Άλκης Εξάρχος: Ο ιμπρεσάριος

O άνθρωπος που έζησε από κοντά τον αστραφτερό κόσμο των ειδώλων.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
29/04/2018

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιάννης Αλεξίου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Συνέντευξη - ποταμός με τον Άλκη Έξαρχο.


Μοιάζει με ινδιάνο. Φυλή που συμπαθεί ιδιαίτερα ως ελεύθερο πνεύμα. Είναι ο άνθρωπος που έζησε από κοντά τον αστραφτερό κόσμο των ειδώλων. Πιτσιρικάς χόρεψε στο δρόμο μαζί με τους τηνέητζερς της εποχής, έξω από το Ράδιο Σίτυ, όταν προβλήθηκε η ταινία «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» με τον Τζέημς Ντην.

Περίπου μια δεκαετία μετά ήταν στο Γούντστοκ και παρακολουθούσε εκστασιασμένος την Τζάνις Τζόπλιν. Οραματιζόταν να την φέρει στην Αθήνα να τραγουδήσει, όμως εκείνη πέθανε νωρίς.

Έφερε όμως την Γκλόρια Γκέινορ, την «βασίλισσα της ντίσκο», στην εποχή της. Είχε μπει ήδη για τα καλά στη δουλειά έχοντας δικό του κλαμπ στην Αθήνα που ήταν το στέκι των Sounds και της Τάμμυ, όπου έπαιζαν κάθε βράδυ. Ήταν τα πρώτα ονόματα που ανέλαβε το μάνατζμεντ τους και τα καθιέρωσε στην δεκαετία του ’60.

Απέκτησε πολλές γνωριμίες και έπαιζε στα δάκτυλα του όλη την νυχτερινή ζωή της πόλης, τα κλαμπ, ενώ οργάνωσε προγράμματα από την Ελλάδα ως την Αμερική και τα Εμιράτα. Έζησε τα υπόγεια και τα σαλόνια. Καλοζωισμένος. Απέκτησε δύναμη. Δεν είχε ανάγκη καμιά δουλειά. Ένα τηλέφωνο κι αμέσως έβρισκε άλλη. Πήρε τη ζωή στα χέρια του από μικρός.

Στα 70ς και στα 80ς δούλεψε με όλα τα μεγάλα ονόματα, από τον Μίκη Θεοδωράκη ως τον Γιάννη Πάριο, τη Μαρινέλλα και το Δημήτρη Μητροπάνο, σε Ελλάδα και Αμερική. Τον ήξεραν και τον εμπιστεύονταν και οι πέτρες. Είναι ο Άλκης Έξαρχος. Αθηναίος. Επάγγελμα: Ιμπρεσάριος.
sin114
Με τον Άλκη Έξαρχο την ημέρα της συνάντησής μας στο «Απολλώνιο» στα Βριλήσσια

Από πού ξεκίνησε η ιστορία σας;

Από τα Κάτω Πατήσια. Εκεί που γεννήθηκα. Το 1938. Γειτονιά. Κοντά στο τρένο. Υπήρχε ένα εργοστάσιο με τσιμέντα εκεί δίπλα και το πρώτο στούντιο της Φίνος Φιλμ. Εκεί γνώρισα τον Γιώργο Οικονομίδη. Ήταν η γενιά που βγήκε μέσα από ένα εμφύλιο πόλεμο και ένα παγκόσμιο πόλεμο. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Δεν υπήρχαν παιχνίδια. Τα παιχνίδια τα κατασκευάζαμε. Πηγαίναμε στα εργοστάσια και παίρναμε ρουλεμάν που πετάγανε και φτιάχναμε πατίνια. Αυτό ήταν το παιχνίδι μας. Δεν υπήρχαν δρόμοι, αλλά χωματόδρομοι. Ούτε αυτοκίνητα περνούσαν. Ήταν ελεύθεροι οι δρόμοι και ξαμολιόμασταν με τα πατίνια. Σκέψου ότι από τα Κάτω Πατήσια πηγαίναμε εκδρομή στο τέρμα Πατησίων όπου εκεί υπήρχαν ανθεστήρια. Κάποτε που χρειάστηκε να πάμε μια μακρινή εκδρομή ως το Σούνιο, πήγαμε με φορτηγό. Σαν σχολείο…

Σχολείο πού πήγατε;
Στο 8ο Γυμνάσιο. Εκεί ήταν και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Μεγαλώσαμε στις ίδιες γειτονιές. Αλλά και ο Κώστας Μουρούζης, ο μπασκετμπολίστας και άλλοι παίκτες. Κάποια στιγμή ήταν ο Δημήτρης Αρμακόλας, ο γλύπτης, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης, ο μαέστρος, ο Παντελής Βούλγαρης, ο σκηνοθέτης, σε αυτό το γυμνάσιο. Όλοι τους καλοί μαθητές. Έχοντας περάσει τα δύσκολα χρόνια του πολέμου, ήμασταν μαθητές που διαβάζαμε. Μας ανάγκασε η ζωή. Να γίνουμε κάτι καλύτερο, έστω και από ένστικτο.
30 KATASKHNOSI STO MAROUSI
Κατασκήνωση στο Μαρούσι

Οι γονείς σας;

Αστική οικογένεια. Η μητέρα μου η Ευδοκία, από την Σάμο, ήταν νοικοκυρά. Ο πατέρας μου, ο Αθανάσιος, είχε δύο καταστήματα, κρεοπωλεία. Είχε αρχίσει η εποχή που ο κάτοικος της Αθήνας έτρωγε το κρέας γιατί έως τότε δεν είχε χρήματα και άντε να έφτιαχνε κανά κοτόπουλο. Μάλιστα όταν περνούσαμε από κάποιο σπίτι και μας μύριζε βραστό κοτόπουλο, λέγαμε: αυτός είναι άρρωστος. Ο πατέρας μου ήταν Ηπειρώτης και τα χρόνια της Κατοχής φρόντισε να πάμε στην Ήπειρο, σ’ ένα χωριό που λεγόταν τότε Λαχανόκαστρο και στην συνέχεια Ωραιόκαστρο. Το είχαν ονομάσει Λαχανόκαστρο διότι κάποια στιγμή που είχαν μπει οι Τούρκοι στο χωριό, τους κόβαν τα κεφάλια σαν λάχανα. Τα χωριά τότε περνούσαν καλά, είχαν αυτοδυναμία. Έτσι γλυτώσαμε τα δύσκολα χρόνια, 41-42-43-44 και λίγο τον εμφύλιο. Τα πολιτικά πάθη ήταν τότε σε έξαρση. Το ένα βράδυ έμπαινε η μία παράταξη, το άλλο βράδυ η άλλη παράταξη μέσα στη γειτονιά με πυροβολισμούς και εμείς είμαστε κλεισμένοι. Για την Αθήνα μιλάμε. Για την Αθήνα που ήταν γεμάτη πηγάδια που από τότε κλείσανε γιατί ήταν γεμάτα πτώματα. Μεγαλώσαμε παίζοντας κρυφτό και πολλές φορές κρυβόμασταν πίσω από σωρούς πτωμάτων. Είχαμε εξοικειωθεί με το θάνατο. Τα παιδιά της γειτονιάς. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, δεν υπήρχαν ληστείες. Αργότερα μεγαλώνοντας τις γνωρίσαμε.

Ποδόσφαιρο παίζατε;
Οι πρώτες μπάλες ήταν από κάλτσες που τις δέναμε και τις κάναμε μπάλα. Αυτές ήταν οι πρώτες μπάλες των παιδιών της εποχής. Στην συνέχεια έφερε κάποιος μια μπάλα από εκείνες τις παλιές που την έτρωγες στο κεφάλι και πόναγες. Ήταν χοντρόπετσες. Εμείς βλέπαμε ποδόσφαιρο, ακούγοντάς το. Δεν υπήρχε τηλεόραση. Μαζευόμασταν και ακούγαμε το παιχνίδι από το ραδιόφωνο και το… βλέπαμε, με την φαντασία μας φτιάχναμε το γήπεδο.

