Η «φωνή» της μπάντας, Δώρα Τσίγκα, μας επισκέφτηκε στα γραφεία του Ogdoo Music Group και μας μίλησε για την παράστασή τους στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Up Stage, την ιδιαιτερότητά τους σαν συγκρότημα, τις «εμμονές» αλλά και το «μετά» τους.
Τι σημαίνει Belleville;
Το όνομά μας προέρχεται απ’ την ταινία του Sylvain Chomet, «Les Triplettes de Belleville».
«Το τρίο της Μπελβίλ» δηλαδή;
Ακριβώς. Ένα εξαιρετικό animation φιλμ με cabaret & swing ατμόσφαιρα και θέμα που έχει δημιουργήσει και ένα μύθο γύρω από το θέμα και όχι μόνο. Υπάρχει μάλιστα μια χαρακτηριστική σκηνή όπου η Josephine Baker χορεύει σε ένα κλαμπάκι υπό τις νότες και το βλέμμα του Django Reinhardt.
Το Belleville δεν είναι και προάστιο του Παρισιού;
Μια ταπεινή συνοικία με πολύ χαμηλά ενοίκια, που συγκεντρώνει και γι’ αυτόν το λόγο πολλούς καλλιτέχνες που αναζητούν την τύχη τους.
Έχεις πάει εκεί;
Όχι αν και οι φίλοι και οι γνωστοί που την επισκέπτονται μου στέλνουν χαρακτηριστικές φωτογραφίες. Απ’ την ταμπέλα του Μετρό μέχρι δρόμους και γωνιές της συνοικίας.
Πόσα χρόνια μετρούν οι Belleville;
Σχεδόν τρία χρόνια. Έχουμε ξαναεμφανιστεί στο Γυάλινο, στο Half Note, στο Cine Κεραμεικός, στο Faust, στο Gagarin όταν είχαν έρθει Puppini Sisters, στο Σταυρό του Νότου, αλλά και εκτός Αθηνών.
Δισκογραφικά;
Τώρα επιτέλους, έδωσαν οι Θεοί, και γράφουμε τα δικά μας κομμάτια. Μέχρι πρότινος είχαμε διασκευάσει τραγούδια άλλων.
Το ρεπερτόριό σας;
Και μουσική από musicals, και jazz, και blues πολύ και rock n’ roll αλλά και Doors πάντα με το δικό μας τρόπο. Δεν είμαστε δηλαδή ένα τυπικό swing group. Έχουμε την αισθητική του cabaret του μεσοπολέμου με μια σύγχρονη οπτική όμως.
«Ελληνικά» δεν έχετε;
Όχι.
Περίεργο, αφού κατά μία έννοια είναι η πιο εύκολη και περισσότερο «αβανταδόρικη» λύση.
Συμφωνώ έως ένα βαθμό… Αλλά το θέμα είναι τι θέλει να κάνει κανείς και πόσο συνειδητά ακολουθεί και στηρίζει τις επιλογές του.
Ποιοι άλλοι είναι οι Belleville;
Ο Θοδωρής Χριστοδούλου στα τύμπανα, ο Γιάννης Καφετζόπουλος στο πιάνο, την κιθάρα και τα φωνητικά, ο Πέτρος Λαμπρίδης στο κοντραμπάσο, η Ειρήνη Αναστασίου στο τσέλο και στα φωνητικά κι εγώ.
Εσύ είχες σχέση με το τραγούδι νωρίτερα;
Ξεκίνησα με rock, μετά πήγα προς το blues, σχημάτισα ένα γκρουπ, και στη συνέχει δημιούργησα ένα jazz trio. Οι Belleville όμως είναι το καταστάλαγμά μου και μαζί τους θέλω να πετύχω τους στόχους μου.
Που είναι;
Τα καινούργια, δικά μας τραγούδια που φιλοδοξούμε να αποτελέσουν μια ξεχωριστή πρόταση και βέβαια τα live μας.
Παίρνετε δύναμη απ’ την ανταπόκρισή του κόσμου;
Μεγάλη, γιατί βλέπουμε ότι αρέσει ο ήχος και η παράστασή μας σε ένα κοινό που μπορεί να μην είναι και φανατικό με τα μουσικά είδη με τα οποία καταπιανόμαστε. Νιώθω ικανοποίηση που διαπιστώνω πως περνάει η δικά μας προσέγγιση και οπτική. Είναι πολύ σημαντικό να αρέσει αυτό που κάνουμε σε εκείνους που δεν είναι σχετικοί με τη συγκεκριμένη μουσική.
