Ο Μάρτιν Σκορσέζε με αφορμή την ταινία του «Ο Ιρλανδός» που θα προβληθεί από την πλατφόρμα του Netflix και για σύντομο διάστημα σε «μετρημένες» κινηματογραφικές αίθουσες έγραψε στους «New York Times» τη γνώμη του για την καλλιτεχνική αξία των ταινιών με κόμικ χαρακτήρες.
Ανέφερε μεταξύ άλλων ο σπουδαίος σκηνοθέτης:
«Η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι βάρβαρη και αφιλόξενη στην τέχνη. Και η πράξη της απλής γραφής αυτών των λέξεων με γεμίζει με τρομερή θλίψη… Πολλές σειρές ταινιών (franchise) γίνονται από ανθρώπους μεγάλου ταλέντου και καλλιτεχνικής αξίας. Μπορείτε να το δείτε στην οθόνη... Ξέρω ότι αν ήμουν νεότερος, αν ενηλικιωνόμουν αργότερα σε μια μεταγενέστερη εποχή, μπορεί και να ενθουσιαζόμουν από αυτές τις εικόνες και ίσως ακόμη και να ήθελα να κάνω μια τέτοια ο ίδιος… Η δική μου ιδέα για τον κινηματογράφο, είναι τόσο μακριά από το σύμπαν της Marvel, όσο απέχει η Γη από τον αστερισμό Άλφα Κενταύρου».
Ο κινηματογράφος αφορούσε την αισθητική, συναισθηματική και πνευματική αποκάλυψη. Είχε σχέση με χαρακτήρες, την πολυπλοκότητα των ανθρώπων, τις αντιφάσεις τους και μερικές φορές την παράδοξη φύση τους, τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να βλάψουν ο ένας τον άλλον, να αγαπούν ο ένας τον άλλο και ξαφνικά να έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους…
Πολλά από τα στοιχεία που ορίζουν τον κινηματογράφο, όπως τον ξέρω, υπάρχουν σε εικόνες της Marvel. Αυτό που δεν υπάρχει όμως σε αυτές τις εικόνες είναι τα στοιχεία της αποκάλυψης, μυστήριου ή μιας αληθινής συναισθηματικής απειλής. Είναι συνέχειες τυπικές, αλλά στην ουσία είναι ριμέικ και όλα μέσα σε αυτά επιβάλλονται επισήμως επειδή δεν μπορούν πραγματικά να γίνουν με άλλον τρόπο. Αυτή είναι η φύση των σύγχρονων franchise ταινιών: ερευνώνται από την αγορά, δοκιμάζονται από το κοινό, ελέγχονται, τροποποιούνται και αναδιαμορφώνονται έως ότου είναι έτοιμα για κατανάλωση…
Η κατάσταση, δυστυχώς, είναι ότι τώρα έχουμε δύο ξεχωριστά πεδία: από τη μία πλευρά υπάρχει η παγκόσμια οπτικοακουστική ψυχαγωγία και από την άλλη υπάρχει ο κινηματογράφος. Εξακολουθούν να επικαλύπτονται από καιρό σε καιρό, αλλά αυτό γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο».
Ανέφερε μεταξύ άλλων ο σπουδαίος σκηνοθέτης:
«Η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι βάρβαρη και αφιλόξενη στην τέχνη. Και η πράξη της απλής γραφής αυτών των λέξεων με γεμίζει με τρομερή θλίψη… Πολλές σειρές ταινιών (franchise) γίνονται από ανθρώπους μεγάλου ταλέντου και καλλιτεχνικής αξίας. Μπορείτε να το δείτε στην οθόνη... Ξέρω ότι αν ήμουν νεότερος, αν ενηλικιωνόμουν αργότερα σε μια μεταγενέστερη εποχή, μπορεί και να ενθουσιαζόμουν από αυτές τις εικόνες και ίσως ακόμη και να ήθελα να κάνω μια τέτοια ο ίδιος… Η δική μου ιδέα για τον κινηματογράφο, είναι τόσο μακριά από το σύμπαν της Marvel, όσο απέχει η Γη από τον αστερισμό Άλφα Κενταύρου».
Ο κινηματογράφος αφορούσε την αισθητική, συναισθηματική και πνευματική αποκάλυψη. Είχε σχέση με χαρακτήρες, την πολυπλοκότητα των ανθρώπων, τις αντιφάσεις τους και μερικές φορές την παράδοξη φύση τους, τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να βλάψουν ο ένας τον άλλον, να αγαπούν ο ένας τον άλλο και ξαφνικά να έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους…
Πολλά από τα στοιχεία που ορίζουν τον κινηματογράφο, όπως τον ξέρω, υπάρχουν σε εικόνες της Marvel. Αυτό που δεν υπάρχει όμως σε αυτές τις εικόνες είναι τα στοιχεία της αποκάλυψης, μυστήριου ή μιας αληθινής συναισθηματικής απειλής. Είναι συνέχειες τυπικές, αλλά στην ουσία είναι ριμέικ και όλα μέσα σε αυτά επιβάλλονται επισήμως επειδή δεν μπορούν πραγματικά να γίνουν με άλλον τρόπο. Αυτή είναι η φύση των σύγχρονων franchise ταινιών: ερευνώνται από την αγορά, δοκιμάζονται από το κοινό, ελέγχονται, τροποποιούνται και αναδιαμορφώνονται έως ότου είναι έτοιμα για κατανάλωση…
Η κατάσταση, δυστυχώς, είναι ότι τώρα έχουμε δύο ξεχωριστά πεδία: από τη μία πλευρά υπάρχει η παγκόσμια οπτικοακουστική ψυχαγωγία και από την άλλη υπάρχει ο κινηματογράφος. Εξακολουθούν να επικαλύπτονται από καιρό σε καιρό, αλλά αυτό γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο».
