Ο ήχος της Λευκής Συμφωνίας έφθασε για πρώτη φορά στ’ αυτιά μου το 1986 στο τρανζιστοράκι μου από μια εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο. Έτσι αποκοιμόμουν κάθε βράδυ, ακούγοντας μουσική. Μόλις είχε κυκλοφορήσει το εμβληματικό άλμπουμ της μετά ροκ εποχής «Μυστικοί Κήποι». Ήταν ο ήχος της εποχής, αλλά εντελώς διαφορετικό άκουσμα. Σκοτεινός και ταυτόχρονα φωτεινός.
Η φωνή του τραγουδιστή τους ακουγόταν ποιητική και αλήτικη. Με άγγιξε αμέσως. Σαν μια «συμφωνία» μιας ήρεμης δύναμης που έβγαζε την κούραση από την ολονύχτια αγρύπνια των γεγονότων στο Χημείο. Ταραγμένη εποχή γεμάτη επαναστατικότητα, αδιαπραγμάτευτη, σκληρή, αντιεξουσιαστική. Μουσική της άλλης πλευράς της ελληνικής πραγματικότητας που χόρευε italo-disco στις ντισκοτέκ και τα «έσπαγε» στα μπουζούκια.
Η «φωνή» της Λευκής Συμφωνίας ηχούσε λυρικά σαν ανθός των αυλών στις μονοκατοικίες. Μια νότα αλλιώτικη που έμελλε να μην σιγήσει γρήγορα. Πραγματικά, μετά τρεις και πλέον δεκαετίες, το συγκρότημα αυτό, χωρίς να βιάζεται να βγάλει πολλούς δίσκους, είναι ακόμη μαζί μας.
Ο ήχος τους εξελίχθηκε στα τέσσερα άλμπουμ τους μέσα σε μια δεκαετία. Τι καινούργιο να ετοιμάζουν τώρα στο στούντιο; Περίπου ένα χρόνο μετά την επανασύνδεσή τους - αν και δεν ήταν η πρώτη - μετά από αρκετά χρόνια αγρανάπαυσης και τον ενθουσιασμό που προκάλεσε, θα συναντήσουν το κοινό τους την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου στο «Gagarin 205». Σαν μια μυστική «συνωμοσία», ένα κάλεσμα σε όσους αισθάνονται περήφανα για όσα έζησαν και συνεχίζουν να ζουν άκαμπτοι.
Η συνέχεια της ζωής μέσα από μυστικούς κώδικες, μυστικούς κήπους. Έτσι μου φαίνεται ότι αισθάνεται ο leader του συγκροτήματος, Θοδωρής Δημητρίου, που γεμίζει ενέργεια και δίψα για ζωή όταν βρίσκεται επί σκηνής. Εκεί είναι απρόβλεπτος, αφημένος στα συναισθήματα και την αλληλεπίδραση του κοινού. Αρκεί να δει κανείς το βίντεο που εμφανίστηκε στο διαδίκτυο από την ιστορική εμφάνισή τους τον Ιούνιο του 1993 στο γήπεδο του Πανιωνίου στον «1ο Ροκ Μαραθώνιο» μαζί με τους Cult και τους Metallica ενώπιον περίπου 20.000 θεατών.
Μια ολόκληρη εποχή που ερχόταν με φόρα από τα 80ς για να βρει την ταυτότητά της στην νέα δεκαετία. Ένταση, δύναμη και συμμετοχή στην συναυλία από τον κόσμο. Ο Θοδωρής Δημητρίου έχει όλα τα στοιχεία ενός περφόρμερ που επικοινωνεί με το κοινό και δεν χαρίζεται στην εξουσία.
Περίπου 17 χρόνια μετά την πιο πρόσφατη επανασύνδεση του συγκροτήματος τι έχει μείνει από τη φωτιά; Ο ίδιος το γνωρίζει και το νοιώθει. Πάμε λοιπόν από το σήμερα στο χθες.
-Σε τι φάση βρίσκεται το γκρουπ;
Από τον περασμένο Μάιο που ολοκληρώσαμε την περιοδεία ‘’Το Φεγγάρι Αιμορραγεί 2018 Tour’’ είμαστε σε διαδικασία προετοιμασίας και προπαραγωγής των τραγουδιών του νέου μας άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2019. Ταυτόχρονα προετοιμαζόμαστε για την εμφάνισή μας στην Αθήνα στο Gagarin 205 στις 7/12. Ακόμα είναι έτοιμες οι επανεκδόσεις σε βινύλιο των άλμπουμς μας Μυστικοί Κήποι και Χρώματα τα οποία θα κυκλοφορήσουν μέχρι το τέλος του χρόνου από τις Labyrinth Of Thoughts records & The Lab records. Λεπτομέρειες για τις επανακυκλοφορίες αυτές πρόκειται να ανακοινωθούν σύντομα.
-Το νέο υλικό που δουλεύετε σε τι στάδιο βρίσκεται; Το έχετε τεστάρει στα live σας; Πώς ανταποκρίνεται το κοινό;
Μία επιλογή από τα νέα μας τραγούδια πρόκειται να ακούσει το κοινό μας για πρώτη φορά στη συναυλία μας στο Gagarin 205 στις 7/12. Τα έχουμε τεστάρει στο στάδιο της προπαραγωγής και των προβών στο στούντιο και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι από την συγκινισιακή φόρτιση που μας προκαλούν. Πιστεύουμε ότι τα ίδια ισχυρά συναισθήματα θα δημιουργήσουν στον κόσμο που θα τα ακούσει και θα μας ανταποδώσει αυτή την ένταση.
Ο Θοδωρής Δημητρίου στο περσινό reunion της Λευκής Συμφωνίας, 9 Δεκεμβρίου (φωτο: Γιώργος Νικολαΐδης)
-Αν και δεν είναι η πρώτη επανένωση του γκρουπ μέσα στο χρόνο πώς ήταν που ξαναβρεθήκατε μαζί ως Λευκή Συμφωνία μετά από αρκετά χρόνια - για όσους έχουν μέτρο το χρόνο, εγώ πάντως όχι - ποια η αφορμή και το πιο δυνατό σημείο της επανασύνδεσης;
Η αφορμή της επανασύνδεσης και το πιό ισχυρό μας κίνητρο ήταν να παίξουμε ξανά τα κομμάτια από τα τέσσερα άλμπουμς μας και να τα αποδώσουμε στην καλύτερη δυνατή μορφή τους που να ανταποκρίνεται στον διαχρονικό χαρακτήρα που πιστεύουμε ότι πολλά από αυτά έχουν. Αυτό το στόχο τον πετύχαμε και θέσαμε τον επόμενο που ήταν η περιοδεία και το καινούργιο άλμπουμ. Στην πορεία ήρθε και η πρόταση για τις επανεκδόσεις των βινυλίων και το καινούργιο ταξίδι μας συνεχίζεται.
-Ποια είναι σήμερα τα μέλη σας και ποια είναι η ιστορία του ως μέλη του γκρουπ;
Από την πρώτη και ιδρυτική σύνθεση της Λευκής Συμφωνίας ο Θοδωρής Δημητρίου στη φωνή και το στιχουργικό κομμάτι της μπάντας και ο Διογένης Χατζηστεφανίδης στο μπάσο. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του τρίτου ομώνυμου άλμπουμ μας ήρθε στη νέα τότε σύνθεση του γκρουπ ο Σωτήρης Καστάνης στην κιθάρα. Μετά από πολλές συναυλίες ηχογραφήσαμε το τελευταίο ως τώρα άλμπουμ μας τα Χρώματα και συνεχίζουμε μαζί. Στις αρχές του 2017 προστέθηκε στον αρχικό πυρήνα ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης στα ντραμς και λίγο αργότερα η τωρινή σύνθεσή μας συμπληρώθηκε με τον Θοδωρή Φοινίδη στα πλήκτρα.
Η Λευκή Συμφωνία σήμερα
-Στο ενδιάμεσο πώς ήταν η επικοινωνία των μελών; Υπήρχε;
Η επικοινωνία μας συνεχίστηκε στο ενδιάμεσο διάστημα αλλά χωρίς να κάνουμε κάτι στη μουσική.
-Εσύ πώς δραστηριοποιήθηκες το διάστημα αυτό;
Σπούδασα κλασσικό τραγούδι και συμμετείχα στη χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τέσσερα περίπου χρόνια. Ταυτόχρονα αρθογραφούσα στο περιοδικό Ποπ & Ροκ και σε fanzines του dark wave χώρου. Έγραφα τραγούδια και μουσική που ηχογραφούσα στο προσωπικό μου studio. Επίσης έγραφα στίχους, έκανα ένα project με realtime γράψιμο και ανέβασμα ποίησης στο sitedreamritual.gr.
-Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω θέλω να θυμηθείς την διαδρομή σου μέχρι να σχηματιστεί το συγκρότημα.
Ζούσα και ζω ακόμα στο Δάσος Χαϊδαρίου. Το 1978 άκουσα για πρώτη φορά Doors. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν το The Kids Are Alright των Who. Tο εξώφυλλο υποσυνείδητα διαμόρφωσε και το συναισθηματικό υπόβαθρο με το οποίο άρχισα να προσεγγίζω και να νιώθω την έννοια του rock συγκροτήματος και μέσα από αυτό, τον τρόπο ζωής σε μια μπάντα και τη δημιουργία μουσικής. Το 1980 διάβασα στο Ποπ & Ροκ την είδηση για την αυτοκτονία του Ian Curtis. Περνώντας από τα Προπύλαια αγόρασα μία κασσέτα των Joy Division με τα δύο πρώτα άλμπουμς και πέρασα όλο το καλοκαίρι ακούγοντάς τη. Πήγαινα στο Λύκειο και την ώρα του μαθήματος προς το μεσημέρι άκουγα τον Τάκη (Μπαρμπαγάλα) που το σπίτι του ήταν δίπλα στο σχολείο να παίζει κιθάρα. Ήταν ένα μαγικό συναίσθημα. Αργότερα γνωριστήκαμε με τον Τάκη και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, να ακούμε δίσκους (ψυχεδέλεια και prog) να τζαμάρουμε με μουσικούς της περιοχής. Κάποια στιγμή μέσω του Τάκη γνωρίστηκα με τον Διογένη (Χατηστεφανίδη) με τον οποίο ήταν παλαιότερα φίλοι και γείτονες. Ο Διογένης που είχε μετακομίσει από το Δάσος Χαϊδαρίου στη Νέα Ζωή στο Περιστέρι μας γνώρισε το Σπύρο (Χαρίση) με τον οποίο ήταν συμμαθητές και φίλοι και ήδη είχαν αρχίσει να παίζουν μουσική. Έτσι από το Λύκειο ακόμα αρχίσαμε να παίζουμε μαζί να γράφουμε κομμάτια και να παίζουμε live σε σχολικές συναυλίες. Μετά από κάποιες εισχωρήσεις και αποχωρήσεις μουσικών το συγκρότημα σχηματίστηκε στην τελική του μορφή τον Φεβρουάριο του 1984 από τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη: Θοδωρής Δημητρίου (φωνή, στίχοι), Τάκης Μπαρμπαγάλας (κιθάρα), Διογένης Χατζηστεφανίδης (μπάσο) και Σπύρος Χαρίσης (ντράμς). Παίζαμε στο καμαράκι που είχε ο Τάκης στην ταράτσα του σπιτιού του από όπου τον άκουγα παλαιότερα να παίζει μόνος του κιθάρα. Το Δάσος Χαϊδαρίου ήταν χωριό, ήταν παντελώς άγνωστο και αποκομμένο. Με το λεωφορείο ήθελες περίπου τρία τέταρτα για κέντρο και μετά ποδαρόδρομος για Εξάρχεια. Ήμασταν ταυτόχρονα παρέα και συγκρότημα. Ακούγαμε Uriah Heep και Zeppelin, Country Joe And The Fish και Quicksilver Messenger Service. Camel και Genesis. Cure και Siouxsie And The Banshees. Police και Medium Medium. Αλλά και πιο άγνωστα και underground συγκροτήματα. Ελληνικό ροκ: Σύνδρομο, Ταξιαρχίες, Γιάννη Μπελτέκα, Σιδηρόπουλο, Headleaders, Villa 21, Yell O Yell, τα punk συγκροτήματα. Οι γονείς μου μόλις ξεπέρασαν το αρχικό σοκ με υποστήριξαν και με βοήθησαν σε όλη μου την πορεία στη μουσική.
-Το συγκρότημα σχηματίστηκε για να αντιδράσει σε κάτι; Πώς έβλεπες τον κόσμο τότε γύρω σου, τι στην έσπαγε πιο πολύ, τι απεχθανόσουν και τι φωνή ήθελες να υψώσεις μέσω του τραγουδιού και της μουσικής;
Το συγκρότημα σχηματίστηκε γιατί αγαπούσαμε όλοι με πάθος το rock και θέλαμε να παίζουμε όλη τη μέρα μουσική και να διασκεδάζουμε. Αντιδρούσαμε ενάντια σε όλους αυτούς που μας έλεγαν τι να κάνουμε τη ζωή μας και πώς να τη ζήσουμε. Στην απάθεια, την αποβλάκωση των drugs,την καθοδήγηση των κομμάτων, τον αργό θάνατο της καθημερινότητας. Η επαναστατικότητα και ο πόθος για ελευθερία που εξέφραζε το rock, οι εικόνες και τα νοήματα των σκοτεινών στίχων και η εναντίωση σε κάθε εσωτερική και εξωτερική εξουσία αποτέλεσαν τη κύρια έμπνευση μου για να εκφράσω το δικό μου μέσα. Oι Stooges, οι Velvet Underground, οι Doors, oι Joy Division, οι Birthday Party ήταν οι μόνιμοι σύντροφοί μου. Όλα μου την έσπαγαν, το σχολείο και οι συμμαθητές που άκουγαν Νταλάρα, τα μυαλά και οι καρδιές που δεν ήθελαν να ζήσουν, να ξεφύγουν από τα καθιερωμένα, έστω και για μία στιγμή. Οι συγγενείς στις οικογενειακές γιορτές και τα ζεϊμπέκικα, το πανεπιστήμιο. Ήθελα πάντα ένταση και αληθινά συναισθήματα οποιουδήποτε είδους.
-Πώς βίωνες προσωπικά όλη αυτή τη διαφορετικότητα που έβγαλες στην μουσική, τους στίχους και την σκηνική παρουσία;
Το μόνο που μου άρεσε πραγματικά να κάνω ήταν να κάνω πρόβες και συναυλίες με τη μπάντα. Να παίζω με τη δική μου μπάντα. Πάντα το έβλεπα και το ζούσα με την έννοια της ομάδας, της συμμορίας. Να βγαίνω και να περνάω καλά με τα παιδιά από τη μπάντα. Να βλέπουμε συναυλίες στον Πήγασο το Ρόδον και το Αν, να συναντούμε μέλη από φιλικά γκρουπ στα μπαρ των Εξαρχείων. Η σκηνική μου παρουσία ήταν και είναι πάντα απρόβλεπτη ακόμα και από εμένα, από τον δικό μου έλεγχο, γιατί πάντα θέλω να αφήνω ένα παράθυρο ανοιχτό για ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Προσπαθώ να προκαλέσω και να εκφράσω την αλήθεια και το πάθος κάθε στιγμής ελευθερίας και έκστασης κάθε αποκάλυψης από κάθε άγνωστη πηγή που θα μου συμβεί στη σκηνή. Αλλά και την πλημμύρα από αγάπη, συναισθήματα και τρέλα στη συναυλία για να τα δώσω πίσω στον κόσμο και πάλι να γυρίσουν σε μένα από εκείνον, σε ένα παιχνίδι που είναι η ουσία του live και που δεν σταματάει ποτέ να με γεμίζει με ενέργεια και δίψα για ζωή. Η διαφορετικότητά μου στον στίχο και τη μουσική που έχουμε γράψει με τη Λευκή Συμφωνία είναι αποτύπωμα της ενδοσκόπησης του εαυτού μου, η κατάδυση στα βάθη της ψυχής, η πυροδότηση του ενστίκτου της διαφυγής, της επανάστασης και της ελευθερίας. Ακόμα η απελευθέρωση και αποδοχή ανομολόγητων πόθων, το άκουσμα των ψιθύρων των καταραμένων και των πόνων των απόκληρων, των παιδιών της νύχτας. Είναι από την αρχή που ξεκινήσαμε μέχρι σήμερα η συνειδητοποίησή μου και η υπερηφάνεια μου τόσο εμένα όσο και των μελών της μπάντας απέναντι στη σκυλάδικη, ανέμπνευστη, φτηνιάρικη νοοτροπία, τον επιφανειακό και χωρίς συναίσθημα και πάθος τρόπο ζωής των περισσότερων στη χώρα που ζούμε, την ανθρωποφαγική εξουσιαστική, καταπιεστική μηχανή που έχει στηθεί σε όλο το πλανήτη.
