Την Κυριακή 13 Μαίου 2018, ο Δημήτρης Αϊβαλιώτης θα ανέβει στη σκηνή του Faust Bar-Theatre-Arts, προκειμένου να μας παρουσιάσει το δεύτερο single του, μια ηλεκτρονική διασκευή στο πολυαγαπημένο τραγούδι της Γιώτας Νέγκα «Με τα μάτια κλειστά».
«Γιάννη μου το μαντήλι σου», «Εντερλέζι» και «Θα σπάσω κούπες», είναι κάποια, μόνο, από τα κομμάτια που θα απολαύσουμε ζωντανά σε νέες ενορχηστρώσεις, σε μια εμφάνιση που αναμένεται να βιωθεί ως εμπειρία συγκίνησης και λύτρωσης από την ερωτική στέρηση.
Σε γνωρίσαμε ραδιοφωνικά μέσα από την «5η εποχή». Ποια είναι αυτή η εποχή, τι χρώμα έχει, ποιες οικείες ή άγνωστες σε μας μυρωδιές;
Η 5η εποχή ήταν το πρώτο single που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017 σε στίχους - μουσική Μυρσίνης Δόξα. Είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι, κυρίως λόγω του στίχου του. Είναι από τα τραγούδια που, ίσως, στο πρώτο άκουσμά του να μη γίνεται σαφές το τι θέλει να πει. Χωρίς να το θεωρώ επαναστατικό, γιατί δε μου αρέσουν τα «επαναστατικά» τραγούδια, περιγράφει μια εποχή «στείρα». Και βέβαια είναι αυτή η εποχή που διανύουμε εδώ κ πολύ καιρό. Σίγουρα αν είχε χρώμα θα της έδινα το λευκό, γιατί επιλέγω να είμαι αισιόδοξος και να ερωτοτροπώ με την ελπίδα. Αν είχε άρωμα, θα ήταν το άρωμα του γιασεμιού. Μέσα σε όλο αυτό το γκρίζο, δε θα μπορούσα σαν καλλιτέχνης να μην έχω τέτοιες αποχρώσεις και τέτοιες μυρωδιές. Κάτι που θα ήθελα να προσφέρω και στον ακροατή.
«Πώς αντέχεις διαρκώς να σωπαίνεις» είναι, αυτή, η δική σου φωνή προς την κοινωνία μας;
Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο στίχος της Μυρσίνης. Στην εποχή μας, ακόμα και τη σιωπή πολλές φορές την «κλέβουμε» από κάπου. Σκέφτομαι πως πρέπει να ξαναβρούμε το θάρρος και την πρωτοβουλία μας. Το αξίζουμε. Μας το επιβάλλει ο εαυτός μας.
Πώς οραματίζεσαι το καλλιτεχνικό σου μέλλον, μέσα στη δύσκολη οικονομική συγκυρία της χώρας;
Σίγουρα υπάρχουν όνειρα,στόχοι, χωρίς κανέναν, όμως, προγραμματισμό. Η τέχνη είναι ταξίδι. Μέσα από οποιεσδήποτε συνθήκες, δύσκολες ή εύκολες, θέλω πάντα να επικοινωνώ με τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια μου. Κάτι που συμβαίνει κυρίως στις συναυλίες μου, αλλά και σε άλλες στιγμές. Αυτή η σχέση θα ήθελα να κρατήσει για πάντα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες μια διασκευή με ambient electronica ήχο στο «Με τα μάτια κλειστά» της Γιώτας Νέγκα. Τι «προσφέρουν» οι διασκευές σε κλασικά κομμάτια του ελληνικού ρεπερτορίου;
Θεωρώ πως μια καλή διασκευή, που δεν αλλοιώνει την ταυτότητα του τραγουδιού, μπορεί να παρουσιαστεί και να είναι φερμένη στο «σήμερα» με άλλον ήχο, άλλη ενορχήστρωση, άλλη μυρωδιά, άλλη γεύση.
Δύναται η διασκευή ενός τραγουδιού να υπερβεί μια πρώτη δυνατή ερμηνευτική σφραγίδα;
Λίγες, ίσως, οι πιθανότητες, όταν το κομμάτι έχει τη δυνατή «σφραγίδα» του. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις τραγουδιών που δεν «πέρασαν» στους ακροατές, στην πρώτη τους εκτέλεση, ενώ απογειώθηκαν από μια διασκευή. Έχω ήδη στο μυαλό μου κάμποσα παραδείγματα. Είναι βέβαια και θέμα προσωπικής αισθητικής ή γούστου.