Η εποχή βοηθάει σε όσα επιχειρείτε;
Πολύ. Κατ’ αρχήν το retro τα τελευταία χρόνια, καλώς ή κακώς έχει γίνει μόδα. Και ενδυματολογικά, και στυλιστικά και μουσικά. Έχει γεμίσει η Αθήνα με swing φανς που ντύνονται ανάλογα, τραγουδάνε.
Άλλοι λόγοι;
Η οικονομική κρίση. Μιας και δεν υπάρχουν λεφτά, στα μαγαζιά που εμφανιζόμαστε εμείς, και φαντάζομαι και οι άλλες μπάντες, μπορείς με λίγα χρήματα , 5-10 ευρώ, να δεις μια παράσταση και να πιεις το ποτό σου. Άρα αντί να πας στα μπουζούκια έρχεσαι και βλέπεις εμάς και διασκεδάζεις και με την καρδιά σου.
Γι’ αυτό και συναντάτε θαμώνες που μπορεί να μην έχουν «σχέση» με το θέμα;
Καμία… και μάλιστα αρκετούς. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι φεύγουν ευχαριστημένοι και… ξανάρχονται.
Θα είστε και καλοί;
Δουλεύουμε πολύ. Κάνουμε ατέλειωτες πρόβες και αγαπάμε τρελά αυτό που κάνουμε. Τώρα έχουμε φέρει στα «μέτρα» μας το Roadhouse blues αλλά και το Blue hotel του Chris Isaak. Ενώ έχουμε και ψαγμένες επιλογές ταιριαστές στο cabaret ύφος μας.
Το cabaret που αναφέρεις συνεχώς, τι υποδηλώνει;
Δεν είναι είδος μουσικής, έχει να κάνει με την αισθητική. Εκεί παίζαν διάφορα είδη μουσικής, χορεύαν, υπήρχε μια θεατρική προσέγγιση… Αυτό θέλουμε να περάσουμε μαζί με τη μουσική μας που συνδυάζουμε και με χαρακτηριστικά video art.
Διέξοδος σε δύσκολους καιρούς και για τους καλλιτέχνες και για το κοινό δηλαδή η όλη υπόθεση;
Μάλλον… αλλά ως ένα σημείο. Γιατί πλέον απ’ τη μουσική δεν μπορείς να βιοποριστείς. Είσαι υποχρεωμένος να κάνεις και άλλα πράγματα. Γι’ αυτό, για καλό και για κακό τελείωσα και τη σχολή Τοπογράφων.
Να υπάρχει ένα αποκούμπι;
Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται το τραγούδι και οι καλλιτέχνες της δικής μου «κατηγορίας» απ’ το κράτος δεν αφήνει περιθώρια… Σκοτώνουν κυριολεκτικά τα μικρά μαγαζιά…
Κάποιος όμως θα ξεπροβάλλει δυναμικά μέσα από το δικό σας ρεύμα.
Μπορεί… αλλά ενώ ο κόσμος ανταποκρίνεται θετικά, στα μέσα, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, η δική μας σκηνή δεν έχει την στήριξη που απαιτείται. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να γνωρίζουν και να θέλουν να δώσουν βήμα, με αξιώσεις, σε όσα θέλουμε να εκφράσουμε.
Να κλείσουμε με χαμόγελο… όμως, όπως σου ταιριάζει.
Απ’ την άλλη, αν κοιτάξουμε στο facebook, όπου είναι φίλοι μου όλοι αυτοί που ασχολούνται με τη μουσική μας, κάθε μέρα, στήνονται live και δρώμενα σε διάφορες γωνιές σε όλη την Ελλάδα. Αυτό μας δίνει δύναμη και ελπίδα. Και βέβαια σας περιμένουμε τη Δευτέρα 24 του Μάρτη στο Γυάλινο. Τρίτη 25 είναι αργία… γι’ αυτό δεν υπάρχει και καμία δικαιολογία. Ελάτε να διασκεδάσουμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε.
Απ’ την άλλη, αν κοιτάξουμε στο facebook, όπου είναι φίλοι μου όλοι αυτοί που ασχολούνται με τη μουσική μας, κάθε μέρα, στήνονται live και δρώμενα σε διάφορες γωνιές σε όλη την Ελλάδα. Αυτό μας δίνει δύναμη και ελπίδα. Και βέβαια σας περιμένουμε τη Δευτέρα 24 του Μάρτη στο Γυάλινο. Τρίτη 25 είναι αργία… γι’ αυτό δεν υπάρχει και καμία δικαιολογία. Ελάτε να διασκεδάσουμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε.