Ποια ομάδα υποστηρίζατε;
Ένας θείος μου με είχε κάνει ΑΕΚ, ώσπου με πήρε μαζί του στο γήπεδο, στη Νέα Φιλαδέλφεια, να παρακολουθήσουμε ένα αγώνα ΑΕΚ - Ολυμπιακός. Έπαιζε ένας παίκτης, ο Αλέκος Χατζησταυρίδης, του Ολυμπιακού ήταν, ο οποίος είχε πολύ δυνατό σουτ. Τότε ήταν τερματοφύλακας της ΑΕΚ ο Δελαβίνιας. Σούταρε ο Χατζησταυρίδης και πήγε ο Δελαβίνιας να την πιάσει και τον έβαλε ένα μέτρο μέσα! Τόσο δυνατό σουτ… Κι έγινα Ολυμπιακός. Και παρέμεινα… Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 γνώρισα το γήπεδο και από μέσα καθώς πήγα και γράφτηκα στην ΑΕΚ σαν αθλητής 400 μέτρων. Είχα καλές επιδόσεις και μας προετοίμαζαν για τους βαλκανικούς αγώνες νέων. Προπονητής μας ήταν ο Παλαμιώτης που ήταν αθλητής του τριπλούν. Μας είχε απαγορέψει τα ξενύχτια. Εκείνη την εποχή συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στη Βουλιαγμένη τα Σαββατοκύριακα με μια κουβέρτα και να κοιμόμαστε στο δάσος! Και κάποιος του το σφύριξε, μας έπιασε και μας τιμώρησε… Έτσι σταμάτησα τον στίβο.
98 ALHKS EXARXOS KOSTAS TSERONIS THE MANAGERS
Άλκης Έξαρχος - Κώστας Τσερώνης

Με τη μουσική πώς μπλεχτήκατε;

Κάνοντας παρέα με τον Νίκο Παπαθανασίου, τον αδερφό του Βαγγέλη, και τον Κώστα Τσερώνη που ήταν ο ιδρυτής των Charms, συχνάζαμε στην Πλατεία Κολιάτσου, σ’ ένα μαγαζί που έφτιαχνε τρίγωνα Θεσσαλονίκης. Εκεί που τα λέγαμε, έπεσε και η ιδέα: Δεν κάνουμε κι ένα συγκρότημα να ασχολούμεθα; Εγώ είχα ήδη το Village κλαμπ στην Πλατεία Αμερικής όπου έρχονταν όποιος ήθελε κι έκανε πρόβες τα μεσημέρια, όπως οι Forminx. 1963. Μια εποχή που τα κλαμπάκια της Αθήνας δουλεύανε πάρα πολύ. Το Village ήταν Σπάρτης και Λευκωσίας. Παρακάτω ήταν το Hobby. Μια μέρα που έκανε έργα η ΕΥΔΑΠ έσπασε ο τοίχος και μπήκαν τα νερά μέσα την ώρα που χόρευε ο κόσμος που ταυτόχρονα έπιανε κουβάδες και πέταγε το νερό έξω! Εκεί στο Village ήρθαν να δουλέψουνε και οι πρώτοι Sounds, τους οποίος και ανέλαβα. Ταυτόχρονα τότε δημιούργησα και το πρώτο γυναικείο συγκρότημα, τις Girls.

Όταν λέτε να κάνουμε ένα συγκρότημα τι εννοείτε;
Να δημιουργήσουμε ένα συγκρότημα. Οι μουσικοί τότε έπαιζαν με μια ορχήστρα σε ένα κλαμπ και την άλλη μέρα κάπου αλλού με μια άλλη ορχήστρα. Οι μεταγραφές των μουσικών, όπως λέγαμε τότε, γινόντουσαν μέσα σ’ ένα βράδυ. Ένα βράδυ πάγωσε η Αθήνα μόλις μαθεύτηκε το δυστύχημα των Juniors. Ήταν καταπληκτικό πως κυκλοφορούσαν τα νέα. Από στόμα σε στόμα. Εμείς συχνάζαμε στη Σόνια για μακαρονάδα και στο Imperial για μπιφτέκια. Βραδινές ώρες. Για καφέ στην Πλατεία Αμερικής και στην Πλατεία Κολιάτσου. Εκεί έγινε η κουβέντα… Ο Κώστας Τσερώνης ανέλαβε τους Charms, εγώ τους Sounds κι ο Νίκος Παπαθανασίου είχε ήδη τους Forminx που έπαιζαν από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, είχαν ορχήστρα. Ο Νίκος, αδερφός του Βαγγέλη Παπαθανασίου ήξερε καλά από μουσική και αυτό τον βοήθησε να γίνει από τους μεγαλύτερους μουσικούς παραγωγούς στην Ευρώπη. Είχε ένα μεγάλο στούντιο στο Μιλάνο. Εκεί έγραφε η Patty Pravo η οποία είχε ένα φίλο Θεσσαλονικιό. Συναντήθηκα με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου κάποια στιγμή στο Παρίσι και στην συνέχεια αυτός πήγε στο Λονδίνο κι εγώ διατήρησα την επαφή μου και τις φιλικές μου σχέσεις με τον Νίκο και τη γυναίκα του, τη Νίκη. Έτσι είχα άμεση πληροφόρηση και για τους δύο και σε ποιους τραγουδιστές έκανε παραγωγές ο Νίκος. Εμείς οι τρεις ήμασταν τότε…
62 1965 ΓΡΑΦΕΙΑ MUSIC BOX THE GIRLS EXARXOS MASTORAKIS
Ο Άλκης Έξαρχος με τον Νίκο Μαστοράκη και τις Girls στα γραφεία της Music Box το 1965

Ο Νίκος Μαστοράκης;

Ο Νίκος τραβούσε ένα δικό του δρόμο και σαν αξία. Ήταν δημοσιογράφος, έγραφε σε εφημερίδες, έκανε μουσικές εκπομπές, είχε μεγάλο εύρος και ήταν πολύ δραστήριος. Είχε σχέσεις με τους Idols, ένα συγκρότημα της αρεσκείας του και μετά με τους Forminx που ήθελε να είναι μαζί τους λόγω Νίκου Παπαθανασίου κι επιχείρησε να βγάλει το Νίκο από την μέση, αλλά δεν τα κατάφερε και αυτή ήταν η αιτία που είχαν λίγο ψυχρανθεί. Μάλιστα κάποια στιγμή βρέθηκαν στα δικαστήρια. Υπάρχει κάπου μια τέτοια αναφορά.

Τα πρώτα πάρτυ;
Γινόντουσαν σε σπίτια. Έφερνε ο καθένας τους δίσκους που είχε υπό μάλης και τους βάζαμε στο πικάπ και χορεύαμε. Υπήρχαν κάποια μικρά κλαμπ, όπως το Top Hat στην Κοδριγκτώνος κι ένα άλλο στο τέρμα Πατησίων, εκεί που ήταν μετά τα Ξημερώματα, σε αυτό το χώρο ήταν, που γέμιζε ασφυκτικά τα Σαββατοκύριακα. Δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε όλοι από την παρέα να χορέψουμε γιατί αν έμενε κενό το τραπέζι, το γκαρσόνι ερχόταν κι έβαζε άλλη παρέα για να βολέψουν κόσμο. Έτσι έμενε κάποιος να φυλάει! Στην παρέα μας τότε, μικρό κοριτσάκι, ήταν η Τζένη Βάνου, η οποία κάποιες φορές δεν την έβαζαν μέσα γιατί ήταν ανήλικη. Βερμούτ πίναμε και το κονιάκ ήταν το πιο σκληρό ποτό. Δεν είμαι σίγουρος αν υπήρχε καν το ουίσκι…

Πώς γίνονταν το φλερτ στα πάρτυ στα 60ς;
Κατευθείαν. Αν του άρεσε κάποια πήγαινε και της μιλούσε.
parisisis
Με τον Κάρλο, οργανίστα των Sounds στο Παρίσι

Και πώς φθάσατε να έχετε το δικό σας κλαμπ;

Μέσα σε αυτό το κλίμα πήγα να υπηρετήσω τη θητεία μου στην αεροπορία. Εκεί έφτιαξα μια βραδιά γιορτής στην οποία είχα κατασκευάσει κάποια σκηνικά. Είχα την όρεξη να κάνω κάτι μουσικό. Τότε ήμουν φίλος με τους δύο ιδιοκτήτες που είχαν το Hobby. Αυτά τα σκηνικά τα μετέφερα για μια γιορτή στο κλαμπ αυτό. Λευκωσίας και Κύπρου γωνία. Από τα πιο δυναμικά κλαμπ. Εκεί στο τέλος των 50ς έπαιζαν οι Harlems του Λάκη Διακογιάννη. Εκεί μέσα γεννήθηκε η ιδέα ζώντας αυτή την ατμόσφαιρα φαίνεται ότι αποφάσισα, τελειώνοντας από την αεροπορία, να πάρω αυτό το χώρο που έγινε το Village. Σπάρτης και Λευκωσίας, στην Πλατεία Αμερικής. Ήταν πιάτσα τότε γιατί ήταν κοντά στο γυμνάσιο. Ήταν ένα ημιυπόγειο, το οποίο επένδυσα με ξύλα γύρω - γύρω στον τοίχο και το έκανα κλαμπ. Άνοιξε 3 Δεκέμβρη του 1963. Όλες οι συγκυρίες συγκλίνανε να με βάλουν σε αυτό το χώρο. Δεν υπήρχε διαφήμιση τότε. Έβαλα απλώς μια ταμπέλα και στόμα με στόμα διαδόθηκε. Τα νέα τότε κυκλοφορούσαν γρήγορα. Τότε είχε αρχίσει να κάνει μουσικές εκπομπές ο Νίκος Μαστοράκης. Δική του ιδέα ήταν αυτές οι μεταγραφές μουσικών που γίνονταν μέσα σ’ ένα βράδυ από συγκρότημα σε συγκρότημα. Είχαν ένα όνομα Τσερέξ (Τσερώνης - Έξαρχος) και Πλεκτανέξ (Ν. Μπαστοράκης) που δεν θυμάμαι πώς βγήκε, αλλά ο Νίκος έκανε αυτές τις “πλεκτάνες”.