Γιατί επέλεξες το «Με τα μάτια κλειστά» του Π. Καλαντζόπουλου;
Επέλεξα αυτό το κομμάτι, κι ευχαριστώ θερμά τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο για τη συμβολή του σε όλο αυτό το εγχείρημα, αφενός, γιατί είναι μέσα στα πέντε πολυαγαπημένα μου κομμάτια, κομμάτια ζωής θα έλεγα, αφετέρου δε, γιατί ήθελα να το ταξιδέψω στον πιο εσωτερικό δικό μου κόσμο. Έχει και θα έχει πάντα τη σφραγίδα της μεγάλης Γιώτας Νέγκα, της οποίας η ερμηνεία είναι συγκλονιστική. Ήθελα, απλώς, να το πάρω προίκα μου με μια άλλη, πιο προσωπική, ματιά. Συνεργάστηκα, λοιπόν, με τον Γιώργο Μπουσούνη, έναν ιδιαίτερο και καταξιωμένο παραγωγό-ενορχηστρωτή και κυκλοφορήσαμε αυτό το αποτέλεσμα. Ευτυχώς το feedback που παίρνουμε είναι θετικό!
Ποια η σχέση σου με το σκάκι; Τι συμβολίζει στο βίντεο-κλιπ του της διασκευής «Με τα μάτια κλειστά»;
Η σχέση μου με το σκάκι, ως παίκτης, είναι λίγο καλύτερη από αυτή του αρχάριου. Η προσέγγιση μου στο κλιπ ήθελα να είναι κάτι «μετέωρο». Μια παρτίδα σκάκι μεταξύ εμού και κάποιας άυλης ιδιότητας -υπόστασης. Χωρίς νικητή και ηττημένο. Γι’ αυτό και το τέλος μένει με ερωτηματικό. Ο καθένας αφήνεται να αποφασίσει ο ίδιος ποιον έχει αντίπαλο ή ποιον θα ήθελε να υπερισχύσει, συναισθηματικά ή μη. Άλλωστε, το σκάκι από μόνο του είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής και κανόνων. Η λύτρωση έρχεται μέσα από ένα σκληρό παιχνίδι με τον εαυτό μας, στη σκακιέρα του νου.
Τι να περιμένουμε από το live σου στο Faust;
Το Faust το αγαπώ για την όλη ταυτότητα που το χαρακτηρίζει και χαίρομαι που θα ανέβω στη σκηνή του. Θα είναι ένα live με το ύφος που με χαρακτηρίζει, αλλά και κάποιες άλλες ενορχηστρώσεις κομματιών που έχουμε προσαρμόσει ειδικά γι’ αυτή την εμφάνιση. Έχουμε δουλέψει σε τραγούδια όπως το: Γιάννη μου το μαντήλι σου, Άσε με να φύγω, Εντερλέζι, Θα σπάσω κούπες, Καίγομαι, και άλλα πολλά, τα οποία θα τα ακούσετε ολίγον «πειραγμένα».
Εάν σου ζητούσα να αυτοπροσδιοριστείς, να συστηθείς στο κοινό, τι θα έλεγες;
Είμαι ένας καλλιτέχνης ταξιδιάρης, ιδιόρρυθμος, αλλά, ταυτόχρονα, απλός επιβάτης σε ένα καράβι χέρι-χέρι με όλους. Σκοπός και προορισμός μου είναι το όμορφο, το καθαρό, το πολύχρωμο, ενίοτε και το άπιαστο. Γιατί εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία. Η μουσική κρύβει στα σωθικά της μια παράνοια. Αν δεν την αφουγκραστείς, δε θα την καταλάβεις ποτέ.
Ποια η εμπλοκή σου με το θέατρο; Ποιες διαφορές έχει η συναυλιακή από τη θεατρική σκηνή;
Τελείωσα σπουδές υποκριτικής τέχνης, ουσιαστικά εκεί έμαθα πολλά για τον εαυτό μου. Δούλεψα και δουλεύω ακόμα στο θέατρο όταν κάτι μου ταιριάζει και μου κάνει ένα κλικ καλλιτεχνικό. Αγαπώ το μουσικό θέατρο για το φάσμα του, ήχος, φως, μουσική, τραγούδι. Σαφώς υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο σκηνών, σε πολλά επίπεδα. Όπως προείπα, είμαι λάτρης των ζωντανών εμφανίσεων. Η θεατρική σκηνή μοιάζει να έχει «ένα καλούπι» μέσα στο οποίο παίζεις κάθε μέρα και με διαφορετικό κοινό. Η συναυλιακή σκηνή ή ενα live είναι «αέρινο». Δίνει άλλη ελευθερία κινήσεων. Χωρίς κανέναν προσδιορισμό. Χωρίς καμία ταμπέλα. Υπάρχει έντονη αλληλεπίδραση με τον κόσμο κι αφήνεσαι δίχως να ξέρεις πού θα καταλήξετε. Πας όπου σε πάει. Αισθάνομαι πως αυτά τα χέρια είναι πολύ ασφαλή, κι η κάθε τυχόν ανατροπή μαγική!
