Ο Φοίβος Δεληβοριάς παραχώρησε συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου και στο Έθνος.
Αφορμή οι παραστάσεις του τραγουδοποιού στο Κύτταρο από το ερχόµενο Σάββατο (26/1) και όλα τα Σάββατα του Φεβρουαρίου.
Ειλικρινής, διαυγής, διεισδυτικός και ευρηματικός συνομιλητής, ο Δεληβοριάς «έγραψε» μαζί με την έμπειρη και ικανή δημοσιογράφο μια «γεμάτη» συνέντευξη.
Σας μεταφέρουμε μικρά αποσπάσματα:
Πολλά από τα τραγούδια σου διαπνέονταν από την αίσθηση της βόλτας στην πόλη. Την περπατούσες από µικρός την Αθήνα;
Έπαιρνα τρόλεϊ από την Καλλιθέα, κατέβαινα Σύνταγµα και πήγαινα µόνος βόλτες στο κέντρο. Έβλεπα όλες τις φωτογραφίες στα θέατρα και στα σινεµά. Τα περιοδικά στα περίπτερα, τα βιβλία στις βιτρίνες. Ετρωγα σουβλάκι από του λεγόµενου «Γιες» δίπλα στο «Όπερα» στην Ακαδηµίας. Και κοίταζα φάτσες, κρυφάκουγα τις συνοµιλίες τους. Παπάδες, συγγενείς, συνδικαλιστές, παράνοµα ζευγάρια κάθε είδους. Μια φορά είχα κλέψει ένα λεξικό ταινιών από τον Ελευθερουδάκη και έτρεχα για ώρα. Του το ξεπλήρωσα χρόνια αργότερα βάζοντάς τον σε ένα τραγούδι µου.
Γιατί το τραγούδι δεν µπορεί ακόµα να µιλήσει σε µεγαλύτερη κλίµακα για όσα µας συµβαίνουν;
Εννοείς στην κλίµακα των µεγάλων του ’60; Τότε η σκοπιά ήταν παντού σινεµασκόπ. Αυτή ήταν η εποχή. Και στις ταινίες και στη µουσική και παντού. Ήταν η σηµαντικότερη περίοδος µετά την Αναγέννηση. Θα έρθει και πάλι αυτή η ώρα. Ποιος ξέρει πότε; Ως τότε οι ραψωδοί θα κρατάνε τα µπόσικα. Και κάποιοι θα ανακαλυφθούν πολύ αργότερα.
«Η καινούργια δουλειά συστήνεται διά της πτώσεως» αναφέρει το δελτίο Τύπου. Αναρωτιέµαι αν δεν είναι στη µοίρα της δισκογραφίας πλέον να συστήνεται διά της πτώσεως...
Ε, ναι, τέλειωσε αυτή η ιστορία. Δεν πειράζει, ήταν πολύ µικρή χρονικά σε σχέση µε όλη τη µουσική. 70 χρόνια κράτησε. Η µουσική υπήρχε και θα υπάρχει για πολύ περισσότερο.
Η άνοδος έρχεται, διακρίνεται, θα ’ρθει;
Προς το παρόν έρχονται τα τέρατα, για ακόµα µία φορά. Θα έχουν τη συνηθισµένη τους τύχη.
Περπατάς ακόµα στην πόλη; Τι ακούς στα πεζοδρόµια;
Δεν έχει αλλάξει τίποτα για µένα. Ακούω και βλέπω τα πάντα. Τώρα ανθεί και ένα νέο είδος δολοφόνου, που δοξάζεται από τους νοικοκυραίους των κοινωνικών δικτύων. Θα τελειώσουµε και µ’ αυτό, θα φροντίσουµε εµείς.
Πες µου µία εικόνα της πόλης που σου δηµιουργεί ευφορία...
Τα γεµάτα µικρά µπαρ τη νύχτα. Άντε βρες το αυτό αλλού.
Και µία που σου προκαλεί θλίψη…
Οι πρώην καλοβαλµένες περιοχές, στα πλούσια προάστια. Εκεί ανθεί η κατάθλιψη. Στο κέντρο και στο παράκεντρο έχει ξαναγυρίσει η ζωή.