Και πώς ενέδιδαν οι μουσικοί;
Υπήρξε μια εποχή που τα μεροκάματα ήταν πολύ χαμηλά. Είπα λοιπόν τότε ότι εγώ στο Village δίνω 55 δραχμές μεροκάματο στους μουσικούς, την στιγμή που ήταν 40 με 45 δραχμές. Από εκεί ξεκίνησε και ο Ντέμης Ρούσσος που όταν πρωτοήρθε έπαιζε κορνέτο ή σαξόφωνο, κάτι τέτοιο. Για να μπορεί να είναι ελεύθερος να τραγουδάει τον βάλανε να μάθει μπάσο. Εκεί τραγουδούσε με την κιθάρα του και ο Κώστας ο Καράλης. Ένα τραγούδι που έλεγε πολλές φορές το βράδυ ήταν το Ρομπέρτα, ιταλικό. Έτσι του κόλλησε το Ρομπέρτα, όπως τον φώναζαν τότε. Ήταν κι αυτός μέλος μιας ορχήστρας. Έτσι ξεκίνησε. Δεν υπήρχαν συγκροτήματα. Την λέξη συγκροτήματα την βρήκαμε μπροστά μας μετά. Ορχήστρες ήταν τότε. Και οι Forminx που τραγούδησαν τέλη δεκαετίας του ’50 με αρχές δεκαετίας του ’60 στο Ακροπόλ, σαν ορχήστρα ήταν. Έτσι έγραφαν και τα συμβόλαια: Ορχήστρα τάδε.
42 TAMMY AND THE SOUNDS
Tammy and The Sounds εξώφυλλο στους «Μοντέρνους Ρυθμούς»

Δηλαδή το Village λειτουργούσε σαν live club;

Βέβαια. Στις 9 η ώρα το βράδυ είχε ήδη ανοίξει. Ήταν ανοιχτό περίπου ως τις 3 μετά τα μεσάνυχτα, αλλά υπήρχαν βράδια γιορτινά που μας έπιανε το πρωί. Μόνο που δεν υπήρχε η δυνατότητα για τραγουδιστή πίστας, οι μουσικοί που έπαιζαν έπρεπε να τραγουδάνε. Ξεκινήσαμε με μια ορχήστρα μουσικών χωρίς όνομα. Η συγκεκριμένη ορχήστρα που πρωτοεμφανίστηκε εκεί ήταν οι Sounds. To 1964 ήρθε μια τραγουδίστρια ονόματι Ντόρις να την ακούσουν οι Sounds γιατί ο Τάκης Αντωνιάδης ήταν έτοιμος να πάει στο ναυτικό και ήθελαν μία τραγουδίστρια. Η Ντόρις έφερε μαζί μια φίλη της. Ήταν η Τάμμυ. Κάποιος έριξε την ιδέα. Εσύ δεν λες κανά τραγούδι; Και έτσι της πήρε τη δουλειά. Ήταν πολύ καλύτερη και πιο ωραία κοπέλα. Επίσης ήταν η μοναδική καλλιτέχνης με την οποία έκανα συμβόλαιο. Ήταν ανήλικη ακόμη, 16-17 χρονών, και υπέγραψε η μητέρα της. Τελείωνε τότε το σχολείο… Με την Τάμμυ έχουμε ακόμη στενή φιλία και μου βάφτισε τα δύο παιδιά.

Ο λόγος που έφυγε η Τάμμυ από τους Sounds;
Θέλησε να κάνει μια καριέρα μόνη της. Είχα βάλει μια σεζόν τους Sounds στο κλαμπ Πιπιστρέλο (Νυχτερίδα), στην πλατεία Κάτω Κηφισιάς, που το είχε ο πατέρας του Νίκου Αντύπα, του ντράμερ των Socrates. Ο Ρωμύλος. Εκεί έμαθε ο Νίκος τύμπανα. Ο πατέρας του δεν ήθελε να ανακατεύεται με ντραμς και εκείνος έπαιρνε κρυφά από μας τα τύμπανα και πήγαινε κι έκανε πρόβες. Εκεί εμφανίστηκε με τους Sounds για μια σεζόν η Χριστίνα μαζί με την Τάμμυ και νομίζω είχε θυμώσει η Τάμμυ που βάλαμε δεύτερη τραγουδίστρια. Η Τάμμυ ήταν πολύ αγαπημένη γενικότερα, την παίρναμε και μαζί μας, όπως 40 μέρες στο Χαρτούμ στην Ελληνική Λέσχη που βασίλευε τότε εκεί. Η πίστα της έπαιρνε 500 ζευγάρια! Τέτοια λέσχη. Όταν πηγαίναμε εκεί τα Χριστούγεννα για 40 μέρες, ήταν το καλοκαίρι το δικό τους.
95 ALKHS XRISTINA
Ο Άλκης Έξαρχος με την τραγουδίστρια Χριστίνα

Μετά δουλέψατε με την Χριστίνα;

Ναι. Μια πολύ καλή τραγουδίστρια που είχε δική της σόλο πορεία. Πήγαινε με τις ορχήστρες των μαγαζιών. Όλες οι ορχήστρες έπαιζαν διασκευές. Αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά τραγούδια τα οποία είχαν μεταφράσει στα ελληνικά. Τα περισσότερα τραγούδια τα μετέφραζε ο Κώστας Νοταράς. Ο δημοσιογράφος. Νομίζω έγραφε στους Μοντέρνους Ρυθμούς, ένα περιοδικό που έκανε γενικό κουμάντο ο Νίκος Μαστοράκης κι επειδή είχε αρχίσει να κλείνει δουλειές σε καλλιτέχνες, κάποιοι εξ αυτών ήταν ευχαριστημένοι κάποιοι όχι κι έτσι δεν πήγαιναν στους Μοντέρνους Ρυθμούς και πήγαιναν στα δύο άλλα περιοδικά, στην Μανίνα και στην Κατερίνα, ιδίως στο πρώτο.

Και με τα δημοψηφίσματα τι συνέβαινε;
Όπου ήταν με ψήφο των αναγνωστών συνήθως δεν είχαν μεγάλη εγκυρότητα ως προς τις πρώτες 5-6 θέσεις. Κάποια εταιρία μπορεί να έβαζε τον δικό της και κάποια άλλη να μην μπορούσε να τον βάλει. Παίζαν ρόλο πια οι εταιρίες. Είχαν αρχίσει να μπαίνουν δυναμικά. Όπως όταν έγινε μια μεγάλη συναυλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο, νομίζω λεγόταν Χρυσή Βραδιά, εκεί ψήφιζαν από το ένα μέχρι το δέκα, τα δέκα συγκροτήματα που ήταν εκεί. Έβαζε ο κόσμος τη διεύθυνσή του και τα έστελναν ταχυδρομικά. Έχω ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο από μία κοπέλα τότε που ήταν από την Σπάρτη κι έχει δώσει 10 στους Sounds και 9 στους Olympians. Σε αυτή την ψηφοφορία είχαν βγει πρώτοι οι Olympians με πολύ μεγάλη διαφορά από τα άλλα συγκροτήματα. Γενικότερα είχαν μεγάλη διαφορά οι Olympians σε ψηφοφορίες από τους άλλους. Ήταν οι πιο δημοφιλείς.