Λευκή Συμφωνία, Μυστικοί Κήποι 1986
-Μέχρι να φτάσετε στα αυτιά του Γιάννη Πετρίδη και να μπείτε στο στούντιο πώς δραστηριοποιούσασταν, τι αγωνίες είχες στην καθημερινότητα;
Δεν είχαμε καμία επαφή με τον Γ. Πετρίδη στην αρχή του συγκροτήματος, ούτε κάποιου είδους συνεργασία έτυχε να συμβεί μεταξύ μας. Κάποια στιγμή μόνο γυρνώντας από κάποιο live μας έξω από την Αθήνα έτυχε να περνάμε από τα γραφεία της Virgin. Έχοντας μαζί μας ένα πρώιμο demo που είχαμε γράψει στο στούντιό μας αυθόρμητα σκεφτήκαμε να σταματήσουμε επί τόπου και να δούμε αν ήταν στο γραφείο του και να το ακούσουμε μαζί. Όντως ήταν στο γραφείο του, δέχτηκε αμέσως τους ‘’εισβολείς’’, ακούσαμε, συζητήσαμε και τότε και αργότερα αλλά τελικά δεν κάναμε κάτι μαζί. Σε αρχικό στάδιο της Λευκής Συμφωνίας ο Βασίλης Κωνσταντουλάκης που είχε την Πανδώρα μας ήθελε για την εταιρία του και μας ενθάρρυνε γιατί πραγματικά του άρεσε η μπάντα αλλά τελικά ούτε με εκείνον συνεργαστήκαμε πέρα από μία ιστορική κατά κάποιον τρόπο ραδιοφωνική εκπομπή που κάναμε μαζί όπου παίχτηκε ένα demo που είχαμε ηχογραφήσει για τους Μυστικούς Κήπους που είναι σήμερα πολύ σπάνιο. Αντίθετα ενδιαφέρθηκαν για εμάς ο Νίκος Μουρατίδης και ο Γιώργος Παυριανός που ήταν στην ΕMI Columbia και υπογράψαμε μαζί τους για τους Μυστικούς Κήπους. Συνεχίσαμε στην ΕΜΙ για το δεύτερο άλμπουμ μας την Ηχώ Του Πόθου με τους αείμνηστους και αγαπημένους Μάνο Ξυδούς και Γιάννη Κουτουβό μέχρι που φύγαμε για το Βερολίνο. Το 1993 που επιστρέψαμε στην Ελλάδα υπογράψαμε με την Warner όπου είχαμε μαζί μας ένα φανταστικό team με τους Παναγιώτη Θεοφανέλλη, Κώστα Ρεκουνιώτη και την Αλέκα Απέργη που αγάπησαν πολύ το γκρουπ, μας βοήθησαν και μας υποστήριξαν δίνοντας όλες τους τις δυνάμεις και την έμπνευση. Ήταν μία εποχή που κυριαρχούσαν οι Nirvana, οι Pearl Jam, οι Soundgarden, οι Metallica, οι Alice In Chains, οι Rage Against The Machine. Εμείς ήμασταν στην ίδια δισκογραφική με Peppers και Stone Temple Pilots, Jane’s Addiction και Porno For Pyros, είχαμε το υλικό του ομώνυμου τρίτου album που ακούστηκε πολύ και αγαπήθηκε αμέσως από τον κόσμο και μαζί μας μία ομάδα στη Warner από rock άτομα που μας υποστήριζαν. Το video clip για το Θα Είμαι Εκεί που σκηνοθέτησε ο Νίκος Νικολαΐδης με διευθυντή φωτογραφίας τον Ντίνο Κατσουρίδη και η εμφάνισή μας στον 1ο Rock Μαραθώνιο στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης με τους Cult και τους Metallica ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές στην πορεία του group.
ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ - Μυστικοί Κήποι [Full CD 1986]
-Πώς ήταν ο μουσικός περίγυρος, ποια ονόματα κυριαρχούσαν και πόσο ευνοϊκό ήταν το κλίμα για να σχηματιστεί μια μπάντα;
Το κλίμα όχι μόνο για να σχηματίσεις μία μπάντα στα 80’s, αλλά και το να ακούς ροκ μουσική ή το να υιοθετείς τον ροκ τρόπο ζωής και εμφάνισης δεν ήταν καθόλου ευνοϊκό, τόσο από πλευράς κοινωνικών συνθηκών όσο και αποδοχής ή ακόμα και ανοχής από τον κοινωνικό περίγυρο που σε αντιμετώπιζε σαν εξωγήινο. Ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε. Οι τσαμπουκάδες και οι ψυχολογικές πιέσεις ήταν καθημερινότητα, μόνο και μόνο από την εμφάνισή σου, όταν περπατούσες στο δρόμο ή έμπαινες μέσα σε ένα λεωφορείο. Οι μουσικοί και ιδιαίτερα οι ροκ μουσικοί θεωρούνταν από τη σκυλομπαρόκ ελληνική κοινωνία ένα είδος παρανοϊκών, επικίνδυνων ναρκομανών αναρχικών που απειλούσαν το νόμο και τη τάξη, την ηθική, μόνο και μόνο με την ύπαρξή τους. Για αυτό το λόγο πέρα από πολιτικές τοποθετήσεις, όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις επιδίωξαν με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικά χρονικά σημεία να διαβάλλουν και να εξολοθρεύσουν τους μουσικούς και ακροατές της ροκ μουσικής τόσο ηθικά όσο και οικονομικά. Η αισθητική κυριαρχία της πολυτέλειας, της επίδειξης και της ψευτομαγκιάς είναι βαθιά ριζωμένη στη κοινωνία. Βέβαια εμείς είμαστε ακόμα εδώ να δείχνουμε ένα διαφορετικό δρόμο και τα ελληνικά γκρουπ έχουν πετύχει πολλά όλα αυτά τα χρόνια με την αφοσίωση και τη διάρκειά τους.
-Ποιά ήταν η αισθητική εικόνα του γκρουπ πίσω από την μουσική σας; (Τα εξώφυλλα, τις φωτογραφίες, το μάρκετινγκ… αν μπορούμε να το πούμε έτσι…)
Η αισθητική εικόνα του γκρουπ είχε διαμορφωθεί από εμάς τους ίδιους αφού ήμασταν οπαδοί, συλλέκτες και μελετητές του ροκ από τότε που ήμασταν σε πολύ μικρή ηλικία και ξέραμε τι θέλαμε, τι μας αρέσει και πώς θέλουμε να το εκφράσουμε αλλά και τι απορρίπταμε. Τα μάτια μας και τα αυτιά μας ήταν πάντα ανοιχτά και διψούσαμε για γνώση και νέες ανακαλύψεις και ηχητικές περιπέτειες. Η εμφάνισή μας στις φωτογραφίες ήταν ακριβώς εκείνη που είχαμε όταν κυκλοφορούσαμε στο δρόμο, όταν πηγαίναμε να δούμε ή να παίξουμε σε συναυλίες. Η αλήθεια μας έβγαινε προς τα έξω ως προϊόν της αστείρευτης αγάπης και της συνεχούς αφοσίωσης που είχαμε σε αυτό που κάναμε και στη μουσική που δημιουργούσαμε. Στην διάρκεια της πορείας μας έχουμε συνεργαστεί με πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες, φωτογράφους, γραφίστες, σκηνοθέτες, τεχνικούς ήχου που μας υποστήριξαν, αποτύπωσαν το στίγμα μας και ανέδειξαν το αισθητικό όραμα της μπάντας. Πληροφορίες ώστε να σχηματίσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα μπορεί κανείς να αναζητήσει στα εξώφυλλα των τεσσάρων άλμπουμς μας αλλά και στο lefkisymphonia.gr.
-Ποιο γεγονός που συνέβη στη δεκαετία του’80 σε σημάδεψε;
Οι επιχειρήσεις αρετή όπου αισθανόσουν στη καθημερινότητά σου ότι ζεις και κυκλοφορείς σε μια μεγάλη φυλακή όπου είσαι εν δυνάμει ένοχος για οτιδήποτε αποφασίσουν να σε κατηγορήσουν και το μακρύ χέρι της καταστολής των ονείρων σου για ζωή και ελευθερία μπορεί να επέμβει οπουδήποτε ακόμα και όταν πίνεις καφέ με την παρέα σου μετά το σχολείο σε μία συνοικία της Αθήνας όπως το Δάσος Χαιδαρίου. Ή όταν μετά την πρόβα, σου σκάνε ένα φακό στο πρόσωπο και καμιά δεκαπενταριά άτομα κολλάνε εσένα και τους φίλους σου στο τοίχο, σε βρίζουν σε χτυπούν μόνο και μόνο επειδή είσαι νέος και τολμάς να κυκλοφορείς και να διεκδικείς χώρο, να δημιουργείς και να ακολουθείς δικές σου επιλογές στη ζωή σου. Το Χημείο, οι εξεγέρσεις πριν και μετά από κάθε σχεδόν συναυλία. Η δολοφονία της φωτιάς της νιότης του Καλτεζά.
