Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας συστήνει τον Βασίλη Πετρίδη και τους Γκαϊλέ, από τη Θεσσαλονίκη, που μετά από 5 χρόνια δημιουργικού πειραματισμού παρουσιάζουν μια νέα μουσική πρόταση, σε παραγωγή του Θ.Π με το ντεμπούτο άλμπουμ τους «Δανεικά και Κλεμμένα» που είναι αφιερωμένο «Στην ανίκητη μανία του ανθρώπου να ξεβολεύεται».
Η μουσική τους είναι μια ήρεμη δύναμη, πολυφωνική, ένα μείγμα από ήχους που τους έχουν επηρεάσει: το παραδοσιακό, το ρεμπέτικο, τον έντεχνο ήχο και τη ροκ μουσική. Μια αξιόλογη προσπάθεια να πάει τον έντεχνο ήχο λίγο παραπέρα.
Με κύριο κορμό μια επταμελή μουσική φιλία, από τη Θεσσαλονίκη έχουν στο ενεργητικό των Γκαϊλέ ζωντανές εμφανίσεις μαζί με Locomondo, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μπάμπη Στόκα, Λιζέτα Καλημέρη, Δημήτρη Μπάση, Μάκη Σεβίλογλου κ.α. σε δεκάδες φεστιβάλ και εκδηλώσεις.
Τους Γκαϊλέ στα live αποτελούν οι: Βασίλης Πετρίδης (φωνή, λαούτο), Γιώργος Βαρτσάκης (ακουστική κιθάρα), Μηνάς Βακαλούδης (κοντραμπάσο), Χαριτίνη Κώττη (βιολί), Γιώργος Καρακούλιας (ηλεκτρική κιθάρα), Κώστας Αναγνώστου (τύμπανα), Στέλλα Γιαλτζή (φωνή).
«Από το πρώτο άκουσμα φαίνονται οι επιρροές όπως γινόμαστε κι οι ίδιοι. Είναι τα ακούσματα αυτά που μας μεθούσαν πίνοντας τσίπουρο στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ζιβανία στα στενάκια της Παλιάς Λευκωσίας, κρύα μπύρα στις πόλεις του Βορρά. Που μας κράτησαν συντροφιά στην αποτυχημένη μετανάστευση και το γύρνα με την ουρά στα σκέλια. Έντεχνο το βάφτισαν όμως δεν συμφωνώ με τον ορισμό. Τα αποκαλώ «Παπαζωγλέικα». Αυτός κι η παράδοση, φυσικά, στρώσαν το δρόμο κι εμείς τον περπατάμε.
Βλέποντας το Νίκο, που με πίκρα δεν πρόλαβα να ακούσω ζωντανά, σαν τομή στην ελληνική μουσική, δεν παραγνωρίζω τον Μάρκο που χωρίς αυτόν θα ήμασταν μισοί ή τον Σωκράτη και τον Θανάση, τον Ορφέα, τον Αλκίνοο και τόσους άλλους. Είναι τα ακούσματα αυτά, όπως τα ξέπλυνε ο ιππόκαμπος και η υπόφυση τα βράδια, που με σώσανε από σίγουρο πνιγμό. Και έκανα τραγούδια Δανεικά και Κλεμμένα, επί της ουσίας. Ένα πνίξιμο το βράδυ που ένιωθαν πριν κοιμηθούν όλοι όσοι βλέπανε την «Κρίση» πριν την κρίση.
Άλλα τραγούδια μιλάνε για τη δυσκολία επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων ή μεταξύ φύσης-ανθρώπου. Άλλα ζητάνε το αυτονόητο, δηλαδή να κοιταχτούμε κατάματα κι κάποια είναι ένα ξεκάθαρο προσωπικό ξεφόρτωμα. Έτσι από αυτά τα τελευταία τραγούδια πηγάζει μια αδικία που είναι: η ψυχική ελάφρυνση για τον δημιουργό τους να είναι βάρος και περισυλλογή για τον ακροατή. Δεν χάνω στιγμή να σκέφτομαι πως η καρδιά μου που ηρεμεί ίσως τη φορτώνεται κάποιος άλλος. Είναι η ίδια ανατολίτικη πνοή που φυσάει και στο δικό μου πρόσωπο όταν ακούω το Τζιβαέρι ή το Μάνα μου τα λουλούδια μου. Όμως αυτή η διαρκής ανταλλαγή συναισθημάτων κάνει την μουσική το λίκνο του πολιτισμού και της ζωής.
