Η Γεωργία Κόμπου θεωρείται η πρώτη Κύπρια δεξιοτέχνις του μπουζουκιού, με πανελλήνιες διακρίσεις, με συμμετοχές σε τηλεοπτικές εκπομπές σε Κύπρο και Ελλάδα, αλλά και πολλές μουσικές εκδηλώσεις.
Γεννήθηκε στη Λεμεσό. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική στην ηλικία των εννέα χρονών παρακολουθώντας μαθήματα πιάνου και θεωρίας στο Ελληνικό Ωδείο Λεμεσού. Έχει ήδη εκδώσει ένα βιβλίο με τίτλο «Η δύναμη της πίστης». Η ίδια περιγράφει παρακάτω τις δύο δισκογραφικές εργασίες της, με τους τίτλους «Τα τραγούδια μου» και «Instrumental routes».
Το άλμπουμ αποτελείται από 8 τραγούδια. Ακούγοντάς το διαπιστώνει κανείς ότι έχουν χρησιμοποιηθεί οι περισσότεροι λαϊκοί ρυθμοί της παράδοσης.
Τα τραγούδια γενικότερα πρέπει να χορεύονται και να δονούν τις ψυχές των ανθρώπων, να έχουν έναν ψυχαγωγικό χαρακτήρα και συνάμα παιδευτικό για την «τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Πρέπει να μένουν χαραγμένα στη ψυχή των ανθρώπων, να τους λένε κάτι στα ενδότερα, να είναι ταυτόχρονα παλιά, παρόντα και μέλλοντα, δηλαδή να είναι διαχρονικά και να κρατούν ζωντανό το υφέν, τη σκυτάλη της παράδοσης, χωρίς να είναι φοκλόρ. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως και τα ελεγειακά ή καθιστικά και τραγούδια μπαλάντες δεν είναι σπουδαία. Το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά, είναι μια άλλη κατηγορία που απευθύνεται σε άλλα αισθήματα και συναισθήματα.
Εν προκειμένω, τα τραγούδια, οι ρυθμοί, η σύνθεση και «ῥυσμὸς/δεσμός», όπως θα έλεγε ο Αρχίλοχος, δίνουν ένα αποτέλεσμα «παράδοξα» λαϊκό, αλλά και έντεχνο, διασκεδαστικό και αφουγκραστικό, μιας και δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις: Να χορέψεις, ή να ακούσεις; Να διασκεδάσεις ή να εντρυφήσεις στις μελωδικές γραμμές και το στίχο; Είναι κάτι παλιό, ή κάτι νέο; Προέρχεται από επιρροές, ή από «παρθενογένεση»;
Νομίζω είναι όλα αυτά μαζί και έτσι επαγωγικά καταλήγουμε πως, όλο το άλμπουμ είναι σύγχρονο, μιας όπως θα έλεγε και ο Georges Pompidou: «οι καλλιτέχνες δεν είναι μπροστά από τη εποχή τους, αλλά στην εποχή τους, απλά οι υπόλοιποι είναι πιο πίσω από την εποχή τους».
Αυτό το δεύτερο άλμπουμ το οποίο αποτελείται από 4 οργανικές μουσικές συνθέσεις με την ένδειξη instrumental routes (οργανικές ρότες θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε), με τους επιμέρους τίτλους: «Φιγούρα» σε ρυθμό ζωναράδικο που θυμίζει τη «Γιορτή των Ζεϊμπέκηδων» του Απ. Καλδάρα σε στίχους Πυθαγόρα, «Άνεμος», ένα αργό τσιφτετέλι που θυμίζει το «gel gel kayikci» του Απ. Χατζηχρήστου, τη σύνθεση Χιτζάζ, ένα χασαποσέρβικο με ωραίο εισαγωγικό ταξίμι στο makam Hicaz/ ήχο πλ. Β χρωματικό της Βυζαντινής μουσικής και τέλος το «Στα όρια», ένα τσιφτετέλι που θυμίζει το «εγώ δεν έχω πάει στο σχολείο» του Γ. Μουφλουζέλη.
Οι εμφανείς επιρροές από τα παλαιότερα ακούσματα, είναι προσόν και όχι μειονέκτημα. Αυτό σημαίνει, κατανόηση και ενσωμάτωση της παράδοσης στη μουσική συνθετική συνείδηση, η οποία τελικά εκδηλώνεται σε κάτι σύγχρονο, χωρίς να είναι «μοντέρνο», ενώ σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί άκρατο μιμητισμό, ή φολκλορισμό.