-Ποια η στάση σου απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες των 80ς και 90ς;
Σε κάθε εποχή επεδίωκα να πετύχω, πρώτα για τον εαυτό μου και ως προς τους άλλους, μια βασική ισορροπία; το σεβασμό και την αποδοχή της ελευθερίας της προσωπικότητας, του ζωτικού χώρου που κινείται, που ζει και αναπνέει κάθε ανθρώπινη, ζωική ή φυτική ύπαρξη. Και έτσι θα ήθελα να λειτουργεί η κοινωνία και να μου φέρονται και εμένα όλοι. Όταν αυτό καταπατείται, δολοφονείται ή καταστρέφεται από οργανωμένα συμφέροντα, ιδεολογίες, κόμματα, κυβερνήσεις, νόμους, όταν γίνεται προσπάθεια επιβολής, καταπάτησης και απαγόρευσης κάθε ελεύθερης σκέψης, άποψης και φωνής είμαι και θα είμαι πάντα αντίθετα για όσο ζω.
-Πόσο συμφιλιωμένη είναι σήμερα η άγρια γενιά του 80 με τις εξουσίες;
Ποτέ δεν ήταν συμφιλιωμένη και ούτε και τώρα είναι. Τα φαινόμενα απατούν και κανείς ποτέ δεν μπορεί να ελέγξει και να εξημερώσει το λύκο που μπορεί να κρύβεται μέσα στη ψυχή του καθενός.
-Πόσο έχουν επηρεάσει τη ζωή σου τα μνημόνια και η κρίση;
Τα μνημόνια είναι ένα σύγχρονο πείραμα καταστολής, χειραγώγησης, στέρησης ελευθερίας ,αναισθητοποίησης και ψυχολογικής και διανοητικής απομόνωσης του πληθυσμού ανεξάρτητα από το ατομικό υπόβαθρο και τον εσωτερικό κόσμο του καθενός. Το μέσο είναι η ελεγχόμενη υλική στέρηση και η δυσκολία να κυκλοφορήσει το ‘’καύσιμο’’ (χρήμα) του οποίου επιδιώκουν σε μία φάση τύπου ΜadΜax (βενζίνη) τη μέγιστη συγκέντρωση στους λίγους και "εκλεκτούς". Και υπάρχουν εκείνοι που συνεδριάζουν και επικοινωνούν συνεχώς και πάντα αποφασίζουν όχι μόνο για εμάς, για τη καθημερινότητά μας και τη ζωή μας αλλά και για πολλές από τις επερχόμενες γενιές. Το πείραμα είχε ξεκινήσει να γίνεται και πριν από την κρίση με τον αντίθετο τρόπο. Με την χωρίς όρια κυκλοφορία και κατανάλωση του ‘καυσίμου’. Και στις δύο περιπτώσεις οι εξειδικευμένοι υπάλληλοι, οι "καθηγητές" και επιστήμονες, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, καταγράφουν και μελετούν ανθρώπινες συμπεριφορές και τρόπους επιβίωσης τόσο σε μαζικό όσο και σε ατομικό επίπεδο και βγάζουν τα συμπεράσματα που θέλουν και που χρησιμεύουν σε εκείνους που τους έχουν αναθέσει τη δουλειά. Είναι μια αέναη προσπάθεια απονέκρωσης και προβατοποίησης του πληθυσμού της γης που εξυπηρετεί την διακίνηση των προϊόντων των πολυεθνικών, την κατανάλωση και το ξόδεμα ζωών. Διατηρώ το μυαλό μου και τη σκέψη μου σε εγρήγορση.
-Ποιος είναι ο «νονός» της Λευκής Συμφωνίας και πώς προέκυψε το όνομα;
Το όνομα βγήκε κάποια στιγμή μετά από συζήτηση στο τελείωμα κάποιας από τις πολύωρες καθημερινές πρόβες που κάναμε στο σπίτι του Τάκη, μεταξύ των μελών της ιδρυτικής σύνθεσης της μπάντας. Στόχος μας ήταν να περικλείσουμε στο όνομα του γκρουπ τη σχέση και τη συμφωνία που είχαμε κάνει μεταξύ μας τόσο σαν φίλοι όσο και σαν μουσικοί: να παίξουμε μουσική που θα έχει ελεύθερο πεδίο μέσα στο οποίο θα επιδιώκαμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο και εμπνευσμένο στην ελληνική ροκ σκηνή. Ιδιαίτερα μας απασχολούσε το όνομα να αντιστοιχεί στη φιλοσοφία μας για μουσική σύνθεση χωρίς κανόνες και όρια, με την προσαρμογή στα τραγούδια μας ελληνικού στίχου που να περιέχει ουσία, ενδιαφέρουσες εικόνες και νοήματα, να είναι ποιητικός και αλληγορικός.
-Ποιο ήταν το φιλοσοφικό υπόβαθρο της μπάντας;
Ελευθερία, φως και χρώματα μέσα από το σκοτάδι, συνειδητοποίηση του εαυτού, επιλογή τρόπου ζωής και πράξη, παράβαση, συνεργασία και φιλία, εξερεύνηση του μυαλού και της ψυχής, αναζήτηση στιγμών εσωτερικής ή εξωτερικής αρμονίας, διαφυγή από στεγανά και νόρμες, έρωτας άσβεστη φωτιά της αγάπης.
Λευκή Συμφωνία - Η Βροχή Πέφτει Δυνατά LIVE στο ΡΟΔΟN
-Θυμάσαι ένα περιστατικό από μια επεισοδιακή συναυλία από εκείνες που έζησες;
Μετά από συναυλία μας το 1985 στη Μουσική Αποθήκη να κυνηγάμε τους skins μαζί με το κοινό και τους φίλους μας, Να τρώνε ξύλο παντού σε όποια περιοχή προσπαθούσαν να ξεμυτίσουν. Στην Ομόνοια, τα Εξάρχεια στη Νέα Ζωή στο Περιστέρι. Από τότε ήταν κότες και ακόμα παραμένουν.
-Πρόσφατα ήρθε στο φως το βίντεο της Λευκής Συμφωνίας από τον πρώτο Ροκ Μαραθώνιο στο γήπεδο του Πανιωνίου και θυμηθήκαμε μια ωραία συναυλία. Τι θυμάσαι από τη διοργάνωση αυτή και πώς πέρασες τη μέρα σου μόλις κατέβηκες από την σκηνή;
Ο κόσμος απέξω από το γήπεδο καθώς μπαίναμε μέσα μας υποδέχτηκε με αυθόρμητο χειροκρότημα και τραγουδώντας το Θα Είμαι Εκεί. Το γήπεδο γέμισε από 17.000 άτομα από την αρχή του φεστιβάλ που ήταν το πρώτο σε αυτό το επίπεδο στην Ελλάδα και προπομπός του Rockwave. Το stage crew των Μetallica μας υποστήριξε σε όλη τη διάρκεια του σετ μας και το video crew της μπάντας μαγνητοσκόπησε ολόκληρη την εμφάνισή μας και μας έδωσε το υλικό το οποίο ψηφιοποιήσαμε και είναι διαθέσιμο 25 χρόνια αργότερα στο κανάλι μας στο Youtube. Παραμένει άγνωστο ακόμα αν υπάρχει το υλικό από τις εμφανίσεις των Cult και Μetallica. Σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο στα αποδυτήρια του γηπέδου της Νέας Σμύρνης που λειτουργούσε σαν καμαρίνι, συναντήσαμε και χαιρετηθήκαμε λίγο μετά την εμφάνισή μας με τα τέσσερα μαυροφορεμένα μέλη των Metallica που έτρωγαν σε ένα μικρό τραπεζάκι ενώ πίσω τους υπήρχε ένας ολόκληρος τοίχος από πλυντήρια που έπλενε το ρουχισμό της μπάντας. Μόλις τελειώσαμε το δικό μας σετ βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο για να παρακολουθήσουμε τους Cult και λίγο αργότερα τους Metallica. Μείναμε μέχρι το τέλος. Για πολύ κόσμο ο 1oς Ρόκ Μαραθώνιος εκτός από την ιστορική σημασία που έχει είναι ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα.