«Γιάννη μου το μαντήλι σου», «Εντερλέζι» και «Θα σπάσω κούπες», είναι κάποια, μόνο, από τα κομμάτια που θα απολαύσουμε ζωντανά σε νέες ενορχηστρώσεις, σε μια εμφάνιση που αναμένεται να βιωθεί ως εμπειρία συγκίνησης και λύτρωσης από την ερωτική στέρηση.
Σε γνωρίσαμε ραδιοφωνικά μέσα από την «5η εποχή». Ποια είναι αυτή η εποχή, τι χρώμα έχει, ποιες οικείες ή άγνωστες σε μας μυρωδιές;
Η 5η εποχή ήταν το πρώτο single που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017 σε στίχους - μουσική Μυρσίνης Δόξα. Είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι, κυρίως λόγω του στίχου του. Είναι από τα τραγούδια που, ίσως, στο πρώτο άκουσμά του να μη γίνεται σαφές το τι θέλει να πει. Χωρίς να το θεωρώ επαναστατικό, γιατί δε μου αρέσουν τα «επαναστατικά» τραγούδια, περιγράφει μια εποχή «στείρα». Και βέβαια είναι αυτή η εποχή που διανύουμε εδώ κ πολύ καιρό. Σίγουρα αν είχε χρώμα θα της έδινα το λευκό, γιατί επιλέγω να είμαι αισιόδοξος και να ερωτοτροπώ με την ελπίδα. Αν είχε άρωμα, θα ήταν το άρωμα του γιασεμιού. Μέσα σε όλο αυτό το γκρίζο, δε θα μπορούσα σαν καλλιτέχνης να μην έχω τέτοιες αποχρώσεις και τέτοιες μυρωδιές. Κάτι που θα ήθελα να προσφέρω και στον ακροατή.
«Πώς αντέχεις διαρκώς να σωπαίνεις» είναι, αυτή, η δική σου φωνή προς την κοινωνία μας;
Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο στίχος της Μυρσίνης. Στην εποχή μας, ακόμα και τη σιωπή πολλές φορές την «κλέβουμε» από κάπου. Σκέφτομαι πως πρέπει να ξαναβρούμε το θάρρος και την πρωτοβουλία μας. Το αξίζουμε. Μας το επιβάλλει ο εαυτός μας.
Πώς οραματίζεσαι το καλλιτεχνικό σου μέλλον, μέσα στη δύσκολη οικονομική συγκυρία της χώρας;
Σίγουρα υπάρχουν όνειρα,στόχοι, χωρίς κανέναν, όμως, προγραμματισμό. Η τέχνη είναι ταξίδι. Μέσα από οποιεσδήποτε συνθήκες, δύσκολες ή εύκολες, θέλω πάντα να επικοινωνώ με τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια μου. Κάτι που συμβαίνει κυρίως στις συναυλίες μου, αλλά και σε άλλες στιγμές. Αυτή η σχέση θα ήθελα να κρατήσει για πάντα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες μια διασκευή με ambient electronica ήχο στο «Με τα μάτια κλειστά» της Γιώτας Νέγκα. Τι «προσφέρουν» οι διασκευές σε κλασικά κομμάτια του ελληνικού ρεπερτορίου;
Θεωρώ πως μια καλή διασκευή, που δεν αλλοιώνει την ταυτότητα του τραγουδιού, μπορεί να παρουσιαστεί και να είναι φερμένη στο «σήμερα» με άλλον ήχο, άλλη ενορχήστρωση, άλλη μυρωδιά, άλλη γεύση.
Δύναται η διασκευή ενός τραγουδιού να υπερβεί μια πρώτη δυνατή ερμηνευτική σφραγίδα;
Λίγες, ίσως, οι πιθανότητες, όταν το κομμάτι έχει τη δυνατή «σφραγίδα» του. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις τραγουδιών που δεν «πέρασαν» στους ακροατές, στην πρώτη τους εκτέλεση, ενώ απογειώθηκαν από μια διασκευή. Έχω ήδη στο μυαλό μου κάμποσα παραδείγματα. Είναι βέβαια και θέμα προσωπικής αισθητικής ή γούστου.
