Ο Μίλτος Πασχαλίδης παραχώρησε συνένετευξη στον Γιώργο Σκίντσα και το Βήμα.
Αφορμή της συνομιλίας τους η πρεμιέρα της καλοκαιρινής περιοδείας του, στις 7 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων.
Δήλωσε μεταξύ άλλων ο Πασχαλίδης, σχετικά με τις τακτικές εμφανίσεις του: «Δεν τις μετράω αλλά δεν έχω βαρεθεί να εμφανίζομαι. Όταν βαρεθώ θα σταματήσω».
Την ίδια ώρα αναφέρθηκε στα όνειρά του, το «ύψος» και την εκπλήρωσή τους:
«Για κάποιον λόγο που αγνοώ, είχα πάντα προσγειωμένα όνειρα, οπότε, ναι, έγιναν πραγματικότητα. Δηλαδή βρέθηκε εκείνο το μίνιμουμ κοινό, στο οποίο μπορώ να απευθύνομαι και να κάνει βιώσιμους τους δίσκους και τις συναυλίες μου, μπορώ να ζω από τη μουσική χωρίς να λέω ότι είναι το χόμπι μου και να πλησιάσω όλο και περισσότερο κόσμο ο οποίος αγαπάει αυτά που φτιάχνω. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα».
Ακόμη ο Πασχαλίδης στάθηκε στο ρόλο που προτιμά, αυτόν του «αφηγητή» ιστοριών:
«Δεν αισθάνομαι ούτε τραγουδιστής, ούτε τραγουδοποιός ακριβώς. Αισθάνομαι ότι μου αρέσει να λέω ιστορίες. Να ακούω και να διαβάζω. Η τέχνη της αφήγησης και της παραμυθίας πάντα με συναρπάζει. Και αν κάποιες από αυτές τις λέω μουσικά, τόσο το καλύτερο. Κάποιες άλλες τις κάνω διηγήματα ή μυθιστορήματα. Από την άλλη, Έγινα επαγγελματίας μουσικός γιατί ήμουν καλύτερος από επαγγελματίας μαθηματικός, το οποίο ήταν η εναλλακτική μου. Το ότι έγινα επαγγελματίας μουσικός οφείλεται και στην τύχη. Εκτός από την ικανότητα που εικάζω ότι έχω».
Επίσης ο Πασχαλίδης τοποθετήθηκε και για τη νεότερη «γενιά» καλλιτεχνών: «Πολύ ενδιαφέρουσα, απλώς δεν έχουν συστήσει… γενιά. Είναι περισσότερο μεμονωμένες περσόνες. Ίσως δεν κάνουν τόση παρέα όση κάναμε εμείς στην ηλικία τους».
Τέλος για το θέμα του διαχωριστών γραμμών στο τραγούδι, ανέφερε: «Υπάρχει μουσική που μου αρέσει και μουσική που δε μου αρέσει. Καλή ή κακή δεν είμαι εγώ ο κριτής για να κρίνω τι είναι καλό και τι είναι κακό… Ίσως είμαι παλιομοδίτης αλλά εμένα μου αρέσει η συνέπεια στον καλλιτέχνη…».
Αφορμή της συνομιλίας τους η πρεμιέρα της καλοκαιρινής περιοδείας του, στις 7 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων.
Δήλωσε μεταξύ άλλων ο Πασχαλίδης, σχετικά με τις τακτικές εμφανίσεις του: «Δεν τις μετράω αλλά δεν έχω βαρεθεί να εμφανίζομαι. Όταν βαρεθώ θα σταματήσω».
Την ίδια ώρα αναφέρθηκε στα όνειρά του, το «ύψος» και την εκπλήρωσή τους:
«Για κάποιον λόγο που αγνοώ, είχα πάντα προσγειωμένα όνειρα, οπότε, ναι, έγιναν πραγματικότητα. Δηλαδή βρέθηκε εκείνο το μίνιμουμ κοινό, στο οποίο μπορώ να απευθύνομαι και να κάνει βιώσιμους τους δίσκους και τις συναυλίες μου, μπορώ να ζω από τη μουσική χωρίς να λέω ότι είναι το χόμπι μου και να πλησιάσω όλο και περισσότερο κόσμο ο οποίος αγαπάει αυτά που φτιάχνω. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα».
Ακόμη ο Πασχαλίδης στάθηκε στο ρόλο που προτιμά, αυτόν του «αφηγητή» ιστοριών:
«Δεν αισθάνομαι ούτε τραγουδιστής, ούτε τραγουδοποιός ακριβώς. Αισθάνομαι ότι μου αρέσει να λέω ιστορίες. Να ακούω και να διαβάζω. Η τέχνη της αφήγησης και της παραμυθίας πάντα με συναρπάζει. Και αν κάποιες από αυτές τις λέω μουσικά, τόσο το καλύτερο. Κάποιες άλλες τις κάνω διηγήματα ή μυθιστορήματα. Από την άλλη, Έγινα επαγγελματίας μουσικός γιατί ήμουν καλύτερος από επαγγελματίας μαθηματικός, το οποίο ήταν η εναλλακτική μου. Το ότι έγινα επαγγελματίας μουσικός οφείλεται και στην τύχη. Εκτός από την ικανότητα που εικάζω ότι έχω».
Επίσης ο Πασχαλίδης τοποθετήθηκε και για τη νεότερη «γενιά» καλλιτεχνών: «Πολύ ενδιαφέρουσα, απλώς δεν έχουν συστήσει… γενιά. Είναι περισσότερο μεμονωμένες περσόνες. Ίσως δεν κάνουν τόση παρέα όση κάναμε εμείς στην ηλικία τους».
Τέλος για το θέμα του διαχωριστών γραμμών στο τραγούδι, ανέφερε: «Υπάρχει μουσική που μου αρέσει και μουσική που δε μου αρέσει. Καλή ή κακή δεν είμαι εγώ ο κριτής για να κρίνω τι είναι καλό και τι είναι κακό… Ίσως είμαι παλιομοδίτης αλλά εμένα μου αρέσει η συνέπεια στον καλλιτέχνη…».