Γεννήθηκε στη Λεμεσό. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική στην ηλικία των εννέα χρονών παρακολουθώντας μαθήματα πιάνου και θεωρίας στο Ελληνικό Ωδείο Λεμεσού. Έχει ήδη εκδώσει ένα βιβλίο με τίτλο «Η δύναμη της πίστης». Η ίδια περιγράφει παρακάτω τις δύο δισκογραφικές εργασίες της, με τους τίτλους «Τα τραγούδια μου» και «Instrumental routes».
Γεωργία Κόμπου - «Τα τραγούδια μου»
Το άλμπουμ αποτελείται από 8 τραγούδια. Ακούγοντάς το διαπιστώνει κανείς ότι έχουν χρησιμοποιηθεί οι περισσότεροι λαϊκοί ρυθμοί της παράδοσης.
Τα τραγούδια γενικότερα πρέπει να χορεύονται και να δονούν τις ψυχές των ανθρώπων, να έχουν έναν ψυχαγωγικό χαρακτήρα και συνάμα παιδευτικό για την «τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Πρέπει να μένουν χαραγμένα στη ψυχή των ανθρώπων, να τους λένε κάτι στα ενδότερα, να είναι ταυτόχρονα παλιά, παρόντα και μέλλοντα, δηλαδή να είναι διαχρονικά και να κρατούν ζωντανό το υφέν, τη σκυτάλη της παράδοσης, χωρίς να είναι φοκλόρ. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως και τα ελεγειακά ή καθιστικά και τραγούδια μπαλάντες δεν είναι σπουδαία. Το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά, είναι μια άλλη κατηγορία που απευθύνεται σε άλλα αισθήματα και συναισθήματα.
Εν προκειμένω, τα τραγούδια, οι ρυθμοί, η σύνθεση και «ῥυσμὸς/δεσμός», όπως θα έλεγε ο Αρχίλοχος, δίνουν ένα αποτέλεσμα «παράδοξα» λαϊκό, αλλά και έντεχνο, διασκεδαστικό και αφουγκραστικό, μιας και δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις: Να χορέψεις, ή να ακούσεις; Να διασκεδάσεις ή να εντρυφήσεις στις μελωδικές γραμμές και το στίχο; Είναι κάτι παλιό, ή κάτι νέο; Προέρχεται από επιρροές, ή από «παρθενογένεση»;
Νομίζω είναι όλα αυτά μαζί και έτσι επαγωγικά καταλήγουμε πως, όλο το άλμπουμ είναι σύγχρονο, μιας όπως θα έλεγε και ο Georges Pompidou: «οι καλλιτέχνες δεν είναι μπροστά από τη εποχή τους, αλλά στην εποχή τους, απλά οι υπόλοιποι είναι πιο πίσω από την εποχή τους».
Γεωργία Κόμπου - «Instrumental routes»
Αυτό το δεύτερο άλμπουμ το οποίο αποτελείται από 4 οργανικές μουσικές συνθέσεις με την ένδειξη instrumental routes (οργανικές ρότες θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε), με τους επιμέρους τίτλους: «Φιγούρα» σε ρυθμό ζωναράδικο που θυμίζει τη «Γιορτή των Ζεϊμπέκηδων» του Απ. Καλδάρα σε στίχους Πυθαγόρα, «Άνεμος», ένα αργό τσιφτετέλι που θυμίζει το «gel gel kayikci» του Απ. Χατζηχρήστου, τη σύνθεση Χιτζάζ, ένα χασαποσέρβικο με ωραίο εισαγωγικό ταξίμι στο makam Hicaz/ ήχο πλ. Β χρωματικό της Βυζαντινής μουσικής και τέλος το «Στα όρια», ένα τσιφτετέλι που θυμίζει το «εγώ δεν έχω πάει στο σχολείο» του Γ. Μουφλουζέλη.
Οι εμφανείς επιρροές από τα παλαιότερα ακούσματα, είναι προσόν και όχι μειονέκτημα. Αυτό σημαίνει, κατανόηση και ενσωμάτωση της παράδοσης στη μουσική συνθετική συνείδηση, η οποία τελικά εκδηλώνεται σε κάτι σύγχρονο, χωρίς να είναι «μοντέρνο», ενώ σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί άκρατο μιμητισμό, ή φολκλορισμό.