Στις τραγουδίστριες ποια είχε την μεγαλύτερη δημοφιλία;
Η Αλέκα Κανελλίδου. Τότε τραγουδούσε ποπ και εμφανιζόταν σε μεγάλα κλαμπ.

Πώς έγινε και καθιερώθηκαν πολλές τραγουδίστριες με το μικρό τους όνομα;
Όταν γράφτηκε σ’ ένα περιοδικό ότι έκανε την εμφάνισή της μια ελπιδοφόρος τραγουδίστρια η Ελπίδα. Από τότε άρχισαν να φαίνονται με το μικρό τους όνομα.
46 SOUNDS
Οι Sounds σε μια από τις τελευταίες συνθέσεις τους πριν διαλυθούν

Οι Sounds;

Ο Τάκης πήγε στο ναυτικό, πήραν και τον Πέτρο Μήλα, που τραγουδούσε και λαϊκά. Το λαϊκό δεν είχε μπει ακόμη στις ορχήστρες. Ήταν μια μεταβατική περίοδος που έβαλαν ένα κομμάτι στο πρόγραμμα που ήταν λαϊκό. Αυτό έγινε πιο μετά, όταν άρχισαν να γίνονται καλύτερα τα κλαμπ, οι ορχήστρες έγιναν δύο μέσα στο πρόγραμμα κι έπαιζαν πότε ή μία πότε ή άλλη. Ανέβαινε η μία ορχήστρα και παίζανε ένα κομμάτι, αλλαγής το λέγανε, και η μία άλλαζε την άλλη. Δεν υπήρχε κενό. Υπήρχε ένα μαγαζί καθώς κατέβαινες την Κοδριγκτώνος, όπου τραγουδούσε η Εύη Μηλοπούλου, από τις πρώτες τραγουδίστριες του ελαφρού τραγουδιού. Μικρή τραγουδίστρια στο μαγαζί ήταν η Νάνα Μούσχουρη. Ακριβώς στον πίσω δρόμο, στη Χάμιλτον, ήταν η πρώτη Κουίντα.

Η ένταξη ενός λαϊκού μέρους στο πρόγραμμα έγινε λόγω συναγωνισμού λαϊκού και ξένου τραγουδιού;
Υπήρχαν γερά ονόματα στο ελαφρό τραγούδι και είχαν αρχίσει να βγαίνουν και στο λαϊκό και να έχουν μεροκάματο. Λαϊκό ήταν ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Καζαντζίδης. Το ρεμπέτικο ήταν στα καταγώγια. Η Καίτη Γκρέυ, για παράδειγμα τραγουδούσε μοντέρνο δηλαδή ελαφρό ελληνικό, μετά πέρασε στο λαϊκό. Ήρθε μία εποχή που δέσανε από μόνα τους τα πράγματα. Οι μουσικοί που παίζανε στα κλαμπ ήταν αυτοδίδακτοι μεν, αλλά πολύ διαβασμένοι. Όλοι τους ήταν καλοί μουσικοί. Αυτοί λοιπόν οι μουσικοί μετακινήθηκαν στα τέλος της δεκαετίας του ’60 αρχές ’70 σαν ορχήστρες λαϊκών τραγουδιστών. Έτσι έτυχε οι λαϊκοί τραγουδιστές να τους πέσει το λαχείο, να έχουν όγκο μουσικής από πίσω και φανήκαν. Αυτό το χρωστάνε στους σε αυτούς τους πρώτους μουσικούς των ορχηστρών. Το λαϊκό τραγούδι ήταν έξω από το κέντρο της Αθήνας. Στην Παλλήνη, στο Αιγάλεω, στις Τζιτζιφιές. Η Καλλιθέα δεν είχε χτιστεί ακόμα. Πήγαινες εκδρομή στις Τζιτζιφιές. Υπήρχε λοιπόν ένας κοσμικός, αντικέρ ήταν, ο Κώστας Χαριτάκης, που ήταν ο πρώτος που το επιχείρησε φέρνοντας ένα λαϊκό τραγουδιστή, τον Σπύρο Σερεμέτη, από την Παλλήνη μέσα στην Αθήνα. Έτσι έφερε το λαϊκό τραγούδι μέσα στην Αθήνα.

Ποια ήταν η δική σας πρώτη επαφή με το λαϊκό τραγούδι;
Τα πρώτα ακούσματα από τους λαϊκούς ήταν ο ο Τζουανάκος, ο Τατασόπουλος ήταν ορχήστρα, όλοι έμεναν στη γειτονιά μας. Επίσης ο Τουρκάκης που ήταν το μπουζούκι της Σωτηρίας Μπέλλου και είχε μια πολύ όμορφη γυναίκα που η Μπέλλου την κυνηγούσε πότε θα μείνει μόνη της, να πάει επίσκεψη στο σπίτι. Στη γειτονιά έμενε ο βιολιστής ο Περιστέρης και πολλοί άλλοι.

Τελικά πήγε καλά το Village ως επιχειρηματικό άνοιγμα;
Πήγε πολύ καλά, αλλά δεν το έβλεπα επιχειρηματικά, ούτε οι μουσικοί το έβλεπαν έτσι. Ο νους τους ήταν μέρα νύχτα στην μουσική. Όταν δεν έπαιζαν στο μαγαζί, έπαιζαν στο σπίτι τους ή στο σπίτι του φίλου τους. Ήταν δοσμένοι στην μουσική. Απέναντι από το Village, στην άλλη πλευρά της πλατείας ήταν ένα άλλο κλαμπ, το Stormy, όπου είχαν εμφανιστεί οι Charms και στην συνέχεια μέλη τους αποσπάστηκαν και σχηματίσανε τους Stormies που ντράμερ τους ήταν ο Μάκης Σαλιάρης. Ο πατέρας του έλεγε τότε: να σου πάρω ένα αυτοκίνητο και να παρατήσεις την ντραμς; Κι εκείνος του είπε: Θέλω τη ντραμς.

Πώς αμείβονταν οι μουσικοί;
Επί καθημερινής βάσης έπαιρναν το μεροκάματό τους. Πενήντα δραχμές. Καλά χρήματα τότε. Τα μαγαζιά δεν είχαν ρεπό, λειτουργούσαν επί καθημερινής βάσης αλλά δεν είχες τις καθημερινές τον ίδιο κόσμο που είχες τα Σάββατα. Στα μεγάλα μαγαζιά συνήθιζαν να στέλνουν τους λεγόμενους κατασκόπους. Να περνάνε από τα μαγαζιά να δουν τι κόσμο έχει και πολλές φορές γυρίζανε αυτοί και έλεγαν: δεν είχε κόσμο, καμιά τρακοσαριά άτομα. Σήμερα με τρακόσια άτομα είναι κοσμοπλημμύρα.