Παρόλα αυτά, ο ακροατής ρουφάει τον καλλιτέχνη στην ζωντανή του εμφάνιση και κάπως έτσι επανορθώνεται η αδικία. Δεν ξέρω, πλέον, αν μπορούν να μεταφερθούν καλύτερα οι συνηχήσεις που φτιάξαμε με τους Γκαϊλέ στο πέρας 5 χρόνων. Στο ζωντανό, νομίζω, πως μπορούμε να αποδώσουμε ολόκληρο τον κύκλο της μοναξιάς-συνεύρεσης-κορύφωσης που νιώθουμε ως ερμηνευτές.
Κάπως έτσι πιστέψαμε ότι έπρεπε να γίνει κι η παραγωγή του δίσκου Δανεικά και Κλεμμένα οπότε χρειάστηκε να απομονωθούμε 7 ημέρες σε έναν μεγάλο χώρο στη Χαλκιδική, τον Αύγουστο του 2015, φτιάχνοντας ένα αυτοσχέδιο στούντιο ηχογραφήσεων εξ αρχής. Εκεί καταγράψαμε ένα 50% με 60% της μουσικής μας ζωντανά. Η επιλογή της ζωντανής ηχογράφησης ήταν μεν τρομακτική για μας αλλά ήταν κάτι που είχαμε ξαναζήσει. Οι πρώτες προσπάθειες έγιναν με τη Χαρμολήθη
και τα Πέρατα
όπου νομίζουμε ότι καταφέραμε να κλειδώσουμε ένα μικρό κομμάτι της ενέργειας που κρύβει η ζωντανή μουσική. Κάπως έτσι φανταστήκαμε και το Ρέμα, τις Εμμονές, τη Γυναίκα Μέδουσα και όλα τα υπόλοιπα τραγούδια που θέλαμε να παρουσιάσουμε σε αυτήν τη δουλειά.
Στο τέλος αυτής της πορείας βρέθηκε μπροστά μας ο σημαντικότερος ίσως έλληνας τραγουδοποιός, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Σε μια στιγμή, που το όνειρο περπάτησε μεταξύ μας, δέχτηκε να αγκαλιάσει τη δουλειά μας. Πλέον, ο δίσκος Δανεικά και Κλεμμένα βρίσκεται υπό την σκέπη της ΑΧΟΣ του Θανάση Παπακωνσταντίνου και εμείς δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν πιο χαρούμενοι. Θα τον ευχαριστούμε για πάντα για αυτό το δώρο».
Η μουσική τους είναι μια ήρεμη δύναμη, πολυφωνική, ένα μείγμα από ήχους που τους έχουν επηρεάσει: το παραδοσιακό, το ρεμπέτικο, τον έντεχνο ήχο και τη ροκ μουσική. Μια αξιόλογη προσπάθεια να πάει τον έντεχνο ήχο λίγο παραπέρα.
Με κύριο κορμό μια επταμελή μουσική φιλία, από τη Θεσσαλονίκη έχουν στο ενεργητικό των Γκαϊλέ ζωντανές εμφανίσεις μαζί με Locomondo, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μπάμπη Στόκα, Λιζέτα Καλημέρη, Δημήτρη Μπάση, Μάκη Σεβίλογλου κ.α. σε δεκάδες φεστιβάλ και εκδηλώσεις.
Τους Γκαϊλέ στα live αποτελούν οι: Βασίλης Πετρίδης (φωνή, λαούτο), Γιώργος Βαρτσάκης (ακουστική κιθάρα), Μηνάς Βακαλούδης (κοντραμπάσο), Χαριτίνη Κώττη (βιολί), Γιώργος Καρακούλιας (ηλεκτρική κιθάρα), Κώστας Αναγνώστου (τύμπανα), Στέλλα Γιαλτζή (φωνή).
Λίγα λόγια για τα «Δανεικά και Κλεμμένα» από τους Γκαϊλέ
«Από το πρώτο άκουσμα φαίνονται οι επιρροές όπως γινόμαστε κι οι ίδιοι. Είναι τα ακούσματα αυτά που μας μεθούσαν πίνοντας τσίπουρο στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ζιβανία στα στενάκια της Παλιάς Λευκωσίας, κρύα μπύρα στις πόλεις του Βορρά. Που μας κράτησαν συντροφιά στην αποτυχημένη μετανάστευση και το γύρνα με την ουρά στα σκέλια. Έντεχνο το βάφτισαν όμως δεν συμφωνώ με τον ορισμό. Τα αποκαλώ «Παπαζωγλέικα». Αυτός κι η παράδοση, φυσικά, στρώσαν το δρόμο κι εμείς τον περπατάμε.