-Ένας πολύ αγαπημένος σου ξένος δίσκος;
Nick Cave and the Bad Seeds - From Her to Eternity.
*Οι «Λευκή Συμφωνία» θα εμφανιστούν την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου στο «Gagarin 205».
Λευκή Συμφωνία Live 1st Rock Marathon with Metallica and The Cult Athens 27.06.1993
Η φωνή του τραγουδιστή τους ακουγόταν ποιητική και αλήτικη. Με άγγιξε αμέσως. Σαν μια «συμφωνία» μιας ήρεμης δύναμης που έβγαζε την κούραση από την ολονύχτια αγρύπνια των γεγονότων στο Χημείο. Ταραγμένη εποχή γεμάτη επαναστατικότητα, αδιαπραγμάτευτη, σκληρή, αντιεξουσιαστική. Μουσική της άλλης πλευράς της ελληνικής πραγματικότητας που χόρευε italo-disco στις ντισκοτέκ και τα «έσπαγε» στα μπουζούκια.
Η «φωνή» της Λευκής Συμφωνίας ηχούσε λυρικά σαν ανθός των αυλών στις μονοκατοικίες. Μια νότα αλλιώτικη που έμελλε να μην σιγήσει γρήγορα. Πραγματικά, μετά τρεις και πλέον δεκαετίες, το συγκρότημα αυτό, χωρίς να βιάζεται να βγάλει πολλούς δίσκους, είναι ακόμη μαζί μας.
Ο ήχος τους εξελίχθηκε στα τέσσερα άλμπουμ τους μέσα σε μια δεκαετία. Τι καινούργιο να ετοιμάζουν τώρα στο στούντιο; Περίπου ένα χρόνο μετά την επανασύνδεσή τους - αν και δεν ήταν η πρώτη - μετά από αρκετά χρόνια αγρανάπαυσης και τον ενθουσιασμό που προκάλεσε, θα συναντήσουν το κοινό τους την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου στο «Gagarin 205». Σαν μια μυστική «συνωμοσία», ένα κάλεσμα σε όσους αισθάνονται περήφανα για όσα έζησαν και συνεχίζουν να ζουν άκαμπτοι.
Η συνέχεια της ζωής μέσα από μυστικούς κώδικες, μυστικούς κήπους. Έτσι μου φαίνεται ότι αισθάνεται ο leader του συγκροτήματος, Θοδωρής Δημητρίου, που γεμίζει ενέργεια και δίψα για ζωή όταν βρίσκεται επί σκηνής. Εκεί είναι απρόβλεπτος, αφημένος στα συναισθήματα και την αλληλεπίδραση του κοινού. Αρκεί να δει κανείς το βίντεο που εμφανίστηκε στο διαδίκτυο από την ιστορική εμφάνισή τους τον Ιούνιο του 1993 στο γήπεδο του Πανιωνίου στον «1ο Ροκ Μαραθώνιο» μαζί με τους Cult και τους Metallica ενώπιον περίπου 20.000 θεατών.
Μια ολόκληρη εποχή που ερχόταν με φόρα από τα 80ς για να βρει την ταυτότητά της στην νέα δεκαετία. Ένταση, δύναμη και συμμετοχή στην συναυλία από τον κόσμο. Ο Θοδωρής Δημητρίου έχει όλα τα στοιχεία ενός περφόρμερ που επικοινωνεί με το κοινό και δεν χαρίζεται στην εξουσία.
Περίπου 17 χρόνια μετά την πιο πρόσφατη επανασύνδεση του συγκροτήματος τι έχει μείνει από τη φωτιά; Ο ίδιος το γνωρίζει και το νοιώθει. Πάμε λοιπόν από το σήμερα στο χθες.
-Σε τι φάση βρίσκεται το γκρουπ;
Από τον περασμένο Μάιο που ολοκληρώσαμε την περιοδεία ‘’Το Φεγγάρι Αιμορραγεί 2018 Tour’’ είμαστε σε διαδικασία προετοιμασίας και προπαραγωγής των τραγουδιών του νέου μας άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2019. Ταυτόχρονα προετοιμαζόμαστε για την εμφάνισή μας στην Αθήνα στο Gagarin 205 στις 7/12. Ακόμα είναι έτοιμες οι επανεκδόσεις σε βινύλιο των άλμπουμς μας Μυστικοί Κήποι και Χρώματα τα οποία θα κυκλοφορήσουν μέχρι το τέλος του χρόνου από τις Labyrinth Of Thoughts records & The Lab records. Λεπτομέρειες για τις επανακυκλοφορίες αυτές πρόκειται να ανακοινωθούν σύντομα.
-Το νέο υλικό που δουλεύετε σε τι στάδιο βρίσκεται; Το έχετε τεστάρει στα live σας; Πώς ανταποκρίνεται το κοινό;
Μία επιλογή από τα νέα μας τραγούδια πρόκειται να ακούσει το κοινό μας για πρώτη φορά στη συναυλία μας στο Gagarin 205 στις 7/12. Τα έχουμε τεστάρει στο στάδιο της προπαραγωγής και των προβών στο στούντιο και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι από την συγκινισιακή φόρτιση που μας προκαλούν. Πιστεύουμε ότι τα ίδια ισχυρά συναισθήματα θα δημιουργήσουν στον κόσμο που θα τα ακούσει και θα μας ανταποδώσει αυτή την ένταση.
Ο Θοδωρής Δημητρίου στο περσινό reunion της Λευκής Συμφωνίας, 9 Δεκεμβρίου (φωτο: Γιώργος Νικολαΐδης)
-Αν και δεν είναι η πρώτη επανένωση του γκρουπ μέσα στο χρόνο πώς ήταν που ξαναβρεθήκατε μαζί ως Λευκή Συμφωνία μετά από αρκετά χρόνια - για όσους έχουν μέτρο το χρόνο, εγώ πάντως όχι - ποια η αφορμή και το πιο δυνατό σημείο της επανασύνδεσης;
Η αφορμή της επανασύνδεσης και το πιό ισχυρό μας κίνητρο ήταν να παίξουμε ξανά τα κομμάτια από τα τέσσερα άλμπουμς μας και να τα αποδώσουμε στην καλύτερη δυνατή μορφή τους που να ανταποκρίνεται στον διαχρονικό χαρακτήρα που πιστεύουμε ότι πολλά από αυτά έχουν. Αυτό το στόχο τον πετύχαμε και θέσαμε τον επόμενο που ήταν η περιοδεία και το καινούργιο άλμπουμ. Στην πορεία ήρθε και η πρόταση για τις επανεκδόσεις των βινυλίων και το καινούργιο ταξίδι μας συνεχίζεται.
-Ποια είναι σήμερα τα μέλη σας και ποια είναι η ιστορία του ως μέλη του γκρουπ;
Από την πρώτη και ιδρυτική σύνθεση της Λευκής Συμφωνίας ο Θοδωρής Δημητρίου στη φωνή και το στιχουργικό κομμάτι της μπάντας και ο Διογένης Χατζηστεφανίδης στο μπάσο. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του τρίτου ομώνυμου άλμπουμ μας ήρθε στη νέα τότε σύνθεση του γκρουπ ο Σωτήρης Καστάνης στην κιθάρα. Μετά από πολλές συναυλίες ηχογραφήσαμε το τελευταίο ως τώρα άλμπουμ μας τα Χρώματα και συνεχίζουμε μαζί. Στις αρχές του 2017 προστέθηκε στον αρχικό πυρήνα ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης στα ντραμς και λίγο αργότερα η τωρινή σύνθεσή μας συμπληρώθηκε με τον Θοδωρή Φοινίδη στα πλήκτρα.
Η Λευκή Συμφωνία σήμερα
-Στο ενδιάμεσο πώς ήταν η επικοινωνία των μελών; Υπήρχε;
Η επικοινωνία μας συνεχίστηκε στο ενδιάμεσο διάστημα αλλά χωρίς να κάνουμε κάτι στη μουσική.
-Εσύ πώς δραστηριοποιήθηκες το διάστημα αυτό;
Σπούδασα κλασσικό τραγούδι και συμμετείχα στη χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τέσσερα περίπου χρόνια. Ταυτόχρονα αρθογραφούσα στο περιοδικό Ποπ & Ροκ και σε fanzines του dark wave χώρου. Έγραφα τραγούδια και μουσική που ηχογραφούσα στο προσωπικό μου studio. Επίσης έγραφα στίχους, έκανα ένα project με realtime γράψιμο και ανέβασμα ποίησης στο sitedreamritual.gr.
-Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω θέλω να θυμηθείς την διαδρομή σου μέχρι να σχηματιστεί το συγκρότημα.