Οι κοπέλες έβγαιναν ως αργά;
Από τις καλές οικογένειες, ναι βγαίνανε. Είχαν μεγαλύτερη ελευθερία ακόμα και στις σχέσεις τους. Δεν έβλεπες αυτό που παρατηρούμε σήμερα που είναι απόμακροι μεταξύ τους. Υπήρχε μεγαλύτερη θερμότητα. Μιλάγανε, πιανόντουσαν, αγκαλιαζόντουσαν, χωρίς να υπάρχει παρεξήγηση. Τότε δημιουργήθηκαν και οι Girls. Ήταν συμμαθήτριες που αποφάσισαν να κάνουν ένα μουσικό γκρουπ. Τελείωναν το γυμνάσιο, πέταγαν τις ποδιές και ερχόντουσαν τα μεσημέρια στο Village κι αρχίζανε την πρόβα. Είχαν προαποφασίσει ότι ήθελαν το κλαμπ κι εγώ ανέλαβα το μάνατζεμεντ τους. Έτσι δημιουργηθήκανε οι Girls. Υπήρχε κι ένα ανταγωνιστικό συγκρότημα, οι Sweet Girls από τη Θεσσαλονίκη. Όταν έγινε το Ρεσιτάλ Μαμούθ που διοργάνωσε ο Νίκος Μαστοράκης σε ένα σινεμά στην Πατησίων, το Πιγκάλ, 1966, εμφανίστηκαν και τα δύο αυτά συγκροτήματα. Στο Φεστιβάλ Μαμούθ πήραν μέρος οι πιο γνωστές ορχήστρες εκείνης της εποχής Charms, Forminx, Sounds και πολλοί άλλοι. Τα δύο εν λόγω συγκροτήματα τα αποτελούσαν μόνο κοπέλες. Οι Girls ήταν το πρώτο γυναικείο συγκρότημα στην Ελλάδα και από τα πρώτα στην Ευρώπη και είχαν μία καλύτερη καριέρα, οι Sweet Girls διαλυθήκανε αμέσως. Το μόνο μέλος τους που άξιζε ήταν η Φανή Φωτίου, η οποία έκανε καριέρα μόνη της σε μικρά κλαμπάκια στη Θεσσαλονίκη, όπως στη Διαγώνιο. Οι Girls εμφανίστηκαν και στη Θεσσαλονίκη, μια βδομάδα στο κλαμπ Αριγκάτο. Είχαν και μια πρόταση από την εταιρία τους την Music Box να πάνε να κάνουν ένα δίσκο στην Ιταλία. Έκαναν τελικά ένα μικρό δισκάκι, το Beethoven. Τα θέατρα γέμιζαν στις συναυλίες τους. Σε μια συναυλία στο Λούση, στη Χαλκίδα, το οποίο είχε ο πατέρας του σχεδιαστή μόδας Μιχάλη Ασλάνη. Αυτή η συναυλία έγινε αφορμή να φέρω τον Μιχάλη στην Αθήνα. Από τις 4 κοπέλες των Girls, που ήταν η Μαριάννα μπάσο - τραγούδι, η Γιούλη ντραμς, η Έφη στο αρμόνιο και η κιθαρίστρια η Μπέση που ήταν η αδερφή μου, οι δύο ήταν δίδυμες και είχαν πατέρα στρατιωτικό, ο οποίος δεν γνώριζε τι έκαναν οι κοπελιές. Η μάνα το γνώριζε. Η συναυλία είχε τέτοια μεγάλη επιτυχία που ο κόσμος ανεβαίνοντας πάνω στην σκηνή να πάρει αυτόγραφα άρχισε να τους βγάζει τα ρούχα ! Έμειναν με τα σουτιέν και η μάνα λιποθύμησε από κάτω. Όταν συνήλθε είπε στις κόρες της, τέλος. Αυτό έγινε αφορμή να διαλυθεί και το γκρουπ. Ο δε πατέρας τους, δεν το έμαθε ποτέ για το συγκρότημα ! Έμεινε μυστικό γιατί ήταν πολύ αυστηρός και ήταν και από την Μάνη…

Πώς ήταν οι εκδηλώσεις του κόσμου στις συναυλίες;
Γεγονότα που θα μας έκαναν εντύπωση σήμερα, τότε ήταν συνηθισμένα και γινόντουσαν συνέχεια. Εκείνες τις εκδηλώσεις του κοινού προς τα μουσικά συγκροτήματα, δεν τις έχω δει σήμερα. Ούτε αυτά που βλέπουμε με τους πιωμένους σήμερα στο εξωτερικό. Η νεολαία ήταν καθαρή, απλώς έβγαζε τον ενθουσιασμό της που έκαιγε μέσα της. Ήταν πηγαίο αυτό. Από τα συγκροτήματα, αν εξαιρέσεις του Forminx που μετά έφυγε ο Βαγγέλης, περισσότερο δημοφιλείς νομίζω ήταν οι Idols στις εκδηλώσεις του κόσμου. Από εκείνη την εποχή ο Πασχάλης εξακολουθεί να τραγουδάει. Φέτος γύρισε όλη την Ελλάδα. Μου έκανε κατάπληξη το γεγονός ότι τον αντιμετωπίζουν οι νέοι όπως τότε. Πήγα πρόσφατα στα Μελίσσια σ’ ένα κλαμπ και ήταν όλοι όρθιοι και χορεύανε.

Γιατί οι νέοι σήμερα δεν έχουν είδωλα;
Γιατί κατάλαβε ότι όλο αυτό είναι ένα οικοδόμημα χτισμένο στην άμμο. Έχει πια πληροφόρηση. Βλέπει ότι εσύ που είσαι στα μάτια του ένα πολύ σπουδαίο πρόσωπο, μια άλλη μέρα είσαι ένα τίποτα.

Πότε μπήκαν τα ναρκωτικά στη ζωή των μουσικών;
Όταν άρχισαν να δουλεύουνε με λαϊκούς στη δεκαετία του ’70. Ίσως γιατί κυκλοφορούσαν πιο ελεύθερα εκεί μέσα. Τα παιδιά έως τότε ήταν τελείως καθαρά.

Η λέξη ιμπρεσάριος πώς βγήκε;
Από μια Γαλλίδα και μια Ιταλίδα, τραγουδίστριες που τις είχαμε καλέσει και ήρθαν στην Ελλάδα για να συμφωνήσουν με το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης να εμφανιστούν εκεί εξτρά κατά τη διάρκειά του. Πρέπει να ήταν 1967-68. Ήταν τότε μεγάλη γιορτή το φεστιβάλ. Είχε πολύ μεγάλη απήχηση. Μια από τις δύο λοιπόν τραγουδίστριες, η Ιταλίδα Μίνα, σε μια δεξίωση που έκανε το φεστιβάλ την ώρα που χορεύανε, κάποιος επιχείρησε να της μιλήσει για να ρωτήσει τι αμοιβή θα πάρει για να τραγουδήσει και αυτή απάντησε: αυτά θα τα συζητήσετε με τον ιμπρεσάριό μου. Έτσι έμεινε. Ένας Έλληνας που καθιερώθηκε και σε μουσικούς κύκλους του εξωτερικού, ως ιμπρεσάριος, ήταν ο Τάκης Καμπάς, ο οποίος έφερνε πολύ μεγάλους καλλιτέχνες και θεωρείτο ο πρώτος για όλους εμάς τους μετέπειτα. Οι Idols δεν είχαν μάνατζερ. Είχαν κάνει μια καριέρα μόνοι τους. Δεν γινόταν αποδεκτός ο όρος μάνατζερ στους Έλληνες καλλιτέχνες. Όχι μόνο σε μουσικούς, αλλά και ηθοποιούς και άλλους. Υπήρχε η νοοτροπία θα τα πάρω όλα μόνος μου. Μετά όταν η δουλειά μεγάλωσε και αρχίσανε οι δυσκολίες, ήθελαν άνθρωπο να κοιτάει για τις δουλειές γιατί δεν έβρισκαν δουλειά.

Αυτή η μεταβατική εποχή σας χρήζει σε ιμπρεσάριο;
Το Village κράτησε ως το 1968-69. Μετά μεγάλωσε η δουλειά. Ο χώρος του Village ήταν πια στενός για μένα, δεν με χώραγε. Άρχισα να έχω επαφές με πιο μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού. Την Μαρινέλλα που κάναμε πολύ παρέα ακόμη και διακοπές, τον Πουλόπουλο που ήταν ο κολλητός μου φίλος, τον Μητροπάνο. Όλοι πια εκείνη την εποχή περάσαμε από το μοντέρνο στο λαϊκό. Έτσι κι εγώ πέρασα στο χρήμα. Άλλα τα λεφτά, άλλα τα μεγέθη. Αυτό με έφερε σε επαφή με τα φεστιβάλ που πήγαιναν οι Έλληνες τραγουδιστές στο εξωτερικό. Με αυτό τον τίτλο μπορούσες να μετέχεις σε αυτά τα κυκλώματα. Ο όρος ήταν διεθνής.

Ποια ήταν η σχέση σας με το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης;
Είχα στενή φιλική σχέση με τον παρουσιαστή του φεστιβάλ Άλκη Στέα και επίσης είχε τύχει να ανεβάσω τραγουδιστές στο διαγωνισμό. Τους πρότεινα στην επιτροπή που αποφάσιζε ποιοι θα τραγουδήσουν.