Γιατί επέλεξες το «Με τα μάτια κλειστά» του Π. Καλαντζόπουλου;
Επέλεξα αυτό το κομμάτι, κι ευχαριστώ θερμά τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο για τη συμβολή του σε όλο αυτό το εγχείρημα, αφενός, γιατί είναι μέσα στα πέντε πολυαγαπημένα μου κομμάτια, κομμάτια ζωής θα έλεγα, αφετέρου δε, γιατί ήθελα να το ταξιδέψω στον πιο εσωτερικό δικό μου κόσμο. Έχει και θα έχει πάντα τη σφραγίδα της μεγάλης Γιώτας Νέγκα, της οποίας η ερμηνεία είναι συγκλονιστική. Ήθελα, απλώς, να το πάρω προίκα μου με μια άλλη, πιο προσωπική, ματιά. Συνεργάστηκα, λοιπόν, με τον Γιώργο Μπουσούνη, έναν ιδιαίτερο και καταξιωμένο παραγωγό-ενορχηστρωτή και κυκλοφορήσαμε αυτό το αποτέλεσμα. Ευτυχώς το feedback που παίρνουμε είναι θετικό!
Ποια η σχέση σου με το σκάκι; Τι συμβολίζει στο βίντεο-κλιπ του της διασκευής «Με τα μάτια κλειστά»;
Η σχέση μου με το σκάκι, ως παίκτης, είναι λίγο καλύτερη από αυτή του αρχάριου. Η προσέγγιση μου στο κλιπ ήθελα να είναι κάτι «μετέωρο». Μια παρτίδα σκάκι μεταξύ εμού και κάποιας άυλης ιδιότητας -υπόστασης. Χωρίς νικητή και ηττημένο. Γι’ αυτό και το τέλος μένει με ερωτηματικό. Ο καθένας αφήνεται να αποφασίσει ο ίδιος ποιον έχει αντίπαλο ή ποιον θα ήθελε να υπερισχύσει, συναισθηματικά ή μη. Άλλωστε, το σκάκι από μόνο του είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής και κανόνων. Η λύτρωση έρχεται μέσα από ένα σκληρό παιχνίδι με τον εαυτό μας, στη σκακιέρα του νου.
Τι να περιμένουμε από το live σου στο Faust;
Το Faust το αγαπώ για την όλη ταυτότητα που το χαρακτηρίζει και χαίρομαι που θα ανέβω στη σκηνή του. Θα είναι ένα live με το ύφος που με χαρακτηρίζει, αλλά και κάποιες άλλες ενορχηστρώσεις κομματιών που έχουμε προσαρμόσει ειδικά γι’ αυτή την εμφάνιση. Έχουμε δουλέψει σε τραγούδια όπως το: Γιάννη μου το μαντήλι σου, Άσε με να φύγω, Εντερλέζι, Θα σπάσω κούπες, Καίγομαι, και άλλα πολλά, τα οποία θα τα ακούσετε ολίγον «πειραγμένα».
Εάν σου ζητούσα να αυτοπροσδιοριστείς, να συστηθείς στο κοινό, τι θα έλεγες;
Είμαι ένας καλλιτέχνης ταξιδιάρης, ιδιόρρυθμος, αλλά, ταυτόχρονα, απλός επιβάτης σε ένα καράβι χέρι-χέρι με όλους. Σκοπός και προορισμός μου είναι το όμορφο, το καθαρό, το πολύχρωμο, ενίοτε και το άπιαστο. Γιατί εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία. Η μουσική κρύβει στα σωθικά της μια παράνοια. Αν δεν την αφουγκραστείς, δε θα την καταλάβεις ποτέ.
Ποια η εμπλοκή σου με το θέατρο; Ποιες διαφορές έχει η συναυλιακή από τη θεατρική σκηνή;
Τελείωσα σπουδές υποκριτικής τέχνης, ουσιαστικά εκεί έμαθα πολλά για τον εαυτό μου. Δούλεψα και δουλεύω ακόμα στο θέατρο όταν κάτι μου ταιριάζει και μου κάνει ένα κλικ καλλιτεχνικό. Αγαπώ το μουσικό θέατρο για το φάσμα του, ήχος, φως, μουσική, τραγούδι. Σαφώς υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο σκηνών, σε πολλά επίπεδα. Όπως προείπα, είμαι λάτρης των ζωντανών εμφανίσεων. Η θεατρική σκηνή μοιάζει να έχει «ένα καλούπι» μέσα στο οποίο παίζεις κάθε μέρα και με διαφορετικό κοινό. Η συναυλιακή σκηνή ή ενα live είναι «αέρινο». Δίνει άλλη ελευθερία κινήσεων. Χωρίς κανέναν προσδιορισμό. Χωρίς καμία ταμπέλα. Υπάρχει έντονη αλληλεπίδραση με τον κόσμο κι αφήνεσαι δίχως να ξέρεις πού θα καταλήξετε. Πας όπου σε πάει. Αισθάνομαι πως αυτά τα χέρια είναι πολύ ασφαλή, κι η κάθε τυχόν ανατροπή μαγική!
