Με αφορμή το γεγονός ότι δεν συμπεριελήφθη στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων του Ηρωδείου η παράσταση «Ο Γκάτσος που αγάπησα», o Μανώλης Μητσιάς μίλησε στο Gazzetta.gr:
«Ντρέπομαι ειλικρινά σαν Έλληνας για τον αποκλεισμό του Νίκου Γκάτσου από τις εκδηλώσεις του Ηρωδείου. Αν αυτοί οι καρεκλοκένταυροι του ΚΑΣ και του Υπουργείου Πολιτισμού, νομίζουν πως έτσι προασπίζουν τον ελληνικό πολιτισμό, αποκλείοντας τον Γκάτσο, τότε είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων απαράδεκτοι, ανιστόρητοι, απολίτιστοι, αν όχι ύποπτοι. Όταν δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Γκάτσος για το ελληνικό τραγούδι και πολιτισμό, θα είναι φρονιμότερο να κάνουν κάποια άλλη δουλειά. Και να σημειωθεί μάλιστα, πως για τη βραδιά αυτή θα έπαιρναν και 30.000 ευρώ...».
Συνεχίζοντας, ο Μανώλης Μητσιάς, επισήμανε:
«Ο Νίκος Γκάτσος αποτελεί εθνική παρακαταθήκη. Οι προφητικοί του για τα μελλούμενα στίχοι, που για γενιές έγιναν βιωματικές καταστάσεις και ανάγλυφα δείγματα πολιτισμού, μελοποιήθηκαν από τους κορυφαίους συνθέτες της χώρας, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και τόσοι άλλοι, που βρίσκονται στην κορυφή της βαθμίδας των συνθετών. Είχα την τύχη πλείστα όσα εκ των τραγουδιών του να τα ερμηνεύσω και αποτελεί για μένα τιμή και παράσημο ζωής. Το χειμώνα δε, στο Φιλολογικό Όμιλο Παρνασσός, μία αίθουσα υψηλών εικαστικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, με την ανεπανάληπτη ομολογουμένως ερμηνεία και πρόζα της Καρυοφιλλιάς Καραμπέτη, είχαμε προγραμματίσει τρεις αφιερωματικές βραδιές. Η αποδοχή ήταν καθολική και οι απαιτήσεις του κόσμου, μας υποχρέωσαν να κάνουμε 12 επί πλέον παραστάσεις. Όλ’ αυτά, ενώ ήδη «Ο Γκάτσος που αγάπησα», φιλοξενήθηκε και σε επαρχιακές πόλεις. Πολλές δε ακόμα ζητούν να την μεταφέρουμε εκεί. Ο Γκάτσος λοιπόν χωρά παντού, εκτός από το Ηρώδειο και τους καθ’ ύλην αρμοδίους του. Εδώ θα άρμοζε το... «o tempora o mores», ή πιο ορθά το «Αιδώς Αργείοι». Μόνο που οι κατά κυριολεξία Αργείοι, είναι οι πρώτοι χρονολογικά που φιλοξένησαν την παράσταση, κατά συνέπεια αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν»...
Ο Μανώλης Μητσιάς κατέληξε, λέγοντας:
«Λυπάμαι ειλικρινά και θλίβομαι βαθύτατα. Αλλά να γνωρίζουν πως σε πείσμα τους, όσο μας κρατούν τα... πόδια μας, θα βαδίζουμε στα αχνάρια του μέγιστου Νίκου Γκάτσου. Είτε το επιτάσσει η υποκουλτούρα τους, είτε όχι...».
Του: Γιάννη Κούρκουλου
Πηγή: www.gazzetta.gr
«Ντρέπομαι ειλικρινά σαν Έλληνας για τον αποκλεισμό του Νίκου Γκάτσου από τις εκδηλώσεις του Ηρωδείου. Αν αυτοί οι καρεκλοκένταυροι του ΚΑΣ και του Υπουργείου Πολιτισμού, νομίζουν πως έτσι προασπίζουν τον ελληνικό πολιτισμό, αποκλείοντας τον Γκάτσο, τότε είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων απαράδεκτοι, ανιστόρητοι, απολίτιστοι, αν όχι ύποπτοι. Όταν δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Γκάτσος για το ελληνικό τραγούδι και πολιτισμό, θα είναι φρονιμότερο να κάνουν κάποια άλλη δουλειά. Και να σημειωθεί μάλιστα, πως για τη βραδιά αυτή θα έπαιρναν και 30.000 ευρώ...».
Συνεχίζοντας, ο Μανώλης Μητσιάς, επισήμανε:
«Ο Νίκος Γκάτσος αποτελεί εθνική παρακαταθήκη. Οι προφητικοί του για τα μελλούμενα στίχοι, που για γενιές έγιναν βιωματικές καταστάσεις και ανάγλυφα δείγματα πολιτισμού, μελοποιήθηκαν από τους κορυφαίους συνθέτες της χώρας, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και τόσοι άλλοι, που βρίσκονται στην κορυφή της βαθμίδας των συνθετών. Είχα την τύχη πλείστα όσα εκ των τραγουδιών του να τα ερμηνεύσω και αποτελεί για μένα τιμή και παράσημο ζωής. Το χειμώνα δε, στο Φιλολογικό Όμιλο Παρνασσός, μία αίθουσα υψηλών εικαστικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, με την ανεπανάληπτη ομολογουμένως ερμηνεία και πρόζα της Καρυοφιλλιάς Καραμπέτη, είχαμε προγραμματίσει τρεις αφιερωματικές βραδιές. Η αποδοχή ήταν καθολική και οι απαιτήσεις του κόσμου, μας υποχρέωσαν να κάνουμε 12 επί πλέον παραστάσεις. Όλ’ αυτά, ενώ ήδη «Ο Γκάτσος που αγάπησα», φιλοξενήθηκε και σε επαρχιακές πόλεις. Πολλές δε ακόμα ζητούν να την μεταφέρουμε εκεί. Ο Γκάτσος λοιπόν χωρά παντού, εκτός από το Ηρώδειο και τους καθ’ ύλην αρμοδίους του. Εδώ θα άρμοζε το... «o tempora o mores», ή πιο ορθά το «Αιδώς Αργείοι». Μόνο που οι κατά κυριολεξία Αργείοι, είναι οι πρώτοι χρονολογικά που φιλοξένησαν την παράσταση, κατά συνέπεια αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν»...
Ο Μανώλης Μητσιάς κατέληξε, λέγοντας:
«Λυπάμαι ειλικρινά και θλίβομαι βαθύτατα. Αλλά να γνωρίζουν πως σε πείσμα τους, όσο μας κρατούν τα... πόδια μας, θα βαδίζουμε στα αχνάρια του μέγιστου Νίκου Γκάτσου. Είτε το επιτάσσει η υποκουλτούρα τους, είτε όχι...».
Του: Γιάννη Κούρκουλου
Πηγή: www.gazzetta.gr