Μια ξεχασμένη τραγουδίστρια που συμμετείχε στο φεστιβάλ ήταν η Ειρήνη Ράικου. Την γνωρίζατε;
Μανατζάριζα και αυτήν. Κατάγονταν από την Ροδεσία και ήταν σαν ελαφίνα. Είχε όμως ένα ελάττωμα που το βίωσα στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Ήταν κλεπτομανής. Εισβάλλει λοιπόν ένας πίσω από το πάλκο όπου έπαιζε η ορχήστρα στο Παλαί Ντε Σπορ, σε έξαλλη κατάσταση και ζητάει το δακτυλίδι του. Τι είχε κάνει αυτή; Είχε πάει στο σπίτι του βρήκε ένα δακτυλίδι, το πήρε και το φόρεσε την ώρα που τραγουδούσε. Αυτός ήταν στο σπίτι του και το είδε στην τηλεόραση. Ήδη είχανε σταματήσει τις σχέσεις. Μόλις αποκαλύφθηκε αυτό, έφυγε και πήγε στην Αμερική. Έτσι χάθηκαν τα ίχνη της…

Τώρα που αρχίσαμε τις ιστορίες θέλω μία ακόμη…
Οι Pink Floyd ερχόντουσαν και έμεναν στη Ρόδο 5-6 μήνες. Κάθε φορά καταφθάναν με καμιά εικοσαριά φορτηγά που έφερναν τα μηχανήματά τους. Τους περισσότερους μεγάλους δίσκους τους έχουν κάνει εκεί. Είχαμε γνωριστεί καθώς είχα δουλειές στη Ρόδο και τις Γιορτές Κρασιού. Γίναμε φίλοι. Ο ένας έριχνε τον άλλον στην πισίνα. Μάλιστα μια φορά μου πέταξαν από το δεύτερο όροφο κάτω ότι είχα μέσα στο δωμάτιό μου! Σε αυτό το ξενοδοχείο, υπήρχε ένας γιατρός που μας ανεχότανε και με το καΐκι του και πηγαίναμε για ψάρεμα. Είχε έρθει κάποια στιγμή κι ο Ρότζερ Γουώτερς και όπως στέκεται στην πισίνα έρχεται ο Ρόμπερτ Γουίλιαμς και τον φουντάρει στην πισίνα. Τον Ρόμπερτ τον είχα σε διάφορες δουλειές. Δουλέψαμε πολύ μαζί. Δεκαετία 80 πια…
22op
Ο Άλκης Έξαρχος σε έξοδο με την Σόφη Ζανίνου και την καλλονή Ελβίρα

Σαν ιμπρεσάριος μάνατζερ τι στερηθήκατε;

Τίποτα. Είμαι από τη φύση μου ελεύθερο άτομο. Δεν ακολούθησα ποτέ το ρεύμα. Αντιθέτως πολλές φόρες φρόντισα το ρεύμα ν’ ακολουθεί εμένα. Όταν ήθελα να πάω κάπου το έκανα, δεν σκεφτόμουν ότι αυτό μπορεί να γίνει με τη δουλειά μου. Ντυνόμουν όπως ήθελα. Δεν υπολόγιζα τίποτα. Να φανταστείς ότι έκανα τις δεξιώσεις του τουρισμού στην Ευρώπη κι έπεσα μούρη με μούρη με τον υπουργό στην Μύκονο, απ’ όπου ήταν η πρώτη μου γυναίκα και είχε σπίτι εκεί. Με είδε έκπληκτος, ντυμένο με παρδαλά πουκάμισα, κίτρινο παντελόνι και ένα μαντήλι στο χέρι, όπου είχα περάσει τη βέρα μου και μου λέει: Εσείς κύριε Έξαρχε; Ναι εγώ. Άλλοτε έκαναν απεργία οι υπάλληλοι του ΕΟΤ κι παρέμειναν έξω από την πόρτα του κτιρίου. Πήρα λοιπόν την κουβέρτα μου και πήγα μαζί τους. Τηλεφώνησα και στην Πόλυ Πάνου, στο μαγαζί που τραγουδούσε, να μου φέρει μ’ σερβιτόρο ένα μπουκάλι ουίσκι και κάθισα εκεί μαζί τους. Το πρωί μάλιστα με πάτησε, σκοντάφτοντας πάνω μου, ο διευθυντής του ΕΟΤ και έκπληκτος με ρώτησε “τι κάνω εκεί;”. Είχε απολύσει τις ορχήστρες…Είχα πολλές γνωριμίες και έτσι την δυνατότητα να βρω αμέσως άλλη δουλειά. Είχα διοργανώσει περιοδεία του Μίκη Θεοδωράκη. Επειδή είχα κάνει περιοδείες στη Νέα Υόρκη, τους ήξερα όλους έναν έναν. Ήταν τότε που εμφανίστηκε ο Πουλόπουλος στη Νεράιδα. Έχουν πρόβα τζενεράλε και έχω πάει μαζί του να του κάνω παρέα. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι από το Βανκούβερ ο Μίκης και μου λέει: Κασσάνδρα…του είχα πει να μην κάνει συνεργασία με τον Ελληνοαμερικανό παραγωγό Φραγκιαδάκη γιατί δεν θα πληρώσει… Έτσι κι έγινε. Παίρνω λοιπόν τον Πουλόπουλο και πάμε στο γραφείο. Το πρωί του είχα φτιάξει καινούργια περιοδεία!».

Βγάλατε χρήματα από όλη αυτή την ιστορία;
Θα μπορούσα να είχα βγάλει πολλά περισσότερα, αν με ένοιαζε πιο πολύ αυτό και έδινα πιο πολύ χρόνο στη δουλειά. Ήταν μια εποχή που μπορούσα να βγάζω την ημέρα όσα θέλω. Δεν ήθελα όμως να στερηθώ κάτι για τα χρήματα. Ήθελα να περνάω όμορφα, να έχω τις παρέες μου. Πέρασα τη ζωή μου σωστά. Είχα άριστες σχέσεις και με θεωρούσαν ένα άτομο που μπορούσαν να το εμπιστευτούν γιατί είμαι έντιμος. Οι γνωριμίες είχαν ένα εύρος. Τους συναντούσα είτε στα μπαράκια, είτε σε εστιατόρια, είτε σε δεξιώσεις. Η δουλειά αυτή μου άνοιξε πόρτες, σπουδαίες επιχειρηματικές γνωριμίες.
5 RENA KOUMIOTI KORINA TSOPEH
Ο Άλκης Έξαρχος με την τραγουσίστρια Νέλλυ Μάνου, σύζυγο του Άλκη Στέα.

Ο μάνατζερ έχει γενικότερα κακή φήμη στην Ελλάδα…

Βέβαια. Και ξέρεις γιατί; Οι πρώτοι που βγήκανε ή “κλείναμε” γυναίκες στην επαρχία ή γυναίκες στον Πειραιά, κάτω στα μπαράκια. Ήρθε μια μέρα ένας από την Ξάνθη και μου αδειάζει μια χαρτοσακούλα γεμάτη χιλιάρικα και μου λέει: Θέλω γυναίκες. Του λέω: Λάθος πόρτα χτυπήσατε γιατί εγώ έχω τραγουδίστριες, όχι πουτάνες. Έτσι βγήκε ως κακόφημο το όνομα του μάνατζερ. Μια μέρα μας καλέσανε με τον Τάκη Καμπά που έκλεινε σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού τραγουδιστές, σε ένα σύλλογο που δημιουργήθηκε για μάνατζερ, εκεί στη Γ΄ Σεπτεμβρίου ήταν τα γραφεία. Πάμε λοιπόν και μόλις βλέπουμε το περιβάλλον, παίρνουμε δρόμο και φεύγουμε γιατί ήταν ένα περιβάλλον Τρούμπας. Εμείς είχαμε μάθει με τις μεγάλες δουλειές, με πολύ σοβαρούς επιχειρηματίες και είχαμε δίκιο τελικά γιατί αυτοί στην συνέχεια μας στείλανε αγωγή ότι δεν πληρώσαμε τα μηνιάτικα να γίνουμε μέλη! Βγάλανε τη φήμη από την συμπεριφορά τους και οι περισσότεροι ήταν έτσι.
AGGELIKI SKOURTH JOANNA ALKIS EXARXOS
Με Αγγελική Σκούρτη και Τζοάννα στο Vinyl is Back

Πότε σταμάτησες το μάνατζεμεντ;

Το 1987 αποφασίζω να κάνω κάτι άλλο. Ήταν η εποχή που ήμουν στις μεγάλες μου δόξες σαν δουλειά. Έχω ένα γραφείο στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο οποίο δεν έρχεται κανένας γιατί όλοι με εμπιστεύονται τηλεφωνικά. Μιλάω στο τηλέφωνο με κάποια κα Οικονομίδου, είναι η τελευταία συζήτηση που έχω, η οποία έχει σπίτι στην Εκάλη, θέλει να κάνει μια δεξίωση και θέλει μια ορχήστρα. Το γραφείο είναι ηλεκτρονικό, που για εκείνη την εποχή ήταν προχωρημένο. Προσπαθώ να την πείσω να έρθει να δει ποιος είμαι και τι κάνω. Κύριε Έξαρχε εσείς δεν με ξέρετε, εγώ σας ξέρω, δώστε μου τον αριθμό του λογαριασμού σας, να σας στείλω τα χρήματα…Αποφασίζω λοιπόν να το κλείσω, και κάνω κάμπινγκ. Τι σ’ έπιασε; Με ρώτησε η Καίτη Γκρέυ “Πάνω στα καλύτερά σου να κλείσεις το γραφείο;”. Έτσι μ’ άρεσε… Πήρα λοιπόν την μισή πλαζ της Βούλας και την έκανα κάμπινγκ. Φωνάζω ένα Κύπριο επιχειρηματία που έκανε Τα Τετράγωνα των Αστέρων στην τηλεόραση, με την Μαρία Αλιφέρη, ο οποίος με θαύμαζε αυτός και ήθελε να του βρω ένα γραφείο να είμαστε δίπλα - δίπλα. Του τηλεφωνώ επτά η ώρα το πρωί. Τι σ’ έπιασε και τηλεφωνείς τόσο πρωί; Σ’ ενδιαφέρει ακόμη το γραφείο; Φυσικά. Και του δίνω το δικό μου, ως είχε, χωρίς να πάρω ούτε μία δραχμή. Αυτή είναι η δική μου τρέλα.

