Ο Διονύσης Χαριτόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στον Γιώργο Βαϊλάκη και το Έθνος της Κυριακής.
Αφορμή της συνάντησής τους, νέο του βιβλίο «Πειραιάς βαθύς» -µετά το «Εκ Πειραιώς» και το «Πειραιώτες»- με το οποίο ολοκληρώνεται η τριλογία του για τον Πειραιά.
Σας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα της συνομιλίας του Χαριτόπουλο με το δημοσιογράφο.
Τι θα λέγατε στους νέους για τις προκλήσεις που αντιµετωπίζουν στην εποχή τους;
Οι νέοι σε κάθε εποχή έρχονται αντιµέτωποι µε προκλήσεις. Ιδίως στη χώρα µας, εκτός λίγων εξαιρέσεων, κανείς δεν βρήκε το τραπέζι στρωµένο. Είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη να διορθώσουν τα στραβά, για να ζήσουν καλύτερα αυτοί και τα παιδιά τους.
Ποια πράξη θεωρείτε επαναστατική σήµερα;
Μία και µόνη, σε όλους τους καιρούς: Να πατάς στα πόδια σου και να βαδίζεις µόνος σου, χωρίς ξένα δεκανίκια. Ενα µεγάλο σου στήριγµα µπορεί να είναι το διάβασµα. Βέβαια, δεν διαβάζεις τον «Αρη» και αρπάζεις το τουφέκι, ούτε τον Ντοστογιέφσκι και αυτοµάτως γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Το βιβλίο είναι µια βραδυφλεγής βόµβα στα έγκατα της ύπαρξής µας. Σιγά σιγά σου ξεκαθαρίζει το τοπίο του κόσµου, όπως το χέρι καθαρίζει το θολωµένο τζάµι και βλέπεις καλύτερα και πιο µακριά.
Ενας συγγραφέας εξακολουθεί να ασκεί επίδραση στον κόσµο;
Ποια είναι η θέση που του επιφυλάσσει η εποχή µας; Σήµερα είναι εύκολο να ονοµάζεσαι συγγραφέας. Και πολύ δύσκολο να είσαι.
Αφορμή της συνάντησής τους, νέο του βιβλίο «Πειραιάς βαθύς» -µετά το «Εκ Πειραιώς» και το «Πειραιώτες»- με το οποίο ολοκληρώνεται η τριλογία του για τον Πειραιά.
Σας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα της συνομιλίας του Χαριτόπουλο με το δημοσιογράφο.
Τι θα λέγατε στους νέους για τις προκλήσεις που αντιµετωπίζουν στην εποχή τους;
Οι νέοι σε κάθε εποχή έρχονται αντιµέτωποι µε προκλήσεις. Ιδίως στη χώρα µας, εκτός λίγων εξαιρέσεων, κανείς δεν βρήκε το τραπέζι στρωµένο. Είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη να διορθώσουν τα στραβά, για να ζήσουν καλύτερα αυτοί και τα παιδιά τους.
Ποια πράξη θεωρείτε επαναστατική σήµερα;
Μία και µόνη, σε όλους τους καιρούς: Να πατάς στα πόδια σου και να βαδίζεις µόνος σου, χωρίς ξένα δεκανίκια. Ενα µεγάλο σου στήριγµα µπορεί να είναι το διάβασµα. Βέβαια, δεν διαβάζεις τον «Αρη» και αρπάζεις το τουφέκι, ούτε τον Ντοστογιέφσκι και αυτοµάτως γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Το βιβλίο είναι µια βραδυφλεγής βόµβα στα έγκατα της ύπαρξής µας. Σιγά σιγά σου ξεκαθαρίζει το τοπίο του κόσµου, όπως το χέρι καθαρίζει το θολωµένο τζάµι και βλέπεις καλύτερα και πιο µακριά.
Ενας συγγραφέας εξακολουθεί να ασκεί επίδραση στον κόσµο;
Ποια είναι η θέση που του επιφυλάσσει η εποχή µας; Σήµερα είναι εύκολο να ονοµάζεσαι συγγραφέας. Και πολύ δύσκολο να είσαι.
