Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων ο Γιάννης Ζουγανέλης στον Γιάννη Πουλόπουλο και το περιοδικό Down Town Κύπρου ανατρέχοντας στις δύσκολες στιγμές που έζησε στην φυλακή, όταν κατέληξε εκεί λόγω της αγωνιστικής δράσης του κατά την περίοδο των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
Σταχυολογήσαμε μερικές χαρακτηριστικές στιγμές του:
«Ήμουν από αυτούς που τους έπιασαν όταν βγαίναμε από το Πολυτεχνείο, οπότε πέρασα κι αυτό τον βραχνά! Αλλά αυτός ο βραχνάς με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τι εστί φασισμός, τι σήμαινε δηλαδή αυτό το καθεστώς που μας ισοπέδωνε όλους και έβαζε, εμένα που ήμουν τότε 17 χρόνων παιδί, στην ίδια πτέρυγα με αυτούς που είχαν διαπράξει ποινικά αδικήματα.
Έμεινα σχεδόν δέκα μήνες εκεί κι αν με ρωτούσε κανείς ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα, θα του απαντούσα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την ελευθερία που είναι συνυφασμένη με τη χαρά, με τη δημοκρατία, την αισιοδοξία και όχι με την αυθαιρεσία!
Όλα αυτά τα συνειδητοποίησα μέσα στη φυλακή γι’ αυτό και δεν μπορώ να σιωπήσω με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Πολεμάω… Αισθάνομαι πολίτης…
Ήταν πολλά. Ήταν η εμπειρία της απομόνωσης που έζησα στην αρχή, η σεξουαλική παρενόχληση που υπέστην από κάποιον άλλον κρατούμενο, από την οποία κατάφερα να γλιτώσω, επειδή έτυχε να περνάει κάποιος άλλος εκείνη τη στιγμή.
Μπορεί να μη βασανίστηκα, όπως κάποιοι άλλοι, αλλά μέσα μου στεναχωριόμουν πολύ βλέποντας πώς μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος έναν άλλον, μόνο και μόνο επειδή έχει διαφορετικές ιδέες. Δεν έκλαιγα με δάκρυα, αλλά έκλαιγα μέσα μου!».
Σταχυολογήσαμε μερικές χαρακτηριστικές στιγμές του:
«Ήμουν από αυτούς που τους έπιασαν όταν βγαίναμε από το Πολυτεχνείο, οπότε πέρασα κι αυτό τον βραχνά! Αλλά αυτός ο βραχνάς με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τι εστί φασισμός, τι σήμαινε δηλαδή αυτό το καθεστώς που μας ισοπέδωνε όλους και έβαζε, εμένα που ήμουν τότε 17 χρόνων παιδί, στην ίδια πτέρυγα με αυτούς που είχαν διαπράξει ποινικά αδικήματα.
Έμεινα σχεδόν δέκα μήνες εκεί κι αν με ρωτούσε κανείς ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα, θα του απαντούσα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την ελευθερία που είναι συνυφασμένη με τη χαρά, με τη δημοκρατία, την αισιοδοξία και όχι με την αυθαιρεσία!
Όλα αυτά τα συνειδητοποίησα μέσα στη φυλακή γι’ αυτό και δεν μπορώ να σιωπήσω με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Πολεμάω… Αισθάνομαι πολίτης…
Ήταν πολλά. Ήταν η εμπειρία της απομόνωσης που έζησα στην αρχή, η σεξουαλική παρενόχληση που υπέστην από κάποιον άλλον κρατούμενο, από την οποία κατάφερα να γλιτώσω, επειδή έτυχε να περνάει κάποιος άλλος εκείνη τη στιγμή.
Μπορεί να μη βασανίστηκα, όπως κάποιοι άλλοι, αλλά μέσα μου στεναχωριόμουν πολύ βλέποντας πώς μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος έναν άλλον, μόνο και μόνο επειδή έχει διαφορετικές ιδέες. Δεν έκλαιγα με δάκρυα, αλλά έκλαιγα μέσα μου!».