Ποιος μουσικός ή τραγουδιστής σας έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση από όσους γνωρίσατε;
Ο Δημήτρης Μητροπάνος. Ήταν ίσος άνθρωπος. Γι’ αυτό. Δίκαιος, χωρίς να έχει κανένα κόμπλεξ. Ήμασταν και φίλοι και συνεργάτες. Γυρίσαμε και την Ευρώπη. Πολλές περιοδείες. Μια φορά τον Μητροπάνο, τον είχαν κόψει δύο φορές από την τηλεόραση, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Τότε ήταν η ΥΕΝΕΔ. Το στρατιωτικό κανάλι. Εποχή επταετίας. Πάω και κάνω προσπάθειες και τον ξαναβάζω. Πάμε μαζί με τον Μητροπάνο σε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας γιατί θα περνούσε ο δρόμος του Παγκρατίου μέσα από το Άλσος, να το κόψει στη μέση. Μαθαίνουμε ότι θα είναι εκεί και ο Παττακός. Έρχεται ο Παττακός, βλέπει τον Μητροπάνο και πάει στο μέρος του. Όλοι αυτοί τρελαινόντουσαν να μιλάνε με καλλιτέχνες. Και τον ρωτάει: Πώς σας φαινόμαστε εμείς σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση; Και του λέει ο Μητροπάνος: Ό,τι σκατά ήταν εκείνοι, είστε κι εσείς! Πόσο ελεύθερος ένοιωθε μέσα του ο Μητροπάνος…

Ζήσατε και στα υπόγεια και στα σαλόνια. Ζήσατε την καλή ζωή…
Ο Σάχης της Περσίας είχε μια γραμματέα Ελληνίδα και μέσω αυτής του πήγαινα πρόγραμμα στο παλάτι. Σταμάτησε η συνεργασία όταν ο Σάχης μ’ ένα μινγκ ρωσικό την κοπάνησε στην Τεχεράνη. Ήταν φυσικό αφού άρχισαν οι φασαρίες και τον έδιωξαν σαν μονάρχη.

Με το υπουργείο εξωτερικών σε τι βάση ήταν η συνεργασία σας;
Τους έκανα τις γιορτές στο εξωτερικό. Τέλη δεκαετίας ’70. Είτε γίνονταν στην Ευρώπη, είτε στα Εμιράτα, όπου είχα μια εμπειρία στην τελευταία εκδήλωση στο Μπαχρέιν. Είχαμε μαζί μας: μαγείρους, χορευτές, υλικό για να στολίσουμε την αίθουσα… Μπαίνω λοιπόν στην αίθουσα και την βλέπω αστόλιστη λίγο πριν ν’ αρχίσει να μπαίνει ο κόσμος! Κανένας δεν ήξερε που είναι ο διευθυντής. Ώσπου εμφανίζεται ο διευθυντής τουρισμού του Μπαχρέιν ντυμένος νύφη μ’ ένα μουστακαλή ναυτικό και μπαίνουν μέσα σαν ζευγάρι. Τότε κάναμε και μια έκθεση στον τουρισμό για το πώς είδαμε τα πράγματα. Έγραψα ότι έγραψα και την άλλη μέρα διακόπηκε κάθε συνεργασία μου με τον τουρισμό γιατί μέσα ήταν όλοι ίδιας υφής και δεν δέχθηκαν την κριτική.

Ποιο ήταν το πιο δυνατό στοιχείο να μπεις σε όλο αυτό που έκανες στη ζωή σου, συνδυάζοντας εργασία και διασκέδαση;
Έκανα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήθελα. Έτσι τα έφερε η ζωή. Ήθελα να σπουδάσω στην Πάντειο, πολιτικές επιστήμες. Όμως είχα άλλα τρία αδέρφια. Η διαφορά του ενός, από τον άλλο, λες και είχε κομπιουτεράκι η μάνα μας, ήταν πέντε χρόνια. Εκεί λοιπόν που θέλω να μπω στην Πάντειο, ξαφνικά πεθαίνει ο πατέρας μου και μένω με μία μάνα και τρία παιδιά από πίσω, το οποίο το μεγαλύτερο είναι δέκα χρονών. Έπρεπε να αλλάξω πλεύση. Οπότε εργάστηκα και έκανα τα πάντα. Έκανα πολλές δουλειές, δούλευε το μυαλό μου. Δούλευα μια εποχή στο Ίλιον Κρυστάλ και είχα την σκέψη να μαζεύω τα χαρτιά από τα περιτυλίγματα, το βράδυ, σε τσουβάλια και να τα πουλάω. Μετά στην οδό Σταδίου υπήρχε η Αττική Αγορά και ήταν επτά συνεταίροι. Ένας εξ αυτών ήταν ο Ζακ Ιακωβίδης, ο μαέστρος. Τραγουδίστρια ήταν η Μαριάννα Χατζοπούλου. Το πρώτο της συμβόλαιο σε δισκογραφική εταιρία το΄κανε εκεί μέσα η Νάνα Μούσχουρη κι έφυγε γιατί δεν την ήθελε η Μαριάννα. Σε ένα πατάρι υπήρχε το λογιστήριο. Λογιστής ήταν ο Μίνως Μάτσας. Είχε κι ένα τμήμα με δίσκους. Μία από τις πρώτες δουλειές που έκανα ήταν να πηγαίνω στην Κολούμπια και να παίρνω τους δίσκους όταν τυπώνονταν για να μην γίνει καμιά γρατζουνιά. Αν συνέβαινε αυτό ή κολλούσε στραβά το χαρτί στην ετικέτα, τον πετάγανε το δίσκο. Αυτούς λοιπόν τους έπαιρνα εγώ και πήγαινα και τους πούλαγα στο Μοναστηράκι. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την μουσική…

Είχατε εμπορικό μυαλό…
Ναι, γιατί έπρεπε να ζήσει η οικογένειά μου, να μεγαλώσουν τ’ αδέρφια μου, να σπουδάσουν, όπως κι έγινε.

Σε ποιον άλλον θα ήθελες να αναφερθείς που σας έκανε εντύπωση;
Στον Μάκη Σαλιάρη. Ήταν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Όμως δεν είχε αυτό που λέμε άστρο, με τις δουλειές. Ήθελε να κάνει μεγάλες δουλειές. Η σύλληψη της Αυτοκίνησης για εκείνη την εποχή ήταν πολύ μεγάλη. Αυτό το μαγαζί δεν το έβρισκες πουθενά στην Ευρώπη. Και στάθηκε άτυχος. Ήταν πρωτοποριακό και ήταν τότε η εποχή για τέτοια μαγαζιά. Είχε κόσμο πίσω του, είχε το ράλλυ. Τα παιδιά που έτρεχαν στους αγώνες ήταν φίλοι του και τραβούσαν κόσμο από πίσω. Και όμως δεν μπόρεσε να σταθεί ένα τέτοιο μαγαζί. Δεν είχε άστρο, έτσι συνηθίζαμε να λέμε στη νύχτα, ότι αυτό το μαγαζί έχει άστρο ή δεν έχει. Έκανε και πολλές άλλες δουλειές, εμπορικά όμως δεν του άφηναν δουλειές.