Ζούσα και ζω ακόμα στο Δάσος Χαϊδαρίου. Το 1978 άκουσα για πρώτη φορά Doors. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν το The Kids Are Alright των Who. Tο εξώφυλλο υποσυνείδητα διαμόρφωσε και το συναισθηματικό υπόβαθρο με το οποίο άρχισα να προσεγγίζω και να νιώθω την έννοια του rock συγκροτήματος και μέσα από αυτό, τον τρόπο ζωής σε μια μπάντα και τη δημιουργία μουσικής. Το 1980 διάβασα στο Ποπ & Ροκ την είδηση για την αυτοκτονία του Ian Curtis. Περνώντας από τα Προπύλαια αγόρασα μία κασσέτα των Joy Division με τα δύο πρώτα άλμπουμς και πέρασα όλο το καλοκαίρι ακούγοντάς τη. Πήγαινα στο Λύκειο και την ώρα του μαθήματος προς το μεσημέρι άκουγα τον Τάκη (Μπαρμπαγάλα) που το σπίτι του ήταν δίπλα στο σχολείο να παίζει κιθάρα. Ήταν ένα μαγικό συναίσθημα. Αργότερα γνωριστήκαμε με τον Τάκη και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, να ακούμε δίσκους (ψυχεδέλεια και prog) να τζαμάρουμε με μουσικούς της περιοχής. Κάποια στιγμή μέσω του Τάκη γνωρίστηκα με τον Διογένη (Χατηστεφανίδη) με τον οποίο ήταν παλαιότερα φίλοι και γείτονες. Ο Διογένης που είχε μετακομίσει από το Δάσος Χαϊδαρίου στη Νέα Ζωή στο Περιστέρι μας γνώρισε το Σπύρο (Χαρίση) με τον οποίο ήταν συμμαθητές και φίλοι και ήδη είχαν αρχίσει να παίζουν μουσική. Έτσι από το Λύκειο ακόμα αρχίσαμε να παίζουμε μαζί να γράφουμε κομμάτια και να παίζουμε live σε σχολικές συναυλίες. Μετά από κάποιες εισχωρήσεις και αποχωρήσεις μουσικών το συγκρότημα σχηματίστηκε στην τελική του μορφή τον Φεβρουάριο του 1984 από τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη: Θοδωρής Δημητρίου (φωνή, στίχοι), Τάκης Μπαρμπαγάλας (κιθάρα), Διογένης Χατζηστεφανίδης (μπάσο) και Σπύρος Χαρίσης (ντράμς). Παίζαμε στο καμαράκι που είχε ο Τάκης στην ταράτσα του σπιτιού του από όπου τον άκουγα παλαιότερα να παίζει μόνος του κιθάρα. Το Δάσος Χαϊδαρίου ήταν χωριό, ήταν παντελώς άγνωστο και αποκομμένο. Με το λεωφορείο ήθελες περίπου τρία τέταρτα για κέντρο και μετά ποδαρόδρομος για Εξάρχεια. Ήμασταν ταυτόχρονα παρέα και συγκρότημα. Ακούγαμε Uriah Heep και Zeppelin, Country Joe And The Fish και Quicksilver Messenger Service. Camel και Genesis. Cure και Siouxsie And The Banshees. Police και Medium Medium. Αλλά και πιο άγνωστα και underground συγκροτήματα. Ελληνικό ροκ: Σύνδρομο, Ταξιαρχίες, Γιάννη Μπελτέκα, Σιδηρόπουλο, Headleaders, Villa 21, Yell O Yell, τα punk συγκροτήματα. Οι γονείς μου μόλις ξεπέρασαν το αρχικό σοκ με υποστήριξαν και με βοήθησαν σε όλη μου την πορεία στη μουσική.
-Το συγκρότημα σχηματίστηκε για να αντιδράσει σε κάτι; Πώς έβλεπες τον κόσμο τότε γύρω σου, τι στην έσπαγε πιο πολύ, τι απεχθανόσουν και τι φωνή ήθελες να υψώσεις μέσω του τραγουδιού και της μουσικής;
Το συγκρότημα σχηματίστηκε γιατί αγαπούσαμε όλοι με πάθος το rock και θέλαμε να παίζουμε όλη τη μέρα μουσική και να διασκεδάζουμε. Αντιδρούσαμε ενάντια σε όλους αυτούς που μας έλεγαν τι να κάνουμε τη ζωή μας και πώς να τη ζήσουμε. Στην απάθεια, την αποβλάκωση των drugs,την καθοδήγηση των κομμάτων, τον αργό θάνατο της καθημερινότητας. Η επαναστατικότητα και ο πόθος για ελευθερία που εξέφραζε το rock, οι εικόνες και τα νοήματα των σκοτεινών στίχων και η εναντίωση σε κάθε εσωτερική και εξωτερική εξουσία αποτέλεσαν τη κύρια έμπνευση μου για να εκφράσω το δικό μου μέσα. Oι Stooges, οι Velvet Underground, οι Doors, oι Joy Division, οι Birthday Party ήταν οι μόνιμοι σύντροφοί μου. Όλα μου την έσπαγαν, το σχολείο και οι συμμαθητές που άκουγαν Νταλάρα, τα μυαλά και οι καρδιές που δεν ήθελαν να ζήσουν, να ξεφύγουν από τα καθιερωμένα, έστω και για μία στιγμή. Οι συγγενείς στις οικογενειακές γιορτές και τα ζεϊμπέκικα, το πανεπιστήμιο. Ήθελα πάντα ένταση και αληθινά συναισθήματα οποιουδήποτε είδους.
-Πώς βίωνες προσωπικά όλη αυτή τη διαφορετικότητα που έβγαλες στην μουσική, τους στίχους και την σκηνική παρουσία;
Το μόνο που μου άρεσε πραγματικά να κάνω ήταν να κάνω πρόβες και συναυλίες με τη μπάντα. Να παίζω με τη δική μου μπάντα. Πάντα το έβλεπα και το ζούσα με την έννοια της ομάδας, της συμμορίας. Να βγαίνω και να περνάω καλά με τα παιδιά από τη μπάντα. Να βλέπουμε συναυλίες στον Πήγασο το Ρόδον και το Αν, να συναντούμε μέλη από φιλικά γκρουπ στα μπαρ των Εξαρχείων. Η σκηνική μου παρουσία ήταν και είναι πάντα απρόβλεπτη ακόμα και από εμένα, από τον δικό μου έλεγχο, γιατί πάντα θέλω να αφήνω ένα παράθυρο ανοιχτό για ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Προσπαθώ να προκαλέσω και να εκφράσω την αλήθεια και το πάθος κάθε στιγμής ελευθερίας και έκστασης κάθε αποκάλυψης από κάθε άγνωστη πηγή που θα μου συμβεί στη σκηνή. Αλλά και την πλημμύρα από αγάπη, συναισθήματα και τρέλα στη συναυλία για να τα δώσω πίσω στον κόσμο και πάλι να γυρίσουν σε μένα από εκείνον, σε ένα παιχνίδι που είναι η ουσία του live και που δεν σταματάει ποτέ να με γεμίζει με ενέργεια και δίψα για ζωή. Η διαφορετικότητά μου στον στίχο και τη μουσική που έχουμε γράψει με τη Λευκή Συμφωνία είναι αποτύπωμα της ενδοσκόπησης του εαυτού μου, η κατάδυση στα βάθη της ψυχής, η πυροδότηση του ενστίκτου της διαφυγής, της επανάστασης και της ελευθερίας. Ακόμα η απελευθέρωση και αποδοχή ανομολόγητων πόθων, το άκουσμα των ψιθύρων των καταραμένων και των πόνων των απόκληρων, των παιδιών της νύχτας. Είναι από την αρχή που ξεκινήσαμε μέχρι σήμερα η συνειδητοποίησή μου και η υπερηφάνεια μου τόσο εμένα όσο και των μελών της μπάντας απέναντι στη σκυλάδικη, ανέμπνευστη, φτηνιάρικη νοοτροπία, τον επιφανειακό και χωρίς συναίσθημα και πάθος τρόπο ζωής των περισσότερων στη χώρα που ζούμε, την ανθρωποφαγική εξουσιαστική, καταπιεστική μηχανή που έχει στηθεί σε όλο το πλανήτη.
