Δεν έχω δει ακόμα την παράστασή του… (Βλέπε ΕΔΩ)
Ελπίζω σήμερα, αύριο, μεθαύριο, να προλάβω τέλος πάντων τώρα που πήρε και παράταση. Όμως από φίλους και «συνοδοιπόρους» ακούω εξαιρετικά σχόλια, τους βλέπω με γιατρεμένες τις ψυχές τους.
Έχω δει και τη θέρμη στα μάτια του Σταμάτη, στο σαλονάκι ενός ραδιοφωνικού σταθμού, εκείνος έμπαινε, εγώ έβγαινα από το στούντιο.
Μου μιλούσε με ηρεμία, σιγουριά αλλά και πάθος για το εγχείρημά του, για το ότι έκατσε και διάβασε, έμαθε, αποστήθισε, γειώθηκε με ένα απαιτητικό κείμενο και μάλιστα σήκωσε το φορτίο να το μεταφέρει στο κόσμο, να λυτρωθεί και να λυτρώσει.
Όταν τον ρώτησα το «γιατί» και «που και πως βρίσκει κίνητρα και δύναμη», ο Κραουνάκης ήταν ξάστερος:
«Όσο έχω αναπνοή και μπορώ να φωτίζω με την τέχνη μου και το δημόσιο λόγο μου την πίστη μου ότι η χώρα μου θα ξανασταθεί στα πόδια της. Η τέχνη πρέπει να ‘ναι αφύπνιση και παρηγοριά. Είναι βαριά η ατμόσφαιρα ...διαλύονται έθνη γύρω μας, ανθρώπινες ζωές, σπίτια…
Απ’ την άλλη έχω κι εγώ την μικρή μου οικογένεια ... με το δυνατό μου οπλοστάσιο. το κατοχυρωμένο από την αγάπη του κόσμου, νέους δυνατούς φίλους… Αυτό με ωθεί κάθε μέρα, η πίστη ότι μπορώ κι εγώ να ‘μια μια μικρή δύναμη που σπρώχνει προς τα πάνω, προς το φως».
Όπως έχω ξαναγράψει (Βλέπε ΕΔΩ) την ίδια ώρα που αρκετοί δεινόσαυροι» αλλά και πάμπολλοι καινούργιοι αναμασούν με «λήθη» και «άγνοια» το χτες, ντοπαρισμένοι με πρόσκαιρες βοήθειες, ο Σταμάτης έκανε, και το σημαντικότερο εξακολουθεί να καταθέτει ευρηματικές και ανατρεπτικές προτάσεις πλατιάς γκάμας σε ποικίλα επίπεδα της τέχνης του. Και μάλιστα «μπουρλοτιασμένος» από ανάγκη «να τα πει», να επικοινωνήσει, να ευαισθητοποιήσει, να συσπειρώσει και εν τέλει να δημιουργήσει πυρήνες «γνώσης» και αντίδρασης.
Ελπίζω σήμερα, αύριο, μεθαύριο, να προλάβω τέλος πάντων τώρα που πήρε και παράταση. Όμως από φίλους και «συνοδοιπόρους» ακούω εξαιρετικά σχόλια, τους βλέπω με γιατρεμένες τις ψυχές τους.
Έχω δει και τη θέρμη στα μάτια του Σταμάτη, στο σαλονάκι ενός ραδιοφωνικού σταθμού, εκείνος έμπαινε, εγώ έβγαινα από το στούντιο.
Μου μιλούσε με ηρεμία, σιγουριά αλλά και πάθος για το εγχείρημά του, για το ότι έκατσε και διάβασε, έμαθε, αποστήθισε, γειώθηκε με ένα απαιτητικό κείμενο και μάλιστα σήκωσε το φορτίο να το μεταφέρει στο κόσμο, να λυτρωθεί και να λυτρώσει.
Όταν τον ρώτησα το «γιατί» και «που και πως βρίσκει κίνητρα και δύναμη», ο Κραουνάκης ήταν ξάστερος:
«Όσο έχω αναπνοή και μπορώ να φωτίζω με την τέχνη μου και το δημόσιο λόγο μου την πίστη μου ότι η χώρα μου θα ξανασταθεί στα πόδια της. Η τέχνη πρέπει να ‘ναι αφύπνιση και παρηγοριά. Είναι βαριά η ατμόσφαιρα ...διαλύονται έθνη γύρω μας, ανθρώπινες ζωές, σπίτια…
Απ’ την άλλη έχω κι εγώ την μικρή μου οικογένεια ... με το δυνατό μου οπλοστάσιο. το κατοχυρωμένο από την αγάπη του κόσμου, νέους δυνατούς φίλους… Αυτό με ωθεί κάθε μέρα, η πίστη ότι μπορώ κι εγώ να ‘μια μια μικρή δύναμη που σπρώχνει προς τα πάνω, προς το φως».
Όπως έχω ξαναγράψει (Βλέπε ΕΔΩ) την ίδια ώρα που αρκετοί δεινόσαυροι» αλλά και πάμπολλοι καινούργιοι αναμασούν με «λήθη» και «άγνοια» το χτες, ντοπαρισμένοι με πρόσκαιρες βοήθειες, ο Σταμάτης έκανε, και το σημαντικότερο εξακολουθεί να καταθέτει ευρηματικές και ανατρεπτικές προτάσεις πλατιάς γκάμας σε ποικίλα επίπεδα της τέχνης του. Και μάλιστα «μπουρλοτιασμένος» από ανάγκη «να τα πει», να επικοινωνήσει, να ευαισθητοποιήσει, να συσπειρώσει και εν τέλει να δημιουργήσει πυρήνες «γνώσης» και αντίδρασης.