Πώς γνωριστήκατε;

Μέσα από το χώρο. Τότε που γινόντουσαν οι “μεταγραφές” των μουσικών στις ορχήστρες, στη δεκαετία του ’60, κι έπαιζε με τους We Five στο Vips. Ούτε εκεί στάθηκε, ούτε εκεί είχε άστρο. Αυτό το συγκρότημα θα μπορούσε να πιάσει στο εξωτερικό. Ο Μαστοράκης νομίζω ότι τους σαμποτάρισε στο θέμα αυτό για να μην του φύγουν από τα χέρια. Στους We Five έπαιζε και ο Αλέκος Καρακαντάς, για μένα η κορυφαία κιθάρα. Όταν ήρθε ο Έρικ Κλάπτον στην Ελλάδα, τον πήγαμε στο Igloo στην Κύψέλη, να ακούσει Καρακαντά. Και ο Κλάπτον τον παραδέχθηκε.

Η Κουίντα γιατί έμεινε στην ιστορία;
Η πρώτη Κουίντα, ένα υπόγειο πίσω από το Τριανόν, ήταν μικρή, αλλά έδειξε την δυναμική της. Όταν πήγε στην Κυψέλη, έκανε το μπουμ. Οι επώνυμοι που είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν, μαζευόντουσαν εκεί στην Κουίντα της Φωκίωνος Νέγρη. Επώνυμοι απ’ όλα τα επαγγέλματα. Ο νούμερο ένας θαμώνας ήταν ο Μίμης Στεφανάκος, πρώην ποδοσφαιρική δόξα του Ολυμπιακού. Αν και ξεφτισμένοι πια είχαν όμως όλοι μαζί μια δυναμική. Η Κουίντα έκανε και δύο καλοκαιρινές σεζόν, στου Ζέρβα, στην Γλυφάδα και μετά έσβησε γιατί άλλαξε ίσως η διάθεση του κόσμου, ήθελαν ίσως κάτι άλλο.

Η δικτατορία έβλαψε την δημιουργία στην Ελλάδα;
Δεν την άφησε ελεύθερη. Ενώ τους άρεσε να πηγαίνουν να τους ακούνε. Παρ’ όλα αυτά δεν τους άφησαν ελεύθερους, κάπου τους κρατάγανε. Φοβόντουσαν μήπως ξεσηκώσουν τον κόσμο ή μήπως τους ξεφύγει ο κόσμος. Η Ελλάδα έως τη χούντα πέρασε πολύ μεγάλα και σπουδαία γεγονότα, με τις κυβερνήσεις ν’ αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Όταν ήρθε ο Ελληνοαμερικανός Τζόνσον είχαν αναλάβει να φρουρούν το Σύνταγμα 18άρηδες, παιδιά δηλαδή, που τους είχαν δώσει περίστροφα. Πέρασε πολλές μεταλλαγές η Ελλάδα…

Νεολαία, ντύσιμο, χορός…Πείτε μας άγνωστες πτυχές τους στους σημερινούς νέους…
Ορισμένες εποχές, ανάλογα το είδωλο υπήρχε ένα ομοιόμορφο ντύσιμο. Την εποχή που υπήρξε ο Τζέημς Ντην είχαμε τα πουκάμισα με τα τετραγωνάκια. Το φορούσε στην ταινία Επαναστάτης Χωρίς Αιτία. Ήταν είδωλο της τότε νεολαίας. Όταν παίχθηκε η ταινία του εδώ, στο Ράδιο Σίτυ στην Πατησίων, βγήκε ο κόσμος μετά και χόρευε στο δρόμο και έκλεισε η συγκοινωνία! Δεν ήταν μουσική ταινία, αλλά είχε μέσα ένα τραγούδι. Η νεολαία της Αθήνας ήταν πιο κάτω από τη νεολαία της Θεσσαλονίκης, πρώτα πήγαιναν εκεί οι επιτυχίες και μετά ερχόντουσαν στην Αθήνα. Δεν ξέρω γιατί, ίσως είχαν καλύτερη ανταπόκριση με το εξωτερικό. Πρωτοστατούσε η Θεσσαλονίκη στην μουσική ενημέρωση. Πρώτα εκεί κυκλοφορούσαν τα μικρά δισκάκια και μετά στην Αθήνα. Μιλάμε για το τέλος της δεκαετίας του ’50. Οι περισσότεροι μουσικοί της Αθήνα προέρχονταν από εκεί. Και ονομαστοί μουσικοί. Όταν βγήκε το ροκενρόλ, εμείς δεν το ξέραμε σαν ροκ, το ξέραμε σαν σουίνγκ. Μας έμοιαζε. Δεν υπήρχε αυτή η πληροφόρηση που υπάρχει τώρα. Ότι έβλεπες ήταν σε καμιά ταινία ή στα επίκαιρα. Το ροκ δεν ήταν στο λεξιλόγιό μας. Γιεγιέδες τους έλεγαν όσους χόρευαν ροκενρόλ.

Τι μουσική προτιμούσατε ν’ ακούτε;
Τζαζ. Πολύ τζαζ. Και εξακολουθώ. Τώρα ακούω το ραδιοφωνικό ιντερνετικό σταθμό jazzradio.com της Ελβετίας που παίζει όλα τα είδη της.

Την Γκλόρια Γκέινορ πότε την φέρατε στην Ελλάδα;
Το 1980 στο Σπόρτινγκ. Μετά αγόρασε μια εμφάνισή της ο ιδιοκτήτης της San Lorenzo στη Βούλα και τραγούδησε κι εκεί το επόμενο βράδυ. Θυμάμαι την είχε καταθάψει ο μάνατζέρ της στην Αμερική. Μου είχε πει: Τι την θέλεις, θα σου κάνει τη ζωή πατίνι. Ότι χειρότερο δηλαδή. Την ήθελα γιατί την είχα δει στο Γκρήνουιτς Βίλατζ, εκεί που πρωτοτραγούδησαν όλοι πριν γίνουν γνωστοί. Εκεί πρωτάκουσα και την Τζάνις Τζόπλιν. Γι’ αυτό και όταν πήγα στο φεστιβάλ Γούντσκοκ, όλους τους ήξερα. Ήθελα να φέρω και την Τζάνις στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς πέθανε νωρίς. Τελικά έφερα την Γκλόρια Γκέινορ για 20.000 δολάρια και δεν είχε καμιά σχέση με όλα αυτά που μου έλεγε ο μάνατζέρ της, ήταν κυρία. Της έκλεισα να μείνει στο ξενοδοχείο King George στο Σύνταγμα. Της άρεσε ένα κρασί που ούτε που μπορώ να πιω, ένα περίεργο μπουκάλι του Μπουτάρη και επί δύο χρόνια της έστελνα στην Αμερική. Το προηγούμενο βράδυ πριν εμφανιστεί στο Σπόρτινγκ πήγε να δει την παράσταση Ήχος και Φως στο Ηρώδειο. Καθοδόν αισθάνεται το λαιμό της να έχει κλείσει. Ο ταξιτζής την πήγε στον Νομικό, ένα φωνίατρο της εποχής. Πράγματι είχε κλείσει η φωνή της. Της κάνει λοιπόν δύο ενέσεις, ξυλοκαΐνης, μία εκείνο το βράδυ και μία την άλλη μέρα το πρωί. Πάει και κάνει την εμφάνισή της κανονικά. Το βράδυ που είναι να φύγει και είμαστε στο King George εκεί μου είπε όλη την ιστορία, δεν ήξερα τίποτα ! Η συναυλία είχε μεγάλη επιτυχία και η Γκλόρια άρεσε πολύ.

Στο Γούντστοκ πώς βρεθήκατε;
Είχαμε πάει ταξίδι με παρέα στη Νέα Υόρκη και παρέμεινα εκεί γνωρίζοντας ότι θα γίνει το φεστιβάλ που ήθελα να το παρακολουθήσω. Είχα πολλές δουλειές στην Αμερική. Εφοδίαζα με προγράμματα τα περισσότερα καζίνα, τα οποία είχαν Έλληνες διευθυντές. Είχαν θέατρο μέσα, κανονική αίθουσα και κάναμε ειδικές βραδιές. Όπως συναυλίες με τον Γιάννη Πάριο στο Ατλάντικ Σίτυ, που βρίσκεται κοντά στη Νέα Υόρκη.

Η εταιρία παραγωγής που είχατε πώς λεγόταν;
Άλκης Έξαρχος…

Σας ευχαριστώ πολύ!
Επίσης Γιάννη σου διηγήθηκα τη ζωή μου και την εμπιστεύομαι στα χέρια σου μιας και είσαι λάτρης αυτής της εποχής!
41 ALKIS EXARXOS
*Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι του Γιάννη Αλεξίου. Οι παλιότερες είναι από το αρχείο του Άλκη Έξαρχου.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!