Βλέποντας το Νίκο, που με πίκρα δεν πρόλαβα να ακούσω ζωντανά, σαν τομή στην ελληνική μουσική, δεν παραγνωρίζω τον Μάρκο που χωρίς αυτόν θα ήμασταν μισοί ή τον Σωκράτη και τον Θανάση, τον Ορφέα, τον Αλκίνοο και τόσους άλλους. Είναι τα ακούσματα αυτά, όπως τα ξέπλυνε ο ιππόκαμπος και η υπόφυση τα βράδια, που με σώσανε από σίγουρο πνιγμό. Και έκανα τραγούδια Δανεικά και Κλεμμένα, επί της ουσίας. Ένα πνίξιμο το βράδυ που ένιωθαν πριν κοιμηθούν όλοι όσοι βλέπανε την «Κρίση» πριν την κρίση.
Άλλα τραγούδια μιλάνε για τη δυσκολία επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων ή μεταξύ φύσης-ανθρώπου. Άλλα ζητάνε το αυτονόητο, δηλαδή να κοιταχτούμε κατάματα κι κάποια είναι ένα ξεκάθαρο προσωπικό ξεφόρτωμα. Έτσι από αυτά τα τελευταία τραγούδια πηγάζει μια αδικία που είναι: η ψυχική ελάφρυνση για τον δημιουργό τους να είναι βάρος και περισυλλογή για τον ακροατή. Δεν χάνω στιγμή να σκέφτομαι πως η καρδιά μου που ηρεμεί ίσως τη φορτώνεται κάποιος άλλος. Είναι η ίδια ανατολίτικη πνοή που φυσάει και στο δικό μου πρόσωπο όταν ακούω το Τζιβαέρι ή το Μάνα μου τα λουλούδια μου. Όμως αυτή η διαρκής ανταλλαγή συναισθημάτων κάνει την μουσική το λίκνο του πολιτισμού και της ζωής.
Παρόλα αυτά, ο ακροατής ρουφάει τον καλλιτέχνη στην ζωντανή του εμφάνιση και κάπως έτσι επανορθώνεται η αδικία. Δεν ξέρω, πλέον, αν μπορούν να μεταφερθούν καλύτερα οι συνηχήσεις που φτιάξαμε με τους Γκαϊλέ στο πέρας 5 χρόνων. Στο ζωντανό, νομίζω, πως μπορούμε να αποδώσουμε ολόκληρο τον κύκλο της μοναξιάς-συνεύρεσης-κορύφωσης που νιώθουμε ως ερμηνευτές.
Κάπως έτσι πιστέψαμε ότι έπρεπε να γίνει κι η παραγωγή του δίσκου Δανεικά και Κλεμμένα οπότε χρειάστηκε να απομονωθούμε 7 ημέρες σε έναν μεγάλο χώρο στη Χαλκιδική, τον Αύγουστο του 2015, φτιάχνοντας ένα αυτοσχέδιο στούντιο ηχογραφήσεων εξ αρχής. Εκεί καταγράψαμε ένα 50% με 60% της μουσικής μας ζωντανά. Η επιλογή της ζωντανής ηχογράφησης ήταν μεν τρομακτική για μας αλλά ήταν κάτι που είχαμε ξαναζήσει. Οι πρώτες προσπάθειες έγιναν με τη Χαρμολήθη
και τα Πέρατα
όπου νομίζουμε ότι καταφέραμε να κλειδώσουμε ένα μικρό κομμάτι της ενέργειας που κρύβει η ζωντανή μουσική. Κάπως έτσι φανταστήκαμε και το Ρέμα, τις Εμμονές, τη Γυναίκα Μέδουσα και όλα τα υπόλοιπα τραγούδια που θέλαμε να παρουσιάσουμε σε αυτήν τη δουλειά.
Στο τέλος αυτής της πορείας βρέθηκε μπροστά μας ο σημαντικότερος ίσως έλληνας τραγουδοποιός, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Σε μια στιγμή, που το όνειρο περπάτησε μεταξύ μας, δέχτηκε να αγκαλιάσει τη δουλειά μας. Πλέον, ο δίσκος Δανεικά και Κλεμμένα βρίσκεται υπό την σκέπη της ΑΧΟΣ του Θανάση Παπακωνσταντίνου και εμείς δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν πιο χαρούμενοι. Θα τον ευχαριστούμε για πάντα για αυτό το δώρο».