Λευκή Συμφωνία, Μυστικοί Κήποι 1986
-Μέχρι να φτάσετε στα αυτιά του Γιάννη Πετρίδη και να μπείτε στο στούντιο πώς δραστηριοποιούσασταν, τι αγωνίες είχες στην καθημερινότητα;
Δεν είχαμε καμία επαφή με τον Γ. Πετρίδη στην αρχή του συγκροτήματος, ούτε κάποιου είδους συνεργασία έτυχε να συμβεί μεταξύ μας. Κάποια στιγμή μόνο γυρνώντας από κάποιο live μας έξω από την Αθήνα έτυχε να περνάμε από τα γραφεία της Virgin. Έχοντας μαζί μας ένα πρώιμο demo που είχαμε γράψει στο στούντιό μας αυθόρμητα σκεφτήκαμε να σταματήσουμε επί τόπου και να δούμε αν ήταν στο γραφείο του και να το ακούσουμε μαζί. Όντως ήταν στο γραφείο του, δέχτηκε αμέσως τους ‘’εισβολείς’’, ακούσαμε, συζητήσαμε και τότε και αργότερα αλλά τελικά δεν κάναμε κάτι μαζί. Σε αρχικό στάδιο της Λευκής Συμφωνίας ο Βασίλης Κωνσταντουλάκης που είχε την Πανδώρα μας ήθελε για την εταιρία του και μας ενθάρρυνε γιατί πραγματικά του άρεσε η μπάντα αλλά τελικά ούτε με εκείνον συνεργαστήκαμε πέρα από μία ιστορική κατά κάποιον τρόπο ραδιοφωνική εκπομπή που κάναμε μαζί όπου παίχτηκε ένα demo που είχαμε ηχογραφήσει για τους Μυστικούς Κήπους που είναι σήμερα πολύ σπάνιο. Αντίθετα ενδιαφέρθηκαν για εμάς ο Νίκος Μουρατίδης και ο Γιώργος Παυριανός που ήταν στην ΕMI Columbia και υπογράψαμε μαζί τους για τους Μυστικούς Κήπους. Συνεχίσαμε στην ΕΜΙ για το δεύτερο άλμπουμ μας την Ηχώ Του Πόθου με τους αείμνηστους και αγαπημένους Μάνο Ξυδούς και Γιάννη Κουτουβό μέχρι που φύγαμε για το Βερολίνο. Το 1993 που επιστρέψαμε στην Ελλάδα υπογράψαμε με την Warner όπου είχαμε μαζί μας ένα φανταστικό team με τους Παναγιώτη Θεοφανέλλη, Κώστα Ρεκουνιώτη και την Αλέκα Απέργη που αγάπησαν πολύ το γκρουπ, μας βοήθησαν και μας υποστήριξαν δίνοντας όλες τους τις δυνάμεις και την έμπνευση. Ήταν μία εποχή που κυριαρχούσαν οι Nirvana, οι Pearl Jam, οι Soundgarden, οι Metallica, οι Alice In Chains, οι Rage Against The Machine. Εμείς ήμασταν στην ίδια δισκογραφική με Peppers και Stone Temple Pilots, Jane’s Addiction και Porno For Pyros, είχαμε το υλικό του ομώνυμου τρίτου album που ακούστηκε πολύ και αγαπήθηκε αμέσως από τον κόσμο και μαζί μας μία ομάδα στη Warner από rock άτομα που μας υποστήριζαν. Το video clip για το Θα Είμαι Εκεί που σκηνοθέτησε ο Νίκος Νικολαΐδης με διευθυντή φωτογραφίας τον Ντίνο Κατσουρίδη και η εμφάνισή μας στον 1ο Rock Μαραθώνιο στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης με τους Cult και τους Metallica ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές στην πορεία του group.
ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ - Μυστικοί Κήποι [Full CD 1986]
-Πώς ήταν ο μουσικός περίγυρος, ποια ονόματα κυριαρχούσαν και πόσο ευνοϊκό ήταν το κλίμα για να σχηματιστεί μια μπάντα;
Το κλίμα όχι μόνο για να σχηματίσεις μία μπάντα στα 80’s, αλλά και το να ακούς ροκ μουσική ή το να υιοθετείς τον ροκ τρόπο ζωής και εμφάνισης δεν ήταν καθόλου ευνοϊκό, τόσο από πλευράς κοινωνικών συνθηκών όσο και αποδοχής ή ακόμα και ανοχής από τον κοινωνικό περίγυρο που σε αντιμετώπιζε σαν εξωγήινο. Ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε. Οι τσαμπουκάδες και οι ψυχολογικές πιέσεις ήταν καθημερινότητα, μόνο και μόνο από την εμφάνισή σου, όταν περπατούσες στο δρόμο ή έμπαινες μέσα σε ένα λεωφορείο. Οι μουσικοί και ιδιαίτερα οι ροκ μουσικοί θεωρούνταν από τη σκυλομπαρόκ ελληνική κοινωνία ένα είδος παρανοϊκών, επικίνδυνων ναρκομανών αναρχικών που απειλούσαν το νόμο και τη τάξη, την ηθική, μόνο και μόνο με την ύπαρξή τους. Για αυτό το λόγο πέρα από πολιτικές τοποθετήσεις, όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις επιδίωξαν με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικά χρονικά σημεία να διαβάλλουν και να εξολοθρεύσουν τους μουσικούς και ακροατές της ροκ μουσικής τόσο ηθικά όσο και οικονομικά. Η αισθητική κυριαρχία της πολυτέλειας, της επίδειξης και της ψευτομαγκιάς είναι βαθιά ριζωμένη στη κοινωνία. Βέβαια εμείς είμαστε ακόμα εδώ να δείχνουμε ένα διαφορετικό δρόμο και τα ελληνικά γκρουπ έχουν πετύχει πολλά όλα αυτά τα χρόνια με την αφοσίωση και τη διάρκειά τους.
-Ποιά ήταν η αισθητική εικόνα του γκρουπ πίσω από την μουσική σας; (Τα εξώφυλλα, τις φωτογραφίες, το μάρκετινγκ… αν μπορούμε να το πούμε έτσι…)
Η αισθητική εικόνα του γκρουπ είχε διαμορφωθεί από εμάς τους ίδιους αφού ήμασταν οπαδοί, συλλέκτες και μελετητές του ροκ από τότε που ήμασταν σε πολύ μικρή ηλικία και ξέραμε τι θέλαμε, τι μας αρέσει και πώς θέλουμε να το εκφράσουμε αλλά και τι απορρίπταμε. Τα μάτια μας και τα αυτιά μας ήταν πάντα ανοιχτά και διψούσαμε για γνώση και νέες ανακαλύψεις και ηχητικές περιπέτειες. Η εμφάνισή μας στις φωτογραφίες ήταν ακριβώς εκείνη που είχαμε όταν κυκλοφορούσαμε στο δρόμο, όταν πηγαίναμε να δούμε ή να παίξουμε σε συναυλίες. Η αλήθεια μας έβγαινε προς τα έξω ως προϊόν της αστείρευτης αγάπης και της συνεχούς αφοσίωσης που είχαμε σε αυτό που κάναμε και στη μουσική που δημιουργούσαμε. Στην διάρκεια της πορείας μας έχουμε συνεργαστεί με πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες, φωτογράφους, γραφίστες, σκηνοθέτες, τεχνικούς ήχου που μας υποστήριξαν, αποτύπωσαν το στίγμα μας και ανέδειξαν το αισθητικό όραμα της μπάντας. Πληροφορίες ώστε να σχηματίσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα μπορεί κανείς να αναζητήσει στα εξώφυλλα των τεσσάρων άλμπουμς μας αλλά και στο lefkisymphonia.gr.
-Ποιο γεγονός που συνέβη στη δεκαετία του’80 σε σημάδεψε;
Οι επιχειρήσεις αρετή όπου αισθανόσουν στη καθημερινότητά σου ότι ζεις και κυκλοφορείς σε μια μεγάλη φυλακή όπου είσαι εν δυνάμει ένοχος για οτιδήποτε αποφασίσουν να σε κατηγορήσουν και το μακρύ χέρι της καταστολής των ονείρων σου για ζωή και ελευθερία μπορεί να επέμβει οπουδήποτε ακόμα και όταν πίνεις καφέ με την παρέα σου μετά το σχολείο σε μία συνοικία της Αθήνας όπως το Δάσος Χαιδαρίου. Ή όταν μετά την πρόβα, σου σκάνε ένα φακό στο πρόσωπο και καμιά δεκαπενταριά άτομα κολλάνε εσένα και τους φίλους σου στο τοίχο, σε βρίζουν σε χτυπούν μόνο και μόνο επειδή είσαι νέος και τολμάς να κυκλοφορείς και να διεκδικείς χώρο, να δημιουργείς και να ακολουθείς δικές σου επιλογές στη ζωή σου. Το Χημείο, οι εξεγέρσεις πριν και μετά από κάθε σχεδόν συναυλία. Η δολοφονία της φωτιάς της νιότης του Καλτεζά.
