Ο λόγος στον Πέτρο Βαγιόπουλο:
Λόγω ημέρας και γενεθλίων από την κυκλοφορία του δίσκου «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» (7 Οκτωβρίου 1986),
*Σημειώνουμε πως τα γενέθλια του συνθέτη είναι στις 7 Σεπτεμβρίου.
1ον) Σας «δωρίζω» την αυθεντική παρτιτούρα της original εκτέλεσης του τραγουδιού.
2ον) «Οφείλω» να σας πω 2-3 λόγια για το ομώνυμο τραγούδι, το πως γράφτηκε - έγραψα τη μουσική, έλειπε ο Ρασούλης, άνοιξα το περιοδικό «ΑΥΓΟ» και πήρα από μέσα διάφορα δίστιχα του Μανώλη - το έχω πει χίλιες φορές.
Έχουν γίνει πάμπολλες εκτελέσεις... Η καλύτερη απ' όλες, η πιο ευγενική, η πιο περίπλοκη αλλά σαφής, η πιο προσεγμένη και η πιο όμορφη είναι -μακράν- η αυθεντική πρώτη εκτέλεση. Προσέξτε πώς και τί παίζει το μπουζούκι! Η εισαγωγή που έχω βάλει -και με αντιπροσωπεύει- δεν υπάρχει σε καμμιά επανεκτέλεση… Όλες είναι στο περίπου. (Όσο για τα ακόρντα! Ό,τι θέλει ο καθείς βάζει!).
Ιδίως στο τέλος της εισαγωγής (5 νότες πριν το τέλος), όλοι βάζουν κάτι νότες - μόρια, που σε παραπέμπουν σε σκυλάδικο, σε γύφτικο, σε απαίσιο, τελοσπάντων, «εύρημα», που καμμιά σχέση δεν έχει με το υπόλοιπο τραγούδι, αλλά και με τον συνθέτη του τραγουδιού, που δε χρησιμοποιεί τέτοιες νότες σε κανένα του τραγούδι! Στα 130, περίπου, που δισκογράφησα, πουθενά δε θα βρείτε τέτοιες νότες.
Ο 1ος που έβαλε αυτά τα μόρια, ήταν ο βιολιστής, στο live στον Λυκαβηττό, στη γνωστή επανεκτέλεση του Παπάζογλου, ο οποίος αν με ήξερε ποιος είμαι και τι γράφω, θα ντρεπόταν για την παραποίηση της μουσικής μου… Κι όσοι σκέφτεστε «σιγά μωρέ τώρα, για μια-δυο νότες κάνεις έτσι»... συγνώμη, αλλά εγώ πιστεύω ότι σε ένα τραγούδι μπορεί να παίξει ρόλο ακόμη και ΜΙΑ ΝΟΤΑ. Φανταστείτε π.χ. να έλειπε η ψιλή νότα στο «πότε Βούδας ποΤΕ…» Ναι! Αυτή η νότα στο «ΤΕ»! Μπορεί το τραγούδι ούτε καν να ακουγόταν.
Αλλά και οι μουσικοί έπαιξαν ρόλο.
Ο Μουλιάκος, που παίζει μπουζούκι, συνεργάζεται μαζί μου από 17 χρονών!
Ο Παναγιώτης Καλατζόπουλος (και συνθέτης), που παίζει κιθάρες, έγραψε τις παρτιτούρες, έκανε μαζί μου την ενορχήστρωση και την επιμέλεια στο στούντιο (στο δίσκο έπαιξε και η γυναίκα του Ευανθία Ρεμπούτσικα), ήταν από χρόνια φίλοι με τον Ρασούλη, άρα και δικοί μου…
Ο Γιώργος Λαβράνος (και συνθέτης), που παίζει κρουστά με περίσσιο μεράκι και «κατόρθωσε» να μεταβάλει ένα νταούλι Γιαννιώτικο σε ντραμς (!!), όπου ακούγονται 3 χτυπήματα, που τα ήθελα εγώ σαν «μπότα- τομ1- τομ2» (για τους γνωρίζοντες).
Ο αξέχαστος φίλος Μάκης Γιαπράκας (και συνθέτης) έπαιξε μπάσο και φυσικά ο Αντώνης Βαρδής που ήταν ο παραγωγός του δίσκου, αλλά, παρότι ήταν ο ίδιος και ενορχηστρωτής, δεν παρενέβει καθόλου στο έργο μας.
Τελευταίο άφησα τον Νίκο Παπάζογλου. Ακούστε τη φωνή του... Τέλεια! Απόρησε και ο ίδιος μόλις την άκουσε! Ούτε στο δικό του στούντιο δεν έχει πετύχει τέτοια φωνή! Χροιά, απόδοση, ερμηνεία… τα πάντα όλα! Και προσέξτε… Από το 0.30'' μέχρι το 0.39'' το λέει με ΜΙΑ ανάσα!
Ηχολήπτης ήταν ο Κώστας Φασόλας.
Παραλειπόμενο. Όταν κάναμε το ρεμίξ, του Μανώλη του φάνηκε ότι ο Παπάζογλου «το μάσησε» το «εδώ είναι του Ρασούλη» και ακουγόταν «εδώ είναι του ΡασούΤη»… Ρε γμτ, λέει, μέσα από τα δόντια του το είπε; Να, ακούστε και σεις! Ακούει ο ηχολήπτης... «χμ, λέει, δεν είναι καθαρό»! (Βλέπετε τι συμβαίνει, αν σου μπει κάτι στο μυαλό;) Άκου και συ Πέτρο, λέει ο Μανώλης. «Δεν ξέρω, λέω... χμ, ναι, είναι λίγο μασημένο»! Αλλά κι ο Βαρδής δεν ήταν σίγουρος… Και ο Νίκος ήταν ήδη Θεσσαλονίκη... «Περιμένετε μια στιγμή» λέει ο Αντώνης… Φεύγει για ένα λεπτό και γυρίζει μαζί με μια κυρία.. Της λέει «Θα σου βάλουμε να ακούσεις μια φράση και θα μας πεις τι λέει, οκ;». ΟΚ, λέει η κυρία, το ακούει. «Για πες μας»... Και απαντά η κυρία «Βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του ΡασούΛη». «Ευχαριστούμε πολύ, γεια σας», λέει ο Βαρδής.
«Ρε συ, ποια ήταν αυτή;». «Η ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ»!!! χα, χα
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ γιατί, όπως γράφει ο Μανώλης στο τραγούδι «Τα πάντα ρει… τα πάντα ρει και ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ είναι γιορτή»...
*Ο Πέτρος Βαγιόπουλος μέσα απ’ το προφίλ του στο facebook
