το «χτες» ενώ εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε να φοβηθούμε κάτι. Εμείς έτσι όπως ήμασταν είμαστε. Δηλαδή, δεν είναι ότι είχαμε τα λεφτά στις τράπεζες και χάσαμε τις μετοχές.

Ονειρεύεσαι όμως κάποια πράγματα, όλοι θέλουμε καλύτερες συνθήκες…
Γιατί να ονειρευόμαστε λεφτά; Ποια είναι η καλύτερη συνθήκη; Εγώ ζω υπέροχες «συνθήκες» και στιγμές στη δουλειά μου. Απλά δεν πληρώνομαι όσο θα έπρεπε. Τι σημαίνει όσο θα έπρεπε; Όσο ήξερα ότι έπαιρναν οι προηγούμενοι.

Μας τρομάζει η μετάβαση από το σύνηθες στο καινούριο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνώ με όλο αυτό το πράγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κατανοώ. Η αλήθεια είναι ότι για το μόνο που χρεώνω μέσα σε εισαγωγικά να θες το λαό μας, -κατά τα άλλα λατρεύω τους Έλληνες – είναι ότι ζήσαμε πολύ καιρό ασυνείδητα. Σε πολλά επίπεδα. Αυτό κάποια στιγμή θα το πληρώναμε. Και το πληρώσαμε και νωρίτερα. Πως; Όπως ότι η νέα γενιά δεν έχει σχέσεις. Ή ότι δυσκολεύονται ας πούμε οι άνθρωποι να κάνουν οικογένεια. Ή ότι έχουν μειωθεί οι ανθρώπινες σχέσεις και έχουν πάρει μία άλλη απρόσωπη μορφή. Νομίζω ότι απλά τα «λεφτά» ήταν ένα πολύ χοντρό ταρακούνημα. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να πιστέψουμε λίγο παραπάνω στις δυνάμεις, όλοι μας.

Όταν μου έλεγες πριν οικογένεια, παιδί τα ανέφερες σαν παράδειγμα;
Είναι κάτι που θα ήθελες;
Θα ήθελα ναι. Θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορέσω να κάνω οικογένεια. Θαυμάζω πολύ αυτούς που εντέλει καταφέρνουν στις μέρες να κάνουν οικογένεια. Είμαι πολύ fan αυτών των ανθρώπων.

Υπάρχουν άνθρωποι που εμπιστεύεσαι για τη δουλειά σου; Που θεωρείς ότι έχουν ένα καίριο ρόλο στις επιλογές σου;
Τώρα πια ναι. Με τον καιρό δηλαδή, γιατί χρειάζεται να συνεργαστείς με έναν άνθρωπο για να καταλάβεις κιόλας αν… σου κάνει και του κάνεις.

Κριτική έχεις από το σπίτι; Από τον μπαμπά, από την μαμά; Γιατί και η μαμά ήταν καλή τραγουδίστρια. Είχα αγοράσει τα βινύλια της… τα παλιά χρόνια.
Μιλάμε και με στηρίζουνε και πολύ. Και θα έρθουν να δούνε και σαφέστατα ακούω τη γνώμη τους και την κριτική τους. Προσπαθώ να τα φιλτράρω και να κρατάω αυτά που με προχωράνε και όχι όσα με σταματάνε.

Με τους φίλους σου στο facebook που κινητοποιούνται κάθε φορά που τους μεταφέρεις μηνύματα, πως τα πας;
Έχει πλάκα και γοητεία αυτή η ιστορία. Ξεκίνησε πολύ χαζά για εμένα, μέσα σε εισαγωγικά το χαζά, αλλά τελικά υπάρχουν κάποια άτομα που έρχονται συχνά στις εμφανίσεις μου, γνωριζόμαστε και πλέον που είμαστε γνωστοί. Οπότε μπορεί τελικά όλο αυτό το πράγμα να φέρνει όντως μια επικοινωνία που καλό είναι να μην μένει εκεί, αλλά είναι μια καλή αρχή.

Δεν είναι δυνατόν με τόσους χιλιάδες ανθρώπους να υπάρχει και ουσιαστική φιλία.
Φροντίζω να «βγάζουμε» στους ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνούμε αυτό που πραγματικά είμαι. Δεν θα μπορούσα δηλαδή να έβαζα έναν άλλον να γράφει ξέρεις τα πιο δημοσιοσχετίστικα. Δεν θα το έκανα. Παρ’ ότι με βοηθάει πολύ στη δουλειά μου.

Τη ζωντανή ηχογράφηση «Είπα στους φίλους μου», πώς παίρνεις την απόφαση να την εκδώσεις; Υπήρχε η σκέψη αυτής της κυκλοφορίας πριν τη συναυλία;
Υπήρχε κάποια σκέψη, αλλά δεν θα έφτανε στην υλοποίηση αν δεν είχα και τους ανθρώπους από την εταιρεία να το πιστέψουν και να το κάνουν σε αυτή τη εποχή. Είμαι πολύ νέα καλλιτέχνης για να μου δώσουν τη δυνατότητα μιας live ηχογράφησης και χαίρομαι που μου τη προσέφεραν. Ήταν ανάγκη μου να αποτυπωθεί το τι είναι αυτό που κάνω στα προγράμματά μου. Να παρουσιάσω την πραγματική Ελωνόρα. Δηλαδή, θέλω να πω και το «Μακριά μου να φύγεις», θέλω να πω και το «Έλα». Αυτό το πράγμα είμαι εγώ. Αν ακούσεις το δίσκο από την αρχή έως το τέλος, θα καταλάβεις τι εννοώ. Νομίζω ότι είναι πολύ πιο φανερό σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές μου. Δεν είναι fake. Είμαι εγώ. Τώρα θες να μου πεις ότι είμαι τρελή που μ’ αρέσει και το ένα και το άλλο; Ναι. Αλλά είμαι εγώ, δηλαδή δεν το κάνω τύπου juke box να έρθει ο άλλος από κάτω για να περάσει καλά. Το κάνω γιατί με εκφράζουνε παράλληλα πολλά ακούσματα. Μπορεί να είναι και ηλικιακό και ωριμάζοντας ξαφνικά να εδραιωθούν κάποια πράγματα μέσα μου και να καταλήξω. Αν και για να σου είμαι ειλικρινής δεν θέλω να καταλήξω στη ζωή μου. Δεν είμαι υπέρ των κατασταλαγμένων ανθρώπων.