-Ποια η στάση σου απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες των 80ς και 90ς;
Σε κάθε εποχή επεδίωκα να πετύχω, πρώτα για τον εαυτό μου και ως προς τους άλλους, μια βασική ισορροπία; το σεβασμό και την αποδοχή της ελευθερίας της προσωπικότητας, του ζωτικού χώρου που κινείται, που ζει και αναπνέει κάθε ανθρώπινη, ζωική ή φυτική ύπαρξη. Και έτσι θα ήθελα να λειτουργεί η κοινωνία και να μου φέρονται και εμένα όλοι. Όταν αυτό καταπατείται, δολοφονείται ή καταστρέφεται από οργανωμένα συμφέροντα, ιδεολογίες, κόμματα, κυβερνήσεις, νόμους, όταν γίνεται προσπάθεια επιβολής, καταπάτησης και απαγόρευσης κάθε ελεύθερης σκέψης, άποψης και φωνής είμαι και θα είμαι πάντα αντίθετα για όσο ζω.
-Πόσο συμφιλιωμένη είναι σήμερα η άγρια γενιά του 80 με τις εξουσίες;
Ποτέ δεν ήταν συμφιλιωμένη και ούτε και τώρα είναι. Τα φαινόμενα απατούν και κανείς ποτέ δεν μπορεί να ελέγξει και να εξημερώσει το λύκο που μπορεί να κρύβεται μέσα στη ψυχή του καθενός.
-Πόσο έχουν επηρεάσει τη ζωή σου τα μνημόνια και η κρίση;
Τα μνημόνια είναι ένα σύγχρονο πείραμα καταστολής, χειραγώγησης, στέρησης ελευθερίας ,αναισθητοποίησης και ψυχολογικής και διανοητικής απομόνωσης του πληθυσμού ανεξάρτητα από το ατομικό υπόβαθρο και τον εσωτερικό κόσμο του καθενός. Το μέσο είναι η ελεγχόμενη υλική στέρηση και η δυσκολία να κυκλοφορήσει το ‘’καύσιμο’’ (χρήμα) του οποίου επιδιώκουν σε μία φάση τύπου ΜadΜax (βενζίνη) τη μέγιστη συγκέντρωση στους λίγους και "εκλεκτούς". Και υπάρχουν εκείνοι που συνεδριάζουν και επικοινωνούν συνεχώς και πάντα αποφασίζουν όχι μόνο για εμάς, για τη καθημερινότητά μας και τη ζωή μας αλλά και για πολλές από τις επερχόμενες γενιές. Το πείραμα είχε ξεκινήσει να γίνεται και πριν από την κρίση με τον αντίθετο τρόπο. Με την χωρίς όρια κυκλοφορία και κατανάλωση του ‘καυσίμου’. Και στις δύο περιπτώσεις οι εξειδικευμένοι υπάλληλοι, οι "καθηγητές" και επιστήμονες, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, καταγράφουν και μελετούν ανθρώπινες συμπεριφορές και τρόπους επιβίωσης τόσο σε μαζικό όσο και σε ατομικό επίπεδο και βγάζουν τα συμπεράσματα που θέλουν και που χρησιμεύουν σε εκείνους που τους έχουν αναθέσει τη δουλειά. Είναι μια αέναη προσπάθεια απονέκρωσης και προβατοποίησης του πληθυσμού της γης που εξυπηρετεί την διακίνηση των προϊόντων των πολυεθνικών, την κατανάλωση και το ξόδεμα ζωών. Διατηρώ το μυαλό μου και τη σκέψη μου σε εγρήγορση.
-Ποιος είναι ο «νονός» της Λευκής Συμφωνίας και πώς προέκυψε το όνομα;
Το όνομα βγήκε κάποια στιγμή μετά από συζήτηση στο τελείωμα κάποιας από τις πολύωρες καθημερινές πρόβες που κάναμε στο σπίτι του Τάκη, μεταξύ των μελών της ιδρυτικής σύνθεσης της μπάντας. Στόχος μας ήταν να περικλείσουμε στο όνομα του γκρουπ τη σχέση και τη συμφωνία που είχαμε κάνει μεταξύ μας τόσο σαν φίλοι όσο και σαν μουσικοί: να παίξουμε μουσική που θα έχει ελεύθερο πεδίο μέσα στο οποίο θα επιδιώκαμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο και εμπνευσμένο στην ελληνική ροκ σκηνή. Ιδιαίτερα μας απασχολούσε το όνομα να αντιστοιχεί στη φιλοσοφία μας για μουσική σύνθεση χωρίς κανόνες και όρια, με την προσαρμογή στα τραγούδια μας ελληνικού στίχου που να περιέχει ουσία, ενδιαφέρουσες εικόνες και νοήματα, να είναι ποιητικός και αλληγορικός.
-Ποιο ήταν το φιλοσοφικό υπόβαθρο της μπάντας;
Ελευθερία, φως και χρώματα μέσα από το σκοτάδι, συνειδητοποίηση του εαυτού, επιλογή τρόπου ζωής και πράξη, παράβαση, συνεργασία και φιλία, εξερεύνηση του μυαλού και της ψυχής, αναζήτηση στιγμών εσωτερικής ή εξωτερικής αρμονίας, διαφυγή από στεγανά και νόρμες, έρωτας άσβεστη φωτιά της αγάπης.
Λευκή Συμφωνία - Η Βροχή Πέφτει Δυνατά LIVE στο ΡΟΔΟN
-Θυμάσαι ένα περιστατικό από μια επεισοδιακή συναυλία από εκείνες που έζησες;
Μετά από συναυλία μας το 1985 στη Μουσική Αποθήκη να κυνηγάμε τους skins μαζί με το κοινό και τους φίλους μας, Να τρώνε ξύλο παντού σε όποια περιοχή προσπαθούσαν να ξεμυτίσουν. Στην Ομόνοια, τα Εξάρχεια στη Νέα Ζωή στο Περιστέρι. Από τότε ήταν κότες και ακόμα παραμένουν.
-Πρόσφατα ήρθε στο φως το βίντεο της Λευκής Συμφωνίας από τον πρώτο Ροκ Μαραθώνιο στο γήπεδο του Πανιωνίου και θυμηθήκαμε μια ωραία συναυλία. Τι θυμάσαι από τη διοργάνωση αυτή και πώς πέρασες τη μέρα σου μόλις κατέβηκες από την σκηνή;
Ο κόσμος απέξω από το γήπεδο καθώς μπαίναμε μέσα μας υποδέχτηκε με αυθόρμητο χειροκρότημα και τραγουδώντας το Θα Είμαι Εκεί. Το γήπεδο γέμισε από 17.000 άτομα από την αρχή του φεστιβάλ που ήταν το πρώτο σε αυτό το επίπεδο στην Ελλάδα και προπομπός του Rockwave. Το stage crew των Μetallica μας υποστήριξε σε όλη τη διάρκεια του σετ μας και το video crew της μπάντας μαγνητοσκόπησε ολόκληρη την εμφάνισή μας και μας έδωσε το υλικό το οποίο ψηφιοποιήσαμε και είναι διαθέσιμο 25 χρόνια αργότερα στο κανάλι μας στο Youtube. Παραμένει άγνωστο ακόμα αν υπάρχει το υλικό από τις εμφανίσεις των Cult και Μetallica. Σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο στα αποδυτήρια του γηπέδου της Νέας Σμύρνης που λειτουργούσε σαν καμαρίνι, συναντήσαμε και χαιρετηθήκαμε λίγο μετά την εμφάνισή μας με τα τέσσερα μαυροφορεμένα μέλη των Metallica που έτρωγαν σε ένα μικρό τραπεζάκι ενώ πίσω τους υπήρχε ένας ολόκληρος τοίχος από πλυντήρια που έπλενε το ρουχισμό της μπάντας. Μόλις τελειώσαμε το δικό μας σετ βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο για να παρακολουθήσουμε τους Cult και λίγο αργότερα τους Metallica. Μείναμε μέχρι το τέλος. Για πολύ κόσμο ο 1oς Ρόκ Μαραθώνιος εκτός από την ιστορική σημασία που έχει είναι ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα.
-Ένας πολύ αγαπημένος σου ξένος δίσκος;
Nick Cave and the Bad Seeds - From Her to Eternity.
*Οι «Λευκή Συμφωνία» θα εμφανιστούν την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου στο «Gagarin 205».
Λευκή Συμφωνία Live 1st Rock Marathon with Metallica and The Cult Athens 27.06.1993