Αφορμή οι παραστάσεις του τραγουδοποιού στο Κύτταρο από το ερχόµενο Σάββατο (26/1) και όλα τα Σάββατα του Φεβρουαρίου.
Ειλικρινής, διαυγής, διεισδυτικός και ευρηματικός συνομιλητής, ο Δεληβοριάς «έγραψε» μαζί με την έμπειρη και ικανή δημοσιογράφο μια «γεμάτη» συνέντευξη.
Σας μεταφέρουμε μικρά αποσπάσματα:
Πολλά από τα τραγούδια σου διαπνέονταν από την αίσθηση της βόλτας στην πόλη. Την περπατούσες από µικρός την Αθήνα;
Έπαιρνα τρόλεϊ από την Καλλιθέα, κατέβαινα Σύνταγµα και πήγαινα µόνος βόλτες στο κέντρο. Έβλεπα όλες τις φωτογραφίες στα θέατρα και στα σινεµά. Τα περιοδικά στα περίπτερα, τα βιβλία στις βιτρίνες. Ετρωγα σουβλάκι από του λεγόµενου «Γιες» δίπλα στο «Όπερα» στην Ακαδηµίας. Και κοίταζα φάτσες, κρυφάκουγα τις συνοµιλίες τους. Παπάδες, συγγενείς, συνδικαλιστές, παράνοµα ζευγάρια κάθε είδους. Μια φορά είχα κλέψει ένα λεξικό ταινιών από τον Ελευθερουδάκη και έτρεχα για ώρα. Του το ξεπλήρωσα χρόνια αργότερα βάζοντάς τον σε ένα τραγούδι µου.
Γιατί το τραγούδι δεν µπορεί ακόµα να µιλήσει σε µεγαλύτερη κλίµακα για όσα µας συµβαίνουν;
Εννοείς στην κλίµακα των µεγάλων του ’60; Τότε η σκοπιά ήταν παντού σινεµασκόπ. Αυτή ήταν η εποχή. Και στις ταινίες και στη µουσική και παντού. Ήταν η σηµαντικότερη περίοδος µετά την Αναγέννηση. Θα έρθει και πάλι αυτή η ώρα. Ποιος ξέρει πότε; Ως τότε οι ραψωδοί θα κρατάνε τα µπόσικα. Και κάποιοι θα ανακαλυφθούν πολύ αργότερα.
«Η καινούργια δουλειά συστήνεται διά της πτώσεως» αναφέρει το δελτίο Τύπου. Αναρωτιέµαι αν δεν είναι στη µοίρα της δισκογραφίας πλέον να συστήνεται διά της πτώσεως...
Ε, ναι, τέλειωσε αυτή η ιστορία. Δεν πειράζει, ήταν πολύ µικρή χρονικά σε σχέση µε όλη τη µουσική. 70 χρόνια κράτησε. Η µουσική υπήρχε και θα υπάρχει για πολύ περισσότερο.
Η άνοδος έρχεται, διακρίνεται, θα ’ρθει;
Προς το παρόν έρχονται τα τέρατα, για ακόµα µία φορά. Θα έχουν τη συνηθισµένη τους τύχη.
Περπατάς ακόµα στην πόλη; Τι ακούς στα πεζοδρόµια;
Δεν έχει αλλάξει τίποτα για µένα. Ακούω και βλέπω τα πάντα. Τώρα ανθεί και ένα νέο είδος δολοφόνου, που δοξάζεται από τους νοικοκυραίους των κοινωνικών δικτύων. Θα τελειώσουµε και µ’ αυτό, θα φροντίσουµε εµείς.
Πες µου µία εικόνα της πόλης που σου δηµιουργεί ευφορία...
Τα γεµάτα µικρά µπαρ τη νύχτα. Άντε βρες το αυτό αλλού.
Και µία που σου προκαλεί θλίψη…
Οι πρώην καλοβαλµένες περιοχές, στα πλούσια προάστια. Εκεί ανθεί η κατάθλιψη. Στο κέντρο και στο παράκεντρο έχει ξαναγυρίσει η ζωή.
